Ο συγγραφέας μέσα στο έργο

[trillian]

Υπάρχει το εξής "κόλπο" που έχω πετύχει σε 3-4 βιβλια (δε λέω που για να μη σποϊλεριάσω τίποτα) όπου ο συγγραφέας με διάφορους τρόπους εισάγει τον εαυτό του στην πλοκή. Στη μια περιπτωση, το αποτέλεσμα ήταν άκρως συγκλονιστικό (ίσως βέβαια επειδή ήταν και η πρώτη φορά που συνάντησα κάτι τέτοιο). Σε μια άλλη ήταν πάλι πάρα πολυ ενδιαφέρον και intriguing το αποτέλεσμα, ενώ σε μια τριτη ήταν απλά ενδιαφέρον (μάλλον λόγω συγγραφέα, οι άλλοι δύο ήταν πολυ καλύτεροι συγγραφείς ).

Καταλήγω ότι αν γίνει σωστά (τα κλασσικά, αν όντως ταιριάζει στην ιστορία, αν ο συγγραφέας είναι καλός κτλ) τότε είναι καλό. Βέβαια, ελπίζω να μην αρχίσει να γινεται πασατέμπος (καθότι όσες φορές το χω πετυχει ειναι σε σύγχρονους συγγραφείς).

Το έχετε δει πουθενά; Ποια η γνώμη σας; Εϊναι απλά ένα κόλπο, μια εύκολη λύση για εντυπωσιασμό; ¨Η είναι η ενδόμυχη επιθυμία του συγγραφέα να "χαθεί" στο έργο του;

[RaspK]

Δεν πιστεύω ότι είναι υποχρεωτικά κάτι από τα δύο - άλλωστε, μερικά έργα του παρελθόντος έκαναν αυτό ακριβώς το πράγμα, όπου ο συγγραφέας έβαζε έναν χαρακτήρα, μερικές φορές και τον πρωταγωνιστή, που δεν ήταν τίποτ' άλλο παρά το avatar του στην ιστορία.

[trillian]

Μα αυτό είναι το θέμα, δε μιλάω για άβαταρ, μιλάω για τον ίδιο το συγγραφέα, ονομαστικά και με περιγραφές, και στοιχεια για τη ζωη του και όλα. Κι αυτό όχι απο την αρχή της ιστορίας, αλλά κάπου στη μέση-τέλος κι απο το πουθενά. Υποθέτω θα καταλαβαίνατε καλύτερα αν έλεγα που το έχω πετύχει, αλλά όντως θα σας χαλάσω την ανάγνωση και δε θέλω...

[Nihilio]

Δεν το έχω πετύχει πουθενά αυτό, παρά μόνο ίσως σε ένα text adventure, με ήρωα έναν συγγραφέα που χάνεται στην ιστορία του. Αλλά και πάλι αυτό είναι εντελώς άλλο πράγμα από αυτό που λες. Μόλις διαβάσω κάποιο από τα τρία βιβλία που λες (ή κάποιο άλλο στο οποίο γίνεται το πράγμα αυτό) θα πω την γνώμη μου.

[Nienna]

Έχω διαβάσει μερικά βιβλία στα οποία γίνεται αυτό. Προσωπικά είμαι fan της όλης υπόθεσης [μήπως είναι που θέλω εγώ να χαθώ; ]. Γίνεται και σε κάποια παιδικά βιβλία [τα οποία όμως μου αρέσει να διαβάζω ακόμα, και ας μεγάλωσα], και σε κάποια 'για μεγάλους'. Πάντως, όντως, είναι δύσκολο να αναφέρεις βιβλία χωρίς να είναι spoiler αυτό που θα πεις. :tongue:

[Βάρδος]

trillian, δεν έχω δει πουθενά αλλού να γίνεται αυτό που κάνει ο J. Οπότε, δεν μπορώ και να εκφέρω άποψη.

 

Συνήθως, ο συγγραφέας βάζει το "avatar" του μέσα στην ιστορία (όπως, πχ, ο Howard κάνει πάντα). I hate it when it happens. Για μένα, σημαίνει ότι δεν έχει ψαχτεί αρκετά. Αλλά το ξέρω ότι δεν αναφέρεσαι σε συγγραφέα-avatar αλλά σε συγγραφέα-συγγραφέα.

[Nienna]

Συμβαίνει κυρίως σε παιδικά-ημι-σουρρεαλιστικά βιβλία, και σε φιλοσοφικοπαραμύθια. :tongue:

[month]

Όποτε το έχω επιχειρήσει ή έχει γίνει καταστροφή, ή είναι αρκετά καλό. Το πρόβλημα είναι ότι ποτέ δεν πέρασε απο το εξωτερικό editing. Η έκφραση πυο χρησιμοποιείται, είναι ότι τα κάνω που**να.

[Nihilio]

Διάβασα κι εγώ πρόσφατα ένα παρόμοιο βιβλίο, μόνο που και ο αναγνώστης είναι χαρακτήρας σε αυτό (μη ρωτάτε...). Δεν είναι να γίνεται συνέχεια αλλά μπορεί να σε στείλει αδιάβαστο αν γίνει σωστά.

[RaspK]

Σε αυτό θα συμφωνήσω. Το πρόβλημα είναι ότι ένας λάθος χειρισμός του αλλάζει τα φώτα.

[Nestor]

Ετοιμαζόμουν να ρωτήσω το ίδιο γενικό ερώτημα. Διαβάζοντας 2 βιβλία του Κινγκ, και έχοντας φρέσκο στο νου μου το On Writing, παρατήρησα πως πολλά στοιχεία της ζωής του συγγραφέα έχουν περάσει στους χαρακτήρες του, ειδικότερα στον Μάικ Νούναν απο το Σάκος Με Κόκαλα. Το θεωρείτε αυτό ως ένα wink προς τους αναγνώστες του; Ίσως να είναι ένα alter ego ή μια μέθοδος προσέγγισης..

[northerain]

Καλά ο Κινγκ έχει λίγο κόλλημα με αυτό. Δεν νομίζω οτι επειδή έχει χαρακτήρες συγγραφείς σημαίνει οτι βάζει τον εαυτό του όμως, εκτός απο μερικές περιπτώσεις. Είναι άλλωστε κακή ιδέα να εισάγεις τον εαυτό σου σε ένα βιβλίο κατά μεγάλο βαθμό, επειδή τότε αντί για χαρακτήρες έχεις τον εαυτό σου σε κάθε βιβλίο. Ο Κίνγκ έχει καταφέρει να το αποφύγει, εκτός από το Dark Tower οπού εμφανίζεται στο βιβλίο κανονικά.

[*Aria*]

Μου αρέσει σαν ιδέα να βάλει ο συγγραφέας τον εαυτό του μέσα στο βιβλίο του, όμως με μέτρο και επιδεξιότητα. Μια φορά το έχω συναντήσει αυτό και η ιστορία δεν έχασε τον ρυθμό ή την πλοκή της. Ο συγγραφέας ενσωμάτωσε τον εαυτό του, ως έναν άλλο ήρωα του βιβλίου όπου θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί φανταστικός. Δύσκολο εγχείρημα.

[heiron]

Δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς εννοεί η Τριλ.Κάτι σαν αυτο που κάνει ο Κινγκ στο Μαύρο Πύργο;Ή μια πιο light αναφορά όπως του Σπίνραντ στο He walked among us(sp?)?Πάντως είχε φάση μια καμέο εμφάνιση του Ζελάζνυ στο Αμπερ.Ισως να μην το προσέξει κάποιος σε μια πρώτη αναγνωση αλλά εκεί που πηγαίνει ο Κοργουιν να επισκεφτεί το παλιό κελί του συναντά έναν φρουρο(?) που γράφει μια ιστορία.Το όνομα αυτού,Ροτζερ.;)

[Kafka]

Αρκετοί συγγραφείς το κάνουν αυτό, όπως για παράδειγμα ο Μπόρχες.

Προσωπικά δε μου λέει κάτι, αλλά έτσι κι αλλιώς εγώ πάντα είμαι στην ιστορία μου ως κάποιο πρόσωπο (όχι απαραίτητα το κύριο). Πολλές φορές έχω διπλή υπόσταση επίσης (δύο χαρακτήρες)

 

 

[heiron]

Εννοείς πως σε όλες τις ιστορίες που γράφεις πάντα υπάρχεις ως ο πραγματικος εαυτος σου,ο Κυριακος που ειναι μελος του sff.gr,νεοκοπος συγγραφέας και λατρης φανταστικης λογοτεχνιας κτλ;!;Πολυ υπερβολικο το βρισκω και μαλιστα λες ότι δεν σου λεει και κατι ΕΝΩ το κανεις συνεχεια!

[Kafka]

Δεν εννοώ οτι είμαι εκεί ως συγγραφέας φυσικά

Απλώς η προσωπικότητα είναι η δική μου, οι δικές μου απόψεις, η δική μου ματιά

 

Για παράδειγμα σε ένα διήγημά μου ήμουν οι δύο κύριοι χαρακτήρες, ο ένας ήταν φοιτητής αγγλικής φιλολογίας, και ο άλλος φιλοσοφικής, ο ένας αντιπροσώπευε τη λογική μου και ο άλλος το συναίσθημα. Ο ένας εξερευνούσε τί συνέβαινε στον άλλο, που είχε χαθεί

Μου αρέσουν τέτοια τεχνάσματα, αλλά όχι κανείς να μπαίνει στο έργο ως ο λογοτέχνης, αν και καμιά φορά (πχ στο διήγημα του Ντανσανυ "ο Χασισοπότης" έχει επιτυχία κατά τη γνώμη μου

Edited April 1, 2010 by Iwannhs

[heiron]

E,ναι το φανταστηκα,αυτο το κανουμε ολοι μας δεν αξιζει αναφορας περα βεβαια απο το ποσο και ποσοι απο τους χαρακτηρες μας θυμιζουν τους εαυτους μας.Στο παρον θρεντ μιλάμε για ξεκαθαρη εμφανιση του συγγραφέα μεσα στο έργο του,ενιοτε με την ιδιοτητα του συγγραφέα της ιστοριας που διαδραματιζεται:

μιλάω για τον ίδιο το συγγραφέα, ονομαστικά και με περιγραφές, και στοιχεια για τη ζωη του και όλα. Κι αυτό όχι απο την αρχή της ιστορίας, αλλά κάπου στη μέση-τέλος κι απο το πουθενά.

[Kafka]

Ναι, αυτή η ιδέα δε μου αρέσει. Διότι η πίστη μου είναι πως ένα έργο λογοτεχνίας πρέπει να παρουσιάζεται σαν κάτι αληθινό, και όχι σαν ένα παιχνίδι του συγγραφέα.

 

 

[Αλχημιστής]

Καλά ο Κινγκ έχει λίγο κόλλημα με αυτό. Δεν νομίζω οτι επειδή έχει χαρακτήρες συγγραφείς σημαίνει οτι βάζει τον εαυτό του όμως, εκτός απο μερικές περιπτώσεις. Είναι άλλωστε κακή ιδέα να εισάγεις τον εαυτό σου σε ένα βιβλίο κατά μεγάλο βαθμό, επειδή τότε αντί για χαρακτήρες έχεις τον εαυτό σου σε κάθε βιβλίο. Ο Κίνγκ έχει καταφέρει να το αποφύγει, εκτός από το Dark Tower οπού εμφανίζεται στο βιβλίο κανονικά.

 

 

Εκτος του οτι οι πρωταγωνιστες ειναι συγγραφεις, εχουν και αλλα στανταρντ στοιχεια. Ειναι αλκοολικοι (νομιζω ο Κινγκ περασε εντονο πρβλημα με το πιοτο), τους αρεσουν τα σαντουιτς με κρυο τσαι, (αυτο δεν ξερω αν ισχυει και για εκεινον) και εχουν περασει ενα τραυματικο ατυχημα(οπως και εκεινος, με το ντοτζ σουβ του). Πολλοι χαρακτηρες του εχουν κακοποιηθει στο παρελθον τους (επισης δεν γνωριζω αν ισχυει για τον ιδιο).

Παντως, θεωρω πως σε ενα εργο, ειναι λογικο να υπαρχουν αυτοβιογραφικα στοιχεια, αφου πολλα περιστατικα της καθημερινοτητας, αποτελουν συχνα το αρχικο ερεθισμα για να συγγραψουμε. οταν, ομως, το εργο δεν ειναι αυτοβιογραφικο, πιστευω πως πρεπει να αποφευγεται η πληρης εισαγωγη του συγγραφεα μεσα του κατα επαναληψη, καθως αυτο κρυβει τον κινδυνο να επαναληφθουν πολλα χαρακτηριστικα και να καταντησει βαρετος, ο πρωταγωνιστης ή ο χαρακτηρας "αβαταρ" του συγγραφεα.

[Nestor]

Ο King στο Μαύρο Πύργο δεν παρουσιάζεται προς το τέλος της σειράς, και αποτελεί κάτι σαν τον απο μηχανής θεό για την εξέλιξη της ιστορίας ή λάθος κάνω; Αν δεν κάνω λάθος και στο Danse Macabre αναφέρει και κάποιο άλλο μυθιστόρημα που ήταν βασισμένο σε στοιχεία της ζωής του. Βέβαια πάει καιρός, και μπορεί να κάνω και λάθος.

[Nihilio]

Προσθέστε στη λίστα και τον Moorcock. Το κάνει σίγουρα στο κόμικ: Multiverse και στο White Wolf's Son και νομίζω και στο The condition of Muzak εμφανίζεται στη λίστα των καλεσμένων μιας εκδήλωσης, μαζί με μια σειρά από χαρακτήρες του.