northerain Posted May 13, 2006 Share Posted May 13, 2006 Είπα να δώ πόσο θλιβεροί είστε με αυτό το θρέντ. Υπάρχει κάποιο βιβλίο που σας έχει τρομάξει πραγματικά, και ποιο/α είναι αυτο/α? Ποιο σημείο συγκεκριμένα? Σε τι βαθμό τρόμάξατε? Βάλατε τα κλάμματα? Please, do tell. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted May 13, 2006 Share Posted May 13, 2006 Ένα top όσο φτάσει μαζί με το πότε το διάβασα: 1) Girl next door (φέτος)- από τη μέση και μετά, ειδικά η σκηνή με το λοστό. Πιο πολύ με τρόμαξε ότι συνέχισα να διαβάζω με τον ίδιο ρυθμό. Στο τέλος μισούσα τον εαυτό μου που το διάβασα, ένιωθα βρώμικος. 2) Graham Masterton - Ο άρχοντας του ψεύδους (φέτος) - το πρώτο κεφάλαιο. Πολύ σαδιστικό. Αλλά δε με πείραξε ιδιαίτερα, απλά διαβάζοντας πήρα μερικές εκφράσεις πόνου. 3) H.P.Lovecraft - Medusa's Coil (πριν 6 χρόνια) από τις πρώτες ιστορίες τρόμου που είχα διαβάσει και με χτύπησε άσχημα η διπλή κορύφωση στο τέλος. Έκανα δύο μέρες να ξαναπιάσω το βιβλίο στα χέρια μου. 4) Η.P.Lovecraft - The colour out of space (πριν 5 χρόνια) "5 εκατοστά κάθε χρόνο" Απίστευτη κορύφωση. Ανατριχίλα 5) H.P.Lovecraft - Picture in the house (πριν 5 χρόνια) Μικρή ιστορία, λακωνική, αλλά ανατριχιαστική ως το κόκαλο. Ανατριχίλα 6) H.P.Lovecraft - The case of Charles Dexter ward (πριν 5 χρόνια) Με ανατριχιάζει ο τρόπος με τον οποίο η πλοκή αποκαλυπτόταν αργά αργά, κομμάτι κομμάτι μέχρι το τέλος. Είναι ίσως η μόνη μεγάλη ιστορία τρόμου που το έχει καταφέρει αυτό, να κρατάει το μυστήριο και την ένταση μέχρι το τέλος της και όχι μόνο αυτό, αλλά να το κάνει όλο και πιο έντονο όσο προχωράει. Ανατριχίλες. Μπόλικες. 7) J.R.Κing - Carnival of Fear (πριν 4 χρόνια): ναι, είναι νουβέλα για D&D αλλά με είχε χτυπήσει η αιτία του κακού με έναν πολύ άσχημο τρόπο. Ανατριχίλα. Αυτά θυμάμαι τώρα από βιβλία, δε νομίζω ότι έχω τρομάξει με κάτι άλλο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted May 13, 2006 Author Share Posted May 13, 2006 Όσον αφορά το πρώτο, όντως σε κάνει να νιώθεις βρώμικος...αλλά πιστεύω οτι κατα κάποιο τρόπο σε κάνει καλυτερο άνθρωπο...Αν είμαι λίγο μελοδραματικός. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted May 13, 2006 Share Posted May 13, 2006 Το πρώτο βιβλίο τρόμου που διάβασα, σε ηλικία κάπου στα 11 το πολύ, The Danwich Nightmare (στα ελληνικά, με τίτλο: Ο Τρόμος του Ντάνγουιτς). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted May 13, 2006 Author Share Posted May 13, 2006 The Dunwich Horror? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted May 13, 2006 Share Posted May 13, 2006 (edited) Ναι, το site που βρήκα με τον αγγλικό τίτλο το έδεινε λάθος. :tongue2: Το σωστό είναι όντως The Dunwich Horror. Edited May 13, 2006 by RaspK FOG Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted May 14, 2006 Share Posted May 14, 2006 Εγώ θα το πω κι εσείς γελάστε όσο θέλετε: το πρώτο βιβλίο που με τρομοκράτησε (πραγματικά όμως) σαν κοριτσάκι είναι η Τζέυν Έϋρ. Έχει μια σκηνή που ... απλά δεν είναι για κοριτσάκια. Μάλλον έχει πολλές σκηνές που δεν είναι για κοριτσάκια, αλλά αυτή η μία με είχε καταστρέψει. Από σοβαρά τώρα... θυμάμαι έντονα μια ιστορία μικρή σχετικά του King με ένα ταξίδι, διακτινισμό μάλλον, σε άλλο πλανήτη που έπρεπε να κοιμηθούν για να ταξιδέψουν. Δε θυμάμαι πως τη λένε αυτή τη στγμή. Είναι άκρως ανατριχιαστική όμως. Ακόμα, από King, το Κοράκι (The stand είναι ο κανονικός τίτλος) αν κι ίσως επειδή ήταν το πρώτο που διάβασα ποτέ από King και ήμουνα μικρούλα και δεν τον ήξερα κιόλας. Με είχε τρομάξει αρκετά επίσης το σκυλί των Μπάσκερβιλ, του Σερ Αρθουρ Κόναν Ντόυλ. Ήταν η πρώτη φορά που με επηρέασε έτσι εξωτερικός χώρος. Ο Βάλτος... Υπάρχουν αρκετές ιστορίες του Πόε που θα μπορούσα να αναφέρω. Δεν είναι ακριβώς τρόμος το συναίσθημα όμως, είναι κρύος ιδρώτας και το χέρι στη σελίδα έτοιμο να τη γυρίσει ξανά παρά το γεγονός πως μόλις γύρισε την προηγούμενη. Κάτι παρόμοιο μου συνέβει και με το Λαβκραφτ και με το Μάχεν. Με το Μάχεν και τον Μέγα Θεό Πάνα και το Κλειδί, περισσότερο ίσως. Και τώρα που τελείωσα με τα κείμενα: έχεις δει κανέναν να κλαίει από το φόβο του? Εγώ πιο μικρή συνήθως δε μπορούσα να κοιμηθώ, δε μπορούσα να κλείσω το φως, να σηκωθώ από το κρεβάτι και τέτοια, αλλά κλάμα? από φόβο? από εκατομύρια άλλα πράγματα, ναι, το καταλαβαίνω. Τώρα πια δεν πολυχαμπαριάζω κι είναι κρίμα γιατί και καλή να είναι η ιστορία, έχω μια ανατριχίλα επιτόπια και φεύγει γρήγορα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted May 14, 2006 Share Posted May 14, 2006 Όλ' αυτά που περιγράφεις είναι μάλλον φυσιολογικά. Θα πρέπει ν' ανατρέξω το Τζέυν Έηρ μπας και καταλάβω τί εννοείς, όμως, γιατί δε θυμάμαι. Τέτοια φαινόμενα τα έχω περάσει κι εγώ, αλλά δε θυμάμαι κάτι σαφές, για να είναι ειλικρινής. Θυμάμαι τις Αλλόκοτες Ιστορίες, τώρα που το ξανασκέφτομαι, και το Ασημένιο Κλειδί, πολύ αργότερα αυτό, να με κρατάνε ξάγρυπνο. Οι Νυχτερίτες με είχαν βαρέσει περίεργα (το 1ο έργο King που διάβασα). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted May 15, 2006 Share Posted May 15, 2006 (edited) Ν αναφέρω κι εγώ μερικα: Καταρχάς, εννοείται ότι όταν διάβασα το It του Κινγκ είχα πάθει πλάκα. Μέχρι και εφιάλτες πρέπει να χα δει τότε (στην τρυφερή ηλικία των 12 χρόνων ). Επίαης με τον Κινγκ είχα τρομάξει με το Κριστίν αρκετά. ¨Αλλο ένα με το οποιο είχα τρομάξει ήταν..πως το λένε μωρε, το βιβλιο στο οποιο βασίστηκε το Twin Peaks? Που ήταν και καλά το ημερολόγιο της κοπέλας; Αυτο το βιβλιο μου χάρισε έναν απο τους χειρότερους εφιάλτες μου ever, το θυμάμαι ακόμα και ανατριχιάζω, τόσο πολύ. Για πολύ καιρό μετά απ αυτά (καθότι όπως λέει και η Κιάρα μετά απο λιγο αποκτάς μια ανοσία) δεν υπήρχε κάτι μου να μου κάνει εντύπωση...Μέχρι που διάβασα Lovecraft...θυμάμαι ήταν μια συλλογή απο ιστοριούλες της Terra nova...Ουάου...δε θυμάμαι τώρα πια ιστορία συγκεκριμένα ήταν, αλλά ανατρίχιαζα σχεδόν σε κάθε παράγραφο θυμάμαι...(βέβαια, απο κει δεν είχα εφιάλτες παραδόξως ) Μερικές καλές ανατρίχίλες είχε και το Μανιτου του Μάστερτον. Ο άρχοντας του ψεύδους δε μπορώ να πω ότι με τρόμαξε. Με σόκαρε ναι, αλλά όχι πολλά περαιτέρω. Γενικά όπως παρατηρείτε, τρομάζω με το υπερφυσικό. Δε θα δώ εφιάλτες για τον σήριαλ κίλλερ που θα μπει να με σφάξει στο γόνατο, αλλά θα δώ για το φάντασμα/δαιμόνιο που μπορει να μου την πέσει όταν κοιμάμαι... Νote: Σαφώς και μπορείς να κλάψεις από τρόμο . Θυμάμαι αρκετές φορές να ξυπνάω απο εφιάλτες κλαίγοντας (μερικές φορές και με αναφιλητά κιόλας). Γενικά, έχω μια πείρα στους εφιάλτες . Edited May 15, 2006 by trillian Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
D'Ailleurs Posted June 5, 2006 Share Posted June 5, 2006 Κάποιες ιστορίες του Λάβκραφτ και το "Οι ιτιές" του 'Αλτζετον Μπλάκγούντ. Υπάρχουν μερικά ακόμα αλλα δέν τα θυμάμαι αυτή την στιγμή... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted June 5, 2006 Share Posted June 5, 2006 Το μόνο βιβλίο που έχει καταφέριε να με τρομάξει, και μάλιστα κάπου στα 17 μου, ήταν το τέλος της Αστραδενής. Όποιος έχει διαβάση το βιβλίο, καταλαβαίνει τι εννοώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted June 6, 2006 Share Posted June 6, 2006 Damn, η Αστραδενή!!! . Το είχα ξεχάσει αυτό το βιβλιο...που να είσαι κ κορίτσι, εκεί να δεις τι παθαίνεις... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted June 6, 2006 Share Posted June 6, 2006 Αστραδενή, ε; Με ψήνετε άσχημα, δεν το έχω καν ακουστά (όχι ότι είναι και τόσο δύσκολο, αλλά τέλος πάντων)... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Incognito Posted June 6, 2006 Share Posted June 6, 2006 Το The Colour Out Of Space του Lovecraft με είχε τρομάξει πολύ όταν το διάβαζα, αλλά δέκα λεπτά μετά το είχα ξεπεράσει. Επίσης είχα τρομάξει αρκετά με την Πτώση του οίκου των Usher του Poe και με τον Τυμβορύχο του Robert Luis Stevenson. Γενικά όταν τρομάζω με ένα βιβλίο, ο φόβος διαρκεί για όσο το διαβάζω και συνήθως φευγει μόλις το τελειώσω, ενώ με τις ταινίες πολλές φορές ο φόβος παραμένει. Γενικά εξαρτάται και απ' το πόσο πιθανό είναι να συμβεί αυτό που συμβαίνει στο βιβλίο σε μένα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted June 6, 2006 Share Posted June 6, 2006 (edited) Ν' αναφέρω εδώ και τα Ματωμένα Χώματα της Διδώς Σωτηρίου, που πραγματικά έχει εξαιρετικά τρομακτικές σκηνές για το μέσο 10χρονο (όπως ήμουν εγώ όταν το πήρε ο αδερφός μου για το σχολείο, ίσως και λίγο νωρίτερα). Κιάρα, πότε σας έβαλαν για τα Ματωμένα Χώματα (ο αδερφός μου είναι συνομήλικός σου); Ρωτάω γιατί από εσάς σ' εμάς άλλαξε το σύστημα και μπορεί και τα προς επιλογήν κείμενα. Edited June 6, 2006 by RaspK FOG Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
araquel Posted November 17, 2006 Share Posted November 17, 2006 (edited) έχω διαβάσει μάστερτον, μερικά όχι όλα, δεν έχω διαβάσει (ακόμα) λάβκραφτ (μη βρίσετε). τα λέω αυτά εξαρχής για να μη βρίσετε (πάλι) όταν διαβάσετε τα βιβλία που με έχουν κάνει να τρομάξω είναι -από όσο θυμάμαι αυτή τη στιγμή- κατά κύριο λόγο του στίβεν κινγκ. όχι όλα, και προφανώς όχι η ιστοριούλα με το δάχτυλο που έβγαινε από τη χέστρα . το cujo, που το διάβασα στο στρατό, (και αρκετά εκνευριστικά, 1 μήνα πριν εκδοθεί στα ελληνικά) με είχε τρομάξει. το it, σε κάποια του σημεία. και αρκετά ακόμα (αν βγάλω τη λίστα king, δεν θα τελειώσουμε σήμερα.) ο άρχοντας των μυγών του golding. δεν είναι τρόμου, το ξέρω.... το i am legend του richard matheson, σε πολλά σημεία από όσο θυμάμαι. και γερές ανατριχίλες σε πολλά σημεία στα βιβλία του αίματος του μπάρκερ. όχι τρόμος, ανατριχίλα. π.χ. στο 'στους λόφους, οι πόλεις', το ακόλουθο απόσπασμα: "ήταν ένα θέαμα πέρα από κάθε παράνοια. το ανθρώπινο μυαλό μπροστά του σερνόταν σαν το σαλιγκάρι, οι δυνάμεις της λογικής ψηλαφούσαν σχολαστικά τις αποδείξεις, ψάχνοντας για ένα ψεγάδι, κάτι που θα σου επέτρεπε να πεις: αυτό δε συμβαίνει. είναι ένας εφιάλτης θανάτου, όχι ο ίδιος ο θάνατος. όμως η λογική δεν μπορούσε να βρει ρωγμή στον τοίχο. ήταν αληθινός, ήταν ο ίδιος ο θάνατος. το ποντούγιεβο είχε πέσει" δεν είναι τρομακτικό, αλλά i'll be damned άμα πω ότι δεν ανατριχιάζω με την εικόνα αυτή... **δεν ξέρω πως να το βάλω σε hide-τέτοιο το απόσπασμα αυτό, για να μην το διαβάσει κάποιος που δεν έχει πιάσει την ιστορία αυτή στα χέρια του. δεν λέει κάτι που δεν περιμένει κάποιος όταν ξεκινήσει να το διαβάζει, παρόλα αυτά...** Edited November 17, 2006 by araquel Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted November 18, 2006 Share Posted November 18, 2006 Χμ, διαπιστώνω ότι δεν είχα γράψει πόσο με είχαν επηρεάσει τα έργα - λοιπον, τα Ματωμένα Χώματα με άφησαν γενικώς μουδιασμένο, μπορώ να πω, αλλά Ο Τρόμος του Ντάνγουιτς μ' έκανε να επανέλθω στις βάσεις μου για πάρα πολύ καιρό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted November 20, 2006 Share Posted November 20, 2006 Δεν έχω διαβάσει τόσο πολύ τρόμο, όμως ακόμη και βιβλία όπως το It του Stephen King που μου είχαν συστήσει τότε να μη διαβάσω γιατί θα μου δημιουργήσει σκέψεις, με άφησαν απλά αδιάφορη από πλευρά φοβίας... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vampirella_kk19 Posted November 20, 2006 Share Posted November 20, 2006 Το "I Am Legend" του Richard Matheson. Με τρόμαξε αυτή η κοινωνία των βαμπίρ και η μαυρίλα που είχε το βιβλίο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mort13 Posted November 20, 2006 Share Posted November 20, 2006 Όσο κι αν ψάξω στο μυαλό μου, δεν μπορώ να βρω ένα βιβλίο που να με "τρόμαξε". Για κάποιο λόγο, μου είναι εύκολο να μπλοκάρω τον φόβο μου και γενικά διάφορα αρνητικά συναισθήματα διαβάζοντας ένα βιβλίο, σε βαθμό που δεν μπορώ να το κανώ όταν βλέπω μια ταινία πχ. Και τώρα που το σκέφτομαι, ούτε έχω βουρκώσει ποτέ από συγκίνηση διαβάζοντας ένα βιβλίο (ίσως με εξαίρεση το φινάλε του "A scanner darkly" του Dick) όπως έχω κάνει σε πάμπολλες ταινίες. Μάλλον είμαι οπτικός τύπος... Τώρα, αν είχα τρομάξει διαβάζοντας κάτι σε μικρή ηλικία δυστυχώς δεν το θυμάμαι. Το μόνο σημείο σε βιβλίο που με έκανε να νιώσω κάπως άβολα είναι... τα παραρτήματα του Άρχοντα των Δακτυλιδιών! Συγκεκριμένα τα σημεία που γράφει για τον θάνατο του Άραγκορν, του Μέρι, του Πίπιν κλπ, έστω και σε μεγάλη ηλικία από φυσικά αίτια. Μέχρι τότε ήθελα να νιώθω ότι οι ήρωες ενός βιβλίου δεν πεθαίνουν και δεν γερνούν ποτέ μετά το τέλος ενός βιβλίου και η θνητότητά τους με έκανε να νιώσω περίεργα για την δική μας θνητότητα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
sadorinius Posted November 24, 2006 Share Posted November 24, 2006 To βιβλίο που με έκανε να τρομάξω πάρα πολύ δεν ήταν scifi. Ήταν το American Psycho του Brand Easton Ellis (Λιγότερο από το μηδέν κλπ). Το διάβασα στα Αγγλικά. Όταν το άρχισα δεν το άφησα μέχρι να το τελειώσω. Αποκοιμήθηκα διαβάζοντάς το και το πρωί το πήρα στην δουλειά όπου το διάβαζα κρυφά όλη την μέρα. Μόλις το τελείωσα το πέταξα στο σκουπιδοτενεκέ έξω από την πολυκατοικία. Δεν άντεχα να το είχα στη βιβλιοθήκη μου. Για λίγα βράδυα κοιμούμουν μέ ένα μαχαίρι κοντά στο μαξιλάρι μου (ευτυχώς που δεν γύριζα στον ύπνο μου). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted November 24, 2007 Author Share Posted November 24, 2007 To βιβλίο που με έκανε να τρομάξω πάρα πολύ δεν ήταν scifi. Ήταν το American Psycho του Brand Easton Ellis (Λιγότερο από το μηδέν κλπ). Το διάβασα στα Αγγλικά. Όταν το άρχισα δεν το άφησα μέχρι να το τελειώσω. Αποκοιμήθηκα διαβάζοντάς το και το πρωί το πήρα στην δουλειά όπου το διάβαζα κρυφά όλη την μέρα. Μόλις το τελείωσα το πέταξα στο σκουπιδοτενεκέ έξω από την πολυκατοικία. Δεν άντεχα να το είχα στη βιβλιοθήκη μου. Για λίγα βράδυα κοιμούμουν μέ ένα μαχαίρι κοντά στο μαξιλάρι μου (ευτυχώς που δεν γύριζα στον ύπνο μου). Τι ακριβώς ήταν τρομακτικό στο βιβλίο? Εμένα μου φάνηκε περισσότερο καταθλιπτικό παρά τρομακτικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted November 25, 2007 Share Posted November 25, 2007 Δεν έχω διαβάσει και πολύ τρόμο (σκοπεύω όμως!) και γενικότερα δεν τρομάζω και τόσο εύκολα από βιβλία. Με μία ίσως εξαίρεση. Πρόπερσι το καλοκαίρι διάβαζα στις διακοπές μου το "Σκοτεινό Φάσμα" του Masterton, μια συλλογή 8 διηγημάτων, με ρυθμό μια ιστορία την ημέρα. Όσο τις διάβαζα, λοιπόν, μου άρεσαν, δε λέω μερικές ήταν ενοχλητικές αλλά περνούσα ευχάριστα την ώρα μου. Μόλις τέλειωσα το βιβλίο συνειδητοποίησα ότι όλη την εβδομάδα που είχε περάσει, ο ύπνος μου ήταν αδικαιολόγητα ταραγμένος... Τώρα, τι έβλεπα σ' εκείνα τα όνειρα, ελπίζω ότι θα μείνει θαμμένο βαθειά στο ασυνείδητό μου! Το μόνο βιβλίο που έχει καταφέριε να με τρομάξει, και μάλιστα κάπου στα 17 μου, ήταν το τέλος της Αστραδενής. Όποιος έχει διαβάση το βιβλίο, καταλαβαίνει τι εννοώ. Τι να πω γι' αυτό το καταραμένο βιβλίο; Να τον πω τον πόνο μου; Θα με ακούσει κανείς; Δεν τρόμαξα, ωστόσο, ίσως παραήμουν μεγάλος για τέτοια αντίδραση - αλλά το σιχάθηκα το τέλος του. Κάτι σαν "From Dusk Till Dawn" μου φάνηκε το τέλος του... Να μην αρχίσω να το στολίζω με επίθετα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted November 25, 2007 Share Posted November 25, 2007 Καμία σχέση τέταρτε. Η Αστραδενή δεν είναι ένας αρχαίος ναός Αζντλεκων, που εμφανίζετε απο το πουθενά! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted November 25, 2007 Share Posted November 25, 2007 Καμία σχέση τέταρτε. Η Αστραδενή δεν είναι ένας αρχαίος ναός Αζντλεκων, που εμφανίζετε απο το πουθενά! Συμφωνώ απόλυτα! Αναφέρομαι απλώς στην απότομη αλλαγή ύφους και περιεχομένου, όπου από ανάλαφρο και παιδιάστικο, απροειδοποίητα και χωρίς κάποια αιτιακή συνέχεια, μετατρέπεται σε σκληρό και κυνικό. Σαν να βλέπεις τη Mary Poppins και ξαφνικά να περνάς στο Irreversible... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.