"Παρά-μύθοι": Έκθεση με θέμα "Η Γλώσσα"

[Nienor]

Αυτό εδώ είναι ένα κειμενάκι της κυρίας Καραγεωργίου, που το ερωτεύτηκα μόλις το διάβασα και ήθελα απελπισμένα να σας το δείξω -τόσο που έκατσα και το αντέγραψα εδώ από το βιβλίο στις πέντε η ώρα το πρωί(με τις άνω τελείες του με τα όλα του )

 

Βασικά, είναι γραμένο για παιδιά, σαν παραμύθι ένα πράμα. Αν το διάβαζα, όμως, παιδί υποθέτω δε θα του έδινα τη σημασία που του αξίζει. Τώρα μπορώ και το βρίσκω υπέροχο και γιαυτό πιστεύω πως αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε και να το συζητήσετε. Συγγνώμη αν αργήσω να μπω κι εγώ στην κουβέντα (περίεργες οι μέρες και πολύ διάβασμα) όμως το καταθέτω για να το απολάυσετε είμαι δεν είμαι εδώ.

 

 

Η γλώσσα μου είναι ελληνική και είναι γεμάτη λέξεις.

 

Σε μένα οι λέξεις μοιάζουν σαν πουλιά. Για να ‘μαι ειλικρινής, σαν τα πουλιά μου φεύγουν απ’ τα χέρια.

 

Οι σπάνιες λέξεις είναι σπάνια πουλιά∙ οι άλλες, οι κοινόχρηστες, είναι πούλια συνηθισμένα∙ όμως αυτό δε σημαίνει πως κι αυτά δε θέλουν τη φροντίδα μας∙ υπάρχουν λέξεις που κρυώνουνε κι ίσως πεθαίνουν κιόλας απ’ το κρύο.

 

Όμως ένα καλό που έχουνε οι λέξεις, δεν το έχουνε οι άνθρωποι∙ οι άνθρωποι ζούνε μια φορά∙ αντίθετα εκείνες μπορούνε να αναστηθούν∙ ίσως γιατί στ’ αλήθεια δεν πεθαίνουν ποτέ. Ξέρετε τι παθαίνουν; - Απολιθώνονται και κάθονται καρτερικά και περιμένουν σαν το παιχνίδι με τα αγάλματα. Ποιον περιμένουν; - Εγώ νομίζω πως μπορεί να περιμένουνε εμένα∙ δε λέω μονάχα εμένα∙ νομίζω, όμως, πως έχουν τις ελπίδες τους στηρίξει στα παιδιά∙ είναι πουλιά από πηλό που περιμένουνε να τα ζεστάνουμε με την ανάσα μας. Λέω «αμέθυστος» και κάτι αστράφτει∙ λέω «αμάραντος» και γίνομαι μεγάλη σα βουνό, λέω ζαρκάδι και μπροστά μου ανοίγεται ένας κάμπος.

 

Πάντως δε φέρονται στις λέξεις όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Υπάρχουνε πολλοί που φέρονται καθώς ο κυνηγός που έμαθε σκοποβολή βάζοντας στόχο την καρδιά ενός αηδονιού. Άλλοι πάλι στήνουνε δόκανα να πιάσουν τις πιο σπάνιες∙ είναι οι συλλέκτες∙ αυτοί τις βάζουν σε κλουβιά και τις επιδεικνύουν∙ οι πιο άκαρδοι μάλιστα τις ταριχεύουν κιόλας! Τότε τις βλέπεις στα σαλόνια, ακίνητες με ανοιχτά φτερά. Πολλοί τις λέξεις τις θεωρούνε φαίνεται ένα νόστιμο μεζέ∙ τις πιο μικρές και τρυφερές τις κάνουν μια χαψιά∙ οι πιο σπάταλοι από αυτούς τις φτύνουν κιόλας∙ άλλοι πάλι παίζουν μαζί τους επικίνδυνα παιχνίδια, όπως η γάτα μου προχτές που για ένα γούστο σκότωσε ένα τόσο δα παπαγαλάκι κι έπειτα το παράτησε νεκρό στην τσιμεντένια αυλή.

 

Εγώ όταν μεγαλώσω, δεν θα ήθελα να μοιάσω με κανέναν από αυτούς. Γι’ αυτό και λέω μέσα μου μια λέξη μαγική∙ λέω τη λέξη «άψινθος». Και τώρα, θα ρωτήσετε, τι πάει να πει. Και δε μου λέτε, άμα την ξέρατε, θα ήτανε μια λέξη μαγική;

 

Μπορείτε να διαλέξετε κι εσείς τη μαγική σας λέξη. Γιατί, όπως σας έλεγα και στην αρχή, η γλώσσα μου είναι ελληνική κι είναι γεμάτη λέξεις.

 

Τασούλα Καραγεωργίου

«Παρά-μύθοι»

Edited May 14, 2006 by Nienor

[RaspK]

Αν και το κείμενο με βρίσκει αντίθετο σε κάποια πράγματα (αφού η μαγεία του κάθε πράγματος, ας πούμε για μένα βρίσκεται εξ ίσου στο μυστηριώδες, τ' όνομα, αλλά και την ουσία του πράγματος, κι άρα λέξεις όπως «άψινθος,» παραδείγματος χάριν, με μαγεύουν με ποικίλους τρόπους), είναι, ωστόσο, από τα πιο καλογραμμένα στο είδος του και αξίζει να το θυμόμαστε - κάθε φορά μου κεντρίζει κι άλλο το ενδιαφέρον.

[month]

Aint no sunshine when she's gone, it's not warm when she's away

aint no sunshine when she's gone, and she's always gone too long

every time she goes away.

 

Δεν ξέρω να πω τίποτα άλλο.