Oberon Posted June 2, 2006 Share Posted June 2, 2006 (edited) Συζητάγαμε χτες βράδυ με το Rasp σχετικά με την παρήχηση, και έγραψα την παρακάτω ιστοριούλα με παρήχηση του Θήτα. Αν σας αρέσει η ιδέα μπορούμε να την κάνουμε είτε σαν άσκηση στο εργαστήρι, είτε σαν κάποιο τύπο διαγωνισμού εδώ. Τι είναι η παρήχηση (alliteration)? H wikipedia έχει τον παρακάτω ορισμό: Alliteration is a stylistic device, or literary technique, in which successive words (more strictly, stressed syllables) begin with the same consonant sound or letter. Alliteration is a frequent tool in poetry but it is also common in prose, particularly to highlight short phrases. Especially in poetry, it contributes to euphony of the passage, lending it a musical air. It may add a humorous effect. Related to alliteration are assonance, the repetition of vowel sounds, and consonance, the repetition of consonant sounds. Στα Ελληνικά παρηχητικές θεωρούνται και αρκετές λέξεις που ξεκινούν ή εμπεριέχουν σχετικά ομόηχες συλλαβές ή γράμματα, όπως το θ και τ, σ, ψ, και ξ κλπ. Η δυσκολία είναι να γράψει κάποιος ένα κείμενο στρωτό και λογικό - δηλαδή όχι σουρεαλιστικό - χρησιμοποιώντας όσο το δυνατόν περισσοτερες παρηχητικές λέξεις. Τα άρθρα κλπ, δεν πιάνονται ως "λάθη" σε παρηχητικό κείμενο. Θυμωμένος ο Θωθ θωρούσε την αίθουσα του θρόνου. Οι Θράκες θρονοφύλακες ορθοί θυσίαζαν στον θεϊκό το Θούθμωσι. Ο Θούθμωσις εθεάθη εκθαμβωτικός και θαυμαστός. "Θωθ, τον θάνατό μου θέλεις;" "Toν θάνατο του θύματός σου, Θούθμωσι, θωρώ. Την Θουβία που θυσίασες. Θνητή, άρα θύμα μας. Θύμα των θεών. Τη θεσπέσια Θουβία, θηλυκό θεριό, θερμό σαν θύελλα απ'τις Θήβες." "Τη Θουβία δεν θυσίασα. Μα τι θαρρείς; Θεός εγώ, να θυσιάσω μια θνητή; Η Θάμαρις εθύμωσε! Η Θάμαρις, τα θέλγητρα της Θουβίας επιθυμούσε. Μα η Θουβία δεν το θέλησε της Θαμάρεως "θεραπαινίδα" να πεθάνει." "Η Θάμαρις; Το ταίρι σου το θλιμμένο; Tα θέλγητρα;" "H Θάμαρις, θεμέλιο του θρόνου μου. Θυσιαστές απ'την Αθήνα ήλθαν, αλλά η Θάμαρις αθεοφίλητη, θεόπαιδο δεν θα θήλαζε ποτέ." "Και η Θουβία; Θυσιάστηκε γιατί;" "Θεού παιδί η Θουβία έθρεφε, αθώο, στο θύσανό της το θερμό από μέσα." "Θεού παιδί; Θούθμωσι, θες να θεωρήσω πως η Θάμαρις....." "Η Θάμαρις; Η Θάμαρις θαμπώθηκε απ'το πάθος. Το θεόπαιδο ήθελε και τη θαρρετή Θουβία. Το θεόπαιδο που ο Θούθμωσις ο Τέταρτος θα θεωρείτο. Μα η Θουβία...." "Η Θουβία τι;" "Η Θουβία αρνήθηκε κι η Θάμαρις τη θυσίασε." "Το θεόπαιδο;" "Αθώο αίμα θεικό εχύθηκε, Θωθ." Θαμποί οι οφθαλμοί του Θούθμωσι θωρούσαν αδιάθετα το θρόνο. "Ω Θεοί, αθεόκριτε Θούθμωσι, τι λες; Θύμα θεωρείσαι;" "Θύμα, ναι. Θύμα της Θαμάρεως, της Θουβίας, των Θεών." "Θώπευσες με το ιθυφαλλικό σου τρόπαιο τo άνθος της Θουβίας, και είσαι θύμα; Η Θάμαρις θυσίασε τη Θουβία, Θεογνώστη Θούθμωσι, και είσαι θύμα;" O Θωθ θωρούσε το θηκάρι του. "Θύμα ναι. Θύμα!" "Θεός ή θύμα, θνητός ή αθάνατος θύτης, μα τους Θεούς Θούθμωσι, θα σε θάψω, θες δε θες!" θέριεψε ο Θώθ καθώς εξεθηκάρωνε το άθραυστο σπαθί του. Edited July 5, 2006 by Dain 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted June 2, 2006 Share Posted June 2, 2006 Xxaxaxa, Θεσπέ(θ)ιο . ¨Οντως καλή ιδέα, και ειδικά το μέρος που λέει "να μην είναι σουρεαλιστικό" ενέχει μια δυσκολία...Ας μην το κάνουμε άσκηση όμως, θα έλεγα να το κάνουμε μια πρόκληση instead! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted June 2, 2006 Author Share Posted June 2, 2006 Tέλεια τοποθέτηση, Τρίλλιαν. Τι ετοιμάζουμε τοιουτοτρόπως; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted June 2, 2006 Share Posted June 2, 2006 (edited) Μια παρήχηση του τ να υποθέσω; . edit: τώρα σκέφτηκα ότι ακόμα πιο δύσκολο θα ήταν να γράψεις κάτι με 2 παρηχήσεις! πχ "τρελαινομαι για ταρατσες τριοροφων κτιριων γεμάτες με ταραντουλες που χορευουν ταραντελλα" (λέω γω τώρα ) Edited June 2, 2006 by trillian Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted June 2, 2006 Share Posted June 2, 2006 Dain, μπράβο σου! Μπορούσα να υποθέσω πως γίνεται να γράψεις ένα τέτοιο κείμενο με παρήχηση του 'θ', αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έβγαινε έτσι, τόσο... τόσο όπως είναι αυτό εδώ. Μου αρέσει η ιδέα αυτού του παιχνιδιού, θα ρίξω κι εγώ μια προσπάθεια. Γενικά, τα λεκτικά/συγγραφικά παιχνίδια με συναρπάζουν, νοιώθω μια άγρια, παιδική χαρά όταν παίζω τέτοια! Χιχι! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted June 2, 2006 Share Posted June 2, 2006 (edited) Σεσημασμένο σίγμα, ασύλληπτος ήχος συριστικός, απαίσιος και συνάμα θεσπέσιος, σα σίγαστρο και σα σειρήνα σείεις σαλπίζοντας και σχίζοντας σωρίτες και σιωπήρους τόπους! Edited June 2, 2006 by RaspK FOG Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted June 2, 2006 Author Share Posted June 2, 2006 Ωραίο Ρασπ, αν και πολύ σουρεαλιστικό. Γιατί δεν δοκιμάζεις να γράψεις κάτι εξ ίσου παρηχητικό αλλά πιο "βατό"; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted June 5, 2006 Share Posted June 5, 2006 Τώρα, για να είμαι ειλικρινήθ, εγώ τα θιχαίνομαι αυτού του είδουθ τα word gameθ. Και, για να γίνω και κακός, μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι νόημα έχουν, επειδή είμαι χαζός και δεν μπορώ να το καταλάβω; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted June 5, 2006 Author Share Posted June 5, 2006 (edited) Είναι γεγονός πως οι Βρεττανοί ειδικά θεωρούν τις παρηχήσεις σημάδι έξυπνης και εύηχης γραφής. Στα Ελληνικά δεν είναι ακριβώς έτσι βέβαια. Χαζός δεν είσαι καθόλου και ασ'τα σάπια. Μπορώ να πω μόνο σε τι χρησίμεψε σε μένα. Με ανάγκασε να σκεφτώ! Μου έθεσε έναν σημαντικότατο περιορισμό, και με εξανάγκασε να ψάξω να βρω άλλες λέξεις από εκείνες που θα χρησιμοποιούσα για να βγάλω το ίδιο νόημα. Ο περιορισμός με έκανε να ψάξω λοιπόν ώστε να πω κάτι με άλλα λόγια από εκείνα που κανονικά, και άκοπα, θα χρησιμοποιούσα. Οι εναλλακτικές λέξεις διαλέχτηκαν μία προς μία, όπως και η θέση τους. Ήταν λοιπόν μια σημαντική άσκηση στη συγγραφή που φυσιολογικά δεν θα έκανα. Μια αναλογία είναι οι ασκήσεις του πιάνου οι βασισμένες στις κλίμακες. Είναι έτσι φτιαγμένες ώστε να βάζουν τα δάχτυλα σε τέτοιες σχέσεις το ένα με το άλλο ώστε να δημιουργηθεί τελικά μια μεγαλύτερη συννενόηση και αρμονία ανάμεσά τους η οποία είναι εξαιρετικά χρήσιμη αργότερα. Οι ασκήσεις αυτές δεν είναι ιδιαίτερα εύηχες και σίγουρα είναι κοπιαστικές και βαρετές και επαναλαμβανόμενες. Αλλά μετά ανακαλύπτει κανείς πως είναι πολύ πιο εύκολο να παίξει τα "Κύματα του Δουνάβεως" και να ακουστεί όπως πρέπει και όχι σαν "Οι υπόνομοι του Δουνάβεως". Αλλά υπήρχαν άλλοι δυο λόγοι. Είχε πλάκα και ήταν μια πρόκληση. Edited June 5, 2006 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted June 5, 2006 Share Posted June 5, 2006 Οι τρεις λόγοι που αναφέρει ο Dain είναι το ζήτημα. Να πω πως υπάρχουν ωραιότατα ποιήματα που χρησιμοποιούν πιο «λογοτεχνικό» την παρήχηση, όπως συρριγμούς για τα φίδια στο μέσο του κειμένου και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Ψάξε το λίγο, Κώστα, έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted June 6, 2006 Share Posted June 6, 2006 Dain, έτσι όπως το θέτεις, φαίνεται να έχει ενδιαφέρον. ;) Αλλά τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν είμαι χαζός; Αγκού;... :Ρ (j/k) Rasp, αναφέρεσαι σε λεκτικές προσομοιώσεις ήχων που μπορεί ένας συγγραφέας να χρησιμοποιήσει μέσα στο κειμενό του; Δε νομίζω ότι είναι το ίδιο μ αυτό που αναφέρει ο Dain. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted June 6, 2006 Share Posted June 6, 2006 Παρήχηση είναι το «κράτημα» ενός ήχου, απλά, όπως και στο σουρρεαλισμό και το συμβολισμό, και όλα τα τεχνάσματα που υπάρχουν, υπάρχει η «κανονική» χρήση (σε οιοδήποτε έργο μπορεί να υπάρξει ένα σουρρεαλιστικό στιγμιότυπο αν υπάρχει λόγος) και υπάρχει και η κατ' εξοχήν αυτής της μορφής γραφή (όπως στα δύο κείμενα που παραθέσαμε). Παρήχηση είναι, ακόμα, και η ασκήσης ορθοφωνίας που έκανε ο γνωστός φιλόσοφος: «Ρο, το ρητορικόν, το ρερητορευμένον!» Οι διάφορες μορφές γραφής, άλλωστε, είν' εργαλεία, αφού η ίδια η γραφή είν' εργαλείο. Σ' ένα κείμενο έχουμε συντμήσεις είτ' επειδή ο άλλος το βρίσκει πιο όμορφο, είτ' επειδή ο άλλος θέλει να περάσει την ηχητική του λόγου, ας πούμε. Πόσα τέτοια τεχνάσματα υπάρχουν! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted June 6, 2006 Share Posted June 6, 2006 Το σκέρτσο σου κι ο συναφής ο λόγος, ο σωστός, σκέφτηκα, σηκώνουν συχαρίκια. Και κάτι άλλο (που μου είναι αδύνατο να το πω παρηχητικά), όταν έφτασα κάπου εδώ: "Θεού παιδί; Θούθμωσι, θες να θεωρήσω πως η Θάμαρις.....""Η Θάμαρις; Η Θάμαρις θαμπώθηκε απ'το πάθος. Το θεόπαιδο ήθελε και τη θαρρετή Θουβία. Το θεόπαιδο που ο Θούθμωσις ο Τέταρτος θα θεωρείτο. Μα η Θουβία...." "Η Θουβία τι;" "Η Θουβία αρνήθηκε κι η Θάμαρις τη θυσίασε." διάβαζα τα εξής: "Θεού παιδί; Θούθμωθι, θεθ να θεωρήθω πωθ η Θάμαριθ.....""Η Θάμαριθ; Η Θάμαριθ θαμπώθηκε απ'το πάθοθ. Το θεόπαιδο ήθελε και τη θαρρετή Θουβία. Το θεόπαιδο που ο Θούθμωθιθ ο Τέταρτοθ θα θεωρείτο. Μα η Θουβία...." "Η Θουβία τι;" "Η Θουβία αρνήθηκε κι η Θάμαριθ τη θυθίαθε." και το διάβασα αργά και καθαρά (δυνατά) για να καταφέρω να καταλάβω τι έλεγε το υπόλοιπο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted June 6, 2006 Share Posted June 6, 2006 Αξιολογότατη η παρήχηση του σίγμα από την Κιάρα! Το θήτα είναι, βέβαια, περίπτωση, αφού, όντας το πιο άφωνο από τα οδοντικά (όπως είναι, αντίστοιχα, τα χι και φι για τα ουρανικά και τα χειλικά), κάνει δύσκολο την επαναφορά στο λόγο (βγαίνει που βγαίνει τελείως άηχο, έχεις και τη γλώσσα στα δόντια να μπλοκάρει τον αέρα... σωστός γλωσσοδέτης)! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted June 7, 2006 Share Posted June 7, 2006 Αν είναι γράψτε κάτι που να ψεκινάει μόνο απο v. Ελάτε λοιπόν, κανείς δεν μπορεί να την φέρει στον Allan Moore; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted June 7, 2006 Share Posted June 7, 2006 Δείχνει πιστεύω το πλούσιο λεξιλόγιο και την εξυπνάδα του συγγραφέα να χρησιμοποιεί "επιδέξια" την γλώσσα.... Εγώ δέν νομίζω να τα κατάφερνα... θυμάμαι εκείνο στο V for Vendetta... χαρακτηριστικό παράδειγμα πιστεύω !!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted June 8, 2006 Author Share Posted June 8, 2006 Το σκέρτσο σου κι ο συναφής ο λόγος, ο σωστός, σκέφτηκα, σηκώνουν συχαρίκια........ και το διάβασα αργά και καθαρά (δυνατά) για να καταφέρω να καταλάβω τι έλεγε το υπόλοιπο Νοηματικά νοήμον και νόστιμο στη νιοστή, Νίενορ. Δείχνει πιστεύω το πλούσιο λεξιλόγιο και την εξυπνάδα του συγγραφέα να χρησιμοποιεί "επιδέξια" την γλώσσα.... Εγώ δέν νομίζω να τα κατάφερνα... Mπα, Balidor. Μπορείς αν δεν μπερδευτείς, και πεις "μπορώ". Στην πραγματικότητα η μόνη δυσκολία είναι να βάλει κανείς το μυαλό του να δουλέψει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted June 8, 2006 Share Posted June 8, 2006 Να υπενθυμίσω, Month, πως οι παραγωγοί της ταινίας πρόσθεσαν μια ολόκληρη ρητωρεία με βάση παρήχηση του V σε βερμπαλιστικό ύφος, τον οποίο μονόλογο παραθέτω στα θέματα περί κινηματογράφου. ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted June 23, 2006 Share Posted June 23, 2006 Χοχο, θα ήθελα να βάλω τους φίλους μου τους γάλλους να διαβάσουν αυτή την ιστοριούλα. χοχοχοχο, μόνο παρήχηση του θ δεν θα είναι... Βάλτε και μία με ρο για έξτρα σαδισμό Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted June 23, 2006 Author Share Posted June 23, 2006 Ετοιμάζω μία με παρήχηση του "Φ". Πάντως γιατί δεν δοκιμάζεις να γράψεις εσύ μία με "Ρ"? ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted June 25, 2006 Share Posted June 25, 2006 Χμ, γιατί πονάνε τα χέρια μου αυτές τις μέρες και είμαι απασχολημένος με το ότι ξεκινάμε νέο campaign Gunslinger Girl+Texhnolyze ;). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted July 5, 2006 Share Posted July 5, 2006 Παρήχηση στο σίγμα. Σκιές στο σοκάκι, σμιλεύουν σκότος σκιερό. Ο Σολίστ κι ο Σολωμός σέρνουν τα σανδάλια τους στο στενό. Στη στέγη πίσω τους σκαλωμένος σκαραβαίος στερλινοφάγος. Ο Σολίστ είναι μέγας σοφός, σακάτης στο σώμα, σεβατιανός. Ο Σολωμός, θαλασσινός γνωστός, σαλταρισμένος∙ τα σάλια του σα σαπουνόφουσκες στέκουν στο στόμα του το ισχνό, σαν το σεκόντο κάνει στο Σολίστ. Σεργιάνι στρίβουν στα σοκάκια τα στενά. Στις τσέπες τους στερλίνες σωστές, χρυσές σουρίζουν συνωμοτικά σε κάθε σανδαλόβημα∙ αυτοί συνομιλούν σιγά. Σιάζει ο Σολίστ τη σάρπα του και σκούζει: «Σοβαρός σεφτές ο Σαββατιανός» «Σαγήνευσες τον συρφετό,» σκερτσάρει ο Σολωμός, σα σύντροφος σωστός. «Σαχλαμάρες,» σφυρίζει σιμά του ο Σολίστ, «σύντροφε Σολωμέ, στέργω και συναινώ στα συχαρίκια σου, σύμφωνο με βρίσκουν κι ειν’ σωστά. Μα ο σεφτές είναι συμφορά. Σκέψου και συμψήφισε τι συναθροίσαμε για να συναρπάσουμε κι αυτά που η σύναξη μας άφησε: θα δεις πως ο αριθμός είναι συναφής.» «Σύμπτωση θα είναι της σοδειάς μας η στενότητα. Άσε που η συνέλευση που σύραμε ήτο τελικώς συμφερτική,» δήλωσε ο Σολωμός, με λίγο σάλιο να στέκει στην άκρη στο στόμα του, «μάλιστα, σύνεση θα έδειχνε να συλλογιέσαι τις στερλίνες στις τσέπες μας με σκίρτημα και να σκιάζεσαι μη τις χάσεις» «Σαρδανάπαλος ήταν ο συναξάρης μας, σαρδόνιος σαλτιμπάγκος που με τέχνη σωστή δε συναναστρέφεται συχνά. Μας έριξε στους λογαριασμούς και σύμπραξε με το συφερτό για το συμφέρον του...» «σσσς.....» σύρριξε ο Σολωμός πριν αποσώσει ο Σολίστ τη φράση του. Σβέλτος και σβουριχτός ο σκαραβαίος σείει τη γης σιμά τους. Σολίστ και Σολωμός στρεσάρονται, στρίβουν να σωθούν. Το σκαθάρι όμως στρατηγική έχει σοβαρή∙ στην άλλη στροφή τους συναντά. Στη στιγμή, σάλτο δίνει σα στοιχειωμένο και στραμπουλά το Σολωμό κάτω από το σώμα του. Ψάχνει στην τσέπη και τον στραγγαλά. Μα ευθύς αμέσως σνιφάρει τις άλλες στερλίνες, του Σολίστ, το στρίβει από το Σολωμό και στοιχειώνει το Σολίστα στοργικά. Αυτός, σιμά του ευθύς πετά τις στερλίνες, ο σκαραβαίος τις μασά, στουμπώνει και το στομάχι του φουσκώνει. Σιάζεται ο Σολωμός, σηκώνεται σιγά. «Σαν που είναι ο στόμφος σου κι η στοχασιά σου τώρα Σολίστ; Με σιχαμάρα θωρείς το στραβάδι και δεν το σιμώνεις, κι ας σου έχαψε τις στερλίνες. Σου πρέπει φτωχός να είσαι για να συλλογιέσαι με σπουδή τη σταδιοδρομία σου, στο εξής.» Ο Σολίστ έσυρε τα σανδάλια του σπυριάζοντας και σφίγγοντας τη σάρπα του στους ώμους. Ο Σολωμός τον σίμωσε σιγώντας. Πoλύ κουραστικό πράγμα τελικά , ελπίζω να μην πειράζει που το έβαλα εδώ μαζί, ε? πείτε μου να του ανοίξω δικό του αν είναι. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted July 5, 2006 Author Share Posted July 5, 2006 (edited) Kουραστικό σίγουρα αλλά το αποτέλεσμα πολύ καλό Νίενορ! Το νόημα είναι στρωτό, η αίσθηση της ιστορίας μαγευτική. Μόνο ένα σημείο το βρήκα λίγο παράξενο, εκεί που λες "στοιχειώνει το Σολίστα στοργικά". Παρχητικά είναι απόλυτα σωστό βέβαια, αλλά δεν είμαι σίγουρος για το νόημά του. Ίσως οτι ο σκαραβαίος νιώθει "στοργικά" για τις στερλίνες? Η λέξη "σεβατιανός" τι σημαίνει? Δεν την έχω ξανακούσει. Αλλά πέρα από αυτό είναι μια αξιέπαινη προσπάθεια, με τόσους περιορισμούς που θέτει η ανάγκη της παρήχησης, μια ωραία ιστορία που την απόλαυσα πολύ! Α. Και φυσικά δεν υπάρχει λόγος να μπει σε άλλο τόπικ. Κάτσε να αλλάξω λίγο τον τίτλο του τώρα (παρήχηση του Τ το τελευταίο). Edited July 5, 2006 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted July 6, 2006 Share Posted July 6, 2006 Ο "σεβατιανός" είναι ένας χαρακτηρισμός που έχω ακούσει κάμποσες φορές (Ικαρία κυρίως μου φαίνεται) και για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω κι εγώ τι ακριβώς σημαίνει κι από που βγαίνει. Νομίζω πως είναι κάτι σαν δανδής αλλά ντόμπρος ή κάτι τέτοιο. Το έβαλα εκεί περισσότερο γιατί μου άρεσε ο ήχος και επειδή είχα πει τόσο λίγα για το Σολίστ σε σχέση με το Σολωμό. "στοιχειώνει το Σολίστα στοργικά" αυτό βασικά, όπως κι αρκετά άλλα ήθελα να ακούγεται ειρωνικά, δηλαδή σαν να τον ζαχαρώνει επειδή έχει στις τσέπες του τις στερλίνες, κάπως έτσι. Αυτό μου φάνηκε και το πιο δύσκολο: το να είναι περιπαιχτικό το κείμενο και να του φαίνεται. Δεν ξέρω αν έχει γίνει, μία το διάβαζα και μου φαινόταν μελό, μία αδιάφορο και μία καλούτσικο. Τελοσπάντων... το επόμενο θα είναι καλύτερο όσο πιο πολλά γράψει κανείς τόσο καλύτερα μαθαίνει υποθέτω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted July 6, 2006 Share Posted July 6, 2006 Το διάβασα στις 9 τα ξημερώματα (πήγα για ύπνο 9:30) και τώρα μπορώ να κάνω σχολιασμό. Το κείμενο είναι πάρα μα πάρα πολύ ωραίο. Μεταδίδει το τι θέλεινα πει και ας περνάνε κάποιες λέξεις χωρίς να τις ξέρουμε. Έχει την δική μου ψήφο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.