RaspK Posted June 3, 2006 Share Posted June 3, 2006 (edited) Κλόθος τα όνειρα και οι λέξεις μου γινήκαν, κι ας έλεγα κάποτε πως δε θα γίνω ποιητής. Το έλεγα και το πίστευα, θυμάμαι, αλλά δεν έχει σημασία· μόνο το πώς νιώθω μετρά: Πέντε πράμματα ξέρω μοναχά, κι από 'κει και πέρα έχω τη σκέψη να με καθοδηγεί και να λυτρώνει· σκέψη ούτε οκνηρή ούτ' οξυδερκής, μόνο αισθήματα το ένα με τ' άλλο. Και δεν ξέρω αν γίνομαι κακός ή μίζερος, κι αλήθεια δεν το ξέρω, πώς το βλέπεις, αλλά για μένα σημασία έχει μόνο αυτό: το πώς βλέπει ο ένας τον άλλο το πρωί, ο ήλιος σαν καίει τα βλέφαρά μας. Και δε μιλάω για τα λοιπά, φαιδρά καθώς λένε πως είναι, μονό μιλάω για εκείνα τ' αδύναμα χαμόγελα, τα γέλια, τα ποτά, τις μέρες και τις νύχτες, εκείνες τις όμορφες, παροδικές στιγμές. Αλήθεια, πέντε τα πράμματα, πέντε οι στίχοι και τα δάχτυλα, πέντε εκείνου δα του μήνα, κι ακόμα πέντε επτά, το ξέρω, πέντε, για πάντα πέντε... _____________ Υ.Γ.: Η απόδοση του τίτλου είναι λίγο περίεργη, αφού μόνο στα γερμανικά σώζεται αυτή η διατύπωση στις μέρες μας. Θα το αφήσω να το σκεφτείτε, βλέποντας και τα παιχνίδια των λέξεων. Κάποιοι θα το βρείτε μόνοι σας, το ακριβές νόημα, κι ελπίζω πως αυτοί που δε θα το βρουν μόνοι τους θα το ψάξουν, αλλά μπορείτε πάντα να ρωτήσετε - να το θυμάστε αυτό. ----- [Edit by Nienna: Έκανα όσες διορθώσεις μου ζήτησε ο Rasp] Edited June 3, 2006 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted June 3, 2006 Share Posted June 3, 2006 (edited) Moυ αρέσει πολύ περισσότερο από άλλα σου, έτσι νομίζω. Έχει κάποιους στίχους πολύ δυνατούς, πολύ αληθινούς, προσωπικούς, κι όταν ένα ποίημα είναι αληθινό αυτό βγαίνει πάντα προς όφελός του. Ο στίχος "μόνο αισθήματα το ένα με τ' άλλο" ας πούμε, μου άρεσε πάρα πολύ, έχει αυτή την αίσθηση της 'πρώτης ύλης', της αμιγούς ποίησης, αν θες. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με την τελευταία στροφή, είναι κι αυτή προσωπική, βαθειά, μας ανοίγεις ένα παραθυράκι σ' έναν ολόκληρο κόσμο [γιατί κόσμους φτιάχνουν δυο άνθρωποι μαζί όταν έρχονται τόσο κοντά]. Έχει κάποια προβλήματα, βέβαια, αλλά διορθώνονται. Στο δεύτερο στίχο γιατί επέλεξες τον ιδιωματισμό 'γενώ'; Δεν είναι ότι δεν μου αρέσουν οι ιδιωματισμοί, χρησιμοποιώ κι εγώ κάποιους, αλλά πιστεύω πως το 'κι ας έλεγα πως δεν θα γίνω ποιητής' είναι πολύ πιο ποιητικό μες στην απλότητά του, και φροντίζει περισσότερο το μέτρο. Ο τελευταίος στίχος της πρώτης στροφής είναι το μεγάλο flaw, νομίζω. Η ροή σπάει, δυστυχώς. Δεν ξέρω τι θα έβαζα εκεί, ίσως κάτι σαν '- νοιώθω, αυτό είναι που μετράει.', βγάζοντας την τελεία απ' τον προηγούμενο στίχο. Φυσικά η πρόταση αυτή δεν είναι απόλυτη, σου είπα, ούτε κι εγώ δεν ξέρω τι θα έβαζα, μπορεί να έβαζα και κάτι τελείως διαφορετικό. Ψάξε λίγο μέσα σου, θα βρεις κάτι. Πάμε στη δεύτερη στροφή. Ο δεύτερός της στίχος χαλάει και πάλι το μέτρο, αλλά εδώ η λύση είναι εύκολη: 'κι από 'κει και πέρα έχω τη σκέψη'. Η τέταρτη στροφή νομίζω πως είναι άρτια, και για την πέμπτη την είπα ήδη τη γνώμη μου. ----- Y.Γ. Λες να φταίει η πολλή παρέα μαζί μου, και να γίνεις ποιητής; [:tongue:] Edited June 3, 2006 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted June 3, 2006 Author Share Posted June 3, 2006 (edited) Μια μικρή διόρθωση: «δε θα γίνω,» όχι « δε θα γίνω» (το τελικό νι προκαλεί μια μικρή παύση εκεί που δε με ικανοποιεί). Θα μ' ευχαριστούσε να κάνεις καινούρια σχόλια τώρα (αν και τα ξέρω· πες το ματαιοδοξία :tongue:). Edited June 3, 2006 by RaspK FOG Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.