Κερτ Βόνεγκατ (Kurt Vonnegut)

[Διγέλαδος]

Μόλις τελείωσα το Σφαγείο νο. 5. Η αλλιώς η σταυροφορία των παιδιών.

 

Το βιβλίο ΔΕΝ είναι Ε.Φ. και καλά λέει ο ίδιος ο συγγραφέας. Και πιστεύω ότι είναι ξεκάθαρο. Αυτή τη στιγμή με έχει πιάσει μια κατάθλιψη να πω την αλήθεια. Ταυτίστηκα και κάπως με τον ήρωα, άστα να πάνε. Έχει κάποιες αστείες σκηνές που γέλασα, αλλά έχει και κάποιες άλλες πολύ μαύρες σκηνές. Γενικά συνδυάζει πολύ καλά το χιούμορ με την μαυρίλα και περνάει πολύ αυτό που θέλει. Με παραξένεψε πολύ το πρώτο κεφάλαιο γιατί νόμιζα ότι ήταν η αρχή του βιβλίου, αλλά τελικά ήταν η εισαγωγή γραμμένη από τον συγγραφέα ως ο ίδιος (περίπου) ο συγγραφέας. Και μετά ξεκινάει κανονικά το βιβλίο. Πρώτον, είναι αμερικάνικο βιβλίο και λιγότερο ευρωπαϊκό. Κριτικάρει πάρα πολύ την Αμερική και τους πολέμους με τους οποίους μπλέκεται. Και μετά δείχνει τον εικόνα του πολέμου σαν να το ζεις. Θυμίζει κάπως Σελίν (και ο ίδιος το λέει νομίζω στην αρχή). Το τέχνασμα που το κάνει επ. φαντασία υποτίθεται είναι επειδή ο ήρωας ταξιδεύει στον χρόνο και βλέπει ανακατωμένες διάφορες χρονικές στιγμές της ζωής του. Επίσης τον έχουν απαγάγει οι εξωγήινοι.

 

Άντε τι κάθεστε ακόμα. Πηγαίνετε να το διαβάσετε όσοι δεν το έχετε διαβάσει ακόμα. Εγώ θα συνεχίσω με τη φωλιά της γάτας.

 

Edit: Α ξέχασα να γράψω ότι κάτι που με εντυπωσίασε είναι για το πόσες πολλές μικρές ιστορίες είχε. Δηλαδή για παράδειγμα γράφει την πλοκή ενός φανταστικού βιβλίου σε μια παράγραφο και μένεις ...

Edited April 26, 2013 by Διγέλαδος

[nikosal]

Χαίρομαι που σου άρεσε Άλεξ, είναι εντυπωσιακό βιβλίο πράγματι. Τι ευφυής άνθρωπος, τι σπουδαίος συγγραφέας ο Βόνεγκατ.

 

Ε, και ναι, βέβαια είναι εφ το βιβλίο. Αυτό που λέει και ο Νιχ παραπάνω.

[Διγέλαδος]

Χαίρομαι που σου άρεσε Άλεξ, είναι εντυπωσιακό βιβλίο πράγματι. Τι ευφυής άνθρωπος, τι σπουδαίος συγγραφέας ο Βόνεγκατ.

 

Ε, και ναι, βέβαια είναι εφ το βιβλίο. Αυτό που λέει και ο Νιχ παραπάνω.

 

Που βρίσκεται η ΕΦ; Αφού

όλα είναι στο μυαλό του

 

[nikosal]

χμ... κάτι τέτοιο δεν πίστευε και η κόρη του;

[Διγέλαδος]

χμ... κάτι τέτοιο δεν πίστευε και η κόρη του;

Ναι

[Naroualis]

Αγάπησα το Βόνεγκατ λίγο ανάποδα: πρώτα λάτρεψα τον ώριμο Χρονοσεισμό του, μετά ασχολήθηκα με το τρελό Σλάπστικ και τελικά μάλλον χαζολόγησα στις Σειρήνες του Τιτάνα. Αλλά το Σφαγείο Νο 5...

 

Συγνώμη, τι μπορείς να πεις γι' αυτό το βιβλίο; Δεν ξέρω αν είναι καλύτερο από το Ουδέν Νεώτερο από το Δυτικό Μέτωπο του Ε. Μ. Ρεμάρκ, που το αγάπησα μ' έναν έρωτα δίχως μέλλον κι ελπίδα. Να πω "Έτσι πάει"; 

[nikosal]

Έτσι πάει;

[Brother_Moon1]

Διάβασα το  ''Οι Σειρήνες του Τιτάνα'' και το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον.Αντισυμβατική και ιδιαίτερη διήγηση, κριτική σε θεσμούς και καταστάσεις, ωραίο χιούμορ σε χαμηλές δόσεις, γλυκόπικρη ατμόσφαιρα σε όλο το βιβλίο, τραγικοί ήρωες, ένα αίσθημα ματαιότητας παντού και το εκπληκτικό χρονοσυνκλαστικό ινφιντίμπουλο που κλέβει τη παράσταση. Έχω διαβάσει αυτό και το Σφαγείο, ίσως είναι ο πιο ιδιαίτερος συγγραφές που έχω διαβάσει έως τώρα, θεωρώ φυσικό το στιλ του να μην έχει πάρα πολλούς φίλους ίσως, αλλά αυτό που προσπαθεί να πει το λέει με τόσο ξεχωριστό τρόπο, που τον κάνει μοναδικό.

[Trison]

Από τη στιγμή που διάβασα το 'σφαγείο 5',βάζω τον Vonnegut  στο πάνθεον των μεγάλων πλάι σε Στάϊνμπεκ, Ντοστογιέφσκι και λοιπές συγγραφικές δυνάμεις.  Αποτελεί ένα ιδανικό παράδειγμα πως μπορεί κάποιος να καταπιαστεί με θέμα καυτή πατάτα όπως τα εγκλήματα πολέμου και να καθαρίσει απλώς με ένα 'έτσι πάει ο κόσμος', χωρίς να φανεί ούτε υπόνοια προσπάθειας χαλιναγώγησης, στρατευμένης λογοτεχνίας, ψευτοδιδακτικότητας.  Μέχρι που φτάνει στα όρια της απόλυτης αποδοχής, ο φίλος μας ο  Billy, όταν καταλήγει :

'Καλά έγινε, όλα καλά κάνουν που γίνονται και όλοι είναι αναγκασμένοι να κάνουν αυτό που κάνουν.  Το έμαθα αυτό στο Τράλφαμαντορ'. 

 

Και αν κλείνοντας αυτό το βιβλίο σε βάζει σε σκέψεις τότε σίγουρα ο κ.Vonnegut καταφέρνει να 'φτιάχνει' σκτεπτόμενους αναγνώστες.  

Τέλος το αν είναι Ε.Φ. ή όχι νομίζω ότι είναι το τελευταίο πράγμα που με νοιάζει.

Edited November 5, 2014 by Trison

[Naroualis]

Διάβασα και την περίφημη Φωλιά της Γάτας. Και γι' άλλη μια φορά, δεν έχω λόγια. Πώς γίνεται να περιγράψει κανείς το λεπτό κι ωστόσο σπαζοκόκκαλο χιούμορ του Βόνεγκατ; Τις περίπλοκες κι όμως απλούστατες ιδέες του; Τον αφοπλιστικά τίμιο τρόπο που αντιμετωπίζει τον κόσμο;

Φόμα, λέει ο Βόκονον. Ψέμα, ψευδαίσθηση. Είναι ψέμα ο πάγος-εννιά; Η Μόνα κι οι ξυπόλυτες πατούσες της; Είναι ψέμα το παρατημένο άγαλμα στο νεκροταφείο και τα ηφαίστεια του Σαν Λορέντζο;

[vaggelis]

Ήθελα να διαβάσω το «Σειρήνες του Τιτάνα» από το 1994 όταν το έβλεπα στα ράφια του βιβλιοπωλείου της Πρωτοπορίας. Κάθε φορά που πήγαινα σκεφτόμουν να το αγοράσω άλλα τελικά έπαιρνα κάτι άλλο. Τελικά με μια μικρή καθυστέρηση 22 χρόνων το αγόρασα (από άλλο βιβλιοπωλείο), το διάβασα και το βρήκα πολύ καλό, έξυπνο και με πολύ χιούμορ.

Στο σύμπαν του Βόνεγκατ ο θεός είναι μια φυλή από τον Τραλφαμαδόρ και όλα όσα ξέρουμε για την παγκόσμια ιστορία οδηγούν τελικά τους ανθρώπους στο να στείλουν ένα ανταλλακτικό σε ένα διαστημόπλοιο στον Τιτάνα. Και μόνο γι’ αυτή την ιδέα αξίζει να διαβάσει κανείς το βιβλίο.

[BladeRunner]

Κυανοπώγων (Bluebeard)

Πέμπτο βιβλίο του Κερτ Βόνεγκατ που διαβάζω, αλλά τόσα χρόνια που πέρασαν από την τελευταία φορά που διάβασα βιβλίο του (Μάιος του 2011), είναι σαν να τον γνωρίζω για πρώτη φορά. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί απείχα τόσα πολλά χρόνια από τα βιβλία του, ενώ τα προηγούμενα λίγο έως πολύ με είχαν ξετρελάνει (εκτός, ίσως, από το "Σλάπστικ", που θυμάμαι ότι μου είχε φανεί κάπως αδύναμο). Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο και σχετικά ιδιόρρυθμο βιβλίο, μια μίξη αυτοβιογραφίας και ημερολογίου, το οποίο εν πολλοίς μιλάει για την Τέχνη, την καλλιτεχνική φύση, τον πόλεμο και την αυτογνωσία, με ύφος έντονα σαρκαστικό και αρκετά κυνικό. Η γραφή είναι πραγματικά εξαίσια, ρέει σαν γάργαρο νερό, μόνο αυτή αρκεί για να λατρέψει κανείς το βιβλίο, ανεξάρτητα αν βρει του γούστου την πλοκή ή τους χαρακτήρες. Η πλοκή δεν λέει και πολλά πράγματα εδώ που τα λέμε, αλλά φυσικά ένα τέτοιο βιβλίο δεν χρειάζεται καμία πλοκή για να καταπλήξει με θετικό τρόπο τους αναγνώστες. Περνάει μηνύματα, προσφέρει εικόνες και συναισθήματα χάρη στην φοβερή γραφή, οι χαρακτήρες έχουν και αυτοί το ενδιαφέρον τους όντας κάπως ιδιόρρυθμοι, οπότε υποθέτω ότι αυτά αρκούν για να αγαπήσει κανείς το βιβλίο. Και, εντάξει, μιλάμε για βιβλίο του Βόνεγκατ, οπότε δύσκολα δεν θα μείνει κάτι στον αναγνώστη μετά το τέλος της ανάγνωσης.

8.5/10

Edited September 29, 2018 by BladeRunner

[Steel Guardian]

Cat's Cradle/Η Φωλιά της Γάτας (Εκδόσεις Γνώση)
Πρώτο βιβλίο του Vonnegut που διαβάζω και έμεινα αρκετά ευχαριστημένος, χωρίς όμως να ενθουσιαστώ. Το βιβλίο είναι πολύ ευχάριστα γραμμένο με ένα ιδιαίτερα λεπτή, αλλά απολαυστική αίσθηση του χιούμορ. Είναι αστείο, αλλά ταυτόχρονα καταπιάνεται και με σοβαρά θέματα και δίνει στον αναγνώστη την ευκαιρία να διασκεδάσει και να προβληματιστεί ταυτόχρονα.
Στα αρνητικά ότι οι χαρακτήρες δεν ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέροντες ή καλοδουλεμένοι και ότι η πλοκή δεν ήταν καθόλου σφιχτοδεμένη. Βέβαια να πούμε ότι αυτό το μη-δέσιμο της πλοκής που μας πάει όπου να 'ναι συμβάλει στο χιούμορ της ιστορίας.
Γενικά θα το πρότεινα, αλλά με την προειδοποίηση ότι αν και τυπικά είναι επιστημονικής φαντασίας στην ουσία δεν είναι, οπότε να μην διαβαστεί ως τέτοιο.

Βαθμολογία: 7.0/10

[Cassandra Gotha]

Σφαγείο Νούμερο Πέντε

Ναι, είναι ένα αντιπολεμικό βιβλίο, ναι, είναι ιδιαίτερο και "δύσκολο" (τα εισαγωγικά δεν είναι διακοσμητικά), και ναι, θα μου μείνει. Στην αρχή κατσούφιαζα, έλεγα πως είναι κάπως... ό,τι να 'ναι, αλλά μετά κατάλαβα πόσο λάθος έκανα. Σίγουρα, δεν είναι μια αφήγηση με αρχή, μέση και τέλος, αλλά το ότι θέλω να το ξαναδιαβάζω (ο λάθος χρόνος δεν είναι λάθος) μάλλον καλά νέα λέει, ε;

[Steel Guardian]

  

Slaughter-House Five/Σφαγείο Νούμερο Πέντε (Εκδόσεις Κέδρος)
Πριν περίπου δύο χρόνια διάβασα το The Cat's Cradle, που αποτέλεσε τον πρώτο μου Vonnegut. Μου άρεσε αρκετά, αλλά δεν με είχε ενθουσιάσει. Αυτό εδώ με ενθουσίασε.
Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο, η "φωνή" του Vonnegut είναι πολύ δυνατή και δεν την μπερδεύεις με άλλου. Επίσης έχει πάρα πολύ πλάκα και ταυτόχρονα σου μαυρίζει την ψυχή. Πολλές φορές από την μία πρόταση στην άλλη.
Λάτρεψα τον μη-γραμμικό τρόπο της αφήγησης. Χωρίς αυτόν το βιβλίο θα έχανε κάτι από την ταυτότητά του και την παιχνιδιάρικη διάθεσή του. Αν κάποιος τα έβαζε όλα σε μία σειρά και πάλι καλό θα ήταν το βιβλίο, αλλά πραγματικά αυτά τα μπρος-πίσω το απογείωσαν.
Αυτό ήταν ένα πραγματικά καλό βιβλίο. Σίγουρα θα το ξαναδιαβάσω κάποια στιγμή και σίγουρα διαβάσω και άλλα βιβλία του Vonnegut.

Edited March 12, 2023 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα του βιβλίου.

[Spyrex]

  

Slaughter-House Five

Δεν ήξερα κάτι για την πλοκή, οπότε από τον τίτλο είχα φανταστεί ότι θα διάβαζα ένα βιβλίο τρόμου. Η εισαγωγή φυσικά με προϊδέασε για το τί θα διάβαζα οπότε όταν μπήκα στην ιστορία ήξερα πλέον ότι θα διάβαζα ένα δράμα με πολεμικά στοιχεία. Εντάξει, καλό ήταν, το ευχαριστήθηκα, πολύ ωραίο και το χιούμορ που υπάρχει, έκανε την ανάγνωση πιο διασκεδαστική, αλλά προσωπικά δεν κατάλαβα τί είναι αυτό που το έκανε τόσο γνωστό. Τα κεφάλαια είναι μικρά που βοηθούν τη γρήγορη ανάγνωσή του. Διαβάζοντας το βιβλίο μου ερχόταν η σκέψη να πιάσω κάποια στιγμή πάλι το Catch-22 που είχα παρατήσει μετά από τις 30 πρώτες σελίδες αν θυμάμαι καλά.

Edited March 12, 2023 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα του βιβλίου.