Βάρδος Posted July 26, 2004 Share Posted July 26, 2004 Έχετε παρατηρήσει ότι στα περισσότερα έργα Φαντασίας υπάρχει μια κάποια... μητρική έλλειψη; Στη συνήθη πλοκή, η μάνα του κεντρικού χαρακτήρα είναι νεκρή (συχνότερα από μη-φυσιολογικό θάνατο, παρά από φυσικό), ή απλά υπάρχει χωρίς να κάνει τίποτα (γλάστρα, κοινώς). Το άνωθεν μού έχει κάνει πραγματικά εντύπωση, από τη στιγμή που η μάνα είναι, γενικότερα, ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο. Και ιδιαίτερα τους αρσενικούς ήρωες είναι λογικότερο να τους επηρεάζει περισσότερο η μητέρα παρά ο πατέρας. (Τα αγόρια επηρεάζονται περισσότερο από τη μάνα, τα κορίτσια από τον πατέρα, λέει μια ευρέως αποδεχτή θεωρία.) Πιστεύω πως στη Φαντασία η μητέρα δεν έχει χρησιμοποιηθεί όσο θα έπρεπε. Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα μυθιστορημάτων που χρησιμοποιούν τη μητέρα ως κάτι παραπάνω από ανύπαρκτη ή γλάστρα: Dune. Lady Jessica rules, φυσικά. () Η μητέρα του Πωλ Ατρείδη, μια Gene Gesserit που παίζει πολύ βασικό ρόλο στην πλόκη. Song of Ice and Fire. Εδώ υπάρχει η Catelin, η μητέρα των παιδιών Stark, η οποία, αν και δεν κάνει τα φοβερά, είναι ένας αρκετά σημαντικός χαρακτήρας στη διήγηση. Υπάρχει, βέβαια. και η Cersei, αλλά αυτή δεν ξέρω κατά πόσο θα την έλεγε συνηθισμένη μαμά :-Ρ --πάντως, υπάρχει, και κάνει κι αυτή της μηχανορραφίες της. Kushiel's Chosen και Kushiel's Avatar. Κι εδώ υπάρχει μια τρομερή μαμά.* *SPOILER για Kushiel's Chosen και Kushiel's Avatar. * * * * * * * * Η οποία μαμά είναι η Lady Melisande, φυσικά, της οποίας το μητρικό ένστικτο είναι κάτι το τελείως μη-αναμενόμενο, ιδιαίτερα στο τελευταίο βιβλίο της τριλογίας. * * * * * * * * Ποια η άποψή σας; Και, έχετε άλλα παραδείγματα με μαμάδες; U gotta luv mama. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted July 27, 2004 Share Posted July 27, 2004 U gotta luv mama. <{POST_SNAPBACK}> "So, hier ist ein typisches Person mit dem Complex Oedipi..." Ή όπως λέει και το ανέκδοτο: «Τι σου κάνω, μάνα μου!» Άρε, καημένε Οιδίποδα, τι σού 'μελλε να πάθεις! Τέλος με την πλάκα τώρα - νομίζω ότι έχεις απόλυτο δίκιο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
zoyki Posted August 1, 2004 Share Posted August 1, 2004 Basika to 8ema ths manas/mhteras/mamas einai poly periergo... H sxesh mhteras kai gioy eidika diaferei panta apo periptwsh se periptwsh... Einai poly eyais8hto 8ema kai dyskola mporei na 8ixtei apo toys idioys toys syggrafeis. Allwste h sxesh ayth 8ewreitai apo tis pio proswpikes... Poso syxna milaei kapoios gia th sxesh toy me mia kopela kai poso gia th sxesh toy me th mhtera toy? Nomizw einai to pio aplo paradeigma... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted August 3, 2004 Share Posted August 3, 2004 Το πράγμα κινείται σε πιο περίεργα επίπεδα... Είναι σαν τη φάση με το Ρούβα, τότε που βγήκε φορώντας φούστα. Αν και δε μου αρέσει το είδος της μουσικής που κάνει, έχει καλή φωνή και τον έχω υποστηρίξει απέναντι σε διάφορες κοτσάνες που έχω ακούσει. Όταν άρχισαν κάτι συμμαθήτριες μου να γελλούν εις βάρος του, τους είπα ότι: «Έτσι έχουν τα πράγματα στη σημερινή κοινωνία: εσείς φοράτε τα σακάκια, τα παντελόνια μας - όχι πως με πειράζει, κάθε άλλο - και όλα είναι πλέον φυσιολογικά, αλλά μόλις ένας άντρας φορέσει φούστα είναι πούστης, έτσι δεν είναι;» Περιττό ν' αναφέρω φαντάζομαι, αλλά θα γράψω ότι μου είπαν πως αντέδρασαν έτσι επειδή είναι γελοίο, ενώ όταν τους ανέφερα το κιλτ και τη φουστανέλλα άρχισαν τις υπεκφυγές... Τελικά, η χειραφέτηση της γυναίκας δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ελευθερία του να λένε ότι χυδαιότητα θέλουν χωρίς να φοβούνται... Κατά τα άλλα, όπως είναι γνωστό ούτως ή άλλως, η κοινωνία μας δεν έχει πετύχει αυτό που αποζητούσε! Έτσι, λοιπόν, έχουν τα πράγματα, κι άντε γράψε μετά για τη μάνα του ήρωα: Κριτικός Λογοτεχνίας, κος Α. Χρ. Ηστίδης: Τολμώ να πω ότι η εμμονή του συγγραφέος στην αναφορά των μητρικών σχέσεων και προβλημάτων που βιώνουν οι χαρακτήρες του εξετασθέντος συγγράματος αποτελούν ένα ακριβές μέσο βολιδοσκόπησης στη σαφώς διαταραγμένη παιδική ηλικία του μυθιστορηματογράφου, με χαρακτηριστικότατες νήξεις στο Οιδιπόδειο σύμπλεγμα, καθώς και καταπίεση της σεξουαλικότητας του... Εντάξει, τολμώ να πω ότι το παρατραβάω, αλλά ξέρω ότι σαν παιδί είχα τραβήξει τα πάνδεινα επειδή είχα καλή σχέση με τη μητέρα μου. Πόσοι άνθρωποι είναι έτοιμοι να βιώσουν μια τέτοια πιθανή σκοπιά για να γράψουν για ένα χαρακτήρα; Πόσοι άνθρωποι έχουν πραγματικά σκοπό να γράψουν ακόμα και για κάτι τέτοιο; Τέλος, πόσοι άνθρωποι απλά βρίσκουν ευκολότερο να γράψουν για χαρακτήρες που είναι ορφανοί; Έλεγα λίγες μέρες πριν ανοίξει αυτό το θέμα σ' ένα φίλο με τον οποίο παίζω RPG σχετικά συχνά ότι: «Διαπίστωσα πως, μέσα από το παιχνίδι, αναζητούμε καταστάσεις, ειδικά με τις οικογένειες μας, ιδιαίτερες. Αναζητούμαι τους γονείς που δεν έχουμε.» Έχω φτοιάξει χαρακτήρες με γονείς που λατρεύονταν με τα παιδιά τους αλλά υπήρχε πρόβλημα συννενόησης, ή γονείς που επιζητούσα να κάνω περίφανους με τις πράξεις μου. Παρόμοια πράγματα έχω δει και από άλλους... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted August 3, 2004 Author Share Posted August 3, 2004 Είναι σαν τη φάση με το Ρούβα, τότε που βγήκε φορώντας φούστα. Αν και δε μου αρέσει το είδος της μουσικής που κάνει, έχει καλή φωνή και τον έχω υποστηρίξει απέναντι σε διάφορες κοτσάνες που έχω ακούσει. Όταν άρχισαν κάτι συμμαθήτριες μου να γελλούν εις βάρος του, τους είπα ότι: «Έτσι έχουν τα πράγματα στη σημερινή κοινωνία: εσείς φοράτε τα σακάκια, τα παντελόνια μας - όχι πως με πειράζει, κάθε άλλο - και όλα είναι πλέον φυσιολογικά, αλλά μόλις ένας άντρας φορέσει φούστα είναι πούστης, έτσι δεν είναι;» Περιττό ν' αναφέρω φαντάζομαι, αλλά θα γράψω ότι μου είπαν πως αντέδρασαν έτσι επειδή είναι γελοίο, ενώ όταν τους ανέφερα το κιλτ και τη φουστανέλλα άρχισαν τις υπεκφυγές... Έχεις δίκιο. Το θέμα του ντυσίματος εξαρτάται από τα ήθη της κάθε εποχής. Πχ, παλιά να δεις γυναίκα με παντελόνι ήταν απαράδεκτο, όπως τώρα να δεις άνρα με φούτσα. Μην ξεχνάμε ότι την Ιώαννα της Λωραίνης την είχαν κάψει επειδή ντυνόταν αντρικά. [Ναι, λοιπόν, και η αγαπητή Ιωάννα είναι καμμένη! :-ΡΡΡ j/k] Τελικά, η χειραφέτηση της γυναίκας δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ελευθερία του να λένε ότι χυδαιότητα θέλουν χωρίς να φοβούνται... Κατά τα άλλα, όπως είναι γνωστό ούτως ή άλλως, η κοινωνία μας δεν έχει πετύχει αυτό που αποζητούσε! Η κοινωνία μας, δυστυχώς, σπάνια πετυχαίνει αυτό που αποζητά... Έτσι, λοιπόν, έχουν τα πράγματα, κι άντε γράψε μετά για τη μάνα του ήρωα:Κριτικός Λογοτεχνίας, κος Α. Χρ. Ηστίδης: Τολμώ να πω ότι η εμμονή του συγγραφέος στην αναφορά των μητρικών σχέσεων και προβλημάτων που βιώνουν οι χαρακτήρες του εξετασθέντος συγγράματος αποτελούν ένα ακριβές μέσο βολιδοσκόπησης στη σαφώς διαταραγμένη παιδική ηλικία του μυθιστορηματογράφου, με χαρακτηριστικότατες νήξεις στο Οιδιπόδειο σύμπλεγμα, καθώς και καταπίεση της σεξουαλικότητας του... Και το συγγραφέα τι τον νοιάζει; Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που λένε τη μαλ*** τους. Εντάξει, τολμώ να πω ότι το παρατραβάω, αλλά ξέρω ότι σαν παιδί είχα τραβήξει τα πάνδεινα επειδή είχα καλή σχέση με τη μητέρα μου. Πόσοι άνθρωποι είναι έτοιμοι να βιώσουν μια τέτοια πιθανή σκοπιά για να γράψουν για ένα χαρακτήρα; Πόσοι άνθρωποι έχουν πραγματικά σκοπό να γράψουν ακόμα και για κάτι τέτοιο; Τέλος, πόσοι άνθρωποι απλά βρίσκουν ευκολότερο να γράψουν για χαρακτήρες που είναι ορφανοί; Not me. Σπάνια γράφω για ορφανούς χαρακτήρες. Για την ακρίβεια, από εκεί μου ήρθε να ξεκινήσω αυτό το topic. Πρόσφατα, έγραφα για έναν χαρακτήτα που πήγαινε adventuring (ας το πούμε, adventuring :Ρ -- εξόρμηση θα ήταν μια καλύτερη λέξη, αφού πήγαιναν να βρουν κάτι πληροφορίες) με τη μάνα του. (Αναφέρω αυτόν ως "χαρακτήρα" για πρακτικούς λόγους. Η μάνα είναι εξίσου "χαρακτρήρας" στη συγκεκριμένη ιστορία, και πολύ σημαντικότερη για την πλοκή.) Το παράξενο ήταν πως η κατάσταση είχε έρθει απόλυτα φυσιολογικά ως εκεί, και ούτε καν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι "κοίτα να δεις γιος και μάνα πάνε να βρουν πληροφορίες σε ένα επικίνδυνο λημέρι!" Μετά το συνειδητοποίησα. Και λέω "WOW! Καλή φάση. Πόσες φορές βλέπεις έναν χαρακτήρα να πηγαίνει adventuring με τη μάνα του;" Η κατάσταση άρχισε ότι η εν λόγω κυρία ήθελε να πάει στο συγκεκριμένο, ελαφρώς επικίνδυνο μέρος, για να μάθει για κάποιον' έτσι, έπρεπε να έχει έναν συνοδό. Και ο γιος της έτυχε πρόσφατα να έχει γίνει ένας από τους δράκαρχους (στην Κουαλανάρα δεν είναι ακριβώς αυτό που έχετε υπόψη σας ;) ) του βασιλείου. Επομένως.... με χαρακτηριστικότατες νήξεις στο Οιδιπόδειο σύμπλεγμα Πάντα ήθελα να φτιάξω έναν χαρακτήτα με οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Δυστυχώς, δεν έχει έρθει έτσι κάποια ιστορία ώστε να μπορώ να το κάνω ακόμα. Πέραν από τα διάφορα κολλήματα που μπορεί να έχουν κάποιοι, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα να γραφεί σε ένα μυθιστόρημα. Σκεφτείτε μόνο πόσες πλοκές μπορεί να βγάλεις με αυτό το πράγμα, και τι ανάπτυξη μπορεί να έχουν οι χαρακτήρες! Εξάλλου, έχω γράψει και για πιο παράξενα θέματα. ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Elsanor Posted August 3, 2004 Share Posted August 3, 2004 (edited) Το βρίσκω απόλυτα λογικό οι μητέρες να επηρεάζουν τα παιδιά (και ειδικά τους γιούς τους) σε μεγάλο βαθμό. Αυτό βέβαια μπορεί να έχει και θετικά και αρνητικά αποτελέσματα, ανάλογα με τις αποφάσεις που θα λάβει η μητέρα όταν μεγαλώνει τα παιδιά της. Τώρα γιατί ο χαρακτήρας της μητέρας δε χρησιμοποιείται αρκετά στη λογοτεχνία του φανταστικού δεν το γνωρίζω. Ίσως είναι αυτό που λέει ο RaspK, ότι δηλαδή είναι πιο εύκολο για το συγγραφέα να έχει τους ήρωές του ορφανούς. Άσε που μπορεί να τους έχει σκοτώσει κάποιος - βλέπε plot device (ε Βάρδε; ) (Damn! Με πρόλαβες με διαφορά ενός λεπτού! ) Edited August 3, 2004 by Elsanor Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted August 3, 2004 Author Share Posted August 3, 2004 (Damn! Με πρόλαβες με διαφορά ενός λεπτού! ) <{POST_SNAPBACK}> Ο Χρόνος είναι υποκειμενικός -- θεώρησέ το ισοπαλία. B) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted August 3, 2004 Share Posted August 3, 2004 (edited) Πολύ χαρακτηριστικό ζήτημα για τις σχέσεις ατόμων της ίδιας οικογένειας αποτελεί μία σειρά anime με τον τίτλο Koi Kaze (η πλησιέστερη απόδοση των λέξεων είναι «Έρως» και «Άνεμος», οπότε το σωστό είναι μάλλον «Άνεμος της Αγάπης»), στην οποία ο γιος δύο χωρισμένων γονιών έχει ένα ραντεβού με την αδερφή του που έμενε χωριστά από αυτόν, όταν μαθαίνουν πως έχουν τα πράγματα διατηρούν κάποια «απόσταση» προσποιούμενοι ότι δε συνέβη τίποτα, αλλά ο νεαρός είναι ερωτευμένος με την αδερφή του, με την οποία μένει και μαζί πλέον καθότι αυτή πηγαίνει για λόγους στο τοπικό λύκειο! Μπορείτε να βρείτε πληροφορίες εδώ: AnimeNfo.Com : Anime : Koi Kaze Edited August 3, 2004 by RaspK FOG Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted September 7, 2004 Share Posted September 7, 2004 Επίσης μπορείτε να διαβάσετε το manga "Angel Sanctuary" και να δείτε τη σειρά του Mega 'Απαγορευμένη αγάπη' για το θέμα των ερωτευμένων αδερφιών (Σιγά μη δε το έλεγα) Για το θέμα των μανάδων τώρα, είναι απλά ένα θέμα που δε χρησιμοποιήθηκε από τους πρωτοπόρους της Φαντασίας. Πχ ποιός από τους Τολκιενικούς ήρωες έχει μητέρα; Γενικά οι γονείς παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του ανθρώπου αλλά όχι πάντα στη ζωή του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Anomantaris Posted September 7, 2004 Share Posted September 7, 2004 Μια πολύ περίεργη μαμά που ‘‘αγαπούσε πολύ τα παιδιά της’’ και σίγουρα κρατά τα σκήπτρα στις μηχανορραφίες ήταν η Μάτρον Μάλις Ντο Έρντεν η πολυαγαπημένη μητέρα του Ντρίτζτ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
drowvarius Posted September 8, 2004 Share Posted September 8, 2004 Οι σχέσεις με τις Μητέρες Μάτρον και τα αρσενικά παιδιά τους είναι κάπως περίεργες. Ο Salvatore τις χρησιμοποιεί για να αποδείξει ότι όλες οι μητέρες δεν είναι καλές. Βέβαια εάν θέλετε μπορώ να αναφέρω αρκετά παραδείγματα από την Μητέρα Μάτρον Ντο Varius... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted November 17, 2004 Share Posted November 17, 2004 (edited) Βέβαια εάν θέλετε μπορώ να αναφέρω αρκετά παραδείγματα από την Μητέρα Μάτρον Ντο Varius... <{POST_SNAPBACK}> Να 'σαι καλά, αγόρι μου, που λες τέτοια και σκάει το χειλάκι μας... ;) Edited November 17, 2004 by RaspK FOG Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morgoth_dark_lord_of_Angbad Posted November 19, 2004 Share Posted November 19, 2004 Lady Jessica rules, φυσικά Πέρα απ' αυτό, έχει καταντήσει κλισε ο πρωταγωνιστής ενός βιβλίου/ταινίας να μην έχει γονείς(συνήθως 1)δεν ξέρει τίποτα για αυτούς ή 2)τους έχει σκοτώσει ο κακός της υπόθεσης ή 3)ο αντίπαλός του είναι ο χαμένος του πατέρας ή 4)τους είχε δει με τα ματια του να πεθαίνουν όταν ήταν παιδί και έχει εκπαιδευτεί για να πάρει εκδίκηση κλπ.κλπ.κλπ.) Δε λέω βέβαια ότι αυτό είναι κακό αν εξυπηρετεί το σενάριο αλλά όχι και να γράφουμε πάντα για χαρακτήρες με πεθαμένους γονείς! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Fatha Posted November 20, 2004 Share Posted November 20, 2004 Όντως και εγω ε΄χω παρατηρήσει οτι στις ταινίες και στα rpg που πάιζω όλοι κάπως έχουν χάσει τούς γονείς τους και φυσικά όχι απο φυσικό θάνατο. Νόλις είδα το θέμα μου ήρθε στο μυαλό η σημασία που είχε η μάνα στην αρχαία ελληνική μυθολογία, συνήθως είναι μία γυναίκα που παρόλο δεν μπορεί να εκφράσει ελεύθερα την γνώμη της συμβουλέυει απο πίσω τους κεντρικούς ήρωες. Παράδειγμα δεν μου έρχεται στο μυαλό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted November 21, 2004 Share Posted November 21, 2004 Όπως είπα και πιο πάνω: «Διαπίστωσα πως, μέσα από το παιχνίδι, αναζητούμε καταστάσεις, ειδικά με τις οικογένειες μας, ιδιαίτερες. Αναζητούμαι τους γονείς που δεν έχουμε.» Κι αν δεν μπορούμε, τους θάβουμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Pooka Posted December 27, 2004 Share Posted December 27, 2004 Άλλες τρομερές μανάδες: η Honorata στο έπος των Μεταβαρόνων και η κυρία Κάλτερ στην τριλογία "His Dark Materials" (στα ελληνικά: "Η ιστορία του κόσμου", αν θυμάμαι καλά), του Philip Pullman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted December 22, 2005 Author Share Posted December 22, 2005 Παλιό αλλά ενδιαφέρον θέμα. Ο μαύρος μου ο γάτος το ξετρυπώνει από τις αβύσσους του Sff.gr. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mort13 Posted December 23, 2005 Share Posted December 23, 2005 Η απόλυτη μητριάρχης: Nanny Ogg. Μπροστά της οι μανάδες των drow είναι απλά amateurs (Από το Discworld φυσικά). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted December 23, 2005 Share Posted December 23, 2005 Κι αφού το ξέθαψες.. λέω να σας θυμήσω τη Μόργουεν του Τόλκιν. ;) Πολύ αγαπημένη μητέρα λογοτεχνική, κι αν δε δρα ακριβώς, εκείνη είναι που ευθύνεται ουσιαστικά για την όλη ιστορία. Επίσης, όντως, στη φαντασία, οι πατεράδες είναι που συνήθως κάνουν τη δουλειά, που επιρρεάζουν και καθοδηγούν κτλ, η μητέρα είναι έκπληξη όταν φαίνεται επιτέλους κάπου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Anadeleth Posted December 23, 2005 Share Posted December 23, 2005 "Κόναν και όταν πάς για looting και raping μην ξεχάσεις να φορέσεις την μάλλινη φανέλα σου " Φαντάζομαι ότι μανάδες δεν χρησιμοποιούνται λόγω άντι-επικού άντι-macho χαρακτήρα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted December 23, 2005 Share Posted December 23, 2005 Θυμήθηκα έναν πολύ ενδιαφέροντα μύθο του Αισώπου... Συλλαμβάνουν ένα νεαρό για κάποια μεγάλη κλοπή και (δε θυμάμαι τον ακριβή λόγο) τον καταδικάζουν σε θάνατο. Αυτός ζητάει σαν τελευταία επιθυμία να δει τη μάνα του για τελευταία φορά, πράγμα απολύτως λογικό, σκέφτονται οι πολίτες, και την φέρνουν. Αυτή τον πλησιάζει να τον ασπαστεί κι αυτός της δαγκώνει το αυτί τόσο δυνατά που παραλίγο να της το κόψει! Ρωτάνε έκθαμβοι και τρομαγμένοι οι πολίτες γιατί έκανε κάτι τόσο κτηνώδες, με τη μάνα του να κλαίει από τον πόνο κι επειδή ένιωσε πληγωμένη από την πράξη του. Αυτός τους λέει ότι, όταν ήταν παιδί ακόμα, πήγε σπίτι με κάτι μικρό που είχε κλέψει και, καταλαβαίνοντας το η μάνα του, γέλασε λέγοντας ότι αν είναι έξυπνος και προσέχει κανείς δε θα τον έπαιρνε χαμπάρι. Δακρύβρεχτη όπως ήταν η μάνα, την πλησιάζει ένας από τους «δικαστές» (δε θυμάμαι πως τους λένε) και της λέει ότι δίκιο έχει ο γιος της, κι ότι είναι ευθύνη να δείχνουν από μικρά στα παιδιά το σωστό και το λάθος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
distaros Posted December 23, 2005 Share Posted December 23, 2005 Έχω να οω 2 πράγματα 1)Από λογοτεχνική σκοπία,να μην ξεχνάμε ότι στο fantasy,ουκ ολίγες φορές ο συγγραφέας έχει δημιουργήσει έναν κόσμο που δεν υπάρχουν οι σημερινοί δεσμοί μητέρας παιδιού(ακόμα και γονιών-παιδιού).Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στην Μεσαιωνική Ευρώπη,που είναι μάλλον περιττό να αναφέρω τους 650+ λόγους που ένα παιδί δεν θα μπορούσε να έχει σχέση με τους γονείς του.(ο πατέρας του είναι στον πόλεμο,ο πατέρας πέθανε στον πόλεμο,ο πατέρας χάθηκε,οι γονείς πέθαναν από πανούκλα,η μητέρα το έσκασε με τον γειτονικό άρχοντα,ο γειτονικός άρχοντας απήγαγε την μητέρα,ο πατέρας το έσκασε με άλλη,το παιδί μεγάλωσε ορφανό,έκαψαν την μητέρα σαν μάγισσα,η μητέρα πέθανε στην γέννα,ο γιος το έσκασε για να βρει την τύχη του,η κόρη παντέυτηκε τον έμπορο της περιοχής από τα 11 της,καιδενθαβαρεθωποτεναγραφωωωωωωωωω...........) 2)Τραλαλα...Φλέγον θέμα,πρακτικού ενδιαφέροντος,που πέφτει μάλλον στην κατηγορία Φιλοσοφία.Έχω την αμυδρή εντύπωση,πως για να μεγαλώσει και να ωριμάσει φυσιολογικά και υγιεινά ένα παιδί,πρέπει κάποτε να έρθει και σε σύγκρουση με τους γονείς του...Λέω εγώ τώρα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Pixie Posted December 23, 2005 Share Posted December 23, 2005 Μία ακόμα μάνα-turbo είναι η Cordelia Naismith Vorkosigan από τη σειρά Barrayar της Lois Mcmaster Bujold. Ευτυχώς δεν την πολυενδιαφέρει η πολιτική και αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που δεν κυβερνάει τον πλανήτη. Αν οι ήρωες φάντασι είχαν πιο έντονη τη μητρική παρουσία, δεν τους βλέπω να ξεκινάγανε για περιπέτειες. Η τουλάχιστον θα έπρεπε να της γράφουν κάθε μέρα. Και να ντύνονται ζεστά. Και να μην παίζουν με τα όπλα. Και να τη συμβουλεύονται κάθε τόσο γιατί ο κόσμος είναι κακός, και μόνο αυτή ξέρει τι είναι καλό γι αυτούς. Και να μην ξεχνάνε τα τάπερ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted December 23, 2005 Author Share Posted December 23, 2005 Αν οι ήρωες φάντασι είχαν πιο έντονη τη μητρική παρουσία, δεν τους βλέπω να ξεκινάγανε για περιπέτειες. Η τουλάχιστον θα έπρεπε να της γράφουν κάθε μέρα. Και να ντύνονται ζεστά. Και να μην παίζουν με τα όπλα. Και να τη συμβουλεύονται κάθε τόσο γιατί ο κόσμος είναι κακός, και μόνο αυτή ξέρει τι είναι καλό γι αυτούς. Και να μην ξεχνάνε τα τάπερ... Καλά, πρέπει σώνει και καλά όλες οι μητέρες να είναι υπερπροστατευτικές και χαμηλής νοημοσύνης; Τόσα παραδείγματα υπάρχουν από βιβλία, με χαρακτήρες-μητέρες που είναι απόλυτα cool. B) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted December 23, 2005 Share Posted December 23, 2005 Μου είχε διαφύγει το παρόν θέμα...δεν έχω διαβάσει την υπόλοιπη κουβέντα, αλλά θα ήθελα να σας θυμήσω τη μητέρα της Κάρυ, απο το ομώνυμο του Κινγκ. Μπρρρρ..... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.