Μικρές Ιστορίες

[RaspK]

Όνομα Συγγραφέα: Month

Είδος: Μυθοπλασία, αφήγηση

Βία: Όχι

Σεξ: Όχι

Αριθμός Λέξεων:

Αυτοτελής: Όχι (μέρος 3ο/σειρά ανεξάρτητων ιστοριών)

Σχόλια: Αυτό το κείμενο, όπως και το προηγούμενο, τονίζουν το αφηγηματικό μέρος, αλλά διατηρούν το μυθοπλαστικό χαρακτήρα. Όσο πραγματικές και να είναι οι ιστορίες, ανάμεσα στ' άλλα, δεν ξέρουμε το βαθμό και την έκταση της αλήθειας που έχουν να προσφέρουν, αν και μοιάζουν ειλικρινείς.

 

 

Ιστορία №3:

 

Ο Καπετάν Άλμπουρος

 

Ήμουν με τρεις φίλους μια βραδιά και λέγαμε ο ένας στον άλλον ιστορίες. Είχαμε καιρό βλέπεις να βρεθούμε, και λέγαμε ο ένας στον άλλον τα χαμπέρια μας. Πράγματα που είχαμε ζήσει, αλλά παραφουσκωμένα, για να βγαίνουμε, ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις, πολύ πιο μάγκες από ότι ήμασταν στην πραγματικότητα. Η μια ψευτιά διαδεχότανε την άλλη για κάπου δύο ώρες, μέχρι που ένας από εμάς το παράκανε. Άσε μας ρε ψεύταρε! του φωνάξαμε όλοι μαζί και αρχίσαμε να του πετάμε γαριδάκια, πατατάκια και ότι άλλο βρισκότανε πρόχειρο και δεν είχε ιδιαίτερη σημασία. Και τότε θυμήθηκα και είπα μια ιστορία για έναν παλιό φίλο. Πάντα τον νοσταλγώ βραδιές σαν και αυτήν, γιατί ο καπετάν Λευτέρης ο άλμπουρος ήταν ο πρώτος παραμυθάς της νιότης μου.

 

Ο καπετάν Λευτέρης ήταν ψυχαδερφός μου και πατέρας μου ταυτόχρονα, φίλος μπιστικός και κρυφός απ’ όλους. Ήταν ψηλός και λεβεντάντρας, με το πρόσωπό του σκαμμένο από τα χρόνια που το έτρωγε η αλμύρα. Ξυρισμένος πάντα κόντρα, μύριζε το δωμάτιό του από την φτηνή κολόνια που έβαζε. Κάπνιζε συχνά, ένα μεγάλο κοκάλινο τσιμπούκι με εικόνες από κάποια τροπική χώρα που είχε επισκεφτεί στα νιάτα του. Και είχε ταξιδέψει πολύ ο καπετάν Λευτέρης. Από οχτώ χρονών παλικαράκι μες στα καράβια και τους μακρινούς ντόκους. Την είχε ζήσει την ζωή του και με το παραπάνω. Πάντα είχε να μου πει μια ιστορία για ένα μακρινό λιμάνι, για μια όμορφη κοπέλα, για μια κακοκαιρία που γλιτώσανε στο παρατσάφ, πάντα με δική του επέμβαση βέβαια. Όμορφες ήταν οι ιστορίες του, και όμορφος ο τρόπος που τις έλεγε.

 

Όταν μεγάλωσα λίγο και άρχισα να ρωτάω και να καταλαβαίνω πράγματα που δε μου λέγανε οι άλλοι, παρατήρησα ότι μόνο εγώ, και κανένας άλλος, δεν άκουγε τις ιστορίες του και κανένας άλλος δεν ενδιαφερότανε για αυτόν στο χωριό. Ρώτησα λοιπόν την μάνα μου γιατί δεν του μίλαγε κανείς άλλος, και μου είπε ότι θα μου έλεγε όταν μεγάλωνα και άλλο. Όποτε μου έλεγαν κάτι τέτοιο, έτρεχα αμέσως μετά στον καπετάν Λευτέρη, και τον ρώταγα να μου πει. Αυτός μου μίλαγε και μου εξηγούσε πάντα με τρόπο τέτοιο, ώστε να καταλαβαίνω. Τον ρώτησα λοιπόν και αυτήν την φορά και μου αποκρίθηκε χαμογελώντας μελαγχολικά, ότι θα μου έλεγε μια μέρα τα πάντα. Του θύμωσα τότε και έκανα να φύγω από το δωμάτιό του. Άρχισε να λέει μιαν άλλη ιστορία, που θυμάμαι χρόνια και αν έχουν περάσει, και θα την θυμάμαι πάντα.

 

Ήταν λέει μακριά από την Ελλάδα πέρα στους ξωτικούς ντόκους της άπω ανατολής. Γνωριμίες πολλές δεν είχε εκεί, και περπάταγε μόνος του στους βρόμικους δρόμους. Γύρω του οι πωλητές πουλάγανε σπάνια μπαχάρια και ότι άλλο μπορούσε να σκαρφιστεί ο νους σου, εκτός ίσως από σπίρτα που είχε ανάγκη εκείνη την ώρα. Μπήκε σε ένα μαγαζί και με σπασμένα Εγγλέζικα, Ελληνικά και δυο τρεις ντόπιες λέξεις που είχε μάθει προσπάθησε να πάρει σπίρτα. Πίσω από τον πάγκο του πωλητή, μια κοπέλα ήταν, νεαρή και όμορφη, χαμογελαστή, σε αντίθεση με τους περισσότερους κατοίκους της περιοχής εκείνης, που δεν χαμογέλαγαν ποτέ μπροστά σε ξένους. Εκεί σταμάτησε και πήρε μια βαθιά ρουφηξιά από την πίπα του. Πήγαινε τώρα, μου είπε. Το τέλος της ιστορίας θα σου το πω μια άλλη φορά.

 

Πέρασαν χρόνια. Μεγάλωσα, πήγα πανεπιστήμιο, έπιασα δουλειά, έγινα άντρας. Μια μέρα, ένα γράμμα βρήκα στην πόρτα του σπιτιού μου, ένα γράμμα με τα έντονα, χοντρά γράμματα του καπετάν Λευτέρη. Το άνοιξα με λαχτάρα, καθώς δεν είχα νέα του καιρό, και ήθελα να μάθω τι έκανε. Μου έλεγε το τέλος της ιστορίας που είχε αρχίσει τότε χρόνια πριν.

 

Έλεγε λοιπόν, ότι την κοπέλα αυτή την αγάπησε και την παντρεύτηκε τελικά. Αλλά στην Ελλάδα ήταν λογοδοσμένος με μιαν άλλη κοπέλα, λόγος που είχε δοθεί από τον πατέρα του, χωρίς να το ξέρει αυτός. Και φτάνοντας γεμάτος χαρά στο σπίτι του, ανακοίνωσε στους δικούς του τα χαρούμενα, όπως πίστευε, νέα. Μόνο που δεν τον σκοτώσανε. Αμαύρωσες την τιμή της οικογένειας, του λέγανε, είσαι άτιμος, του σέρνανε, τι πήγες και παντρεύτηκες την πουτάνα, ωρυότανε η μάνα του, η γιαγιά μου. Όμως το «κακό» δεν ξεγινότανε. Την παντρεύτηκε και θα έμενε με την τσούλα, όπως την βάφτισε στα γρήγορα το σόι. Ο καπετάν Λευτέρης μπάρκαρε ξανά μετά από λίγο καιρό, μα ο νους του πάντα στο σπίτι του, πάντα στην γελαστή γυναίκα του. Δεν ήθελε να φύγει, αλλά είχε την υποχρέωση να πάει στο ταξίδι αυτό. Δύο χρόνια ολόκληρα τους πήρε, όλο τον κόσμο γυρίσανε. Νέα από το σπίτι του έπαιρνε ελάχιστα, καθώς και η γυναίκα του δεν έγραφε Ελληνικά, και οι συγγενείς του δεν του λέγανε τι γινότανε. Όταν γύρισε τέλος, είδε την μάνα του να τον κοιτά αυτάρεσκα, και να χαμογελάει. Η «τσούλα» είχε γυρίσει σπίτι της και τον είχε χωρίσει, είπε. Ο καπετάν Λευτέρης κοίταξε την μάνα του και όλους τους συγγενείς του, και τους μούντζωσε. Από τότε δεν ξαναμίλησε σε κανένα από αυτούς, παρά μόνο σε μένα, που τότε δεν είχα γεννηθεί. Τελείωνε με μια συμβουλή, πράγμα σπάνιο για τον καπετάν Λευτέρη: να κάνω ότι θέλω στην ζωή μου, αν το θέλω πραγματικά, και να μη νοιάζομαι για το τι θα πουν οι άλλοι.

 

Τον καπετάν Λευτέρη δεν το είδα ποτέ ξανά. Η μοίρα το ήθελε το γράμμα αυτό να είναι τα στερνά του λόγια. Δεν ξέχασα ποτέ ούτε αυτόν, ούτε το γράμμα του, ούτε την «τσούλα» του. Και νύχτες σαν κι αυτές, που με φίλους αρμενίζουμε στα σύνορα της αλήθειας και της φαντασίας, τον φαντάζομαι στητό, ψηλό σαν το άλμπουρο, με τη γυναίκα του στο πλάι να αρμενίζει τους ουρανούς, και να λέει ιστορίες και ψευτιές στα αστέρια.

[month]

Βάζω την απάντηση αυτή για να δούνε οτι μπήκε ιστορία... Ελπίζω να σας αρέσει.

[Nienor]

Μπρρρ... ούτε που θέλω να φαντάζομαι τι της κάνανε όσο έλλειπε εκείνος της κοπέλας. Χέστα... παλιοζωή.

 

Κάθε νέα που βάζεις μου φαίνεται πως γίνεται όλο και καλύτερη, όλο και πιο καλογραμένες κι όλο με λίγη παραπάνω ιστορία.

Θέλει δυο τρία χέρια ακόμα, έχει κάποιες επαναλήψεις μέσα που θα μπορούσες να τις αποφύγεις:

Ήμουν με τρεις φίλους μια βραδιά και λέγαμε ο ένας στον άλλον ιστορίες. Είχαμε καιρό βλέπεις να βρεθούμε, και λέγαμε ο ένας στον άλλον τα χαμπέρια μας.

και κάποιες ασάφειες:

Ο καπετάν Λευτέρης ήταν ψυχαδερφός μου και πατέρας μου ταυτόχρονα, φίλος μπιστικός και κρυφός απ’ όλους.

Διότι αν κύριέ μου ήταν πατέρας του με ποια τον έκανε τέλοσπάντων? ε? ε?

 

Επίσης, αυτά που του λέγανε καλό θα ήτανε να τα έβαζες μέσα σε εισαγωγικά ή με italics, για να ξεχωρίζουν με κάποιο τρόπο από το λοιπό κείμενο.

 

Γενικά, είναι ένα όμορφο κείμενο και μια ωραία ιστορία (ή "ψευτιά" όπως σ'αρέσει ) ταυτόχρονα και να συνεχίσεις να γράψεις και τις υπόλοιπες έτσι κι ακόμα καλύτερα.

[Sonya]

Λοιπόοοοοοοοον...

 

Νοσταλγική, γλυκόπικρη ιστορία, όμορφη και καλογραμένη. Θα συμφωνήσω με την Κιάρα, είναι πιο όμορφη, αλλά ταυτόχρονα πιο "ενήλικη", ξεφεύγεις απ' το μότο των παραμυθιών και εξελίσσεσαι.

 

Κυμαίνεται στα μοτίβα της περασμένης γενιάς (δεκαετίες 50-60 στην Ελλάδα) και θυμίζει κάτι από ελληνική ταινία. Ρέει ευχάριστα και μεταδίδει συναισθήματα, χωρίς να είναι ιδιαίτερα περιγραφική.

 

Συνέχισε τα ψέματα, μας αρέσουν.

[RaspK]

Ήρθε η ώρα, μιας και επιτέλους έκανε και κάποιος άλλος κριτική, να πω κι εγώ την άποψή μου - πρώτον, φοβάμαι ότι διέφυγε από τις φίλτατες κυρίες το όνομα του συγγραφέα, αφού είναι του Μηνά (Month), και όχι δική μου... Εγώ έκανα τη δημοσίευση, επειδή μου το ζήτησε να το κάνω ο ίδιος, αφότου πέρασε ένα μικρό editing μεταξύ μας. Η όποια μνεία ανήκει σε αυτόν. Βέβαια, μπορεί να κατάλαβα λάθος.

 

Κατ' εμέ, είναι η πιο μεστή ιστορία του Μηνά. Αν κι έχει κάποια σφάλματα, νομίζω ότι είναι η πιο δυνατή απ' όλες όσες έχει γράψει, και είχα ενθουσιαστεί απίστευτα όταν του ζήτησα να γράψει κάτι για τις Μικρές Ιστορίες και μου παρέδωσε αυτό το έργο. Όσο για το τι έγινε η κοπέλα, φαντάζομαι ότι μπορείτε να το μαντέψετε (ακόμα θυμάμαι ότι είναι από εκείνα τα έργα που μ' έκαναν να νιώσω χολή για την τύχη των θυμάτων).

[Nienor]

:ο Ε, τώρα, τι να σας πω? και στους δυο μαζί δηλαδή, όχι μόνο σε σένα. Μας μπερδέψατε όντως!

 

Ε, λοιπόν, Μηνά, εγώ καθόμουνα και σου έγραφα στο άλλο ένα κάρο πράγματα που από τι βλέπω ξέρεις ήδη μια χαρά. Είναι χαλαρά η ωραιότερη δικιά σου ιστορία που έχω διαβάσει. Πέρα από αυτό, δεν έχω να πω και τίποτα διαφορετικό. Απλά σαν παρατήρηση, έχετε γράψει 4 ιστορίες, 2 ο καθένας, από μια προσεγμένη και μια απρόσεχτη έκαστος. Συνεχίστε με τις καλές θα σας βγει μια ωραία συλλογή

[RaspK]

Απλά σαν παρατήρηση, έχετε γράψει 4 ιστορίες, 2 ο καθένας, από μια προσεγμένη και μια απρόσεχτη έκαστος. Συνεχίστε με τις καλές θα σας βγει μια ωραία συλλογή

Πρώτα η φαρμακερή και ύστερα μας αλείφεις λάδι! Να είχες κι άδικο... :tongue:

 

Τονίζω και πάλι, όμως, ότι θα ήθελα ιστορίες κι άλλων, όχι μόνο δικές μας. Στο τέλος ελπίζω να γίνει κάτι πραγματικά καλό και, αν έχουμε το κέφι και θέλουμε όλοι, ίσως και να εκδοθεί όπως και το Ονείρων Σκιές.

[Sonya]

Είστε δύο καθάρματα που μας μπερδέψατε και σας μισούμε γι αυτό.

 

Οι ιστορίες, βέβαια, συνεχίζουν να μας αρέσουν, ανεξαρτήτως συγγραφέα. Λοιπόν, Μηνά, σου μεταφέρω τα εύσημα για την ιστορία σου, ήταν όντως υπέροχη κλπ κλπ κλπ, που είπα πιο πάνω.

[month]

Δεν ήταν εντελώς ηθελημένο... Έμφαση στο εντελώς. Απλά πίστευα, και ακόμα το πιστεύω ότι τις μικρές ιστορίες θα πρέπει να τις ανανεώνει ο Rasp, αφού είναι και δικό του "παιδί". Η τελευταία μπήκε απο εμένα αφού ο κύριος έλειπε διακοπές, και δεν είχα ούτε editor, αλλά ούτε και υπομονή να του την δώσω να την περάσει ένα χεράκι.