All But Confined

[Rikochet]

My will and wind and wings:

crushed

under trampling hooves

which won’t respect

the flutter.

 

My will, like the wind, grows wings.

Attempting to fly over beast and mass of muscle.

Reduced only by the open sky.

From liquid fire to dehydrated

solid

dry

em

pha

sis.

My will goes with the wind:

directionless.

My avian identity means nothing now.

Hope is all but confined.

No limits under the open sky.

No limits. No sky.

 

Only me.

 

---

 

Γραμμένο κατά τη διάρκεια της χθεσινής συνάντησης, και αλλαγμένο προτού το περάσω εδώ και στο dA.

Edited June 25, 2006 by Rikochet

[Nienna]

Σου το είπα και στη συνάντηση, όλη αυτή η avian αίσθηση, όλο αυτό το άνοιγμα... είναι υπέροχο. Λόγω προσωπικών κολλημάτων το θεωρώ από τα καλύτερά σου - αλλά και αντικειμενικά έχει πολύ όμορφη δομή, έξυπνο παιχνιδάκι στο emphasis, καταπληκτικό ήχο, κι ένα νόημα που, αποδεδειγμένα, μπορεί να συγκινήσει βαθειά κάποιους ανθρώπους.

Edited June 25, 2006 by Nienna

[RaspK]

Πρωτότυπα, λίγο επικίνδυνα παιχνίδια με τη γραφή. Θα ήταν ίσως εκπληκτική βάση για ένα οπτικό ποίημα, παρεμπιπτόντως. Πολύ καλό, εν γένει.

[Rikochet]

Πρωτότυπα, λίγο επικίνδυνα παιχνίδια με τη γραφή.

 

Θα ήθελα να μου εξηγήσεις τι εννοείς με το "επικίνδυνα", αν δεν είναι κόπος.

[Nihilio]

Άνισο. Τι ακριβώς εννοώ; Ας το πάρουμε κομμάτι κομμάτι

My will and wind and wings:

crushed

under trampling hooves

which won’t respect

the flutter.

Ο πρώτος στίχος παίζει έξυπνα με την παρήχηση του "wi". Η συνέχεια όμως, "crushed", "trampling hooves", "won't respect" φωνάζει "angsty μανιέρα".

 

My will, like the wind, grows wings.

Attempting to fly over beast and mass of muscle.

Reduced only by the open sky.

From liquid fire to dehydrated

Εδώ ο πρώτος στίχος ξανακάνει τη δουλειά του, και το "mass of muscle" στον δεύτερο σώζει τα πράγματα. Ο τρίτος όμως είναι πάρα πολύ "λίγος", πολύ "πεζός" (και η υγρή φωτιά είναι αφυδατωμένη εξαρχής, αφού το νερό έχει εξατμιστεί, δοκίμασε τη λέξη solidified ή dried)

 

solid

dry

em

pha

sis.

Την πρώτη φορά που κάνεις κάτι είναι εντυπωσιακό. Την 10η συνήθεια. Την 100-στη κουράζει. Σπάζοντας το emphasis σε συλλαβές το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι "πάλι;" Άσε που μόνο έμφαση δεν δείχνει αυτό το οπτικό παιχνίδι.

My will goes with the wind:

directionless.

My avian identity means nothing now.

Hope is all but confined.

No limits under the open sky.

No limits. No sky.

 

Only me.

Πρώτος στίχος αξιοπρεπής, ο δεύτερος τον συμπληρώνει νοηματικά. Ο τρίτος έχει μια ωραία λέξη και αρχίζει την επικύρωση του δεύτερου. Ε και μετά τέσσερις ακόμα στίχοι όπου χασμουριέσαι από κοινοτυπία.

 

Σύνολο: άνισο, όπως είπα λίγο πιο πάνω. 4-5 καλοί στίχοι με μανιερίστικα γεμίσματα.

[RaspK]

Τα περισσότερα επικίνδυνα παιχνίδια τ' αναφέρει ο Nihilio. Θα μπορούσε ν' αλλάξει με διάφορους τρόπους, όπως:

 

My will and wind and wings;

crushed under trampling hooves

that won’t respect the flutter.

 

My will, like the wind, grows wings.

Attempting to fly over beast and mass of muscle,

reduced only by the open sky.

From liquid fire, dehydrated;

solid, dry emphasis.

 

My will goes with the wind: directionless.

My avian identity means nothing now.

Hope is all but confined.

No limits under the open sky.

No limits. No sky.

 

Only me.

 

Όπως καταλαβαίνεις, όμως, αυτό θα ήταν το φορμαλιστικά σωστό κείμενο, αυτό που θα ήταν χωρίς αυτά τα παιχνίδια. Με άλλα λόγια, αν δεν εδραιώνονται κάπου αυτά τα παιχνίδια (όπως στη μουσική, όπως έχω ξαναπεί ότι φαίνεται, τουλάχιστον, να επηρεάζεσαι έντονα, ή τη σχηματική παράσταση κάποιας έννοιας, όπως συμβαίνει με την οπτική ποίηση), κινδυνεύει το ποίημα να μοιάζει πολύ ανυπόστατα δουλεμένο κατ' αυτόν τον τρόπο.

 

Το ερώτημα είναι απλό: πόση σημασία έχουν για σένα και για το ποίημα αυτά τα τεχνάσματα του λόγου και κατά πόσο θες και μπορείς να το αλλάξεις ώστε να έχει νόημα κάτι τέτοιο; Με άλλα λόγια, είναι όντως κάτι που υπό αυτό το πρίσμα θα μπορούσε να θεωρηθεί λάθος, ή είναι σωστό και πρέπει να μας δείξεις την ορθότητα της επιλογής σου;

 

Κατ' εμέ, είναι πολύ καλό κι έτσι. Ίσως επειδή μου δημιουργεί τα οπτικά και ηχητικά ερεθίσματα που με κάνουν να βλέπω πως θα μπορούσε να το δει κανείς διαφορετικά απ' ότι δείχνει εκ πρώτης όψεως σ' ένα πολύ κριτικό μάτι. Το ζήτημα δεν είμαι εγώ, όμως, είστ' εσύ και ο κόσμος.

Edited June 25, 2006 by RaspK FOG

[Nienna]

Εγώ πάλι διαφωνώ, το συγκεκριμένο ποίημα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, κι ένας απ' τους λόγους ήταν πως βλέπω τα λεκτικά παιχνίδια του Ρίκου [τα οποία ήταν αυτοσκοπός, ίσως, σε μερικά άλλα του ποιήματα, ή, έστω, έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο] να 'πιάνουν τόπο', να εξυπηρετούν άριστα το νόημα, να δένουν μ' αυτό απόλυτα - να δίνουν την αίσθηση του ότι είναι άκρως απαραίτητα. Οι λέξεις σε κάνουν να νοιώθεις το φτερούγισμα, την πτώση, τη θέληση, το άνοιγμα... Κι η έμφαση ακόμα δίνεται πολύ έξυπνα μέσω του εαυτού της, ουσιαστικά. Δεν ξέρω, πραγματικά πιστεύω πως κάπου εδώ, μ' αυτό εδώ το ποίημα, 'δικαιώνεται' το όλο στιλ του Ρίκου, όλα συγκεντρώνονται και κάνουν 'κλικ'.

Edited June 26, 2006 by Nienna

[RaspK]

Δε διαφωνώ στην επιτυχία της χρήσης, απλά παρεκθέτω την επικινδυνότητα αυτού του παιχνιδιού, την αντίδραση, ας πούμε, του Nihilio.

[Nihilio]

Νienna, καθένας έχει τα προσωπικά του φίλτρα. Σε εσένα τα λεκτικά παιχνίδια μπορεί να φαίνονται έξυπνα, σε εμένα φαίνονται πολυφορεμένα. Σε εσένα μπορεί να φαίνεται ως το τέλος ενός ταξιδιού, σε εμένα μια βόλτα που έχει παρατραβήξει.

Δεν είναι τα λεκτικά παιχνίδια που με ενοχλούν, είναι η απουσία των υπόλοιπων τεχνασμάτων που θα είχαν ενδιαφέρον. Μου βγάζει μια απίστευτη αίσθηση "ξεπέτας" το όλο αποτέλεσμα και αυτό λέω. Αλλά το λέω ΕΓΩ οπότε επιτρέπω στο υπόλοιπο σύμπαν να έχει τη δική του γνώμη και να μην ανταπαντά στην άποψή μου.