Ποια κόμικς διαβάζετε?

[Steel Guardian]

Quote

2020

1. East of West, vol.1-vol.10 (Jonathan Hickman): Μίξη επιστημονική φαντασίας, σκέτης φαντασίας και western, όλα αυτά σε μια αποκαλυπτική ιστορία. Πολύ ευφάνταστο και πρωτότυπο από αρκετές απόψεις, κάπως κλισέ από άλλες. Όμως ακόμα και όταν είναι κλισέ είναι καλό.
Ίσως θα ήταν καλύτερα αν ήταν λίγο πιο σύντομο και δεν ήμουν φαν του τέλους, αλλά το συνολικό πρόσημο είναι σίγουρα θετικό. Βασικά μου άρεσε πολύ, όμως δεν με ξετρέλανε. Πολύ δυνατό είναι και το artwork.

2. From Hell (Alan Moore): Jack the Ripper από τον Alan Moore στα πολύ καλά του. Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο. Εξαιρετικό.

3. Siegfried, vol.1-vol.3 (Alex Alice): Μία αρκετά διαφορετική και ενδιαφέρουσα εκδοχή του Nibelungenlied/Ring Cycle. Η ιστορία ξετυλίγεται με κάπως ιδιαίτερο και μη γραμμικό τρόπο, που σε κάποια σημεία ίσως μπερδεύει, αλλά στο τέλος όλα μπαίνουν στη θέση τους και αυτός ο τρόπος αφήγησης ενισχύει αρκετά το συνολικό αποτέλεσμα.
Το artwork είναι πραγματικά απίστευτο, πολύ ανώτερο των συνηθισμένων και θα έλεγα ότι και μια μέτρια ιστορία θα άξιζε μόνο και μόνο για αυτό, πόσο μάλλον η συγκεκριμένη.
Το μοναδικό πρόβλημα είναι ότι έχει κάποιες ασυνέπειες στο ύφος του. Συγκεκριμένα ένας (κυρίως) κωμικός χαρακτήρας φαντάζει κάπως παιδικός και είναι αταίριαστος με τα υπόλοιπα, αλλά αυτό είναι μικρή λεπτομέρεια.

4. Shanghai Red (Christopher Sebela): Μια ιστορία εκδίκησης με ιστορικό υπόβαθρο. Ξεκινάει πολύ δυνατά, αλλά προς το τέλος ξεφουσκώνει αρκετά. Το artwork είναι μάλλον μέτριο, αλλά έχει πολύ ωραία χρώματα, που βοηθούν την ιστορία και ενισχύουν την ατμόσφαιρα.

5. Hillbilly, vol.1-vol.3 (Eric Powell): Δεύτερο έργο του Eric Powell που διαβάζω, μετά το αρκετά καλό και τρομερά διασκεδαστικό Billy the Kid's Old Timey Oddities. Για άλλη μία φορά έμεινα ευχαριστημένος και σίγουρα θα διαβάσω και το The Goon το πιο γνωστό του comic. Εδώ έχουμε μία αρκετά ενδιαφέρουσα μίξη sword & sorcery, φολκλορικού τρόμου, και Αμερικάνικης βλαχιάς, σε μία ψευδομεσαιωνική Αμερική. Όλα αυτά μαζί με μερικό χιούμορ και οργανικά δεμένα, όσο και αν ακούγεται δύσκολο.
Τα δύο πρώτα volumes είναι στην ουσία συλλογές αυτοτελών ιστοριών οι οποίες όμως συνδυάζονται όλες μαζί στο τρίτο volume για να δώσουν ένα επικό φινάλε.
Το artwork είναι πολύ δυνατό και ξεχειλίζει προσωπικότητα.
Το μόνο μεγάλο του πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές παραέχει πολύ κείμενο για comic, χωρίς ουσιαστικό λόγο, κι έτσι γίνεται κάπως φλύαρο και όπως όλες οι συλλογές ιστοριών (γιατί στην πραγματικότητα για κάτι τέτοιο πρόκειται, αλλά σε μορφή comic) έχει και κάποιες πιο αδύναμες στιγμές, αλλά γενικά είναι πολύ καλό και σίγουρα αξίζει να του ρίξει κανείς μια ματιά.

6. Maggy Garrison, vol.1-vol.3 (Lewis Trondheim): Γαλλικό, σχετικά ανάλαφρο, noir που όμως διαδραματίζεται στην Αγγλία. Δεν είναι κωμωδία, αλλά έχει και αρκετό χιούμορ. Γενικά ήταν πολύ διασκεδαστικό και αρκετά καλό, αλλά όχι κάτι εξαιρετικό. Δεν μου άρεσε και το artwork.

7. The Old Geezers, vol.1-vol.5 (Wilfrid Lupano): Καταπληκτικό κοινωνικό comic, με αρκετά στοιχεία κωμωδίας, που ακολουθεί τις "περιπέτειες" τριών (πολύ) ηλικιωμένων ανδρών, οι οποίοι είναι φίλοι από την παιδική τους ηλικία, καθώς και της εγγονής ενός εξ αυτών. Μπρεί και γίνεται ταυτοχρόνως συγκινητικό και αστείο, χαρούμενο και λυπητερό, σοβαρό και ανάλαφρο και έχει μια διαρκή διάθεση νοσταλγικότητας χωρίς όμως να κάνει το λάθος να παραβλέπει τα όποια κακά του παρελθόντος και να θεωρεί ότι τα πάντα σήμερα είναι στραβά. Επίσης το artwork είναι τρομερά καλό και ταιριαστό με το ύφος της ιστορίας. Κάτι που ίσως θα μπορούσε να ενοχλήσει κάποιους αναγνώστες είναι ότι έχει και ένα ξεκάθαρο πολιτικό πρόσημο, αλλά προσωπικά δεν θεωρώ ότι αυτό είναι κάτι μεμπτό.

8. Outer Darkness, vol.1-vol.2 (John Layman): Ένας συνδυασμός space-opera και κοσμικού τρόμου. Αρκετά καλό, αλλά με τέτοιο concept θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερο. Σε κάποιες φάσεις μου έδινε την εντύπωση ότι βιαζόταν και δεν εκμεταλλευόταν πλήρως τις διάφορες (πολύ καλές) ιδέες που είχε. Επίσης το artwork ήταν σχετικά αδύναμο κατά τη γνώμη μου. Σε κάθε περίπτωση μου άρεσε πάντως. Απλά αξίζει να αναφέρω ότι "κόπηκε" πριν το τέλος που είχε ο Layman στο μυαλό του. Το τέλος κλείνει αρκετά μέτωπα και απαντά ορισμένα ερωτήματα, αλλά ανοίγει και διάφορες καινούργιες υποθέσεις.

9. Maestros (Steve Skroce): Μία αρκετά διαφορετική και ευφάνταστη fantasy. Λίγο βιαστική και μερικές φορές με παιδιάστικο χιούμορ, ενώ η όλη ιστορία ήταν κάθε άλλο πάρα παιδιάστικη. Όμως σε γενικές γραμμές μου άρεσε αρκετά, χωρίς όμως να με ξετρελάνει. Θα έλεγα ότι θυμίζει λίγο Mark Millar, στα (σχετικά) καλά του.
Μου άρεσε πολύ και το σκίτσο, αλλά όχι τα χρώματα.

10. Klaus, vol.1-vol.2 (Grant Morrison): Ο πρώτος τόμος είναι ένα epic fantasy origin του Άι-Βασίλη, ενώ ο δεύτερος είναι διάφορες αυτοτελείς περιπέτειες του (εδώ ξεφεύγουμε από το απλό epic fantasy και έχουμε και κάποια στοιχεία επιστημονικής φαντασίας και ένα σορό άλλες περίεργες, με την καλή έννοια, ιδέες). Όπως και το προηγούμενο μου άρεσε αρκετά, ήταν καλούτσικο, αλλά μέχρι εκεί. Το  artwork όμως είναι πάρα πολύ καλό και δίνει έξτρα πόντους.

11. Teen Titans: Earth One, vol.1-vol.2 (Jeff Lemire): Είχα πάρα πολλά χρόνια να διαβάσω ιστορίες από την DC (η Vertigo δεν μετράει) ή τη Marvel, αλλά μου ήρθε η παρόρμηση να το κάνω. Διαλέξα με βάση την προσβασιμότητα και το γεγονός ότι άλλες δουλείες του Lemire μου άρεσαν πολύ (το Descender και κυρίως το Sweet Tooth).
Δυστυχώς δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσα να κάνω. Ναι, ως προς την προσβασιμότητα είναι 100% τέλειο για καινούργιους αναγνώστες που δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με superheroes και το continuity τους, αλλά γενικά ήταν πάρα πολύ μέτριο. Βασικά είχε μερικές καλές ιδέες, αλλά τα πασάλειβε όλα κακήν κακώς. Πιο πολύ μου έδωσε την εντύπωση ότι διαβάζω μια βιαστική σύνοψη για μια ιστορία, παρά μια αυτούσια ιστορία. Το μετρίοτατο προς κακό artwork, επίσης, δεν βοήθησε καθόλου.

12. Mister Miracle (Tom King): Άλλη μια superhero ιστορία από την DC που διαλέχτηκε με τα ίδια κριτίρια που ανέφερα παραπάνω (εδώ αυτό που είχα διαβάσει από τον Tom King είναι το Sheriff of Babylon). Όσο απογοητευτικό ήταν το προηγούμενο, άλλο τόσο ευχάριστη έκλπηξη ήταν αυτό εδώ.
Πραγματικά ένα πολύ καλό comic ανεξαρτήτως εκδότη ή είδους. Επίσης θα έλεγα ότι ήταν και αρκετά πρωτότυπο και διαφορετικό. Είναι σχεδόν αδύνατο να περιγράψω την υπόθεση, οπότε θα πω απλά ότι αξίζει τον κόπο και ότι αν και στην αρχή (ειδικά στο πρώτο τέυχος) φαίνεται μπερδεμένο, τελικά όλα κουμπώνουν και βγάζουν νόημα, ενώ υποθέτω ότι μια δεύτερη ανάγνωση θα είναι πολύ διαφορετική εμπειρία.
Το artwork είναι πάρα πολύ καλό, όχι μόνο από πλευράς του πόσο ωραίο είναι, αλλά και από πλευράς του τι υπάρχει στο κάθε panel και πως "επικοινωνούν" τα panels μεταξύ τους. Προτείνεται ανεπιφύλακτα, ειδικά αφού είναι και αυτό ένα ανάγνωσμα που μπορεί να διαβάσει κανείς χωρίς να έχει καμία προηγούμενη σχέση ή γνώση με τα superhero comics της DC.

13. Pulp (Ed Brubaker): Άλλο ένα πολύ δυνατό comic από τους Ed Brubaker και Sean Phillips. Αυτή τη φορά η (κλασσικά) noir ιστορία συνδυάζεται κάπως με το western. Έχοντας διαβάσει (σχεδόν;) όλα τους τα comics είδα μερικές από τις ανατροπές να έρχονται και για μερικές ήξερα και πότε ακριβώς θα έρθουν, αλλά αυτό δεν μείωσε καθόλου την ευχαρίστηση που μου προσέφερε η ιστορία. Η αλήθεια να λέγεται είναι κάπως κλισέ και σε σημεία θυμίζει το, γαμάτο, Unforgiven του Eastwood, αλλά αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό.
Επίσης θα έλεγα ότι είναι και από τις πιο δυνατές δουλείες του Phillips. Προτείνεται και ως πρώτη γνωριμία με αυτό δημιουργικό δίδυμο, που εδώ χρόνια μας δίνουν μερικά από τα καλύτερα crime comics που υπάρχουν και σίγουρα προτείνεται και σε όσους είναι ήδη φανς.

14. Royal City, vol.1-vol.3 (Jeff Lemire): Ενώ οι creator-owned δουλείες του Lemire που είχα διαβάσει μου άρεσαν από πάρα πολύ (Sweet Tooth) έως αρκετά (Descender) το Teen Titans: Earth One με την DC μου έκανε πολύ κακή εντύπωση. Έτσι είπα να ξαναδιαβάσω κάτι creator owned δικό του για να μου "διώξει την άσχημη γεύση".
Ευτυχώς το Royal City, μια μάλλον κοινωνική ιστορία (με ένα μικρό twist), έκανε τη δουλεία. Σίγουρα δεν φτάνει τα ύψη του Sweet Tooth ή το Descender όταν ήταν στα καλά του, αλλά είναι πολύ καλό σε κάθε περίπτωση. Επίσης έχει πολύ καλό ρυθμό και εύκολα διαβάζετε ολόκληρο μονοκοπανιά.
Το artwork του Lemire είναι λίγο περίεργο και σίγουρα όχι για όλα τα γούστα (προσωπικά δεν με τρελαίνει, αλλά δεν θεωρώ και ότι είναι πρόβλημα ή ότι ρίχνει το comic), αλλά τα χρώματα είναι παρά πολύ καλά και η χρήση των panels αρκετά δημιουργική.

15. Death or Glory, vol.1-vol.2 (Rick Remender): Μια όσο πιο action πάει ιστορία. Μάλλον από τις πιο αδύναμες δουλείες του Remender που έχω διαβάσει, αλλά σε κάθε περίπτωση διαβάζεται εύκολα και ευχάριστα, ενώ το artwork του Bengal είναι εξαιρετικό στο να δίνει την αίσθηση της κινητικότητας και της ταχύτητας που χρειάζεται μια ιστορία με τόσο πολύ δράση και τόσο πολλές καταδιώξεις όπως αυτή εδώ.

16. Bad Weekend (Ed Brubaker): Αυτό, όπως και το My Heroes Have Always Been Junkies, είναι ένα αυτοτελής ιστορία που διαδραματίζεται στο ίδιο setting με το Criminal, το comic που έβαλε του Brubaker και Phillips στον χάρτη. Είναι (κλασσικά) νουάρ, αλλά αυτή τη φορά έχει να κάνει και με την βιομηχανία των comics, έναν χώρο για τον οποίο προφανώς έχουν πολλές γνώσεις οι δημιουργοί. Αυτό είναι λιγότερο κλισέ από το Pulp (που δεν έχει κάποια σχέση με το Criminal) και δεν έβλεπα τις διάφορες ανατροπές να έρχονται.
Και αυτό προτείνεται άφοβα τόσο για τους φανς όσο και όσους δεν έχουν διαβάσει ακόμα Brubaker (μαζί με Phillips).

[BladeRunner]

Με κόκκινο οι νέες προσθήκες στη λίστα.

2020

01. Goscinny/Uderzo - Αστερίξ: "Ο Αστερίξ στους Ελβετούς" (9/10)
02. Hergé - Τεντέν: "Οι 7 κρυστάλλινες μπάλες" (8.5/10)
03. Hergé - Τεντέν: "Ο ναός του Ήλιου" (8.5/10)
04. Masiero/Cremona/Avallone - Mister No Revolution: "Αμαζονία" (9/10)
05. Brubaker/Epting - Captain America: Στρατιώτης του Χειμώνα (8.5/10)
06. Claremont/Miller - Wolverine (9/10)
07. Burattini/Vincenzo/Piccioni/Freghieri - Ζαγκόρ: "Ο ήρωας του Ντάρκγουντ" (9.5/10)
08. Hugo Pratt - Κόρτο Μαλτέζε: "Τα νεανικά χρόνια" (7/10)
09. Miller/David Mazzucchelli - Daredevil: Αναγέννηση (9.5/10)
10. Rauch/Pesce - Ζαγκόρ: "Η εκδίκηση της Γκάμπιτ" (8/10)
11. Lynd Ward - Άγρια περιπλάνηση (7/10)
12. Van Hamme/Francq - Λάργκο Γουίντς: "Ο κληρονόμος" (8.5/10)
13. Van Hamme/Francq - Λάργκο Γουίντς: "Το W Group" (8.5/10)
14. Rieber/Cassaday - Captain America: Νέο καθεστώς (7/10)
15. Burattini/Ravera/Barison - Ζαγκόρ: "Ουίτικο!" (7.5/10)
16. Brubaker/Phillips - Pulp (10/10)
17. Brian Ralph - Daybreak (7.5/10)
18. David Almond - Το αγρίμι (6.5/10)
19. Hergé - Τεντέν: "Αποστολή στη Σελήνη" (8/10)
20. Morris/Goscinny - Λούκυ Λουκ: "Μαύροι Λόφοι" (8.5/10)
21. Frans Masereel - The City: A Vision in Woodcuts (9.5/10)
22. Fraction/Dwyer - Last of the Independents (8/10)
23. Αθανασιάδης/Κούρτης - Berlin: Πρώτος θάνατος (9/10)
24. Greenberg/Rubess - The Pop-Up Book of Phobias (7.5/10)
25. Obradović/Slavković/Plavšić - Ο θρυλικός Μπλεκ (7.5/10)
26. Hergé - Τεντέν: "Βήματα στη Σελήνη" (8.5/10)

[Φάντασμα]

Dune: The Graphic Novel (Book 1)
Είχε ωραία εικονογράφηση και η ιστορία του πρώτου βιβλίου ήταν καλή. (7/10)
 

1. Clive Barker's Hellraiser v01 - Pursuit of the Flesh (2011)
2. Clive Barker's Hellraiser v02 - Requiem (2012)
3. Clive Barker's Hellraiser v03 - Heaven's Reply (2012)
4. Clive Barker's Hellraiser v04 - Hell Hath No Fury (2012)
5. Clive Barker's Hellraiser v05 - Blood Communion (2013)
Μου άρεσε πολύ το συγκεκριμένο κόμικ. Είναι αρκετά σκοτεινό και έχει και μπόλικες μακάβριες σκηνές. Βαθμολογία και για τα πέντε τεύχη: (7/10)

                                       
Clive Barker's Hellraiser: The Dark Watch (2013-2014) 12 τεύχη
Μου άρεσε λίγο περισσότερο αυτή η σειρά. Θα έλεγα ότι έχει καλύτερη εικονογράφηση από τα προηγούμενα 5 τεύχη (2011-2013) και η συνέχεια της ιστορίας είναι εξίσου σκοτεινή και μακάβρια. Βαθμολογία και για τα δώδεκα τεύχη: (7,5/10)

Edited June 19, 2022 by Ghost
Αφαιρέθηκαν κάποια εξώφυλλα επειδή δεν λειτουργούσαν.

[Steel Guardian]

Quote

2020

1. East of West, vol.1-vol.10 (Jonathan Hickman): Μίξη επιστημονική φαντασίας, σκέτης φαντασίας και western, όλα αυτά σε μια αποκαλυπτική ιστορία. Πολύ ευφάνταστο και πρωτότυπο από αρκετές απόψεις, κάπως κλισέ από άλλες. Όμως ακόμα και όταν είναι κλισέ είναι καλό.
Ίσως θα ήταν καλύτερα αν ήταν λίγο πιο σύντομο και δεν ήμουν φαν του τέλους, αλλά το συνολικό πρόσημο είναι σίγουρα θετικό. Βασικά μου άρεσε πολύ, όμως δεν με ξετρέλανε. Πολύ δυνατό είναι και το artwork.

2. From Hell (Alan Moore): Jack the Ripper από τον Alan Moore στα πολύ καλά του. Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο. Εξαιρετικό.

3. Siegfried, vol.1-vol.3 (Alex Alice): Μία αρκετά διαφορετική και ενδιαφέρουσα εκδοχή του Nibelungenlied/Ring Cycle. Η ιστορία ξετυλίγεται με κάπως ιδιαίτερο και μη γραμμικό τρόπο, που σε κάποια σημεία ίσως μπερδεύει, αλλά στο τέλος όλα μπαίνουν στη θέση τους και αυτός ο τρόπος αφήγησης ενισχύει αρκετά το συνολικό αποτέλεσμα.
Το artwork είναι πραγματικά απίστευτο, πολύ ανώτερο των συνηθισμένων και θα έλεγα ότι και μια μέτρια ιστορία θα άξιζε μόνο και μόνο για αυτό, πόσο μάλλον η συγκεκριμένη.
Το μοναδικό πρόβλημα είναι ότι έχει κάποιες ασυνέπειες στο ύφος του. Συγκεκριμένα ένας (κυρίως) κωμικός χαρακτήρας φαντάζει κάπως παιδικός και είναι αταίριαστος με τα υπόλοιπα, αλλά αυτό είναι μικρή λεπτομέρεια.

4. Shanghai Red (Christopher Sebela): Μια ιστορία εκδίκησης με ιστορικό υπόβαθρο. Ξεκινάει πολύ δυνατά, αλλά προς το τέλος ξεφουσκώνει αρκετά. Το artwork είναι μάλλον μέτριο, αλλά έχει πολύ ωραία χρώματα, που βοηθούν την ιστορία και ενισχύουν την ατμόσφαιρα.

5. Hillbilly, vol.1-vol.3 (Eric Powell): Δεύτερο έργο του Eric Powell που διαβάζω, μετά το αρκετά καλό και τρομερά διασκεδαστικό Billy the Kid's Old Timey Oddities. Για άλλη μία φορά έμεινα ευχαριστημένος και σίγουρα θα διαβάσω και το The Goon το πιο γνωστό του comic. Εδώ έχουμε μία αρκετά ενδιαφέρουσα μίξη sword & sorcery, φολκλορικού τρόμου, και Αμερικάνικης βλαχιάς, σε μία ψευδομεσαιωνική Αμερική. Όλα αυτά μαζί με μερικό χιούμορ και οργανικά δεμένα, όσο και αν ακούγεται δύσκολο.
Τα δύο πρώτα volumes είναι στην ουσία συλλογές αυτοτελών ιστοριών οι οποίες όμως συνδυάζονται όλες μαζί στο τρίτο volume για να δώσουν ένα επικό φινάλε.
Το artwork είναι πολύ δυνατό και ξεχειλίζει προσωπικότητα.
Το μόνο μεγάλο του πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές παραέχει πολύ κείμενο για comic, χωρίς ουσιαστικό λόγο, κι έτσι γίνεται κάπως φλύαρο και όπως όλες οι συλλογές ιστοριών (γιατί στην πραγματικότητα για κάτι τέτοιο πρόκειται, αλλά σε μορφή comic) έχει και κάποιες πιο αδύναμες στιγμές, αλλά γενικά είναι πολύ καλό και σίγουρα αξίζει να του ρίξει κανείς μια ματιά.

6. Maggy Garrison, vol.1-vol.3 (Lewis Trondheim): Γαλλικό, σχετικά ανάλαφρο, noir που όμως διαδραματίζεται στην Αγγλία. Δεν είναι κωμωδία, αλλά έχει και αρκετό χιούμορ. Γενικά ήταν πολύ διασκεδαστικό και αρκετά καλό, αλλά όχι κάτι εξαιρετικό. Δεν μου άρεσε και το artwork.

7. The Old Geezers, vol.1-vol.5 (Wilfrid Lupano): Καταπληκτικό κοινωνικό comic, με αρκετά στοιχεία κωμωδίας, που ακολουθεί τις "περιπέτειες" τριών (πολύ) ηλικιωμένων ανδρών, οι οποίοι είναι φίλοι από την παιδική τους ηλικία, καθώς και της εγγονής ενός εξ αυτών. Μπρεί και γίνεται ταυτοχρόνως συγκινητικό και αστείο, χαρούμενο και λυπητερό, σοβαρό και ανάλαφρο και έχει μια διαρκή διάθεση νοσταλγικότητας χωρίς όμως να κάνει το λάθος να παραβλέπει τα όποια κακά του παρελθόντος και να θεωρεί ότι τα πάντα σήμερα είναι στραβά. Επίσης το artwork είναι τρομερά καλό και ταιριαστό με το ύφος της ιστορίας. Κάτι που ίσως θα μπορούσε να ενοχλήσει κάποιους αναγνώστες είναι ότι έχει και ένα ξεκάθαρο πολιτικό πρόσημο, αλλά προσωπικά δεν θεωρώ ότι αυτό είναι κάτι μεμπτό.

8. Outer Darkness, vol.1-vol.2 (John Layman): Ένας συνδυασμός space-opera και κοσμικού τρόμου. Αρκετά καλό, αλλά με τέτοιο concept θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερο. Σε κάποιες φάσεις μου έδινε την εντύπωση ότι βιαζόταν και δεν εκμεταλλευόταν πλήρως τις διάφορες (πολύ καλές) ιδέες που είχε. Επίσης το artwork ήταν σχετικά αδύναμο κατά τη γνώμη μου. Σε κάθε περίπτωση μου άρεσε πάντως. Απλά αξίζει να αναφέρω ότι "κόπηκε" πριν το τέλος που είχε ο Layman στο μυαλό του. Το τέλος κλείνει αρκετά μέτωπα και απαντά ορισμένα ερωτήματα, αλλά ανοίγει και διάφορες καινούργιες υποθέσεις.

9. Maestros (Steve Skroce): Μία αρκετά διαφορετική και ευφάνταστη fantasy. Λίγο βιαστική και μερικές φορές με παιδιάστικο χιούμορ, ενώ η όλη ιστορία ήταν κάθε άλλο πάρα παιδιάστικη. Όμως σε γενικές γραμμές μου άρεσε αρκετά, χωρίς όμως να με ξετρελάνει. Θα έλεγα ότι θυμίζει λίγο Mark Millar, στα (σχετικά) καλά του.
Μου άρεσε πολύ και το σκίτσο, αλλά όχι τα χρώματα.

10. Klaus, vol.1-vol.2 (Grant Morrison): Ο πρώτος τόμος είναι ένα epic fantasy origin του Άι-Βασίλη, ενώ ο δεύτερος είναι διάφορες αυτοτελείς περιπέτειες του (εδώ ξεφεύγουμε από το απλό epic fantasy και έχουμε και κάποια στοιχεία επιστημονικής φαντασίας και ένα σορό άλλες περίεργες, με την καλή έννοια, ιδέες). Όπως και το προηγούμενο μου άρεσε αρκετά, ήταν καλούτσικο, αλλά μέχρι εκεί. Το  artwork όμως είναι πάρα πολύ καλό και δίνει έξτρα πόντους.

11. Teen Titans: Earth One, vol.1-vol.2 (Jeff Lemire): Είχα πάρα πολλά χρόνια να διαβάσω ιστορίες από την DC (η Vertigo δεν μετράει) ή τη Marvel, αλλά μου ήρθε η παρόρμηση να το κάνω. Διαλέξα με βάση την προσβασιμότητα και το γεγονός ότι άλλες δουλείες του Lemire μου άρεσαν πολύ (το Descender και κυρίως το Sweet Tooth).
Δυστυχώς δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσα να κάνω. Ναι, ως προς την προσβασιμότητα είναι 100% τέλειο για καινούργιους αναγνώστες που δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με superheroes και το continuity τους, αλλά γενικά ήταν πάρα πολύ μέτριο. Βασικά είχε μερικές καλές ιδέες, αλλά τα πασάλειβε όλα κακήν κακώς. Πιο πολύ μου έδωσε την εντύπωση ότι διαβάζω μια βιαστική σύνοψη για μια ιστορία, παρά μια αυτούσια ιστορία. Το μετρίοτατο προς κακό artwork, επίσης, δεν βοήθησε καθόλου.

12. Mister Miracle (Tom King): Άλλη μια superhero ιστορία από την DC που διαλέχτηκε με τα ίδια κριτίρια που ανέφερα παραπάνω (εδώ αυτό που είχα διαβάσει από τον Tom King είναι το Sheriff of Babylon). Όσο απογοητευτικό ήταν το προηγούμενο, άλλο τόσο ευχάριστη έκλπηξη ήταν αυτό εδώ.
Πραγματικά ένα πολύ καλό comic ανεξαρτήτως εκδότη ή είδους. Επίσης θα έλεγα ότι ήταν και αρκετά πρωτότυπο και διαφορετικό. Είναι σχεδόν αδύνατο να περιγράψω την υπόθεση, οπότε θα πω απλά ότι αξίζει τον κόπο και ότι αν και στην αρχή (ειδικά στο πρώτο τέυχος) φαίνεται μπερδεμένο, τελικά όλα κουμπώνουν και βγάζουν νόημα, ενώ υποθέτω ότι μια δεύτερη ανάγνωση θα είναι πολύ διαφορετική εμπειρία.
Το artwork είναι πάρα πολύ καλό, όχι μόνο από πλευράς του πόσο ωραίο είναι, αλλά και από πλευράς του τι υπάρχει στο κάθε panel και πως "επικοινωνούν" τα panels μεταξύ τους. Προτείνεται ανεπιφύλακτα, ειδικά αφού είναι και αυτό ένα ανάγνωσμα που μπορεί να διαβάσει κανείς χωρίς να έχει καμία προηγούμενη σχέση ή γνώση με τα superhero comics της DC.

13. Pulp (Ed Brubaker): Άλλο ένα πολύ δυνατό comic από τους Ed Brubaker και Sean Phillips. Αυτή τη φορά η (κλασσικά) noir ιστορία συνδυάζεται κάπως με το western. Έχοντας διαβάσει (σχεδόν;) όλα τους τα comics είδα μερικές από τις ανατροπές να έρχονται και για μερικές ήξερα και πότε ακριβώς θα έρθουν, αλλά αυτό δεν μείωσε καθόλου την ευχαρίστηση που μου προσέφερε η ιστορία. Η αλήθεια να λέγεται είναι κάπως κλισέ και σε σημεία θυμίζει το, γαμάτο, Unforgiven του Eastwood, αλλά αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό.
Επίσης θα έλεγα ότι είναι και από τις πιο δυνατές δουλείες του Phillips. Προτείνεται και ως πρώτη γνωριμία με αυτό δημιουργικό δίδυμο, που εδώ χρόνια μας δίνουν μερικά από τα καλύτερα crime comics που υπάρχουν και σίγουρα προτείνεται και σε όσους είναι ήδη φανς.

14. Royal City, vol.1-vol.3 (Jeff Lemire): Ενώ οι creator-owned δουλείες του Lemire που είχα διαβάσει μου άρεσαν από πάρα πολύ (Sweet Tooth) έως αρκετά (Descender) το Teen Titans: Earth One με την DC μου έκανε πολύ κακή εντύπωση. Έτσι είπα να ξαναδιαβάσω κάτι creator owned δικό του για να μου "διώξει την άσχημη γεύση".
Ευτυχώς το Royal City, μια μάλλον κοινωνική ιστορία (με ένα μικρό twist), έκανε τη δουλεία. Σίγουρα δεν φτάνει τα ύψη του Sweet Tooth ή το Descender όταν ήταν στα καλά του, αλλά είναι πολύ καλό σε κάθε περίπτωση. Επίσης έχει πολύ καλό ρυθμό και εύκολα διαβάζετε ολόκληρο μονοκοπανιά.
Το artwork του Lemire είναι λίγο περίεργο και σίγουρα όχι για όλα τα γούστα (προσωπικά δεν με τρελαίνει, αλλά δεν θεωρώ και ότι είναι πρόβλημα ή ότι ρίχνει το comic), αλλά τα χρώματα είναι παρά πολύ καλά και η χρήση των panels αρκετά δημιουργική.

15. Death or Glory, vol.1-vol.2 (Rick Remender): Μια όσο πιο action πάει ιστορία. Μάλλον από τις πιο αδύναμες δουλείες του Remender που έχω διαβάσει, αλλά σε κάθε περίπτωση διαβάζεται εύκολα και ευχάριστα, ενώ το artwork του Bengal είναι εξαιρετικό στο να δίνει την αίσθηση της κινητικότητας και της ταχύτητας που χρειάζεται μια ιστορία με τόσο πολύ δράση και τόσο πολλές καταδιώξεις όπως αυτή εδώ.

16. Bad Weekend (Ed Brubaker): Αυτό, όπως και το My Heroes Have Always Been Junkies, είναι ένα αυτοτελής ιστορία που διαδραματίζεται στο ίδιο setting με το Criminal, το comic που έβαλε του Brubaker και Phillips στον χάρτη. Είναι (κλασσικά) νουάρ, αλλά αυτή τη φορά έχει να κάνει και με την βιομηχανία των comics, έναν χώρο για τον οποίο προφανώς έχουν πολλές γνώσεις οι δημιουργοί. Αυτό είναι λιγότερο κλισέ από το Pulp (που δεν έχει κάποια σχέση με το Criminal) και δεν έβλεπα τις διάφορες ανατροπές να έρχονται.
Και αυτό προτείνεται άφοβα τόσο για τους φανς όσο και όσους δεν έχουν διαβάσει ακόμα Brubaker (μαζί με Phillips).

17. Criminal (2019) (Ed Brubaker): Συνέχεια του original Criminal, που εδραίωσε τον Brubaker πριν χρόνια. Στο ίδιο εξαιρετικό επίπεδο. Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο. Απλά (κάτι που δεν ήξερα) το Bad Weekend, για το οποίο έγραψα την προηγούμενη φορά, είναι δύο από τα τεύχη αυτής της "φουρνιάς" του Criminal με μερικό έξτρα υλικό, όχι ένα ξεχωριστό graphic novel στο ίδιο "σύμπαν".

18.+19. Wolverine (1982) + God Loves, Man Kills (Chril Claremont): Άλλη μία προσπάθεια να "αναθερμάνω" τη σχέση μου τα κλασσικά superhero comics από της δύο μεγάλες εταιρίες. Δυστυχώς είναι και άλλη μία απογοήτευση. Εκτός του ότι δείχνουν την ηλικία τους με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, είναι και μίλια χειρότερα από άλλα κλασσικά comics της ίδιας δεκαετίας.
Υπάρχουν διάφορες καλές ιδέες κριμένες μέσα και στα δύο, αλλά η εκτέλεση είναι κάκιστη.

20. Sex Criminals, vol.1-vol.6 (Matt Fraction): Παρά την απογοήτευση των δύο προηγούμενων η αναγνωστική χρονιά (από πλευράς comics τουλάχιστον) έκλεισε πολύ δυνατά. Νομίζω ότι όσο λιγότερα ξέρει κανείς γύρω από την υπόθεση τόσο περισσότερο θα το απολαύσει, οπότε ας πω μόνο ότι είναι ένας συνδυασμός κωμωδίας και δράματος, που περιστρέφεται γύρω από το σεξ και γενικότερα τις σχέσεις, αλλά έχει και ένα sff twist.
Αυτό που αξίζει όμως δεν είναι τόσο η κεντρική ιδέα ή υπόθεση (αν και τα δύο είναι καλά), αλλά η προσέγγιση των θεμάτων με τα οποία καταπιάνεται. Είναι όποτε πρέπει σοβαρό και ώριμο και όποτε πρέπει έχει πάρα πολύ πλάκα, τόσο στο τι γίνεται και λέγεται, όσο και στον τρόπο με τον οποίο αφηγείται και είναι δομημένη η ιστορία.
Αν και η αλήθεια είναι ότι ενίοτε καταφεύγει και σε λίγο εφηβικό χιούμορ τύπου dick jokes και τα συναφή, κάτι που δεν ταιριάζει πάντα με το, σε γενικές γραμμές, πιο προσγειωμένο ύφος που έχει.



Βλέποντας τα όλα μαζί θα έλεγα ότι αυτά που ξεχώρισαν είναι (τα αναφέρω με τη σειρά που τα διάβασα, όχι με σειρά προτίμησης):

1. From Hell
2. The Old Geezers
3. Mister Miracle
4. Royal City
5. Ό,τι διάβασα από Brubaker (Pulp, Bad Weekend, Criminal 2019)
6. Sex Criminals.

Edited December 29, 2020 by Steel Guardian

[BladeRunner]

2020

01. Goscinny/Uderzo - Αστερίξ: "Ο Αστερίξ στους Ελβετούς" (9/10)
02. Hergé - Τεντέν: "Οι 7 κρυστάλλινες μπάλες" (8.5/10)
03. Hergé - Τεντέν: "Ο ναός του Ήλιου" (8.5/10)
04. Masiero/Cremona/Avallone - Mister No Revolution: "Αμαζονία" (9/10)
05. Brubaker/Epting - Captain America: Στρατιώτης του Χειμώνα (8.5/10)
06. Claremont/Miller - Wolverine (9/10)
07. Burattini/Vincenzo/Piccioni/Freghieri - Ζαγκόρ: "Ο ήρωας του Ντάρκγουντ" (9.5/10)
08. Hugo Pratt - Κόρτο Μαλτέζε: "Τα νεανικά χρόνια" (7/10)
09. Miller/David Mazzucchelli - Daredevil: Αναγέννηση (9.5/10)
10. Rauch/Pesce - Ζαγκόρ: "Η εκδίκηση της Γκάμπιτ" (8/10)
11. Lynd Ward - Άγρια περιπλάνηση (7/10)
12. Van Hamme/Francq - Λάργκο Γουίντς: "Ο κληρονόμος" (8.5/10)
13. Van Hamme/Francq - Λάργκο Γουίντς: "Το W Group" (8.5/10)
14. Rieber/Cassaday - Captain America: Νέο καθεστώς (7/10)
15. Burattini/Ravera/Barison - Ζαγκόρ: "Ουίτικο!" (7.5/10)
16. Brubaker/Phillips - Pulp (10/10)
17. Brian Ralph - Daybreak (7.5/10)
18. David Almond - Το αγρίμι (6.5/10)
19. Hergé - Τεντέν: "Αποστολή στη Σελήνη" (8/10)
20. Morris/Goscinny - Λούκυ Λουκ: "Μαύροι Λόφοι" (8.5/10)
21. Frans Masereel - The City: A Vision in Woodcuts (9.5/10)
22. Fraction/Dwyer - Last of the Independents (8/10)
23. Αθανασιάδης/Κούρτης - Berlin: Πρώτος θάνατος (9/10)
24. Greenberg/Rubess - The Pop-Up Book of Phobias (7.5/10)
25. Obradović/Slavković/Plavšić - Ο θρυλικός Μπλεκ (7.5/10)
26. Hergé - Τεντέν: "Βήματα στη Σελήνη" (8.5/10)
27. Nolitta/Ferri - Ζαγκόρ: "Ζαγκόρ εναντίον βρικόλακα" (9/10)
28. Ennis/Dillon - The Punisher: Η επιστροφή (8.5/10)
29. Goscinny/Uderzo - Αστερίξ: "Η διχόνοια" (9/10)
30. Van Hamme/Franq - Λάργκο Γουίντς: "Προσφορά εξαγοράς" (7/10)

Αυτή είναι η πλήρης λίστα με τα κόμικς που διάβασα φέτος. Δέκα λιγότερα σε σχέση με πέρυσι, ελπίζω το 2021 να διαβάσω πολλά περισσότερα (τόσα έχω!).

[Steel Guardian]

  

2021

1. Baltimore Omnibus, vol.1-vol.2 (Mike Mignola & Christopher Golden): Πάρα πολύ καλό. Λίγο πολύ ό,τι περίμενα από τον Mignola αφού διάβασα το Hellboy, δηλαδή μία πολύ πετυχημένη και ατμοσφαιρική μίξη fantasy και horror.
Είναι κάπως πιο προσγειωμένο και λιγότερο fantasy απ' το Hellboy, αλλά θα έλεγα ότι γενικά είναι πιο συνεπές. Δεν φτάνει το Hellboy όταν αυτό είναι στα τοπ του, αλλά το πλησιάζει αρκετά και κάνει λιγότερες κοιλίες.
Στη μέση αλλάζει ο artist (στο πρώτο μισό είναι ο Ben Stenbeck, στο δεύτερο ο Peter Bergting). Προτιμούσα σαφώς τη δουλειά του πρώτου, αλλά και ο δεύτερος είναι καλός.
Γενικά, όπως προείπα, είναι πάρα πολύ καλό και θα το πρότεινα άφοβα σε όλους τους φαν του Hellboy (και αντιστρόφως θα πρότεινα το Hellboy σε όλους τους φαν του Baltimore), καθώς και σε ανθρώπους που θα τους ενδιέφερε αυτή η μίξη fantasy-horror και σε ανθρώπους που τους αρέσει το sword & sorcery, καθώς έχει πολλά γνωρίσματα του είδους, χωρίς να ανήκει σε αυτό.

Edited July 5, 2021 by Spark
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των κόμικς.

[Steel Guardian]

Quote

  

2021

1. Baltimore Omnibus, vol.1-vol.2 (Mike Mignola & Christopher Golden): Πάρα πολύ καλό. Λίγο πολύ ό,τι περίμενα από τον Mignola αφού διάβασα το Hellboy, δηλαδή μία πολύ πετυχημένη και ατμοσφαιρική μίξη fantasy και horror.
Είναι κάπως πιο προσγειωμένο και λιγότερο fantasy απ' το Hellboy, αλλά θα έλεγα ότι γενικά είναι πιο συνεπές. Δεν φτάνει το Hellboy όταν αυτό είναι στα τοπ του, αλλά το πλησιάζει αρκετά και κάνει λιγότερες κοιλίες.
Στη μέση αλλάζει ο artist (στο πρώτο μισό είναι ο Ben Stenbeck, στο δεύτερο ο Peter Bergting). Προτιμούσα σαφώς τη δουλειά του πρώτου, αλλά και ο δεύτερος είναι καλός.
Γενικά, όπως προείπα, είναι πάρα πολύ καλό και θα το πρότεινα άφοβα σε όλους τους φαν του Hellboy (και αντιστρόφως θα πρότεινα το Hellboy σε όλους τους φαν του Baltimore), καθώς και σε ανθρώπους που θα τους ενδιέφερε αυτή η μίξη fantasy-horror και σε ανθρώπους που τους αρέσει το sword & sorcery, καθώς έχει πολλά γνωρίσματα του είδους, χωρίς να ανήκει σε αυτό.

 

      

2. Long John Silver, vol.1-vol.4 (Xavier Dorrison): Μία πολύ ευχάριστη περιπέτεια με ιστορικό υπόβαθρο (αν και έχει και κάποια ελαφριά fantasy στοιχεία) και με τον χαρακτήρα που δημιούργησε ο Robert Louis Stevenson στο Treasure Island να έχει βασικό ρόλο.
Είναι ξεκάθαρα "ευρωπαϊκής κοπής" comic, τόσο όσον αφορά τον τρόπο αφήγησης της ιστορίας, τον ρυθμό του αλλά και το artwork που είναι πολύ καλό, αλλά ελαφρώς παλιομοδίτικο.
Γενικά μου άρεσε αρκετά, χωρίς όμως και να με συναρπάσει, αλλά θα το πρότεινα άφοβα σε όποιον ενδιαφέρεται για μια περιπέτεια με πειρατές, πλοία, και χαμένες αρχαίες πόλεις γεμάτες θησαυρούς.

 

3. House of X/Powerd of X (Jonathan Hickman): Στην ουσία πρόκειται για ένα soft reboot των X-Men (και όλων των σχετικών με αυτούς comic). Είναι αρκετά προσιτό σε καινούργιους αναγνώστες που έχουν μόνο μια πολύ γενική ιδέα για το ποιοι είναι οι X-Men και καταφέρνει να φτιάξει ένα καινούργιο (και αρκετά διαφορετικό από τα προηγούμενα) status-quo γύρω από αυτούς. Επομένως σαν reboot και σημείο εισαγωγής για καινούργιους αναγνώστες λειτουργεί πάρα πολύ καλά.
Όμως σαν ιστορία μόνο του είναι λίγο άνισο, χωρίς όμως να είναι κακό. Είναι αρκετά ευρηματικό με τον τρόπο που αφήνει την αφήγηση να "ξεδιπλωθεί" και διάφορα μπρος-πίσω που κάνει και έχει και μερικές πολύ καλά σημεία, αλλά σε μερικές φάσεις είναι λίγο βιαστικό, ενώ δίνει και την αίσθηση ότι απλά προετοιμάζει το έδαφος για τα διάφορα που θα ακολουθήσουν.

 

4. 4 Kids Walk Into a Bank (Matthew Rosenberg): Πολύ, πολύ διασκεδαστική και αστεία crime ιστορία με πρωταγωνιστές μια παρέα εφήβους. Η αλήθεια είναι ότι ανά φάσεις η υπόθεση είναι λίγο τραβηγμένη από τα μαλλιά και γενικά το διακατέχει μια υπερβολή, αλλά ξέρει εντελώς τι είναι και ο σκοπός του είναι να διασκεδάσει και όχι να αφηγηθεί μια ρεαλιστική ιστορία, οπότε αυτό δεν είναι τόσο πρόβλημα.
Σίγουρα θα το πρότεινα χωρίς κανέναν ενδοιασμό σε όποιον θέλει να διαβάσει μια ανάλαφρη, ευχάριστη και λίγο διαφορετική από τα συνηθισμένα crime ιστορία.

Edited July 5, 2021 by Spark
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των κόμικς.

[BladeRunner]

      

    

2021

01. Hugo Pratt - Κόρτο Μαλτέζε: "Τανγκό" (9/10)
02. Αρκάς - Τα μαύρα (7.5/10)
03. Σπύρος Δερβενιώτης - Shark Nation (8/10)
04. Marc Malès - Different Ugliness, Different Madness (9/10)

Edited July 5, 2021 by Spark
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των κόμικς.

[Steel Guardian]

Quote

2021

  

1. Baltimore Omnibus, vol.1-vol.2 (Mike Mignola & Christopher Golden): Πάρα πολύ καλό. Λίγο πολύ ό,τι περίμενα από τον Mignola αφού διάβασα το Hellboy, δηλαδή μία πολύ πετυχημένη και ατμοσφαιρική μίξη fantasy και horror.
Είναι κάπως πιο προσγειωμένο και λιγότερο fantasy απ' το Hellboy, αλλά θα έλεγα ότι γενικά είναι πιο συνεπές. Δεν φτάνει το Hellboy όταν αυτό είναι στα τοπ του, αλλά το πλησιάζει αρκετά και κάνει λιγότερες κοιλίες.
Στη μέση αλλάζει ο artist (στο πρώτο μισό είναι ο Ben Stenbeck, στο δεύτερο ο Peter Bergting). Προτιμούσα σαφώς τη δουλειά του πρώτου, αλλά και ο δεύτερος είναι καλός.
Γενικά, όπως προείπα, είναι πάρα πολύ καλό και θα το πρότεινα άφοβα σε όλους τους φαν του Hellboy (και αντιστρόφως θα πρότεινα το Hellboy σε όλους τους φαν του Baltimore), καθώς και σε ανθρώπους που θα τους ενδιέφερε αυτή η μίξη fantasy-horror και σε ανθρώπους που τους αρέσει το sword & sorcery, καθώς έχει πολλά γνωρίσματα του είδους, χωρίς να ανήκει σε αυτό.

 

      

2. Long John Silver, vol.1-vol.4 (Xavier Dorrison): Μία πολύ ευχάριστη περιπέτεια με ιστορικό υπόβαθρο (αν και έχει και κάποια ελαφριά fantasy στοιχεία) και με τον χαρακτήρα που δημιούργησε ο Robert Louis Stevenson στο Treasure Island να έχει βασικό ρόλο.
Είναι ξεκάθαρα "ευρωπαϊκής κοπής" comic, τόσο όσον αφορά τον τρόπο αφήγησης της ιστορίας, τον ρυθμό του αλλά και το artwork που είναι πολύ καλό, αλλά ελαφρώς παλιομοδίτικο.
Γενικά μου άρεσε αρκετά, χωρίς όμως και να με συναρπάσει, αλλά θα το πρότεινα άφοβα σε όποιον ενδιαφέρεται για μια περιπέτεια με πειρατές, πλοία, και χαμένες αρχαίες πόλεις γεμάτες θησαυρούς.

 

3. House of X/Powerd of X (Jonathan Hickman): Στην ουσία πρόκειται για ένα soft reboot των X-Men (και όλων των σχετικών με αυτούς comic). Είναι αρκετά προσιτό σε καινούργιους αναγνώστες που έχουν μόνο μια πολύ γενική ιδέα για το ποιοι είναι οι X-Men και καταφέρνει να φτιάξει ένα καινούργιο (και αρκετά διαφορετικό από τα προηγούμενα) status-quo γύρω από αυτούς. Επομένως σαν reboot και σημείο εισαγωγής για καινούργιους αναγνώστες λειτουργεί πάρα πολύ καλά.
Όμως σαν ιστορία μόνο του είναι λίγο άνισο, χωρίς όμως να είναι κακό. Είναι αρκετά ευρηματικό με τον τρόπο που αφήνει την αφήγηση να "ξεδιπλωθεί" και διάφορα μπρος-πίσω που κάνει και έχει και μερικές πολύ καλά σημεία, αλλά σε μερικές φάσεις είναι λίγο βιαστικό, ενώ δίνει και την αίσθηση ότι απλά προετοιμάζει το έδαφος για τα διάφορα που θα ακολουθήσουν.

4. 4 Kids Walk Into a Bank (Matthew Rosenberg): Πολύ, πολύ διασκεδαστική και αστεία crime ιστορία με πρωταγωνιστές μια παρέα εφήβους. Η αλήθεια είναι ότι ανά φάσεις η υπόθεση είναι λίγο τραβηγμένη από τα μαλλιά και γενικά το διακατέχει μια υπερβολή, αλλά ξέρει εντελώς τι είναι και ο σκοπός του είναι να διασκεδάσει και όχι να αφηγηθεί μια ρεαλιστική ιστορία, οπότε αυτό δεν είναι τόσο πρόβλημα.
Σίγουρα θα το πρότεινα χωρίς κανέναν ενδοιασμό σε όποιον θέλει να διαβάσει μια ανάλαφρη, ευχάριστη και λίγο διαφορετική από τα συνηθισμένα crime ιστορία.

 

        

5. Low, vol.1-vol.5 (Rick Remender): Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία επιστημονικής φαντασίας, με την ανθρωπότητα να ζει σε υποβρύχιες πόλεις στον βυθό της θάλασσας, μιας και η επιφάνεια της Γης είναι μη κατοικήσιμη. Ξεκινάει πολύ δυνατά, κυρίως βασιζόμενο στην ιντριγκαδόρικη ιδέα και το γαμάτο, πανέμορφο (αλλά και χαοτικό) artwork του Gregg Tocchini, όμως προς το τέλος το χάνει.
Κυρίως για δύο λόγους, πρώτον το δεύτερο μισό (τα δύο τελευταία volumes/arcs για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι) είναι τρομερά βιαστικό/στο πόδι σε σχέση με το προηγούμενο και δεύτερον επαναλαμβάνεται (όσον αφορά τις θεματικές του και τα "μηνύματα" που θέλει να περάσει) τρομερά πολύ. Αυτό το τελευταίο είναι κάτι που γίνεται από την αρχή, αλλά όσο πάει κουράζει και περισσότερο. Ειδικά όταν ακόμα και στο τελευταίο τεύχος σχεδόν όλο το κείμενο που υπάρχει είναι αυτά που έχουμε διαβάσει ξανά και ξανά και ξανά σε όλη τη σειρά.
Αποφύγετέ το, από τις κακές στιγμές του Remender.

6. These Savage Shores (Ram V): Πολύ ενδιαφέρον πάντρεμα ιστορικής αφήγησης (για τον εποικισμό την Ινδίας από την Αγγλία), τρομο-ιστορίας με βαμπίρ και κάποιων στοιχείων ινδικής μυθολογίας. Γενικά πολύ καλό και με πολύ δυνατό artwork, από τον Sumit Kumar. Το μόνο μείον ότι, κατά τη γνώμη μου, θα δούλευε ακόμα καλύτερα αν ήταν λίγο μεγαλύτερο και είχε λίγο παραπάνω χώρο να "αναπνεύσει" γιατί γίνονται πάρα πολύ πράγματα και είναι μόνο 6 τεύχη.

       

        

        

7. Paper Girls, vol.1-vol.6 (Brian K. Vaughan): Δεύτερη επαφή μου με τη δουλειά του Vaughan, μετά το Y: The Last Man, που ήταν ένα από τα αγαπημένα μου comic που διάβασα το '19 (και γενικά ένα από τα αγαπημένα μου comic τελεία). Και αυτή τη φορά έμεινα πάρα πολύ ικανοποιημένος (αν και νομίζω δεν είναι ΤΟΣΟ καλό όσο το Y).
Πάνω κάτω έχουμε να κάνουμε με πια πολύ διασκεδαστική, ευρηματική (και πολλές φορές αστεία) ιστορία επιστημονικής φαντασίας με ταξίδια στο χρόνο (και όχι μόνο), στην οποία πρωταγωνιστούν μια παρέα έφηβες από τη δεκαετία του '80.
Το ύφος γενικά είναι μάλλον ανάλαφρο, χωρίς όμως να λείπουν οι πιο σοβαρές, δραματικές ή και συγκινητικές στιγμές. Θα έλεγα ότι η προσεκτική (και η "όλο μαζεμένο με τη μία") ανάγνωση ενδείκνυται καθώς το να δει κανείς πως ταιριάζουν μεταξύ τους τα διάφορα "κομμάτια του παζλ" όσον αφορά τα timelines κτλ ήταν κάτι πολύ ευχάριστο.
Και το artwork από τον Cliff Chiang είναι καλό, αλλά ειδικά τα χρώματα του Matthew Wilson ξεχωρίζουν και το ανεβάζουν πάρα πολύ.

Edited July 5, 2021 by Spark
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των κόμικς.

[Steel Guardian]

Quote

2021

  

1. Baltimore Omnibus, vol.1-vol.2 (Mike Mignola & Christopher Golden): Πάρα πολύ καλό. Λίγο πολύ ό,τι περίμενα από τον Mignola αφού διάβασα το Hellboy, δηλαδή μία πολύ πετυχημένη και ατμοσφαιρική μίξη fantasy και horror.
Είναι κάπως πιο προσγειωμένο και λιγότερο fantasy απ' το Hellboy, αλλά θα έλεγα ότι γενικά είναι πιο συνεπές. Δεν φτάνει το Hellboy όταν αυτό είναι στα τοπ του, αλλά το πλησιάζει αρκετά και κάνει λιγότερες κοιλίες.
Στη μέση αλλάζει ο artist (στο πρώτο μισό είναι ο Ben Stenbeck, στο δεύτερο ο Peter Bergting). Προτιμούσα σαφώς τη δουλειά του πρώτου, αλλά και ο δεύτερος είναι καλός.
Γενικά, όπως προείπα, είναι πάρα πολύ καλό και θα το πρότεινα άφοβα σε όλους τους φαν του Hellboy (και αντιστρόφως θα πρότεινα το Hellboy σε όλους τους φαν του Baltimore), καθώς και σε ανθρώπους που θα τους ενδιέφερε αυτή η μίξη fantasy-horror και σε ανθρώπους που τους αρέσει το sword & sorcery, καθώς έχει πολλά γνωρίσματα του είδους, χωρίς να ανήκει σε αυτό.

      

2. Long John Silver, vol.1-vol.4 (Xavier Dorrison): Μία πολύ ευχάριστη περιπέτεια με ιστορικό υπόβαθρο (αν και έχει και κάποια ελαφριά fantasy στοιχεία) και με τον χαρακτήρα που δημιούργησε ο Robert Louis Stevenson στο Treasure Island να έχει βασικό ρόλο.
Είναι ξεκάθαρα "ευρωπαϊκής κοπής" comic, τόσο όσον αφορά τον τρόπο αφήγησης της ιστορίας, τον ρυθμό του αλλά και το artwork που είναι πολύ καλό, αλλά ελαφρώς παλιομοδίτικο.
Γενικά μου άρεσε αρκετά, χωρίς όμως και να με συναρπάσει, αλλά θα το πρότεινα άφοβα σε όποιον ενδιαφέρεται για μια περιπέτεια με πειρατές, πλοία, και χαμένες αρχαίες πόλεις γεμάτες θησαυρούς.

3. House of X/Powerd of X (Jonathan Hickman): Στην ουσία πρόκειται για ένα soft reboot των X-Men (και όλων των σχετικών με αυτούς comic). Είναι αρκετά προσιτό σε καινούργιους αναγνώστες που έχουν μόνο μια πολύ γενική ιδέα για το ποιοι είναι οι X-Men και καταφέρνει να φτιάξει ένα καινούργιο (και αρκετά διαφορετικό από τα προηγούμενα) status-quo γύρω από αυτούς. Επομένως σαν reboot και σημείο εισαγωγής για καινούργιους αναγνώστες λειτουργεί πάρα πολύ καλά.
Όμως σαν ιστορία μόνο του είναι λίγο άνισο, χωρίς όμως να είναι κακό. Είναι αρκετά ευρηματικό με τον τρόπο που αφήνει την αφήγηση να "ξεδιπλωθεί" και διάφορα μπρος-πίσω που κάνει και έχει και μερικές πολύ καλά σημεία, αλλά σε μερικές φάσεις είναι λίγο βιαστικό, ενώ δίνει και την αίσθηση ότι απλά προετοιμάζει το έδαφος για τα διάφορα που θα ακολουθήσουν.

4. 4 Kids Walk Into a Bank (Matthew Rosenberg): Πολύ, πολύ διασκεδαστική και αστεία crime ιστορία με πρωταγωνιστές μια παρέα εφήβους. Η αλήθεια είναι ότι ανά φάσεις η υπόθεση είναι λίγο τραβηγμένη από τα μαλλιά και γενικά το διακατέχει μια υπερβολή, αλλά ξέρει εντελώς τι είναι και ο σκοπός του είναι να διασκεδάσει και όχι να αφηγηθεί μια ρεαλιστική ιστορία, οπότε αυτό δεν είναι τόσο πρόβλημα.
Σίγουρα θα το πρότεινα χωρίς κανέναν ενδοιασμό σε όποιον θέλει να διαβάσει μια ανάλαφρη, ευχάριστη και λίγο διαφορετική από τα συνηθισμένα crime ιστορία.

        

5. Low, vol.1-vol.5 (Rick Remender): Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία επιστημονικής φαντασίας, με την ανθρωπότητα να ζει σε υποβρύχιες πόλεις στον βυθό της θάλασσας, μιας και η επιφάνεια της Γης είναι μη κατοικήσιμη. Ξεκινάει πολύ δυνατά, κυρίως βασιζόμενο στην ιντριγκαδόρικη ιδέα και το γαμάτο, πανέμορφο (αλλά και χαοτικό) artwork του Gregg Tocchini, όμως προς το τέλος το χάνει.
Κυρίως για δύο λόγους, πρώτον το δεύτερο μισό (τα δύο τελευταία volumes/arcs για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι) είναι τρομερά βιαστικό/στο πόδι σε σχέση με το προηγούμενο και δεύτερον επαναλαμβάνεται (όσον αφορά τις θεματικές του και τα "μηνύματα" που θέλει να περάσει) τρομερά πολύ. Αυτό το τελευταίο είναι κάτι που γίνεται από την αρχή, αλλά όσο πάει κουράζει και περισσότερο. Ειδικά όταν ακόμα και στο τελευταίο τεύχος σχεδόν όλο το κείμενο που υπάρχει είναι αυτά που έχουμε διαβάσει ξανά και ξανά και ξανά σε όλη τη σειρά.
Αποφύγετέ το, από τις κακές στιγμές του Remender.

6. These Savage Shores (Ram V): Πολύ ενδιαφέρον πάντρεμα ιστορικής αφήγησης (για τον εποικισμό την Ινδίας από την Αγγλία), τρομο-ιστορίας με βαμπίρ και κάποιων στοιχείων ινδικής μυθολογίας. Γενικά πολύ καλό και με πολύ δυνατό artwork, από τον Sumit Kumar. Το μόνο μείον ότι, κατά τη γνώμη μου, θα δούλευε ακόμα καλύτερα αν ήταν λίγο μεγαλύτερο και είχε λίγο παραπάνω χώρο να "αναπνεύσει" γιατί γίνονται πάρα πολύ πράγματα και είναι μόνο 6 τεύχη.

 

       

        

      

7. Paper Girls, vol.1-vol.6 (Brian K. Vaughan): Δεύτερη επαφή μου με τη δουλειά του Vaughan, μετά το Y: The Last Man, που ήταν ένα από τα αγαπημένα μου comic που διάβασα το '19 (και γενικά ένα από τα αγαπημένα μου comic τελεία). Και αυτή τη φορά έμεινα πάρα πολύ ικανοποιημένος (αν και νομίζω δεν είναι ΤΟΣΟ καλό όσο το Y).
Πάνω κάτω έχουμε να κάνουμε με πια πολύ διασκεδαστική, ευρηματική (και πολλές φορές αστεία) ιστορία επιστημονικής φαντασίας με ταξίδια στο χρόνο (και όχι μόνο), στην οποία πρωταγωνιστούν μια παρέα έφηβες από τη δεκαετία του '80.
Το ύφος γενικά είναι μάλλον ανάλαφρο, χωρίς όμως να λείπουν οι πιο σοβαρές, δραματικές ή και συγκινητικές στιγμές. Θα έλεγα ότι η προσεκτική (και η "όλο μαζεμένο με τη μία") ανάγνωση ενδείκνυται καθώς το να δει κανείς πως ταιριάζουν μεταξύ τους τα διάφορα "κομμάτια του παζλ" όσον αφορά τα timelines κτλ ήταν κάτι πολύ ευχάριστο.
Και το artwork από τον Cliff Chiang είναι καλό, αλλά ειδικά τα χρώματα του Matthew Wilson ξεχωρίζουν και το ανεβάζουν πάρα πολύ.

 

       

      

8. The Woods, vol.1-vol.9 (James Tynion IV): Πολύ καλό science fiction comic, που μου θύμισε λίγο το Lost (χωρίς όμως να το αντιγράφει). Βασικά κάποια τυχαία στιγμή ένα λύκειο, μαζί με τους μαθητές και το προσωπικό του, μεταφέρεται σε έναν άγνωστο πλανήτη που είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου καλυμμένος με δάση.

Έχει αρκετό ενδιαφέρον τόσο ως προς τα "γιατί;" και "πως;" της μεταφοράς, όσο και προς το τι θα κάνουν οι χαρακτήρες στον καινούργιο πλανήτη. Γενικά οι χαρακτήρες είναι αρκετά καλοδουλεμόνοι και έχουν κάποιο βάθος, ενώ ο Tynion αποφεύγει τα περισσότερα κλισέ που βλέπουμε συνήθως σε ιστορίες με λυκειόπαιδα.
Το artwork του Mickael Dialynas είναι πάρα πολύ καλό, αλλά λίγο "καρτουνέ" και μπορεί να μην αρέσει σε όλους. Προσωπικά μου άρεσε πολύ και πιστεύω ότι έκανε και τρομερή δουλειά με τις εκφράσεις των διάφορων χαρακτήρων, κάτι που πολλά comic δεν καταφέρνουν.
Το μόνο μου μεγάλο παράπονο είναι ότι ο ρυθμός του θα μπορούσε να είναι καλύτερος και πιο συνεπής. Αν ήταν κάνα-δυο volumes μικρότερο μάλλον θα δούλευα ακόμα καλύτερα. Σε κάθε περίπτωση όμως μου άρεσε πολύ και το προτείνω άφοβα.

9. Sweet Tooth: The Return (Jeff Lemire): Sequel του εξαιρετικού Sweet Tooth. Δυστυχώς ούτε καν πλησιάζει το original σε ποιότητα. Δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι ούτε ιδιαίτερα καλό και είναι τρομερά βιαστικό. Μάλλον μια αξιοπρεπής αρπαχτή παρά οτιδήποτε άλλο. Αξίζει, ίσως, να διαβαστεί από φανς του Sweet Tooth, αλλά και να το προσπεράσουν δεν θα χάσουν κάτι. Όσοι δεν έχουν διαβάσει το Sweet Tooth δεν έχουν απολύτως κανέναν λόγο να ασχοληθούν με αυτό εδώ (και να πάνε να διαβάσουν το Sweet Tooth γιατί είναι γαμάτο).

10. Wonder Woman: Dead Earth (Daniel Warren Johnson): Αυτό το διάβασα επειδή μου άρεσαν αρκετά οι δύο προηγούμενες δουλειές του Daniel Warren Johnson, τα Extremity και Murder Falcon. Σε γενικές γραμμές έμεινα ευχαριστημένος, χωρίς όμως να ενθουσιαστώ.
Στα συν το artowrk του Johnson που είναι, όπως πάντα, καλό, οι πολύ δυνατές σκηνές δράσεις, και οι γρήγοροι ρυθμοί. Στα πλην η πολύ "hollywood" (αν και καλοφτιαγμένη) υπόθεση και οι, εκτός Wonder Woman, χαρακτήρες που είναι ψιλοαδιάφοροι. Η Wonder Woman έχει μια χαρά ανάπτυξη και δουλεύει καλά για την εν λόγω ιστορία.
Είναι σχετικά καλό, αλλά μέχρι εκεί.

Edited July 5, 2021 by Spark
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των κόμικς.

[Steel Guardian]

Quote

2021

 

  

1. Baltimore Omnibus, vol.1-vol.2 (Mike Mignola & Christopher Golden): Πάρα πολύ καλό. Λίγο πολύ ό,τι περίμενα από τον Mignola αφού διάβασα το Hellboy, δηλαδή μία πολύ πετυχημένη και ατμοσφαιρική μίξη fantasy και horror.
Είναι κάπως πιο προσγειωμένο και λιγότερο fantasy απ' το Hellboy, αλλά θα έλεγα ότι γενικά είναι πιο συνεπές. Δεν φτάνει το Hellboy όταν αυτό είναι στα τοπ του, αλλά το πλησιάζει αρκετά και κάνει λιγότερες κοιλίες.
Στη μέση αλλάζει ο artist (στο πρώτο μισό είναι ο Ben Stenbeck, στο δεύτερο ο Peter Bergting). Προτιμούσα σαφώς τη δουλειά του πρώτου, αλλά και ο δεύτερος είναι καλός.
Γενικά, όπως προείπα, είναι πάρα πολύ καλό και θα το πρότεινα άφοβα σε όλους τους φαν του Hellboy (και αντιστρόφως θα πρότεινα το Hellboy σε όλους τους φαν του Baltimore), καθώς και σε ανθρώπους που θα τους ενδιέφερε αυτή η μίξη fantasy-horror και σε ανθρώπους που τους αρέσει το sword & sorcery, καθώς έχει πολλά γνωρίσματα του είδους, χωρίς να ανήκει σε αυτό.

     

2. Long John Silver, vol.1-vol.4 (Xavier Dorrison): Μία πολύ ευχάριστη περιπέτεια με ιστορικό υπόβαθρο (αν και έχει και κάποια ελαφριά fantasy στοιχεία) και με τον χαρακτήρα που δημιούργησε ο Robert Louis Stevenson στο Treasure Island να έχει βασικό ρόλο.
Είναι ξεκάθαρα "ευρωπαϊκής κοπής" comic, τόσο όσον αφορά τον τρόπο αφήγησης της ιστορίας, τον ρυθμό του αλλά και το artwork που είναι πολύ καλό, αλλά ελαφρώς παλιομοδίτικο.
Γενικά μου άρεσε αρκετά, χωρίς όμως και να με συναρπάσει, αλλά θα το πρότεινα άφοβα σε όποιον ενδιαφέρεται για μια περιπέτεια με πειρατές, πλοία, και χαμένες αρχαίες πόλεις γεμάτες θησαυρούς.

3. House of X/Powerd of X (Jonathan Hickman): Στην ουσία πρόκειται για ένα soft reboot των X-Men (και όλων των σχετικών με αυτούς comic). Είναι αρκετά προσιτό σε καινούργιους αναγνώστες που έχουν μόνο μια πολύ γενική ιδέα για το ποιοι είναι οι X-Men και καταφέρνει να φτιάξει ένα καινούργιο (και αρκετά διαφορετικό από τα προηγούμενα) status-quo γύρω από αυτούς. Επομένως σαν reboot και σημείο εισαγωγής για καινούργιους αναγνώστες λειτουργεί πάρα πολύ καλά.
Όμως σαν ιστορία μόνο του είναι λίγο άνισο, χωρίς όμως να είναι κακό. Είναι αρκετά ευρηματικό με τον τρόπο που αφήνει την αφήγηση να "ξεδιπλωθεί" και διάφορα μπρος-πίσω που κάνει και έχει και μερικές πολύ καλά σημεία, αλλά σε μερικές φάσεις είναι λίγο βιαστικό, ενώ δίνει και την αίσθηση ότι απλά προετοιμάζει το έδαφος για τα διάφορα που θα ακολουθήσουν.

4. 4 Kids Walk Into a Bank (Matthew Rosenberg): Πολύ, πολύ διασκεδαστική και αστεία crime ιστορία με πρωταγωνιστές μια παρέα εφήβους. Η αλήθεια είναι ότι ανά φάσεις η υπόθεση είναι λίγο τραβηγμένη από τα μαλλιά και γενικά το διακατέχει μια υπερβολή, αλλά ξέρει εντελώς τι είναι και ο σκοπός του είναι να διασκεδάσει και όχι να αφηγηθεί μια ρεαλιστική ιστορία, οπότε αυτό δεν είναι τόσο πρόβλημα.
Σίγουρα θα το πρότεινα χωρίς κανέναν ενδοιασμό σε όποιον θέλει να διαβάσει μια ανάλαφρη, ευχάριστη και λίγο διαφορετική από τα συνηθισμένα crime ιστορία.

        

5. Low, vol.1-vol.5 (Rick Remender): Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία επιστημονικής φαντασίας, με την ανθρωπότητα να ζει σε υποβρύχιες πόλεις στον βυθό της θάλασσας, μιας και η επιφάνεια της Γης είναι μη κατοικήσιμη. Ξεκινάει πολύ δυνατά, κυρίως βασιζόμενο στην ιντριγκαδόρικη ιδέα και το γαμάτο, πανέμορφο (αλλά και χαοτικό) artwork του Gregg Tocchini, όμως προς το τέλος το χάνει.
Κυρίως για δύο λόγους, πρώτον το δεύτερο μισό (τα δύο τελευταία volumes/arcs για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι) είναι τρομερά βιαστικό/στο πόδι σε σχέση με το προηγούμενο και δεύτερον επαναλαμβάνεται (όσον αφορά τις θεματικές του και τα "μηνύματα" που θέλει να περάσει) τρομερά πολύ. Αυτό το τελευταίο είναι κάτι που γίνεται από την αρχή, αλλά όσο πάει κουράζει και περισσότερο. Ειδικά όταν ακόμα και στο τελευταίο τεύχος σχεδόν όλο το κείμενο που υπάρχει είναι αυτά που έχουμε διαβάσει ξανά και ξανά και ξανά σε όλη τη σειρά.
Αποφύγετέ το, από τις κακές στιγμές του Remender.

6. These Savage Shores (Ram V): Πολύ ενδιαφέρον πάντρεμα ιστορικής αφήγησης (για τον εποικισμό την Ινδίας από την Αγγλία), τρομο-ιστορίας με βαμπίρ και κάποιων στοιχείων ινδικής μυθολογίας. Γενικά πολύ καλό και με πολύ δυνατό artwork, από τον Sumit Kumar. Το μόνο μείον ότι, κατά τη γνώμη μου, θα δούλευε ακόμα καλύτερα αν ήταν λίγο μεγαλύτερο και είχε λίγο παραπάνω χώρο να "αναπνεύσει" γιατί γίνονται πάρα πολύ πράγματα και είναι μόνο 6 τεύχη.

       

       

      

7. Paper Girls, vol.1-vol.6 (Brian K. Vaughan): Δεύτερη επαφή μου με τη δουλειά του Vaughan, μετά το Y: The Last Man, που ήταν ένα από τα αγαπημένα μου comic που διάβασα το '19 (και γενικά ένα από τα αγαπημένα μου comic τελεία). Και αυτή τη φορά έμεινα πάρα πολύ ικανοποιημένος (αν και νομίζω δεν είναι ΤΟΣΟ καλό όσο το Y).
Πάνω κάτω έχουμε να κάνουμε με πια πολύ διασκεδαστική, ευρηματική (και πολλές φορές αστεία) ιστορία επιστημονικής φαντασίας με ταξίδια στο χρόνο (και όχι μόνο), στην οποία πρωταγωνιστούν μια παρέα έφηβες από τη δεκαετία του '80.
Το ύφος γενικά είναι μάλλον ανάλαφρο, χωρίς όμως να λείπουν οι πιο σοβαρές, δραματικές ή και συγκινητικές στιγμές. Θα έλεγα ότι η προσεκτική (και η "όλο μαζεμένο με τη μία") ανάγνωση ενδείκνυται καθώς το να δει κανείς πως ταιριάζουν μεταξύ τους τα διάφορα "κομμάτια του παζλ" όσον αφορά τα timelines κτλ ήταν κάτι πολύ ευχάριστο.
Και το artwork από τον Cliff Chiang είναι καλό, αλλά ειδικά τα χρώματα του Matthew Wilson ξεχωρίζουν και το ανεβάζουν πάρα πολύ.

       

      

8. The Woods, vol.1-vol.9 (James Tynion IV): Πολύ καλό science fiction comic, που μου θύμισε λίγο το Lost (χωρίς όμως να το αντιγράφει). Βασικά κάποια τυχαία στιγμή ένα λύκειο, μαζί με τους μαθητές και το προσωπικό του, μεταφέρεται σε έναν άγνωστο πλανήτη που είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου καλυμμένος με δάση.
Έχει αρκετό ενδιαφέρον τόσο ως προς τα "γιατί;" και "πως;" της μεταφοράς, όσο και προς το τι θα κάνουν οι χαρακτήρες στον καινούργιο πλανήτη. Γενικά οι χαρακτήρες είναι αρκετά καλοδουλεμόνοι και έχουν κάποιο βάθος, ενώ ο Tynion αποφεύγει τα περισσότερα κλισέ που βλέπουμε συνήθως σε ιστορίες με λυκειόπαιδα.
Το artwork του Mickael Dialynas είναι πάρα πολύ καλό, αλλά λίγο "καρτουνέ" και μπορεί να μην αρέσει σε όλους. Προσωπικά μου άρεσε πολύ και πιστεύω ότι έκανε και τρομερή δουλειά με τις εκφράσεις των διάφορων χαρακτήρων, κάτι που πολλά comic δεν καταφέρνουν.
Το μόνο μου μεγάλο παράπονο είναι ότι ο ρυθμός του θα μπορούσε να είναι καλύτερος και πιο συνεπής. Αν ήταν κάνα-δυο volumes μικρότερο μάλλον θα δούλευα ακόμα καλύτερα. Σε κάθε περίπτωση όμως μου άρεσε πολύ και το προτείνω άφοβα.

9. Sweet Tooth: The Return (Jeff Lemire): Sequel του εξαιρετικού Sweet Tooth. Δυστυχώς ούτε καν πλησιάζει το original σε ποιότητα. Δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι ούτε ιδιαίτερα καλό και είναι τρομερά βιαστικό. Μάλλον μια αξιοπρεπής αρπαχτή παρά οτιδήποτε άλλο. Αξίζει, ίσως, να διαβαστεί από φανς του Sweet Tooth, αλλά και να το προσπεράσουν δεν θα χάσουν κάτι. Όσοι δεν έχουν διαβάσει το Sweet Tooth δεν έχουν απολύτως κανέναν λόγο να ασχοληθούν με αυτό εδώ (και να πάνε να διαβάσουν το Sweet Tooth γιατί είναι γαμάτο).

10. Wonder Woman: Dead Earth (Daniel Warren Johnson): Αυτό το διάβασα επειδή μου άρεσαν αρκετά οι δύο προηγούμενες δουλειές του Daniel Warren Johnson, τα Extremity και Murder Falcon. Σε γενικές γραμμές έμεινα ευχαριστημένος, χωρίς όμως να ενθουσιαστώ.
Στα συν το artowrk του Johnson που είναι, όπως πάντα, καλό, οι πολύ δυνατές σκηνές δράσεις, και οι γρήγοροι ρυθμοί. Στα πλην η πολύ "hollywood" (αν και καλοφτιαγμένη) υπόθεση και οι, εκτός Wonder Woman, χαρακτήρες που είναι ψιλοαδιάφοροι. Η Wonder Woman έχει μια χαρά ανάπτυξη και δουλεύει καλά για την εν λόγω ιστορία.
Είναι σχετικά καλό, αλλά μέχρι εκεί.

 

11. Far Sector (N.K. Jemisin): Αυτό το διάβασα περισσότερο λόγο της φήμης της Jemisin, παρά επειδή με ενδιέφερε μια ιστορία για τους Green Lanterns της DC. Ευτυχώς οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν και πατούσε στα ίδια μονοπάτια με το εξαιρετικό Omega Men του Tom King, που είχα διαβάσει πριν μερικά χρόνια. Δηλαδή, με λίγα λόγια, είναι μια πολύ καλή space-opera που έχει ελάχιστες διασυνδέσεις με το σύμπαν της DC και στέκεται πολύ άνετα μόνο του.
Επίσης έχει απίστευτο artwork, με εξαιρετικά χρώματα.

      

      

      

      

12. Joe Golem, Occult Detective, vol.1-vol.6 (Mike Mignola & Christopher Golden): Κλασσικός Mignola, λίγος αποκρυφισμός, λίγος τρόμος, λίγο pulp-περιπέτεια, λίγο (επιστημονική και μη φαντασία) και όλα αυτά αρκετά οργανικά δεμένα. Δεν είναι από τις πιο καλές του στιγμές, αλλά ακόμα είναι αρκετά καλό και διαβάζεται πολύ ευχάριστα. Ειδικά το πρώτο μισό, στο δεύτερο μισό αλλάζει ο σκιτσογράφος (προς το αρκετά χειρότερο) και είναι και ιστορία λίγο πιο βιαστική/πρόχειρη.
Διαδραματίζεται στο ίδιο setting με το Baltimore, αλλά πέρα από πολύ λίγες αναφορές εδώ κι εκεί δεν έχουν άλλη σχέση.

13. Stray Dogs (Tony Fleecs): Συνδυασμός αστυνομικού, ψυχολογικού θρίλερ και ταινίας Disney με ζώα που μιλάνε. Πολύ καλό, αλλά σε μερικά σημείο ίσως παραείναι fucked-up. Το δε σχέδιο θυμίζει όντως παλιές 2D ταινίες κινουμένων σχεδίων.

Edited July 6, 2021 by Spark
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των κόμικς.

[Steel Guardian]

Quote

2021

 

  

1. Baltimore Omnibus, vol.1-vol.2 (Mike Mignola & Christopher Golden): Πάρα πολύ καλό. Λίγο πολύ ό,τι περίμενα από τον Mignola αφού διάβασα το Hellboy, δηλαδή μία πολύ πετυχημένη και ατμοσφαιρική μίξη fantasy και horror.
Είναι κάπως πιο προσγειωμένο και λιγότερο fantasy απ' το Hellboy, αλλά θα έλεγα ότι γενικά είναι πιο συνεπές. Δεν φτάνει το Hellboy όταν αυτό είναι στα τοπ του, αλλά το πλησιάζει αρκετά και κάνει λιγότερες κοιλίες.
Στη μέση αλλάζει ο artist (στο πρώτο μισό είναι ο Ben Stenbeck, στο δεύτερο ο Peter Bergting). Προτιμούσα σαφώς τη δουλειά του πρώτου, αλλά και ο δεύτερος είναι καλός.
Γενικά, όπως προείπα, είναι πάρα πολύ καλό και θα το πρότεινα άφοβα σε όλους τους φαν του Hellboy (και αντιστρόφως θα πρότεινα το Hellboy σε όλους τους φαν του Baltimore), καθώς και σε ανθρώπους που θα τους ενδιέφερε αυτή η μίξη fantasy-horror και σε ανθρώπους που τους αρέσει το sword & sorcery, καθώς έχει πολλά γνωρίσματα του είδους, χωρίς να ανήκει σε αυτό.

     

2. Long John Silver, vol.1-vol.4 (Xavier Dorrison): Μία πολύ ευχάριστη περιπέτεια με ιστορικό υπόβαθρο (αν και έχει και κάποια ελαφριά fantasy στοιχεία) και με τον χαρακτήρα που δημιούργησε ο Robert Louis Stevenson στο Treasure Island να έχει βασικό ρόλο.
Είναι ξεκάθαρα "ευρωπαϊκής κοπής" comic, τόσο όσον αφορά τον τρόπο αφήγησης της ιστορίας, τον ρυθμό του αλλά και το artwork που είναι πολύ καλό, αλλά ελαφρώς παλιομοδίτικο.
Γενικά μου άρεσε αρκετά, χωρίς όμως και να με συναρπάσει, αλλά θα το πρότεινα άφοβα σε όποιον ενδιαφέρεται για μια περιπέτεια με πειρατές, πλοία, και χαμένες αρχαίες πόλεις γεμάτες θησαυρούς.

3. House of X/Powerd of X (Jonathan Hickman): Στην ουσία πρόκειται για ένα soft reboot των X-Men (και όλων των σχετικών με αυτούς comic). Είναι αρκετά προσιτό σε καινούργιους αναγνώστες που έχουν μόνο μια πολύ γενική ιδέα για το ποιοι είναι οι X-Men και καταφέρνει να φτιάξει ένα καινούργιο (και αρκετά διαφορετικό από τα προηγούμενα) status-quo γύρω από αυτούς. Επομένως σαν reboot και σημείο εισαγωγής για καινούργιους αναγνώστες λειτουργεί πάρα πολύ καλά.
Όμως σαν ιστορία μόνο του είναι λίγο άνισο, χωρίς όμως να είναι κακό. Είναι αρκετά ευρηματικό με τον τρόπο που αφήνει την αφήγηση να "ξεδιπλωθεί" και διάφορα μπρος-πίσω που κάνει και έχει και μερικές πολύ καλά σημεία, αλλά σε μερικές φάσεις είναι λίγο βιαστικό, ενώ δίνει και την αίσθηση ότι απλά προετοιμάζει το έδαφος για τα διάφορα που θα ακολουθήσουν.

4. 4 Kids Walk Into a Bank (Matthew Rosenberg): Πολύ, πολύ διασκεδαστική και αστεία crime ιστορία με πρωταγωνιστές μια παρέα εφήβους. Η αλήθεια είναι ότι ανά φάσεις η υπόθεση είναι λίγο τραβηγμένη από τα μαλλιά και γενικά το διακατέχει μια υπερβολή, αλλά ξέρει εντελώς τι είναι και ο σκοπός του είναι να διασκεδάσει και όχι να αφηγηθεί μια ρεαλιστική ιστορία, οπότε αυτό δεν είναι τόσο πρόβλημα.
Σίγουρα θα το πρότεινα χωρίς κανέναν ενδοιασμό σε όποιον θέλει να διαβάσει μια ανάλαφρη, ευχάριστη και λίγο διαφορετική από τα συνηθισμένα crime ιστορία.

        

5. Low, vol.1-vol.5 (Rick Remender): Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία επιστημονικής φαντασίας, με την ανθρωπότητα να ζει σε υποβρύχιες πόλεις στον βυθό της θάλασσας, μιας και η επιφάνεια της Γης είναι μη κατοικήσιμη. Ξεκινάει πολύ δυνατά, κυρίως βασιζόμενο στην ιντριγκαδόρικη ιδέα και το γαμάτο, πανέμορφο (αλλά και χαοτικό) artwork του Gregg Tocchini, όμως προς το τέλος το χάνει.
Κυρίως για δύο λόγους, πρώτον το δεύτερο μισό (τα δύο τελευταία volumes/arcs για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι) είναι τρομερά βιαστικό/στο πόδι σε σχέση με το προηγούμενο και δεύτερον επαναλαμβάνεται (όσον αφορά τις θεματικές του και τα "μηνύματα" που θέλει να περάσει) τρομερά πολύ. Αυτό το τελευταίο είναι κάτι που γίνεται από την αρχή, αλλά όσο πάει κουράζει και περισσότερο. Ειδικά όταν ακόμα και στο τελευταίο τεύχος σχεδόν όλο το κείμενο που υπάρχει είναι αυτά που έχουμε διαβάσει ξανά και ξανά και ξανά σε όλη τη σειρά.
Αποφύγετέ το, από τις κακές στιγμές του Remender.

6. These Savage Shores (Ram V): Πολύ ενδιαφέρον πάντρεμα ιστορικής αφήγησης (για τον εποικισμό την Ινδίας από την Αγγλία), τρομο-ιστορίας με βαμπίρ και κάποιων στοιχείων ινδικής μυθολογίας. Γενικά πολύ καλό και με πολύ δυνατό artwork, από τον Sumit Kumar. Το μόνο μείον ότι, κατά τη γνώμη μου, θα δούλευε ακόμα καλύτερα αν ήταν λίγο μεγαλύτερο και είχε λίγο παραπάνω χώρο να "αναπνεύσει" γιατί γίνονται πάρα πολύ πράγματα και είναι μόνο 6 τεύχη.

       

       

      

7. Paper Girls, vol.1-vol.6 (Brian K. Vaughan): Δεύτερη επαφή μου με τη δουλειά του Vaughan, μετά το Y: The Last Man, που ήταν ένα από τα αγαπημένα μου comic που διάβασα το '19 (και γενικά ένα από τα αγαπημένα μου comic τελεία). Και αυτή τη φορά έμεινα πάρα πολύ ικανοποιημένος (αν και νομίζω δεν είναι ΤΟΣΟ καλό όσο το Y).
Πάνω κάτω έχουμε να κάνουμε με πια πολύ διασκεδαστική, ευρηματική (και πολλές φορές αστεία) ιστορία επιστημονικής φαντασίας με ταξίδια στο χρόνο (και όχι μόνο), στην οποία πρωταγωνιστούν μια παρέα έφηβες από τη δεκαετία του '80.
Το ύφος γενικά είναι μάλλον ανάλαφρο, χωρίς όμως να λείπουν οι πιο σοβαρές, δραματικές ή και συγκινητικές στιγμές. Θα έλεγα ότι η προσεκτική (και η "όλο μαζεμένο με τη μία") ανάγνωση ενδείκνυται καθώς το να δει κανείς πως ταιριάζουν μεταξύ τους τα διάφορα "κομμάτια του παζλ" όσον αφορά τα timelines κτλ ήταν κάτι πολύ ευχάριστο.
Και το artwork από τον Cliff Chiang είναι καλό, αλλά ειδικά τα χρώματα του Matthew Wilson ξεχωρίζουν και το ανεβάζουν πάρα πολύ.

       

      

8. The Woods, vol.1-vol.9 (James Tynion IV): Πολύ καλό science fiction comic, που μου θύμισε λίγο το Lost (χωρίς όμως να το αντιγράφει). Βασικά κάποια τυχαία στιγμή ένα λύκειο, μαζί με τους μαθητές και το προσωπικό του, μεταφέρεται σε έναν άγνωστο πλανήτη που είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου καλυμμένος με δάση.
Έχει αρκετό ενδιαφέρον τόσο ως προς τα "γιατί;" και "πως;" της μεταφοράς, όσο και προς το τι θα κάνουν οι χαρακτήρες στον καινούργιο πλανήτη. Γενικά οι χαρακτήρες είναι αρκετά καλοδουλεμόνοι και έχουν κάποιο βάθος, ενώ ο Tynion αποφεύγει τα περισσότερα κλισέ που βλέπουμε συνήθως σε ιστορίες με λυκειόπαιδα.
Το artwork του Mickael Dialynas είναι πάρα πολύ καλό, αλλά λίγο "καρτουνέ" και μπορεί να μην αρέσει σε όλους. Προσωπικά μου άρεσε πολύ και πιστεύω ότι έκανε και τρομερή δουλειά με τις εκφράσεις των διάφορων χαρακτήρων, κάτι που πολλά comic δεν καταφέρνουν.
Το μόνο μου μεγάλο παράπονο είναι ότι ο ρυθμός του θα μπορούσε να είναι καλύτερος και πιο συνεπής. Αν ήταν κάνα-δυο volumes μικρότερο μάλλον θα δούλευα ακόμα καλύτερα. Σε κάθε περίπτωση όμως μου άρεσε πολύ και το προτείνω άφοβα.

9. Sweet Tooth: The Return (Jeff Lemire): Sequel του εξαιρετικού Sweet Tooth. Δυστυχώς ούτε καν πλησιάζει το original σε ποιότητα. Δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι ούτε ιδιαίτερα καλό και είναι τρομερά βιαστικό. Μάλλον μια αξιοπρεπής αρπαχτή παρά οτιδήποτε άλλο. Αξίζει, ίσως, να διαβαστεί από φανς του Sweet Tooth, αλλά και να το προσπεράσουν δεν θα χάσουν κάτι. Όσοι δεν έχουν διαβάσει το Sweet Tooth δεν έχουν απολύτως κανέναν λόγο να ασχοληθούν με αυτό εδώ (και να πάνε να διαβάσουν το Sweet Tooth γιατί είναι γαμάτο).

10. Wonder Woman: Dead Earth (Daniel Warren Johnson): Αυτό το διάβασα επειδή μου άρεσαν αρκετά οι δύο προηγούμενες δουλειές του Daniel Warren Johnson, τα Extremity και Murder Falcon. Σε γενικές γραμμές έμεινα ευχαριστημένος, χωρίς όμως να ενθουσιαστώ.
Στα συν το artowrk του Johnson που είναι, όπως πάντα, καλό, οι πολύ δυνατές σκηνές δράσεις, και οι γρήγοροι ρυθμοί. Στα πλην η πολύ "hollywood" (αν και καλοφτιαγμένη) υπόθεση και οι, εκτός Wonder Woman, χαρακτήρες που είναι ψιλοαδιάφοροι. Η Wonder Woman έχει μια χαρά ανάπτυξη και δουλεύει καλά για την εν λόγω ιστορία.
Είναι σχετικά καλό, αλλά μέχρι εκεί.
 

11. Far Sector (N.K. Jemisin): Αυτό το διάβασα περισσότερο λόγο της φήμης της Jemisin, παρά επειδή με ενδιέφερε μια ιστορία για τους Green Lanterns της DC. Ευτυχώς οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν και πατούσε στα ίδια μονοπάτια με το εξαιρετικό Omega Men του Tom King, που είχα διαβάσει πριν μερικά χρόνια. Δηλαδή, με λίγα λόγια, είναι μια πολύ καλή space-opera που έχει ελάχιστες διασυνδέσεις με το σύμπαν της DC και στέκεται πολύ άνετα μόνο του.
Επίσης έχει απίστευτο artwork, με εξαιρετικά χρώματα.
 

      

      

      

      

12. Joe Golem, Occult Detective, vol.1-vol.6 (Mike Mignola & Christopher Golden): Κλασσικός Mignola, λίγος αποκρυφισμός, λίγος τρόμος, λίγο pulp-περιπέτεια, λίγο (επιστημονική και μη φαντασία) και όλα αυτά αρκετά οργανικά δεμένα. Δεν είναι από τις πιο καλές του στιγμές, αλλά ακόμα είναι αρκετά καλό και διαβάζεται πολύ ευχάριστα. Ειδικά το πρώτο μισό, στο δεύτερο μισό αλλάζει ο σκιτσογράφος (προς το αρκετά χειρότερο) και είναι και ιστορία λίγο πιο βιαστική/πρόχειρη.
Διαδραματίζεται στο ίδιο setting με το Baltimore, αλλά πέρα από πολύ λίγες αναφορές εδώ κι εκεί δεν έχουν άλλη σχέση.
 

13. Stray Dogs (Tony Fleecs): Συνδυασμός αστυνομικού, ψυχολογικού θρίλερ και ταινίας Disney με ζώα που μιλάνε. Πολύ καλό, αλλά σε μερικά σημείο ίσως παραείναι fucked-up. Το δε σχέδιο θυμίζει όντως παλιές 2D ταινίες κινουμένων σχεδίων.

 

    

 

14. Isabellae, vol.1-vol.6 (Raule): Μία αρκετά χαοτική ψευδο-ιστορική, fantasy ιστορία που ξεκινάει low fantasy στην φεουδαρχική Ιαπωνία και καταλήγει να γίνεται της πόρνης από φανταστικά στοιχεία (κυρίως της Ιρλανδικής και Χριστιαννικής/Εβραικής μυθολογίας) στην Ιρλανδία. Είναι κάπως άνισο και λίγο μπάχαλο ανά φάσεις, αλλά γενικά είναι μια ευχάριστη περιπέτεια, με το artwork του Gabor να βοηθάει πολύ. Πέρασα καλά μαζί του αλλά δεν τρελάθηκα.

 

15. Karmen (Guillem March): Μια κοινωνική ιστορία, με κάποια λίγα στοιχείο ρομάντζου, αλλά όλο αυτό μπλεγμένο με μια φανταστική ματιά γύρω από το θάνατο και την μετά θάνατο ζωή. Και αυτό είναι κάπως άνισο με μερικά σημεία να είναι πολύ καλά και άλλα ψιλοαδιάφορα, αλλά και αυτό έχει πολύ καλό artwork (κάτι μάλλον συνηθισμένο για τα Ευρωπαϊκής κοπής comics) και διαβάζεται πολύ άνετα.

 

16. Haha (W. Maxwell Prince): Αυτό είναι μια ανθολογία, με κοινό στοιχείο μεταξύ όλων των ιστοριών τους κλόουν. Όπως οι περισσότερες ανθολογίες έχει μερικές καλές ιστορίες και μερικές που δεν δουλεύουν. Είχα όμως διαρκώς την εντύπωση ότι και οι καλές ιστορίες θα δούλευαν καλύτερα αν δεν ήταν μόνο ένα τεύχος η καθεμία και είχαν περισσότερο χώρο για να αναπνεύσουν. Το artwork είναι διαφορετικό σε κάθε ιστορία. Νομίζω ότι σε όλες ήταν οκ, αλλά δεν με ενθουσίασε σε καμία.

 

  

17. Middlewest, vol.1-vol.3 (Skottie Young): Μια fantasy ιστορία που περιστρέφεται γύρω από τη σχέση ενός νεαρού με το πατέρα του. Έχει στοιχεία ιστορίας ενηλικίωσης, αλλά είναι κατά βάθος και ένα quest story. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο κόσμος της ιστορίας, ο οποίος στην αρχή δεν φαίνεται να διαφέρει σχεδόν σε τίποτα με τον δικό μας, αλλά όσο πάει ανακαλύπτουμε καινούργιες πιο φανταστικές πτυχές του.
Το artowrk του Jorge Corona είναι πολύ δυνατό. Κάπως καρτουνίστικο, αλλά γεμάτο προσωπικότητα και ταιριάζει πολύ με την ιστορία.
Νομίζω ότι το τέλος ήταν λίγο βιαστικό. Ένα-δύο τεύχη ακόμα ίσως βοηθούσαν. Σε κάθε περίπτωση όμως ήταν μια καλή ιστορία που μου άρεσε πάρα πολύ.

Edited August 14, 2021 by Spark
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των κόμικς.

[Steel Guardian]

Quote

2021

 

  

1. Baltimore Omnibus, vol.1-vol.2 (Mike Mignola & Christopher Golden): Πάρα πολύ καλό. Λίγο πολύ ό,τι περίμενα από τον Mignola αφού διάβασα το Hellboy, δηλαδή μία πολύ πετυχημένη και ατμοσφαιρική μίξη fantasy και horror.
Είναι κάπως πιο προσγειωμένο και λιγότερο fantasy απ' το Hellboy, αλλά θα έλεγα ότι γενικά είναι πιο συνεπές. Δεν φτάνει το Hellboy όταν αυτό είναι στα τοπ του, αλλά το πλησιάζει αρκετά και κάνει λιγότερες κοιλίες.
Στη μέση αλλάζει ο artist (στο πρώτο μισό είναι ο Ben Stenbeck, στο δεύτερο ο Peter Bergting). Προτιμούσα σαφώς τη δουλειά του πρώτου, αλλά και ο δεύτερος είναι καλός.
Γενικά, όπως προείπα, είναι πάρα πολύ καλό και θα το πρότεινα άφοβα σε όλους τους φαν του Hellboy (και αντιστρόφως θα πρότεινα το Hellboy σε όλους τους φαν του Baltimore), καθώς και σε ανθρώπους που θα τους ενδιέφερε αυτή η μίξη fantasy-horror και σε ανθρώπους που τους αρέσει το sword & sorcery, καθώς έχει πολλά γνωρίσματα του είδους, χωρίς να ανήκει σε αυτό.

     

2. Long John Silver, vol.1-vol.4 (Xavier Dorrison): Μία πολύ ευχάριστη περιπέτεια με ιστορικό υπόβαθρο (αν και έχει και κάποια ελαφριά fantasy στοιχεία) και με τον χαρακτήρα που δημιούργησε ο Robert Louis Stevenson στο Treasure Island να έχει βασικό ρόλο.
Είναι ξεκάθαρα "ευρωπαϊκής κοπής" comic, τόσο όσον αφορά τον τρόπο αφήγησης της ιστορίας, τον ρυθμό του αλλά και το artwork που είναι πολύ καλό, αλλά ελαφρώς παλιομοδίτικο.
Γενικά μου άρεσε αρκετά, χωρίς όμως και να με συναρπάσει, αλλά θα το πρότεινα άφοβα σε όποιον ενδιαφέρεται για μια περιπέτεια με πειρατές, πλοία, και χαμένες αρχαίες πόλεις γεμάτες θησαυρούς.

3. House of X/Powerd of X (Jonathan Hickman): Στην ουσία πρόκειται για ένα soft reboot των X-Men (και όλων των σχετικών με αυτούς comic). Είναι αρκετά προσιτό σε καινούργιους αναγνώστες που έχουν μόνο μια πολύ γενική ιδέα για το ποιοι είναι οι X-Men και καταφέρνει να φτιάξει ένα καινούργιο (και αρκετά διαφορετικό από τα προηγούμενα) status-quo γύρω από αυτούς. Επομένως σαν reboot και σημείο εισαγωγής για καινούργιους αναγνώστες λειτουργεί πάρα πολύ καλά.
Όμως σαν ιστορία μόνο του είναι λίγο άνισο, χωρίς όμως να είναι κακό. Είναι αρκετά ευρηματικό με τον τρόπο που αφήνει την αφήγηση να "ξεδιπλωθεί" και διάφορα μπρος-πίσω που κάνει και έχει και μερικές πολύ καλά σημεία, αλλά σε μερικές φάσεις είναι λίγο βιαστικό, ενώ δίνει και την αίσθηση ότι απλά προετοιμάζει το έδαφος για τα διάφορα που θα ακολουθήσουν.

4. 4 Kids Walk Into a Bank (Matthew Rosenberg): Πολύ, πολύ διασκεδαστική και αστεία crime ιστορία με πρωταγωνιστές μια παρέα εφήβους. Η αλήθεια είναι ότι ανά φάσεις η υπόθεση είναι λίγο τραβηγμένη από τα μαλλιά και γενικά το διακατέχει μια υπερβολή, αλλά ξέρει εντελώς τι είναι και ο σκοπός του είναι να διασκεδάσει και όχι να αφηγηθεί μια ρεαλιστική ιστορία, οπότε αυτό δεν είναι τόσο πρόβλημα.
Σίγουρα θα το πρότεινα χωρίς κανέναν ενδοιασμό σε όποιον θέλει να διαβάσει μια ανάλαφρη, ευχάριστη και λίγο διαφορετική από τα συνηθισμένα crime ιστορία.

        

5. Low, vol.1-vol.5 (Rick Remender): Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία επιστημονικής φαντασίας, με την ανθρωπότητα να ζει σε υποβρύχιες πόλεις στον βυθό της θάλασσας, μιας και η επιφάνεια της Γης είναι μη κατοικήσιμη. Ξεκινάει πολύ δυνατά, κυρίως βασιζόμενο στην ιντριγκαδόρικη ιδέα και το γαμάτο, πανέμορφο (αλλά και χαοτικό) artwork του Gregg Tocchini, όμως προς το τέλος το χάνει.
Κυρίως για δύο λόγους, πρώτον το δεύτερο μισό (τα δύο τελευταία volumes/arcs για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι) είναι τρομερά βιαστικό/στο πόδι σε σχέση με το προηγούμενο και δεύτερον επαναλαμβάνεται (όσον αφορά τις θεματικές του και τα "μηνύματα" που θέλει να περάσει) τρομερά πολύ. Αυτό το τελευταίο είναι κάτι που γίνεται από την αρχή, αλλά όσο πάει κουράζει και περισσότερο. Ειδικά όταν ακόμα και στο τελευταίο τεύχος σχεδόν όλο το κείμενο που υπάρχει είναι αυτά που έχουμε διαβάσει ξανά και ξανά και ξανά σε όλη τη σειρά.
Αποφύγετέ το, από τις κακές στιγμές του Remender.

6. These Savage Shores (Ram V): Πολύ ενδιαφέρον πάντρεμα ιστορικής αφήγησης (για τον εποικισμό την Ινδίας από την Αγγλία), τρομο-ιστορίας με βαμπίρ και κάποιων στοιχείων ινδικής μυθολογίας. Γενικά πολύ καλό και με πολύ δυνατό artwork, από τον Sumit Kumar. Το μόνο μείον ότι, κατά τη γνώμη μου, θα δούλευε ακόμα καλύτερα αν ήταν λίγο μεγαλύτερο και είχε λίγο παραπάνω χώρο να "αναπνεύσει" γιατί γίνονται πάρα πολύ πράγματα και είναι μόνο 6 τεύχη.

       

       

      

7. Paper Girls, vol.1-vol.6 (Brian K. Vaughan): Δεύτερη επαφή μου με τη δουλειά του Vaughan, μετά το Y: The Last Man, που ήταν ένα από τα αγαπημένα μου comic που διάβασα το '19 (και γενικά ένα από τα αγαπημένα μου comic τελεία). Και αυτή τη φορά έμεινα πάρα πολύ ικανοποιημένος (αν και νομίζω δεν είναι ΤΟΣΟ καλό όσο το Y).
Πάνω κάτω έχουμε να κάνουμε με πια πολύ διασκεδαστική, ευρηματική (και πολλές φορές αστεία) ιστορία επιστημονικής φαντασίας με ταξίδια στο χρόνο (και όχι μόνο), στην οποία πρωταγωνιστούν μια παρέα έφηβες από τη δεκαετία του '80.
Το ύφος γενικά είναι μάλλον ανάλαφρο, χωρίς όμως να λείπουν οι πιο σοβαρές, δραματικές ή και συγκινητικές στιγμές. Θα έλεγα ότι η προσεκτική (και η "όλο μαζεμένο με τη μία") ανάγνωση ενδείκνυται καθώς το να δει κανείς πως ταιριάζουν μεταξύ τους τα διάφορα "κομμάτια του παζλ" όσον αφορά τα timelines κτλ ήταν κάτι πολύ ευχάριστο.
Και το artwork από τον Cliff Chiang είναι καλό, αλλά ειδικά τα χρώματα του Matthew Wilson ξεχωρίζουν και το ανεβάζουν πάρα πολύ.

       

      

8. The Woods, vol.1-vol.9 (James Tynion IV): Πολύ καλό science fiction comic, που μου θύμισε λίγο το Lost (χωρίς όμως να το αντιγράφει). Βασικά κάποια τυχαία στιγμή ένα λύκειο, μαζί με τους μαθητές και το προσωπικό του, μεταφέρεται σε έναν άγνωστο πλανήτη που είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου καλυμμένος με δάση.
Έχει αρκετό ενδιαφέρον τόσο ως προς τα "γιατί;" και "πως;" της μεταφοράς, όσο και προς το τι θα κάνουν οι χαρακτήρες στον καινούργιο πλανήτη. Γενικά οι χαρακτήρες είναι αρκετά καλοδουλεμόνοι και έχουν κάποιο βάθος, ενώ ο Tynion αποφεύγει τα περισσότερα κλισέ που βλέπουμε συνήθως σε ιστορίες με λυκειόπαιδα.
Το artwork του Mickael Dialynas είναι πάρα πολύ καλό, αλλά λίγο "καρτουνέ" και μπορεί να μην αρέσει σε όλους. Προσωπικά μου άρεσε πολύ και πιστεύω ότι έκανε και τρομερή δουλειά με τις εκφράσεις των διάφορων χαρακτήρων, κάτι που πολλά comic δεν καταφέρνουν.
Το μόνο μου μεγάλο παράπονο είναι ότι ο ρυθμός του θα μπορούσε να είναι καλύτερος και πιο συνεπής. Αν ήταν κάνα-δυο volumes μικρότερο μάλλον θα δούλευα ακόμα καλύτερα. Σε κάθε περίπτωση όμως μου άρεσε πολύ και το προτείνω άφοβα.

9. Sweet Tooth: The Return (Jeff Lemire): Sequel του εξαιρετικού Sweet Tooth. Δυστυχώς ούτε καν πλησιάζει το original σε ποιότητα. Δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι ούτε ιδιαίτερα καλό και είναι τρομερά βιαστικό. Μάλλον μια αξιοπρεπής αρπαχτή παρά οτιδήποτε άλλο. Αξίζει, ίσως, να διαβαστεί από φανς του Sweet Tooth, αλλά και να το προσπεράσουν δεν θα χάσουν κάτι. Όσοι δεν έχουν διαβάσει το Sweet Tooth δεν έχουν απολύτως κανέναν λόγο να ασχοληθούν με αυτό εδώ (και να πάνε να διαβάσουν το Sweet Tooth γιατί είναι γαμάτο).

10. Wonder Woman: Dead Earth (Daniel Warren Johnson): Αυτό το διάβασα επειδή μου άρεσαν αρκετά οι δύο προηγούμενες δουλειές του Daniel Warren Johnson, τα Extremity και Murder Falcon. Σε γενικές γραμμές έμεινα ευχαριστημένος, χωρίς όμως να ενθουσιαστώ.
Στα συν το artowrk του Johnson που είναι, όπως πάντα, καλό, οι πολύ δυνατές σκηνές δράσεις, και οι γρήγοροι ρυθμοί. Στα πλην η πολύ "hollywood" (αν και καλοφτιαγμένη) υπόθεση και οι, εκτός Wonder Woman, χαρακτήρες που είναι ψιλοαδιάφοροι. Η Wonder Woman έχει μια χαρά ανάπτυξη και δουλεύει καλά για την εν λόγω ιστορία.
Είναι σχετικά καλό, αλλά μέχρι εκεί.
 

11. Far Sector (N.K. Jemisin): Αυτό το διάβασα περισσότερο λόγο της φήμης της Jemisin, παρά επειδή με ενδιέφερε μια ιστορία για τους Green Lanterns της DC. Ευτυχώς οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν και πατούσε στα ίδια μονοπάτια με το εξαιρετικό Omega Men του Tom King, που είχα διαβάσει πριν μερικά χρόνια. Δηλαδή, με λίγα λόγια, είναι μια πολύ καλή space-opera που έχει ελάχιστες διασυνδέσεις με το σύμπαν της DC και στέκεται πολύ άνετα μόνο του.
Επίσης έχει απίστευτο artwork, με εξαιρετικά χρώματα.
 

      

      

      

      

12. Joe Golem, Occult Detective, vol.1-vol.6 (Mike Mignola & Christopher Golden): Κλασσικός Mignola, λίγος αποκρυφισμός, λίγος τρόμος, λίγο pulp-περιπέτεια, λίγο (επιστημονική και μη φαντασία) και όλα αυτά αρκετά οργανικά δεμένα. Δεν είναι από τις πιο καλές του στιγμές, αλλά ακόμα είναι αρκετά καλό και διαβάζεται πολύ ευχάριστα. Ειδικά το πρώτο μισό, στο δεύτερο μισό αλλάζει ο σκιτσογράφος (προς το αρκετά χειρότερο) και είναι και ιστορία λίγο πιο βιαστική/πρόχειρη.
Διαδραματίζεται στο ίδιο setting με το Baltimore, αλλά πέρα από πολύ λίγες αναφορές εδώ κι εκεί δεν έχουν άλλη σχέση.
 

13. Stray Dogs (Tony Fleecs): Συνδυασμός αστυνομικού, ψυχολογικού θρίλερ και ταινίας Disney με ζώα που μιλάνε. Πολύ καλό, αλλά σε μερικά σημείο ίσως παραείναι fucked-up. Το δε σχέδιο θυμίζει όντως παλιές 2D ταινίες κινουμένων σχεδίων.
 

    

 

14. Isabellae, vol.1-vol.6 (Raule): Μία αρκετά χαοτική ψευδο-ιστορική, fantasy ιστορία που ξεκινάει low fantasy στην φεουδαρχική Ιαπωνία και καταλήγει να γίνεται της πόρνης από φανταστικά στοιχεία (κυρίως της Ιρλανδικής και Χριστιαννικής/Εβραικής μυθολογίας) στην Ιρλανδία. Είναι κάπως άνισο και λίγο μπάχαλο ανά φάσεις, αλλά γενικά είναι μια ευχάριστη περιπέτεια, με το artwork του Gabor να βοηθάει πολύ. Πέρασα καλά μαζί του αλλά δεν τρελάθηκα.

 

15. Karmen (Guillem March): Μια κοινωνική ιστορία, με κάποια λίγα στοιχείο ρομάντζου, αλλά όλο αυτό μπλεγμένο με μια φανταστική ματιά γύρω από το θάνατο και την μετά θάνατο ζωή. Και αυτό είναι κάπως άνισο με μερικά σημεία να είναι πολύ καλά και άλλα ψιλοαδιάφορα, αλλά και αυτό έχει πολύ καλό artwork (κάτι μάλλον συνηθισμένο για τα Ευρωπαϊκής κοπής comics) και διαβάζεται πολύ άνετα.

 

16. Haha (W. Maxwell Prince): Αυτό είναι μια ανθολογία, με κοινό στοιχείο μεταξύ όλων των ιστοριών τους κλόουν. Όπως οι περισσότερες ανθολογίες έχει μερικές καλές ιστορίες και μερικές που δεν δουλεύουν. Είχα όμως διαρκώς την εντύπωση ότι και οι καλές ιστορίες θα δούλευαν καλύτερα αν δεν ήταν μόνο ένα τεύχος η καθεμία και είχαν περισσότερο χώρο για να αναπνεύσουν. Το artwork είναι διαφορετικό σε κάθε ιστορία. Νομίζω ότι σε όλες ήταν οκ, αλλά δεν με ενθουσίασε σε καμία.

 

  

17. Middlewest, vol.1-vol.3 (Skottie Young): Μια fantasy ιστορία που περιστρέφεται γύρω από τη σχέση ενός νεαρού με το πατέρα του. Έχει στοιχεία ιστορίας ενηλικίωσης, αλλά είναι κατά βάθος και ένα quest story. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο κόσμος της ιστορίας, ο οποίος στην αρχή δεν φαίνεται να διαφέρει σχεδόν σε τίποτα με τον δικό μας, αλλά όσο πάει ανακαλύπτουμε καινούργιες πιο φανταστικές πτυχές του.
Το artowrk του Jorge Corona είναι πολύ δυνατό. Κάπως καρτουνίστικο, αλλά γεμάτο προσωπικότητα και ταιριάζει πολύ με την ιστορία.
Νομίζω ότι το τέλος ήταν λίγο βιαστικό. Ένα-δύο τεύχη ακόμα ίσως βοηθούσαν. Σε κάθε περίπτωση όμως ήταν μια καλή ιστορία που μου άρεσε πάρα πολύ.

 

18. Bog Bodies (Declan Shalvey): Μια αρκετά ενδιαφέρουσα crime ιστορία με σχετικά γρήγορους ρυθμούς και μια μικρή δόση χιούμορ. Μου άρεσε και κατάφερε να με εκπλήξει και κάποιες φορές. Το artwork είναι πολύ έντονα στυλιζαρισμένο, όχι πολύ του γούστου μου, αλλά είναι ιδιαίτερο και σε καμία περίπτωση κακό. Γενικά θα το πρότεινα.

 

19. Blue in Green (Ram V): Μια horror ιστορία γύρω από έναν αφροαμερικανό μουσικό της jazz. Διάφορες καλές ιδέες, πολύ καλό "πάντρεμα" των δύο διαφορετικών "ειδών" της ιστορίας και φουλ ατμοσφαιρικό. Σε αυτό βοηθάει πολύ και το artowrk του Anand R.K. που είναι εξαιρετικό, αλλά πολύ διαφορετικό και ασυνήθιστο για comic. Οι ρυθμοί της ιστορίας είναι αρκετά αργοί, ίσως πιο πολύ απ' όσο θα έπρεπε και γενικά έχει πολύ αφήγηση και λίγο διάλογο για comic. Σε κάθε περίπτωση όμως μου άρεσε πολύ και είμαι σίγουρος ότι έχει και έξτρα πράγματα να δώσει με πολλαπλές αναγνώσεις.

 

20. Write It In Blood (Rory McConville): Άλλη μία crime ιστορία. Αυτή μάλλον πιο συμβατική, και με μπόλικο χιούμορ, χωρίς όμως ποτέ να χάνει τη σοβαρότητα της υπόθεσης του. Μου άρεσε πάρα πολύ, διασκέδασα και γέλασα πολύ μαζί του. Εύκολα θα διάβαζα και άλλες ιστορίες με τους ίδιους χαρακτήρες. Επίσης είχε εξαιρετικό ρυθμό και δεν με κούρασε ούτε στιγμή, ενώ το διάβασα με τη μία.

 

21. The Seven Deadly Sins (Tze Chun): Αυτό είναι western. Αξιοπρεπέστατο, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο.

Edited August 30, 2021 by Spark
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των κόμικς.

[smuggler]

Greetings from Hellville / Thomas Ott.

Edited September 19, 2021 by Spark
Προστέθηκε το εξώφυλλο του κόμικ.

[Steel Guardian]

Quote

2021

 

  

1. Baltimore Omnibus, vol.1-vol.2 (Mike Mignola & Christopher Golden): Πάρα πολύ καλό. Λίγο πολύ ό,τι περίμενα από τον Mignola αφού διάβασα το Hellboy, δηλαδή μία πολύ πετυχημένη και ατμοσφαιρική μίξη fantasy και horror.
Είναι κάπως πιο προσγειωμένο και λιγότερο fantasy απ' το Hellboy, αλλά θα έλεγα ότι γενικά είναι πιο συνεπές. Δεν φτάνει το Hellboy όταν αυτό είναι στα τοπ του, αλλά το πλησιάζει αρκετά και κάνει λιγότερες κοιλίες.
Στη μέση αλλάζει ο artist (στο πρώτο μισό είναι ο Ben Stenbeck, στο δεύτερο ο Peter Bergting). Προτιμούσα σαφώς τη δουλειά του πρώτου, αλλά και ο δεύτερος είναι καλός.
Γενικά, όπως προείπα, είναι πάρα πολύ καλό και θα το πρότεινα άφοβα σε όλους τους φαν του Hellboy (και αντιστρόφως θα πρότεινα το Hellboy σε όλους τους φαν του Baltimore), καθώς και σε ανθρώπους που θα τους ενδιέφερε αυτή η μίξη fantasy-horror και σε ανθρώπους που τους αρέσει το sword & sorcery, καθώς έχει πολλά γνωρίσματα του είδους, χωρίς να ανήκει σε αυτό.

     

2. Long John Silver, vol.1-vol.4 (Xavier Dorrison): Μία πολύ ευχάριστη περιπέτεια με ιστορικό υπόβαθρο (αν και έχει και κάποια ελαφριά fantasy στοιχεία) και με τον χαρακτήρα που δημιούργησε ο Robert Louis Stevenson στο Treasure Island να έχει βασικό ρόλο.
Είναι ξεκάθαρα "ευρωπαϊκής κοπής" comic, τόσο όσον αφορά τον τρόπο αφήγησης της ιστορίας, τον ρυθμό του αλλά και το artwork που είναι πολύ καλό, αλλά ελαφρώς παλιομοδίτικο.
Γενικά μου άρεσε αρκετά, χωρίς όμως και να με συναρπάσει, αλλά θα το πρότεινα άφοβα σε όποιον ενδιαφέρεται για μια περιπέτεια με πειρατές, πλοία, και χαμένες αρχαίες πόλεις γεμάτες θησαυρούς.

3. House of X/Powerd of X (Jonathan Hickman): Στην ουσία πρόκειται για ένα soft reboot των X-Men (και όλων των σχετικών με αυτούς comic). Είναι αρκετά προσιτό σε καινούργιους αναγνώστες που έχουν μόνο μια πολύ γενική ιδέα για το ποιοι είναι οι X-Men και καταφέρνει να φτιάξει ένα καινούργιο (και αρκετά διαφορετικό από τα προηγούμενα) status-quo γύρω από αυτούς. Επομένως σαν reboot και σημείο εισαγωγής για καινούργιους αναγνώστες λειτουργεί πάρα πολύ καλά.
Όμως σαν ιστορία μόνο του είναι λίγο άνισο, χωρίς όμως να είναι κακό. Είναι αρκετά ευρηματικό με τον τρόπο που αφήνει την αφήγηση να "ξεδιπλωθεί" και διάφορα μπρος-πίσω που κάνει και έχει και μερικές πολύ καλά σημεία, αλλά σε μερικές φάσεις είναι λίγο βιαστικό, ενώ δίνει και την αίσθηση ότι απλά προετοιμάζει το έδαφος για τα διάφορα που θα ακολουθήσουν.

4. 4 Kids Walk Into a Bank (Matthew Rosenberg): Πολύ, πολύ διασκεδαστική και αστεία crime ιστορία με πρωταγωνιστές μια παρέα εφήβους. Η αλήθεια είναι ότι ανά φάσεις η υπόθεση είναι λίγο τραβηγμένη από τα μαλλιά και γενικά το διακατέχει μια υπερβολή, αλλά ξέρει εντελώς τι είναι και ο σκοπός του είναι να διασκεδάσει και όχι να αφηγηθεί μια ρεαλιστική ιστορία, οπότε αυτό δεν είναι τόσο πρόβλημα.
Σίγουρα θα το πρότεινα χωρίς κανέναν ενδοιασμό σε όποιον θέλει να διαβάσει μια ανάλαφρη, ευχάριστη και λίγο διαφορετική από τα συνηθισμένα crime ιστορία.

        

5. Low, vol.1-vol.5 (Rick Remender): Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία επιστημονικής φαντασίας, με την ανθρωπότητα να ζει σε υποβρύχιες πόλεις στον βυθό της θάλασσας, μιας και η επιφάνεια της Γης είναι μη κατοικήσιμη. Ξεκινάει πολύ δυνατά, κυρίως βασιζόμενο στην ιντριγκαδόρικη ιδέα και το γαμάτο, πανέμορφο (αλλά και χαοτικό) artwork του Gregg Tocchini, όμως προς το τέλος το χάνει.
Κυρίως για δύο λόγους, πρώτον το δεύτερο μισό (τα δύο τελευταία volumes/arcs για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι) είναι τρομερά βιαστικό/στο πόδι σε σχέση με το προηγούμενο και δεύτερον επαναλαμβάνεται (όσον αφορά τις θεματικές του και τα "μηνύματα" που θέλει να περάσει) τρομερά πολύ. Αυτό το τελευταίο είναι κάτι που γίνεται από την αρχή, αλλά όσο πάει κουράζει και περισσότερο. Ειδικά όταν ακόμα και στο τελευταίο τεύχος σχεδόν όλο το κείμενο που υπάρχει είναι αυτά που έχουμε διαβάσει ξανά και ξανά και ξανά σε όλη τη σειρά.
Αποφύγετέ το, από τις κακές στιγμές του Remender.

6. These Savage Shores (Ram V): Πολύ ενδιαφέρον πάντρεμα ιστορικής αφήγησης (για τον εποικισμό την Ινδίας από την Αγγλία), τρομο-ιστορίας με βαμπίρ και κάποιων στοιχείων ινδικής μυθολογίας. Γενικά πολύ καλό και με πολύ δυνατό artwork, από τον Sumit Kumar. Το μόνο μείον ότι, κατά τη γνώμη μου, θα δούλευε ακόμα καλύτερα αν ήταν λίγο μεγαλύτερο και είχε λίγο παραπάνω χώρο να "αναπνεύσει" γιατί γίνονται πάρα πολύ πράγματα και είναι μόνο 6 τεύχη.

       

       

      

7. Paper Girls, vol.1-vol.6 (Brian K. Vaughan): Δεύτερη επαφή μου με τη δουλειά του Vaughan, μετά το Y: The Last Man, που ήταν ένα από τα αγαπημένα μου comic που διάβασα το '19 (και γενικά ένα από τα αγαπημένα μου comic τελεία). Και αυτή τη φορά έμεινα πάρα πολύ ικανοποιημένος (αν και νομίζω δεν είναι ΤΟΣΟ καλό όσο το Y).
Πάνω κάτω έχουμε να κάνουμε με πια πολύ διασκεδαστική, ευρηματική (και πολλές φορές αστεία) ιστορία επιστημονικής φαντασίας με ταξίδια στο χρόνο (και όχι μόνο), στην οποία πρωταγωνιστούν μια παρέα έφηβες από τη δεκαετία του '80.
Το ύφος γενικά είναι μάλλον ανάλαφρο, χωρίς όμως να λείπουν οι πιο σοβαρές, δραματικές ή και συγκινητικές στιγμές. Θα έλεγα ότι η προσεκτική (και η "όλο μαζεμένο με τη μία") ανάγνωση ενδείκνυται καθώς το να δει κανείς πως ταιριάζουν μεταξύ τους τα διάφορα "κομμάτια του παζλ" όσον αφορά τα timelines κτλ ήταν κάτι πολύ ευχάριστο.
Και το artwork από τον Cliff Chiang είναι καλό, αλλά ειδικά τα χρώματα του Matthew Wilson ξεχωρίζουν και το ανεβάζουν πάρα πολύ.

       

      

8. The Woods, vol.1-vol.9 (James Tynion IV): Πολύ καλό science fiction comic, που μου θύμισε λίγο το Lost (χωρίς όμως να το αντιγράφει). Βασικά κάποια τυχαία στιγμή ένα λύκειο, μαζί με τους μαθητές και το προσωπικό του, μεταφέρεται σε έναν άγνωστο πλανήτη που είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου καλυμμένος με δάση.
Έχει αρκετό ενδιαφέρον τόσο ως προς τα "γιατί;" και "πως;" της μεταφοράς, όσο και προς το τι θα κάνουν οι χαρακτήρες στον καινούργιο πλανήτη. Γενικά οι χαρακτήρες είναι αρκετά καλοδουλεμόνοι και έχουν κάποιο βάθος, ενώ ο Tynion αποφεύγει τα περισσότερα κλισέ που βλέπουμε συνήθως σε ιστορίες με λυκειόπαιδα.
Το artwork του Mickael Dialynas είναι πάρα πολύ καλό, αλλά λίγο "καρτουνέ" και μπορεί να μην αρέσει σε όλους. Προσωπικά μου άρεσε πολύ και πιστεύω ότι έκανε και τρομερή δουλειά με τις εκφράσεις των διάφορων χαρακτήρων, κάτι που πολλά comic δεν καταφέρνουν.
Το μόνο μου μεγάλο παράπονο είναι ότι ο ρυθμός του θα μπορούσε να είναι καλύτερος και πιο συνεπής. Αν ήταν κάνα-δυο volumes μικρότερο μάλλον θα δούλευα ακόμα καλύτερα. Σε κάθε περίπτωση όμως μου άρεσε πολύ και το προτείνω άφοβα.

9. Sweet Tooth: The Return (Jeff Lemire): Sequel του εξαιρετικού Sweet Tooth. Δυστυχώς ούτε καν πλησιάζει το original σε ποιότητα. Δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι ούτε ιδιαίτερα καλό και είναι τρομερά βιαστικό. Μάλλον μια αξιοπρεπής αρπαχτή παρά οτιδήποτε άλλο. Αξίζει, ίσως, να διαβαστεί από φανς του Sweet Tooth, αλλά και να το προσπεράσουν δεν θα χάσουν κάτι. Όσοι δεν έχουν διαβάσει το Sweet Tooth δεν έχουν απολύτως κανέναν λόγο να ασχοληθούν με αυτό εδώ (και να πάνε να διαβάσουν το Sweet Tooth γιατί είναι γαμάτο).

10. Wonder Woman: Dead Earth (Daniel Warren Johnson): Αυτό το διάβασα επειδή μου άρεσαν αρκετά οι δύο προηγούμενες δουλειές του Daniel Warren Johnson, τα Extremity και Murder Falcon. Σε γενικές γραμμές έμεινα ευχαριστημένος, χωρίς όμως να ενθουσιαστώ.
Στα συν το artowrk του Johnson που είναι, όπως πάντα, καλό, οι πολύ δυνατές σκηνές δράσεις, και οι γρήγοροι ρυθμοί. Στα πλην η πολύ "hollywood" (αν και καλοφτιαγμένη) υπόθεση και οι, εκτός Wonder Woman, χαρακτήρες που είναι ψιλοαδιάφοροι. Η Wonder Woman έχει μια χαρά ανάπτυξη και δουλεύει καλά για την εν λόγω ιστορία.
Είναι σχετικά καλό, αλλά μέχρι εκεί.
 

11. Far Sector (N.K. Jemisin): Αυτό το διάβασα περισσότερο λόγο της φήμης της Jemisin, παρά επειδή με ενδιέφερε μια ιστορία για τους Green Lanterns της DC. Ευτυχώς οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν και πατούσε στα ίδια μονοπάτια με το εξαιρετικό Omega Men του Tom King, που είχα διαβάσει πριν μερικά χρόνια. Δηλαδή, με λίγα λόγια, είναι μια πολύ καλή space-opera που έχει ελάχιστες διασυνδέσεις με το σύμπαν της DC και στέκεται πολύ άνετα μόνο του.
Επίσης έχει απίστευτο artwork, με εξαιρετικά χρώματα.
 

      

      

      

      

12. Joe Golem, Occult Detective, vol.1-vol.6 (Mike Mignola & Christopher Golden): Κλασσικός Mignola, λίγος αποκρυφισμός, λίγος τρόμος, λίγο pulp-περιπέτεια, λίγο (επιστημονική και μη φαντασία) και όλα αυτά αρκετά οργανικά δεμένα. Δεν είναι από τις πιο καλές του στιγμές, αλλά ακόμα είναι αρκετά καλό και διαβάζεται πολύ ευχάριστα. Ειδικά το πρώτο μισό, στο δεύτερο μισό αλλάζει ο σκιτσογράφος (προς το αρκετά χειρότερο) και είναι και ιστορία λίγο πιο βιαστική/πρόχειρη.
Διαδραματίζεται στο ίδιο setting με το Baltimore, αλλά πέρα από πολύ λίγες αναφορές εδώ κι εκεί δεν έχουν άλλη σχέση.
 

13. Stray Dogs (Tony Fleecs): Συνδυασμός αστυνομικού, ψυχολογικού θρίλερ και ταινίας Disney με ζώα που μιλάνε. Πολύ καλό, αλλά σε μερικά σημείο ίσως παραείναι fucked-up. Το δε σχέδιο θυμίζει όντως παλιές 2D ταινίες κινουμένων σχεδίων.
 

    

 

14. Isabellae, vol.1-vol.6 (Raule): Μία αρκετά χαοτική ψευδο-ιστορική, fantasy ιστορία που ξεκινάει low fantasy στην φεουδαρχική Ιαπωνία και καταλήγει να γίνεται της πόρνης από φανταστικά στοιχεία (κυρίως της Ιρλανδικής και Χριστιαννικής/Εβραικής μυθολογίας) στην Ιρλανδία. Είναι κάπως άνισο και λίγο μπάχαλο ανά φάσεις, αλλά γενικά είναι μια ευχάριστη περιπέτεια, με το artwork του Gabor να βοηθάει πολύ. Πέρασα καλά μαζί του αλλά δεν τρελάθηκα.

 

15. Karmen (Guillem March): Μια κοινωνική ιστορία, με κάποια λίγα στοιχείο ρομάντζου, αλλά όλο αυτό μπλεγμένο με μια φανταστική ματιά γύρω από το θάνατο και την μετά θάνατο ζωή. Και αυτό είναι κάπως άνισο με μερικά σημεία να είναι πολύ καλά και άλλα ψιλοαδιάφορα, αλλά και αυτό έχει πολύ καλό artwork (κάτι μάλλον συνηθισμένο για τα Ευρωπαϊκής κοπής comics) και διαβάζεται πολύ άνετα.

 

16. Haha (W. Maxwell Prince): Αυτό είναι μια ανθολογία, με κοινό στοιχείο μεταξύ όλων των ιστοριών τους κλόουν. Όπως οι περισσότερες ανθολογίες έχει μερικές καλές ιστορίες και μερικές που δεν δουλεύουν. Είχα όμως διαρκώς την εντύπωση ότι και οι καλές ιστορίες θα δούλευαν καλύτερα αν δεν ήταν μόνο ένα τεύχος η καθεμία και είχαν περισσότερο χώρο για να αναπνεύσουν. Το artwork είναι διαφορετικό σε κάθε ιστορία. Νομίζω ότι σε όλες ήταν οκ, αλλά δεν με ενθουσίασε σε καμία.

 

  

17. Middlewest, vol.1-vol.3 (Skottie Young): Μια fantasy ιστορία που περιστρέφεται γύρω από τη σχέση ενός νεαρού με το πατέρα του. Έχει στοιχεία ιστορίας ενηλικίωσης, αλλά είναι κατά βάθος και ένα quest story. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο κόσμος της ιστορίας, ο οποίος στην αρχή δεν φαίνεται να διαφέρει σχεδόν σε τίποτα με τον δικό μας, αλλά όσο πάει ανακαλύπτουμε καινούργιες πιο φανταστικές πτυχές του.
Το artowrk του Jorge Corona είναι πολύ δυνατό. Κάπως καρτουνίστικο, αλλά γεμάτο προσωπικότητα και ταιριάζει πολύ με την ιστορία.
Νομίζω ότι το τέλος ήταν λίγο βιαστικό. Ένα-δύο τεύχη ακόμα ίσως βοηθούσαν. Σε κάθε περίπτωση όμως ήταν μια καλή ιστορία που μου άρεσε πάρα πολύ.

18. Bog Bodies (Declan Shalvey): Μια αρκετά ενδιαφέρουσα crime ιστορία με σχετικά γρήγορους ρυθμούς και μια μικρή δόση χιούμορ. Μου άρεσε και κατάφερε να με εκπλήξει και κάποιες φορές. Το artwork είναι πολύ έντονα στυλιζαρισμένο, όχι πολύ του γούστου μου, αλλά είναι ιδιαίτερο και σε καμία περίπτωση κακό. Γενικά θα το πρότεινα.

 

19. Blue in Green (Ram V): Μια horror ιστορία γύρω από έναν αφροαμερικανό μουσικό της jazz. Διάφορες καλές ιδέες, πολύ καλό "πάντρεμα" των δύο διαφορετικών "ειδών" της ιστορίας και φουλ ατμοσφαιρικό. Σε αυτό βοηθάει πολύ και το artowrk του Anand R.K. που είναι εξαιρετικό, αλλά πολύ διαφορετικό και ασυνήθιστο για comic. Οι ρυθμοί της ιστορίας είναι αρκετά αργοί, ίσως πιο πολύ απ' όσο θα έπρεπε και γενικά έχει πολύ αφήγηση και λίγο διάλογο για comic. Σε κάθε περίπτωση όμως μου άρεσε πολύ και είμαι σίγουρος ότι έχει και έξτρα πράγματα να δώσει με πολλαπλές αναγνώσεις.

 

20. Write It In Blood (Rory McConville): Άλλη μία crime ιστορία. Αυτή μάλλον πιο συμβατική, και με μπόλικο χιούμορ, χωρίς όμως ποτέ να χάνει τη σοβαρότητα της υπόθεσης του. Μου άρεσε πάρα πολύ, διασκέδασα και γέλασα πολύ μαζί του. Εύκολα θα διάβαζα και άλλες ιστορίες με τους ίδιους χαρακτήρες. Επίσης είχε εξαιρετικό ρυθμό και δεν με κούρασε ούτε στιγμή, ενώ το διάβασα με τη μία.

 

21. The Seven Deadly Sins (Tze Chun): Αυτό είναι western. Αξιοπρεπέστατο, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο.

 

   

22. Ascender, vol.1-vol.4 (Jeff Lemire): Sequel του Descender. Και αυτό, όπως και το Descender είναι αρκετά καλό, αλλά σίγουρα αυτό είναι το υποδεέστερο από τα δύο. Σε κάθε περίπτωση όμως μου άρεσε αρκετά.

 

   

   

    

   

   

 

   

   

   

23-31. Διάβασα και όλα τα mini-series από το Mignolaverse, δηλαδή τα Sledgehammer 44 & Sledgehammer 44: Lightning War, Frankenstein Underground, Rise of the Black Flame, The Visitor: How and Why He Stayed, Rasputin: The Voice of the Dragon, Koshcei the Deatless, Crimson Lotus, Young Hellboy: The Hidden Land και The House of Lost Horizons: A Saraj Jewel Mystery (οπότε πλέον, για να τελειώσω με το Mignolaverse, μου μένουν μόνο τα B.P.R.D., Abe Sapien, Sir Edward Grey Witchfinder και Lobster Johnson που είναι όλα μεγαλύτερες, τελειωμένες σειρές, το Hellboy and the B.P.R.D. που είναι ongoing και ό,τι άλλο καινούργιο βγει, ελπίζω μέχρι το τέλος του 2022 να τα έχω διαβάσει όλα). Οι δημιουργοί είναι πάρα πολλοί για να τους αναφέρω χωριστά, αλλά προφανώς ο συντονιστής πίσω από όλα είναι ο Mike Mignola. Γενικά αυτά είναι σημαντικά πιο αδύναμα από το Hellboy, Baltimore και το Joe Golem (τα δύο τελευταία είναι δουλειές του Mignola, αλλά δεν είναι μέρος του Mignolaverse), αλλά τα περισσότερα είναι από απλώς οκ μέχρι καλά και έχουν όλα αυτά που έχω μάθει να αγαπάω στον Mignola κανένα δεν προτείνεται για πρώτη γνωριμία, αλλά αν κάποιος είναι φαν είναι όλα ενδιαφέροντα έξτρα πράγματα για τον κόσμο του Mignola και διάφορους χαρακτήρες που κατοικούν σε αυτόν. Αυτά που κατά τη γνώμη μου ξεχωρίζουν είναι τα The Visitor: How and Why He Stayed, Koshcei the Deatless, Crimson Lotus.

Edited October 24, 2021 by Spark
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των κόμικς.

[Steel Guardian]

Quote

2021

 

  

1. Baltimore Omnibus, vol.1-vol.2 (Mike Mignola & Christopher Golden): Πάρα πολύ καλό. Λίγο πολύ ό,τι περίμενα από τον Mignola αφού διάβασα το Hellboy, δηλαδή μία πολύ πετυχημένη και ατμοσφαιρική μίξη fantasy και horror.
Είναι κάπως πιο προσγειωμένο και λιγότερο fantasy απ' το Hellboy, αλλά θα έλεγα ότι γενικά είναι πιο συνεπές. Δεν φτάνει το Hellboy όταν αυτό είναι στα τοπ του, αλλά το πλησιάζει αρκετά και κάνει λιγότερες κοιλίες.
Στη μέση αλλάζει ο artist (στο πρώτο μισό είναι ο Ben Stenbeck, στο δεύτερο ο Peter Bergting). Προτιμούσα σαφώς τη δουλειά του πρώτου, αλλά και ο δεύτερος είναι καλός.
Γενικά, όπως προείπα, είναι πάρα πολύ καλό και θα το πρότεινα άφοβα σε όλους τους φαν του Hellboy (και αντιστρόφως θα πρότεινα το Hellboy σε όλους τους φαν του Baltimore), καθώς και σε ανθρώπους που θα τους ενδιέφερε αυτή η μίξη fantasy-horror και σε ανθρώπους που τους αρέσει το sword & sorcery, καθώς έχει πολλά γνωρίσματα του είδους, χωρίς να ανήκει σε αυτό.

     

2. Long John Silver, vol.1-vol.4 (Xavier Dorrison): Μία πολύ ευχάριστη περιπέτεια με ιστορικό υπόβαθρο (αν και έχει και κάποια ελαφριά fantasy στοιχεία) και με τον χαρακτήρα που δημιούργησε ο Robert Louis Stevenson στο Treasure Island να έχει βασικό ρόλο.
Είναι ξεκάθαρα "ευρωπαϊκής κοπής" comic, τόσο όσον αφορά τον τρόπο αφήγησης της ιστορίας, τον ρυθμό του αλλά και το artwork που είναι πολύ καλό, αλλά ελαφρώς παλιομοδίτικο.
Γενικά μου άρεσε αρκετά, χωρίς όμως και να με συναρπάσει, αλλά θα το πρότεινα άφοβα σε όποιον ενδιαφέρεται για μια περιπέτεια με πειρατές, πλοία, και χαμένες αρχαίες πόλεις γεμάτες θησαυρούς.

3. House of X/Powerd of X (Jonathan Hickman): Στην ουσία πρόκειται για ένα soft reboot των X-Men (και όλων των σχετικών με αυτούς comic). Είναι αρκετά προσιτό σε καινούργιους αναγνώστες που έχουν μόνο μια πολύ γενική ιδέα για το ποιοι είναι οι X-Men και καταφέρνει να φτιάξει ένα καινούργιο (και αρκετά διαφορετικό από τα προηγούμενα) status-quo γύρω από αυτούς. Επομένως σαν reboot και σημείο εισαγωγής για καινούργιους αναγνώστες λειτουργεί πάρα πολύ καλά.
Όμως σαν ιστορία μόνο του είναι λίγο άνισο, χωρίς όμως να είναι κακό. Είναι αρκετά ευρηματικό με τον τρόπο που αφήνει την αφήγηση να "ξεδιπλωθεί" και διάφορα μπρος-πίσω που κάνει και έχει και μερικές πολύ καλά σημεία, αλλά σε μερικές φάσεις είναι λίγο βιαστικό, ενώ δίνει και την αίσθηση ότι απλά προετοιμάζει το έδαφος για τα διάφορα που θα ακολουθήσουν.

4. 4 Kids Walk Into a Bank (Matthew Rosenberg): Πολύ, πολύ διασκεδαστική και αστεία crime ιστορία με πρωταγωνιστές μια παρέα εφήβους. Η αλήθεια είναι ότι ανά φάσεις η υπόθεση είναι λίγο τραβηγμένη από τα μαλλιά και γενικά το διακατέχει μια υπερβολή, αλλά ξέρει εντελώς τι είναι και ο σκοπός του είναι να διασκεδάσει και όχι να αφηγηθεί μια ρεαλιστική ιστορία, οπότε αυτό δεν είναι τόσο πρόβλημα.
Σίγουρα θα το πρότεινα χωρίς κανέναν ενδοιασμό σε όποιον θέλει να διαβάσει μια ανάλαφρη, ευχάριστη και λίγο διαφορετική από τα συνηθισμένα crime ιστορία.

        

5. Low, vol.1-vol.5 (Rick Remender): Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία επιστημονικής φαντασίας, με την ανθρωπότητα να ζει σε υποβρύχιες πόλεις στον βυθό της θάλασσας, μιας και η επιφάνεια της Γης είναι μη κατοικήσιμη. Ξεκινάει πολύ δυνατά, κυρίως βασιζόμενο στην ιντριγκαδόρικη ιδέα και το γαμάτο, πανέμορφο (αλλά και χαοτικό) artwork του Gregg Tocchini, όμως προς το τέλος το χάνει.
Κυρίως για δύο λόγους, πρώτον το δεύτερο μισό (τα δύο τελευταία volumes/arcs για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι) είναι τρομερά βιαστικό/στο πόδι σε σχέση με το προηγούμενο και δεύτερον επαναλαμβάνεται (όσον αφορά τις θεματικές του και τα "μηνύματα" που θέλει να περάσει) τρομερά πολύ. Αυτό το τελευταίο είναι κάτι που γίνεται από την αρχή, αλλά όσο πάει κουράζει και περισσότερο. Ειδικά όταν ακόμα και στο τελευταίο τεύχος σχεδόν όλο το κείμενο που υπάρχει είναι αυτά που έχουμε διαβάσει ξανά και ξανά και ξανά σε όλη τη σειρά.
Αποφύγετέ το, από τις κακές στιγμές του Remender.

6. These Savage Shores (Ram V): Πολύ ενδιαφέρον πάντρεμα ιστορικής αφήγησης (για τον εποικισμό την Ινδίας από την Αγγλία), τρομο-ιστορίας με βαμπίρ και κάποιων στοιχείων ινδικής μυθολογίας. Γενικά πολύ καλό και με πολύ δυνατό artwork, από τον Sumit Kumar. Το μόνο μείον ότι, κατά τη γνώμη μου, θα δούλευε ακόμα καλύτερα αν ήταν λίγο μεγαλύτερο και είχε λίγο παραπάνω χώρο να "αναπνεύσει" γιατί γίνονται πάρα πολύ πράγματα και είναι μόνο 6 τεύχη.

       

       

      

7. Paper Girls, vol.1-vol.6 (Brian K. Vaughan): Δεύτερη επαφή μου με τη δουλειά του Vaughan, μετά το Y: The Last Man, που ήταν ένα από τα αγαπημένα μου comic που διάβασα το '19 (και γενικά ένα από τα αγαπημένα μου comic τελεία). Και αυτή τη φορά έμεινα πάρα πολύ ικανοποιημένος (αν και νομίζω δεν είναι ΤΟΣΟ καλό όσο το Y).
Πάνω κάτω έχουμε να κάνουμε με πια πολύ διασκεδαστική, ευρηματική (και πολλές φορές αστεία) ιστορία επιστημονικής φαντασίας με ταξίδια στο χρόνο (και όχι μόνο), στην οποία πρωταγωνιστούν μια παρέα έφηβες από τη δεκαετία του '80.
Το ύφος γενικά είναι μάλλον ανάλαφρο, χωρίς όμως να λείπουν οι πιο σοβαρές, δραματικές ή και συγκινητικές στιγμές. Θα έλεγα ότι η προσεκτική (και η "όλο μαζεμένο με τη μία") ανάγνωση ενδείκνυται καθώς το να δει κανείς πως ταιριάζουν μεταξύ τους τα διάφορα "κομμάτια του παζλ" όσον αφορά τα timelines κτλ ήταν κάτι πολύ ευχάριστο.
Και το artwork από τον Cliff Chiang είναι καλό, αλλά ειδικά τα χρώματα του Matthew Wilson ξεχωρίζουν και το ανεβάζουν πάρα πολύ.

       

      

8. The Woods, vol.1-vol.9 (James Tynion IV): Πολύ καλό science fiction comic, που μου θύμισε λίγο το Lost (χωρίς όμως να το αντιγράφει). Βασικά κάποια τυχαία στιγμή ένα λύκειο, μαζί με τους μαθητές και το προσωπικό του, μεταφέρεται σε έναν άγνωστο πλανήτη που είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου καλυμμένος με δάση.
Έχει αρκετό ενδιαφέρον τόσο ως προς τα "γιατί;" και "πως;" της μεταφοράς, όσο και προς το τι θα κάνουν οι χαρακτήρες στον καινούργιο πλανήτη. Γενικά οι χαρακτήρες είναι αρκετά καλοδουλεμόνοι και έχουν κάποιο βάθος, ενώ ο Tynion αποφεύγει τα περισσότερα κλισέ που βλέπουμε συνήθως σε ιστορίες με λυκειόπαιδα.
Το artwork του Mickael Dialynas είναι πάρα πολύ καλό, αλλά λίγο "καρτουνέ" και μπορεί να μην αρέσει σε όλους. Προσωπικά μου άρεσε πολύ και πιστεύω ότι έκανε και τρομερή δουλειά με τις εκφράσεις των διάφορων χαρακτήρων, κάτι που πολλά comic δεν καταφέρνουν.
Το μόνο μου μεγάλο παράπονο είναι ότι ο ρυθμός του θα μπορούσε να είναι καλύτερος και πιο συνεπής. Αν ήταν κάνα-δυο volumes μικρότερο μάλλον θα δούλευα ακόμα καλύτερα. Σε κάθε περίπτωση όμως μου άρεσε πολύ και το προτείνω άφοβα.

9. Sweet Tooth: The Return (Jeff Lemire): Sequel του εξαιρετικού Sweet Tooth. Δυστυχώς ούτε καν πλησιάζει το original σε ποιότητα. Δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι ούτε ιδιαίτερα καλό και είναι τρομερά βιαστικό. Μάλλον μια αξιοπρεπής αρπαχτή παρά οτιδήποτε άλλο. Αξίζει, ίσως, να διαβαστεί από φανς του Sweet Tooth, αλλά και να το προσπεράσουν δεν θα χάσουν κάτι. Όσοι δεν έχουν διαβάσει το Sweet Tooth δεν έχουν απολύτως κανέναν λόγο να ασχοληθούν με αυτό εδώ (και να πάνε να διαβάσουν το Sweet Tooth γιατί είναι γαμάτο).

10. Wonder Woman: Dead Earth (Daniel Warren Johnson): Αυτό το διάβασα επειδή μου άρεσαν αρκετά οι δύο προηγούμενες δουλειές του Daniel Warren Johnson, τα Extremity και Murder Falcon. Σε γενικές γραμμές έμεινα ευχαριστημένος, χωρίς όμως να ενθουσιαστώ.
Στα συν το artowrk του Johnson που είναι, όπως πάντα, καλό, οι πολύ δυνατές σκηνές δράσεις, και οι γρήγοροι ρυθμοί. Στα πλην η πολύ "hollywood" (αν και καλοφτιαγμένη) υπόθεση και οι, εκτός Wonder Woman, χαρακτήρες που είναι ψιλοαδιάφοροι. Η Wonder Woman έχει μια χαρά ανάπτυξη και δουλεύει καλά για την εν λόγω ιστορία.
Είναι σχετικά καλό, αλλά μέχρι εκεί.
 

11. Far Sector (N.K. Jemisin): Αυτό το διάβασα περισσότερο λόγο της φήμης της Jemisin, παρά επειδή με ενδιέφερε μια ιστορία για τους Green Lanterns της DC. Ευτυχώς οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν και πατούσε στα ίδια μονοπάτια με το εξαιρετικό Omega Men του Tom King, που είχα διαβάσει πριν μερικά χρόνια. Δηλαδή, με λίγα λόγια, είναι μια πολύ καλή space-opera που έχει ελάχιστες διασυνδέσεις με το σύμπαν της DC και στέκεται πολύ άνετα μόνο του.
Επίσης έχει απίστευτο artwork, με εξαιρετικά χρώματα.
 

      

      

      

      

12. Joe Golem, Occult Detective, vol.1-vol.6 (Mike Mignola & Christopher Golden): Κλασσικός Mignola, λίγος αποκρυφισμός, λίγος τρόμος, λίγο pulp-περιπέτεια, λίγο (επιστημονική και μη φαντασία) και όλα αυτά αρκετά οργανικά δεμένα. Δεν είναι από τις πιο καλές του στιγμές, αλλά ακόμα είναι αρκετά καλό και διαβάζεται πολύ ευχάριστα. Ειδικά το πρώτο μισό, στο δεύτερο μισό αλλάζει ο σκιτσογράφος (προς το αρκετά χειρότερο) και είναι και ιστορία λίγο πιο βιαστική/πρόχειρη.
Διαδραματίζεται στο ίδιο setting με το Baltimore, αλλά πέρα από πολύ λίγες αναφορές εδώ κι εκεί δεν έχουν άλλη σχέση.
 

13. Stray Dogs (Tony Fleecs): Συνδυασμός αστυνομικού, ψυχολογικού θρίλερ και ταινίας Disney με ζώα που μιλάνε. Πολύ καλό, αλλά σε μερικά σημείο ίσως παραείναι fucked-up. Το δε σχέδιο θυμίζει όντως παλιές 2D ταινίες κινουμένων σχεδίων.
 

    

 

14. Isabellae, vol.1-vol.6 (Raule): Μία αρκετά χαοτική ψευδο-ιστορική, fantasy ιστορία που ξεκινάει low fantasy στην φεουδαρχική Ιαπωνία και καταλήγει να γίνεται της πόρνης από φανταστικά στοιχεία (κυρίως της Ιρλανδικής και Χριστιαννικής/Εβραικής μυθολογίας) στην Ιρλανδία. Είναι κάπως άνισο και λίγο μπάχαλο ανά φάσεις, αλλά γενικά είναι μια ευχάριστη περιπέτεια, με το artwork του Gabor να βοηθάει πολύ. Πέρασα καλά μαζί του αλλά δεν τρελάθηκα.

 

15. Karmen (Guillem March): Μια κοινωνική ιστορία, με κάποια λίγα στοιχείο ρομάντζου, αλλά όλο αυτό μπλεγμένο με μια φανταστική ματιά γύρω από το θάνατο και την μετά θάνατο ζωή. Και αυτό είναι κάπως άνισο με μερικά σημεία να είναι πολύ καλά και άλλα ψιλοαδιάφορα, αλλά και αυτό έχει πολύ καλό artwork (κάτι μάλλον συνηθισμένο για τα Ευρωπαϊκής κοπής comics) και διαβάζεται πολύ άνετα.

 

16. Haha (W. Maxwell Prince): Αυτό είναι μια ανθολογία, με κοινό στοιχείο μεταξύ όλων των ιστοριών τους κλόουν. Όπως οι περισσότερες ανθολογίες έχει μερικές καλές ιστορίες και μερικές που δεν δουλεύουν. Είχα όμως διαρκώς την εντύπωση ότι και οι καλές ιστορίες θα δούλευαν καλύτερα αν δεν ήταν μόνο ένα τεύχος η καθεμία και είχαν περισσότερο χώρο για να αναπνεύσουν. Το artwork είναι διαφορετικό σε κάθε ιστορία. Νομίζω ότι σε όλες ήταν οκ, αλλά δεν με ενθουσίασε σε καμία.

 

  

17. Middlewest, vol.1-vol.3 (Skottie Young): Μια fantasy ιστορία που περιστρέφεται γύρω από τη σχέση ενός νεαρού με το πατέρα του. Έχει στοιχεία ιστορίας ενηλικίωσης, αλλά είναι κατά βάθος και ένα quest story. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο κόσμος της ιστορίας, ο οποίος στην αρχή δεν φαίνεται να διαφέρει σχεδόν σε τίποτα με τον δικό μας, αλλά όσο πάει ανακαλύπτουμε καινούργιες πιο φανταστικές πτυχές του.
Το artowrk του Jorge Corona είναι πολύ δυνατό. Κάπως καρτουνίστικο, αλλά γεμάτο προσωπικότητα και ταιριάζει πολύ με την ιστορία.
Νομίζω ότι το τέλος ήταν λίγο βιαστικό. Ένα-δύο τεύχη ακόμα ίσως βοηθούσαν. Σε κάθε περίπτωση όμως ήταν μια καλή ιστορία που μου άρεσε πάρα πολύ.

18. Bog Bodies (Declan Shalvey): Μια αρκετά ενδιαφέρουσα crime ιστορία με σχετικά γρήγορους ρυθμούς και μια μικρή δόση χιούμορ. Μου άρεσε και κατάφερε να με εκπλήξει και κάποιες φορές. Το artwork είναι πολύ έντονα στυλιζαρισμένο, όχι πολύ του γούστου μου, αλλά είναι ιδιαίτερο και σε καμία περίπτωση κακό. Γενικά θα το πρότεινα.

 

19. Blue in Green (Ram V): Μια horror ιστορία γύρω από έναν αφροαμερικανό μουσικό της jazz. Διάφορες καλές ιδέες, πολύ καλό "πάντρεμα" των δύο διαφορετικών "ειδών" της ιστορίας και φουλ ατμοσφαιρικό. Σε αυτό βοηθάει πολύ και το artowrk του Anand R.K. που είναι εξαιρετικό, αλλά πολύ διαφορετικό και ασυνήθιστο για comic. Οι ρυθμοί της ιστορίας είναι αρκετά αργοί, ίσως πιο πολύ απ' όσο θα έπρεπε και γενικά έχει πολύ αφήγηση και λίγο διάλογο για comic. Σε κάθε περίπτωση όμως μου άρεσε πολύ και είμαι σίγουρος ότι έχει και έξτρα πράγματα να δώσει με πολλαπλές αναγνώσεις.

 

20. Write It In Blood (Rory McConville): Άλλη μία crime ιστορία. Αυτή μάλλον πιο συμβατική, και με μπόλικο χιούμορ, χωρίς όμως ποτέ να χάνει τη σοβαρότητα της υπόθεσης του. Μου άρεσε πάρα πολύ, διασκέδασα και γέλασα πολύ μαζί του. Εύκολα θα διάβαζα και άλλες ιστορίες με τους ίδιους χαρακτήρες. Επίσης είχε εξαιρετικό ρυθμό και δεν με κούρασε ούτε στιγμή, ενώ το διάβασα με τη μία.

 

21. The Seven Deadly Sins (Tze Chun): Αυτό είναι western. Αξιοπρεπέστατο, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο.

 

   
22. Ascender, vol.1-vol.4 (Jeff Lemire): Sequel του Descender. Και αυτό, όπως και το Descender είναι αρκετά καλό, αλλά σίγουρα αυτό είναι το υποδεέστερο από τα δύο. Σε κάθε περίπτωση όμως μου άρεσε αρκετά.

 

   

   

    

   

   

 

   

   

   

23-31. Διάβασα και όλα τα mini-series από το Mignolaverse, δηλαδή τα Sledgehammer 44 & Sledgehammer 44: Lightning War, Frankenstein Underground, Rise of the Black Flame, The Visitor: How and Why He Stayed, Rasputin: The Voice of the Dragon, Koshcei the Deatless, Crimson Lotus, Young Hellboy: The Hidden Land και The House of Lost Horizons: A Saraj Jewel Mystery (οπότε πλέον, για να τελειώσω με το Mignolaverse, μου μένουν μόνο τα B.P.R.D., Abe Sapien, Sir Edward Grey Witchfinder και Lobster Johnson που είναι όλα μεγαλύτερες, τελειωμένες σειρές, το Hellboy and the B.P.R.D. που είναι ongoing και ό,τι άλλο καινούργιο βγει, ελπίζω μέχρι το τέλος του 2022 να τα έχω διαβάσει όλα). Οι δημιουργοί είναι πάρα πολλοί για να τους αναφέρω χωριστά, αλλά προφανώς ο συντονιστής πίσω από όλα είναι ο Mike Mignola. Γενικά αυτά είναι σημαντικά πιο αδύναμα από το Hellboy, Baltimore και το Joe Golem (τα δύο τελευταία είναι δουλειές του Mignola, αλλά δεν είναι μέρος του Mignolaverse), αλλά τα περισσότερα είναι από απλώς οκ μέχρι καλά και έχουν όλα αυτά που έχω μάθει να αγαπάω στον Mignola κανένα δεν προτείνεται για πρώτη γνωριμία, αλλά αν κάποιος είναι φαν είναι όλα ενδιαφέροντα έξτρα πράγματα για τον κόσμο του Mignola και διάφορους χαρακτήρες που κατοικούν σε αυτόν. Αυτά που κατά τη γνώμη μου ξεχωρίζουν είναι τα The Visitor: How and Why He Stayed, Koshcei the Deatless, Crimson Lotus.

 

32. Frogcatchers (Jeff Lemire): Λίγο δύσκολη ως προς την κατηγοριοποίηση ιστορία. Αρκετά σύντομη. Σχετικά κλασσικός Lemire. Όχι από τα καλύτερά του, αλλά είναι καλό.

33. Three (Kieron Gillen): Μια ιστορική περιπέτεια που διαδραματίζεται στην αρχαία Σπάρτη. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Σχετικά ενδιαφέρουσα βασική ιδέα, αλλά πολύ κλισέ και ανέμπνευστη (αν και όχι κακή) χρήση αυτής. Και το artwork οκ είναι, αλλά μέχρι εκεί.

34. Lake of Fire (Nathan Fairbairn): Είναι περίπου σαν το Aliens (έμφαση στο "s" μιλάμε για την ταινία του Cameron, όχι του Scott), αλλά στη μεσαιωνική Γαλλία, αντί για το διάστημα. Ωραία είναι. Και το artwork του Matt Smith αρκετά καλό και βελτιώνεται και από τεύχος σε τεύχος (αν και είναι κάπως καρτουνέ, που μπορεί να μην αρέσει σε κάποιους). Το φινάλε όμως είναι κάπως βιαστικό.
Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε, αλλά μου άρεσε αρκετά.

Edited November 22, 2021 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των κόμικς.

[Steel Guardian]

Quote

2021

 

  

1. Baltimore Omnibus, vol.1-vol.2 (Mike Mignola & Christopher Golden): Πάρα πολύ καλό. Λίγο πολύ ό,τι περίμενα από τον Mignola αφού διάβασα το Hellboy, δηλαδή μία πολύ πετυχημένη και ατμοσφαιρική μίξη fantasy και horror.
Είναι κάπως πιο προσγειωμένο και λιγότερο fantasy απ' το Hellboy, αλλά θα έλεγα ότι γενικά είναι πιο συνεπές. Δεν φτάνει το Hellboy όταν αυτό είναι στα τοπ του, αλλά το πλησιάζει αρκετά και κάνει λιγότερες κοιλίες.
Στη μέση αλλάζει ο artist (στο πρώτο μισό είναι ο Ben Stenbeck, στο δεύτερο ο Peter Bergting). Προτιμούσα σαφώς τη δουλειά του πρώτου, αλλά και ο δεύτερος είναι καλός.
Γενικά, όπως προείπα, είναι πάρα πολύ καλό και θα το πρότεινα άφοβα σε όλους τους φαν του Hellboy (και αντιστρόφως θα πρότεινα το Hellboy σε όλους τους φαν του Baltimore), καθώς και σε ανθρώπους που θα τους ενδιέφερε αυτή η μίξη fantasy-horror και σε ανθρώπους που τους αρέσει το sword & sorcery, καθώς έχει πολλά γνωρίσματα του είδους, χωρίς να ανήκει σε αυτό.

     

2. Long John Silver, vol.1-vol.4 (Xavier Dorrison): Μία πολύ ευχάριστη περιπέτεια με ιστορικό υπόβαθρο (αν και έχει και κάποια ελαφριά fantasy στοιχεία) και με τον χαρακτήρα που δημιούργησε ο Robert Louis Stevenson στο Treasure Island να έχει βασικό ρόλο.
Είναι ξεκάθαρα "ευρωπαϊκής κοπής" comic, τόσο όσον αφορά τον τρόπο αφήγησης της ιστορίας, τον ρυθμό του αλλά και το artwork που είναι πολύ καλό, αλλά ελαφρώς παλιομοδίτικο.
Γενικά μου άρεσε αρκετά, χωρίς όμως και να με συναρπάσει, αλλά θα το πρότεινα άφοβα σε όποιον ενδιαφέρεται για μια περιπέτεια με πειρατές, πλοία, και χαμένες αρχαίες πόλεις γεμάτες θησαυρούς.

3. House of X/Powerd of X (Jonathan Hickman): Στην ουσία πρόκειται για ένα soft reboot των X-Men (και όλων των σχετικών με αυτούς comic). Είναι αρκετά προσιτό σε καινούργιους αναγνώστες που έχουν μόνο μια πολύ γενική ιδέα για το ποιοι είναι οι X-Men και καταφέρνει να φτιάξει ένα καινούργιο (και αρκετά διαφορετικό από τα προηγούμενα) status-quo γύρω από αυτούς. Επομένως σαν reboot και σημείο εισαγωγής για καινούργιους αναγνώστες λειτουργεί πάρα πολύ καλά.
Όμως σαν ιστορία μόνο του είναι λίγο άνισο, χωρίς όμως να είναι κακό. Είναι αρκετά ευρηματικό με τον τρόπο που αφήνει την αφήγηση να "ξεδιπλωθεί" και διάφορα μπρος-πίσω που κάνει και έχει και μερικές πολύ καλά σημεία, αλλά σε μερικές φάσεις είναι λίγο βιαστικό, ενώ δίνει και την αίσθηση ότι απλά προετοιμάζει το έδαφος για τα διάφορα που θα ακολουθήσουν.

4. 4 Kids Walk Into a Bank (Matthew Rosenberg): Πολύ, πολύ διασκεδαστική και αστεία crime ιστορία με πρωταγωνιστές μια παρέα εφήβους. Η αλήθεια είναι ότι ανά φάσεις η υπόθεση είναι λίγο τραβηγμένη από τα μαλλιά και γενικά το διακατέχει μια υπερβολή, αλλά ξέρει εντελώς τι είναι και ο σκοπός του είναι να διασκεδάσει και όχι να αφηγηθεί μια ρεαλιστική ιστορία, οπότε αυτό δεν είναι τόσο πρόβλημα.
Σίγουρα θα το πρότεινα χωρίς κανέναν ενδοιασμό σε όποιον θέλει να διαβάσει μια ανάλαφρη, ευχάριστη και λίγο διαφορετική από τα συνηθισμένα crime ιστορία.

        

5. Low, vol.1-vol.5 (Rick Remender): Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία επιστημονικής φαντασίας, με την ανθρωπότητα να ζει σε υποβρύχιες πόλεις στον βυθό της θάλασσας, μιας και η επιφάνεια της Γης είναι μη κατοικήσιμη. Ξεκινάει πολύ δυνατά, κυρίως βασιζόμενο στην ιντριγκαδόρικη ιδέα και το γαμάτο, πανέμορφο (αλλά και χαοτικό) artwork του Gregg Tocchini, όμως προς το τέλος το χάνει.
Κυρίως για δύο λόγους, πρώτον το δεύτερο μισό (τα δύο τελευταία volumes/arcs για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι) είναι τρομερά βιαστικό/στο πόδι σε σχέση με το προηγούμενο και δεύτερον επαναλαμβάνεται (όσον αφορά τις θεματικές του και τα "μηνύματα" που θέλει να περάσει) τρομερά πολύ. Αυτό το τελευταίο είναι κάτι που γίνεται από την αρχή, αλλά όσο πάει κουράζει και περισσότερο. Ειδικά όταν ακόμα και στο τελευταίο τεύχος σχεδόν όλο το κείμενο που υπάρχει είναι αυτά που έχουμε διαβάσει ξανά και ξανά και ξανά σε όλη τη σειρά.
Αποφύγετέ το, από τις κακές στιγμές του Remender.

6. These Savage Shores (Ram V): Πολύ ενδιαφέρον πάντρεμα ιστορικής αφήγησης (για τον εποικισμό την Ινδίας από την Αγγλία), τρομο-ιστορίας με βαμπίρ και κάποιων στοιχείων ινδικής μυθολογίας. Γενικά πολύ καλό και με πολύ δυνατό artwork, από τον Sumit Kumar. Το μόνο μείον ότι, κατά τη γνώμη μου, θα δούλευε ακόμα καλύτερα αν ήταν λίγο μεγαλύτερο και είχε λίγο παραπάνω χώρο να "αναπνεύσει" γιατί γίνονται πάρα πολύ πράγματα και είναι μόνο 6 τεύχη.

       

       

      

7. Paper Girls, vol.1-vol.6 (Brian K. Vaughan): Δεύτερη επαφή μου με τη δουλειά του Vaughan, μετά το Y: The Last Man, που ήταν ένα από τα αγαπημένα μου comic που διάβασα το '19 (και γενικά ένα από τα αγαπημένα μου comic τελεία). Και αυτή τη φορά έμεινα πάρα πολύ ικανοποιημένος (αν και νομίζω δεν είναι ΤΟΣΟ καλό όσο το Y).
Πάνω κάτω έχουμε να κάνουμε με πια πολύ διασκεδαστική, ευρηματική (και πολλές φορές αστεία) ιστορία επιστημονικής φαντασίας με ταξίδια στο χρόνο (και όχι μόνο), στην οποία πρωταγωνιστούν μια παρέα έφηβες από τη δεκαετία του '80.
Το ύφος γενικά είναι μάλλον ανάλαφρο, χωρίς όμως να λείπουν οι πιο σοβαρές, δραματικές ή και συγκινητικές στιγμές. Θα έλεγα ότι η προσεκτική (και η "όλο μαζεμένο με τη μία") ανάγνωση ενδείκνυται καθώς το να δει κανείς πως ταιριάζουν μεταξύ τους τα διάφορα "κομμάτια του παζλ" όσον αφορά τα timelines κτλ ήταν κάτι πολύ ευχάριστο.
Και το artwork από τον Cliff Chiang είναι καλό, αλλά ειδικά τα χρώματα του Matthew Wilson ξεχωρίζουν και το ανεβάζουν πάρα πολύ.

       

      

8. The Woods, vol.1-vol.9 (James Tynion IV): Πολύ καλό science fiction comic, που μου θύμισε λίγο το Lost (χωρίς όμως να το αντιγράφει). Βασικά κάποια τυχαία στιγμή ένα λύκειο, μαζί με τους μαθητές και το προσωπικό του, μεταφέρεται σε έναν άγνωστο πλανήτη που είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου καλυμμένος με δάση.
Έχει αρκετό ενδιαφέρον τόσο ως προς τα "γιατί;" και "πως;" της μεταφοράς, όσο και προς το τι θα κάνουν οι χαρακτήρες στον καινούργιο πλανήτη. Γενικά οι χαρακτήρες είναι αρκετά καλοδουλεμόνοι και έχουν κάποιο βάθος, ενώ ο Tynion αποφεύγει τα περισσότερα κλισέ που βλέπουμε συνήθως σε ιστορίες με λυκειόπαιδα.
Το artwork του Mickael Dialynas είναι πάρα πολύ καλό, αλλά λίγο "καρτουνέ" και μπορεί να μην αρέσει σε όλους. Προσωπικά μου άρεσε πολύ και πιστεύω ότι έκανε και τρομερή δουλειά με τις εκφράσεις των διάφορων χαρακτήρων, κάτι που πολλά comic δεν καταφέρνουν.
Το μόνο μου μεγάλο παράπονο είναι ότι ο ρυθμός του θα μπορούσε να είναι καλύτερος και πιο συνεπής. Αν ήταν κάνα-δυο volumes μικρότερο μάλλον θα δούλευα ακόμα καλύτερα. Σε κάθε περίπτωση όμως μου άρεσε πολύ και το προτείνω άφοβα.

9. Sweet Tooth: The Return (Jeff Lemire): Sequel του εξαιρετικού Sweet Tooth. Δυστυχώς ούτε καν πλησιάζει το original σε ποιότητα. Δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι ούτε ιδιαίτερα καλό και είναι τρομερά βιαστικό. Μάλλον μια αξιοπρεπής αρπαχτή παρά οτιδήποτε άλλο. Αξίζει, ίσως, να διαβαστεί από φανς του Sweet Tooth, αλλά και να το προσπεράσουν δεν θα χάσουν κάτι. Όσοι δεν έχουν διαβάσει το Sweet Tooth δεν έχουν απολύτως κανέναν λόγο να ασχοληθούν με αυτό εδώ (και να πάνε να διαβάσουν το Sweet Tooth γιατί είναι γαμάτο).

10. Wonder Woman: Dead Earth (Daniel Warren Johnson): Αυτό το διάβασα επειδή μου άρεσαν αρκετά οι δύο προηγούμενες δουλειές του Daniel Warren Johnson, τα Extremity και Murder Falcon. Σε γενικές γραμμές έμεινα ευχαριστημένος, χωρίς όμως να ενθουσιαστώ.
Στα συν το artowrk του Johnson που είναι, όπως πάντα, καλό, οι πολύ δυνατές σκηνές δράσεις, και οι γρήγοροι ρυθμοί. Στα πλην η πολύ "hollywood" (αν και καλοφτιαγμένη) υπόθεση και οι, εκτός Wonder Woman, χαρακτήρες που είναι ψιλοαδιάφοροι. Η Wonder Woman έχει μια χαρά ανάπτυξη και δουλεύει καλά για την εν λόγω ιστορία.
Είναι σχετικά καλό, αλλά μέχρι εκεί.
 

11. Far Sector (N.K. Jemisin): Αυτό το διάβασα περισσότερο λόγο της φήμης της Jemisin, παρά επειδή με ενδιέφερε μια ιστορία για τους Green Lanterns της DC. Ευτυχώς οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν και πατούσε στα ίδια μονοπάτια με το εξαιρετικό Omega Men του Tom King, που είχα διαβάσει πριν μερικά χρόνια. Δηλαδή, με λίγα λόγια, είναι μια πολύ καλή space-opera που έχει ελάχιστες διασυνδέσεις με το σύμπαν της DC και στέκεται πολύ άνετα μόνο του.
Επίσης έχει απίστευτο artwork, με εξαιρετικά χρώματα.
 

      

      

      

      

12. Joe Golem, Occult Detective, vol.1-vol.6 (Mike Mignola & Christopher Golden): Κλασσικός Mignola, λίγος αποκρυφισμός, λίγος τρόμος, λίγο pulp-περιπέτεια, λίγο (επιστημονική και μη φαντασία) και όλα αυτά αρκετά οργανικά δεμένα. Δεν είναι από τις πιο καλές του στιγμές, αλλά ακόμα είναι αρκετά καλό και διαβάζεται πολύ ευχάριστα. Ειδικά το πρώτο μισό, στο δεύτερο μισό αλλάζει ο σκιτσογράφος (προς το αρκετά χειρότερο) και είναι και ιστορία λίγο πιο βιαστική/πρόχειρη.
Διαδραματίζεται στο ίδιο setting με το Baltimore, αλλά πέρα από πολύ λίγες αναφορές εδώ κι εκεί δεν έχουν άλλη σχέση.
 

13. Stray Dogs (Tony Fleecs): Συνδυασμός αστυνομικού, ψυχολογικού θρίλερ και ταινίας Disney με ζώα που μιλάνε. Πολύ καλό, αλλά σε μερικά σημείο ίσως παραείναι fucked-up. Το δε σχέδιο θυμίζει όντως παλιές 2D ταινίες κινουμένων σχεδίων.
 

    

 

14. Isabellae, vol.1-vol.6 (Raule): Μία αρκετά χαοτική ψευδο-ιστορική, fantasy ιστορία που ξεκινάει low fantasy στην φεουδαρχική Ιαπωνία και καταλήγει να γίνεται της πόρνης από φανταστικά στοιχεία (κυρίως της Ιρλανδικής και Χριστιαννικής/Εβραικής μυθολογίας) στην Ιρλανδία. Είναι κάπως άνισο και λίγο μπάχαλο ανά φάσεις, αλλά γενικά είναι μια ευχάριστη περιπέτεια, με το artwork του Gabor να βοηθάει πολύ. Πέρασα καλά μαζί του αλλά δεν τρελάθηκα.

 

15. Karmen (Guillem March): Μια κοινωνική ιστορία, με κάποια λίγα στοιχείο ρομάντζου, αλλά όλο αυτό μπλεγμένο με μια φανταστική ματιά γύρω από το θάνατο και την μετά θάνατο ζωή. Και αυτό είναι κάπως άνισο με μερικά σημεία να είναι πολύ καλά και άλλα ψιλοαδιάφορα, αλλά και αυτό έχει πολύ καλό artwork (κάτι μάλλον συνηθισμένο για τα Ευρωπαϊκής κοπής comics) και διαβάζεται πολύ άνετα.

 

16. Haha (W. Maxwell Prince): Αυτό είναι μια ανθολογία, με κοινό στοιχείο μεταξύ όλων των ιστοριών τους κλόουν. Όπως οι περισσότερες ανθολογίες έχει μερικές καλές ιστορίες και μερικές που δεν δουλεύουν. Είχα όμως διαρκώς την εντύπωση ότι και οι καλές ιστορίες θα δούλευαν καλύτερα αν δεν ήταν μόνο ένα τεύχος η καθεμία και είχαν περισσότερο χώρο για να αναπνεύσουν. Το artwork είναι διαφορετικό σε κάθε ιστορία. Νομίζω ότι σε όλες ήταν οκ, αλλά δεν με ενθουσίασε σε καμία.

 

  

17. Middlewest, vol.1-vol.3 (Skottie Young): Μια fantasy ιστορία που περιστρέφεται γύρω από τη σχέση ενός νεαρού με το πατέρα του. Έχει στοιχεία ιστορίας ενηλικίωσης, αλλά είναι κατά βάθος και ένα quest story. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο κόσμος της ιστορίας, ο οποίος στην αρχή δεν φαίνεται να διαφέρει σχεδόν σε τίποτα με τον δικό μας, αλλά όσο πάει ανακαλύπτουμε καινούργιες πιο φανταστικές πτυχές του.
Το artowrk του Jorge Corona είναι πολύ δυνατό. Κάπως καρτουνίστικο, αλλά γεμάτο προσωπικότητα και ταιριάζει πολύ με την ιστορία.
Νομίζω ότι το τέλος ήταν λίγο βιαστικό. Ένα-δύο τεύχη ακόμα ίσως βοηθούσαν. Σε κάθε περίπτωση όμως ήταν μια καλή ιστορία που μου άρεσε πάρα πολύ.

18. Bog Bodies (Declan Shalvey): Μια αρκετά ενδιαφέρουσα crime ιστορία με σχετικά γρήγορους ρυθμούς και μια μικρή δόση χιούμορ. Μου άρεσε και κατάφερε να με εκπλήξει και κάποιες φορές. Το artwork είναι πολύ έντονα στυλιζαρισμένο, όχι πολύ του γούστου μου, αλλά είναι ιδιαίτερο και σε καμία περίπτωση κακό. Γενικά θα το πρότεινα.

 

19. Blue in Green (Ram V): Μια horror ιστορία γύρω από έναν αφροαμερικανό μουσικό της jazz. Διάφορες καλές ιδέες, πολύ καλό "πάντρεμα" των δύο διαφορετικών "ειδών" της ιστορίας και φουλ ατμοσφαιρικό. Σε αυτό βοηθάει πολύ και το artowrk του Anand R.K. που είναι εξαιρετικό, αλλά πολύ διαφορετικό και ασυνήθιστο για comic. Οι ρυθμοί της ιστορίας είναι αρκετά αργοί, ίσως πιο πολύ απ' όσο θα έπρεπε και γενικά έχει πολύ αφήγηση και λίγο διάλογο για comic. Σε κάθε περίπτωση όμως μου άρεσε πολύ και είμαι σίγουρος ότι έχει και έξτρα πράγματα να δώσει με πολλαπλές αναγνώσεις.

 

20. Write It In Blood (Rory McConville): Άλλη μία crime ιστορία. Αυτή μάλλον πιο συμβατική, και με μπόλικο χιούμορ, χωρίς όμως ποτέ να χάνει τη σοβαρότητα της υπόθεσης του. Μου άρεσε πάρα πολύ, διασκέδασα και γέλασα πολύ μαζί του. Εύκολα θα διάβαζα και άλλες ιστορίες με τους ίδιους χαρακτήρες. Επίσης είχε εξαιρετικό ρυθμό και δεν με κούρασε ούτε στιγμή, ενώ το διάβασα με τη μία.

 

21. The Seven Deadly Sins (Tze Chun): Αυτό είναι western. Αξιοπρεπέστατο, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο.

 

   
22. Ascender, vol.1-vol.4 (Jeff Lemire): Sequel του Descender. Και αυτό, όπως και το Descender είναι αρκετά καλό, αλλά σίγουρα αυτό είναι το υποδεέστερο από τα δύο. Σε κάθε περίπτωση όμως μου άρεσε αρκετά.

 

   

   

    

   

   

 

   

   

   

23-31. Διάβασα και όλα τα mini-series από το Mignolaverse, δηλαδή τα Sledgehammer 44 & Sledgehammer 44: Lightning War, Frankenstein Underground, Rise of the Black Flame, The Visitor: How and Why He Stayed, Rasputin: The Voice of the Dragon, Koshcei the Deatless, Crimson Lotus, Young Hellboy: The Hidden Land και The House of Lost Horizons: A Saraj Jewel Mystery (οπότε πλέον, για να τελειώσω με το Mignolaverse, μου μένουν μόνο τα B.P.R.D., Abe Sapien, Sir Edward Grey Witchfinder και Lobster Johnson που είναι όλα μεγαλύτερες, τελειωμένες σειρές, το Hellboy and the B.P.R.D. που είναι ongoing και ό,τι άλλο καινούργιο βγει, ελπίζω μέχρι το τέλος του 2022 να τα έχω διαβάσει όλα). Οι δημιουργοί είναι πάρα πολλοί για να τους αναφέρω χωριστά, αλλά προφανώς ο συντονιστής πίσω από όλα είναι ο Mike Mignola. Γενικά αυτά είναι σημαντικά πιο αδύναμα από το Hellboy, Baltimore και το Joe Golem (τα δύο τελευταία είναι δουλειές του Mignola, αλλά δεν είναι μέρος του Mignolaverse), αλλά τα περισσότερα είναι από απλώς οκ μέχρι καλά και έχουν όλα αυτά που έχω μάθει να αγαπάω στον Mignola κανένα δεν προτείνεται για πρώτη γνωριμία, αλλά αν κάποιος είναι φαν είναι όλα ενδιαφέροντα έξτρα πράγματα για τον κόσμο του Mignola και διάφορους χαρακτήρες που κατοικούν σε αυτόν. Αυτά που κατά τη γνώμη μου ξεχωρίζουν είναι τα The Visitor: How and Why He Stayed, Koshcei the Deatless, Crimson Lotus.

32. Frogcatchers (Jeff Lemire): Λίγο δύσκολη ως προς την κατηγοριοποίηση ιστορία. Αρκετά σύντομη. Σχετικά κλασσικός Lemire. Όχι από τα καλύτερά του, αλλά είναι καλό.

33. Three (Kieron Gillen): Μια ιστορική περιπέτεια που διαδραματίζεται στην αρχαία Σπάρτη. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Σχετικά ενδιαφέρουσα βασική ιδέα, αλλά πολύ κλισέ και ανέμπνευστη (αν και όχι κακή) χρήση αυτής. Και το artwork οκ είναι, αλλά μέχρι εκεί.

34. Lake of Fire (Nathan Fairbairn): Είναι περίπου σαν το Aliens (έμφαση στο "s" μιλάμε για την ταινία του Cameron, όχι του Scott), αλλά στη μεσαιωνική Γαλλία, αντί για το διάστημα. Ωραία είναι. Και το artwork του Matt Smith αρκετά καλό και βελτιώνεται και από τεύχος σε τεύχος (αν και είναι κάπως καρτουνέ, που μπορεί να μην αρέσει σε κάποιους). Το φινάλε όμως είναι κάπως βιαστικό.
Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε, αλλά μου άρεσε αρκετά.

 

35. The Last Siege (Landry Q. Walker): Μια ιστορική περιπέτεια που διαδραματίζεται στον Μεσαίωνα. Σχετικά καλό, όχι όμως κάτι το ιδιαίτερο.

36. Pestilence: The Complete Series (Frank Tieri): Μια από τα ίδια με το από πάνω, αλλά και με κάποια έξτρα horror στοιχεία. Μου άρεσε αρκετά και το artwork.

37. Sleeper Omnibus (Ed Brubaker): Μια από τις πρώτες συνεργασίες των Bubaker και Phillips. Όπως σχεδόν όλα τους είναι πάρα πολύ καλό, αλλά σε κάποια σημεία δίχνει ότι είναι πρωτόλειο έργο. Παραμένει πολύ καλό και καταφέρνει να συνδυάσει πολύ ωραία και αποτελεσματικά την κατασκοπευτική και την υπερηρωική ιστορία.



Μιας και δεν το κόβω να διαβάζω άλλα comics μέχρι να τελειώσει η χρονία να πω ότι κατά τη γνώμη μου τα καλύτερα που διάβασα φέτος είναι (χωρίς σειρά προτίμησης):

Baltimore & Joe Golem

These Savage Shores

Paper Girls

Stray Dogs

Write It In Blood

Far Sector

Sleeper

Αν έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα αυτό θα ήταν το Baltimore των Mignola & Golden, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Edited January 4, 2022 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των κόμικς.

[Steel Guardian]

2022

  

Abe Sapien Omnibus, vol.1-vol.3 (Mike Mignola & Others): Άλλη μία σειρά στο Mignolaverse, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Όταν είναι καλό είναι πάρα πολύ καλό, όταν δεν είναι κακό είναι απλά οκ, οπότε γενικά το πρόσημο είναι πολύ θετικό, όμως όχι και από τα καλύτερα του Mignolaverse. Το artwork που είναι κυρίως από τους Max Fiumara και Sebastian Fiumara (αλλά έχει και αρκετούς στο πρώτο volume) είναι πάρα πολύ καλό πάντα και αρκετά συνεκτικό, παρά τους τόσους διαφορετικούς καλλιτέχνες.


   

Gigantic (Rick Remender): Ψιλοαδιάφορο, από μέτριο έως κακό sci-fi. Από τις χειρότερες δουλειές του Remender που έχω διαβάσει, αλλά ήταν κάπως νωρίς στην καριέρα του.


  

Giants (Carlos Perez Valderrama): Ένα comic επιστημονικής φαντασίας που συνδυάζει μια μετα-αποκαλυπτική ιστορία με τα kaiju. Αρκετά καλό και με ωραίο artwork από τον Miguel Valderrama, κάπως κλισέ όμως. Το διάβασα πολύ ευχάριστα, αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας.

Edited February 11, 2022 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των κόμικς.

[Steel Guardian]

Quote

2022

  

01. Abe Sapien Omnibus, vol.1-vol.3 (Mike Mignola & Others): Άλλη μία σειρά στο Mignolaverse, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Όταν είναι καλό είναι πάρα πολύ καλό, όταν δεν είναι κακό είναι απλά οκ, οπότε γενικά το πρόσημο είναι πολύ θετικό, όμως όχι και από τα καλύτερα του Mignolaverse. Το artwork που είναι κυρίως από τους Max Fiumara και Sebastian Fiumara (αλλά έχει και αρκετούς στο πρώτο volume) είναι πάρα πολύ καλό πάντα και αρκετά συνεκτικό, παρά τους τόσους διαφορετικούς καλλιτέχνες.


   

02. Gigantic (Rick Remender): Ψιλοαδιάφορο, από μέτριο έως κακό sci-fi. Από τις χειρότερες δουλειές του Remender που έχω διαβάσει, αλλά ήταν κάπως νωρίς στην καριέρα του.


  

03. Giants (Carlos Perez Valderrama): Ένα comic επιστημονικής φαντασίας που συνδυάζει μια μετα-αποκαλυπτική ιστορία με τα kaiju. Αρκετά καλό και με ωραίο artwork από τον Miguel Valderrama, κάπως κλισέ όμως. Το διάβασα πολύ ευχάριστα, αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας.

04. The Spire (Simon Spurrier): Ένα άκρως ενδιαφέρον comic που συνδυάζει το fantasy με την επιστημονική φαντασία. Πολύ ενδιαφέρων κόσμος, πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, και πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Ενίοτε έχει κάποια θεματάκια με τον ρυθμό του, αλλά όχι κάτι τρομερό.
Όχι τόσο καλό όσο το Six-Gun Gorilla του ίδιου, αλλά στα ίδια επίπεδα με το Angelic. Γενικά πολύ καλό, αλλά με κάποια μικροπροβλήματα εδώ κι εκεί.

 

05. Witchfinder Omnibus, vol.1-vol.2 (Mike Mignola & Others): Άλλο ένα comic στο Mignolaverse με όλα τα καλούδια που αυτό συνεπάγεται. Αυτή τη φορά η ιστορία διαδραματίζεται στην Βικτωριανή εποχή, κάτι που ταιριάζει πολύ με το όλο gothic ύφος και την ατμόσφαιρα που έχουν συνήθως οι ιστορίες του Mignola. Είναι κάπως άνισο, με το πρώτο volume να είναι αισθητά καλύτερο (ή μάλλον με το δεύτερο να είναι αισθητά πιο βιαστικό), αλλά όλες οι ιστορίες κυμαίνονται από απλά καλές σε τρομερές. Και το artwork είναι γενικά πολύ καλό, με μόνο μία απ' τις (συνολικά 6+) ιστορίες να υπολείπεται κάπως σε αυτό τον τομέα (λόγω αταίριαστου στυλ, όχι λόγω κακού artwork).

Edited February 15, 2022 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των κόμικς.

[Steel Guardian]

Quote

2022

  

01. Abe Sapien Omnibus, vol.1-vol.3 (Mike Mignola & Others): Άλλη μία σειρά στο Mignolaverse, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Όταν είναι καλό είναι πάρα πολύ καλό, όταν δεν είναι κακό είναι απλά οκ, οπότε γενικά το πρόσημο είναι πολύ θετικό, όμως όχι και από τα καλύτερα του Mignolaverse. Το artwork που είναι κυρίως από τους Max Fiumara και Sebastian Fiumara (αλλά έχει και αρκετούς στο πρώτο volume) είναι πάρα πολύ καλό πάντα και αρκετά συνεκτικό, παρά τους τόσους διαφορετικούς καλλιτέχνες.


   

02. Gigantic (Rick Remender): Ψιλοαδιάφορο, από μέτριο έως κακό sci-fi. Από τις χειρότερες δουλειές του Remender που έχω διαβάσει, αλλά ήταν κάπως νωρίς στην καριέρα του.


  

03. Giants (Carlos Perez Valderrama): Ένα comic επιστημονικής φαντασίας που συνδυάζει μια μετα-αποκαλυπτική ιστορία με τα kaiju. Αρκετά καλό και με ωραίο artwork από τον Miguel Valderrama, κάπως κλισέ όμως. Το διάβασα πολύ ευχάριστα, αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας.

04. The Spire (Simon Spurrier): Ένα άκρως ενδιαφέρον comic που συνδυάζει το fantasy με την επιστημονική φαντασία. Πολύ ενδιαφέρων κόσμος, πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, και πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Ενίοτε έχει κάποια θεματάκια με τον ρυθμό του, αλλά όχι κάτι τρομερό.
Όχι τόσο καλό όσο το Six-Gun Gorilla του ίδιου, αλλά στα ίδια επίπεδα με το Angelic. Γενικά πολύ καλό, αλλά με κάποια μικροπροβλήματα εδώ κι εκεί.

 

05. Witchfinder Omnibus, vol.1-vol.2 (Mike Mignola & Others): Άλλο ένα comic στο Mignolaverse με όλα τα καλούδια που αυτό συνεπάγεται. Αυτή τη φορά η ιστορία διαδραματίζεται στην Βικτωριανή εποχή, κάτι που ταιριάζει πολύ με το όλο gothic ύφος και την ατμόσφαιρα που έχουν συνήθως οι ιστορίες του Mignola. Είναι κάπως άνισο, με το πρώτο volume να είναι αισθητά καλύτερο (ή μάλλον με το δεύτερο να είναι αισθητά πιο βιαστικό), αλλά όλες οι ιστορίες κυμαίνονται από απλά καλές σε τρομερές. Και το artwork είναι γενικά πολύ καλό, με μόνο μία απ' τις (συνολικά 6+) ιστορίες να υπολείπεται κάπως σε αυτό τον τομέα (λόγω αταίριαστου στυλ, όχι λόγω κακού artwork).

06. American Born Chinese (Gene Luen Yang): Ένα κοινωνικό comic, που ασχολείται με τις εμπειρίες ενός νεαρού Κινέζου μετανάστη τις Η.Π.Α. Είναι πολύ καλό και φοβερά ευκολοδιάβαστο, αλλά το artwork δεν ήταν πολύ του γούστου μου, χωρίς όμως να είναι κακό.

 

07. Cuisine Chinois - Five Tales of Food and Life (Zao Dao): Ουσιαστικά πρόκειται για αυτό που λέει ο τίτλος, 5 ιστορίες που έχουν να κάνουν με το φαγητό/μαγείρεμα ως κύριο θέμα. Δεν μου άρεσε. Το artwork είναι πολύ καλό, αλλά οι ιστορίες είναι τρομερά αφηρημένες, και πολύ μικρές για να μπορέσουν να έχουν κάποια υποτυπώδη ανάπτυξη.

 

  

08: Bitter Root, vol.1-vol.3 (David F. Walker & Chuck Brown): Ένα comic που συνδυάζει τρόμο και επιστημονική φαντασία. Ακολουθεί τα μέλη μιας οικογένειας Αφροαμερικάνων, στο Χάρλεμ των '20s, καθώς προσπαθούν κρατήσουν την κοινότητά τους ασφαλή από κάποια τέρατα. Είναι ευχάριστο ανάγνωσμα και έχει πολλές καλές και ενδιαφέρουσες ιδέες, αλλά είναι κάπως άνισο στην εκτέλεση. Το ίδιο ισχύει και για το artwork, το οποίο σε σημεία είναι εξαιρετικό, ενώ σε άλλα κάπως βιαστικό και πρόχειρο. Γενικά αξίζει να διαβαστεί, αλλά μπορούσε να δώσει και παραπάνω.

Edited March 10, 2022 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των κόμικς.

[fosforos]

Μονο του Αρκα ειχα διαβασει

  

τον κοκορα το η ζωη μετα και το χαμηλες πτησεις

πολυ γελιο

Edited April 14, 2022 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των κόμικς.

[Steel Guardian]

Quote

2022

  

01. Abe Sapien Omnibus, vol.1-vol.3 (Mike Mignola & Others): Άλλη μία σειρά στο Mignolaverse, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Όταν είναι καλό είναι πάρα πολύ καλό, όταν δεν είναι κακό είναι απλά οκ, οπότε γενικά το πρόσημο είναι πολύ θετικό, όμως όχι και από τα καλύτερα του Mignolaverse. Το artwork που είναι κυρίως από τους Max Fiumara και Sebastian Fiumara (αλλά έχει και αρκετούς στο πρώτο volume) είναι πάρα πολύ καλό πάντα και αρκετά συνεκτικό, παρά τους τόσους διαφορετικούς καλλιτέχνες.


   

02. Gigantic (Rick Remender): Ψιλοαδιάφορο, από μέτριο έως κακό sci-fi. Από τις χειρότερες δουλειές του Remender που έχω διαβάσει, αλλά ήταν κάπως νωρίς στην καριέρα του.


  

03. Giants (Carlos Perez Valderrama): Ένα comic επιστημονικής φαντασίας που συνδυάζει μια μετα-αποκαλυπτική ιστορία με τα kaiju. Αρκετά καλό και με ωραίο artwork από τον Miguel Valderrama, κάπως κλισέ όμως. Το διάβασα πολύ ευχάριστα, αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας.

04. The Spire (Simon Spurrier): Ένα άκρως ενδιαφέρον comic που συνδυάζει το fantasy με την επιστημονική φαντασία. Πολύ ενδιαφέρων κόσμος, πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, και πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Ενίοτε έχει κάποια θεματάκια με τον ρυθμό του, αλλά όχι κάτι τρομερό.
Όχι τόσο καλό όσο το Six-Gun Gorilla του ίδιου, αλλά στα ίδια επίπεδα με το Angelic. Γενικά πολύ καλό, αλλά με κάποια μικροπροβλήματα εδώ κι εκεί.

 

05. Witchfinder Omnibus, vol.1-vol.2 (Mike Mignola & Others): Άλλο ένα comic στο Mignolaverse με όλα τα καλούδια που αυτό συνεπάγεται. Αυτή τη φορά η ιστορία διαδραματίζεται στην Βικτωριανή εποχή, κάτι που ταιριάζει πολύ με το όλο gothic ύφος και την ατμόσφαιρα που έχουν συνήθως οι ιστορίες του Mignola. Είναι κάπως άνισο, με το πρώτο volume να είναι αισθητά καλύτερο (ή μάλλον με το δεύτερο να είναι αισθητά πιο βιαστικό), αλλά όλες οι ιστορίες κυμαίνονται από απλά καλές σε τρομερές. Και το artwork είναι γενικά πολύ καλό, με μόνο μία απ' τις (συνολικά 6+) ιστορίες να υπολείπεται κάπως σε αυτό τον τομέα (λόγω αταίριαστου στυλ, όχι λόγω κακού artwork).

06. American Born Chinese (Gene Luen Yang): Ένα κοινωνικό comic, που ασχολείται με τις εμπειρίες ενός νεαρού Κινέζου μετανάστη τις Η.Π.Α. Είναι πολύ καλό και φοβερά ευκολοδιάβαστο, αλλά το artwork δεν ήταν πολύ του γούστου μου, χωρίς όμως να είναι κακό.

 

07. Cuisine Chinois - Five Tales of Food and Life (Zao Dao): Ουσιαστικά πρόκειται για αυτό που λέει ο τίτλος, 5 ιστορίες που έχουν να κάνουν με το φαγητό/μαγείρεμα ως κύριο θέμα. Δεν μου άρεσε. Το artwork είναι πολύ καλό, αλλά οι ιστορίες είναι τρομερά αφηρημένες, και πολύ μικρές για να μπορέσουν να έχουν κάποια υποτυπώδη ανάπτυξη.

 

  

08: Bitter Root, vol.1-vol.3 (David F. Walker & Chuck Brown): Ένα comic που συνδυάζει τρόμο και επιστημονική φαντασία. Ακολουθεί τα μέλη μιας οικογένειας Αφροαμερικάνων, στο Χάρλεμ των '20s, καθώς προσπαθούν κρατήσουν την κοινότητά τους ασφαλή από κάποια τέρατα. Είναι ευχάριστο ανάγνωσμα και έχει πολλές καλές και ενδιαφέρουσες ιδέες, αλλά είναι κάπως άνισο στην εκτέλεση. Το ίδιο ισχύει και για το artwork, το οποίο σε σημεία είναι εξαιρετικό, ενώ σε άλλα κάπως βιαστικό και πρόχειρο. Γενικά αξίζει να διαβαστεί, αλλά μπορούσε να δώσει και παραπάνω.

 

09. The Me You Love in the Dark (Skottie Young): Η δεύτερη συνεργασία των Skottie Young και Jorge Corona και δεδομένου ότι η προηγούμενη, το Middlewest, μου άρεσε πολύ, είπα να διαβάσω και αυτή. Σε αντίθεση με το Middlewest δεν έχουμε να κάνουμε με fantasy, αλλά με horror. Όμως όπως και στο Middlewest, έτσι κι εδώ εύκολα διακρίνει κανείς πως ο Young διαλέγει αυτού του είδους την ιστορία για να μιλήσει για ένα θέμα της "κανονικής" ζωής. Γενικά έχει το αρνητικό ότι είναι αρκετά προβλέψιμο και δεν πρωτοτυπεί κάπου, αλλά είναι πολύ καλοφτιαγμένο και δουλεμένο από όλες τις απόψεις. Μου άρεσε πολύ και σίγουρα θα ξαναδιαβάσω ό,τι καινούργιο κάνουν αυτοί οι δύο.

 

10. Roughneck (Jeff Lemire): Άλλος ένας Lemire που περνάει στα διαβασμένα, άλλη μία φορά που έμεινα πάρα πολύ ευχαριστημένος. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνική ιστορία (με κάτι λίγα στοιχεία από crime), τοποθετημένη στα βόρεια του Καναδά. Είναι μια καλή, δυνατή ιστορία, που βοηθιέται πολύ και από το artwork του Lemire, το οποίο δεν είναι για όλα τα γούστα, ίσως δεν είναι και πολύ καλό από τεχνικής πλευράς, αλλά καταφέρνει να δημιουργήσει μια δυνατή ατμόσφαιρα και ως συνήθως η τοποθέτηση των panels είναι εξαιρετική.

 

   

   

 

11. Birthright, vol.1-vol.10 (Joshua Williamson): Μια epic fantasy ιστορία που διαδραματίζεται μεταξύ του δικού μας κόσμου στο παρόν και ενός άλλου φανταστικού κόσμου που φέρνει στο κλασσικό D&D setting (αν και έχει και διάφορα δικά του πράγματα μέσα). Το πρωτότυπο όμως είναι ότι η ιστορία ξεκινάει όταν ο νεαρός ήρωας που ως παιδί ταξίδεψε στον κόσμο εκείνο επιστρέφει στον δικό μας αφού η αποστολή του έχει "ολοκληρωθεί".
Αρκετά ιντριγκαδόρικη κεντρική ιδέα και πάρα πολύ καλό artwork από τον Andrei Bressan (το οποίο κιόλας βελτιώνεται συνέχεια), όμως κάτι κάπου δεν μου έκανε τελείως click. Δηλαδή μου άρεσε αρκετά, τι διάολο 10 volumes κάθισα και διάβασα, αλλά ενώ είχε όλα τα φόντα για να είναι πάρα πολύ καλό, μου φάνηκε απλά σχετικά καλό, χωρίς όμως να ξέρω τι μου έλειπε.
Σε κάθε περίπτωση δεν θα δίσταζα να το προτείνω σε κανέναν. Αξίζει μόνο και μόνο για το artwork, ενώ έχει και πολλά άλλα καλά στοιχεία.

Edited April 17, 2022 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των κόμικς.

[Steel Guardian]

Quote

2022

  

01. Abe Sapien Omnibus, vol.1-vol.3 (Mike Mignola & Others): Άλλη μία σειρά στο Mignolaverse, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Όταν είναι καλό είναι πάρα πολύ καλό, όταν δεν είναι κακό είναι απλά οκ, οπότε γενικά το πρόσημο είναι πολύ θετικό, όμως όχι και από τα καλύτερα του Mignolaverse. Το artwork που είναι κυρίως από τους Max Fiumara και Sebastian Fiumara (αλλά έχει και αρκετούς στο πρώτο volume) είναι πάρα πολύ καλό πάντα και αρκετά συνεκτικό, παρά τους τόσους διαφορετικούς καλλιτέχνες.


   

02. Gigantic (Rick Remender): Ψιλοαδιάφορο, από μέτριο έως κακό sci-fi. Από τις χειρότερες δουλειές του Remender που έχω διαβάσει, αλλά ήταν κάπως νωρίς στην καριέρα του.


  

03. Giants (Carlos Perez Valderrama): Ένα comic επιστημονικής φαντασίας που συνδυάζει μια μετα-αποκαλυπτική ιστορία με τα kaiju. Αρκετά καλό και με ωραίο artwork από τον Miguel Valderrama, κάπως κλισέ όμως. Το διάβασα πολύ ευχάριστα, αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας.

04. The Spire (Simon Spurrier): Ένα άκρως ενδιαφέρον comic που συνδυάζει το fantasy με την επιστημονική φαντασία. Πολύ ενδιαφέρων κόσμος, πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, και πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Ενίοτε έχει κάποια θεματάκια με τον ρυθμό του, αλλά όχι κάτι τρομερό.
Όχι τόσο καλό όσο το Six-Gun Gorilla του ίδιου, αλλά στα ίδια επίπεδα με το Angelic. Γενικά πολύ καλό, αλλά με κάποια μικροπροβλήματα εδώ κι εκεί.

 

05. Witchfinder Omnibus, vol.1-vol.2 (Mike Mignola & Others): Άλλο ένα comic στο Mignolaverse με όλα τα καλούδια που αυτό συνεπάγεται. Αυτή τη φορά η ιστορία διαδραματίζεται στην Βικτωριανή εποχή, κάτι που ταιριάζει πολύ με το όλο gothic ύφος και την ατμόσφαιρα που έχουν συνήθως οι ιστορίες του Mignola. Είναι κάπως άνισο, με το πρώτο volume να είναι αισθητά καλύτερο (ή μάλλον με το δεύτερο να είναι αισθητά πιο βιαστικό), αλλά όλες οι ιστορίες κυμαίνονται από απλά καλές σε τρομερές. Και το artwork είναι γενικά πολύ καλό, με μόνο μία απ' τις (συνολικά 6+) ιστορίες να υπολείπεται κάπως σε αυτό τον τομέα (λόγω αταίριαστου στυλ, όχι λόγω κακού artwork).

06. American Born Chinese (Gene Luen Yang): Ένα κοινωνικό comic, που ασχολείται με τις εμπειρίες ενός νεαρού Κινέζου μετανάστη τις Η.Π.Α. Είναι πολύ καλό και φοβερά ευκολοδιάβαστο, αλλά το artwork δεν ήταν πολύ του γούστου μου, χωρίς όμως να είναι κακό.

 

07. Cuisine Chinois - Five Tales of Food and Life (Zao Dao): Ουσιαστικά πρόκειται για αυτό που λέει ο τίτλος, 5 ιστορίες που έχουν να κάνουν με το φαγητό/μαγείρεμα ως κύριο θέμα. Δεν μου άρεσε. Το artwork είναι πολύ καλό, αλλά οι ιστορίες είναι τρομερά αφηρημένες, και πολύ μικρές για να μπορέσουν να έχουν κάποια υποτυπώδη ανάπτυξη.

 

  

08: Bitter Root, vol.1-vol.3 (David F. Walker & Chuck Brown): Ένα comic που συνδυάζει τρόμο και επιστημονική φαντασία. Ακολουθεί τα μέλη μιας οικογένειας Αφροαμερικάνων, στο Χάρλεμ των '20s, καθώς προσπαθούν κρατήσουν την κοινότητά τους ασφαλή από κάποια τέρατα. Είναι ευχάριστο ανάγνωσμα και έχει πολλές καλές και ενδιαφέρουσες ιδέες, αλλά είναι κάπως άνισο στην εκτέλεση. Το ίδιο ισχύει και για το artwork, το οποίο σε σημεία είναι εξαιρετικό, ενώ σε άλλα κάπως βιαστικό και πρόχειρο. Γενικά αξίζει να διαβαστεί, αλλά μπορούσε να δώσει και παραπάνω.

09. The Me You Love in the Dark (Skottie Young): Η δεύτερη συνεργασία των Skottie Young και Jorge Corona και δεδομένου ότι η προηγούμενη, το Middlewest, μου άρεσε πολύ, είπα να διαβάσω και αυτή. Σε αντίθεση με το Middlewest δεν έχουμε να κάνουμε με fantasy, αλλά με horror. Όμως όπως και στο Middlewest, έτσι κι εδώ εύκολα διακρίνει κανείς πως ο Young διαλέγει αυτού του είδους την ιστορία για να μιλήσει για ένα θέμα της "κανονικής" ζωής. Γενικά έχει το αρνητικό ότι είναι αρκετά προβλέψιμο και δεν πρωτοτυπεί κάπου, αλλά είναι πολύ καλοφτιαγμένο και δουλεμένο από όλες τις απόψεις. Μου άρεσε πολύ και σίγουρα θα ξαναδιαβάσω ό,τι καινούργιο κάνουν αυτοί οι δύο.

 

10. Roughneck (Jeff Lemire): Άλλος ένας Lemire που περνάει στα διαβασμένα, άλλη μία φορά που έμεινα πάρα πολύ ευχαριστημένος. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνική ιστορία (με κάτι λίγα στοιχεία από crime), τοποθετημένη στα βόρεια του Καναδά. Είναι μια καλή, δυνατή ιστορία, που βοηθιέται πολύ και από το artwork του Lemire, το οποίο δεν είναι για όλα τα γούστα, ίσως δεν είναι και πολύ καλό από τεχνικής πλευράς, αλλά καταφέρνει να δημιουργήσει μια δυνατή ατμόσφαιρα και ως συνήθως η τοποθέτηση των panels είναι εξαιρετική.

 

   

   

 

11. Birthright, vol.1-vol.10 (Joshua Williamson): Μια epic fantasy ιστορία που διαδραματίζεται μεταξύ του δικού μας κόσμου στο παρόν και ενός άλλου φανταστικού κόσμου που φέρνει στο κλασσικό D&D setting (αν και έχει και διάφορα δικά του πράγματα μέσα). Το πρωτότυπο όμως είναι ότι η ιστορία ξεκινάει όταν ο νεαρός ήρωας που ως παιδί ταξίδεψε στον κόσμο εκείνο επιστρέφει στον δικό μας αφού η αποστολή του έχει "ολοκληρωθεί".
Αρκετά ιντριγκαδόρικη κεντρική ιδέα και πάρα πολύ καλό artwork από τον Andrei Bressan (το οποίο κιόλας βελτιώνεται συνέχεια), όμως κάτι κάπου δεν μου έκανε τελείως click. Δηλαδή μου άρεσε αρκετά, τι διάολο 10 volumes κάθισα και διάβασα, αλλά ενώ είχε όλα τα φόντα για να είναι πάρα πολύ καλό, μου φάνηκε απλά σχετικά καλό, χωρίς όμως να ξέρω τι μου έλειπε.
Σε κάθε περίπτωση δεν θα δίσταζα να το προτείνω σε κανέναν. Αξίζει μόνο και μόνο για το artwork, ενώ έχει και πολλά άλλα καλά στοιχεία.

 

12. Sykes & Texas Jack (Pierre Dubois): Το Sykes το είχα ξαναδιαβάσει. Είναι ένα όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο, αλλά τρομερά καλοφτιαγμένο western, με εξαιρετικό και πανέμορφο artwork από τον Dimitri Armand. Μάλλον από τα αγαπημένα μου westerns σε μορφή comic. Το Texas Jack είναι ένα ακόμα western από τους ίδιους δημιουργούς, με μερικούς κοινούς χαρακτήρες. Άνετα μπορεί να το διαβάσει κανείς και χωρίς να έχει διαβάσει το Sykes όμως.
Είναι και αυτό με τη σειρά του πολύ καλό, αλλά όχι τόσο καλό όσο το Sykes. Είναι λίγο πιο αργόσυρτο απ' όσο θα έπρεπε και ο βασικός χαρακτήρας δεν είναι το ίδιο ενδιαφέροντας. Παρ' όλα αυτά όμως δεν παύει να είναι ένα πανέμορφο και αξιόλογο western. Ειδικά ο χαμός που γίνεται στο τέλος είναι άκρως εντυπωσιακός.
Προτείνονται και τα δύο άφοβα.

 

13. The Smell of Starving Boys (Loo Hui Phang): Άλλο ένα western, αυτή τη φορά αρκετά πρωτότυπο και περίεργο, αλλά όχι με την καλύτερη δυνατή απόδοση. Δηλαδή, για να μην το κακολογώ, είναι και αυτό καλό, αλλά ανά φάσεις (ειδικά προς το τέλος) φαίνεται να βιάζεται λίγο και οι διάφορες ιδέες που έχει (μερικές εξ αυτών sff) δεν έχουν όσο χώρο χρειάζονται για να ξεδιπλωθούν. Το διάβασα πολύ ευχάριστα δε κάθε περίπτωση.

 

14. Kill the Minotaur (Chris Pasetto & Christian Cantamessa): Μία εκδοχή του μύθου του Θησέα και του Μινόταυρου. Διαβάζεται πολύ ευχάριστα, αλλά ξεχνιέται και πολύ εύκολα. Ένα αξιοπρεπές b-movie σε μορφή comic. Θα διάβαζα και άλλες παραλλαγές μύθων από την ίδια ομάδα δημιουργών.

 

  

15. Questor, vol.1-vol.3 (Jean-Luc Sala): Ένα κωμικό (και ενίοτε κάφρικο) comic που διαδραματίζεται στην Αρχαία Ελλάδα. Χρόνια μετά τον Τρωικό Πόλεμο ο Ιδομενέας μαζί με τον σύντροφό του, Αίσονα, έχουν παρατήσει τον πόλεμο και δουλεύουν ως questers (κάτι αντίστοιχο με ιδιωτικούς ντετέκτιβ). Έχουν εκφυλιστεί και νοιάζονται ως επί το πλείστον μόνο για την άνεσή του, τις γυναίκες, το πότο και το φαί, αλλά μια καινούργια αποστολή τους περιμένει.
Είναι άκρως διασκεδαστικό, με μπόλικο χιούμορ (αν και ξαναλέω μερικό από αυτό είναι αρκετά κάφρικο) και ένα πολύ ωραίο καρτουνίστικο και πολύχρωμο artwork. Δεν λείπουν και οι πιο σοβαρές στιγμές πάντως. Γενικά μου άρεσε αρκετά.

Edited May 7, 2022 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των κόμικς.

[Steel Guardian]

Quote

2022

  

01. Abe Sapien Omnibus, vol.1-vol.3 (Mike Mignola & Others): Άλλη μία σειρά στο Mignolaverse, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Όταν είναι καλό είναι πάρα πολύ καλό, όταν δεν είναι κακό είναι απλά οκ, οπότε γενικά το πρόσημο είναι πολύ θετικό, όμως όχι και από τα καλύτερα του Mignolaverse. Το artwork που είναι κυρίως από τους Max Fiumara και Sebastian Fiumara (αλλά έχει και αρκετούς στο πρώτο volume) είναι πάρα πολύ καλό πάντα και αρκετά συνεκτικό, παρά τους τόσους διαφορετικούς καλλιτέχνες.


   

02. Gigantic (Rick Remender): Ψιλοαδιάφορο, από μέτριο έως κακό sci-fi. Από τις χειρότερες δουλειές του Remender που έχω διαβάσει, αλλά ήταν κάπως νωρίς στην καριέρα του.


  

03. Giants (Carlos Perez Valderrama): Ένα comic επιστημονικής φαντασίας που συνδυάζει μια μετα-αποκαλυπτική ιστορία με τα kaiju. Αρκετά καλό και με ωραίο artwork από τον Miguel Valderrama, κάπως κλισέ όμως. Το διάβασα πολύ ευχάριστα, αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας.

04. The Spire (Simon Spurrier): Ένα άκρως ενδιαφέρον comic που συνδυάζει το fantasy με την επιστημονική φαντασία. Πολύ ενδιαφέρων κόσμος, πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, και πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Ενίοτε έχει κάποια θεματάκια με τον ρυθμό του, αλλά όχι κάτι τρομερό.
Όχι τόσο καλό όσο το Six-Gun Gorilla του ίδιου, αλλά στα ίδια επίπεδα με το Angelic. Γενικά πολύ καλό, αλλά με κάποια μικροπροβλήματα εδώ κι εκεί.

 

05. Witchfinder Omnibus, vol.1-vol.2 (Mike Mignola & Others): Άλλο ένα comic στο Mignolaverse με όλα τα καλούδια που αυτό συνεπάγεται. Αυτή τη φορά η ιστορία διαδραματίζεται στην Βικτωριανή εποχή, κάτι που ταιριάζει πολύ με το όλο gothic ύφος και την ατμόσφαιρα που έχουν συνήθως οι ιστορίες του Mignola. Είναι κάπως άνισο, με το πρώτο volume να είναι αισθητά καλύτερο (ή μάλλον με το δεύτερο να είναι αισθητά πιο βιαστικό), αλλά όλες οι ιστορίες κυμαίνονται από απλά καλές σε τρομερές. Και το artwork είναι γενικά πολύ καλό, με μόνο μία απ' τις (συνολικά 6+) ιστορίες να υπολείπεται κάπως σε αυτό τον τομέα (λόγω αταίριαστου στυλ, όχι λόγω κακού artwork).

06. American Born Chinese (Gene Luen Yang): Ένα κοινωνικό comic, που ασχολείται με τις εμπειρίες ενός νεαρού Κινέζου μετανάστη τις Η.Π.Α. Είναι πολύ καλό και φοβερά ευκολοδιάβαστο, αλλά το artwork δεν ήταν πολύ του γούστου μου, χωρίς όμως να είναι κακό.

 

07. Cuisine Chinois - Five Tales of Food and Life (Zao Dao): Ουσιαστικά πρόκειται για αυτό που λέει ο τίτλος, 5 ιστορίες που έχουν να κάνουν με το φαγητό/μαγείρεμα ως κύριο θέμα. Δεν μου άρεσε. Το artwork είναι πολύ καλό, αλλά οι ιστορίες είναι τρομερά αφηρημένες, και πολύ μικρές για να μπορέσουν να έχουν κάποια υποτυπώδη ανάπτυξη.

 

  

08: Bitter Root, vol.1-vol.3 (David F. Walker & Chuck Brown): Ένα comic που συνδυάζει τρόμο και επιστημονική φαντασία. Ακολουθεί τα μέλη μιας οικογένειας Αφροαμερικάνων, στο Χάρλεμ των '20s, καθώς προσπαθούν κρατήσουν την κοινότητά τους ασφαλή από κάποια τέρατα. Είναι ευχάριστο ανάγνωσμα και έχει πολλές καλές και ενδιαφέρουσες ιδέες, αλλά είναι κάπως άνισο στην εκτέλεση. Το ίδιο ισχύει και για το artwork, το οποίο σε σημεία είναι εξαιρετικό, ενώ σε άλλα κάπως βιαστικό και πρόχειρο. Γενικά αξίζει να διαβαστεί, αλλά μπορούσε να δώσει και παραπάνω.

09. The Me You Love in the Dark (Skottie Young): Η δεύτερη συνεργασία των Skottie Young και Jorge Corona και δεδομένου ότι η προηγούμενη, το Middlewest, μου άρεσε πολύ, είπα να διαβάσω και αυτή. Σε αντίθεση με το Middlewest δεν έχουμε να κάνουμε με fantasy, αλλά με horror. Όμως όπως και στο Middlewest, έτσι κι εδώ εύκολα διακρίνει κανείς πως ο Young διαλέγει αυτού του είδους την ιστορία για να μιλήσει για ένα θέμα της "κανονικής" ζωής. Γενικά έχει το αρνητικό ότι είναι αρκετά προβλέψιμο και δεν πρωτοτυπεί κάπου, αλλά είναι πολύ καλοφτιαγμένο και δουλεμένο από όλες τις απόψεις. Μου άρεσε πολύ και σίγουρα θα ξαναδιαβάσω ό,τι καινούργιο κάνουν αυτοί οι δύο.

 

10. Roughneck (Jeff Lemire): Άλλος ένας Lemire που περνάει στα διαβασμένα, άλλη μία φορά που έμεινα πάρα πολύ ευχαριστημένος. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνική ιστορία (με κάτι λίγα στοιχεία από crime), τοποθετημένη στα βόρεια του Καναδά. Είναι μια καλή, δυνατή ιστορία, που βοηθιέται πολύ και από το artwork του Lemire, το οποίο δεν είναι για όλα τα γούστα, ίσως δεν είναι και πολύ καλό από τεχνικής πλευράς, αλλά καταφέρνει να δημιουργήσει μια δυνατή ατμόσφαιρα και ως συνήθως η τοποθέτηση των panels είναι εξαιρετική.

 

   

   

 

11. Birthright, vol.1-vol.10 (Joshua Williamson): Μια epic fantasy ιστορία που διαδραματίζεται μεταξύ του δικού μας κόσμου στο παρόν και ενός άλλου φανταστικού κόσμου που φέρνει στο κλασσικό D&D setting (αν και έχει και διάφορα δικά του πράγματα μέσα). Το πρωτότυπο όμως είναι ότι η ιστορία ξεκινάει όταν ο νεαρός ήρωας που ως παιδί ταξίδεψε στον κόσμο εκείνο επιστρέφει στον δικό μας αφού η αποστολή του έχει "ολοκληρωθεί".
Αρκετά ιντριγκαδόρικη κεντρική ιδέα και πάρα πολύ καλό artwork από τον Andrei Bressan (το οποίο κιόλας βελτιώνεται συνέχεια), όμως κάτι κάπου δεν μου έκανε τελείως click. Δηλαδή μου άρεσε αρκετά, τι διάολο 10 volumes κάθισα και διάβασα, αλλά ενώ είχε όλα τα φόντα για να είναι πάρα πολύ καλό, μου φάνηκε απλά σχετικά καλό, χωρίς όμως να ξέρω τι μου έλειπε.
Σε κάθε περίπτωση δεν θα δίσταζα να το προτείνω σε κανέναν. Αξίζει μόνο και μόνο για το artwork, ενώ έχει και πολλά άλλα καλά στοιχεία.

 

12. Sykes & Texas Jack (Pierre Dubois): Το Sykes το είχα ξαναδιαβάσει. Είναι ένα όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο, αλλά τρομερά καλοφτιαγμένο western, με εξαιρετικό και πανέμορφο artwork από τον Dimitri Armand. Μάλλον από τα αγαπημένα μου westerns σε μορφή comic. Το Texas Jack είναι ένα ακόμα western από τους ίδιους δημιουργούς, με μερικούς κοινούς χαρακτήρες. Άνετα μπορεί να το διαβάσει κανείς και χωρίς να έχει διαβάσει το Sykes όμως.
Είναι και αυτό με τη σειρά του πολύ καλό, αλλά όχι τόσο καλό όσο το Sykes. Είναι λίγο πιο αργόσυρτο απ' όσο θα έπρεπε και ο βασικός χαρακτήρας δεν είναι το ίδιο ενδιαφέροντας. Παρ' όλα αυτά όμως δεν παύει να είναι ένα πανέμορφο και αξιόλογο western. Ειδικά ο χαμός που γίνεται στο τέλος είναι άκρως εντυπωσιακός.
Προτείνονται και τα δύο άφοβα.

 

13. The Smell of Starving Boys (Loo Hui Phang): Άλλο ένα western, αυτή τη φορά αρκετά πρωτότυπο και περίεργο, αλλά όχι με την καλύτερη δυνατή απόδοση. Δηλαδή, για να μην το κακολογώ, είναι και αυτό καλό, αλλά ανά φάσεις (ειδικά προς το τέλος) φαίνεται να βιάζεται λίγο και οι διάφορες ιδέες που έχει (μερικές εξ αυτών sff) δεν έχουν όσο χώρο χρειάζονται για να ξεδιπλωθούν. Το διάβασα πολύ ευχάριστα δε κάθε περίπτωση.

 

14. Kill the Minotaur (Chris Pasetto & Christian Cantamessa): Μία εκδοχή του μύθου του Θησέα και του Μινόταυρου. Διαβάζεται πολύ ευχάριστα, αλλά ξεχνιέται και πολύ εύκολα. Ένα αξιοπρεπές b-movie σε μορφή comic. Θα διάβαζα και άλλες παραλλαγές μύθων από την ίδια ομάδα δημιουργών.

 

  

15. Questor, vol.1-vol.3 (Jean-Luc Sala): Ένα κωμικό (και ενίοτε κάφρικο) comic που διαδραματίζεται στην Αρχαία Ελλάδα. Χρόνια μετά τον Τρωικό Πόλεμο ο Ιδομενέας μαζί με τον σύντροφό του, Αίσονα, έχουν παρατήσει τον πόλεμο και δουλεύουν ως questers (κάτι αντίστοιχο με ιδιωτικούς ντετέκτιβ). Έχουν εκφυλιστεί και νοιάζονται ως επί το πλείστον μόνο για την άνεσή του, τις γυναίκες, το πότο και το φαί, αλλά μια καινούργια αποστολή τους περιμένει.
Είναι άκρως διασκεδαστικό, με μπόλικο χιούμορ (αν και ξαναλέω μερικό από αυτό είναι αρκετά κάφρικο) και ένα πολύ ωραίο καρτουνίστικο και πολύχρωμο artwork. Δεν λείπουν και οι πιο σοβαρές στιγμές πάντως. Γενικά μου άρεσε αρκετά.

 

 

16. The Good Asian, vol.1-vol.2 (Pornsak Pichetshote): Μία noir ιστορία που περιστρέφεται κυρίως γύρω από τις εμπειρίες ενός Κινεζό-Αμερικάνου ιδιωτικού ντετέκτιβ τη δεκαετία του '30. Είναι καλογραμμένο, με μία άκρως ιντριγκαδόρικη υπόθεση, ωραία ατμόσφαιρα και φανερή δουλειά γύρω από την πιστή αναπαράσταση της ιστορικής περιόδου στην οποία διαδραματίζεται. Μου άρεσε πάρα πολύ, όπως και το Indifel του ίδιου που έχω διαβάσει παλιότερα.
Μοναδικό μου παράπονο είναι ότι το artwork αν και είναι καλό, δεν μου ταιριάζει πολύ με την όλη ατμόσφαιρα της ιστορίας. Είναι κάπως πολύ καθαρό και φωτεινό για noir. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι πολύ καλό comic και το προτείνω άφοβα σε όλους τους φαν των noir ιστοριών.

 

17. The Six Sidekicks of Trigger Keaton (Kyle Starks): Αυτό είναι μια κωμική ιστορία με κάποια στοιχεία από murder mystery. Γενικά δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Κατά τη γνώμη μου δεν δούλεψε καθόλου σαν μυστήριο και το χιούμορ (με εξαίρεση κάποιες λίγες φορές που το βρήκα τρομερά εύστοχο και πετυχημένο) ήταν μάλλον χλιαρό. Επίσης δεν μου άρεσε καθόλου το artwork.

Edited June 19, 2022 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των κόμικς.

[Steel Guardian]

Quote

2022

  

01. Abe Sapien Omnibus, vol.1-vol.3 (Mike Mignola & Others): Άλλη μία σειρά στο Mignolaverse, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Όταν είναι καλό είναι πάρα πολύ καλό, όταν δεν είναι κακό είναι απλά οκ, οπότε γενικά το πρόσημο είναι πολύ θετικό, όμως όχι και από τα καλύτερα του Mignolaverse. Το artwork που είναι κυρίως από τους Max Fiumara και Sebastian Fiumara (αλλά έχει και αρκετούς στο πρώτο volume) είναι πάρα πολύ καλό πάντα και αρκετά συνεκτικό, παρά τους τόσους διαφορετικούς καλλιτέχνες.


   

02. Gigantic (Rick Remender): Ψιλοαδιάφορο, από μέτριο έως κακό sci-fi. Από τις χειρότερες δουλειές του Remender που έχω διαβάσει, αλλά ήταν κάπως νωρίς στην καριέρα του.


  

03. Giants (Carlos Perez Valderrama): Ένα comic επιστημονικής φαντασίας που συνδυάζει μια μετα-αποκαλυπτική ιστορία με τα kaiju. Αρκετά καλό και με ωραίο artwork από τον Miguel Valderrama, κάπως κλισέ όμως. Το διάβασα πολύ ευχάριστα, αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας.

04. The Spire (Simon Spurrier): Ένα άκρως ενδιαφέρον comic που συνδυάζει το fantasy με την επιστημονική φαντασία. Πολύ ενδιαφέρων κόσμος, πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, και πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Ενίοτε έχει κάποια θεματάκια με τον ρυθμό του, αλλά όχι κάτι τρομερό.
Όχι τόσο καλό όσο το Six-Gun Gorilla του ίδιου, αλλά στα ίδια επίπεδα με το Angelic. Γενικά πολύ καλό, αλλά με κάποια μικροπροβλήματα εδώ κι εκεί.

 

05. Witchfinder Omnibus, vol.1-vol.2 (Mike Mignola & Others): Άλλο ένα comic στο Mignolaverse με όλα τα καλούδια που αυτό συνεπάγεται. Αυτή τη φορά η ιστορία διαδραματίζεται στην Βικτωριανή εποχή, κάτι που ταιριάζει πολύ με το όλο gothic ύφος και την ατμόσφαιρα που έχουν συνήθως οι ιστορίες του Mignola. Είναι κάπως άνισο, με το πρώτο volume να είναι αισθητά καλύτερο (ή μάλλον με το δεύτερο να είναι αισθητά πιο βιαστικό), αλλά όλες οι ιστορίες κυμαίνονται από απλά καλές σε τρομερές. Και το artwork είναι γενικά πολύ καλό, με μόνο μία απ' τις (συνολικά 6+) ιστορίες να υπολείπεται κάπως σε αυτό τον τομέα (λόγω αταίριαστου στυλ, όχι λόγω κακού artwork).

06. American Born Chinese (Gene Luen Yang): Ένα κοινωνικό comic, που ασχολείται με τις εμπειρίες ενός νεαρού Κινέζου μετανάστη τις Η.Π.Α. Είναι πολύ καλό και φοβερά ευκολοδιάβαστο, αλλά το artwork δεν ήταν πολύ του γούστου μου, χωρίς όμως να είναι κακό.

 

07. Cuisine Chinois - Five Tales of Food and Life (Zao Dao): Ουσιαστικά πρόκειται για αυτό που λέει ο τίτλος, 5 ιστορίες που έχουν να κάνουν με το φαγητό/μαγείρεμα ως κύριο θέμα. Δεν μου άρεσε. Το artwork είναι πολύ καλό, αλλά οι ιστορίες είναι τρομερά αφηρημένες, και πολύ μικρές για να μπορέσουν να έχουν κάποια υποτυπώδη ανάπτυξη.

 

  

08: Bitter Root, vol.1-vol.3 (David F. Walker & Chuck Brown): Ένα comic που συνδυάζει τρόμο και επιστημονική φαντασία. Ακολουθεί τα μέλη μιας οικογένειας Αφροαμερικάνων, στο Χάρλεμ των '20s, καθώς προσπαθούν κρατήσουν την κοινότητά τους ασφαλή από κάποια τέρατα. Είναι ευχάριστο ανάγνωσμα και έχει πολλές καλές και ενδιαφέρουσες ιδέες, αλλά είναι κάπως άνισο στην εκτέλεση. Το ίδιο ισχύει και για το artwork, το οποίο σε σημεία είναι εξαιρετικό, ενώ σε άλλα κάπως βιαστικό και πρόχειρο. Γενικά αξίζει να διαβαστεί, αλλά μπορούσε να δώσει και παραπάνω.

09. The Me You Love in the Dark (Skottie Young): Η δεύτερη συνεργασία των Skottie Young και Jorge Corona και δεδομένου ότι η προηγούμενη, το Middlewest, μου άρεσε πολύ, είπα να διαβάσω και αυτή. Σε αντίθεση με το Middlewest δεν έχουμε να κάνουμε με fantasy, αλλά με horror. Όμως όπως και στο Middlewest, έτσι κι εδώ εύκολα διακρίνει κανείς πως ο Young διαλέγει αυτού του είδους την ιστορία για να μιλήσει για ένα θέμα της "κανονικής" ζωής. Γενικά έχει το αρνητικό ότι είναι αρκετά προβλέψιμο και δεν πρωτοτυπεί κάπου, αλλά είναι πολύ καλοφτιαγμένο και δουλεμένο από όλες τις απόψεις. Μου άρεσε πολύ και σίγουρα θα ξαναδιαβάσω ό,τι καινούργιο κάνουν αυτοί οι δύο.

 

10. Roughneck (Jeff Lemire): Άλλος ένας Lemire που περνάει στα διαβασμένα, άλλη μία φορά που έμεινα πάρα πολύ ευχαριστημένος. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνική ιστορία (με κάτι λίγα στοιχεία από crime), τοποθετημένη στα βόρεια του Καναδά. Είναι μια καλή, δυνατή ιστορία, που βοηθιέται πολύ και από το artwork του Lemire, το οποίο δεν είναι για όλα τα γούστα, ίσως δεν είναι και πολύ καλό από τεχνικής πλευράς, αλλά καταφέρνει να δημιουργήσει μια δυνατή ατμόσφαιρα και ως συνήθως η τοποθέτηση των panels είναι εξαιρετική.

 

   

   

 

11. Birthright, vol.1-vol.10 (Joshua Williamson): Μια epic fantasy ιστορία που διαδραματίζεται μεταξύ του δικού μας κόσμου στο παρόν και ενός άλλου φανταστικού κόσμου που φέρνει στο κλασσικό D&D setting (αν και έχει και διάφορα δικά του πράγματα μέσα). Το πρωτότυπο όμως είναι ότι η ιστορία ξεκινάει όταν ο νεαρός ήρωας που ως παιδί ταξίδεψε στον κόσμο εκείνο επιστρέφει στον δικό μας αφού η αποστολή του έχει "ολοκληρωθεί".
Αρκετά ιντριγκαδόρικη κεντρική ιδέα και πάρα πολύ καλό artwork από τον Andrei Bressan (το οποίο κιόλας βελτιώνεται συνέχεια), όμως κάτι κάπου δεν μου έκανε τελείως click. Δηλαδή μου άρεσε αρκετά, τι διάολο 10 volumes κάθισα και διάβασα, αλλά ενώ είχε όλα τα φόντα για να είναι πάρα πολύ καλό, μου φάνηκε απλά σχετικά καλό, χωρίς όμως να ξέρω τι μου έλειπε.
Σε κάθε περίπτωση δεν θα δίσταζα να το προτείνω σε κανέναν. Αξίζει μόνο και μόνο για το artwork, ενώ έχει και πολλά άλλα καλά στοιχεία.

 

12. Sykes & Texas Jack (Pierre Dubois): Το Sykes το είχα ξαναδιαβάσει. Είναι ένα όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο, αλλά τρομερά καλοφτιαγμένο western, με εξαιρετικό και πανέμορφο artwork από τον Dimitri Armand. Μάλλον από τα αγαπημένα μου westerns σε μορφή comic. Το Texas Jack είναι ένα ακόμα western από τους ίδιους δημιουργούς, με μερικούς κοινούς χαρακτήρες. Άνετα μπορεί να το διαβάσει κανείς και χωρίς να έχει διαβάσει το Sykes όμως.
Είναι και αυτό με τη σειρά του πολύ καλό, αλλά όχι τόσο καλό όσο το Sykes. Είναι λίγο πιο αργόσυρτο απ' όσο θα έπρεπε και ο βασικός χαρακτήρας δεν είναι το ίδιο ενδιαφέροντας. Παρ' όλα αυτά όμως δεν παύει να είναι ένα πανέμορφο και αξιόλογο western. Ειδικά ο χαμός που γίνεται στο τέλος είναι άκρως εντυπωσιακός.
Προτείνονται και τα δύο άφοβα.

 

13. The Smell of Starving Boys (Loo Hui Phang): Άλλο ένα western, αυτή τη φορά αρκετά πρωτότυπο και περίεργο, αλλά όχι με την καλύτερη δυνατή απόδοση. Δηλαδή, για να μην το κακολογώ, είναι και αυτό καλό, αλλά ανά φάσεις (ειδικά προς το τέλος) φαίνεται να βιάζεται λίγο και οι διάφορες ιδέες που έχει (μερικές εξ αυτών sff) δεν έχουν όσο χώρο χρειάζονται για να ξεδιπλωθούν. Το διάβασα πολύ ευχάριστα δε κάθε περίπτωση.

 

14. Kill the Minotaur (Chris Pasetto & Christian Cantamessa): Μία εκδοχή του μύθου του Θησέα και του Μινόταυρου. Διαβάζεται πολύ ευχάριστα, αλλά ξεχνιέται και πολύ εύκολα. Ένα αξιοπρεπές b-movie σε μορφή comic. Θα διάβαζα και άλλες παραλλαγές μύθων από την ίδια ομάδα δημιουργών.

 

  

15. Questor, vol.1-vol.3 (Jean-Luc Sala): Ένα κωμικό (και ενίοτε κάφρικο) comic που διαδραματίζεται στην Αρχαία Ελλάδα. Χρόνια μετά τον Τρωικό Πόλεμο ο Ιδομενέας μαζί με τον σύντροφό του, Αίσονα, έχουν παρατήσει τον πόλεμο και δουλεύουν ως questers (κάτι αντίστοιχο με ιδιωτικούς ντετέκτιβ). Έχουν εκφυλιστεί και νοιάζονται ως επί το πλείστον μόνο για την άνεσή του, τις γυναίκες, το πότο και το φαί, αλλά μια καινούργια αποστολή τους περιμένει.
Είναι άκρως διασκεδαστικό, με μπόλικο χιούμορ (αν και ξαναλέω μερικό από αυτό είναι αρκετά κάφρικο) και ένα πολύ ωραίο καρτουνίστικο και πολύχρωμο artwork. Δεν λείπουν και οι πιο σοβαρές στιγμές πάντως. Γενικά μου άρεσε αρκετά.

 

16. The Good Asian, vol.1-vol.2 (Pornsak Pichetshote): Μία noir ιστορία που περιστρέφεται κυρίως γύρω από τις εμπειρίες ενός Κινεζό-Αμερικάνου ιδιωτικού ντετέκτιβ τη δεκαετία του '30. Είναι καλογραμμένο, με μία άκρως ιντριγκαδόρικη υπόθεση, ωραία ατμόσφαιρα και φανερή δουλειά γύρω από την πιστή αναπαράσταση της ιστορικής περιόδου στην οποία διαδραματίζεται. Μου άρεσε πάρα πολύ, όπως και το Indifel του ίδιου που έχω διαβάσει παλιότερα.
Μοναδικό μου παράπονο είναι ότι το artwork αν και είναι καλό, δεν μου ταιριάζει πολύ με την όλη ατμόσφαιρα της ιστορίας. Είναι κάπως πολύ καθαρό και φωτεινό για noir. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι πολύ καλό comic και το προτείνω άφοβα σε όλους τους φαν των noir ιστοριών.

 

17. The Six Sidekicks of Trigger Keaton (Kyle Starks): Αυτό είναι μια κωμική ιστορία με κάποια στοιχεία από murder mystery. Γενικά δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Κατά τη γνώμη μου δεν δούλεψε καθόλου σαν μυστήριο και το χιούμορ (με εξαίρεση κάποιες λίγες φορές που το βρήκα τρομερά εύστοχο και πετυχημένο) ήταν μάλλον χλιαρό. Επίσης δεν μου άρεσε καθόλου το artwork.

18. Invincible, Compendium 01 (Robert Kirkman): Αρκετά κλασσικό και καλοφτιαγμένο superhero comic. Μετά από 50 τεύχη με κούρασε και δεν νομίζω ότι είχα να πάρω κάτι ακόμα από αυτό, μιας και το είδος δεν είναι πολύ του γούστου μου, οπότε το σταματάω εδώ. Σίγουρα θα το πρότεινα σε όσους έχουν όρεξη για μια superhero ιστορία, αρκετά κοντά σε αυτές των DC/Marvel, αλλά κάπως πιο μοντέρνα και χωρίς όλο το βάρος του continuity όλων αυτών των χρόνων που έχουν τα comics αυτών των δύο, αλλά αν κάποιος περιμένει μια φρέσκια και πρωτότυπη εκτέλεση του όλου θέματος δεν θα τη βρει εδώ.

 

19. The Nobody (Jeff Lemire): Αυτό είναι μια από τις πρώτες δουλειές του Lemire. Αρκετά καλό και έχει πολλά χαρακτηριστικά που έχουν και άλλα δικά του (κυρίως την ατμόσφαιρα της μικρής, απομονωμένης επαρχιακής πόλης και τα slice-of-life στοιχεία της ιστορίας). Η αλήθεια είναι όμως ότι αν και διαβάζεται πολύ ευχάριστα και θα το πρότεινα άφοβα, έχει γράψει άλλα καλύτερα στο ίδιο μοτίβο (όπως είναι το Roughneck και το Royal City).

 

20. Berserker Unbound (Jeff Lemire): Χαρακτήρας τύπου Conan μεταφέρεται στον δικό μας κόσμο και στη δική μας εποχή. Καθόλου κακό, αλλά μάλλον κάπως ανέμπνευστο και αδιάφορο (χωρίς όμως να είναι βαρετό). Όχι από τις καλύτερες στιγμές του Lemire.

Edited October 17, 2022 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των κόμικς.