Ποια κόμικς διαβάζετε?

[AftPeakTank]

Για άλλη μια φορά κάποια από τα κόμικ που είναι σχετικά με τον Batman... Εκτός από τη λατρεία μου στην DC και στον Wayne, κάνω μια εργασία και το χρειάζομαι...

 

Ποιόν; Ποιός είναι αυτός ο βατμαν;

[Stanley]

Θα πάρω συντόμως μια θέση για το θέμα με τον Μπαρκς και τα λοιπά. Η καθημερινότητα του Ντόναλντ και των παπιών δεν έχει καταγραφεί καλύτερα, πιο ανθρωπινά και συγκινητικά από ό,τι στις σελίδες του Μπαρκς και του Ρόσα. Το ότι παρέχουν ακρίβεια πληροφοριών (ειδικά ο πολιτικός μηχανικός Ρόσα, που οι ιστορίες του είναι άψογες τεχνικά και επιστημονικά) δεν αφαιρεί καθόλου από τον συναισθηματικό τομέα. Δεν είναι μόνο ιστορίες με θησαυρούς και περιπέτειες. Θυμήσου τις ιστορίες καθημερινής τρέλας που έχει ζήσει ο Ντόναλντ για να βρει δουλειά ή για να παλέψει με τον Γκαστόνε μπροστά στην ποδιά της Νταίζυ. Δεν μπορεί να μην βρίσκει κανείς συγκινητικές τις αριστουργηματικές ιστορίες: Γράμμα από το Σπίτι, Αφιερωμένο Εξαιρετικά, Το Ονειρο μιας Ζωής, Χριστούγεννα στην Παραγκούπολη και πολλές άλλες.

Οι Ιταλοί, από την άλλη, υστερούν σαφώς σε ποιότητα και βάθος. Γράφουν ωραίες ιστορίες μεν, αλλά θα τους παρομοίαζα με τις πιο ανάλαφρες του Χόλιγουντ. Από την Ευρώπη, αυτός που λατρεύω περισσότερο είναι ο Βαν Χορν, με το εξαιρετικά ιδιόρρυθμο χιούμορ, μετά ο Βερχάγκεν, άντε και ο Σκράπας.

 

Αλήθεια, έχετε διαπιστώσει την πτώση στην ποιότητα του Κόμιξ; Δημοσιεύει όλο κάτι ιστορίες πουθενάδων, Ρόσα δε έχει να δώσει από πέρυσι. Btw, Ο τελευταίος έχει αποσυρθεί και δεν γράφει πλέον ιστορίες, κάτι που το περιοδικό επιμένει να αποσιωπά.

[wordsmith]

Συμφωνώ για την πτώση στην ποιότητα του Κόμιξ. Αλλά σιγά μην έλεγε ότι ο Ρόσα τα έχει παρατήσει, αφού αρκετοί θα το αγοράζουν μόνο γι'αυτόν και, αν ακούσουν ότι αποσύρθηκε, μπορεί να νομίσουν ότι δε θα ξαναδημοσιεύσει το Κόμιξ ιστορίες του και θα πάει φούντο από πωλήσεις. Λες και ως τώρα τις έχει δημοσιεύσει όλες...

Για τον Βαν Χορν επίσης συμφωνώ ότι είναι καλός, έχει ένα μαύρο χιούμορ που ξεχωρίζει, δε φοβάται μη θίξει κάποιον. "Το πορτοφόλι μου είναι πιο άδειο κι από το κεφάλι ενός πολιτικού"=κορυφαίο! Αλλά στο σχέδιο είναι σταθερά αρχάριος και δε βελτιώνεται. Μακάρι να του τα σχεδίαζε κάποιος άλλος.

Για την έλλειψη "βάθους", όμως, όπως λες, στους Ιταλούς, θα διαφωνήσω. Γιατί είναι πιο βαθύ να εμπλουτίζεις το παρελθόν του Σκρουτζ ή την καθημερινότητα του Ντόναλντ (εντάξει, αυτές οι ιστορίες είναι οι πιο "ώριμες", να πούμε, από εκείνες με τους θησαυρούς) από το να σατιρίζεις τη δική μας πραγματικότητα μέσω των παπιών; Ασφαλώς και με συγκίνησαν οι ιστορίες που αναφέρεις, αλλά υπάρχουν κι άλλα στιλ. Και επίσης ο Ρόσα κάνει το μεγάλο λάθος να "πολώνει", που λένε, τους χαρακτήρες: ο Σκρουτζ πάντα νικάει, ο Ντόναλντ έχει σχεδόν πάντα το διακοσμητικό ρόλο του καρπαζοεισπράκτορα-ή-κάπως-έτσι και τα ανιψάκια έχουν πάντα δίκιο και είναι πάντα η φωνή της λογικής και της ωριμότητας(όπως κάθε φυσιολογικό δεκάχρονο παιδί!). Ενώ στις ιστορίες των άλλων υπάρχει περισσότερο σασπένς, δεν ξέρεις ποιος θα νικήσει στο τέλος: ο Σκρουτζ θα παρασυρθεί σε λάθη από την τσιγκουνιά και την απληστία του ή σε επιτυχίες από την πείρα του; Ο Ντόναλντ θα τα θαλασσώσει λόγω ατυχίας, παρορμητισμού και σχετικού ψώνιου ή θα ανταμειφθεί ως αθώο θύμα των περιστάσεων; κλπ κλπ Απ'αυτή ακριβώς την "πόλωση" πάσχουν και τα δίδυμα Αστερίξ-Οβελίξ και Μίκυ-Γκούφη.

Επίσης τρελαίνομαι που, στις ιταλικές ιστορίες, ο Ντόναλντ και ο Σκρουτζ, ελεύθεροι από την πολιτική ορθότητα, πλακώνονται στο ξύλο! Σε πολλά ιταλικά καρέ βλέπεις μόνο ένα σύννεφο από το οποίο βγαίνουν κόκκινα αστεράκια, διάφορα "ουφ!" και "γκρρρ!" και δυο σειρές αριθμών, η μία να ανεβαίνει και η άλλη να κατεβαίνει (κάνουν παζάρια για την αμοιβή του Ντόναλντ). Πάνω σε αυτά τι λες;

 

edit: check this out

Edited November 21, 2010 by wordsmith

[Stanley]

Κοίτα, όλα αυτά που μου λες θα τα αντικρούσω απλά με μια παρομοίωση: είναι σαν να μου λέει κάποιος ότι επειδή οι ταινίες του Χόλιγουντ έχουν ξύλο, βρισίδι και σεξ, είναι δλδ πιο ΄΄ρεαλιστικές΄΄ είναι ανώτερες από π.χ τις ταινίες του Ταρκόφσκι, όπου ο κάθε ηθοποιός μιλάει για μισή ώρα και ακόμα και να του έχει σκοτώσει την μάνα κάποιος, το μόνο που θα του κάνει είναι να του θίξει το φιλοσοφικό του υπόβαθρο.

 

Πού είδες ότι ο Σκρουτζ πάντα νικάει; ΠΟΤΕ δεν νικάει! Πάντα χάνει τον θησαυρό, είτε από την τοπική αρχαιολογική υπηρεσία είτε από κάποια βλακεία του. Τα σενάρια του Ρόσα, για μένα, δεν συγκρίνονται με τα ιταλικά, τα οποία τα βρίσκω προβλέψιμα και σχετικά παιδικά. Διαβάζω ακόμα μόνο το Κόμιξ, το Ντόναλντ και τα Κλασικά και, παρόλο που απολαμβάνω τις ιστορίες στα 2 τελευταία, πολλές φορές νιώθω ότι διαβάζω κάτι πραγματικά αναμενόμενο και ΄΄εύκολο΄΄.

 

ΥΓ:Τα έχω κόψει καιρό αυτά. Ο Τερζόπουλος πάει να βγάλει λεφτά κι από την μάνα του, δεν έχω σκοπό να τον κάνω πλούσιο, χωρίς νόημα.

[wordsmith]

Δεν εννοώ ότι καταφέρνει να κρατήσει το θησαυρό που βρήκε. Εννοώ ότι έχει πάντα δίκιο, δεν κάνει ποτέ λάθος, μέχρι να βρει το θησαυρό. Ύστερα, στο επίλογο, του τον παίρνουν, έτσι, για πρωτοτυπία, για να μη γίνει ακόμα πιο πλούσιος.

Για τον Τερζόπουλο συμφωνώ, απλώς είναι ευκαιρία να βρουν όσοι θέλουν και δεν έχουν κάποιες εξαντλημένες ιστορίες.

Με την παρομοίωσή σου δε συμφωνώ. Είναι παιδικό το αστείο, πχ, όπου ο Γκαστόνε, ψάχνοντας να φωτογραφίσει σπάνιαπερίεργα πράγματα, φωτογραφίζει μια άδεια θέση πάρκινγκ στο κέντρο της πόλης; Αυτή είναι η πεζή ευρωπαϊκή καθημερινότητα με την οποία ταυτίζομαι πολύ περισσότερο παρά με την ιστορία του πυρετού του χρυσού στην άγρια δύση. Ίσως είναι θέμα γούστου ευρωπαϊκού.

[Oberon]

Παρόλο που μ'αρέσουν και οι Αμερικανικές και οι Ευρωπαικές ιστορίες (αν και όχι όλες), νομίζω πως δεν είναι θέμα διαφοράς Ευρωπαικού από Αμερικανικό γούστο γιατί υπάρχουν χιλιάδες Ιταλικές ιστορίες που είναι καθαρά περιπέτειες σε εξωτικούς και μη κόσμους, και άλλες τόσες Αμερικανικές που είναι πιο καθημερινές. Χαρακτηριστικά παραδείγματα των τελευταίων είναι οι ιστορίες από το Ημερολόγιο της Νταίζυ και αρκετές άλλες του Μπαρκς όπου ο Ντόναλντ προσπαθεί να κάνει διάφορα επαγγέλματα, όπως και οι επίσης Αμερικανικές ιστορίες στη φάρμα της Γιαγιάς Ντακ.

 

Αληθεύει πάντως πως η . . .  χαρακτηριστική "ατυχία" του Ντόναλντ είναι καθαρά Ιταλικό δημιούργημα μια που πολλές Ιταλικές ιστορίες παρουσίαζαν τον Ντόναλντ σαν μεροκαματιάρη και μίζερο μικροαστό που συχνά καταπιεζόταν από τον πάμπλουτο θείο του και πειθόταν να τον ακουλουθήσει σε διάφορες περιπέτειες υπό την απειλή έξωσης κλπ. Αντίθετα, σε πολλές Αμερικανικές ιστορίες τα ανίψια και ο Ντόναλντ ακολουθούσαν το θείο Σκρουτζ ανά τον κόσμο (και εκτός κόσμου) με τη θέλησή τους, βασισμένοι στην επιθυμία για περιπέτεια. Και πολύ λογικά μάλιστα αφού πολλά παιδιά είχαν και έχουν τέτοια όνειρα.

Edited November 22, 2010 by Oberon

[Stanley]

Κατ΄αρχήν, αυτό που πρέπει να ξεκαθαριστεί είναι ότι όταν λέμε Αμερικάνους δημιουργούς, εννοούμε...ποιους; Μόνο Ρόσα και Μπαρκς, φαντάζομαι, γιατί όλοι οι άλλοι είναι Ευρωπαίοι! Οπότε, να έχουμε μια ζυγαριά με μια ολόκληρη ήπειρο στη μία, και δύο σχεδιαστές στην άλλη, είναι αδόκιμο, γιατί πολύ απλά η διαφορά νοοτροπίας δεν μπορεί να εντοπισθεί σε τέτοιας κλίμακας σύγκριση. Σε επίπεδο σχεδιαστών μόνο.

 

Και προσέχετε πώς μιλάτε για τον Ντόναλντ μου!

[Oberon]

Αν κάποιος κάνει ένα search στο COA I.N.D.U.C.K.S. για καλλιτέχνες κατά εθνικότητα, θα δει πως υπάρχουν 408 από τις ΗΠΑ και 498 από την Ιταλία, με λιγότερους από άλλες χώρες, αν και οι Δανοί και οι Γάλλοι είναι επίσης αρκετοί, κυρίως συγγραφείς.  Χαρακτηριστικά πάντως θα αναφέρω ανάμεσα στους Αμερικανούς, εκτός του Μπαρκς και του Ρόζα (όπως προφέρει ο ίδιος το όνομά του και όλοι οι φανς του, εκτός των editors των Ελληνικών Ντίσνευ κομικς), τον Tony Strobl, τον Al Taliaferro, τον William VanHorn, και τον  Floyd Gottfredson αν και ο τελευταίος σχεδίασε κόμικς και στριπς με τον Μίκυ Μάους. Σίγουρα πάντως το ποσοστό είναι απόλυτα συγκρίσιμο ανάμεσα στους Αμερικανούς και Ιταλούς (ή και άλλους που εργάζονται για την Disney Italia) Disney creators. 

 

Να το λινκ για το  COA I.N.D.U.C.K.S: http://coa.inducks.org/

 

 

 

Όσο για τον αγαπητό Ντόναλντ, προσωπικά μου έχει δώσει την άδεια να μιλάω όπως θέλω γι'αυτόν. Εξ άλλου ο Ντόναλντ ήταν πάντα attention grabber και κάθε δημοσιότητα είναι καλή δημοσιότητα κατά τη γνώμη του! ;)

Edited November 23, 2010 by Oberon

[Stanley]

Εννοούσα ότι οι ιστορίες που διαβάζουμε είναι κυρίως από Ιταλούς,αφού μόνο το Κόμικ δημοσιεύει κυρίως Αμερικάνους. Κλασικά,Μίκυ,Ντόναλντ και όλα τα άλλα δημοσιεύουν Ιταλούς. Τώρα, εσύ, αν διαβάζεις Uncle Scrooge, πάω πάσο!

[Oberon]

Εννοούσα ότι οι ιστορίες που διαβάζουμε είναι κυρίως από Ιταλούς,αφού μόνο το Κόμικ δημοσιεύει κυρίως Αμερικάνους. Κλασικά,Μίκυ,Ντόναλντ και όλα τα άλλα δημοσιεύουν Ιταλούς. Τώρα, εσύ, αν διαβάζεις Uncle Scrooge, πάω πάσο!

 

 

 

Θέμα timeframe. Οι περισσότερες ιστορίες του Μπαρκς, όπως και εκείνες άλλων Αμερικανών καλλιτεχνών έχουν δημοσιευτεί με τα χρόνια (και μερικές νομίζω δημοσιεύονται ακόμα) και στο εβδομαδιαίο Μίκυ Μάους και σε άλλους Ελληνικούς τίτλους. Κατά καιρούς πάντως αγοράζω και το Topolino, όταν έχει ιστορίες με τη Μάτζικα Ντε Σπελ, και τους Αμερικανικούς τίτλους που εκδίδει η Gemstone Publishing.

 

 

 

[Paradise Lost]

Ειμαι μεγαλη φαν του Μπαρκς-με αυτον μεγαλωσα in a way.Επισης λατρευω τον Aragones-θεος ο Groo.

Aλλο κορυφαιο κομικς που κυκλοφορουσε παλαιοτερα στην Ελλαδα και το διαβαζα φανατικα το Μικυ Μυστηριο.Δυστυχως ομως μετα το χαλασαν τελειως μεχρι που σταματησε.

[Δημήτρης]

Θα ξεκινήσω το post μου λέγοντας ότι γνωρίζω πως δεν είμαι αντικειμενικός. Όλα κι όλα τα comics που έχω διαβάσει δεν πρέπει να είναι παραπάνω από τριάντα. Και έχω μόλις τα τριπλάσια από αυτά να με περιμένουν αδιάβαστα. Λίγο πράμα δηλαδή. Πάντως είτε αντικειμενικά, είτε όχι, το mini series που μόλις τελείωσα στάθηκε ικανό να μου τινάξει τα μυαλά στον αέρα. Ήταν απίστευτο, καταπληκτικό, συγκλονιστικό πραγματικά. Αναφέρομαι φυσικά στο φοβερό και τρομερό Death Dealer. Ήταν αριστούργημα, μοναδ.. αρκετά όμως με τα κοσμητικά επίθετα :tongue: Ας περάσουμε στην υπόθεση. Η οποία ουσιαστικά... δεν υφίσταται. Η ιστορία έχει να κάνει μ' έναν πολεμιστή ο οποίος επιστρέφει από τους νεκρούς, για να εκδικηθεί αυτούς που τον πρόδωσαν. Με τις ατελείωτες νίκες του στα πεδία των μαχών είχε κάνει πλούσιους τους βασιλείς και τους αφέντες του, had made them rich, built dynasties for them, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά. Αυτοί όμως άρχισαν να τον φοβούνται και συνομώτησαν εναντίον του. Παρακολουθούμε την αναζήτηση του πολεμιστή ο οποίος μέχρι να εκπληρώσει τον τελικό σκοπό του, δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο διάβα του. Δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο εχθρό, απλώς σφάζει ότι κινείται. Ουσιαστικά δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος. Όποιος τα θέλει αυτά, όποιος θέλει πλοκή και συνοχή πολύ απλά ας μην το διαβάσει. Η ιστορία όμως σφίζει από ένταση, πάθος, σεξισμό, και πολύ- πολύ θάνατο. Σκληρό, βίαιο και ενίοτε σοκαριστικό, αποτελεί πραγματικά την αποθέωση του barbaric epic. Με μία γρήγορη σκέψη, μονάχα τα Κόναν στέκονται ισάξια δίπλα του. Και αυτά αμυδρά. Αν ο Howard ήταν σκιτσογράφος το Death Dealer θα έκανε. Αν οι Frank Frazetta, Simon Bisley ήταν συγγραφείς, τις ιστορίες του Howard θα έγραφαν. Εαν δεν τους γνωρίζετε, googlαρετε τους για του λόγου το αληθές. Απλά υποκλίνομαι Όποιος θέλει να απολαύσει τον βαρβαρισμό σ' όλο του το μεγαλείο, το Death Dealer είναι αυτό που ζητά. Μόνο - σημαντικό - πρόβλημα το ότι είναι πολύ σπάνιο, μου βγήκε κυριολεκτικά η πίστη ανάποδα μέχρι να το βρω.

Edited February 27, 2011 by Δημήτρης

[Eric Draven]

Παιδιά, διαβασα το Spiderman Ultimatum και το βρήκα εκπληκτικο! Στη σειρά Ultimatum ο Μαγκνίτο, τρελαμένος απ'το θανατο των παιδιών του στέλνει ένα τεράστιο τσουνάμι και καταστρέφει σχεδόν όλο το Μανχάταν σκοτώνοντας εκκατομύρια ,αναμεσα σε ανθρώπους και σουπερηρωες, όπως μέλη των X-men, Fantastic Four, Spiderman και άλλους! Χαμός. Πλεον δεν έχουμε το τυπικο heroes save the day- τα πάντα είναι αναλώσιμα. Θα πάρω και τα υπόλοιπα, ελπίζω να είναι το ιδιο καλα όσο του Σπάιντερμαν.

 

 

[BladeRunner]

Κανείς δεν διαβάζει comics; Έχει παραμεληθεί το topic, μου φαίνεται. Λοιπόν, σήμερα το αγόρασα, σήμερα το άρχισα, και πριν από λίγα λεπτά το τελείωσα. Μιλάω για το Wanted, σε σενάριο Mark Millar και σχέδιο J.G. Jones. Καταπληκτική ιδέα! Ποιοι κρύβονται πίσω από όλα αυτά που γίνονται στον κόσμο; Ποιος γράφει την ιστορία, ποιος εξαφανίζει γεγονότα; Πολύ καλή ιδέα, πραγματικά. Βία, χάος, σφαγές, σεξ και πολλές βρισιές, είναι μερικά από τα συστατικά στοιχεία του Wanted. Αρκετά καλοί χαρακτήρες, δεν μπορώ να πω ότι συμπάθησα κανέναν, εκτός ίσως του Κουκλοποιού, αλλά σίγουρα όλοι ήταν... ένας και ένας. Πάντως, το καλύτερο κομμάτι του graphic novel αυτού, ήταν σίγουρα το σχέδιο. Τέλειο! Σαν να έβλεπα ταινία και όχι να διάβαζα ένα απλό comic. Και τα χρώματα πολύ ωραία και ταίριαζαν. Τα αρνητικά είναι αρκετούτσικα, όπως π.χ. η υπερβολική βία, οι πολλές βρισιές, οι αρνητικοί χαρακτήρες(κακοί με όλη την έννοια της λέξης, μισούν όλο τον κόσμο, κοροϊδεύουν όλο τον κόσμο, ακόμη και τους αναγνώστες του comic). Αλλά, υποθέτω, ότι επίτηδες το έκανε αυτός ο Millar. Με προκλητικό τρόπο και όχι καλοσυνάτο, θέλει να δείξει ότι κοιμόμαστε όρθιοι. Όχι ότι αυτός είναι ξύπνιος, αλλά σίγουρα κάτι δεν πάει καλά. Δεν παίρνει άριστα, αλλά σίγουρα πρόκειται για ένα πολύ καλό και ενδιαφέρον graphic novel, που συχνά-πυκνά θα χαζεύω τις εικόνες και θα διαβάζω διαλόγους, δεν θα το παρατήσω στη γωνία με τα υπόλοιπα graphic novels, και σίγουρα δεν θα το ξεχάσω.

[Eric Draven]

Εγώ διαβάζω κόμικς!

 

Λοιπόν τελευταία διάβασα τα:

 

American Vampire (κυκλοφορει στα ελληνικα).

 

 

Γραμμένο από Στήβεν Κινγκ παρακαλώ. Πολύ ωραίο σκίτσο και ενδιαφέρουσα ιστορία που ξετυλίγεται απ'την Άγρια Δύση έως την εποχή της Μαφίας.

 

 

Ikigami

 

 

Φοβερο και τρομερό ενήλικο manga. Στενάχωρο, μελαγχολικό, μα με μαθήματα ζωής.

 

 

Τελευταία μαζεύω και την black edition του Deathnote.

 

 

Είχα δει τη σειρά και τώρα ευκαιρία να αποκτήσω και τα βιβλία. Το Deathnote είναι μια πανέξυπνη διάσημη σειρά manga που αφορά ένα τετράδιο του θανάτου στο οποίο όποιον γράψεις πεθαίνει. Αυτό μόνο επιφανειακά το αναφέρω καθως το σύμπαν του Deathnote είναι αρκετά ποιο περίπλοκο και πλούσιο.

[Nihilio]

Κανείς δεν διαβάζει comics; Έχει παραμεληθεί το topic, μου φαίνεται. Λοιπόν, σήμερα το αγόρασα, σήμερα το άρχισα, και πριν από λίγα λεπτά το τελείωσα. Μιλάω για το Wanted, σε σενάριο Mark Millar και σχέδιο J.G. Jones. Καταπληκτική ιδέα! Ποιοι κρύβονται πίσω από όλα αυτά που γίνονται στον κόσμο; Ποιος γράφει την ιστορία, ποιος εξαφανίζει γεγονότα; Πολύ καλή ιδέα, πραγματικά. Βία, χάος, σφαγές, σεξ και πολλές βρισιές, είναι μερικά από τα συστατικά στοιχεία του Wanted. Αρκετά καλοί χαρακτήρες, δεν μπορώ να πω ότι συμπάθησα κανέναν, εκτός ίσως του Κουκλοποιού, αλλά σίγουρα όλοι ήταν... ένας και ένας. Πάντως, το καλύτερο κομμάτι του graphic novel αυτού, ήταν σίγουρα το σχέδιο. Τέλειο! Σαν να έβλεπα ταινία και όχι να διάβαζα ένα απλό comic. Και τα χρώματα πολύ ωραία και ταίριαζαν. Τα αρνητικά είναι αρκετούτσικα, όπως π.χ. η υπερβολική βία, οι πολλές βρισιές, οι αρνητικοί χαρακτήρες(κακοί με όλη την έννοια της λέξης, μισούν όλο τον κόσμο, κοροϊδεύουν όλο τον κόσμο, ακόμη και τους αναγνώστες του comic). Αλλά, υποθέτω, ότι επίτηδες το έκανε αυτός ο Millar. Με προκλητικό τρόπο και όχι καλοσυνάτο, θέλει να δείξει ότι κοιμόμαστε όρθιοι. Όχι ότι αυτός είναι ξύπνιος, αλλά σίγουρα κάτι δεν πάει καλά. Δεν παίρνει άριστα, αλλά σίγουρα πρόκειται για ένα πολύ καλό και ενδιαφέρον graphic novel, που συχνά-πυκνά θα χαζεύω τις εικόνες και θα διαβάζω διαλόγους, δεν θα το παρατήσω στη γωνία με τα υπόλοιπα graphic novels, και σίγουρα δεν θα το ξεχάσω.

Το Wanted είναι το DC Universe αν κερδίσουν οι κακοί. Για παράδειγμα, ο Riktus και η συμμορία του είναι οι εχθροί του Batman, ο πρωταγωνιστής γιός του Deathstroke (ή του Bullseye της Marvel δεν έχω αποφασίσει ακόμα) και η Fox η Catwoman.

Για το σενάριο πάντως, ο Millar είναι από τη γενιά εκείνη των Βρετανών συγγραφέων που αγαπούν την πρόκληση (βλέπε επίσης Ennis και Ellis) και, ΟΚ, δεν είναι τόσο καλός όσο ο Ennis στο Preacher, αλλά έχει την πλάκα του αν ξέρεις τι να περιμένεις.

 

 

Εγώ, τώρα στα γεράματα, κάθομαι και διαβάζω τα Dragonball. Τα έχουν τα χρονάκια τους τα manga και δε με ενθουσιάζει η λογική του "Είναι ανίκητος-τις τρώω-εκπαιδεύομαι-γίνομαι ανίκητος-σκάει κάποιος άλλος ακόμα πιο ανίκητος" ούτε το ότι περνάει χρόνια στα γρήγορα και ασχολείται μόνο με τις μάχες και όχι τις ζωές των χαρακτήρων. Όμως αναμφίβολα βγάζει μια περίεργη επικίλα η σειρά και φεύγει και γρήγορα (σε αντίθεση με το anime)

[BladeRunner]

Το Wanted μου άρεσε, πέρασα ωραίες στιγμές, τα σχέδια πολύ όμορφα και η βασική ιδέα ενδιαφέρουσα, απλώς δεν του βάζω και άριστα. Το American Vampire είναι στη λίστα μου, αλλά στα ελληνικά είναι ακριβό. Και το Wanted ήταν ακριβό, γι'αυτό δεν το έπαιρνα τόσο καιρό, αλλά με την νέα τιμή των εκδόσεων, δεν το σκέφτηκα παραπάνω, το τσίμπησα.

[SpirosK]

η σειρά και φεύγει και γρήγορα (σε αντίθεση με το anime)

 

To Dragonball Kai φεύγει πολύ γρήγορα όμως, όπως θα έπρεπε να κάνει κ το αυθεντικό ;)

[Nihilio]

η σειρά και φεύγει και γρήγορα (σε αντίθεση με το anime)

 

To Dragonball Kai φεύγει πολύ γρήγορα όμως, όπως θα έπρεπε να κάνει κ το αυθεντικό ;)

Θυμάμαι μικρός που έκανα zapping τα πρωινά του ΣΚ για τρεις μήνες και έβλεπα τα πέντε λεπτά πριν καταστραφεί ο πλανήτης των Namek. Τώρα, σε μια βδομάδα έχω περάσει και το CELL.

[Eric Draven]

 

Πήρα αυτό σήμερα. Ο Μπάτμαν έχει εξαφανιστεί-πιθανόν νεκρός- και ο Nigtwing-πρωην Ρόμπιν φοράει τη στολή και γίνεται Μπάτμαν έχωντας στο πλευρό του τον γιο του Μπρους Γουέιν για νέο Ρόμπιν. Πολύ καλό, βίαιο και με εξαιρετικό σχέδιο.

 

 

Tα τελευταία πονήματα του Millar είναι τα παρακάτω. Όσοι δεν τα έχετε διαβάσει, απλά, τρέχτε..!

 

[BladeRunner]

 

Batman: Το Φονικό Αστείο. Το αγόρασα μόλις σήμερα, και δεν άντεξα να μην το αρχίσω άμεσα, έτσι ξεκίνησα να το διαβάζω, και μιας και είναι μικρό, το τελείωσα κιόλας. Γενικά, δεν έχω διαβάσει και πολύ Batman, κάτι σκόρπιες ιστοριούλες από 'δω, κάτι ταινίες από 'κει, αλλά τίποτα παραπάνω. Γενικά, οι σούπερ ήρωες δεν είναι το φόρτε μου. Αλλά αυτή η ιστορία, ήταν απλά υπέροχη. Μου άρεσε που αποκαλύφθηκε ένα μέρος από το παρελθόν του Joker, έτσι για να καταλάβω γιατί έγινε έτσι όπως έγινε, χαρακτήρες, διάλογοι πάρα πολύ καλοί, σενάριο απλό αλλά πραγματικά καλό, το τέλος με το ανέκδοτο του Joker όχι και τόσο αναμενόμενο με βάση αυτά που έγιναν μέσα στην υπόθεση, αλλά πραγματικά γέλασα. Α, ξέχασα, το σχέδιο και τα χρώματα, ΤΕΛΕΙΑ. Η extra ιστορία στο τέλος της έκδοσης, επίσης καλή και απλή, αλλά...

...δεν ντρέπεται να σκοτώσει τον Batman, έτσι απλά, με μια σφαίρα στο κεφάλι...; Ντροπή κύριος, ντροπή!

 

[Alucard]

BladeRunner, πώς σου φάνηκε η μετάφραση? Ήταν η πρώτη μου 'μεγάλη' δουλειά και είμαι πολύ περήφανος γι' αυτή! Την αλήθεια, ε;

 

Δεν ξέρω αν σας αρέσει καθόλου η κουλτούρα της Ανατολής, αλλά πρόσφατα διάβασα τους 3 τόμους του Okko. Το θέμα του είναι μια συντροφιά ηρώων με αρχηγό έναν ronin. Μου άρεσε πάρα πολυ και το σκίτσο είναι φοβερό. Όσοι αγαπάτε samurai, ninja κτλ (ή είστε φαν του Legend of the Five Ribgs) να το διαβάσετε οπωσδήποτε!

[BladeRunner]

Μια χαρά μου φάνηκε! Δεν ξέρω πως είναι οι διάλογοι στο πρωτότυπο, αλλά στο amazon μπορώ να δω τον πρόλογο, και βλέπω ότι η μετάφραση είναι μια χαρά και ταιριαστή. Δεν θυμάμαι να είδα καμιά ασάφεια ή κάποιο λάθος μες στο κείμενο και τους διαλόγους, οπότε έκανες καλή δουλειά.

Edited May 17, 2011 by BladeRunner

[Alucard]

Σ'ευχαριστώ!

[KELAINO]

http://www.mangareader.net/125-6173-1/vinland-saga/chapter-1.html

 

 

 

Vinland Saga, αρχικαραθεσπέσιο.