month Posted July 6, 2006 Share Posted July 6, 2006 Όνομα Συγγραφέα:Month Είδος: Επική φαντασία Βία; Ναι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 967 Αυτοτελής; Οχι Κεφάλαιο 1ο Σχόλια: Έπεται συνέχεια «Είσαι σίγουρος για το μέρος που μας πας, μάγε;» «Γκουίντορ. Και, ναι, είμαι σίγουρος.» «Γιατί η φυλή μου λέει-» «Ότι το μέρος είναι στοιχειωμένο από τα πνεύματα των νεκρών βασιλιάδων και προστατεύετε από τα ανηλεή, φασματικά στύφη που διοικούσαν στην διάρκεια της ακατάσχετα βίαιης και μακρόπνοης ζωής τους.» «Εμ… Βασικά λένε ότι οι νεκροί βασιλιάδες φυλάγονται από τους νεκρούς τους στρατιώτες.» «Ρέρικ, είσαι ασυζητητί ένα από τα αδιαμφισβήτητα δείγματα έλλειψης εξέλιξης στις απομακρυσμένες περιοχές της αυτοκρατορίας.» «Τι εννοείς, μάγε;» «Γκουίντορ. Και ξέχνα το.» Το τοπίο ήταν ομιχλώδες - μα πολύ ομιχλώδες: κανείς δεν μπορούσε να δει πάνω από απόσταση τριών βημάτων γύρω του. Πράγμα που, σε τελική ανάλυση και λαμβάνοντας υπόψη το μέρος που βρίσκονταν, ήταν κάτι το καλό. Τα νεκρά δέντρα, που τα κλαδιά τους είχαν πάρει παράξενες γωνίες, ήταν αρκετά ανατριχιαστικά ώστε να κάνουν ακόμα και ένα Λεγεωνάριο, έναν από τους προσωπικούς φρουρούς του Αυτοκράτορα, να ανησυχήσει. Αλλά τα δέντρα ήταν μόνο το ανατριχιαστικό περιτύλιγμα. Ο πραγματικός τρόμος κρυβότανε πίσω και πάνω στα δέντρα. Βλέπετε, οι κάτοικοι του μέρους αυτού δεν ήταν και οι καλύτεροι γείτονες που θα μπορούσε να έχει κανείς· το αντίθετο, μάλιστα. Πάνω στα δέντρα ζούσανε φρικιαστικά τέρατα με ακόμα πιο φρικτά ονόματα. Τα Γκούρκλω, τέρατα με σώμα κουκουβάγιας, αλλά νύχια μεγαλύτερου αρπακτικού - τέρατα που ζούσανε με το αίμα των θυμάτων τους. Στο έδαφος, τα Κρελ, μισά Τρολλ και μισά λύκοι - τέρατα με την ομαδικότητα, την φάτσα και την ταχύτητα των λύκων, ενώ είχαν την αντοχή και το μέγεθος των Τρολλ. Ευτυχώς είχαν και την εξυπνάδα των Τρολλ, αλλιώς τα πράγματα θα ήταν πολύ δύσκολα. Οι κίνδυνοι του δάσους, δεν σταμάταγαν εκεί. Υπάρχει, μάλιστα, μια διάσημη τρίτομη διατριβή πάνω στο θέμα των κινδύνων του Δάσους της Τρέλας, στη μέση της Κοιλάδας της Ασάλευτης Σιωπής. Ποτέ δεν εξηγήθηκε πως ο συγγραφέας ήξερε όλους τους κίνδυνους για να τους καταγράψει σε ένα τέτοιο σύγγραμμα, αλλά οι αρχικές αναφορές ήτανε ιδιαίτερα ακριβείς ώστε να μην αμφισβητηθεί. Και άλλωστε, όπως έγραφε στο τέλος: «Όποιος δε με πιστεύει μπορεί να πάει να δει μόνος του.» «Μάγε, πες μου ξανά, γιατί ήρθαμε εδώ;» «Γκουίντορ. Και ήρθαμε να μάθουμε τι κρύβει το δάσος στο κέντρο του.» «Και γιατί ακριβώς σε ακολουθώ, μάγε;» «Γκουίντορ. Με ακολουθείς γιατί έσωσα την ιδιαζόντως μελανή και παρασιτική ζωή σου.» «Μάγε…» «Ρέρικ, για τελευταία φορά, με λένε Γκουίντορ!!!» Ήταν ένα παράξενο ζευγάρι μα την αλήθεια. Ο Ρέρικ, ένας εύρωστος και ψηλός της Κοιλάδας της Ασάλευτης Σιωπής, με τα κλασικά χαρακτηριστικά ενός κατοίκου της Αυτοκρατορίας: ξανθός γαλανομάτης με λευκό δέρμα. Το πρόσωπό του είχε την τιμιότητα ενός άντρα που μεγάλωσε μακριά από τις πόλεις χαραγμένη πάνω του· ο Γκουίντορ υποστήριζε ότι χαραγμένο πάνω στο πρόσωπό του ήταν η βλακεία. Από την άλλη, ο σύντροφός του ήταν ένας κοντός, σκεβρωμένος από τα χρόνια γέροντας, με δάχτυλα μαύρα από τη μελάνη και ρούχα ποτισμένα από περίεργες μυρωδιές. Στο πρόσωπό του ήταν στερεωμένο ένα κατασκεύασμα από μέταλλο και γυαλί που ονόμαζε οπτικά βοηθήματα, αν και ο Ρέρικ, με την συνηθισμένη αφέλειά του, τα ονόμασε ματογυάλια, κάτι που έκανε τον Γκουίντορ έξω φρενών, καθώς μείωνε την αξία και την χρηστικότητα της εφεύρεσής του. Βέβαια, τις περισσότερες φορές, ο Ρέρικ δεν καταλάβαινε τι ακριβώς του έλεγε ο σύντροφός του. Έλεγε το γερο-αλχημιστή μάγο, πιο πολύ για να του σπάσει τα νεύρα. Τον ακολουθούσε για λόγους τιμής, ή έτσι έλεγε σε όλους όσους ρωτάγανε. Δεν έλεγε ποτέ τι ακριβώς έγινε και του είχε τέτοια υποχρέωση ώστε να τον ακολουθεί παντού. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι ο κώδικας τιμής με τον οποίο ζούσε υπαγόρευε το να μείνει κοντά του ακόμα και αν τον οδηγούσε σε βέβαιο θάνατο, πράγμα που έκανε αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Δεν ζητούσε πια να επιστρέψουν· είχαν περάσει προ πολλού το σημείο που δεν είχε γυρισμό. Στα χέρια του το τσεκούρι που του είχε δώσει ο σύντροφός του τρεμόπαιζε νευρικά. Ένας διπλός πέλεκυς, βαρύς, αλλά με τέτοια ισορροπία που πρόδιδε την άψογη τέχνη του κατασκευαστή του. Παρόλο το βάρος του μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με τεράστια άνεση, τέτοια που το έκανε ανώτερο από όλα τα όπλα που είχε δει ποτέ στη ζωή του. Ο Γκουίντορ προχωρούσε με τα χείλη του σφιγμένα, στα χέρια του δυο μικρά φιαλίδια. Είχε αυτά και άλλα πέντε, συν τρεις πρέζες από τη σκόνη. Τα όπλα του τελείωναν, τα πόδια του πονούσαν και ο Ρέρικ βρωμούσε προβατίλα, φυσιολογικό πράγμα, μιας και ήταν βοσκός. Θα τον βάλω να κάνει μπάνιο αν, όταν, και με όποιο τρόπο καταφέρουμε να γυρίσουμε, σκέφτηκε. Το ταξίδι δεν ήταν δική του ιδέα, στην πραγματικότητα δεν ήθελε να έχει απολύτως καμία σχέση με την αποστολή αυτή και ακόμα περισσότερο με το δάσος που ήταν μέσα αυτήν τη στιγμή. «Μάγε, η ομίχλη σηκώνεται.» Ο αλχημιστής ετοιμάστηκε να απαντήσει, όταν μια λάμψη στα αριστερά του, του απέσπασε την προσοχή. Σήκωσε το χέρι του για να πετάξει το φιαλίδιο με τη Φωτιά του Γκουίντορ (παραλλαγή της φωτιάς των Αλχημιστών, πιο εύφλεκτη, πιο οικονομική· όσο για το όνομα, πίστευε ότι ήταν καλύτερο από το «βελτιωμένο υγρό πυρ»). Το τέρας πρόλαβε να ορμήσει. Η λυκίσια φάτσα του και τα δυνατά, καλυμμένα με παχιά λευκή γούνα χέρια του, δηλώνανε το τι ήταν το κτήνος: Κρελ. Αν βέβαια μπορούσε να συνεχίσει την παρατήρηση του τέρατος, θα μπορούσε να δει ότι και το υπόλοιπο σώμα ήταν αυτό ενός Κρέλ, αλλά ήταν απασχολημένος με το να προσπαθεί να σπάσει τη λαβή του κτήνους στο λαιμό του. Ένιωθε να πνίγεται, να χάνεται. Με μια λυσσασμένη, απέλπιδα προσπάθεια κατάφερε να ελευθερώσει τον λαιμό του. Ζωογόνος αέρας γέμισε τα στήθη του και η όραση του επανήλθε. Τότε μόνο πρόσεξε ότι το Κρελ είχε κοντύνει κατά ένα κεφάλι, και ότι ο Ρέρικ στεκότανε από πάνω τους με ένα πλατύ χαμόγελο. Ο Γκουίντορ σηκώθηκε σιωπηλά και προσπάθησε να ξεσκονιστεί. Μάταια όμως, αφού τα ρούχα του είχαν γεμίσει με τα αίματα του τέρατος. Αναστέναξε βαθιά. «Ευχαριστώ, φίλε μου.» «Μάγε, μα την αλήθεια, το κόκκινο σου πάει πολύ!» Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted July 8, 2006 Share Posted July 8, 2006 (edited) Μια πολύ ευχάριστη ιστορία (παρά τα κάποια ορθογραφικά λαθάκια και μερικές αρκετά μεγάλες παραγράφους). Δεν είναι εύκολο να γράψει κανείς φαντασία με κωμικά στοιχεία που να είναι και σοβαρή αλλά και με καλό χιούμορ. Ο τρόπος της διήγησης - σαν να περιγράφει την ιστορία ένας σχολιαστής με ιδιότυπη οπτική - είναι πρωτότυπος και ελεγχόμενα κωμικός. Το συνεχές αστείο με το όνομα του Μάγου δεν κουράζει, αντίθετα λειτουργεί σαν "παράθυρο" στον χαρακτήρα των δυο πρωταγωνιστών. Δεν θα πω πως θυμίζει Πράτσετ αλλά μάλλον τα Myth-Adventures του Robert Asprin. Επίσης πιστεύω πως θα μπορούσε να γίνει ένα ωραιότατο comic strip βασισμένο σε αυτή αλλά και σε άλλες ιστορίες με τον Γκουίντορ και το Ρέρικ. Ιστορίες που θα διαβάσω ευχαρίστως και απορώ πως μου είχε διαφύγει αυτή η ιστορία! (Μάλλον επειδή, κακώς, ασχολούμαι με 200 πράγματα συγχρόνως). Περιμένω συνέχειες!! Εdit: Και κάτι ακόμα. Αυτή η ιστορία είναι ένα παράδειγμα αυτού που συχνά λέγεται, πως ακόμα και ένας φαινομενικά τυπικός φάντασυ κόσμος μπορεί να έχει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και χρώμα ανάλογη με τη δουλειά και τη διάθεση του συγγραφέα, η οποία μπορεί να κάνει μια μάλλον τυπική πλοκή να φαίνεται σαν κάτι διαφορετικό, ιδιαίτερο και ωραίο. Edited July 8, 2006 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted July 31, 2006 Author Share Posted July 31, 2006 Συγγνώμη που αργώ με το επόμενο μέρος, αλλά έχασα το τετράδιο που έγγραφα, και πρέπει να ξαναγράψω όλο το υλικό απο αυτό το σημείο και μετά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted July 31, 2006 Share Posted July 31, 2006 Ευτυχώς που είχες ανεβάσει το πρώτο μέρος δηλαδή! Πως το έχασες το τετράδιο? Αναμένουμε τη συνέχεια πάντως. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 23, 2006 Share Posted October 23, 2006 Κι εγώ, επίσης, δεν το είχα διαβάσει αυτό εδώ και δεν έχω ιδέα πως μου ξέφυγε, το είχα ξεχάσει νομίζω. Υποθέτω πως με τα λαθάκια του θα ασχοληθείς όταν τελειώσεις την ιστορία έτσι? Οπότε δεν ασχολούμαι κι εγώ μαζί τους επί του παρόντος, γιατί από τι είδα έχω να διαβάσω μέχρι το τρίτο μέρος κι όχι όλη την ιστορία, άρα δε θα μπορώ να σου πω ούτε για τη δομή ούτε και γενικότερα για το κείμενο παρά μόνο για ορθογραφικά και σύνταξη τα οποία θα ήταν πολυτιμότερο να ξέρεις πως υπάρχουν και να προσπαθήσεις να τα φτιάξεις μόνος σου. Μέχρι στιγμής μ' αρέσει το "μάγε" "Γκουίντορ", είναι χαριτωμένο κι όντως προσθέτει στους χαρακτήρες μια εύθυμη νότα. Δεν έχει γέλιο ξεκαρδιστικό (πράγμα που έτσι κι αλλιώς προσωπικά δε μ'αρέσει ιδιαίτερα) όμως είναι ευχάριστο στην ανάγνωση και τραβηχτικό. Διαβάζεται εύκολα, με έναν ανάλαφρο τρόπο χωρίς να σε κάνει όμως να τρέχεις για να βρεις τη συνέχεια. Είναι γραμμένο σαν, ας πούμε, μια ανάσα μέσα στην ημέρα, μια συμπαθητική νότα που σε ξεκουράζει. Ελπίζω πως θα παραμείνει έτσι, πάω για το επόμενο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.