Rikochet Posted July 12, 2006 Share Posted July 12, 2006 (edited) Προϊον πληγωμένου εγωϊσμού, και εμπνευσμένο από το ομώνυμο κομμάτι των Paradise Lost. --- Μια μέρα θα βρέξει. Ο ήλιος θα κρυφτεί, το φεγγάρι θα κρυφτεί, τα άστρα θα κρυφτούν. Είναι καρφίτσες πάνω στον ουρανό, μέσα στον ουρανό, σελιδοδείκτες, ασήμαντα. Ασήμαντα. Δεν είμαι τόσο αφελής. Μα όταν θα βρέξει, θα φύγουν, ναι. Γιατί θ’ανοίξουν οι πόροι του ουρανού, και θα στάξει ό,τι έχει μαζευτεί εκεί εδώ και πολλά φεγγάρια, πολλούς κύκλους του ήλιου, πολλά πτώματα, λάσπες - γιατί δεν υπάρχει μονάδα μέτρησης. Θα στάξει όλη η βρωμιά του ανθρώπου, και άλλη, και άλλη, θα στάξει και το πυο και το αίμα, και οι μυες του ουρανού θα χαλαρώσουν, γιατί θα βρέξει. Δεν θα λυπηθεί τον άνθρωπο γιατί ο άνθρωπος δεν τον λυπάται. Τα παιδιά και οι ανάπηροι θα πεθάνουν πρώτοι. Θα τσακιστούν τα κόκκαλα τους από την πρόσκρουση, θα λιανίσει ο όγκος του νερού τα κορμιά τους, θα γεμίσουν το νερό τα πνευμόνια τους και θα εκραγούν. Κάθε ίχνος ιδιωτικότητας, τάξης, προσωπικότητας, προσωπίου, πόλης, συνόρου, εμποδίου, ελευθερίας θα σβηστεί. Ξανά και ξανά, μέχρι τα κτίρια να γίνουν σκόνη και η σκόνη μικρότεροι κόκκοι και αυτοί να φύγουν, να μπουν σε ρουθούνια και να προσβάλλουν, να πνίξουν, να σκοτώσουν. Κι άλλη σκόνη. Θα έρθει και σε εσένα το νερό, η βροχή, το κύμα. Κάθε εσένα που με πλήγωσες, γιατί τώρα γίνομαι ξανά μωρό, ανόητη, άμυαλη εκδίκηση, γίνομαι καταστροφή και έρχομαι να σε βρω. Εσένα δεν θα σε πνίξει, δεν θα σε πνίξω, θα πατήσω κάτω κάθε αξιοπρέπεια και θα βρέξω κάθε ήρεμο, τακτοποιημένο κομμάτι σου, θα σκοτώσω κάθε πρόσωπο, θα εξαφανίσω κάθε τι αγαπημένο, θα αφήσω μόνο το κρεβάτι σου και ένα χάλασμα να στέκεσαι επάνω, και θα δεις τον θαυμαστό κόσμο που δεν είναι καινούριος, όταν ήταν χάσαμε το στοίχημα, τώρα φεύγει, θα σταθείς πάνω στο χάλασμα, και μετά θα δεις το κύμα, τον Ποσειδώνα, τον Λεβιάθαν, θα δεις συμμετρία στο ρυθμικό πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, πάνω-κάτω του νερού μέχρι που θα γίνει πάνω και θα μείνει πάνω και θα έρθει προς το μέρος σου, γοργά, χιλιόμετρα ανα δευτερόλεπτο και θα δεις ότι δεν είναι κύμα, είναι ο εγωισμός μου, είμαι εγώ, αλλά είναι νερό, δεν σε πνίγει; Δεν σε πνίγει. Πάνω στο χάλασμα σε αφήνει πάλι, αλλά τώρα δεν έχεις πόδια να σε κρατήσουν, είναι ψόφια, νεκρά, ατροφικά, τρύπιοι μυες και θρίμματα από κόκκαλο, και το σώμα σου το ίδιο λιγερό αλλά δεν έχεις πόδια, και πώς θα σταθείς τώρα; Και θα δεις τα όνειρα σου να γεμίζουν νερό, τα χρυσά παλάτια σου να πλημμυρίζουν, τις πορσελάνινες κούκλες να σαπίζουν, να μένουν μόνο βρεγμένες μάζες από τρίχες, θα δεις τα πάντα μετατοπισμένα μερικά εκατοστά – μετατοπισμένα μερικά εκατοστά, γιατί είναι κάτω από την επιφάνεια, κάτω από το μηδέν, είναι στον πάτο, είναι στον πάτο, στον πάτο, βλέπεις; Βλέπεις; Βλέπεις και θέλεις να σηκωθείς, να βουτήξεις, να σώσεις ό,τι απέμεινε, αλλά δεν έχει απομείνει τίποτα, και το φεγγάρι κρύβεται ακόμα, ο ήλιος το ίδιο, τα αστέρια πέφτουν ένα-ένα, κάπου μακρυά βλέπεις επιζώντες, βλέπεις αγαπημένα πρόσωπα, δεν τους έχεις ξαναδεί, είσαι ερωτευμένη με όλη αυτή τη ζωή, βλέπεις σημάδια επιβίωσης, ελπίδας, επιβεβαίωσης, το λεξιλόγιο σου τελειώνει, βλέπεις το τέλος να μικραίνει λίγο, τόσο δα, και τότε καταλαβαίνεις πως δεν θα περπατήσεις ξανά. Δεν θα περπατήσεις ξανά. Ποτέ. Δεν θα περπατήσεις ξανά. Και θα σε αφήσουν – ξέρεις, ξέρεις ότι δεν θα γλυτώσουν, αλλά τα πνευμόνια σου είναι γεμάτα αλάτι και φεγγαρόφως, προσπαθείς να πάρεις ανάσα αλλά είναι κουρελιασμένα και δεν μπορείς να περπατήσεις, ούτε να σηκωθείς, να δεις ότι δεν υπάρχει ορίζοντας, να καταλάβεις ότι σταμάτησε να βρέχει, βουλιάζεις, βουλιάζεις, βουλιάζεις, δεν θα περπατήσεις ξανά, πεντακόσιες-εβδομήντα-εφτά λέξεις σε τραβάνε στον πάτο, οι άγκυρες που κορόιδευες είναι εδώ, είναι τεράστιες, είναι δεμένες επάνω σου, και εγώ μαζί τους, και σε τραβάμε, πιο βαθιά, βουλιάζεις, δεν θα περπατήσεις ξανά. Edited July 12, 2006 by Rikochet Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted July 13, 2006 Share Posted July 13, 2006 Έχει ένα ύφος και μια διάχυτη κακία, θα έλεγα, που σχεδόν με τρομάζει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 13, 2006 Share Posted July 13, 2006 Paradise lost - Colossal Rains Into a depth of haze, I'll see you dead The colossal rains flow like the breeze A sheltered scenery as the arms outstretch for me You'll never walk again (In a sorry sea of pale sound uplif- ting here, dark waters flow free through the achways of silent dreams) Brought back from centuries, creation seen The colossal rains mortal spirits drained Can this be real, what the frozen rains reveal You'll never walk again (hear cries, way of reach and shallow the silver breathes, the sun wakes the sleeping heat and drowns in a mass disease) Tι να σου πω, είμαι διχασμένος. Από τη μία γράφεις ΓΑΜΑΤΑ! Έχεις ταλέντο στο να παίζεις με τις λέξεις και να φτιάχνεις σουρεαλιστικές εικόνες και το έχεις εξασκήσει πάρα πολύ. Το αποτέλεσμα είναι μια σουρεαλιστική πρόζα που σπάει κόκκαλα. Αλλά πώς θα σταθείς τώρα όταν στηρίζεσαι σε δεκανίκια άλλων για να γράψεις. Δεν θα περπατήσεις ξανά αν δεν τα πετάξεις μακριά, αν δεν πάψεις να δανείζεσαι λέξεις από άλλους για να δείξεις το είναι σου. Είσαι πάρα πολύ καλός για να ξαναγράφεις μέσα από δικά σου φίλτρα κάτι που έγραψε κάποιος άλλος μέσα από τα δικά του για κάτι. Και όσο πατάς πάνω σε κάποιον άλλο είναι πιο δύσκολο να σε πάρει κανένας στα σοβαρά. Σκέψου το λίγο, υπάρχει κάποιος λόγος να γράφεις διασκευές στα τραγούδια που ακούς σε πεζό κείμενο; Μήπως πρέπει να αρχίσεις να γράφεις κάτι δικό σου και όχι το ότι σου άφησε το έργο κάποιου άλλου; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted July 13, 2006 Share Posted July 13, 2006 Είπαμε κάποια πράγματα με το Ρίκο χτες στο MSN αλλά θα επαναλάβω μερικά και εδώ. Το γεγονός πως είναι "προιόν πληγωμένου εγωισμού" προσθέτει μια άλλη διάσταση στο κείμενο, που θα έλειπε αν ο Ρίκο δεν "εκτίθετο" λέγοντάς μας αυτό, και δίνοντας έτσι ένα "κλειδί" για την ερμηνεία του κειμένου. Παρ'όλο λοιπόν που είναι αρκετά σουρεαλιστικό και έως και "γκροτέσκο" σε κάποια σημεία - το γκροτέσκο δεν το λέω σαν κάτι κακό - πρόκειται για ένα ειλικρινές (δηλαδή όχι επιτηδευμένο) και αληθινά αυθόρμητο κείμενο, έστω και εμπνευσμένο εν μέρει από ένα τραγούδι. Ο Ρίκοσετ έχει ταλέντο και το έχουμε πει πολλές φορές αυτό. Συμφωνώ με το Νιχίλιο πως το ταλέντο αυτό είναι αρκετό ώστε να γράφει διηγήματα ή ποιήματα από καθαρά δική του έμπνευση, όπως έχει κάνει συχνά. Μερικές φορές η έμπνευση από έργα άλλων είναι λίγο δεκανίκι. Το βλέπει αυτό κανείς από τα εκατοντάδες βιβλία ή κόμικς φάντασυ που είναι κλώνοι του Τόλκιεν. Όμως από την άλλη βλέπω πως ο Ρίκο έχει την ανάγκη να πειραματίζεται με πολλές μορφές και είδη γραπτού λόγου, με πολλά στυλ, και ίσως το έχει ανάγκη αυτό για τώρα. Εξ άλλου ακόμα και κάτι αυθόρμητο και χύμα και εμπνευσμένο από κάτι άλλο δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να είναι πρωτότυπο και καλογραμμένο. Αρκεί όπως είπα να μη γίνει δεκανίκι. Αυτό καθαυτό το κείμενο είναι όντως "χύμα", λίγο "κακεντρεχές" αλλά αυτό το ξέραμε από την αρχή. Και είναι καλό κείμενο γι'αυτό που είναι. Ένα ξέσπασμα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted July 13, 2006 Share Posted July 13, 2006 Ακριβώς. Κι έχοντας μιλήσει και στο παρελθόν με το Riko, καταλαβαίνω πως νιώθει· για την ακρίβεια, έπιασα τι ήθελε να πει, που χτύπαγε, με τι ξέσπαγε. Με αγγίζει αυτό, κάπου το νιώθω πιο άμεσα. Όπως και άλλοι ξέρουν πως κάποια πράγματα που γράφω τα γράφω ως βιώματα, ως πράγματα που μπορώ κι έχω ανάγκη να μεταφέρω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 13, 2006 Share Posted July 13, 2006 Παναγιώτη, όλοι γράφουμε πάνω κάτω βιώματά μας ή βιώματα γνωστών μας. Παίζει όμως ρόλο και το ποια φίλτρα χρισιμοποιούνται. Τεσπα, εγώ είμαι ο πιο σκληροπυρινικός εδώ μέσα στο θέμα "εκτόνωση δια της γραφής", περνώντας συνήθως βιώματά μου μέσα σε ιστορίες (αν βάλω 6-7 φίλους μου να διαβάσουν ότι έχω γράψει ως τώρα θα βρουν το 80% των σημείων αυτών) είτε επειδή από αυτά ξεκίνησε η έμπνευση, είτε για ξέσπασμα, είτε επειδή κολλάνε στο ύφος αυτού που γράφω είτε ως inside joke. Λόγω των κάθετων απόψεών μου πάνω σε αυτό το θέμα δυσκολεύομαι να ασχοληθώ με τέτοια κείμενα, το ότι λοιπόν το αποτέλεσμα μου άρεσε μάλλον δείχνει ότι είναι καλογραμμένο. (θα μπορούσα να το επεκτείνω, αλλά σηκώνει πολύ χώμα μια τέτοια συζήτηση και θα πικράνω κόσμο) ΑΛΛΑ όταν βλέπω έναν υποσχόμενο συγγραφέα να γράφει κατά συρροή fanfics για τα τραγούδια που άκουγε (εγώ το έχω κάνει ήδη μια φορά και θα το κάνω και δεύτερη οπότε το πρόβλημα είναι στο κατά συρροή) και να πρέπει να στηριχτεί σε αυτά και να τονίσει την ύπαρξή τους είναι δεκανίκι. Είναι σαν να βάζεις σε έναν λόγο χωρίς περιεχόμενο quotes διάφορων σοφών για να εντυπωσιάσεις (για αυτό ποτέ δεν έχω μπει στον κόπο να μάθω τα ατελείωτα ρητά - όταν έχεις κάτι να πεις δεν χρειάζεσαι δανεικη σοφία). Όταν λοιπόν το quoting και τα tributes γίνονται συνήθεια γίνεται ανησυχητικό σημάδι και κάποιος πρέπει να χτυπήσει την καμπάνα και να φωνάξει "παγόβουνο". Αν θέλετε και ένα λακωνικό ρητό που να με εκφράζει σε αυτό το θέμα είναι αγγληστί: elegance over angst and fandom Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted July 13, 2006 Share Posted July 13, 2006 Εδώ θα πω δύο ρητά που καλύπτουν την περίσταση: δεν είναι ανάγκη ν' ανακαλύπτουμε εξ αρχής τον τροχό συνέχεια, πρώτον, και κάψε το Γιάννη, Μιχάλη, για να τον αλείψουμε λάδι - καλύτερα έτσι. :tongue: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 13, 2006 Share Posted July 13, 2006 Ναι, αλλά ο τροχός είναι... open source Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted July 17, 2006 Share Posted July 17, 2006 Εγώ είμαι fangirl του Ρίκου, τι να πω... Το βρήκα εξαίσιο, δυνατό, ανατρίχιασα, είπα δυο τρεις φορές 'damn', 'γαμώτο', 'τον άτιμο!', και τέτοια. :tongue: Δεν ξέρω κανέναν άλλο που να αντιμετωπίζει τη βία τόσο σκληρά και λυρικά συνάμα [εξ άλλου όσες φορές έχω κάνει χώρο για τη βία μέσα σ΄αυτά που γράφω, έτσι έχω επιχειρήσει να προσεγγίσω το θέμα], και να το κάνει τόσο καλά. Όσο για το νόημα, καταλαβαίνω, αν και δεν μου είναι γνώριμη αυτή η αντίδρασή μου, εμένα ο θυμός μου γίνεται λύπη, κι όχι η λύπη μου θυμός, δεν μου είναι εύκολος ο θυμός, δεν μου έρχεται αυθόρμητα– όχι σε τετοιες καταστάσεις. Βέβαια, δεν έχει μόνο μια ανάγνωση το κείμενο [κανένα καλό έργο τέχνης δεν έχει μια ανάγνωση, μια θέαση...], και να μην ξέραμε τα περί πληγωμένου εγωισμού θα δούλευε το ίδιο καλά. Α, και περί έμπνευσης και fanfic, δεν με ενοχλεί, μου είναι αδιάφορο. Αν γράφει κανείς καλά, γράφει καλά – είτε παίρνει έμπνευση από την προσωπική ζωή του, είτε από οποιοδήποτε άλλο ερέθισμα [στο κάτω-κάτω, κι αυτά τα ερεθίσματα ζωή του είναι, κομμάτι της]. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted July 17, 2006 Share Posted July 17, 2006 Α, και περί έμπνευσης και fanfic, δεν με ενοχλεί, μου είναι αδιάφορο. Αν γράφει κανείς καλά, γράφει καλά – είτε παίρνει έμπνευση από την προσωπική ζωή του, είτε από οποιοδήποτε άλλο ερέθισμα [στο κάτω-κάτω, κι αυτά τα ερεθίσματα ζωή του είναι, κομμάτι της]. Πολύ σωστά· όπως λένε και δύο αποφθεύγματα: «Οι κακοί συγγραφείς κλέβουν, οι καλοί δανείζονται.» και «Η μίμιση είναι η ειλικρινέστερη μορφή φιλοφρόνησης.» Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.