Το σκοτάδι μέσα μου

[Guest silversoldier]

Δεν καταλαβαίνω τις στιγμές που ονειρεύομαι,

απογοητευμένος, κι έρημος απο ελπίδες.

Αδύναμος να πω αυτά που σκέφτομαι

για να μην παρέμβω, εκεί που θα 'θελα,

για να πω αυτά που έπρεπε να πω παλιότερα,

ανήσυχος όμως, το αρνιέμαι.

 

Μήπως κι οι προθέσεις δεν ήτανε αυτές

που φανταζόμουνα, μήπως και μία σταθερότητα

δεν ήταν προφανής στην αίσθηση και τις σκέψεις

και τα μεγάλα όνειρα.

Έπαψα να ελπίζω απο τότε,

έπαψα δυστυχως να πιστεύω σε ανθρώπους.

 

Χάθηκα, κι έγινα σκοτάδι, αυτό χωρίς αυγή,

την ώρα που άκουγα και έβλεπα

εκείνη την πολύπλοκη άρνηση, για λόγους διάφορους

που ακόμα με μπερδέυουν,

με τις ελπίδες των διαθέσεων σου να στρέφονται αλλού,

χωρίς όμως να ομορφαίνουν,

αλλά με μία αίσθηση φθόρας και λύπης.

 

Δεν ξέρω τι θα γίνει, δεν γνωρίζω τίποτα,

απλά αισθάνομαι το σκοτάδι μέσα μου

ακόμα να θεριέυει, και να μένεται,

στην αγωνία αυτή του χρόνου,

και του θρήνου, αυτού το κλάμματος

που ποτέ δε γράφτηκε, ούτε θα φανεί σε πρόσωπο!

 

Αφιερωμένο στις επιθυμίες, που έπαψαν να με όρίζουν!

Edited July 15, 2006 by silversoldier