Προσμονή

[Guest silversoldier]

Μονάχη, δύστυχη ερημιά διακρίνω

στο συναίσθημα, σπάζοντας μου τη ψυχή,

σε πράξεις, λόγια και στιγμές,

μέσα σε φόβο, ευδιάκριτο.

Για το μέλλον που καθώς το αγγίζω

χάνεται, στεγνώνει από φως.

 

Που είναι εκείνη η ευτυχία,

η ανέγγιχτη, που με φανταστικά να έχω;

Ειλικρινά δεν μ’ άγγιξε ποτέ,

έμενα πάντα σκοτεινός και σκυθρωπός

να γράφω, ότι θλιμμένο είχα ζήσει.

 

Πάντα μόνος, απογοητευμένος, δυστυχής

θα μείνω, αφού το αύριο για μένα είναι νεκρό

κι η ευτυχία αδιαφορεί, αφού η αγάπη μέσα μου

θρηνεί, για κάθε μου αυγή,

αφού όπου τη στέλνω, με λύπη επιστρέφει μοναχή.

 

Ζωγραφιές φανήκαν όλοι, στον θρήνο της ψυχής,

εκεί που η καρδιά σωπαίνει,

περιμένοντας τον χτύπο, που αντηχεί και χάνεται,

δίχως λόγο, στη μοναξιά να υπάρχει,

δίχως άλλη, για το τέλος προσμονή.

Edited July 18, 2006 by silversoldier