Ασυγχώρητη αμαρτία

[Guest silversoldier]

Δεν θα φωνάξω, δυνατά

 

ούτε τη μοίρα θα θρηνήσω,

 

όλα στο κόσμο είν’ ιδανικά,

 

για μένα θα μιλήσω.

 

 

 

Χαράχτηκα σαν ο σαλός,

 

κι όμως αρνήθηκα,

 

να κοιτάξω το γιαλό,

 

το μέλλον που γνωρίζω.

 

Αποφάσιζα μονότονα,

 

να μη γυρίσω.

 

 

 

Να αφιερωθώ στα πέλαγα,

 

ανθρώπους να συναντίσω,

 

ανθρώπους αληθινούς,

 

κι εκεί να ζήσω.

 

 

 

Αγναντεύοντας άλλους γιαλούς,

 

κι όταν απ’ μακρύ ταξίδι,

 

και την ξενιτιά, γυρίζω.

 

Απ’ άλλο δρόμο να φανώ,

 

επειδή σφοδρά επιθυμώ,

 

ληστές και υποκριτές, να αποφύγω.

 

 

 

Και εκεί, πια σοφός,

 

να λέω ιστορίες,

 

για ότι αληθινό δεν γνώρισα,

 

στα πρόσωπα ετούτα του γιαλού.

 

 

 

Όταν τα μάτια έπειτα

 

από καιρό, ξυπνήσουν,

 

εγώ νοητά πια,

 

θα βρίσκομαι σε άλλο ουρανό,

 

και η αμαρτία αυτή,

 

θα μένει ασυγχώρητη.

 

 

 

Αφού για μια στιγμή,

 

το νερό ταράχτηκε από επιθυμία,

 

και μες αυτό το ουρλιαχτό,

 

χάθηκε ετούτη του γιαλού η ηρεμία.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Κι ένα στιχάκι έξτρα:

 

 

 

 

 

Όταν επιτέλους δεις, όταν ακούσεις

και της ερημιάς την πίκρα αισθανθείς.

Εκει θα βρίσκεται κανέις ως μόνος, μόνη,

ο μύθος αυτός της αλλάγής, καρπώνει

μόνο εάν κατα βάθος, η σκέψη μετανιώνει.

Ας μείνεις εκεί που επιθυμείς, μα να θυμάσαι

περνάν οι χρόνοι, κι εκεί που πάλι άλλα

θα αισθανθείς, το νερό, την αμάρτία

δεν θα ξεπλένει, ούτε εποχές θα αναβιώνει.

 

 

 

Θέλω αν δώ σχόλια....άντε ρε παιδιά, βαριέστε???

Edited July 21, 2006 by silversoldier