Αγωνία

[Guest silversoldier]

Ασάλευτη είναι η σιωπή που περιγράφεται,

ζαλισμένη απ’ τον ήχο που ξενίζει

το κάθε χρώμα που χτυπά και χάνεται

πάλι στο κόσμο, σαν μια εγωιστική ματιά.

Λυπημένος τριγυρίζω στο μπαλκόνι,

τίποτα δεν μπορώ να κάνω πια, είμαι αδύναμος,

κι η αγωνία, μου ανακατεύει τα μαλλιά.

Μα οι εικόνες, άδικά, με βλέπουν

να γράφω μελωδίες και ποιήματα, μελαγχολικά,

κι εκεί για μια στιγμή, όλα περνάνε

σαν να νιώθω μια απόκοσμη ζεστασιά,

σαν από συμπόνια κι αγάπη, να ιδρώνω,

κι έπειτα πάλι, όλα μελαγχολικά.

 

 

Τα δέντρα κοιτώντας, μιλάω μόνος,

νιώθοντας το φως κάθετα να με χτυπά,

ενώ για μια στιγμή θολώνω,

και βρίσκομαι στων άλλων τα μυστικά,

λες και ο νους μου χάθηκε, και κομμάτι άλλων πια

περιπλανιέμαι, στις δικιές μου σκέψεις,

σε μερικά, του παρελθόντος μου, λεπτά.

Στην όψη εκείνη, με τα ματιά στο άγνωστο να κλείνει,

παρατηρώ μια αχτίδα ήλιου, να συγκλίνει,

σκιαγραφώντας, κάτι γκρίζο, ξεχασμένο

στα χρυσά μαλλιά. Και την ώρα εκείνη,

αδύναμος ακόμη, στης ζωγραφιάς να κλαίω, την ερημιά.

Edited July 22, 2006 by silversoldier