trillian Posted July 23, 2006 Share Posted July 23, 2006 (edited) To έχω διαβάσει εδώ και καιρό, αλλά τώρα μπορώ να κάτσω ήρεμα να σας πω την εντύπωσή μου. Καταρχάς, ας ξεκινήσω λέγοντας ότι ειναι ένα απίστευτο βιβλιο! Το λάτρεψα αμέσως, από τις πρώτες σελίδες, κι αν μη τι άλλο η συνέχεια και το τέλος δικαίωσαν αυτή την αίσθηση. Ο συγγραφέας απ ό,τι κατάλαβα γράφει γενικά ΕΦ. Και το συγκεκριμένο βιβλιο θα μπορούσε να ενταχθει εκεί, με την έννοια του ότι εκτιλισσεται σε ένα σύμπαν όπου υπάρχουν πάρα πολλοί κατοικοιμένοι πλανήτες, οι οποίοι επικοινωνούν μεταξύ τους, υπάρχει και ένας αυτοκράτορας, ο οποιος είναι κεντρικός χαρακτήρας και την εποχή της ισ΄τορίας έχει καταφέρει να επιβάλλει τάξη και ειρήνη σε όλους τους πλανήτες. Από την άλλη όμως, αυτά είναι και τα μόνα στοιχεία ΕΦ της ιστορίας. Δε θα βρούμε ούτε εξωγήινους, ούτε περίεργες τεχνολογίες, δε θα μάθουμε καν ποτέ πώς ταξίδεύουν τα διαστημόπλοια μεταξύ των πλανητων-για την ακριβεια, ούτε που θα μας δημιουργηθεί η απορία. Ούτε και πολλά στοιχεία φάνταζυ έχει εδώ που τα λέμε-δε θα βρούμε μαγους, ούτε περιεργες δυνάμεις, ούτε περιεργα ζώα. Τι θα βρούμε; Θα βρούμε τον Άνσετ και την ιστορία του. Η ιστορια έχει ως εξης: O αυτοκράτορας Μίκαλ-αν θυμάμαι καλά το όνομά του-έχει μόλις εγκαθιδρύσει την αυτοκρατορία του. Και το πρώτο πράγμα που κάνει, είναι να επισκεφτεί έναν συγκεκριμένο πλανήτη, όπου βρίσκεται το Songhouse. Και να ζητήσει ένα Songbird. Το Songhouse, όπως υποδηλώνει και το όνομά του, είναι ένας οίκος όπου εκπαιδεύονται τραγουδιστές. ¨Οχι όμως συνηθισμένοι τραγουδιστές. Οι τραγουδιστές του Songhouse, και ειδικά αυτοι που ονομάζονται Songbirds, είναι εξαιρετικά ιδιαίτεροι. Τα τραγούδια τους σπάνια περιέχουν λέξεις. Δε συνοδεύονται ποτέ απο όργανα. Παράγουν όμως τέτοιες μελωδίες, με τέτοιο συναίσθημα, που μαγεύουν όποιον τους ακούσει. Ή μάλλον όχι όλους, γιατι-όπως επισημαίνει ο επικεφαλής του Songhouse στον Μικαλ στις πρώτες σελίδες- ένα Songbird δεν είναι για όλους. Δε μπορείς να ζητήσεις ένα Songbird, αντ αυτού το Songhouse αναζητεί και βρίσκει τους κατάλληλους ανθρώπους για να τους παραχωρήσουν, τους ανθρώπους που μπορούν ειλικρινά και βαθεια να εκτιμήσουν το άκουσμα αυτών των τραγουδιών που μόνο ένα Songbird μπορεί να τραγουδήσει. Και οι άνθρωποι της εξουσίας δεν ήταν ποτέ τέτοιου είδους άνθρωποι. Ποτέ-μέχρι τώρα-κανένας άρχοντας ή αυτοκράτορας δεν είχε συγκινηθει απο ένα τραγούδι. Ο Μικαλ όμως δεν ειναι συνηθισμένος αυτοκράτορας. Είναι ένας άνθρωπος που έχει πολεμήσει, έχει σκοτώσει, έχει διατάξει να σκοτώσουν, κι όμως, στο άκουσμα της φωνής ενός Songbird, στη θύμηση και μόνο αυτης της εμπειρίας, ο Μίκαλ ξεσπά σε κλάμματα. Ξεσπά σε κλάμματα μπροστά στον επικεφαλής του Songhouse, και απο κει και πέρα είναι φανερό ότι δε μπορούν να του αρνηθούν. Θα ψάξουν να βρούν ένα Songbird για τον Μίκαλ, ένα ιδιαίτερο Songbird για έναν ιδιαίτερο άνθρωπο. Η Ester, παλιά Songbird και η ίδια και τώρα καθηγήτρια στο Songhouse, αναλαμβάνει να βρει και να εκπαιδεύσει αυτό το παιδί. Κάποια χρόνια μετά απο αυτό, μετά από αρκετή αναζήτηση, ένας νέος μαθητευόμενος έρχεται στο Songhouse. Ο Ansett είναι μικρός, φοβισμένος, με τραύματα στην ψυχή του, και με απιστευτο ταλέντο. Η ικανότητα και η δύναμή του είναι τέτοια, που στο πρώτο του μάθημα καταφέρνει να κάνει το δάσκαλό του να βάλει τα κλάμματα-και για να καταλάβετε ποσο εξαιρετικό είναι αυτό, να εξηγήσω το εξής: ¨Οταν λέμε ότι οι άνθρωποι στο Songhouse τραγουδούν, μη φανταστείτε απλά τραγούδια. Οι άνθρωποι αυτοί τραγουδούν αντί να μιλούν πολλές φορές. Μια μελωδία απο τα χείλη εκφράζει αγάπη, κατανόηση, πόνο, νοσταλγία...εκφράζει όλα τα συναισθήματα, ξυπνάει όλα τα συναισθήματα, είναι διαπεραστική και διαποτιστική. Και τα Songbirds...τα Songbirds μπορούν να παραλύσουν ανθρώπους με τις μελωδίες τους, μπορούν να κάνουν ανθρώπους ευτυχισμένους, μπορούν να κάνουν ανθρώπους δυστυχισμένους απλά και μόνο με ένα τους τραγούδι. ¨Οχι όμως και άλλους τραγουδιστές του Songhouse. Γιατί όποιος μαθητεύει εκει, είτε είναι απλός τραγουδιστής είτε είναι Songbird, μαθαίνει κάτι που λέγεται Control. Ένας τραγουδιστής πρέπει να έχει απόλυτο έλεγχο επάνω στα δικά του συναισθήματα, τις δικές του εκφράσεις και κινήσεις, αλλιώς δε θα μπορεί να τραγουδήσει όπως πρέπει. Το να χάσει κάποιος τον Έλεγχο, έστω και για λίγο, αποτελεί ντροπή για τους καταξιωμένους τραγουδιστές. ¨Οταν λοιπόν ο Άνσετ, στο πρώτο του μάθημα, επιρεάζει τόσο το δάσκαλό του ώστε να χάσει τον Έλεγχο και να βάλει τα κλάμματα, γίνεται φανερό ότι αυτό το παιδί διαθέτει μεγάλο χάρισμα....κι ότι, πιθανότατα, μόνο ένα τέτοιο παιδί θα είναι αντάξιο και ταιριαστό Songbird για το Μικαλ. Η Ester αναλαμβάνει φυσικά την εκπαίδευση του Ansett. Το παιδί μαθαίνει τεχνικές, μαθαίνει μελωδίες, μαθαίνει τον Έλεγχο. Για την ακρίβεια, μαθαίνει τόσο εύκολα και απόλυτα τον Έλεγχο, που η Ester αρχίζει να έχει αμφιβολίες...O Άνσετ μπορεί να κάνει την πέτρα να δακρύσει που λένε με τη φωνή του, αλλά ο ίδιος δεν αισθάνεται τίποτα. Δεν τον διαπερνά τίποτα-όλα τα συναισθήματα που ξυπνάει η φωνή του, φαίνονται να διασχίζουν τον ίδιο και να μην αφήνουν τίποτα. Απόλυτος Έλεγχος-και η Ester αρχίζει να αναρωτιέται αν αυτό είναι φυσικό, αν είναι υγιές, αν πρέπει να αλλάξει, και τελικά πώς θα μπορέσει να το αλλάξει. Γιατι ο Άνσετ γινεται μια μηχανή που τραγουδάει και όχι άνθρωπος....ενώ ο καιρός περνά, και ο Μίκαλ, ο παντοδύναμος πλέον αυτοκράτορας, γίνεται πιο ανυπόμονος με κάθε χρόνο, με κάθε μήνα που περνάει. Απο δώ στην ουσία ξεκινά η ιστορία. Η οποία έχει πάρα πολύ δρόμο ακόμα μπροστά της φυσικά, αν θυμάμαι καλά, τα παραπάνω αποτελούν μόνο τα πρώτα δύο ή τρια κεφάλαια. Ο Card γράφει πάρα πολυ καλά, το γράψιμο του μοιάζει κι αυτό με ένα τραγούδι κατά κάποιον τρόπο. Και-αυτό είναι κάτι που συνειδητοποίησα αφότου τελείωσα το βιβλιο-το γράψιμο του κατά κάποιο τρόπο ακολουθεί τη ζωή του Άνσετ, τις διαθέσεις, τα σκαμπανεβάσματα. ¨Η τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε εμένα, όσοι το έχετε διαβάσει ίσως καταλάβετε τι εννοώ. Είναι μια απίστευτη ιστορία, με ένα απίστευτο τέλος, και ειλικρινά τη λάτρεψα. Μια ιστορία που πραγματικά σε μαγεύει. Edited July 23, 2006 by trillian Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mort13 Posted July 23, 2006 Share Posted July 23, 2006 (edited) Κρίμα που ο Card είναι μαλάκας με περικεφαλαία γιατί κι εμένα μου άρεσαν πολύ τα Ender's Game και το Speaker for the dead αλλά από τότε που διάβασα τις απόψεις του έχω "κολλήσει" και δεν μου κάνει καρδιά να πιάσω άλλο βιβλίο του. Και δική μου μαλακία κιόλας γιατί ίσως δεν πρέπει(?) να αφήνω την γνώμη μου για τον άνθρωπο Card να επηρεάζει την γνώμη μου για τον καλλιτέχνη Card αλλά για την ώρα δεν μπορώ να τον ξαναδιαβάσω. Edited July 23, 2006 by Tauntaun13 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted July 23, 2006 Share Posted July 23, 2006 Εννοεις το θεμα θρησκειας?Βασικα εγω τον ψιλολυπαμαι γιατι εχει φαει κραξιμο κι απο τους δικους του. Βασικα το Παιχνιδι του Εντερ δεν το πηρα ως τωρα γιατι περιμενα μπας και το παρει ενας φιλος.Παντως εχω ακουσει τα καλυτερα...και τωρα η Τριλ τρελαθηκε με το Songmaster... Αν και η υποθεση του δεν με ξετρελαινει.Μονο η ελλειψη συναισθηματος απο το παιδι μου αρεσει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted July 24, 2006 Author Share Posted July 24, 2006 Αν η ιστορία σας φαίνεται λιγο..."γλυκανάλατη" πάντως, η συνέχεια δεν είναι έτσι. Μπορώ να πώ ότι σε σοκάρει κιόλας κάπου. Για τις απόψεις του που λετε, εγώ δεν έχω ιδέα...Και προτιμω΄να μη μάθω εδώ που τα λέμε, γιατί έτσι την πάτησα και με τον Χαινλάιν κι ακόμα το παλεύω να τον διαβάσω. Επι του παρόντος, έχω αγοράσει το Ender's Game, είναι στα προσεχώς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mort13 Posted July 24, 2006 Share Posted July 24, 2006 Εντάξει καλύτερα να μην επεκταθώ τότε ;) Καλό το παράδειγμα του Heinlein, απλά σε αυτόν δίνω το ελαφρυντικό της εποχής στην οποία ζούσε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Pixie Posted July 24, 2006 Share Posted July 24, 2006 Ο Card δεν είναι μορμόνος ή κάτι τέτοιο? Το Songmaster είναι απίστευτο. Είναι η ιστορία ενός αγοριου που απέκτησε τα πάντα και ταυτόχρονα έχασε όλα όσα έχουν σημασία. Στο τελευταίο κεφάλαιο είχα κλαψει με τους κουβάδες, και είναι το μοναδικό βιβλίο που με έχει κάνει να κλάψω. Και η σειρά με τον Ender είναι πάρα πολύ καλή. Τώρα έχω ψιλοπιάσει και τη σειρά με τον Alvin Maker που είναι φαντασία/εναλλακτική ιστορία. Αμα τελειώσω 2-3 βιβλία θα σας πω εντυπώσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted July 24, 2006 Author Share Posted July 24, 2006 Ok...τι ακριβώς είναι οι μορμόνοι; . Ήξερα κάποτε νομίζω, αλλά τόση γνώση που να τη χωρέσω πια; . Κάτι πρέπει να φεύγει ενίοτε . Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mort13 Posted July 24, 2006 Share Posted July 24, 2006 (edited) Οι Μορμόνοι (ή Latter-Day Saints όπως προτιμούν να λέγονται) είναι Αμερικανογενής χριστιανική αίρεση, πολύ συντηρητικοί στις απόψεις τους. Είναι οι τύποι με τα μαύρα παντελόνια και τα άσπρα πουκαμισάκια που βλέπεις στις ταινίες να μοιράζουν φυλλάδια Δεν κατακρίνω τον Card για τις θρησκευτικές του απόψεις αλλά για τις πολιτικό-κοινωνικές. Edited July 24, 2006 by Tauntaun13 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
anmuil Posted June 17, 2011 Share Posted June 17, 2011 Νομίζω ότι η άποψη της Pixie με εκφράζει απόλυτα, το θεωρώ ένα απο τα πιο αγαπημένα μου βιβλία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.