Nienna Posted July 25, 2006 Share Posted July 25, 2006 (edited) Tous les matins du monde sont sans retour Όταν η φωνή σου νανουρίζει το φόβο μου ονειρεύονται κοιμώμενες κι οι λέξεις μου πως θα πάψουν να γεννιούνται μες στο αίμα από τον έρωτα του σκοταδιού για το φως, πως θα τις πάρει μακρυά ένα πουλί μ' ανοικτά φτερά, ένα ξανθό αγόρι που δεν θα τ' αγγίζει ο χρόνος, μια βάρκα στολισμένη με φανάρια από φως... Μα τ' ωραίο κι αιχμηρό της αλήθειας ποτέ δε θαμπώνει κι όλες οι ιδέες τούτες που ξυπνούν με τα κεριά δεν είναι παρά φαντασίες μικρές, απείθαρχες, δικές μου, παιχνίδια της φύσης· δεν ήρθ' η ώρα –λέω πως δεν θα 'ρθεί ποτέ– που θα μείνουμε ακίνητες μαζί εγώ κι οι λέξεις· δεν ήρθ' η σιωπή, δεν υπάρχει άλλη γέννηση απ' αυτή, την κόκκινη, τα μαλλιά σου μακραίνουν, η μνήμη μου δε χωρά όλες τις μοναδικές μέρες, όλες τις μοναδικές ώρες... Καληνύχτα. ----- Θεσσαλονίκη, 25-7-2006 Edited August 7, 2006 by Nienna 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest silversoldier Posted July 27, 2006 Share Posted July 27, 2006 Πολύ καλό! Νομίζω πως κάπου εδώ εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος! Μία ερώτηση μόνο, τι σκεφτόσουνα όταν το έγραφες??? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted July 28, 2006 Author Share Posted July 28, 2006 Έβλεπα την ταινία Tous les matins du monde, και έγραφα χωρίς να κοιτάω το χαρτί [το οποίο χαρτί ήταν ένα μικρό τετράγωνο χαρτί για σημειώματα, κι επειδή δεν έφτασε χρησιμοποίησα και το συμφωνητικό πελάτη-μαγαζιού του videoclub Seven...], οπότε σκεφτόμουν μέσα σ' όλα τ' άλλα και 'μήπως δεν θα βγάζω τίποτε από όσα γράφω μετά;'. Σκεφτόμουν την ταινία, συγκεκριμένα την τραγική ερωτική σχέση που παρουσιάζεται στην ταινία, κι έκανα αναπόφευκτους παραλληλισμούς με τη δική μου πραγματικότητα, ελπίζοντας να μην έχω την ίδια κατάληξη. Επίσης, το βιολογικό μου ρολόι χτυπούσε δυνατά, ειδικά όταν στην οθόνη εμφανίστηκε ένα ξανθούλι παιδάκι που έσβηνε κεράκια - ήθελα ένα τέτοιο παιδάκι που να μη μεγαλώνει... Μετά σκέφτηκα πως δεν μεγαλώνουν έτσι κι αλλοιώς στο μυαλό των γονιών τους. Το όλο θέμα με τις λέξεις ήταν η σκέψη πως όταν είμαι χαρούμενη [απόλυτα, χαμένη] δεν γράφω. Έτσι, η ιδέα του παιδιού δεμένη με την ευτυχία που θα έβαζε για ύπνο τις λέξεις για πάντα ήρθε πρώτη. Μέχρι να έρθει η δεύτερη στροφή, είχα συνειδητοποιήσει πως με την τρέλλα που με δέρνει, πάντα θα γράφω, ανεξαρτήτως ευτυχίας. Συμφωνίες, διαφωνίες... ...και τέτοια. Σε κάλυψα; 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest silversoldier Posted July 28, 2006 Share Posted July 28, 2006 (edited) Ωραία μεταφορά, ήταν μια ευχάριστη υπενθύμιση και για 'μενα! Ιδίως αμα συνδιαστεί και η πραγματικότητα του καθένος μας, γίνεται κάτι πραγματικά αληθινό (υπερβολή σαν έκφραση, αλλά αυτό είναι). Τα λέμε... Edited July 28, 2006 by silversoldier Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted July 29, 2006 Share Posted July 29, 2006 Δεν είναι ανάγκη να τα παίρνεις όλα τόσο σοβαρά. φόβοι, όνειρα, αγωνίες και καταστροφές που θα συναντίσεις, όλα στο τέλος θα λειτουργήσουν μαζί, θα δημιουργήσουν ένα μεγάλο πάζλ. Η χαρά σου απλά είναι ένα κομμάτι όπου απλά δεν έχεις κάτι να σε ενοχλεί, να σε απασχολεί, να σε οχλεί προς κάτι διαφορετικό κάτι καινούργιο και ανεξερεύνητο. Είναι πράγματι ωραία η ευτυχία. Αλλά ακόμα και τότε άτομα σαν εσένα, θα σπάγανε την ευτυχία για να βρούν κάτι καινούργιο, κάτι που δεν έχει δει κανείς, θα πρωτοπορούσανε στην καινοτόμα ανακάλυψη. Σε αυτό μόνο ένα έχω να πώ.... Καλά μυαλά! Θα τα χρειαστούμε όλοι όσοι ακολουθάμε το μονοπάτι σαν και αυτό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.