ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ

[Guest silversoldier]

Επιτέλους φάνηκε στο πρόσωπο η ηρεμία,

κοιτάζοντας τον γαλαζοκόκκινο ουρανό.

Είναι μόνο ένα ηλιοβασίλεμα, κι όμως μαγεύει,

κι όμως τον καθένα ξεπερνά, και ταξιδεύει.

Νιώθω πως το φως μου ψιθυρίζει μυστικά,

ενώ βυθίζεται στον ορίζοντα μες τα χρώματα

στολισμένο, όντας ανέτοιμο να αλλάξει.

Τα σύννεφα κοκκίνισαν λίγο ακόμα,

μερικές ρομαντικές ψυχές σκίρτησαν, ξέφυγαν

απ’ τον κόσμο, χωρίς να το γνωρίζουν,

αφήνοντας μεγάλους δασκάλους να κομπάζουν,

λες και η ιστορία τους ήταν κάτι μυστικό.

Κι εκεί, για μια στιγμή φάνηκε το τελευταίο φως,

ιώδες και ωχρό. Ενώ ξαφνικά χάθηκε.

Και εκεί, που το φως έσβησε αφήνοντας σκοτάδι,

έγινε αισθητή μια ζεστασιά, γλυκό σημάδι,

κάτι ανθρώπινο, όχι όμως γήινο ή πραγματικό,

ήταν όνειρο, απ’ αυτά που δεν ζεις, ούτε υπάρχεις,

αλλά για χάρη τους βλέπεις το φως στον ουρανό,

με την ελπίδα τους, ξεπερνάς τις στεναχώριες,

όνειρα, που με αυτά γεννάς ελπίδες.

Στην κούραση μου φάνηκε μια αίσθηση αναμονής,

κι είπα να πέσω σε αυτή τη νάρκη, της νύχτας,

να κρατήσω λόγια και στίχους, για να ξέρω

ότι σε ετούτα τα συννεφιασμένα όνειρα, δεν θα ‘μαι μόνος.

Για να έχω χαρά μες τη καρδιά, λίγο γαλάζιο,

σαν αυτό που αντίκρισα λίγο πριν, σαν την ώχρα

που φάνηκε να ξεχωρίζει, κάνοντας τα χρώματα απόκοσμα.

Edited July 27, 2006 by silversoldier

[Isis]

Ενδιαφέρον. Ικανοποιητική εικονοπλασία.

 

Να προσέξεις τη στίξη: πέρα από το κόμμα (το οποίο δεν μπαίνει πριν από το "και" δεν είμαστε Άγγλοι εμείς) υπάρχουν και άλλα σημεία στίξης που θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις όπως (η αγαπημένη μου) άνω τελεία. Δε χρειάζεται πάντα κόμμα στο τέλος του στίχου (στο 90% των στίχων βλέπω κι από ένα)..

 

Η τελευταία στροφή είναι ένα μικρό ακατέργαστο διαμάντι (ο πρώτος στίχος θέλει κι άλλη δουλειά σκονταύτει στην ηρεμία που αποπνέει το ποίημα). Πειραματίσου λίγο με τα ρήματα - με ενοχλεί το "μου φάνηκε". Γενικά ψάξε λίγο παραπάνω τη γλώσσα.

[Nienna]

Είναι ταλαιπωρημένο. Δεν φαίνεται σχεδόν ποτέ καθαρά ποιο είναι το υποκείμενο, και δεν έχει ειρμό, δεν έχει σωστή ροή.

 

Κατά τη γνώμη μου μόνο η τελευταία στροφή έχει κάτι να πει - οι προηγούμενες δίνουν την αίσθηση του 'τώρα προσπαθώ να αποφασίσω τι να γράψω', μοιάζουν με εισαγωγή που τραβάει πιο πολύ απ' όσο πρέπει. Στο 'μόνος' της στροφής αυτής, δεν θέλει τελεία. Θέλει άνω τελεία, ή παύλα. Επίσης, επειδή η ώχρα δεν έχει καμμία σχέση με το γαλάζιο σαν χρώμα/έννοια, χρειάζεται να φανεί αυτή η αντίθεση. Αλλοιώς φαίνεται να θέλεις να πεις πως η ώχρα είναι σαν το γαλάζιο, πράγμα που δεν ισχύει. Προτείνω ένα 'ή' πριν το 'σαν την ώχρα', ή απλώς να φύγει το 'σαν την' και να μπει κι εκεί ένα 'λίγη', όπως στο γαλάζιο.

 

Για τις άλλες στροφές δεν θα μιλήσω, γίνεται χαμός από άποψη ειρμού όπως προανέφερα. Επίσης, υπάρχει μια περιρέουσα επιλεκτική ομοιοκαταληξία σε αυτές, η οποία είναι άτακτη, δεν τονίζει κάτι, δεν έχει λόγο ύπαρξης ή μη-ύπαρξης.

 

Γενικά πρόσεχε, πρόσεχε τον ειρμό σου. Τρέχει και σκοντάφτει, δεν έχουν συνοχή αυτά που γράφεις. Φταίει η έλλειψη ειρμού, και η σύνταξή σου... Θέλουν πολύ δουλειά.

[Guest silversoldier]

Δεν έχεις άδικο σε τίποτα! Το τελευταίο καιρό, ότι γράφω είναι ανοργάνωτο....εάν όχι πολύ ανοργάνωτο.

 

Η συναισθηματική μου κατάσταση, δεν σταθεροποιείται και συνεπώς ούτε το ποίημα. Γι αυτό τώρα τα ξανακοιτάζω όλα, σε όσα βέβαια μπορεί να γίνει τίποτα, με αυτό το χάλι! Λέω και μερικά να τα κάνω κολάζ, κάτι καλύτερο θα βγεί πιστεύω!

 

[Nienna]

To θέμα είναι πως ένα έργο τέχνης, είτε είναι ποίημα είτε είναι οτιδήποτε άλλο, οφείλει να είναι τεχνικά άρτιο ακόμα και όταν αυτό που θέλει να εκφράσει είναι μπερδεμένο. Οφείλει να είναι σωστά γραμμένο, σε ό,τι κατάσταση και να βρίσκεται ο καλλιτέχνης. Τα συντακτικά λάθη και οι ασάφειες που οφείλονται στη δομή του ποιήματος, στη γλώσσα, δεν δικαιολογούνται λόγω ψυχικής κατάστασης - η γλώσσα είναι το εργαλείο σου όταν γράφεις ποίηση, δεν μπορούν να υπάρχουν λάθη.