15.8.2006

[Orpheus]

Αγγλικόν ποίημα. Ξέρω ότι ο δεύτερος τίτλος εμφαίνεται ολίγον τι λαμώδης, αλλά νομίζω ότι δικαιώνεται κατά την πορεία του ποιήματος:

15.8.2006 ("I love you").

 

This day

lay in ruins

before me

before it even commenced -

 

I woke forlorn of love or lust

and I stumbled

upon my empty self -

 

I walked about my room

bereft of air or light

-it, not me; I

was empty of all and every thing-

and wandered about

wondering what was causing this:

 

love or its lack (which were both

the same, since my love was what

the most I lacked)?

 

perhaps inspiration, or the lack

of that (for too long have my

inexistent

words

been contained in my empty...

corpse? no, no corpses here -

)

?

 

In truth

this long,

long

depression

is only the herald of an explosion,

for I intend to let my love burst out once

again (or once for all, I know not which)

In any way, my struggle ought to end,

and there is only one,

only one, condemned, forbidden, rotten

way; only one way which I fear in my

poems as I do in my life,

some three words of

the greatest consequence,

so usual, and yet

so unusual and

obscure...

 

And,

this time

not out of cowardice,

but out of confidence

and Joy,

 

I will grant you

one

wanton

guess...

 

~

 

Οι Μούσες μαζί σας,

-Ορφέας

[Nienna]

Με εντυπωσίασε όσο με συγκίνησε* γιατί εκτός από νόημα [το οποίο νόημα το κατανοεί ο αναγνώστης δεχόμενος διαδοχικά χτυπήματα-συνειδητοποιήσεις, με αυξανόμενη ένταση - πολύ όμορφο αυτό, και λειτουργικό, χειμαρρώδες...] έχει και όλες αυτές τις τεχνικές εμμονές. Είναι ένα τεχνικόπραμα με βαθύ συναίσθημα, είναι εθιστικό, και θα ήθελα πολύ να γράψεις κι άλλα έτσι.

 

Καταφέρνεις να μπλέξεις πράγματα που συνήθως δεν μπλέκονται μεταξύ τους - διότι υπάρχει πάντα ο 'φόβος της ανομοιογενούς σαλάτας' στη μέση. Το καταφέρνεις, λοιπόν, με επιτυχία - φτιάχνεις ένα κράμα παλιάς σύνταξης και progressive δομής/στίξης το οποίο συνοδεύεται μάλιστα από το ανάλογο ακριβώς συναισθηματικό/νοηματικό κράμα: εκφράζεις ένα αρχετυπικό [ακόμα και κλισέ, για κάποιους] συναίσθημα, περνώντας το όμως μέσα από 'στριφνά', 'δύστροπα', πολύ προσωπικά, πολύ επαναστατικά φίλτρα.

 

Είναι ένα από τα καλύτερά σου, και σίγουρα το πιο πρωτότυπο - χωρίς αυτό να στερεί τίποτε από την ομορφιά του.

 

 

*[Σ' ευχαριστώ... Δεν έχω άλλα λόγια, όχι εδώ, όχι τώρα - μα σίγουρα σε κάποιο ποίημα, ή σε κάποια απ' αυτές τις κρίσεις πίστης, διαύγειας, λατρείας, αλήθειας.]

Edited August 17, 2006 by Nienna

[RaspK]

Το ποίημα με μάγεψε με τη μουσικότητα της απαγγελίας - αν και με ξένισαν αρκετές από τις επιλογές σου, ήταν αυτό το ξένισμα που πρέπει κάποτε να συνηθίσω βλέποντας επιλογές φράσεων και λέξεων που δε θα έκανα εγώ, ειδικά όταν προδίδουν μια κάποια μεγαλύτερη έμπνευση από αυτήν που εγώ μπορώ να πλησιάσω μόνο διαβάζοντας και κρίνοντας...

 

Ίσως το καλύτερο όλων του, όμως, είναι το παιχνίδισμα, αυτό το: «Και τώρα μάντεψε.»

[Rhapsody]

Πραγματικά,θα ακουστεί περίεργο, αλλά όταν διαβάζω αυτό το ποίημα είναι σαν να μου το διαβάζει μια άλλη φωνή μέσα στο κεφάλι μου η οποία είναι ανάλογη με το ύφος του ποιήματος, σαν να μου τα λέει κάποιος πρόσωπο με πρόσωπο, και έχει μάλιστα χαρακτηριστική χρειά και προφορά, κάτι που μου συμβαίνει μόνο όταν διαβάζω συγκεκριμένα ποιήματα συχνά μεγάλων ποιητών. Η ροή του είναι εξαιρετική, η γλώσσα του γοητεύει, η μορφή είναι μοναδική και, ως προς το περιεχόμενο, νομίζω πως ο τίτλος (που με την πρώτη ματιά φαντάζει πομπώδης) εν τέλη δικαιολογείται στο έπακρον. Πιστεύω ένα από τα καλύτερα ποιήματα που έχω δει στη βιβλιοθήκη...