Τζόναθαν Κόου (Jonathan Coe)

[trillian]

Έχω έρθει κατευθείαν απο τις διακοπές στη δουλειά, από το καράβι στο γραφείο, ο κόσμος ακόμα κυματιζει κάτω από τα πόδια μου και την παλεύω σκληρά για να δουλέψω. Κι αφού δε μπορώ να δουλέψω ( ), είπα να γράψω κάποια πράγματα για τον Τζόναθαν Κόου, τον οποιο ξαναθυμήθηκα τώρα στις διακοπές.

 

 

 

Λοιπον...ο Τζόναθαν Κόου είναι Άγγλος και νομίζω μάλιστα ότι είναι και νέος (δεν πρέπει να είναι πάνω απο 40 νομίζω). Η θεματική του είναι αυτό που λέμε κοινωικο-πολιτική, αλλά έχει έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο γραφής. Ας πούμε το πρώτο βιβλιο του που διάβασα (και νομίζω πρώτο του γενικά) το Τι ωραίο πλιάτσικο! ασχολείται με την Αγγλία τα χρόνια της Θάτσερ. Δηλ, αυτό είναι ενα από τα κυριότερα επίπεδα του βιβλιου. Αλλα επιπεδα περιλαμβάνουν τη νοσταλγία για το παρελθόν, τη μοναξιά του μη κοινωνικοποιημένου ατόμου, τον έρωτα, την αστική τάξη, το μυστήριο, και άλλα πολλά. Ειδικά αυτό το βιβλιο, θα μπορουσες να το πεις και σληπστρημ, γιατι έχει ένα τέλος που μόνο μαλάκα μπορεί να σε αφήσει και είναι απιστευτο! Είναι ένα αριστούργημα ο τρόπος που δένει όλα τα επιπεδα μαζί για να φτάσει στο φινάλε. Είχα πάθει πλάκα.

 

Δεν είναι δηλ ο κλασσικός τυπος που γράφει για το πόσο άδικος ειναι ο κόσμος κτλ κτλ. Θα μπορουσα να τον τοποθετήσω ως εξης: είναι ένας Φιλιπ Ροθ στο λιγότερο βαρύ και στο πολυυυ πιο ενδιαφέρον, και ταυτόγχρονα είναι ένας Τομ Ρομπινς στο πιο νορμαλ και στο λιγοτερο ό,τι να ναι .

 

Απ όσο ξέρω έχουν βγει τα εξης:

 

 

Τι ωραίο πλιατσικο !

Το σπιτι του υπνου

 

Οι νάνοι του θανάτου

 

Η λέσχη των τιποτένιων

 

Ο κλειστός κύκλος

 

 

 

¨Ολα απο εκδόσεις Πόλις (πολυ ωραίες εκδόσεις, με ωραιες μεταφράσεις και σχόλια). ¨Ολα πολύ ωραία, αν και τα αγαπημένα μου ειναι το Τι ωραίο πλιάτσικο! και το Σπιτι του υπνου- δεν έχω διαβάσει ακόμα τον Κλειστό Κύκλο, που ειναι το τελευταίο του.

 

 

 

Γενικά είναι ένας πάρα πολύ ενδιαφέρων συγγραφέας, σοβαρός και όχι σοβαροφανής, αλλά με αρκετή δόση τρέλλας μέσα. Οποτε αν βρεθει κανα βιβλιο του στα χέρια σας (και ειδικά το πρώτο, που είναι απλά must) μη διστάσετε να του δώσετε μια ευκαιρία!

[Oberon]

Ακούγεται ενδιαφέρων και το οτι τον παρομοιάζεις με τον Τομ Ρόμπινς μου κινεί την περιέργεια. Μ'αρέσει η "μοντέρνα" γραφή αρκεί να μην είναι υπερβολικά "υπαρξιακοαδιεξοδική". Θα τον ψάξω.

[ismosax]

Κι εμένα είχε πάρει κάπου το μάτι μου τη "Λέσχη των Τιποτένιων" κι έλεγα να το τσιμπίσω κάποια στιγμή. Με έψησες είναι η αλήθεια..

[trillian]

Να διευκρινίσω κάτι: ο Κόου δεν είναι ακριβώς "μοντέρνος". Μοιάζει στον Ρόμπινς στο ότι χρησιμοποιεί "απλές" και "συνηθισμένες" (ας το πούμε) καταστάσεις για να περάσει μέσα απ αυτές κάτι άλλο - και σε τουλάχιστον δύο βιβλια του, αυτές οι καταστάσεις είναι αρκετά σουρεάλ. Αλλά η ομοιότητα σταματάει εκεί, γιατί ενώ ο τρόπος γραφής μοιάζει στου Ρόμπινς κάπου, η θεματολογία του είναι αποκλειστικά σύγχρονη. Αυτό που περνάει μέσα από τις ιστορίες των χαρακτήρων του είναι κοινωνικο-πολιτικού προσανατολισμού. Είναι - για να χρησιμοποιήσω μια ταμπέλα - "σοβαρός". Εϊναι όπως θα έπρεπε να είναι βασικά οι λεγόμενοι "σοβαροι" συγγραφείς: Δε σε πρήζει με θεωρίες και "βασικά κοινωνικά προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας" (όπως κάνει ο αντίστοιχος περίπου αμερικάνος, ο ΦΙλιπ Ροθ.) Αλλά διαβάζοντάς τον, σκέφτεσαι γι αυτά.

Ειλικρινά, με τον Κόου ξαναεκτίμησα αυτό το κομμάτι της λογοτεχνίας. Εϊχα βαρεθεί τον κάθε ένα που νόμιζε ότι περιέγραφε την κοινωνία του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και υπό την καλύτερη δυνατή οπτική γωνία, και στην ουσία αυτό που γράφουν είναι τόσο βαρετό και στεγνό που ακόμα κι αυτά που έχει να σου δώσει, δεν τα παίρνεις από τη βαρεμάρα (πχ ο Ροθ ή ο Κουτζι, που πηρε και Νομπελ τρομάρα του). Εντάξει, είναι και θέμα προσωπικού γούστου υποθέτω, αλλά με τον Κόου μπόρεσα και να απολαύσω πολύ ωραίες ιστορίες και χαρακτήρες, και να απολαύσω μια πολύ ωραία γραφή, αλλά *και* να προβληματιστώ για τα κοινωνικοπολιτικά, κάτι που είχα πολύ καιρό να το πάθω με βιβλιο και μου χε λείψει.

 

Α, και να προσθέσω ότι ο Κλειστός Κύκλος είναι η συνέχεια της Λέσχης των Τιποτένιων, οπότε μην το πάρετε μόνο του.

[Pixie]

Διάβασα πριν μερικά χρόνια το Τι ωραίο πλιάτσικο! και μου φάνηκε πραγματικά υπερεκτιμημένο.

Φαντάζομαι ότι η πρόθεση του συγγραφέα ήταν μια κοινωνικο-πολιτική σάτυρα, κάτι σαν το "Μάλιστα, κύριε υπουργέ /πρωθυπουργέ" αλλά σε βιβλίο. Τελικά έβγαλε 500 σελιδες κοινωνικής καταγγελίας για τα πουλημένα ΜΜΕ, τους πλουσιους που γίνονται πλουσιότεροι, τις κότες που έχουν διοξίνες και άλλα τέτοια πρωτότυπα , που ο Ελληνας αναγνώστης βλέπει κάθε μέρα στις βραδυνές ειδήσεις και σε εκπομπές τύπου Ζούγκλα. Μόνο οι συνταξιούχοι που διαμαρτύρονται για το ΛΑΦΚΑ λείπουν.

 

Στην κατακραυγή κατά της αδικίας προσθέτει τον ήρωα που κατατρέχεται από τους παιδικούς εφιάλτες του, το άνευρο ρομάντζο με μια καρκινοπαθή και το Γιούρι Γκαγκάριν. Ενας Ρόμπινς θα τα χειριζόταν μια χαρά τόσα διαφορετικά στοιχεία, ενώ η αφήγηση του Κόου ξεφουσκώνει πριν τη μέση και σέρνεται απελπιστικά.

 

Υπάρχει και μια τρελή γριά στην υπόθεση, που υποθέτω δίνει το χιουμοριστικό στίγμα - κάτι που πιστεύουν και πολλοί Ελληνες σεναριογράφοι τηλεοπτικών κωμικών σειρών.

 

Επίσης αναρωτιέται κανείς γιατί οι Αγγλοι αφού υπέφεραν τόσο πολύ οι κακόμοιροι, ψήφισαν την κυρία Θάτσερ 3 φορές. Ο Κόου βέβαια έγραψε το βιβλίο του λίγα χρόνια μετά- μην νομίσει και κανείς ότι κριτικάρει αρνητικά την κυβέρνηση!!

[melkiades]

Εγω διάβασα τον Κλειστο Κύκλο απο οτι θυμαμαι περυσι τετοιο μηνα περίπου. Νομιζω πως δεν συμφωνω οτι θα πρεπει οπωσδήποτε να διαβασει κανεις το " τι ωραιο πλιατσικο" επειδη ακριβώς είναι συνέχειά του. Το βιβλίο στέκεται πολύ καλά και μόνο και είναι αρκετά ενδιαφέρον. Μου άρεσε ο τρόπος που παρουσιάζεται η εξέλιξη των γεγονότων. Αυτό γίνεται μέσα απο συζητήσεις τρίτων που συζητάνε και απο τη συζήτηση αυτή μαθαίνεις την εξέλιξη της ιστορίας καθώς και το πώς βλέπουν αυτή την εξέλιξη τα υπόλοιπα πρόσωπα. Πάντος σε κάθε περίπτωση η γλώσσα του ήταν πολύ καλη αλλα δεν μπορώ να θυμηθώ και πολλά πράγματα, που θα έπρεπε μετά απο μόλις ένα χρόνο.

 

Οπότε μάλλον δεν ενθουσιάστηκα τελικά.

[trillian]

Το πλιάτσικο είναι τελείως αυτόνομο, η Λέσχη των Τιποτένιων είναι το πρώτο βιβλιο

Δεν έχω διαβάσει τον κλειστό κύκλο, οπότε δεν ήξερα αν κι αυτό διαβάζεται αυτόνομα. Πάντως - ήθελα να διαφωνήσω και με την Pixie και το ξέχασα τότε :tongue: - το πλιάτσικο νομίζω ότι αποφεύγει την "γκρίνια" με τον τρόπο που δίνει τα γεγονότα, κι άλλωστε μην ξεχνάμε ότι η Αγγλία δεν είναι Έλλάδα, δεν έχουν ούτε έναν μισό Ευαγγελάτο :tongue:

Συμφωνώ κι εγώ ότι γράφει πάρα πολύ καλά και ειδικά σε σύγκριση με τον Ροθ.

[araquel]

διάβασα πριν κάτι μήνες το σπίτι του ύπνου (ένας ακόμη συγγραφέας που ανακαλύπτω χάρη στην αλεξάνδρα).

από την αρχή, από τον τίτλο δίδεται ως δεδομένο ο ύπνος, και όλοι οι χαρακτήρες στο βιβλίο συνδέονται μεταξύ τους μέσω αυτού. ξεκινάς το βιβλία γνωρίζοντάς το, και παρόλα αυτά παρασύρεσαι από τη διήγηση, από την ιστορία όπως αυτή ξετυλίγεται μπροστά σου. πώς οι σχέσεις ξετυλίγονται μεταξύ τους, πώς μπορούν να φλερτάρουν όλοι σε τόσο μεγάλο βαθμό με τον ύπνο, αγνοώντας ή επηρεάζοντας ο ένας τον άλλον.

η ροή της ιστορίας ήταν τόσο ομαλή, τόσο φυσική που με απορρόφησε τελείως.

στις τελευταίες 30 σελίδες του βιβλίου συνάντησα το δίλημμα. το δίλημμα. αυτό που δεν συναντάω καθόλου συχνά. δεν ήμουν σίγουρος ότι ήθελα να διαβάσω το τέλος. δεν ήθελα να δοθεί το τέλος, να το γνωρίζω.

φυσικά, από την αρχή ήξερα ότι αφού υπήρχαν και άλλες σελίδες, ή που θα τις διάβαζα, ή που θα έσκαγα. παρόλα αυτά, 4 μέρες το περιέφερα στο δωμάτιο, στο μπάνιο, στο δρόμο, στο λεωφορείο και στο πανεπιστήμιο, ανοίγοντάς το σε τυχαία σημεία και διαβάζοντας, προτού τελικά διαβάσω το τέλος.

αν και δεν με απογοήτευσε -καθόλου- το τέλος του βιβλίου, παρόλα αυτά ένιωσα όπως ακριβώς αρκετά πρωινά που ξυπνώντας το μόνο που θέλω είναι να επιστρέψω στην αίσθηση του ονείρου που έβλεπα. ήθελα να επιστρέψω στην αίσθηση που βίωνα πριν τελειώσω το βιβλίο. πέρασαν άλλες δύο μέρες πριν αποφασίσω να το βάλω στο ράφι έχοντας οριστικά και αμετάκλητα διαβάσει το βιβλίο αυτό.

 

δεν είναι από τα αγαπημένα μου βιβλία, ούτε από τα 10 βιβλία που θα έπαιρνα μαζί μου σε ένα ερημικό νησί (cliche). από την άλλη όμως, ούτε και το σοφό (ή χρυσό) παιδί του χωμενίδη είναι ένα από αυτά, και όμως όταν διάβασα το τελευταίο πριν 7-8 χρόνια, ήταν το πρώτο βιβλίο που δεν με άφησε να το αφήσω μέχρι να το τελειώσω. και το εννοώ κυριολεκτικά, από την πρώτη σελίδα.

και γυρνώντας το θέμα πάλι στο σπίτι του ύπνου, απλώς να πω ότι δεν έχει σημασία που δεν είναι στα αγαπημένα μου βιβλία, παρόλα αυτά όμως είναι ένα από αυτά με τα οποία θα μοιράζομαι πολλές στιγμές και σκέψεις στο μέλλον.

 

edit: πολύ ωραία η ελληνική έκδοση, πολύ καλή μετάφραση-απόδοση. αν και αν θυμάμαι καλά υπήρχαν μερικά τυπογραφικά (αλλά σιγά το πράγμα, έχουμε επιβιώσει από τον κάκτο και την απόδοση ονομάτων από αυτών, μερικά τυπογραφικά θα μας πειράξουν )

Edited June 26, 2007 by araquel

[BladeRunner]

Αριθμός 11

Αν και για πολύ καιρό είχα δυο βιβλία του Τζόναθαν Κόου στην βιβλιοθήκη μου, τα "Τι ωραίο πλιάτσικο!" και "Expo 58", έτυχε η πρώτη μου επαφή με το έργο του να είναι το πιο καινούργιο του βιβλίο, που το αγόρασα με γερή έκπτωση από την Πρωτοπορία την προηγούμενη βδομάδα. "Αριθμός 11", λοιπόν. Περίμενα ότι θα είναι ένα καλό βιβλίο, μιας και ο συγγραφέας είναι πολύ αγαπητός, τόσο στο εξωτερικό, όσο ειδικότερα εδώ στην Ελλάδα. Όμως δεν περίμενα ότι θα διαβάσω ένα τόσο καλό βιβλίο, ένα πεντάστερο αριστούργημα. Το βιβλίο το άρχισα χθες και το τελείωσα πριν από λίγο, αν και ήταν στο "πρόγραμμα" να το τελειώσω αύριο. Έφαγα πραγματικό κόλλημα μαζί του. Όχι σε σημείο να μην βγω βόλτα με φίλους ή να μην φάω, αλλά οι τριακόσιες σελίδες σερί χθες και άλλες διακόσιες σήμερα, δείχνουν πόσο πολύ με συνεπήρε το βιβλίο. Και δεν μιλάμε καν για θρίλερ, έτσι; 

Κατ'αρχάς, τα ωραία ξεκινάνε από τον τρόπο που είναι γραμμένο το βιβλίο. Δεν πρόκειται για μυθιστόρημα, αλλά ουσιαστικά για συλλογή πέντε μεγάλων ιστοριών, που όμως έχουν σαν κοινό παρανομαστή κάποιους χαρακτήρες, τον αριθμό 11 και τους παρόμοιους κοινωνικοπολιτικούς προβληματισμούς που απορρέουν από την πλοκή της κάθε ιστορίας. Όμως δεν ένιωσα ότι διάβασα πέντε διαφορετικές ιστορίες, αλλά μια ενιαία. Και σ'αυτή την μια ιστορία, που χωρίζεται σε πέντε μεγάλα "κομμάτια", βλέπουμε την Αγγλία του 21ου αιώνα, με όλα τα καλά και τα κακά, με όλες τις ανομοιομορφίες και τις διαφορές ανάμεσα στις κοινωνικές και οικονομικές τάξεις. Ο Κόου, μέσω των ιστοριών του, καταφέρνει να θίξει πολλά ζητήματα που απασχολούν (ή θα έπρεπε να απασχολούν) τον άνθρωπο σήμερα, από την φτώχεια και τον υπερβολικό πλούτο, μέχρι την πολιτική και τον βρώμικο κόσμο της Τηλεόρασης. Και πολλά άλλα.

Ο Κόου τα θίγει όλα αυτά, με πολύ ωραίο και πανέξυπνο τρόπο, μέσω του λεπτού χιούμορ, της ειρωνείας και των διαφόρων κωμικοτραγικών καταστάσεων. Καταφέρνει δηλαδή να φέρει στην επιφάνεια όλες τις παθογένειες της σύγχρονης αγγλικής κοινωνίας και να προβληματίσει τους αναγνώστες γύρω από διάφορα θέματα, χωρίς όμως να κουράσει και να βαρύνει ψυχολογικά τον αναγνώστη. Υπάρχουν φυσικά κάποια δύσκολα και σκοτεινά σημεία, καθώς και κάποια που είναι ίσως λιγάκι συγκινητικά, αλλά γενικά το βιβλίο διαθέτει πολύ χιούμορ και έχει έντονη σατιρική διάθεση απέναντι στα πάντα. Η γραφή είναι πραγματικά εξαιρετική και μοναδική, ρέει σαν γάργαρο νερό, βοηθάει πάρα μα πάρα πολύ στην γρήγορη και προπάντων ξεκούραστη ανάγνωση. Οι χαρακτήρες είναι πολύ ενδιαφέροντες και αρκετά καλογραμμένοι στο σύνολο τους, με όλα τα αναγκαία κλισέ, ανάλογα με την κοινωνική και οικονομική τους κατάσταση. Η ατμόσφαιρα επίσης ξεχωρίζει, πότε είναι πιο ευχάριστη, πότε πιο δυσάρεστη, πότε πιο φωτεινή, πότε πιο σκοτεινή. Ας πούμε στην αρχή αγγίζει και τον γοτθικό τρόμο!

Λοιπόν, αυτές είναι γενικά οι εντυπώσεις μου από την πρώτη γνωριμία μου με το έργο του Τζόναθαν Κόου. Ειλικρινά δεν ξέρω πόσο καλύτερη αρχή θα μπορούσα να κάνω. Πόσο καλύτερα μπορεί να είναι τα "Τι ωραίο πλιάτσικο" και "Η λέσχη των τιποτένιων", που είναι με διαφορά τα πιο γνωστά και πολυσυζητημένα έργα του; Δεν μπορώ να φανταστώ... Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα διαβάσω πολλά ακόμα από τα βιβλία του συγγραφέα και κατάλαβα ότι δίκαια υπάρχει ένας ντόρος γύρω από το όνομά του εδώ στην Ελλάδα. Όσον αφορά την ελληνική έκδοση: Πανέμορφη, με ωραίο εξώφυλλο (πολύ έξυπνο αυτό που έκαναν οι εκδόσεις Πόλις) και πραγματικά εξαιρετική και πολύ προσεγμένη μετάφραση. 

Υ.Γ. Απ'όσο κατάλαβα, έστω και αμυδρά και πολύ μακρινά, το βιβλίο αυτό είναι ένα σίκουελ του "Τι ωραίο πλιάτσικο", χάρη σε ορισμένες αναφορές στην οικογένεια Γουίνσο, τα μέλη της οποίας πρωταγωνιστούν σ'εκείνο το βιβλίο. Ελπίζω μια συγκεκριμένη αναφορά να μην είναι μεγάλο spoiler για το "πρώτο" βιβλίο.

9/10

Edited May 30, 2018 by BladeRunner

[BladeRunner]

Expo 58

Δεύτερο βιβλίο του Τζόναθαν Κόου που διαβάζω, μετά το (κατά τη γνώμη μου) καταπληκτικό και ιδιαίτερο "Αριθμός 11" που διάβασα και απόλαυσα τον Ιούλιο του 2016, και δηλώνω και πάλι ικανοποιημένος και άκρως ψυχαγωγημένος, αν και η αλήθεια είναι ότι σαν βιβλίο μου φάνηκε ένα σκαλοπατάκι πιο κάτω από το προηγούμενο, έχοντας πάντως πολλές διαφορές τόσο στη θεματολογία όσο και στον τρόπο αφήγησης.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω γιατί από τον Ιούλιο του 2016 μέχρι τώρα δεν είχα διαβάσει άλλο βιβλίο του Κόου, ενώ το "Αριθμός 11" με είχε ξετρελάνει. Ίσως επειδή τα βιβλία του δεν είναι άπειρα (βλέπε Στίβεν Κινγκ) και θέλω να έχω μπροστά μου μπόλικο πράγμα για διάβασμα. Ποιος ξέρει! Πάντως επέλεξα το συγκεκριμένο βιβλίο, το οποίο κατά γενική ομολογία δεν ενθουσίασε και τόσο το κοινό. Από τη μια μπορώ να το κατανοήσω αυτό, μιας και μπορεί η πλοκή αυτή καθαυτή, αλλά και οι χαρακτήρες να μην άγγιξαν πολλούς αναγνώστες, από την άλλη όμως προσωπικά η ιστορία μου φάνηκε ενδιαφέρουσα και ωραία, ενώ και γενικά οι χαρακτήρες δεν με άφησαν αδιάφορο (σίγουρα συμπάθησα τον κ. Φόλεϊ, ενώ πλάκα είχε και το "κατασκοπευτικό" δίδυμο). Πως να το πω, η ιστορία με κράτησε από την αρχή μέχρι το γλυκόπικρο φινάλε, είχε μια χαριτωμενιά, ήταν όσο ανάλαφρη και συνάμα σοβαρή χρειαζόταν για το είδος του.

Όσον αφορά τη γραφή, μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ, έτσι, με την ειρωνική και την κατά κάποιο τρόπο παιχνιδιάρικη διάθεση -αλλά ίσως και με μια νότα νοσταλγίας για το παρελθόν-, ενώ επίσης με ξετρέλανε η όλη ατμόσφαιρα της δεκαετίας του '50, καθώς φυσικά και το σκηνικό της Έκθεσης στις πανέμορφες Βρυξέλλες. Γενικά κρατούσα σχετικά μικρό καλάθι πριν την ανάγνωση του βιβλίου (που περίμενε υπομονετικά στη βιβλιοθήκη μου πάνω από δυόμισι χρόνια), αλλά μάλλον κακώς, γιατί τελικά πέρασα πολύ όμορφα. Μάλλον ο Κόου έχει αυτό το "κάτι" που με τραβάει...

8.5/10

Edited May 30, 2018 by BladeRunner

[BladeRunner]

Ο κύριος Γουάιλντερ κι εγώ

Αυτό είναι μόλις το τρίτο βιβλίο του Τζόναθαν Κόου που διαβάζω, μετά το εξαιρετικό "Αριθμός 11" που διάβασα τον Ιούλιο του 2016 και το πολύ καλό "Expo 58" που διάβασα τον Μάιο του 2018, και δεν έχω παρά να δηλώσω για άλλη μια φορά εξαιρετικά ικανοποιημένος, τόσο από την όλη ιστορία, όσο κυρίως από τη γραφή και τη γενικότερη ατμόσφαιρα του βιβλίου.

Λοιπόν, ας ξεκινήσω λίγο από τον σκηνοθέτη Μπίλι Γουάιλντερ, που είναι οπωσδήποτε από τους κορυφαίους όλων των εποχών: Έχω δει μονάχα πέντε ταινίες του μέχρι τώρα, και θα περίμενε κανείς ότι η όχι και τόσο γνωστή ταινία Fedora του 1978 -που αποτελεί βασικό στοιχείο της πλοκής του βιβλίου-, δύσκολα θα ήταν μια από αυτές τις πέντε. Έλα όμως που πέρυσι τον Ιανουάριο την έδειξε η ΕΡΤ, και την είδα από σπόντα. Και πραγματικά την απόλαυσα. Σίγουρα δεν φτάνει το επίπεδο των άλλων δικών του που έχω δει ("Μερικοί το προτιμούν καυτό", "Η γκαρσονιέρα", "Έρωτας το απόγευμα" και "Το τελευταίο ατού" - πόσο τρομερή είναι η τελευταία; Πραγματικά εξαιρετική!), όμως έχει στοιχεία που την κάνουν ξεχωριστή και ιδιαίτερη. Έτσι, μόλις είδα ότι θα κυκλοφορούσε τόσο σύντομα στα ελληνικά ένα μυθιστόρημα του Κόου σχετικά με τον Γουάιλντερ, ενθουσιάστηκα.

Ναι, είναι ένα πολύ, πολύ όμορφο και καλογραμμένο μυθιστόρημα, που αποτελεί ιστορία ενηλικίωσης της αφηγήτριας, και παράλληλα ένα πορτρέτο μιας τεράστιας προσωπικότητας του αμερικάνικου κινηματογράφου, του Μπίλι Γουάιλντερ, η καριέρα του οποίου οδεύει προς το τέλος της, μάλλον άδοξα σε σχέση με αυτά που δημιούργησε και πέτυχε τις προηγούμενες δεκαετίες. Η αλήθεια είναι ότι ο Κόου κατάφερε να αναδείξει τον άνθρωπο Μπίλι Γουάιλντερ, έστω και μέσω της νεαρής αφηγήτριας, που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι και αληθινό πρόσωπο. Δεν ξέρω, ένιωσα ότι τον γνώρισα σαν άνθρωπο, πήρα λίγο μάτι από τη ζωή και την εξέλιξή του, είδα σε έναν βαθμό τον τρόπο σκέψης του, το πώς έβλεπε τα πράγματα για τις ταινίες αλλά και τη ζωή γενικότερα. Η γραφή είναι, φυσικά, καταπληκτική, οξυδερκής και σε σημεία χειμαρρώδης, ο Κόου αγγίζει και κάποια στενάχωρα θέματα με τρόπο όμως που δεν σε καταθλίβει, αλλά που όμως σε κάνει να σκέφτεσαι, ενώ παράλληλα σε ταξιδεύει πίσω στον χρόνο και σου δίνει τη δυνατότητα να δεις λίγο από τα παρασκήνια των γυρισμάτων μιας κινηματογραφικής ταινίας.

Πρόκειται για ένα γλυκόπικρο μυθιστόρημα, με έντονη νοσταλγική διάθεση και κάποιες νότες μελαγχολίας, που προσφέρει μεγάλη αναγνωστική απόλαυση, ενώ αν μη τι άλλο έχει την ικανότητα να δώσει το έναυσμα στους αναγνώστες για να εξερευνήσουν εις βάθος το έργο του Μπίλι Γουάιλντερ (ίσως και άλλων σκηνοθετών/σεναριογράφων που αναφέρονται στο βιβλίο), κάτι φυσικά εξαιρετικά ευπρόσδεκτο και εποικοδομητικό. Εγώ, πάντως, θα δω άμεσα μια ταινία του, αν και δεν έχω αποφασίσει ακόμα ποια. Ίσως δω στο καπάκι δυο-τρεις, θα μου το απαγορέψει κανείς;

9/10

Edited December 4, 2020 by BladeRunner