[Γκντουπ.]

[Nienna]

[Γκντουπ.]

 

Ένας διόλου υπόκωφος γδούπος χάιδεψε τ' αυτιά του επιθεωρητή

με τα σπασμένα γυαλιά,

τα κολλημένα επιμελώς με μονωτική ταινία.

 

"Άι στα τσακίδια!", αναφώνησε.

 

Είχε γεμίσει βλέπεις ο τόπος ροκανίδια·

τα ποντίκια μασουλούσαν τα εκατοντάδες μολύβια του

[κι αυτό τον έβγαζε έξω απ' τα ρούχα του]

μ' αποτέλεσμα να υπάρχουν σωροί από δαύτα στο πάτωμα

και να μπλέκονται στα δάχτυλα των ποδιών του–

μισούσε τα παπούτσια.

 

Ο επιθεωρητής προχώρησε προς την πηγή του ήχου·

κοίταξε τριγύρω,

και τι να δει;

Ένας σάκος βαρύς, και ξέχειλος από ξύστρες, πεσμένος φαρδύς-πλατύς μπροστά του

τον περιγελούσε χαιρέκακα με την παρουσία του...

 

"Άρχισαν να με ειρωνεύονται κιόλας, τα σιχαμένα!"

 

Βράζοντας σα χύτρα απ' τα νεύρα του

φόρεσε την τρύπια τραγιάσκα του,

την κολλημένη, επιμελώς, με μονωτική ταινία,

άρπαξε το γούρι του

[ένα επιχρυσωμένο τυχερό κουκουνάρι – αγαπούσε βλέπετε τα κουκουνάρια]

και θ' άνοιγε φουριόζος την πόρτα να φύγει

αν δεν προλάβαινε να τον δαγκώσει αναίσχυντα στο πέμπτο*

ένα απ' τ' αχάριστα ποντίκια που κρέμονταν απ' το πόμολο.

 

"ΑΑ!"

 

Πήρε τη γνωστή σε όλους έκφραση που παίρνουν οι άνθρωποι

όταν περιστασιακά ποντίκια – ή και άλλοι άνθρωποι –

τους δαγκώνουν αναίσχυντα στο πέμπτο

[συνήθως κατά την ανάγνωση εξ ίσου, αν όχι περισσότερο, περιστασιακής ποίησης]

κι αποφάσισε πως αυτή τη φορά

δεν θα γλύτωνε κανένα.

 

Κρίμα που δυο ώρες αργότερα

[καθώς περπατούσε σ' έναν κλασσικό δρόμο

απ' αυτούς που προτιμούν οι σκύλοι για την καθημερινή βόλτα τους

λόγω των περιοδικών δένδρων

που είναι, όπως είναι ευρέως γνωστό, ιδανικά για ένα απολαυστικό κατούρημα]

έπεσε στο κεφάλι του ένα περιστασιακό κουκουνάρι

[καφετί αυτό, τυχαίο, όχι τυχερό και χρυσό σαν αυτό στη δεξιά μέσα τσέπη του σκισμένου σακακιού του,

του κολλημένου επιμελώς με μονωτική ταινία]

και τον άφησε στον τόπο.

 

-----

 

*Ως "το πέμπτο" ορίζεται στο γενικό συνοθύλευμα των μουσικών αυτών που ασχολούνται με την συστηματική μελέτη της τεχνικής που οι ίδιοι [και μερικοί ακόμα, αληθινοί, μουσικοί] χρησιμοποιούν για να εκτελέσουν μουσική σε πληκτροφόρα όργανα – όχι όμως αυτών που ασχολούνται με ταμπουράδες, ταμπούρλα, ξυλόφωνα και άλλα τέτοια πνευστά όργανα – το δάχτυλο εκείνο που από τους λίγους εκείνους ανθρώπους οι οποίοι γνωρίζουν έστω και στοιχειωδώς την ελληνική [όπως δηλαδή και στα φροντιστήρια των αγγλικών τα παιδιά μαθαίνουν να ονομάζουν τα μέλη του σώματος, π.χ. σαγόνι-τσιν, μάγουλο-τσικ κτλ.] αποκαλείται "μικρό".

 

[Αποτέλεσμα ποιητικού-λεκτικού παιχνιδιού με τις πράσινες λέξεις ως μοναδική πρώτη ύλη, στο σπίτι της άρτι δηλούσης την παρουσίαν της Ραψωδίας, με τη συμμετοχή της φίλης της Ήβης και του Ορφέα (που πόσταρε τη συμμετοχή του στην Β.Π.). Είπαμε ο καθένας από μία λέξη - Ελένη, Ήβη, ΕΓΩ, Ορφέας, Ήβη αντίστοιχα - και μετά γράψαμε ο καθένας κι από ένα ποίημα όπου χρησιμοποιήσαμε όλες τις λέξεις, και ιδού το αποτέλεσμα!]

 

 

Κάθε πιθανή ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα ή καταστάσεις είναι τελείως τυχαία. Αχά.

(οι διευκρινίσεις είναι μια ευγενική προσφορά της Χρυσή Λύρα Α.Β.Ε.Ε.)

Edited September 26, 2006 by Nienna

[Cassandra Gotha]

Απόλαυση, απόλαυση, απόλαυση. Καθόλου δήθεν, καθόλου σφιγμένο (σφιγμένο = δώσ' του, θα γράψω ποίηση! άιντε, και θα βγει και παράξενο). Πραγματικά ωραίο, πραγματικά φεύγα.

[laas7]

Η Κασσανδρα συνεχιζει το επικοδομητικον ψαχουλεμα στην βιβλιοθηκη ποιησης... και να τα αποτελεσματα! Δεν μπορω παρα να τριβω τα χερια μου ολο χαρα! Αχ... το ξερα πως κατα βαθος ειστε ΟΛΟΙ ποιητικομανεις αλλα δεν το ξερετε.... να που σταδιακα το μαθαινετε!

Συμφωνω με τα σχολια της Κασσανδρας για το φευγατο μη δηθεν ποιημα που επισης μου εδωσε την εντυπωση μιας φιλοσοφικης αυρας...