Υπόσχεση (στη Σ.)

[Rhapsody]

Υπόσχεση

(στη Σ.)

 

Μαλλιά μακριά, γκρίζα, ατημέλητα,

Μάτια που αστράφτουν παιχνιδιάρικα

Με αγάπη,

Πόση αγάπη για ζωή

 

Θαρρείς συχνά πως είναι μια από μας,

Γόνος ελπίδας και ανεμελιάς

Που αδημονεί να ανοίξει τα φτερά του

Καθώς η Μέρα πλησιάζει

 

Πόσο απέχει ο καιρός

Που τα μαλλιά μας θα ασπρίσουν,

Κι όμως φθονούμε,

Φθονούμε την απλότητά,

Την ελευθερία της.

Κάπως έτσι θα ήταν στην παιδική μας φαντασία

Οι αρχαίοι οι Διδάσκαλοι των Αθηνών –

Από το στόμα σα να κρέμεται η ζωή η ίδια –

Δόντια που πληγώνουν τον αμύητο,

Και σκορπούν το φως στις άγουρες ψυχές

 

Κι έπειτα, χρόνια που κυλούν

Ανταπόδοση καμία

Κι ακόμα κάποιοι από μας θα ψιθυρίζουν

Λόγια παλιά, χαμένα μες στις μνήμες,

Λόγια ανόητα θα έλεγε, κενά,

Μα η υπόσχεση θα έχει εκπληρωθεί

Μονάχα μια υπόσχεση

Που λίγοι θα τολμήσουν να κρατήσουν:

Πάντα θα θυμάμαι

 

 

 

(8-6-06)

 

Πρόκειται για το πρώτο μου post στο forum αν και το ποίημα είναι γραμμένο λίγο παλιότερα.

Please be kind, θα χαιρόμουν πολύ ωστόσο για κάθε είδους σχολιασμό

(κάποιοι το πάλεψαν πολύ για να με πείσουν να βγω απ το καβούκι μου. Ευχαριστώ, ξέρετε ποιοί είστε, που ανακαλύψατε τον πρόδρομο του "σιροπιού αυτοπεποίθησης" )

[Nienna]

Και τώρα, η στιγμή που όλοι περιμέναμε.

 

[insert ominus drumroll here*]

 

Το πρώτο σου σχόλιο στο πρώτο σου post στο forum. Χαίρομαι που σταμάτησες να είσαι lurker και αποφάσισες να αρχίσεις να ποστάρεις. Βέβαια, τώρα υποχρεούσαι να σχολιάσεις και τα δικά μου ποιήματα, βεβαίως βεβαίως.

 

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Κατ' αρχήν, μην κρύβεις τα ποιήματά σου. Είναι αξιόλογα, και σίγουρα μπορούν να βελτιωθούν. Είναι προσεγμένα, καλογραμμένα. Άλλοι γράφουν καραγκιοζιλίκια και τα δημοσιεύουν, κι εσύ ντρέπεσαι για δουλειές που έχουν επίπεδο;

 

Η πρώτη μου παρατήρηση είναι για το κεφαλαίο στην αρχή κάθε στίχου. Δεν μου αρέσει αισθητικά, είναι μια επιλογή που δεν θα έκανα, αλλά αν σου αρέσει εσένα μη δώσεις σημασία στη δικη μου προτίμηση, πραγματικά. Απλώς, προτιμώ τα ποιήματα να ρέουν χωρίς αυτό το συνεχές σταμάτημα, βλέπω τα κεφαλαία και νοιώθω σαν να είμαι σε αυτοκίνητο που συνεχώς φρενάρει.

Έπειτα, νομίζω πως στο 'πόση αγάπη για ζωή΄χρειάζονται αποσιωποιητικά. Είναι μια ερώτηση που δεν είναι ερώτηση, χρειάζεται κάποια στίξη. Μπορούν να μπουν αποσιωποιητικά, ή θαυμαστικό. Μιας και σιχαίνομαι [συνήθως] τα θαυμαστικά, σου προτείνω τα αποσιωποιητικά.

Επίσης, στο 'πλησιάζει' [της δεύτερης στροφής] θα έβαζα τελεία. Αφού χρησιμοποιείς στίξη θα πρέπει κάπως να δείξεις αυτή την παύση, αν δεν χρησιμοποιούσες πουθενά τότε θα αρκούσε η αλλαγή στροφής, αλλά χρησιμοποιείς κόμμα μέσα στους στίχους, οπότε, κατά τη γνώμη μου, δεν αρκεί.

Συνεχίζω. Στην τρίτη στροφή θα έβαζα αποσιωποιητικά μετά το 'ασπρίσουν', για το λόγο που ανέφερα και παραπάνω. Α, διόρθωσε και την 'απλότητα', έβαλες δύο τόνους ενώ δεν έχει 'της' μετά. Προτείνω να βάλεις παυλίτσα αντί για κόμμα εκεί, μετά την 'απλότητα', η παύση φαίνεται να είναι ελαφρώς μεγαλύτερη από κόμμα. Μιας και μιλάμε για στίξη, θα έβαζα άνω-κάτω τελεία μετά το 'Αθηνών' - τονίζεται καλύτερα το νόημα έτσι, αφού περιγράφεις πώς ακριβώς θα ήταν στη φαντασία οι αρχαίοι διδάσκαλοι - και με μια τελειούλα στο τέλος της στροφής, όλα θα ήταν τέλεια.

Ας πάμε και στην τελευταία στροφή. Θα πρότεινα κόμμα στο 'κυλούν', και ίσως και αποσιωποιητικά στο 'καμμία' - σίγουρα τελεία ή άνω τελεία στο 'εκπληρωθεί', και μια... τελική τελεία στο 'θυμάμαι'.

 

Αυτά ήταν όλα τα τεχνικά σχόλια που είχα να κάνω. Το περιεχόμενο μου άρεσε πολύ, δεν έχω να πω κάτι πάνω σ' αυτό, το βρίσκο άρτιο [αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί η λέξη 'άρτιο' για το νόημα ενός ποιήματος]. Το μόνο που ίσως πρέπει να προσέξεις είναι το ότι λες πολλά, πολλά και σημαντικά μέσα σε λίγο χώρο, άρα ίσως να κάνεις κάποιον να χαθεί, να μην καταλάβει ακριβώς τι γίνεται. Αυτό λύνεται με τον καιρό, συνέχισε να γράφεις και θα εξαφανιστεί χωρίς να χρειαστεί να μειώσεις την ποσότητα αυτων που λες. Λύνεται με μαγικό τρόπο.

 

Φαίνεται πως έχεις πράγματα να πεις, έχεις βαθύ συναισθηματικό κόσμο και ασορτί μυαλό. Φαίνεται πως δεν έχεις ιδιαίτερα προβλήματα με τη γλώσσα, την αγαπάς και σ' αγαπάει, κι αν γίνεις και λίγο περισσότερο geek με τη στίξη, θα σ' αγαπήσει ακόμη περισσότερο. Φαίνεται βέβαια και μια συστολή, ένας φόβος [εικάζω πως είναι ο φόβος του να αφήσεις το συναίσθημα να σε κατακλύσει απόλυτα, λογικότατος φόβος - μιας και εννιά στις δέκα φορές αυτό οδηγεί σε πόνο· όμως η τέχνη απαιτεί να τον ξεπεράσεις και να πονέσεις αυτές τις εννιά φορές, ανεβαίνοντας στα ουράνια τη δέκατη. Αν είσαι τυχερή, θα συμβει με αυτή τη σειρά...] που κρατάει ένα κομμάτι του εαυτού σου έξω από τις γραμμές, κοντά βέβαια, μα σε απόσταση ασφαλείας. Μπορεί να λέω και ασυναρτησίες, δεν ξέρω... Κάπου εδώ τελειώνει, πάντως, το πρώτο σου σχόλιο.

 

Παραθέτω το ποίημα με τις προτάσεις που σου έκανα παραπάνω, και με μερικές άλλες αλλαγές τις οποίες θεώρησα άκρως αυθαιρετες [βασίζονται καθαρά στην αισθητική μου, κι η αισθητική ανήκει στη σφαίρα των πιο υποκειμενικών πραγμάτων], γι αυτό και δεν τις ανέφερα στο κυριως σχόλιο. Αν θέλεις, μπορείς να τις λάβεις υπ' όψιν σου, να τις μελετήσεις, κι ό,τι βγει. Αν δεν θέλεις να αγγίξεις αυτό το ποίημα, κράτα τες στο μυαλό σου για κάποιο μελλοντικό.

 

Υπόσχεση

(στη Σ.)

 

Μαλλιά μακριά, γκρίζα, ατημέλητα,

μάτια που αστράφτουν παιχνιδιάρικα

με αγάπη,

πόση αγάπη για ζωή...

 

Θαρρείς συχνά πως είναι μια από μας,

γόνος ελπίδας και ανεμελιάς

που αδημονεί να ανοίξει τα φτερά του

καθώς η Μέρα πλησιάζει.

 

Πόσο απέχει ο καιρός

που τα μαλλιά μας θα ασπρίσουν...

Κι όμως φθονούμε,

φθονούμε την απλότητα –

την ελευθερία της.

Κάπως έτσι θα ήταν στην παιδική μας φαντασία

Οι αρχαίοι Διδάσκαλοι των Αθηνών:

από το στόμα σα να κρέμεται η ζωή η ίδια –

δόντια που πληγώνουν τον αμύητο,

και σκορπούν το φως στις άγουρες ψυχές.

 

Κι έπειτα, χρόνια που κυλούν,

ανταπόδοση καμία...

Κι ακόμα κάποιοι από μας θα ψιθυρίζουν

λόγια παλιά, χαμένα μες στις μνήμες,

λόγια ανόητα θα έλεγε εκείνη, κενά,

μα η υπόσχεση θα έχει εκπληρωθεί·

μονάχα μια υπόσχεση

που λίγοι θα τολμήσουν να κρατήσουν:

 

"Πάντα θα θυμάμαι."

 

 

-----

 

Υ.Γ. Χαίρομαι πολύ που αποφάσισες να μου δείξεις ποιήματά σου και να δημοσιεύσεις κάτι εδώ.

 

*κλεμμένη ατάκα. :tongue:

[Oberon]

Rhapsody, καλώς ήρθες. Χαίρομαι που κάποιοι σε έκαναν να "βγεις από το καβούκι σου".

Το ποίημά σου το διάβασα ενώ τυχαία άκουγα το Clair de Lune του Claude Debussy εκείνη τη στιγμή. Ξαφνικά αντιλήφθηκα πως είχα "φύγει" και πως οι στίχοι του ποιήματος είχαν "δέσει" απόλυτα με το ύφος και τη διάθεση της μουσικής.

Δεν μπορώ να σου πω τεχνικά θέματα για το ποίημά σου, αλλά μπορώ να σου πω πως είχα την αίσθηση μιας νοσταλγίας μέσα από το χρόνο, μιας φεγγαρόλουστης νύχτας γεμάτης εικόνες από κόσμους που έχουν περάσει, ανθρώπους και καταστάσεις που υπήρχαν αλλά ίσως κατά κάποιο τρόπο να υπάρχουν και τώρα. Μου άρεσε το πέρασμα από το "απρόσωπο" πλαίσιο στην αρχή, στο πιο "προσωπικό" αργότερα.

Ήταν ένα όμορφο ταξίδι. Περιμένω να διαβάσω και άλλες δουλειές σου.

[Rhapsody]

Ειλικρινά, ευχαριστώ πάρα πολύ για τα σχόλιά σας παιδιά

Nienna, είναι αλήθεια ότι είμαι ακόμα λίγο διστακτική ως προς τη χρήση της στίξης, κυρίως των θαυμαστικών και των αποσιωπητικών (λες μήπως να φταίει ο οδηγός "Πως να βάζετε αποσιωπητικά" του αγαπημένου Ubertο; ). Κάποια από τα παραδείγματα που ανέφερες μάλιστα αρχικά τα είχα γράψει με τον τρόπο τον οποίο προτείνεις, ωστόσο, τελικά, ίσως και λανθασμένα, προτίμησα να τα παραλείψω/απλοποιήσω. Το κεφαλαίο στην αρχή του στίχου το βάζω κυρίως γιατί δε μου αρέσει να βάζω κόμμα ή τελεία στο τέλος των στίχων (τουλάχιστον όπου δεν είναι απαραίτητο αν και ομολογουμένως το παρακάνω). Καθώς έχω όμως μπροστά μου καιρό για πειραματισμούς μπορεί να το δοκιμάσω και με μικρά έτσι κάποια στιγμή.

Ευχαριστώ και πάλι που ασχοληθήκατε και υπόσχομαι να ποστάρω κάνα ποιηματάκι/σχολιάκι από δω και στο εξής

 

 

(slowly starting to come out of her cave maybe...?)

[LordCeleborn]

I am not big with words, at least not in writing them. but as far as I can see you do have a very distinct style and definitely some talent coming out of your thick-but-not-inpenetrable shell.

 

I really wish I could see more of your work soon, but you will have to tell me because those days I am some of a "sleeper" in the forum.

Edited August 20, 2006 by LordCeleborn

[month]

Ωραία, και τώρα που βγήκες απο το καβούκι σου, νομίζω ότι είρθε η ώρα να το σπάσουμε και να το κάνουμε κομμάτια!! (βάζω την βαριοπούλα, βάζεις το καβούκι;)

 

Αν κρύβεσαι με τέτοια ποιήματα, τότε τι να σου πώ. Κρίμα που χαραμίζεσαι. Μακάρι να μπορούσα να γράψω έτσι. (σκράπας στην ποίηση.)

[Oberon]

Αν κρύβεσαι με τέτοια ποιήματα, τότε τι να σου πώ.

 

Αυτό ξαναπέστο, Μηνά, και όχι μόνο μία φορά!