Sonya Posted August 21, 2006 Share Posted August 21, 2006 Καταλαβαίνω ότι έχω αρχίσει να αγγίζω τα όρια της παράνοιας, αλλά μετά από καμία σκέψη βγήκε αυτό το κείμενο. Μην είστε επιεικείς, το αξίζω το φτυάρι. Τίτλος: Ανάμεσα στους Κόσμους Συγγραφέας: Σόνυα Είδος: ψυχεδελική φαντασία ή κάτι παρόμοιο Σεξ: μόνο στην λογική κι αυτό σε βιασμό Βία: παρομοίως Λέξεις: 2.557 Αυτοτελές: ναι για καλή τύχη όλων μας... Ανάμεσα στους Κόσμους Τα μαλλιά της ήταν σκούρα πράσινα, σαν φύλλα κισσού. Για την ακρίβεια, δεν διέφεραν και πολύ απ’ τα φύλλα του κισσού, ούτε στην υφή, ούτε στη λειτουργία τους. Τυλιγμένα γύρω απ’ όλο το μικροσκοπικό σώμα, ήταν ο τρόπος που είχε ν’ αναπνέει και να τρέφεται. Μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα, μ’ ένα χαμόγελο απλωμένο πάνω στο παράξενο πρόσωπο, θ’ άπλωνε τα μαλλιά της παντού και μετά θα τα τύλιγε γύρω της ξανά, χωρίς να διαφέρει και πολύ απ’ τις γάτες που εκδηλώνουν τη βαθιά τους ικανοποίηση ξύνοντας οποιαδήποτε επιφάνεια έχουν πρόχειρη με τα νύχια τους, αδιαφορώντας για τη ζημιά που προκαλούν. Τα μάτια της ήταν σκούρα κόκκινα, με χρυσαφένιες πιτσίλες που παιχνίδιζαν ανάλογα με τη διάθεσή της. Το δέρμα της δεν είχε χρώμα, ήταν διάφανο σαν το νερό κι ενίοτε εξίσου ευπροσάρμοστο στο περιβάλλον του. Αν η εικόνα της μπορούσε να γίνει ορατή απ’ το ανθρώπινο μάτι, δεν θα διέφερε και πολύ στη μορφή από ένα παιδί εφτά χρονών, με μόνη εξαίρεση τα λουλουδόσχημα μάτια της. Δεν την ενοχλούσε, όμως, που δεν γινόταν ορατή απ’ τους ανθρώπους. Την έπαιρναν για ένα οποιοδήποτε ακίνητο φυτό κι είχε παρατηρήσει με τη σειρά της μάτια χρώματος μπλε, πράσινου, καστανού, να παρατηρούν τα δικά της μάτια, γεμάτοι έκπληξη μπροστά σ’ αυτό το παράξενο λουλούδι. Καλυμμένη μέσα στο διάφανο σώμα της, με την αιώνια πειρακτική διάθεση της φυλής της, είχε κοροϊδέψει τους ανθρώπους με την άηχη φωνή της. Τώρα δεν ένιωθε καμία διάθεση να χαμογελάσει. Το σώμα της ήταν φυλακισμένο με κάποιο τρόπο που δεν κατανοούσε, ανίκανο να πάρει άλλα σχήματα και να γλιτώσει απ’ τα δεσμά του. Μπροστά της στεκόταν κάτι που δεν ήταν άνθρωπος, αλλά έμοιαζε πολύ με άνθρωπο. Κάλεσε σε βοήθεια στην άηχη γλώσσα της και τα μαλλιά της θρόισαν απ’ τον τρόμο. Ο άγνωστος μη-άνθρωπος γέλασε. «Μη φωνάζεις, ξεκουφαίνεις εμένα και δεν έχει και αποτέλεσμα.» Ταράχτηκε, ακούγοντας έναν ήχο που απευθυνόταν σ’ αυτή. Η γλώσσα ήταν ανθρώπινη και κανείς άνθρωπος μέχρι τότε δεν είχε καταφέρει ν’ ακούσει τη φωνή της. «Πώς… πώς μπορείς και ακούς τη φωνή μου; Κανείς άλλος δεν έχει ακούσει τη φωνή μου. Ούτε εγώ μπορώ να την ακούσω, απλά ξέρω ότι μιλάω.» Τα μάτια του μη-ανθρώπου ήταν σκοτεινά σαν έρεβος, ωστόσο εκείνη διέκρινε μια παιχνιδιάρικη διάθεση που δεν διέφερε και πολύ απ’ τη συνηθισμένη δική της. «Αν αυτό σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, δεν την ακούω. Την αντιλαμβάνομαι, περίπου όπως κι εσύ.» Ο μη-άνθρωπος γέλασε δυνατά. «Γιατί γελάς;» «Μοιάζεις με περικοκλάδα! Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι το είδος σου είχε τόσο αστεία μορφή!» «Δεν είμαι περικοκλάδα! Είμαι μια μικρή νιλακολάκι! Άσε με να φύγω!» «Θες να φύγεις κιόλας; Ακόμα δεν γνωριστήκαμε.» «Δε θέλω να σε γνωρίσω! Είσαι κακός, με φυλάκισες κάπου που δεν ξέρω με κάποιον τρόπο που δεν καταλαβαίνω. Άσε με να φύγω!» Ο μη-άνθρωπος έδειξε να προβληματίζεται. «Κάνεις λάθος, δεν σε φυλάκισα εγώ. Μόνη σου ήρθες να με βρεις. Εσύ με κάλεσες. Για την ακρίβεια, εγώ είμαι αυτός που δεν καταλαβαίνει γιατί είσαι εδώ.» «Λες ανοησίες, εγώ δεν ξέρω ποιος είσαι, δεν ξέρω καν τι είσαι! Και δεν έχω ιδέα πώς βρέθηκα εδώ.» «Πραγματικά, τώρα είναι που δεν καταλαβαίνω τίποτα! Αλλά όλα θα λυθούν. Πες μου ποια είσαι.» «Στη γλώσσα μου με φωνάζουν Δεμιχολά. Αλλά δεν θέλω να μιλήσω μαζί σου, θέλω μόνο να φύγω.» «Δεν σε κρατώ, Δεμιχολά. Δεν είσαι φυλακισμένη. Αλήθεια, δεν έχω τρόπο που θα μπορούσα να σε φυλακίσω, όσο κι αν πραγματικά θα ήθελα να μείνεις. Εγώ είμαι ο Λεπάτς, ανήκω στην φυλή των στιχρίφρα, αν και αυτή την περίοδο έχω πάρει ανθρώπινη μορφή.» Η Δεμιχολά, παρά τον τρόμο της για τον μυστηριώδη μη-άνθρωπο, ο οποίος είχε συστηθεί ως Λεπάτς των στιχρίφρα (ιδέα δεν είχε τι ήταν οι στιχρίφρα), ένιωσε την περιέργειά της να φουντώνει, παρά τη θέλησή της. Πριν προλάβει να ελέγξει τον εαυτό της, η ερώτηση είχε ήδη φύγει: «Και πώς είναι η κανονική σου μορφή; Από πού είσαι;» «Εγώ δεν έχω μορφή. Το είδος μου δεν έχει καθόλου σχήμα. Επιλέγουμε το σχήμα μας ανάλογα με το είδος που συναναστρεφόμαστε περισσότερο. Αγαπούμε πολύ τα διάφορα είδη και θέλουμε συνεχώς να γνωρίζουμε νέα. Μας δίνουν σχήματα.» «Τι εννοείς;» «Εννοώ πως η ουσία μας διαμορφώνεται απ’ αυτούς που μας δίνουν κομμάτια τους. Όσο περισσότερα κομμάτια, τόσο καλύτερο σχήμα. Μόνο όταν έρθει η ώρα να εξελιχθούμε αποκτούμε μορφή.» «Και τι μορφή είναι αυτή;» «Ανάλογα με τα είδη που έχουμε συναντήσει και αλληλεπιδράσει, ορίζεται και το τελικό μας σχήμα. Κανείς στιχρίφρα δεν μοιάζει με κάποιον άλλο, γιατί όλοι ζούμε διαφορετικά.» «Τι εννοείς πως αλληλεπιδράτε;» «Εννοώ πως δίνουμε και παίρνουμε συναισθήματα.» Το πρόβλημα της Δεμιχολά ήταν πως η δική της φυλή δεν ήταν ικανή να αισθανθεί. Δεν κατανοούσε ούτε την αγάπη, ούτε το μίσος. Το μόνο που είχε αξία, ήταν να κοροϊδεύουν τις άλλες φυλές για όσα οι ίδιοι δεν κατανοούσαν και να περνούν καλά με όποιο τρόπο μπορούσαν. Η αναπαραγωγή τους γινόταν με την απλή επιθυμία για αναπαραγωγή και να νεογνά αφήνονταν να μεγαλώσουν εντελώς μόνα. «Τι είναι συναισθήματα;» Ο Λεπάτς έμεινε άναυδος. Οι στιχρίφρα μεγάλωναν σχεδόν αποκλειστικά με συναισθήματα, προκαλώντας και δεχόμενοι όλα αυτά που οι άνθρωποι αφελώς όριζαν πως προέρχονται «απ’ την καρδιά». «Δεν ξέρω να σου απαντήσω με ακρίβεια στην ερώτησή σου, Δεμιχολά, δεν είμαι καν σίγουρος πως την καταλαβαίνω. Συναίσθημα για κάποιον είναι… ουφ, δεν υπάρχει μόνο ένα συναίσθημα. Οι άνθρωποι λένε πως αισθάνονται με την καρδιά τους, το οποίο είναι εσφαλμένο, καθώς αισθάνονται κατά βάση με τη μύτη και το στομάχι, οι ροδουθόλι ορίζουν το συναίσθημα σαν διανοητική λειτουργία, το οποίο είναι πιο σωστό, αλλά και πάλι όχι απόλυτο, οι λαβίσι…» «Σταμάτα! Δεν καταλαβαίνω τι μου λες! Δεν ξέρω τι είναι όλοι αυτοί! Εγώ ξέρω μόνο τους νιλακολάκι και έχω δει ανθρώπους! Τα υπόλοιπα δεν τα ξέρω καθόλου! Ούτε ξέρω τι είναι καρδιά, στομάχι ή μύτη!» Ο Λεπάτς έσκυψε το κεφάλι του κι έκατσε βαριά στο τίποτα, απέναντι ακριβώς απ’ την Δεμιχολά. Έμεινε για λίγο σιωπηλός, με τους αγκώνες στα γόνατα και το πρόσωπο στις παλάμες, ενώ η νιλακολάκι παρατηρούσε τη μορφή του. Πράγματι, δεν ήταν τελείως άνθρωπος. Μπορούσε να διακρίνει διαφορές, αλλά όχι να τις κατονομάσει. Κάτω απ’ τη μασχάλη του είδε… ω, τι παράξενο, είδε να βγαίνει ένα μικρό φυλλαράκι νιλακολάκι, που πήρε μια βαθιά ανάσα και αναστέναξε. «Ω!» Ο Λεπάτς σήκωσε το κεφάλι του. «Τι έπαθες;» «Έχεις ένα φύλλο νιλακολάκι κάτω απ’ τη μασχάλη σου! Πώς το έκανες αυτό;» Ο στιχρίφρα κοίταξε μισο-αδιάφορα. «Α… παίρνω μορφή από σένα.» «Δηλαδή… κάνεις συναισθήματα μαζί μου; Εγώ δεν κατάλαβα κάτι.» «Δεν κάνεις συναίσθημα, νιώθεις συναίσθημα. Δεν λαμβάνω κάτι από σένα, παράγω κάτι για σένα.» «Τι; Τι είναι αυτό;» «Θα προσπαθήσω να το κάνω όσο πιο κατανοητό γίνεται… όταν κάποιος βρίσκεται μαζί με κάποιον άλλο, τον γνωρίζει καλά και διαρκώς καλύτερα, περνάει χρόνο μαζί του και μοιράζεται πράγματα, τότε, σιγά σιγά, ο ένας, με τη θέλησή του είτε ανεξάρτητα απ’ αυτή, δίνει κομμάτια του στον άλλο. Δένεται, με κάποιο τρόπο, αλλά όχι κυριολεκτικά. Όσο ο καιρός περνάει και εάν αυτοί οι δύο ταιριάζουν και επιθυμούν να περνούν ώρα μαζί και να μοιράζονται πράγματα, γίνονται σιγά σιγά πιο πρόθυμοι να κάνουν πράγματα που θα αρέσουν στον άλλο, γιατί ικανοποιώντας τον άλλο, γίνονται ευτυχισμένοι με τη δική του χαρά, περισσότερο απ’ όσο θα γίνονταν ικανοποιώντας μόνο τις δικές τους επιθυμίες ανεξάρτητα απ’ αυτόν. Τα περισσότερα νοήμονα είδη που η φύση τους ορίζει να ζευγαρώνουν, αναπαράγονται κιόλας μ’ αυτό τον τρόπο. Όταν επιθυμούν να τεκνοποιήσουν, επιλέγουν έναν απ’ το είδος τους για τον οποίο θα έκαναν ευχάριστα πράγματα που αλλιώς δεν θα έκαναν καθόλου. Οι άνθρωποι αυτό το ονομάζουν αγάπη, αν έχεις ακούσει τη λέξη, εμείς το ονομάζουμε σχήμα επειδή μας βοηθάει να αποκτήσουμε μορφή.» «Πώς δηλαδή;» «Κοίτα, δεν είχα καμία ανάγκη να αναλύσω τι είναι το συναίσθημα, αλλά εσύ μου το ζήτησες κι εγώ έκανα κάτι για σένα, το οποίο δεν θα έκανα αν δεν υπήρχες. Η επιθυμία μου να σε ικανοποιήσω και η ευτυχία που θα αισθανθώ αν καταλάβεις τι σου λέω, δημιούργησε ένα φυλλαράκι νιλακολάκι στο σώμα μου. Όσα περισσότερα πράγματα κάνω για σένα, τόσο περισσότερα στοιχεία σου θα αποκτήσω. Αν κάνεις κι εσύ για μένα πράγματα, η ανάμνηση αυτών και η χαρά που θα μου δώσουν, θα βοηθήσουν αυτά τα στοιχεία να παραμείνουν για πολύ καιρό πάνω μου και, ίσως, ν’ αποτελέσουν κομμάτια της τελικής μου μορφής.» «Τι εννοείς να κάνω πράγματα για σένα;» «Ήδη κάνεις. Παραμένεις εδώ, παρά την αρχική σου επιθυμία να φύγεις.» «Μα μένω γιατί είσαι παράξενος και θέλω να δω τι είσαι και να μάθω καινούργια πράγματα. Μένω γιατί εγώ το θέλω.» «Αλλά στην αρχή δεν το ήθελες. Η δική μου θέληση σε έκανε να το θέλεις και να πιστεύεις ότι το θέλεις μόνη σου.» Η Δεμιχολά προβληματίστηκε κι έμεινε για λίγο σιωπηλή, ενώ ο Λεπάτς την κοιτούσε διασκεδάζοντας με την αντίδρασή της. «Θέλω να καταλάβω καλύτερα. Πες μου τι να κάνω για να καταλάβω.» «Χμ… λοιπόν, μ’ αρέσουν πολύ τα φιλιά που ανταλλάζουν οι άνθρωποι. Έχεις δει φιλί;» «Εννοείς που κολλάνε τα χείλια τους; Μπχ… αυτό δεν μου αρέσει καθόλου. Δεν το καταλαβαίνω.» Ο Λεπάτς γέλασε με γνήσια απόλαυση. «Λοιπόν, εμένα μ’ αρέσει πολύ κι έχω δώσει πολλά φιλιά. Θέλω να μου δώσεις ένα.» «Μα δεν μου αρέσει!» «Ναι, αλλά εμένα θα με κάνει πολύ χαρούμενο αν μου δώσεις ένα. Και μπορεί ν’ αρέσει και σε σένα στο τέλος.» Η Δεμιχολά το καλοσκέφτηκε για λίγο και μετά έκλεισε τα λουλουδόσχημα μάτια της, σούφρωσε τα χειλάκια της και τα κόλλησε στα χείλια του Λεπάτς. Εκείνος την αγκάλιασε και παρέτεινε το φιλί αυτό, μέχρι που η νιλακολάκι τον έσπρωξε κι έκανε πίσω. Άνοιξε θυμωμένη τα μάτια της, αλλά τότε είδε μια όμορφη φυλλωσιά να στολίζει το κεφάλι του Λεπάτς κι έμεινε έκθαμβη. Χτύπησε χαρούμενη τα χέρια της. «Ω! Γίνεσαι νιλακολάκι!» «Όχι, παραμένω στιχρίφρα, απλά μου έδωσες λίγο σχήμα.» «Κι αν σου δώσω πολλά φιλιά, θα γίνεις πιο πολύ νιλακολάκι; Μπορεί να γίνεις και τελείως νιλακολάκι;» «Δεν μπορώ να γίνω κάτι που δεν είμαι! Έχω πάρει σχήμα από πολλά είδη, αλλά θα παραμείνω στιχρίφρα.» «Μπορώ να δω τη μορφή που έχεις μέχρι σήμερα;» Ο Λεπάτς έκλεισε τα μάτια του κι η Δεμιχολά παρατήρησε κάποιες αλλαγές να γίνονται. Οι παλάμες του μεγάλωσαν και τα δάχτυλά του έκαναν συνδακτυλία, ενώ τα πέλματά του έγιναν τριχωτά. Το μικρό φυλλαράκι έφυγε απ’ τη μασχάλη του, αλλά η φυλλωσιά παρέμεινε στο κεφάλι του. Κατά τα άλλα, συνέχιζε να μοιάζει με άνθρωπο. «Δεν άλλαξες πολύ. Από τι είναι αυτά;» «Οι στήλοσαπ έχουν μεγάλες παλάμες, ενώ οι νύδιος έχουν συνδακτυλίες. Τις τριχωτές πατούσες τις απέκτησα από έναν λάξες και η φυλλωσιά μου είναι δικό σου δημιούργημα.» «Ναι, αλλά συνεχίζεις να μοιάζεις με άνθρωπο.» «Φταίει το ότι ένιωσα πολλά για έναν άνθρωπο κι εκείνος ένιωσε πολλά για μένα. Έτσι το βασικό μου σχήμα είναι ανθρώπινο.» «Δε μ’ αρέσει! Θέλω να γίνεις νιλακολάκι, να μοιάζεις με μένα.» «Αν ήμουν νιλακολάκι, δεν θα μιλούσαμε τώρα. Μου μιλάς γιατί είμαι στιχρίφρα και επιθύμησες να γνωρίσεις κάτι που δεν ήταν σαν κι εσένα.» «Ναι, αλλά τώρα θέλω να γίνεις αλλιώς. Αφού μπορείς και είναι στη φύση σου να το κάνεις.» «Μπορώ να πάρω τη μορφή σου, αν αυτό θα σε ικανοποιήσει, αλλά δεν θα γίνω σαν κι εσένα. Θα παραμείνω εγώ.» Η Δεμιχολά ήταν έξυπνη νιλακολάκι. Αφού σκέφτηκε για λίγο, απάντησε. «Λοιπόν, εγώ θα μείνω εδώ μαζί σου, αν πάρεις τη μορφή μου. Κι όσο δεν βλέπω ότι μοιάζεις πιο πολύ με άνθρωπο, θα κάθομαι μαζί σου.» Ο Λεπάτς, με την σχηματική του φύση να έχει ανάγκη από συναισθήματα, έκανε το χατίρι της Δεμιχολά. Για καιρό διατήρησε την μορφή του νιλακολάκι που τόσο της άρεσε και μερικές φορές, για να ικανοποιήσει την περιέργειά της, έπαιρνε άλλες μορφές. Στο κενό ανάμεσα στους κόσμους, την έμαθε ν’ αγκαλιάζει, να φιλάει, να κάνει έρωτα, να περπατάει με το χεράκι της μέσα στο δικό του, ενώ μαζί ανακάλυψαν παιχνίδια που θα μπορούσαν να κάνουν οι νιλακολάκι, αν γνώριζαν τα συναισθήματα. Η Δεμιχολά ένιωθε πολύ όμορφα που μάθαινε καινούργια πράγματα κι έκανε κάτι που η φυλή της δεν γνώριζε, ενώ διαρκώς ζητούσε μορφές απ’ τον Λεπάτς, στην προσπάθειά της να διώξει από πάνω του την ανθρώπινη μορφή και να τον κάνει ίδιο μ’ εκείνη. Ο στιχρίφρα, όμως, ένιωθε αφόρητο το βάρος να διατηρεί μια μορφή που δεν ήταν δική του για πολύ καιρό. Έτσι, μερικές φορές έπαιρνε την κανονική του μορφή, που διατηρούσε πολλά ανθρώπινα χαρακτηριστικά ανάμεσα απ’ τις φυλλωσιές. Κάθε φορά που η Δεμιχολά τα έβλεπε, ζήλευε και γινόταν ακόμα πιο απαιτητική, χωρίς να την νοιάζει με τι κόστος έκρυβε ο Λεπάτς τη μορφή του. Όμως κι εκείνος, παρά την αγάπη του που φούντωνε μέρα με τη μέρα σαν τον κισσό που τον κάλυπτε, δεν καταλάβαινε ότι η φύση των νιλακολάκι ήταν να νοιάζονται πάνω και πέρα απ’ όλα για τις δικές τους επιθυμίες. Κανείς δεν σχολίασε ποτέ το γεγονός της παράξενης συνάντησής τους, ούτε το πώς είχε καταφέρει η Δεμιχολά να βγει απ’ τη φυλακή που νόμιζε πως υπήρχε. Ήρθε όμως μια μέρα, που η μικρή νιλακολάκι ένιωσε και πάλι ανίκανη να κινηθεί. «Τι σου συμβαίνει, γλυκιά μου αγάπη;» «Έμεινα πολύ καιρό και κάνω πράγματα που δε μ’ αρέσουν πολύ κι εσύ συνεχίζεις να μοιάζεις πιο πολύ με άνθρωπο παρά με νιλακολάκι.» Μάταια προσπάθησε να της εξηγήσει πόσο έμοιαζαν στη μορφή οι άνθρωποι και τα νιλακολάκι, ή να της εξηγήσει πως ήταν στη φύση του να μοιάζει με τον άνθρωπο που αγάπησε τόσο. Η Δεμιχολά αισθανόταν πως βρισκόταν πάλι στην ίδια φυλακή που ήταν την πρώτη μέρα κι όλο παραπονιόταν πως ήθελε να φύγει και δεν ήξερε τον τρόπο. Ο Λεπάτς που είχε γνωρίσει πιο πολύ τους κόσμους, είχε την απάντηση και μια μέρα της την έδωσε. «Πρέπει να μου ζητήσεις να σε διώξω. Η φύση μου υπαγορεύει να το κάνω για σένα, όσο κι αν εγώ πονέσω, προκειμένου να γίνεις ευτυχισμένη.» «Δεν θα γίνω ευτυχισμένη, ούτε μαζί με σένα, ούτε χωρίς εσένα. Δεν θα είμαι ποτέ ευτυχισμένη όπως όταν ήμουνα μαζί σου, αλλά ούτε εδώ που είμαι νιώθω ευτυχία. Έκανα πολλά που δεν ήταν στη φύση μου και νομίζω πως… αισθάνθηκα πράγματα που δεν έπρεπε να αισθανθώ. Τώρα θέλω να γίνω ξανά νιλακολάκι.» Ο Λεπάτς έκρυψε τα δάκρυά του. «Γνωρίζεις πως αν φύγεις απ’ το κενό ανάμεσα στους κόσμους, δεν θα είναι εύκολο να γυρίσεις, αν αλλάξεις γνώμη. Κι αν μπορέσεις να γυρίσεις, δεν ξέρω αν εγώ θα είμαι ακόμα εδώ.» «Το ξέρω. Αλλά είναι η φύση μου να θέλω να φύγω.» «Θα σε διώξω, τότε. Αλλά πες μου, πριν φύγεις, μ’ αγαπάς Δεμιχολά;» «Δεν θα είμαι ποτέ όπως ήμουν. Αν αυτό είναι αγάπη, τότε ναι. Εσύ μ’ αγαπάς;» «Θα ήθελα να ήθελες να μείνεις. Μου έδωσες νέα σχήματα και οι άλλες φυλές που θα γνωρίσω, θα δουν πάνω μου πολλά στοιχεία νιλακολάκι. Αν αυτό είναι αγάπη, τότε ναι.» «Αλλά θα είσαι και άνθρωπος;» «Θα είμαι πολλά. Το τέλος θα δείξει τι πραγματικά θα γίνω.» Ο Λεπάτς επιθύμησε μέσα απ’ την αγάπη του να γυρίσει η Δεμιχολά στον τόπο της και την είδε να χάνεται περπατώντας και να φεύγει απ’ το κενό ανάμεσα στους κόσμους. Κι όταν είχε πια χαθεί, έκλαψε, όπως όριζε η φύση του να κάνει όταν οι άλλες φυλές επέλεγαν τελικά τον πρωταρχικό τους δρόμο. Και μέσα του πόνεσε πολύ και αναρωτήθηκε αν θα έβρισκε τελικά αυτό το άλλο ον που θα τον οδηγούσε, μέσα απ’ την αγάπη, στην εξέλιξη. Αυτό το ον που θα μπορούσε να αγαπήσει όλα του τα σχήματα. Με τα μάτια του να γίνονται σιγά σιγά κόκκινα και λουλουδόσχημα, έμεινε για λίγο καιρό ακόμα εκεί που είχε ζήσει αυτή η αγάπη, περιμένοντας χωρίς πραγματική ελπίδα τη Δεμιχολά που, βλέποντας το σώμα της να μην είναι πια διάφανο, προσπαθούσε μάταια να ξαναβρεί τον δρόμο για το κενό ανάμεσα στους κόσμους. P.S I was sober while writing this... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted August 21, 2006 Share Posted August 21, 2006 (edited) Χμμμ, δεν ξέρω τι να πώ. Είναι ένα κείμενο καθαρά απο δικό σου βίωμα νομίζω. Αναλύσεις πολλές θα μπορούσαν να γίνουν αλλά και πάλι δε νομίζω να βοηθήσουν. Ελπίζω πάντος να μην ένιωθες μοναξιά όταν το έγγραφες. Τότε θα έχεις πρόβλημα. Πάντως μου άρεσε σαν κείμενο και σαν ιδέα και σαν περιεχόμενο. Till next time. Edited August 21, 2006 by month Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Celestial Posted August 22, 2006 Share Posted August 22, 2006 (edited) Κατ αρχην πιστευω οτι ειχε μια εντονη συναισθηματικη φορτηση το ολον κειμενο, επισεις ( λαμβανοντας υπ οψιν οτι εισε κοπελα ) ειναι, κατα τη γνωμη μου παντα και χωρις να ξερω το πραγματικο εναυσμα για το κειμενο, μια παρα πολυ "ειληκρηνης" και αληγορικη προσεγγιση για το πως αντιμετωπιζουν οι γυναικες τις σχεσεις τους, και πως το βιωνουν αυτο οι αντρες αντιστοιχα. μπορει βεβαια να μην εχει καμια σχεση με αυτο απλα εγω ετσι το ενοιωσα μια συνεχεια ισως θα ηταν ωραια αν βρεις ποτε την ορεξη να τη γραψεις παντως..... Υ.Γ. το αβαταρ μου ΔΕΝ ειναι κυκνος.......... Edited August 22, 2006 by Celestial Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted August 23, 2006 Share Posted August 23, 2006 Αυτό εδώ δε θα το έλεγα σε καμία περίπτωση "παλιά καλή Χριστίνα". Είναι μάλλον "νέα, ανανεωμένη, γλυκίτατη Λούθιεν" ή κάπως έτσι. Μ'άρεσε πολύ. Υποθέτω ότι έχεις βαρεθεί να το ακούς αυτό από μένα. Συνεχίζω να μην το βρίσκω περίεργο το νιλακολάκι σου, είναι αξιαγάπητο, όχι περίεργο, κι αν η σκέψη του είναι καθαρά ανθρωποκεντρική, το ίδιο είναι σχετικά αθώο ακόμα. Ο Λεπάτς σα φιγούρα, είναι εκείνος ο υπέροχος ήρωας των παραμυθιών και καταφέρνεις να κάνεις παιχνίδι τα συναισθήματα και να βάλεις τους ήραωες σου να παίξουν μαζί τους. Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω. Α! μην ακούς το Μάριο, μη γράψεις συνέχεια για αυτό. Θα προσπαθήσεις να εξηγήσεις τα ανεξήγητα και θα χαλάσει η μαρμίτα. Φιλάκια Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Celestial Posted August 23, 2006 Share Posted August 23, 2006 μα δε μιλησα για επεξηγηματικη συνεχεια.... αλλα θα ηταν ισως ενδιαφερον να δουμε που πανε οι χαρακτηρες και αν τελικα βρισκουν η οχι οτι ψαχνουν Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted August 23, 2006 Author Share Posted August 23, 2006 μα δε μιλησα για επεξηγηματικη συνεχεια.... αλλα θα ηταν ισως ενδιαφερον να δουμε που πανε οι χαρακτηρες και αν τελικα βρισκουν η οχι οτι ψαχνουν Θες ονειρομπουρμπουλήθρα ή την πραγματικότητα; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted August 23, 2006 Share Posted August 23, 2006 Η μπουρμπουλήθρα μπορεί να σπάσει, το ίδιο και η πραγματικότητα. Η ζωή αυτόν τον δύο μπορεί απλούστατα να περιγραφεί και με ένα τραγούδι. Aint no sunshine, αν ξέρεις τι λέω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Celestial Posted August 23, 2006 Share Posted August 23, 2006 λιγο πολυ ολοι εχουμε ζησει τη πραγματικοτητα και εχουμε ευχηθει για την ονειρομπουρμπουλιθρα...... θελω την τριτη κατασταση που δεν γνωριζω ηδη Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted August 23, 2006 Author Share Posted August 23, 2006 λιγο πολυ ολοι εχουμε ζησει τη πραγματικοτητα και εχουμε ευχηθει για την ονειρομπουρμπουλιθρα...... θελω την τριτη κατασταση που δεν γνωριζω ηδη Challenge accepted, αλλά θα είναι for your eyes only, μη χαλάσουμε και την Κιάρα που δεν θέλει να δει συνέχεια. Το ότι αποδέχομαι, βέβαια, δεν σημαίνει ότι θα τα καταφέρω κιόλας... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted August 25, 2006 Share Posted August 25, 2006 Αυτό που με δυσκόλεψε αρκετά στην ιστορία αυτή, ή μάλλον στο να γράψω ένα σχόλιο, δεν ήταν παρά η εικονική αντίθεση ανάμεσα στην υποκειμενική και τη λεγόμενη αντικειμενική εντύπωση που μου προκαλεί κάθε ιστορία που διαβάζω. Ο λόγος της δυσκολίας στη συγκεκριμένη ιστορία είναι πως δεν τη βρήκα καλή, δεν τη βρήκα ενδιαφέρουσα, τη βρήκα εξαιρετική, μαγευτική, εξωτική, καλογραμμένη, γεμάτη μια θαυμάσια δημιουργική φαντασία που φαίνεται να πνεει από τους ίδιους τους πόρους του νου σου, χωρίς να έχει δανειστεί τίποτα από πουθενά ή αν έχει δανειστεί κάτι, το έχει εξελίξει και μεταλλάξει σε κάτι καινούργιο. Δεν είναι δηλαδή επ'ουδενί derivative, δεν έχει την παραμικρή υποψία fanfiction μεταμφιεσμένο σε πρωτότυπη ιστορία, όπως συμβαίνει συχνά στους νέους συγγραφείς φαντασίας. Όλος αυτός ο "υπερθετισμός" δεν είναι χαίδεμα αυτιών, όπως λέμε (ποτέ δεν χαιδεύω αυτιά) αλλά είναι η αντίδραση μου, η υποκειμενική, όταν διάβασα τρεις φορές την ιστορία σου για να την απολαύσω και να την καταλάβω περισσότερο. Ας αναλύσω λοιπόν λίγο όλα αυτά τα επίθετα που χρησιμοποίησα πιο πάνω προσπαθώντας έτσι να δώσω περισσότερη ουσία στο σχόλιο μου. Η ιστορία ήταν εξαιρετική με την κυριολεκτική έννοια. Είναι αρκετά δύσκολο να την κατατάξει κάποιος, αν υποθέσουμε πως κάτι τέτοιο είναι θεμιτό, σε ένα υποείδος της φανταστικής λογοτεχνίας. Όπως και να την δω, δεν μπορώ να σκεφτώ *ένα* είδος στο οποίο ανήκει. Αντίθετα διαθέτει στοιχεία από κάμποσα είδη, δεμένα αρμονικά μεταξύ τους. Αυτά τα στοιχεία την κάνουν "εξαιρετική". Είναι αναμφισβήτητα μαγευτική από την αρχή ως το τέλος. Κάθε έννοια που εμπεριέχεται στην ιστορία δίνει τροφή στο φαντασιακό του αναγνώστη να μπει σε έναν άλλο κόσμο που είναι και κοντά και μακριά από το δικό μας. Πήγα κάπου αλλού, βίωσα κάτι άλλο. Στιγμιαία ο κόσμος αυτός που περιγράφεις, τα όντα του, οι εικόνες του, μου φάνηκαν αληθινά. Αν αυτό δεν είναι μαγευτικότητα, δεν ξέρω τι είναι! Ο όλος κόσμος της ιστορίας, τα όντα του και ειδικά τα υπέροχα, μουσικά και περιγραφικά ονόματά τους παραπέμπουν σε εξωτικές μυθολογίες και παραδόσεις με έναν όμορφο απόηχο από μύθους των νησιών του Ειρηνικού ή ίσως και των Ινδιάνων της Νότια Αμερικής. Ίσως και από τη νεοπαγανιστική αντίληψη για τη φύση αφαιρόντας όμως ιστορικά και θρησκευτικά στοιχεία και αφήνοντας άθικτη την εξωτική ομορφιά της "βαθιάς φύσης" με μια δόση επιστημονικής φαντασίας μέσα. Χρησιμοποιώ τη λέξη "επιστημονική" με την ευρύτερη έννοιά της και όχι με τη στενή "τεχνοκρατική" έννοια. Είναι καλογραμμένη. Δεν είναι πολύ εύκολο, μάλλον το αντίθετο, να γράψει κάποιος για καταστάσεις που είναι έξω από την ανθρώπινη εμπειρία και να μπορέσει να τις δώσει με κατανοητό και ευχάριστο τρόπο. Τα καταφέρνεις μια χαρά σ'αυτό. Λες πως έγραψες την ιστορία χωρίς καμμία σκέψη. Δεκτό. Δεν θα πω τη λέξη ταλέντο. Θα πω όμως πως έχεις επαφή με κάποιον προσωπικό σου πυρήνα, που είναι ίσως λίγο "παρανοικός" αλλά δημιουργικά παρανοικός. Το μόνο πρόβλημα, μικρό πρόβλημα, είναι πως σε μερικά σημεία, τεχνικά μιλώντας, έχεις μερικές ασάφειες, ειδικά όταν περιγράφεις τη μορφή της νιλακολάκι στην αρχή. Φαίνεται σαν να θέλεις πρώτα να δώσεις μια ελαφρά "επιστημονική" περιγραφή σε μια μεγάλη παράγραφο, ενώ αμέσως μετά μπαίνεις στην κύρια ιστορία λίγο απότομα. Αν δεν υπήρχε αυτό το ζήτημα, θα έλεγα πως είναι "τελεια γραμμένη". Παραμένει όμως καλογραμμένη. Αν ήθελα να γίνω εκνευριστικά nitpicker θα σου έλεγα πως θα προτιμούσα να είχες κάνει τους δυο χαρακτήρες λίγο περισσότερο 'fleshed out" σαν ιδιαίτερες προσωπικότητες χωρίς βέβαια να θυσιάσεις τις αναγκαίες περιγραφές των φυλετικών τους χαρακτηριστικών. Γεμάτη δημιουργική φαντασία. Νομίζω πως είναι εμφανές το νόημα. Αν και ελαφρά "ανθρωπομορφοποιημένη" η συνομιλία ανάμεσα στη Δεμιχολά και τον Λεπάτς, όπως οι πληροφορίες που δίνονται για τις διάφορες φυλές και κάποιες από τις αντιδράσεις τους, η "εξωκοσμικότητα" και το "αλλόκοτο" δεν χάνονται καθόλου. Αν δεν υπήρχε κάποιος σχετικός ανθρωπομορφισμός δεν θα μπορούσε να γίνει κατανοητή η ιστορία από ανθρώπους. Στην Αγγλική γλώσσα υπάρχει η έκφραση "I'm in the Zone". Αναφέρεται στην τηλεοπτική σειρά "The Twilight Zone" αλλά σημαίνει πως "βρίσκομαι ανάμεσα στους κόσμους οπότε διάφορα παράξενα φαινόμενα μπορεί να συμβούν". Ήσουν σίγουρα "in the zone" όταν την έγραψες. Πιθανά κάποιο μέρος του εαυτού σου να κατοικεί "μόνιμα" εκεί, και να αντλήσεις πολλές άλλες ιστορίες, αν όχι με τους ίδιους χαρακτήρες, τουλάχιστον με άλλους εξωτικούς και παράξενους κατοίκους της Ζώνης του Λυκόφωτος, της Βαθιάς Φύσης/Οικολογίας. Δεν θα πω πως η ιστορία είναι έτοιμη για έκδοση μόνο και μόνο γιατί ίσως χρειάζεται ένα μικρό ρετουσάρισμα όταν την ξαναδιαβάσεις μετά από καιρό. Δεν είμαι εκδότης και δεν ξέρω πως λειτουργούν οι εκδότες, αλλά πιστεύω πως την ιστορία αυτή θα μπορούσες να την προορίσεις για έκδοση κάποια στιγμή. Ειναι πολύ λίγοι οι συγγραφεις που γράφουν τέτοιου είδους ιστορίες, προσωπικά έχω διαβάσει όχι πάνω από δέκα που να έχουν κοινά στοιχεία με τη δική σου (σε ξενόγλωσσα βιβλία πάντα) και αν σου βγαίνουν τόσο άνετα, τότε σε ζηλεύω και ελπίζω να συνεχίσεις να γράφεις ώστε να αποκτήσεις μεγαλύτερη σταθερότητα στην επαφή σου με την περιοχή "ανάμεσα στους κόσμους". Η περιοχή αυτή σου πάει και σε πάει. Σκέφτηκα να σου πρότεινα 2-3 συγγραφείς που έχουν γράψει παρόμοιου στυλ ιστορίες, αλλά δεν θα το κάνω. Δεν έχει σημασία. Απλά γράψε, γράψε, γράψε. Υποτίθεται πως όλο το σχόλιο έχει και αντικειμενικά στοιχεία; Δεν ξέρω και δεν πειράζει. Σου έγραψα μόνο όσα σκέφτηκα και κάποια από όσα ένιωσα διαβάζοντας την ιστορία σου. Ελπίζω το σχόλιό μου να σου δώσει κάτι. Αυτά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted August 25, 2006 Share Posted August 25, 2006 Κι άντε, τώρα, να βάλω το σύνολο των λεγομένων των προηγούμενων και προσπαθώντας να πετύχω αυτήν τη Χίμαιρα που τόσο πετυχημένα αποκάλεσε η Νιέννα: «Χρυσή Πρωτοτυπία.» Ε, λοιπόν, δεν το προσπαθώ· να ξέρεις, καλή μου, ότι έγραψες κάτι πανέμορφο, κι αρκέσου στις απίστευτες απόψεις που πέρασαν η Κιάρα και ο Διονύσης, γιατί δε μου αρέσει να επαναλαμβάνω και πολλά, κι αυτοί είπαν πολύ περισσότερα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Celestial Posted August 25, 2006 Share Posted August 25, 2006 χμ μπορω να πω οτι η συνεχεια με ικανοποιησε πληρως..... ο κυκλος κλινει με εναν τροπο που ολοι θα ευχομασταν να εκλεινε, αλλα που κι εγω μαλον θα τον εκλεινα σαν τον προταγωνηστη σου.. και φυσικα η ζωη συνεχιζεται..... ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted August 25, 2006 Author Share Posted August 25, 2006 Μιας και ο Μάριος με έδωσε τόσο στεγνά, ομολογώ δημόσια πως έχει γραφτεί συνέχεια. Δεν την ανεβάζω για το χατήρι της Κιάρας, αλλά όποιος θέλει να τη διαβάσει, μπορεί να μου στείλει ένα pm κι εγώ θα του τη στείλω. Μου χαρίσατε ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα εκεί που περίμενα ζαρζαβατικά στα μούτρα. Δεν αξίζω τόσο καλά λόγια... Σας ευχαριστώ, όλους, τον Διονύση που έπρηξα στα pm, την Κιάρα για το αιώνιο support, τον Μάριο που μου έδωσε μια σπρωξιά να κάνω κάτι παραπάνω και να καταλάβω κι εγώ η ίδια πού πήγαινε τελικά η ιστορία, τη Βίκυ που δεν σταματάει να με βρίζει για όλα, τον Ροθ που καταλαβαίνει τα πάντα, τον month που έπαθε κατάθλιψη, τον Raspk που έχει πάντα να πει μια καλή κουβέντα για ό,τι γράφω, πάνω και πέρα απ' όλους τον Νικόλα μου που είναι η πάντα ανικανοποίητη μούσα μου, τη μαμά μου, τον μπαμπά μου, την ακαδημία... Με συγκινήσατε, καθάρματα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Celestial Posted August 25, 2006 Share Posted August 25, 2006 Μου χαρίσατε ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα εκεί που περίμενα ζαρζαβατικά στα μούτρα. Δεν αξίζω τόσο καλά λόγια... εχω κατι φοβερες αγκιναρες αν θες ( ξερεις ακαθαριστες με τα αγκαθακια ) τωρα σοβαρα σου φενεται το αβαταρ μου για ΚΥΚΝΟΣ????? ( ναι οκ η υπογραφη μου ειναι λιγο girly το παραδεχομαι ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted August 25, 2006 Share Posted August 25, 2006 Δεν έπαθα κατάθλιψη. Για να την πάθω θα πρέπει να βγώ απο αυτη την ζώνη. Τώρα πως γίνεται και είμαι χαρωπός και μου το λένε όλοι και να έχω κατάθλιψη ταυτόχρωνα... πρέπει μάλλον να με δεί ψυχίατρος. Α ναι και επειδή είμαι τεμπέλαρος, στείλε αν μπορείς τη συνέχεια Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Darius Posted August 25, 2006 Share Posted August 25, 2006 τον Ροθ που καταλαβαίνει τα πάντα Δε καταλαβαίνω για τι μιλάτε δεσποινής μου, μαλλον με μπερδεύεται με κάποιον άλλο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted August 25, 2006 Share Posted August 25, 2006 Χριστίνα μου, τώρα έχει γίνει το κακό, θέλω κι εγώ να διαβάσω τη συνέχεια. Κι άμα δε μ'αρέσει, μην ανησυχείς, ο Μάριος θα τα ακούσει όχι εσύ Ανέβασε ρε συ ότι θες και μη δείνεις σημασία σε κανέναν. Κι όπως λέει κι Διονύσης: γράφε γράφε γράφε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted August 25, 2006 Author Share Posted August 25, 2006 Ok, you asked for it, εγώ δεν φέρω καμία ευθύνη. Τίτλος: Βρίσκοντας τον Κόσμο Όνομα συγγραφέα: Σόνυα Είδος: Ό,τι και το προηγούμενο Σεξ: μπα... Βία: Ούτε Αριθμός λέξεων: 2.011 Αυτοτελής: Έτσι έλεγα και για το άλλο... ας ελπίσουμε ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ Είναι γνωστό σε όλους τους κόσμους πως όταν ένα είδος εξελίσσεται (οι άνθρωποι ονομάζουν αυτή τη διαδικασία ‘θάνατο’), δεν γνωρίζει τι πρόκειται να του συμβεί. Η εξέλιξη προκαλεί φόβο, δέος, θρησκομανία και, τελικά, αποδοχή του αναπόφευκτου. Ο κάθε λαός, η κάθε φυλή, το κάθε είδος, έχει μύθους, θρύλους και δοξασίες αναφορικά με την εξέλιξη. Οι ισχυρότεροι κάθε είδους, με βαθιά ενόραση, προσπαθούν να εκλογικεύσουν, ο καθένας με τον τρόπο του, και να εξηγήσουν στους λιγότερο προικισμένους, τι περίπου θα συναντήσουν όταν έλθει εκείνη η στιγμή και ποια είναι τα προειδοποιητικά σημάδια. Ο Λεπάτς των στιχρίφρα έβλεπε κάποιες μόνιμες αλλαγές στο σώμα του, αλλαγές τις οποίες δεν μπορούσε να αποβάλλει, ούτε καν όταν προσπαθούσε να πάρει τη μορφή κάποιου είδους. Η ικανότητά του να μεταλλάσσεται τον εγκατέλειπε σιγά σιγά. Όπως δίδασκαν οι σοφοί του είδους του, αυτό ήταν το πρώτο σημάδι ότι επρόκειτο σύντομα να εξελιχθεί. Περιπλανιόταν στους κόσμους προκαλώντας έκπληξη στα είδη που γνώριζαν την ύπαρξή του. Ήταν πάρα πολύ ασυνήθιστο για έναν στιχρίφρα να μην έχει σύντροφο πριν την εξέλιξή του. Κι ο ίδιος ήταν πολύ θλιμμένος. Δεν είχε πίκρα για τα είδη με τα οποία είχε μοιραστεί συναισθήματα και τον είχαν εγκαταλείψει κι η σοφία που είχε έρθει με τα χρόνια τον είχε κάνει να συνειδητοποιήσει ότι η πραγματική αγάπη, η οποία θα τον οδηγούσε σε μια αξιοπρεπή εξέλιξη (για τους στιχρίφρα δεν υπάρχει χειρότερη μοίρα απ’ το να εξελίσσονται χωρίς τα σχήματά τους να έχουν δημιουργήσει απόγονο), ήταν σπάνια γι’ αυτούς που την επιζητούσαν χωρίς συμβιβασμούς. Σκέφτηκε τα σχήματα που είχε αποκτήσει και πώς θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, αν είχε προσπαθήσει να πάρει άλλες μορφές προκειμένου να τον αποδεχτούν τα άλλα είδη. Σκέψη μιας στιγμής… κούνησε το κεφάλι του αποδιώχνοντάς την. Είχε αρνηθεί απ’ την αρχή να κρύψει ποιος ήταν, δεν θα υπέκυπτε τώρα στο τέλος. Θα εξελισσόταν μόνος, όποια κι αν ήταν η μοίρα που τον περίμενε μετά, αλλά θα ήταν ο εαυτός του, αυθεντικός. Με τα σχήματα πάνω στο σώμα του να δείχνουν πόσα πολλά είχε αισθανθεί και εισπράξει σ’ αυτή τη μορφή. Κοίταξε το παράξενο αμάλγαμα που είχε γίνει το σώμα του και χαμογέλασε. Κάθε σχήμα του χάριζε μια όμορφη ανάμνηση που είχε μοιραστεί με κάποιον. Έφερε στο νου του όλα αυτά τα είδη που του είχαν δώσει το τελικό του σχήμα. Νοερά τα ευχαρίστησε ένα-ένα, ξάπλωσε το κουρασμένο του σώμα πάνω στο βιολετί χορτάρι του κόσμου του, έκλεισε τα λουλουδόσχημα μάτια του και άφησε τον εαυτό του να εξελιχθεί. «Καλωσόρισες, Λεπάτς των στιχρίφρα. Η εξέλιξή σου σε περιμένει. Είσαι έτοιμος γι αυτή;» Η φωνή ήταν σαγηνευτική. Ο Λεπάτς θυμήθηκε θρύλους των ανθρώπων για την γοητεία που ασκούσε ο Διάβολός τους με τη φωνή του. Είχε γελάσει με τον φόβο αυτού του είδους για την εξέλιξη, αλλά τώρα που άκουγε αυτή τη φωνή, με κλειστά τα μάτια του, μπορούσε να καταλάβει το δέος που προκαλούσε σε μια τόσο πνευματιστικά κατώτερη (αλλά σε άλλα σημεία τόσο ανώτερη) φυλή τόση ομορφιά. «Δεν γνωρίζω να σου απαντήσω σ’ αυτό. Αλλά, όπως φαίνεται, αυτή είναι έτοιμη για μένα, κι εγώ δεν θα την αρνηθώ.» Η φωνή γέλασε. «Η φύση μου ορίζει να είμαι ουδέτερος, καθώς είμαι Κριτής, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι σε συμπαθώ, Λεπάτς. Άνοιξε τα μάτια σου.» Ο Λεπάτς έκανε αυτό που του είπε ο Κριτής και είδε ότι καθόταν σε μια αναπαυτική πολυθρόνα από κάποιο υλικό που περισσότερο αισθανόταν παρά έβλεπε, ενώ μια άλλη φιγούρα, πανομοιότυπη με τον ίδιο, καθόταν ακριβώς απέναντί του, ακριβώς στην ίδια στάση. Νιώθοντας κάποιο φόβο, αλλά και μια παράξενη διάθεση, βλέποντας πως η μορφή του Κριτή ήταν ίδια με τη δική του, γέλασε. «Μα τους θεούς των ανθρώπων, τώρα καταλαβαίνω γιατί κανένα είδος δεν μπόρεσε ν’ αποδεχτεί την πραγματική μου μορφή! Είμαι τόσο… αλλοπρόσαλλος!» Ο Κριτής μοιράστηκε το γέλιο του. «Δεν είσαι οπτική απόλαυση, Λεπάτς, αλλά ποτέ δεν φημίζονταν οι στιχρίφρα για την ομορφιά τους, όσο για την ποικιλία των σχημάτων τους. Από αυτά… άλλο τίποτα! Στήλοσαπ, άνθρωποι, νύδιος, νιλακολάκι… Είσαι πραγματικά παράξενος!» Ο Λεπάτς κοιτούσε την μορφή του. Όσο κι αν δεν ήταν όμορφος, ωστόσο εκείνου του άρεσε η ποικιλία των σχημάτων του κι αυτό που σήμαινε αυτή η ποικιλία. «Έκλεψα, το παραδέχομαι. Ξεγέλασα τόσες όμορφες φυλές με ψεύτικα σχήματα για να τους τα πάρω. Μου αξίζει να εξελιχθώ σε αμοιβάδα!» συνέχισε στον ίδιο εύθυμο τόνο. Ο Κριτής δεν απάντησε, μόνο παρατηρούσε τον Λεπάτς που τον παρατηρούσε με τη σειρά του. Εν τέλει, κατανικώντας την ιλαρότητα που του προκαλούσε ο φόβος του, σοβάρεψε. «Και τώρα, τι θα γίνει;» «Περίμενα αγωνιωδώς αυτή την ερώτηση! Συνήθως την ακούω απ’ την αρχή, από τρεμάμενα χείλη και σπασμένες φωνές. Τι θα γίνει τώρα… Τώρα θα πάμε μια βόλτα στο παρελθόν σου, να δούμε τι πέτυχες σ’ αυτό το επίπεδο ύπαρξης, για να αποφασίσουμε μετά σε τι θα εξελιχθείς.» Με το μυαλό του ο Λεπάτς είδε το παρελθόν του… την γοητευτική στήλοσαπ, την δυναμική νύδιος, την ανασφαλή άνθρωπο, την παιχνιδιάρικη νιλακολάκι κι άλλες φυλές που είχαν περάσει απ’ τη ζωή του και άφησαν το δικό τους μικρό σημάδι. Είδε μικρές και μεγάλες, όμορφες και άσχημες στιγμές μαζί τους, είδε τη γνωριμία και τον αποχαιρετισμό. «Τώρα, ας δούμε τι κάνουν όλοι αυτοί που σου χάρισαν τα σχήματά σου.» Η εικόνα άλλαξε κι ο Λεπάτς είδε την στήλοσαπ ευτυχισμένη δίπλα σ’ έναν σύντροφο, με μικρά στήλοσαπ γύρω τους, είδε τη νύδιος να απολαμβάνει τα νερά στα οποία κατοικούσε, μόνη, αλλά απόλυτα ικανοποιημένη με τον εαυτό της, είδε την άνθρωπο να αναζητά την ευτυχία και να την στερεί απ’ τον εαυτό της κάθε φορά που την έβρισκε (εκεί κούνησε θλιμμένα το κεφάλι) και η εικόνα έσβησε. Προβληματισμένος, γύρισε στον Κριτή. «Η Δεμιχολά; Γιατί δεν είδα την μικρή νιλακολάκι;» «Έχει εξελιχθεί εδώ και καιρό.» «Σε τι;» «Αυτό δεν επιτρέπεται να στο πω. Μπορεί να επηρεάσει τις αποφάσεις σου για την εξέλιξή σου.» «Και δεν μπορώ να μάθω τίποτα για κείνη;» «Είναι μέρος της εξέλιξης αυτό. Το πιο σημαντικό κομμάτι των σχημάτων σου παραμένει κρυμμένο από σένα.» Ο Λεπάτς γέλασε με μια φανερή πίκρα. «Και ζήλευε την άνθρωπο… ενώ τελικά εκείνη ήταν το πιο σημαντικό μου σχήμα…» «Κάπου κάνεις λάθος… η Δεμιχολά είναι το πιο σημαντικό κομμάτι των σχημάτων σου, επειδή υπέστη τις περισσότερες αλλαγές ενάντια στη φύση της, λόγω των συναισθημάτων που μοιράστηκε μαζί σου. Δεν είναι στη δική σου φύση να συγκρίνεις τα σχήματά σου. Είναι το πόσο επηρέασες τις ζωές των άλλων που δίνει αξία στη μορφή σου. Τα δικά σου συναισθήματα είναι δεδομένα.» «Δηλαδή…» «Είπα πολλά. Δεν θα πω άλλα. Πριν εξελιχθείς, έχεις την ευκαιρία να ταξιδέψεις πίσω στο χρόνο και να αλλάξεις μια πράξη σου. Αυτό που θα αλλάξεις δεν θα μπορέσει να επιστρέψει στην αρχική του μορφή και το μέλλον θα έχει εξελιχθεί με τρόπο που θα μάθεις μόνο όταν επιστρέψεις εδώ. Λοιπόν, πού να σε στείλω;» Ο Λεπάτς έμεινε σιωπηλός για αρκετή ώρα, αναλογιζόμενος τη ζωή του και σκεπτόμενος εκείνο ακριβώς το ενδεχόμενο που είχε απορρίψει λίγο πριν εξελιχθεί. Τώρα που γνώριζε ότι μπορούσε να το κάνει, ο πειρασμός ήταν μεγάλος. Κυρίως αφού ο Κριτής του είχε πει ότι η Δεμιχολά τον αγαπούσε τόσο, που άλλαξε εξαιτίας του. Ίσως τώρα να μπορούσε να τους δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία, να αλλάξουν μαζί, να εξελιχθούν μαζί. Αν δεν της έδειχνε την ανθρώπινη μορφή του, εκείνη δεν θα έφευγε από κοντά του… ή θα έμενε αρκετά για να δεχτεί την επίσκεψη της σοφίας και της κατανόησης και να τον αποδεχτεί όπως ήταν. «Θέλω να πάω στο κενό ανάμεσα στους κόσμους, στην πρώτη φορά που πήρα την κανονική μου μορφή με τη Δεμιχολά.» Ο Κριτής ανασήκωσε τα φρύδια του. «Θα γίνει» είπε με κάποια καθυστέρηση. «Μπορώ να δω τη μορφή που έχεις μέχρι σήμερα;» Ο Λεπάτς κοίταξε τη Δεμιχολά, τη μικρή του νιλακολάκι. Συνέβαινε! Είχε γυρίσει πίσω, εκεί που είχε ζητήσει και τώρα είχε την ευκαιρία να αλλάξει όλα όσα είχε κάνει. Η νιλακολάκι τον κοιτούσε με τα πανέμορφα, λουλουδόσχημα μάτια της, είχε γύρει το κεφάλι της στο πλάι κι ένα παιχνιδιάρικο κι αινιγματικό χαμόγελο στόλιζε το πρόσωπό της. Ήθελε να κλάψει, ήθελε να σταματήσει ο χρόνος εκείνη τη στιγμή και να παραμείνει κοιτάζοντας αυτό το πρόσωπο για πάντα. Και μετά σκέφτηκε αυτά που του είχε πει όταν ήθελε να φύγει, όταν ο κόσμος των αισθημάτων την εγκλώβιζε: «Δεν θα γίνω ευτυχισμένη, ούτε μαζί με σένα, ούτε χωρίς εσένα. Δεν θα είμαι ποτέ ευτυχισμένη όπως όταν ήμουνα μαζί σου, αλλά ούτε εδώ που είμαι νιώθω ευτυχία. Έκανα πολλά που δεν ήταν στη φύση μου και νομίζω πως… αισθάνθηκα πράγματα που δεν έπρεπε να αισθανθώ. Τώρα θέλω να γίνω ξανά νιλακολάκι.» «Με ποιο δικαίωμα να σε αλλάξω, μικρή μου Δεμιχολά;» σκέφτηκε. «Με ποιο δικαίωμα να σε φυλακίσω σ’ ένα ψέμα;» Ο Λεπάτς έκλεισε τα μάτια του και, τη στιγμή που μπορούσε να είχε αλλάξει το μέλλον, πήρε την ίδια ακριβώς απόφαση που είχε πάρει και τότε. Πήρε την πραγματική του μορφή. «Μακάρι να μπορούσες να με είχες αγαπήσει γι αυτό…» ήταν η τελευταία του σκέψη, πριν βρεθεί πίσω (ή μπροστά) στο σημείο της εξέλιξής του, με τα λουλουδόσχημα μάτια του δακρυσμένα. Ο Κριτής τον περίμενε. «Παίζεις με τις ικανότητες των αθανάτων, στιχρίφρα;» είπε, χωρίς πραγματικό θυμό ή έστω αγανάκτηση στη φωνή του. Αν ο Λεπάτς μπορούσε να πει ότι διέκρινε κάτι, αυτό θα ήταν ικανοποίηση. «Συγνώμη. Δεν έγινε εσκεμμένα. Απλά άλλαξα γνώμη.» «Γιατί, αν μου επιτρέπεις; Ήταν ίσως ο μοναδικός τρόπος να ξαναβρεθείς με τη Δεμιχολά και να μείνετε μαζί μέχρι το τέλος.» «Ίσως… αλλά θα ήταν ένα ψέμα, μια εξαπάτηση. Εγώ είμαι… είμαι στριχρίφρα. Δεν είμαι όμορφος, αλλά αυτός είμαι. Δεν θα μπορούσα, δεν θα ήθελα να γίνω νιλακολάκι, ούτε εκείνη θα μπορούσε ποτέ να γίνει σαν εμένα. Απλά… δεν θα γινόταν ποτέ αλήθεια.» Ο Κριτής χαμογέλασε κι ο Λεπάτς διαπίστωσε ότι η ικανοποίηση που είχε διακρίνει στη φωνή, τώρα φαινόταν και στο πρόσωπό του. «Λεπάτς, πολλοί θνητοί με χαροποιούν και με ικανοποιούν, αλλά εσύ είσαι από τους λίγους που κέρδισαν τον θαυμασμό και, εν μέρει, τη συμπάθειά μου για τη μοίρα που επέλεξες. Γνωρίζεις, βέβαια, τι σε περιμένει…» Ο στιχρίφρα χαμογέλασε. «Και βέβαια όχι. Αν γνώριζα, θα ήμουν ή σοφός, ή τρελός. Δεν έχω ιδέα.» «Μακάρι να μπορούσα να σου προσφέρω δικαιοσύνη ή ανταμοιβή για την ακεραιότητα και την γνησιότητα των συναισθημάτων σου. Όμως, αυτό που σε περιμένει σ’ έναν κόσμο που δεν γνωρίζει την πραγματική αγάπη, είναι η μοναξιά. Το σχήμα που πήρες υποδηλώνει αυτή σου τη μοναξιά.» Ο Λεπάτς χαμήλωσε το κεφάλι και, μετά από μερικές στιγμές το κούνησε πάνω κάτω σε αποδοχή. Ο Κριτής τον παρατηρούσε και περίμενε, μέχρι που ο Λεπάτς σήκωσε τα μάτια του και τον κοίταξε. «Είμαι έτοιμος, Κριτή. Έκανα τις επιλογές μου και είμαι έτοιμος να πληρώσω το τίμημα. Σε τι θα εξελιχθώ;» «Θα σου δώσω δυο πιθανότητες κι εσύ θα επιλέξεις. Μπορείς να εξελιχθείς σε έναν στιχρίφρα και πάλι, μιας και δεν αναπαράχθηκες, όπως θα έπρεπε, ή να εξελιχθείς σε ένα νιλακολάκι για να μην αισθάνεσαι. Ποια είναι η επιλογή σου;» Ο Λεπάτς χαμογέλασε πικρά και πάλι. «Αυτή είναι η τιμωρία μου; Το δικαίωμα της επιλογής;» Ο Κριτής γέλασε δυνατά. «Μπορείς να το πεις κι έτσι. Η αγάπη και η έλλειψη αυτής είναι οι δυο όψεις της μοναξιάς. Ποια θα επιλέξεις;» «Θα επιλέξω την αγάπη. Θα ξαναγίνω στιχρίφρα. Όσο κι αν με δελεάζει η μοναξιά της ανεμελιάς, θα επιλέξω τη μοναξιά της γνώσης.» «Όπως επιθυμείς. Επιδοκιμάζω τις επιλογές σου, αν αυτό σε ικανοποιεί. Θα σου κάνω, λοιπόν, ένα δώρο, όσο κι αυτό θα σβηστεί απ’ τη μνήμη σου, όταν εξελιχθείς. Το μονοπάτι σου θα σε ξαναφέρει στη Δεμιχολά. Τώρα, μπορείς να εξελιχθείς.» Ο Λεπάτς γονάτισε κι ο Κριτής ακούμπησε το χέρι του στο κεφάλι του στριχρίφρα. «Ύπαγε» είπε κι ο Λεπάτς εξαφανίστηκε. Ο Κριτής έμεινε μόνος, διατηρώντας τη μορφή του Λεπάτς. Στο μυαλό του έφερε τη μέρα που έκρινε τη Δεμιχολά και τα λίγα λόγια που του είπε η σοφή της ανεμελιά. «Δημιουργήθηκα ως νιλακολάκι κι όμως αισθάνθηκα. Κρίνε με για το σφάλμα μου, που πήγα ενάντια στη φύση μου, ή επιδοκίμασε την εξέλιξη που βίωσα, αυτό είναι το καθήκον σου. Επιθυμώ να αλλάξω ένα πράγμα μόνο. Να αφήσω να γεννηθεί το παιδί της Αγάπης, αυτό που θα αποδείκνυε ότι το κάθε πλάσμα ορίζει τη φύση του.» «Ξέρεις, αυτό έχει ξαναγίνει.» «Αλήθεια;» «Πραγματικά, έτσι δημιουργήθηκε ο άνθρωπος.» Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted August 25, 2006 Share Posted August 25, 2006 Μπορώ να πω ότι η συνέχεια είχε πραγματικά μια μαγεία που, παρά επαφές με μια πραγματικότητα πολύ πιο οικεία από το πρώτο μέρος, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό, καταφέρνει να με αφήσει με μια αίσθηση ικανοποίησης και δικαίωσης στο κείμενο - αυτήν τη μονίμως άφταστη κάθαρση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Celestial Posted August 25, 2006 Share Posted August 25, 2006 Χριστίνα μου, τώρα έχει γίνει το κακό, θέλω κι εγώ να διαβάσω τη συνέχεια. Κι άμα δε μ'αρέσει, μην ανησυχείς, ο Μάριος θα τα ακούσει όχι εσύ Παλι εγω θα τα ακουσω πες μας οτι σε διαφθειρουμε κι ολας Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted August 25, 2006 Share Posted August 25, 2006 (edited) Τη νεολαία ολάκερη, μη σου πω (όποιος πιάσει το inside joke, το έπιασε), αλλά ας αφήσουμε εδώ το spam. Edited August 25, 2006 by RaspK FOG Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted August 25, 2006 Share Posted August 25, 2006 WOW!!! Πάρα πολύ δυνατό κείμενο, καθόλου "παρανοϊκό", απλά γραμμένο από την οπτική γωνία ενός όντος που δεν σκέφτεται ανθρώπινα (μεγάλη πρόκληση που την ξεπέρασες ικανοποιητικά), κάτι που κάνει το κείμενο να ξεχωρίζει από χιλιόμετρα. Τώρα αν θες φτυάρι, προς το τέλος, όταν το ρίχνεις στην αφήγηση, η ιδιαιτερότητα του κειμένου αρχίζει να χάνεται. Αν τα όσα μας περιγράφεις επεκταθούν σε σκηνές τότε πιθανότατα να είχαμε ένα εξαιρετικό δημιούργημα, αν και έτσι όπως είναι είναι ένα υπέροχο "παραμύθι" για μεγάλα παιδιά. ΥΓ: «Εγώ δεν έχω μορφή. Το είδος μου δεν έχει καθόλου σχήμα. Επιλέγουμε το σχήμα μας ανάλογα με το είδος που συναναστρεφόμαστε περισσότερο. Αγαπούμε πολύ τα διάφορα είδη και θέλουμε συνεχώς να γνωρίζουμε νέα. Μας δίνουν σχήματα.» Αυτό μου έφερε πολύ σε session του Νικόλα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted August 26, 2006 Share Posted August 26, 2006 Να σου πω, κι αυτή ακόμα η... προσγείωση, αν θες να το δούμε έτσι, ταιριάζει στο κείμενο. Πλέον γίνεται αφήγηση κι όχι το βίωμα του ίδιου, κι αυτό δεν είναι υποχρεωτικά κακό. Άλλωστε, μιλάμε πλέον για την «Εξέλιξη» (πολύ ιαπωνικό αυτό, μπουρδουγέη) κι όχι για την ζωή του Λεπάτς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted August 26, 2006 Share Posted August 26, 2006 Επί του παρόντος, ο διαφθορέας θα τη γλυτώσει γιατί το κείμενο είναι σχεδόν τόσο υπέροχο όσο και το πρώτο Δεν είναι το ίδιο, αφήνει μια άλλη γεύση στο στόμα καθώς τελειώνει, όμως είναι η ίδια ποιότητα ανατριχίλας, αν και διαφορετική μελαγχολία. Είναι όντως ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά (μπα, και για μικρά θα μπορούσα να πω) όπως λέει ο Nihilio, και είναι απολαυστικό, καλογραμμένο και πολύ ιδιαίτερο. Όχι περίεργο, ιδιαίτερο και ευαίσθητο κι όλα εκείνα τα άλλα που τόσο ωραία περιγράφει ο Διονύσης προηγουμένως, όχι όμως περίεργο και απροσάρμοστο και τέτοια που μου έλεγες για αυτό. Επίσης, έχεις κάνει ένα πολύ ωραίο, έντεχνο παιχνίδι (ακούσια πιστεύω, αλλά πολύ επιτυχημένα). Εκεί που στο πρώτο (υποθέτουμε πως) η ηρωίδα είναι η Δεμιχολά, τελικά η ιστορία καταλλήγει με ήρωα τον Λεπάτς και κλείνει με τις σκέψεις της Δεμιχολά. Ακόμα και σαν γραφή δηλαδή, κανείς δεν έχει το απόλυτο βάρος της ιστορίας από τους δυο τους. Είναι ισότιμοι και αποδεκτοί, ο ένας στα μάτια του άλλου, του Διάολου, εν τέλει τα δικά μας. Μη σταματήσεις να γράφεις τώρα που σε έπιασε, please Δώσε μας κι άλλες ιστορίες! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted August 26, 2006 Share Posted August 26, 2006 Δηλώνω υπεύθυνα ότι με τέτοιον ανταγωνισμό σαν την Κιάρα και το Διονύση, δεν πρόκειται να πιάσω και ποτέ σ' αυτόν τον τομέα. :tongue: Σοβαρά, τώρα, νομίζω ότι η καλή μας το εξήγησε υπέροχα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.