Rhapsody Posted August 31, 2006 Share Posted August 31, 2006 Σημεία των καιρών Τι κι αν ο κόσμος παραδίδεται άνευ όρων Σε στοιχεία αέναα, Σε στιγμές επίμονες, Σε στίγματα ανεξίτηλα; Στροφές στα ίδια πάντα μονοπάτια θα τον οδηγούν, Στροφές, θα στρέφουν τα βλέμματα στα ίδια σημεία, Στροφές σε κύκλους, τετράγωνα, γωνίες, Σε δρόμους και πλατείες. Στριμωγμένοι σε μετρό, τραίνα, λεωφορεία, Σωστοί πολίτες μιας φορτωμένης πολιτείας, Συρρικνωμένοι μικροί ήρωες... Συχνά στο πέρασμα θαρρείς πως σου φωνάζουν: «Σώσε μας!» Σωτηρία δια της αποκαλύψεως ίσως; Σιγή.... «αναμένετε παρακαλώ»... Τι κι αν ο κόσμος μείνει ίδιος; Μπήκα σε πειρασμό να βάλω ομοιοκαταληξίες... κάποια θεότητα της αισθητικής όμως φαίνεται με απέτρεψε... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted August 31, 2006 Share Posted August 31, 2006 Δεν ξέρω τι λες, αλλά η κατάσταση που περιγράφεις μου φαίνεται πολύ πιο καταθλιπτική από ποιήματα που μιλάνε για μικρά δωμάτια που χωράνε μεγάλους πόνους και για σπασμένους καθρέφτες της ψυχής (δε μιλάω για κάτι συγκεκριμένο δικό σου, απλά γενικά για την κλισέ μορφή καταθλιπτικής ποίησης), αφού ξεφεύγει από το "εγώ" και περνάει στο "εμείς". Παρόλα αυτά μου αφήνει μια ξύλινη αίσθηση, παρά την καλή ανάπτυξή του, σα να λείπει το συναίσθημα και το γράψιμο να είναι διεκπαιρεωτικό. Σίγουρα τα άλλα που είχες σηκώσει (και που δεν έχω σχολιάσει ακόμα) είναι πιο αληθινά και πιο ζεστά, απλά η θεματολογία αυτού εδώ με ακουμπά περισσότερο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rhapsody Posted August 31, 2006 Author Share Posted August 31, 2006 Είναι πράγματι λίγο ξύλινο. Δεν ήταν βέβαια στόχος του το να βγάζει ιδιαίτερο συναίσθημα, άλλωστε αποτελεί προέκταση γλωσσικού παιχνιδιού άνευ συγκεκριμένου περιεχομένου. Απλώς μετεξελίχθηκε έτσι ώστε να έχει περιεχόμενο, καθώς λυπήθηκα τόσες λέξεις να μείνουν αναξιοποίητες... (ΥΓ. όσο για το σχόλιο περί κατάθλιψης είναι ελαφρώς ειρωνικό Καιρός να γράψω βέβαια και κάτι πιο χαρούμενο... χμμ... πως καταφέρνω πάντα και το γυρνάω... ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted August 31, 2006 Share Posted August 31, 2006 (ΥΓ. όσο για το σχόλιο περί κατάθλιψης είναι ελαφρώς ειρωνικό ) Και το δικό σου ή μόνο το δικό μου; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rhapsody Posted August 31, 2006 Author Share Posted August 31, 2006 Και το δικό σου ή μόνο το δικό μου; Και το δικό μου... δεν έχω γράψει και πολλά χαρούμενα πράγματα (τουλάχιστον σε σοβαρά ποιήματα). Ελπίζω με τον καιρό να βγει και κάτι διαφορετικό ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted September 23, 2006 Share Posted September 23, 2006 (edited) Το πρώτο οκτάστιχο μου άρεσε πολύ. Νομίζω πως θα έστεκε μόνο του. Είναι σφιχτοδεμένο και καλογραμμένο, απολαυστικό. Δεν με συνεπαίρνει άμεσα και συναισθηματικά, αλλά γαργαλάει το μυαλό μου λέγοντας κάτι που όλοι μας [νομίζω] έχουμε σκεφτεί, διατυπώνοντας αυτή τη συγκεκριμένη φιλοσοφική άποψη με πολύ όμορφο και επιτυχημένο τρόπο - κι έτσι τελικά με αγγίζει. Το υπόλοιπο μου φαίνεται πλαδαρότερον του οκταστίχου... Δεν είναι τόσο δεμένο, δεν έχει μεγάλο αντίκτυπο στον αναγνώστη [εμένα στη συγκεκριμένη περίπτωση]. Επίσης, δεν μου αρέσει που η κάμερα κάνει zoom: στην αρχή μας δείχνεις τον κόσμο από ψηλά, είσαι το μεγάλο μάτι που παρατηρεί, [κι αυτό δίνει στο οκτάστιχο ένα ιδιαίτερο φιλοσοφικό ύφος το οποίο ταιριάζει πολύ με τη λόγια γλώσσα] αλλά μετά κατεβαίνεις και μας δείχνεις τις φορτωμένες πολιτείες και τους συρρικνωμένους ανθρώπους... Δεν ξέρω, εγώ μετά από αυτό το οκτάστιχο δεν θέλω να τους δω. Θέλω τα πράγματα να μείνουν έτσι, φιλοσοφικά, λόγια και τακτικά. Το νόημα "τι κι αν ο κόσμος μείνει ίδιος;" έχει ήδη φτάσει στα μάτια μου και στο μυαλό μου μέσω του οκταστίχου, δεν χρειάζεται να μου το "κάνει λιανά" το ποίημα περιγράφοντας τα μετρό και τα τραίνα, αυτά θέλω να τα βλέπω σε ποιήματα άλλου είδους, ποιήματα που μυρίζουν και ακούγονται [όπως π.χ. το "Με έξι λεπτά διαφορά" του Ρίκου], νομίζω πως αλλάζοντας οπτική γωνία αφαιρείς από τη γοητεία αυτού που είχες αρχίσει να γράφεις. Προσθέτεις και τα λόγια στα εισαγωγικά, η κάμερα ζουμάρει ακόμα περισσότερο, ακόμα περισσότερη από τη γοητεία της μαρμάρινης επιγραφής που έχει το οκτάστιχο χάνεται... Ουσιαστικά, μου αρέσει αυτό το οκτάστιχο τόσο πολύ που δεν θέλω να υπάρχει το υπόλοιπο. Το οκτάστιχο από μόνο του έχει μια σιωπηλή, μαρμάρινη [όπως είπα και πριν] γοητεία. [Σημειώνω - αν και το ξέρεις ήδη - πως δεν τα λέω όλα αυτά γιατί αυτό είναι το στιλ που μου αρέσει και θέλω να επηρρεάσω την ποίησή σου στρέφοντάς την προς την κατεύθυνση του γούστου μου. Συνήθως, μάλιστα, έλκομαι από πιο άμεσα/ζεστά/προσωπικού ύφους πράγματα, από τις πολύυυ ζουμαρισμένες κάμερες. Μου αρέσουν όλα τα στιλ αν είναι καλά γι αυτό που είναι, κι αυτό εδώ το οκτάστιχο είναι εξαιρετικό, να πάρει! :tongue:] Edited September 23, 2006 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest silversoldier Posted September 23, 2006 Share Posted September 23, 2006 Αναμφίβολα το ποίημα είναι καταθλιπτικό, ωστόσο προυσίαζει μία μονοτονία χωρίς αυτή να είναι αρνητική. Το αντίθετο μάλιστα, ήχεί σαν τον μηχανικό ήχο μίας πόλης, βγάζεις ακριβώς αυτό που ζεις (τουλάχιστον έτσι πιστεύω). Συνεπώς αφού θεωριτικά πετυχαίνει τον σκοπό του, να μεταδώσει μία αίσθηση. Είναι ωραίο! Έπειτα αφού έχει ρυθμό, ιδέες και άποψη....δεν μένει απο το να πούμε ένα μπράβο στην Rhapsody! Απο μένα τίποτα άλλο.....(σαν κριτής των ριάλιτι δεν κάνω) ΤΡΑλαλαλαλα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.