Sonya Posted September 1, 2006 Share Posted September 1, 2006 Κιάρα και Διονύσης είπαν "γράφε, γράφε, γράφε". Ε, ακούσια και με τον ίδιο τρόπο, "έγραψα, έγραψα, έγραψα." Αν θέλετε, διαβάστε, διαβάστε, διαβάστε, πάνταμε προσωπική σας ευθύνη. Όνομα Συγγραφέα: Σόνυα Είδος: from the Zone Βία: Όχι Σεξ: Όχι Αριθμός λέξεων: 908 Αυτοτελής; Ναι, ασυζητητί! Οι Δίδυμες Η μία ήταν καθισμένη κάτω, οκλαδόν και κοίταζε μακριά. Δε μιλούσε, δε γελούσε, δεν έκλαιγε. Μόνο είχε εστιάσει την απόλυτη προσοχή της σ’ ένα κλαδί ενός δέντρου λες κι εκεί κρυβόταν το νόημα των κόσμων. Και οι δύο ήλιοι, ο κόκκινος κι ο λευκός, έπεφταν στο ανέκφραστο πρόσωπο, αλλά εκείνη δεν σκίαζε το βλέμμα της, ούτε μισόκλεινε τα πορτοκαλί μάτια της. Μόνο κοιτούσε, σιωπηλή κι ακίνητη, με τα κατάλευκα μαλλιά της μόνο να κινούνται στον απαλό άνεμο. Τα χέρια της, κατάλευκα σαν τα μαλλιά της, ήταν ριζωμένα στο χώμα, τα μακριά δάχτυλα πλεγμένα με ρίζες, ενώνονταν με τις πηγές και τις πληγές του κόσμου, με τα περίεργα μικροσκοπικά ώσαννι που κατοικούσαν στο χώμα και της έλεγαν όλα όσα συνέβαιναν κάτω απ’ το έδαφος, έφταναν μέχρι τη σπηλιά που κατοικούσε ο Φύλακας, στο κέντρο αυτού του κόσμου. Κι εκεί, με τη φωτιά που περιέβαλε την κατοικία του, έφτιαχνε κόκκινες και κίτρινες κορδέλες, πλέκοντας ανάμεσα στις φλόγες μικρές στιγμές της θλίψης, του πόνου και της μελαγχολίας που τραβούσε μέσα του το χώμα. Η άλλη ήταν στον αέρα και καθόταν πάνω στα γόνατά της, δίπλα απ’ την λευκομαλλούσα. Δε μιλούσε, μα τραγουδούσε απαλά, σαν το μουρμούρισμα του αέρα κι ένα ήρεμο χαμόγελο στόλιζε το πρόσωπό της. Τα πολύχρωμα μαλλιά ακολουθούσαν τα λευκά στο χορό του ανέμου, τα χρυσαφένια μάτια αιχμαλώτιζαν το φως των ήλιων και το αντανακλούσαν. Με προσεκτικές, απαλές κινήσεις, τραβούσε ακτίνες απ’ τους ήλιους και κεντούσε ένα υφαντό για να στολίσει την κατοικία της Πηγής, που βρισκόταν στο κέντρο ανάμεσα σ’ αυτόν τον κόσμο, τους ήλιους και τα φεγγάρια του. Πού και πού, έβλεπε πολύχρωμες, όμορφες σκέψεις να πετούν εδώ κι εκεί, τις έπιανε με μικρές φωνούλες χαράς και τις έπλεκε στο υφαντό της. Τα μικρά ριάμα που είχαν γι’ άρματά τους τα σύννεφα της έλεγαν όλα όσα συνέβαιναν στον αέρα. Μερικές φορές άπλωνε τα χέρια της και τα πολύχρωμα δάχτυλά της χάνονταν μέσα στο άπειρο, σε αναζήτηση της ευτυχίας, της αγάπης και της χαράς που απλώνονταν στον άνεμο. Έτσι περνούσαν το χρόνο τους οι δίδυμες κόρες του Φύλακα και της Πηγής, η Λευκή και η Ίριδα. Και οι δύο ήταν περήφανες για τα εργόχειρά τους και καμάρωναν, η καθεμιά με τον τρόπο της. «Κοίτα, Λευκή! Κοίτα πώς λάμπει αυτή η αγάπη! Ταιριάζει τόσο πολύ στο καινούργιο υφαντό της Πηγής…» «Εγώ βρήκα μερικά πολύ όμορφα δάκρυα. Ήταν πολύ σκούρα βυσσινί, σίγουρα από ραγισμένη καρδιά. Έδωσαν μια πολύ όμορφη πινελιά στην καινούργια κορδέλα που φτιάχνω για τον Φύλακα.» «Κι αυτό το γέλιο, τι ζωηρό πράσινο που έχει! Είναι ενός πατέρα που άκουσε για πρώτη φορά να τον λέει μπαμπά η κόρη του.» «Κι αυτή η πίκρα, όμως; Είναι από τον μπαμπά ενός παιδιού που έμεινε ανάπηρο. Κοίτα τι όμορφο καφέ.» Όταν έδυαν οι ήλιοι κι ανέτειλαν τα φεγγάρια, σταματούσαν να πλέκουν και μιλούσαν, η μία ριζωμένη στο χώμα κι η άλλη αιωρούμενη στον αέρα. «Λευκή, γιατί δεν μπορείς καθόλου να πετάξεις;» «Με κρατά το βάρος του πόνου. Εσύ γιατί δεν μπορείς να προσγειωθείς;» «Με κρατά η ελαφράδα της χαράς. Πώς είναι να είσαι συνέχεια εκεί κάτω;» «Με κρατά σε επαφή με τον κόσμο. Βοηθάω τον Φύλακα να κρατήσει συμπαγή τον κόσμο με τις κορδέλες μου. Πώς είναι να είσαι συνέχεια εκεί πάνω;» «Με κρατά σε επαφή με τον αέρα. Βοηθάω την Πηγή να στολίζει τον κόσμο με τα υφαντά μου. Χωρίς εμένα, όλοι θα σέρνονταν στο έδαφος, ανίκανοι να σηκωθούν.» «Χωρίς εμένα, όλοι θα πετούσαν, ανίκανοι να προσγειωθούν και να έρθουν σ’ επαφή με τον κόσμο.» «Χωρίς εμένα, όλοι θα ήταν μόνοι και θα έκλαιγαν διαρκώς. Εγώ τους κάνω και γελάνε.» «Εγώ δίνω αξία στα γέλια σου. Χωρίς εμένα, όλοι θα έμεναν ανώριμοι και η σοφία δεν θα ερχόταν ποτέ.» «Εσένα δεν σε θέλει κανείς. Εμένα με κυνηγούν όλοι.» «Κάνεις λάθος Ίριδα, με θέλουν και με χρειάζονται, τους κάνω να αισθάνονται το βάρος της ύπαρξής τους κι αυτό τους αρέσει, γιατί νιώθουν σπουδαίοι.» «Εσύ δεν έχεις κανένα χρώμα!» «Έχω όλα σου τα χρώματα, Ίριδα. Σε μένα καταλήγουν.» «Ναι, αλλά εγώ τα αναδεικνύω.» Και οι δύο ένιωσαν ταυτόχρονα την έλευσή του/της και σταμάτησαν την κουβέντα τους. Είδαν τη μορφή να πλησιάζει, ένα σώμα μαύρου αέρα που περπατούσε ανάλαφρα πάνω στο έδαφος, με το κεφάλι του/της να χάνεται ψηλά. Ο/η Ουσία άπλωσε τα χέρια του/της στις δίδυμες κι η νύχτα μετάδωσε τη σκέψη του/της σ’ αυτές. «Είναι οι καυγάδες σας που μου στερούν τη μορφή, η μη αποδοχή της μιας απ’ την άλλη που κάνουν ανούσιο τον κόσμο. Αν εσείς, που πλέκετε με τα χέρια σας τα αισθήματα του κόσμου, δεν μπορείτε να καταλάβετε η μία την άλλη, πώς θα μπορέσουν ποτέ ν’ αποκτήσουν ουσία οι θνητοί; Ο κόσμος είναι συμπαγής και όμορφος. Τώρα θέλω να πλέξετε και μια μορφή για μένα.» Ο/η Ουσία γύρισε κι απομακρύνθηκε, λίγο πριν ανατείλουν οι δύο ήλιοι. Με την ανατολή, ένα μικρό ώσσανι βγήκε απ’ τη γη κι έφερε το πρώτο δώρο στην Λευκή κι ένα ριάμα διάσχισε τον ουρανό με το συννεφένιο του άρμα κι άφησε το πρώτο δώρο στην Ίριδα. «Κοίτα, Λευκή! Κάποιος γεννήθηκε.» «Κοίτα, Ίριδα! Κάποιος πέθανε.» Οι δίδυμες κοιτάχτηκαν σκεφτικές για λίγο και μετά ένωσαν πάνω στο έδαφος τα δάχτυλά τους. Το υφαντό που βγήκε δεν είχε άλλο όμοιο στους κόσμους. Έβαλαν μέσα μια ζωή, ένα θάνατο, ένα γέλιο, ένα δάκρυ, αγάπη, μοναξιά, ευτυχία, δυστυχία, χαρά, θλίψη, γαλήνη, πόνο. Μέχρι να δύσουν οι ήλιοι, μέσα στη σιωπή, οι δίδυμες έραψαν το ρούχο του/της Ουσίας. Μέχρι ν’ ανατείλουν τα φεγγάρια, έδωσαν σ’ αυτό το μοναδικό ρούχο τ’ όνομά του. Και το είπανε Ψυχή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted September 1, 2006 Share Posted September 1, 2006 Έτσι απλά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Amandel Posted September 1, 2006 Share Posted September 1, 2006 Γμτ ξέχασα τα γερμανικά μου! Εξαφανίστηκε η brutal αύρα μου και δεν μπορώ να ακουστώ σκληρή! PS. Θα επανέλθω με μια κριτική, μόλις μπορέσω να συγκεντρωθώ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted September 1, 2006 Share Posted September 1, 2006 Υπέροχο....απλά υπέροχο.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted September 1, 2006 Share Posted September 1, 2006 Το θέμα είναι ονειρεμένο! Η σύλληψη ήταν εκπληκτική! Η απόδοσή του, όμως, η επιλογή των λέξεων, των φράσεων, το προσγειώνουν. Πάνω σε ένα τέτοιο υπέροχο θέμα θα περίμενα να δω περισσότερες εικόνες, πιο πλούσιες, πιο μαγικές. Όχι απαραίτητα διανθισμένο λόγο, όμως περισσότερα χρώματα, ομορφότερες λέξεις, λιγότερο συνηθισμένες εκφράσεις και κυρίως λίγο πιο αφαιρετική προσέγγιση. Έγραψες ένα κείμενο με φιλοσοφική διάθεση και το παρουσίασες σα να ήταν αστυνομική ιστορία. Και ως γνωστός μινιμαλιστής ο Nihilio, το προσέγγισε και το αγάπησε. Για μένα είναι ένα κείμενο με ωραίες και ξεχωριστές στιγμές, οι οποίες συνδέονται άτσαλα. Αν παίξεις λίγο με τις προτάσεις - μία προς μία - και τη σειρά που δίνεις στα στοιχεία της κάθε πρότασης (υποκείμενο-ρήμα-αντικείμενο) θα δεις πως υπάρχουν πολλοί τρόποι να πεις το ίδιο πράγμα και να το τονίσεις με τρόπο ώστε να μεταφέρεται και στον αναγνώστη η μαγεία και η νεραϊδόσκονη της στιγμής. Μου φάνηκε ακατέργαστο ίσως και γρήγορα γραμμένο, αναγνωρίζω την αξία της σύλληψης. Όμως μια σύλληψη που αποδόθηκε στεγνά ή άτσαλα χάνει την αξία της. Ρίξ'του ακόμα μια ματιά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted September 1, 2006 Author Share Posted September 1, 2006 α) good to have you back, Στελλίτσα! β) Τα κείμενα τα έγραψα απλά και φυσικά, όπως βγήκαν. Δεν σκέφτηκα ποια λέξη κολλάει με ποια, πώς να το πω αυτό, απλά βγήκαν. Κι όπως τα έγραψα, μέσα σε δέκα λεπτά τα ανέβασα. Δίνω λίγο χρόνο στον εαυτό μου, ίσως ένα-δυο μήνες πριν τ' αφήσω να "κρυώσουν" και τα ξαναπιάσω για να τα δω με αντικειμενικό μάτι. Ξέρω ότι χρειάζονται ρετουσάρισμα, όμως νιώθω ότι έχουν τη μαγεία του ακατέργαστου, του αυθόρμητου, η οποία θα διαλυθεί με τις διορθώσεις... εν πάση περιπτώσει, έχεις δίκιο και θα δω πώς θα εξελιχθούν μετά από κάποιο καιρό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Celestial Posted September 1, 2006 Share Posted September 1, 2006 (edited) παρα πολυ καλο.... αν και τα αλλα δυο μου αρεσαν πιο πολυ, αλλα ειναι λογικο μιας και τα αλλα δυο πραγματευονταν καταστασεις που ειναι λογικο να εχει βιωσει καποιος.... συνεχισε και με βλεπω να εντασομαι κι εγω στο fun club σου... Edited September 1, 2006 by Celestial Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted September 4, 2006 Share Posted September 4, 2006 Το είπα ήδη μια φορά και δεν το μετάνιωσα. Ξανά λοιπόν: γράφε γράφε γράφε :) Κι όταν σου περάσει (που ελπίζω πως δε θα γίνει τώρα κοντά) τα πιάνεις και τα διορθώνεις, στεγνά, με συναίσθημα, όπως θες. Τώρα ομως γράφε γιατί έχεις πιάσει μια χρυσαφένια κλωστή και την τραβάς κι ίσως στο τέλος της να έχει κάτι που το θέλεις πολύ, ίσως να είναι η ίδια η κλωστή αυτό που θες. Είναι υπέροχο Λουθ, έχει ιδέα, είναι ιστορία κι έχει κι αυτό το κάτι παραπάνω που διαχωρίζει μια καλή ιστορία από τις υπόλοιπες. Τη γλώσσα θα τη φτιάξεις, όποτε... δε με απασχολεί, αλλά μην το αφήνεις να πάει χαμένο αυτό που έχεις τις μέρες τούτες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted September 4, 2006 Share Posted September 4, 2006 Ζηλεύω! Σοβαρά τώρα, είναι πανέμορφο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted September 4, 2006 Share Posted September 4, 2006 Πως να διαφωνήσω με τους προλαλήσαντες για την ομορφιά του; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted September 4, 2006 Share Posted September 4, 2006 Είναι υπέροχο, αλλα αυτό το ξέρεις ήδη, έτσι δεν είναι; Όταν βγαίνει από μέσα μας κάτι που είναι έτοιμο να πετάξει νομίζω πάντα το ξέρουμε κατά βάθος, κάνει έναν μαγικό ήχο "ταιριάσματος", κλειδώνει μοναδικά. Ένα χτενισματακι το θέλει, υπάρχουν απροσεξίες, θα συμφωνήσω με την Κιάρα και την Ίσιδα, αλλα η σύλληψη είναι πανέμορφη - χαίρομαι που το διήγημα υπάρχει, και που το διάβασα. Θα σταματήσω να σου κάνω κηρύγματα... Αν για να βγαίνει στα γραπτά σου αυτή η πλευρά του εαυτού σου, πρέπει να βγαίνει σε αλλα θέματα κάποια άλλη, ας είναι, αξίζει τον κόπο. Κάθε κρύσταλλος προσωπικότητας είναι, εξ αλλου, μοναδικός. A, και... όντως, γράφε! [Συγγνώμη για την μερική έλλειψη τόνων και για τα οποια λάθη. Είμαι στην Ολλανδία, γράφω από 'δημόσιο' PC, και χρησιμοποιώ ένα greeklish to greek application για να γράφω στο forum...] Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.