Μάικλ Μούρκοκ (Michael Moorcock)

[Cassandra Gotha]

Στον κολλητό; Έλα, μωρέ...

(Ευχαριστώ)

[heiron]

Δεν αξίζει ο κολλητός ένα ολοκαίνουργιο σετ του Έλρικ αντί του ελαφρώς μεταχειρισμένου, δηλαδής; Τστστσ...

[Steel Guardian]

Διάβασα τα τέσσερα βιβλία του Hawkmoon από τις εκδόσεις Αίολος, τα οποία ήταν και τα μόνο του Moorcock απ' τις συγκεκριμένες εκδόσεις, που δεν είχα διαβάσει.
Ο Moorcock έχει ισχυριστεί ότι τα βιβλία αυτά τα έγραψε σε 3 μέρες το καθένα! Δεν ξέρω αν αυτό είναι αλήθεια η όχι, αλλά είναι φανερό ότι έχει πέσει σημαντικά λιγότερη δουλειά σε αυτά από ότι στα υπόλοιπα βιβλία του.
Η γλώσσα είναι πολύ μέτρια και απλή, χωρίς καμία προσωπικότητα. Οι διάλογοι είναι εντελώς αφύσικοι και διεκπεραιωτικοί. Οι χαρακτήρες εντελώς καρικατούρες, χωρίς καθόλου βάθος και δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ, ούτε στο ελάχιστο, για κανέναν τους.
Τότε γιατί κάθισα και διάβασα τα τέσσερα βιβλία της σειράς; Γιατί όπως και στα άλλα βιβλία του Moorcock (που κατά τη γνώμη μου τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα στους παραπάνω τομείς) έτσι κι εδώ έχουμε πληθώρα από πρωτότυπες, ενδιαφέρουσες, σουρεαλιστικές και έξυπνες ιδέες που θα έφταναν για να γεμίσουν ατέλειωτα βιβλία, πολύ γρήγορους ρυθμούς που κρατάνε εύκολα τον αναγνώστη, και γραφή η οποία παρά το όποια στραβά της κυλάει πανεύκολα.
Γενικά θα τα πρότεινα μόνο στους πολύ φαν του Moorcock και μόνο αφού πρώτα διαβάσουν τα υπόλοιπα δικά του που έχουν μεταφραστεί, αλλά για αυτούς τους φαν υπάρχουν αρκετά καλούδια να απολαύσουν.

[kirki]

On 10/25/2004 at 1:23 PM, darky said:

Ο Μούρκοκ τον δικαιολογεί τον Έλρικ υπερβολικά. Φταίει το σπαθί, φταίει η ανατροφή του, η σκληρότητα του κόσμου απέναντί του, η αναπηρία του, αλλά ο Έλρικ είναι 'καλό' παιδί. Ναι καλά... Τελοσπάντων είναι ενοχλητικό το ηθικό συμπέρασμα που βγαίνει από όλα αυτά.

Ο Έλρικ είναι χαρακτηριστικός αντιήρωας και μέρος του fan των ιστορίων του είναι οι απίστευτες δικαιολογίες που βρίσκει για τα αδικαιολόγητα εγκλήματα του κάθε φορά. Μα κάθε φορά. Επίσης μοιάζει να απολαμβάνει την κακή του φήμη διότι αν παρέμενε στο νησί του θα ήταν μάλλον καταδικασμένος στην μιζέρια, την παρακμή και στο έλεος του σατανικού ξαδέλφου και των δολοπλοκιών των όχι και τόσο συμπαθητικών συμπατριωτών του. Μπορεί να καταλήγει τελικά στους δρόμους με μόνη συντροφιά το σπαθί- βαμπίρ

Spoiler

και κακότυχους συντρόφους που μας αφήνουν χρόνους με τον γνωστό τρόπο sooner or later

 αλλά έτσι γίνεται μοναδικός καθώς πιστεύει πως καλύτερα να σε φοβούνται παρά να σε λυπούνται. Η πολύ προβληματική του οικογένεια πάντως έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης αν και τα τραυματικά παιδικά χρόνια και οι ανεπαρκείς γονείς δεν αποτελούν δικαιολογία για κανέναν πόσο μάλλον για ήρωα φανταστικού έπους.

Spoiler

στο τέλος όμως κάνει το σωστό και εξιλεώνεται βρίσκοντας το τέλος που του αξίζει και που αν ήταν εντάξει θα έπρεπε να το είχε κάνει στο τέλος του πρώτου τόμου αλλά ο συγγραφέας ήθελε χρήματα.

Για μένα ο Μούρκοκ είναι αγαπημένος αλλά τόσο άνισος που θα τον χαρακτήριζα guilty pleasure. Η ελληνική μετάφραση είναι μια χαρά και στο πρωτότυπο τα ίδια θέματα υπάρχουν: άνιση πλοκή, ανολοκλήρωτοι χαρακτήρες και ιστορίες, επανάληψη φράσεων και ιδεών (αν και αυτό ίσως είναι μέρος του concept), βαρετές και ατελείωτες περιγραφές. Ένα γερό editing θα βελτίωνε πολύ τον Έλρικ και τον Κόρουμ πάντως. Ο Τζέρι Κορνήλιους μου φάνηκε χαοτικό και ασυνάρτητο (αν και ίσως αυτό ακριβώς πρέπει να είναι). Ο Μούρκοκ έχει γράψει και ένα σωρό ανούσια έργα θυμάμαι ένα ερωτικό στα αγγλικά κακέκτυπο του ντε Σαντ. Μαζί του 100% για τον Τόλκιν αν και ήταν αγενές να το πει έχει δίκιο. Δυστυχώς ο Μούρκοκ είναι πολύ κατώτερος συγγραφέας απο τον Τόλκιν διότι δεν αρκούν ούτε οι καλές ιδέες ούτε οι καταπληκτικοί χαρακτήρες αν δεν το χεις με την ιστορία. Οι ιστορίες του απο την saga του Αιώνιου Προμάχου για μένα δουλεύουν καλύτερα ως αυτοτελή διηγήματα.

Edited March 13, 2021 by kirki

[Steel Guardian]

    

Revenge of the Rose/Η Εκδίκηση του Ρόδου (Εκδόσεις Αίολος)
Ενώ ο Elric είναι από τα αγαπημένα μου fantasy για κάποιο λόγο αυτό το βιβλίο δεν το είχα διαβάσει τόσα χρόνια. Δυστυχώς ήταν πολύ απογοητευτικό. Ναι, εντάξει είχε διάφορες γαμάτες ιδέες και fantasy σκηνικά, αλλά ήταν απίστευτα φλύαρο και βαρετό (και τα δύο πρώτη φορά για Moorcock κατά τη γνώμη μου).
Σχεδόν το μισό βιβλίο πρέπει να είναι αμπελοφιλοσοφίες γύρω από το πολυσύμπαν, τη φύση του χρόνου, το Χάος και το Νόμο, κτλ. Που οκ καλά κι αυτά, μέρος του γιατί αγαπάμε τον Moorcock, αλλά εδώ είναι και είναι υπερβολικά μεγάλο κομμάτι του βιβλίου και τα έχουμε ξαναδεί πολλές φορές και ενώ καταλαμβάνουν πολύ μεγαλύτερη έκταση δεν εμβαθύνουν καθόλου παραπάνω.
Κι άλλα πολλά στραβά είχε το βιβλίο, αλλά πραγματικά δεν έχω την όρεξη να ασχοληθώ παραπάνω μαζί του.
Αποφύγετέ το.

Edited February 11, 2022 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα του βιβλίου.

[Δημήτρης]

Δεν ξέρω αν ειπώθηκε πιο πριν στο παρόν θέμα, τώρα θα το ξεσκονίσω  Θα πιάσω μέσα στη χρονιά όλα τα αδιάβαστα. Διλογία Έλρικ με τα μαύρα εξώφυλλα, Κόρουμ, Ερεκόζι και Χόκμουν. 

Ξέρεις κανείς αν υπάρχει ενδεδειγμένη σειρά; Αν και εφόσον δηλαδή υφίσταται καν τέτοια. Αλλά αν υπάρχει έστω και χαλαρή ναι, δεν θα ήθελα επ' ουδενί να φάω κάνα spoiler του κερατά. Να διαβάσω π.χ. στα Κόρουμ ότι ο Ερεκόζι πεθαίνει. Και να τα πιάσω μετά ξέροντας εκ των προτέρων την κατάληξη. Ή κάτι τέτοιο τες πάντων.

Δεν έχουμε να κάνουμε με αυτόνομη σειρά αλλά με πολυσύμπαν, εξού και η απορία. 

Edited January 9, 2023 by Δημήτρης

[Steel Guardian]

Quote

Δεν ξέρω αν ειπώθηκε πιο πριν στο παρόν θέμα, τώρα θα το ξεσκονίσω  Θα πιάσω μέσα στη χρονιά όλα τα αδιάβαστα. Διλογία Έλρικ με τα μαύρα εξώφυλλα, Κόρουμ, Ερεκόζι και Χόκμουν. 

Ξέρεις κανείς αν υπάρχει ενδεδειγμένη σειρά; Αν και εφόσον δηλαδή υφίσταται καν τέτοια. Αλλά αν υπάρχει έστω και χαλαρή ναι, δεν θα ήθελα επ' ουδενί να φάω κάνα spoiler του κερατά. Να διαβάσω π.χ. στα Κόρουμ ότι ο Ερεκόζι πεθαίνει. Και να τα πιάσω μετά ξέροντας εκ των προτέρων την κατάληξη. Ή κάτι τέτοιο τες πάντων.

Δεν έχουμε να κάνουμε με αυτόνομη σειρά αλλά με πολυσύμπαν, εξού και η απορία. 

Απ' όσο θυμάμαι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία η σειρά. Ούτε υπάρχει περίπτωση για spoilers σαν αυτά που φοβάσαι. Από εκεί και πέρα, η σειρά του Κόρουμ είναι, κατά τη γνώμη μου, με μεγάλη διαφορά η καλύτερη από τις τρεις (ίσως καλύτερη και από Έλρικ, αν και ο ίδιος ο Κόρουμ δεν είναι σε καμία περίπτωση τόσο ενδιαφέροντας και αξιόλογος χαρακτήρας όσο ο Έλρικ) και ίσως αυτή που κάνει την καλύτερη δουλειά στο να παρουσιάσει, με μια σχετική συνοχή, τις κύριες ιδέες του Moorcock για το multiverse. Η σειρά του Χόκμουν είναι για 'μένα, πάλι με μεγάλη διαφορά, η πιο αδύναμη. Η κάθε μια από τις σειρές στέκει 100% και ως εντελώς αυτόνομο έργο.

Από εκεί και πέρα και αν δεν σε πειράζει να "πηδάς" από σειρά σε σειρά, τα δύο πρώτα του Ερεκόζι διαδραματίζονται πριν τα υπόλοιπα και το τρίτο του Ερεκόζι μετά από όλα τα άλλα. Αν θυμάμαι καλά και του Κόρουμ είναι μετά από του Χόκμουν, αλλά ειδικά αυτό ελάχιστη σημασία έχει.

Πιθανότατα με ένα καλό ψάξιμο στο google θα μπορείς να βρεις και πιο εξονυχιστικές εξηγήσεις και πιο "σωστή" σειρά ανάγνωσης.

Η διλογία Έλρικ με τα μαύρα εξώφυλλα που λες δεν ξέρω ποια είναι.

[Δημήτρης]

4 hours ago, Steel Guardian said:

Απ' όσο θυμάμαι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία η σειρά. Ούτε υπάρχει περίπτωση για spoilers σαν αυτά που φοβάσαι. Από εκεί και πέρα, η σειρά του Κόρουμ είναι, κατά τη γνώμη μου, με μεγάλη διαφορά η καλύτερη από τις τρεις (ίσως καλύτερη και από Έλρικ, αν και ο ίδιος ο Κόρουμ δεν είναι σε καμία περίπτωση τόσο ενδιαφέροντας και αξιόλογος χαρακτήρας όσο ο Έλρικ) και ίσως αυτή που κάνει την καλύτερη δουλειά στο να παρουσιάσει, με μια σχετική συνοχή, τις κύριες ιδέες του Moorcock για το multiverse. Η σειρά του Χόκμουν είναι για 'μένα, πάλι με μεγάλη διαφορά, η πιο αδύναμη. Η κάθε μια από τις σειρές στέκει 100% και ως εντελώς αυτόνομο έργο.

Από εκεί και πέρα και αν δεν σε πειράζει να "πηδάς" από σειρά σε σειρά, τα δύο πρώτα του Ερεκόζι διαδραματίζονται πριν τα υπόλοιπα και το τρίτο του Ερεκόζι μετά από όλα τα άλλα. Αν θυμάμαι καλά και του Κόρουμ είναι μετά από του Χόκμουν, αλλά ειδικά αυτό ελάχιστη σημασία έχει.

Πιθανότατα με ένα καλό ψάξιμο στο google θα μπορείς να βρεις και πιο εξονυχιστικές εξηγήσεις και πιο "σωστή" σειρά ανάγνωσης.

Η διλογία Έλρικ με τα μαύρα εξώφυλλα που λες δεν ξέρω ποια είναι.

Ωραία, ευχαριστώ πολύ! 

Είναι η μάπα που ανέφερες ακριβώς πιο πάνω. Δεν βαριέσαι, λέω να το κάνω το καλό 

[Φάντασμα]

On 1/9/2023 at 7:23 PM, Δημήτρης said:

Δεν ξέρω αν ειπώθηκε πιο πριν στο παρόν θέμα, τώρα θα το ξεσκονίσω  Θα πιάσω μέσα στη χρονιά όλα τα αδιάβαστα. Διλογία Έλρικ με τα μαύρα εξώφυλλα, Κόρουμ, Ερεκόζι και Χόκμουν. 

Ξέρεις κανείς αν υπάρχει ενδεδειγμένη σειρά; Αν και εφόσον δηλαδή υφίσταται καν τέτοια. Αλλά αν υπάρχει έστω και χαλαρή ναι, δεν θα ήθελα επ' ουδενί να φάω κάνα spoiler του κερατά. Να διαβάσω π.χ. στα Κόρουμ ότι ο Ερεκόζι πεθαίνει. Και να τα πιάσω μετά ξέροντας εκ των προτέρων την κατάληξη. Ή κάτι τέτοιο τες πάντων.

Δεν έχουμε να κάνουμε με αυτόνομη σειρά αλλά με πολυσύμπαν, εξού και η απορία. 

Στο φόρουμ michaelmoorcock.net o Moorcock είχε γράψει σε ένα post το 2005:

There isn't any particular order you HAVE to read the books in, because I didn't write them in chronological order. They've been published in chronological order most recently, but you wouldn't have read them like that when they were originally appearing. It's best to begin with Elric of Melnibone (or even the current comic, which predates Elric of Melnibone)
and end with Stormbringer, but what you do in between is entirely a matter of taste or circumstance.

Επίσης, ένα μέλος στο παραπάνω φόρουμ είχε δημοσιεύσει το 2021 αυτό το topic.

 

Έλρικ του Μελνιμπονέ 👇🏻

    

   

1. Έλρικ του Μελνιμπονέ (σελ. 208)
2. Το κάστρο του μαργαριταριού (σελ. 272)
3. Ταξιδιώτης στις θάλασσες της μοίρας (σελ. 336)
4. Η κατάρα του μαύρου σπαθιού (σελ. 344)
5. Η Εκδίκηση του ρόδου (σελ. 312)
6. Η Καταιγίδα (σελ. 296)

• Η Κόρη της Ονειροκλέφτρας (σελ. 416)
• Elric: Η Δημιουργία ενός Μάγου (σελ. 208)  👈🏻 Graphic novel

 

Χόκμουν 👇🏻

   

1. Χόκμουν: Το Πετράδι στο Κρανίο (σελ. 216)
2. Χόκμουν: Το Φυλαχτό του Τρελού Θεού (σελ. 180)
3. Χόκμουν – Το Σπαθί της Αυγής (σελ. 196)
4. Χόκμουν – Το Ρουνικό Σκήπτρο (σελ. 180)

 

Κόρουμ 👇🏻

   

 

1. Κόρουμ: Ο Ιππότης των Σπαθιών (σελ.224)
2. Κόρουμ: Η Βασίλισσα των Σπαθιών (σελ. 180)
3. Κόρουμ: Ο Βασιλιάς των Σπαθιών (σελ. 186)
4. Κόρουμ: Ο Ταύρος και το Δόρυ (σελ. 184)
5. Κόρουμ: Η Βελανιδιά και ο Κριός (σελ. 184)
6. Κόρουμ: Το Σπαθί και το Άτι (σελ. 176)

 

Ερεκόζι 👇🏻

  

1. Ερεκόζι: Ο Αιώνιος Πρόμαχος (σελ. 232)
2. Ερεκόζι: Ο Φοίνικας στον Οψιδιανό (σελ. 192)
3. Ερεκόζι: Ο Δράκος Μέσα στο Σπαθί (σελ. 360)

 

Κόμικς 👇🏻

   

1. Ο Ρουμπινένιος Θρόνος (σελ. 62)
2. Καταιγίδα (σελ. 66)
3. Ο Λευκός λύκος (σελ. 64)
4. Η πόλη που ονειρεύεται (σελ. 76)

 

Κόμικς (συνέχεια) 👇🏻

   

  

1. Έλρικ: Χαμένη Ισορροπία (Μέρος Πρώτο)    (σελ. 68)
2. Έλρικ: Χαμένη Ισορροπία (Μέρος Δεύτερο)  (σελ. 52)
3. Έλρικ: Χαμένη Ισορροπία (Μέρος Τρίτο)       (σελ. 52)
4. Έλρικ: Χαμένη Ισορροπία (Μέρος Τέταρτο)  (σελ. 52)
5. Έλρικ: Χαμένη Ισορροπία (Μέρος Πέμπτο)   (σελ. 52)
6. Έλρικ: Χαμένη Ισορροπία (Μέρος Έκτο)       (σελ. 52)

Edited January 11, 2023 by Ghost
Βελτίωση στοίχισης εξωφύλλων.

[Ioannis84]

Καλησπέρα παιδιά. 

Έχω διαβάσει καμία εικοσαριά βιβλία σε ηρωική φαντασία τα πιο δημοφιλή. 

 

Έπεσε το μάτι μου στα παμπλικ σε κάτι κόμικ του ελρικ. Τον γνώριζα μόνο επιγραμματικα ούτε στυλ γραφής ξέρω ούτε κάτι άλλο. Αναφέρομαι σε κόμικ θέλω να διαβάσω κάτι πιο ανάλαφρο με σχέδιο. 

Να ρωτήσω 

1)καταρχην τι στυλ είναι ο ίδιος ?τυπου αντίήρωας  ούτε καλός ούτε κακός με μια δόση gerard(αυτό το λέω από τις εικόνες) 

2)η γραφή θυμίζει κάποιον? Είναι ψιλοκλισε (όχι ότι είναι κακό) η κάτι τύπου αμπερκομπι με βρωμιά δυσωδία ρεαλισμό κτλ (τον λατρεύω γιαυτό) 

3)εχω μπερδευτεί λίγο στο search του παμπλικ σε κόμικ πάντα πιο είναι το πρώτο τεύχος από που ξεκινάω? 

[Φάντασμα]

On 3/14/2023 at 10:43 PM, Ioannis84 said:

Να ρωτήσω 

1) καταρχην τι στυλ είναι ο ίδιος? τυπου αντίήρωας  ούτε καλός ούτε κακός με μια δόση gerard(αυτό το λέω από τις εικόνες) 

O Έλρικ είναι αντιήρωας. 

Κάποιες πληροφορίες για τον ίδιο από την Wikipedia. Έχει γίνει Μηχανική μετάφραση στα Ελληνικά:

Ο Έλρικ είναι ο τελευταίος αυτοκράτορας του στάσιμου νησιωτικού πολιτισμού του Μελνιμπονέ. Σωματικά αδύναμος, ο αναιμικός Έλρικ πρέπει να χρησιμοποιεί φάρμακα (ειδικά βότανα) για να διατηρήσει την υγεία και τη ζωτικότητά του. 
Από την παιδική του ηλικία, διάβαζε ελεύθερα στην τεράστια βασιλική βιβλιοθήκη και μάθαινε για τον κόσμο έξω από το Νησί των Ονείρων. Ίσως λόγω αυτής της εις βάθος μελέτης, σε αντίθεση με άλλα μέλη της φυλής του, ο Έλρικ έχει συνείδηση. Γίνεται μάρτυρας της παρακμής του πολιτισμού του, ο οποίος κάποτε κυβερνούσε τον γνωστό κόσμο, και ανησυχεί για την άνοδο των Νέων Βασιλείων που κατοικούνται από ανθρώπους (οι Μελνιμπόνιοι θεωρούν τους εαυτούς τους ξεχωριστούς από την ανθρωπότητα), μαζί με την απειλή που αποτελούν για την αυτοκρατορία του. Λόγω της ενδοσκοπικής αυτο-απέχθειας και του μίσους του Έλρικ για τις παραδόσεις του Μελνιμπόνε, οι υπήκοοί του τον βρίσκουν περίεργο και ακατανόητο. Ωστόσο, ο ξάδερφός του Γιρκούν (επόμενος στη γραμμή διαδοχής, καθώς ο Έλρικ δεν έχει κληρονόμους) ερμηνεύει αυτή τη συμπεριφορά ως αδυναμία και σχεδιάζει τον θάνατο του Έλρικ. Τα πράγματα περιπλέκει η αδελφή του Γιρκούν, η Κυμορίλ, η οποία είναι βαθιά ερωτευμένη με τον Έλρικ. Ο Γιρκούν την εποφθαλμιά και μέρος του σχεδίου του για σφετερισμό είναι να παντρευτεί ο ίδιος την Κυμορίλ.

Εκτός από την ικανότητά του με τα βότανα, ο Έλρικ είναι ένας καταξιωμένος μάγος και επικαλεστής. Ως αυτοκράτορας του Μελνιμπονέ, ο Έλρικ μπορεί να ζητήσει βοήθεια από τον παραδοσιακό προστάτη των αυτοκρατόρων του Μελνιμπονέ, τον Αριόχ, έναν Άρχοντα του Χάους και Δούκα της Κόλασης. Από την πρώτη ιστορία, ο Έλρικ χρησιμοποιεί αρχαίες συμφωνίες και συμβόλαια όχι μόνο με τον Αριόχ, αλλά και με διάφορα άλλα όντα -κάποιοι θεοί, κάποιοι δαίμονες- για να τον βοηθήσουν να φέρει εις πέρας τα καθήκοντά του.

Η ανακάλυψη του σπαθιού Stormbringer από τον Έλρικ αποτελεί ταυτόχρονα το μεγαλύτερο πλεονέκτημα και το μεγαλύτερο μειονέκτημά του. Το σπαθί προσδίδει στον Έλρικ δύναμη, υγεία και μαχητική ικανότητα, επιτρέποντάς του να απαλλαγεί από την εξάρτησή του από τα φάρμακα, αλλά πρέπει να τροφοδοτείται από τις ψυχές ευφυών όντων. Στο τέλος, η λεπίδα παίρνει όλους όσους βρίσκονται κοντά στον Έλρικ και τελικά και την ίδια του την ψυχή. Οι περισσότερες από τις ιστορίες του Μούρκοκ για τον Έλρικ παρουσιάζουν αυτή τη σχέση με το Stormbringer, και πώς αυτό -παρά τις καλύτερες προθέσεις του Έλρικ- φέρνει την καταστροφή σε ό,τι του είναι πολύτιμο.

 

On 3/14/2023 at 10:43 PM, Ioannis84 said:

2) η γραφή θυμίζει κάποιον? Είναι ψιλοκλισε (όχι ότι είναι κακό) η κάτι τύπου αμπερκομπι με βρωμιά δυσωδία ρεαλισμό κτλ (τον λατρεύω γιαυτό)

Αυτό μπορεί να στο απαντήσει κάποιος που έχει διαβάσει πολλά βιβλία φαντασίας για να κάνει την σύγκριση. Ωστόσο, μπορείς να διαβάσεις αυτό το άρθρο.

Το παρακάτω απόσπασμα είναι στα Αγγλικά από την Wikipedia:

Elric's albinism appears influenced by Monsieur Zenith, an albino Sexton Blake villain whom Moorcock appreciated enough to write into later multiverse stories. Moorcock read Zenith stories in his youth and has contributed to their later reprinting, remarking that it "took me forty years to find another copy of Zenith the Albino! In fact it was a friend who found it under lock and key and got a copy of it to Savoy who are, at last, about to reprint it! Why I have spent so much energy making public the evidence of my vast theft from Anthony Skene, I'm not entirely sure... ". Moorcock later said: "As I've said in my introduction to Monsieur Zenith: The Albino, the Anthony Skenes character was a huge influence. For the rest of the character, his ambiguities in particular, I based him on myself at the age I was when I created Elric, which was 20". The influence of Zenith on Elric is often cited in discussions of Zenith.

 

On 3/14/2023 at 10:43 PM, Ioannis84 said:

3) εχω μπερδευτεί λίγο στο search του παμπλικ σε κόμικ πάντα πιο είναι το πρώτο τεύχος από που ξεκινάω? 

Στο παραπάνω πόστ θα βρεις link καθώς και μία λίστα με όλα τα μεταφρασμένα βιβλία και τα κόμικς (με χρονολογική σειρά που εξελίσσονται τα γεγονότα).

Μπορείς να ξεκινήσεις από το κόμικ: "Elric: Η Δημιουργία ενός Μάγου" και να συνεχίσεις με τα υπόλοιπα της λίστας.

[Ioannis84]

Άψογος 

[kirki]

Αν και τα κόμικς του Έλρικ είναι πολύ καλά προσωπικά προτιμώ τα βιβλία παρά τις όποιες αστοχίες στην αφήγηση του Μούρκοκ. Τα κείμενα αναλύουν σε βάθος την διαταραγμένη ψυχολογία του Έλρικ (κάτι ανάμεσα σε έφηβο αγόρι και  ενήλικα πάσχοντα ναρκισσισικής διαταραχής) και δείχνουν πιο ξεκάθαρα την αργή και δύσκολη πορεία του προς την (ας πούμε) αυτοβελτίωση μέχρι την τελική κάθαρση. Στα θετικά του κειμένου είναι πως κάνει συμπαθή έναν από τους χειρότερους χαρακτήρες που γράφτηκαν ποτέ στην λογοτεχνία (όχι μόνο στην λογοτεχνία του φανταστικού γενικά στην λογοτεχνία). Είναι κάπως παράξενο που ο Μούρκοκ δεν έχει κατηγορηθεί για το γεγονός πως αναπαράγει ένα σωρό ενοχλητικά κλισέ όχι μόνο για τον αλμπινισμό αλλά και για την αναπηρία και την ασθένεια. Λίγες φορές έχουμε δει το ξεπερασμένο πλέον στερεότυπο του ''ασθενή που γίνεται κακός λόγω αδυναμίας διαχείρισης του προβλήματος του'' σε τέτοια έκταση. Τα κόμικ έχω την εντύπωση πως είναι αρκετά πιο poltical correct. 

[Δημήτρης]

Κατόπιν του πολύ ωραίου αυτού post, διάβασα τα: ''Η εκδίκηση του ρόδου'', ''Η κόρη της ονειροκλέφτρας''. Και ήταν αμφότερα καλά. Το πρώτο ωραίο, αν και είχε περισσότερο tell παρά show. Όχι δηλαδή ότι κάτι τέτοιο είναι κατ' ανάγκη κακό, λίγη όμως δράση ουδέποτε έβλαψε. Σ' αυτό το σημείο να πω ότι σκέφτηκα να ξεκινήσω με την πενταλογία από την οποία έχω ως θύμηση, τις καλύτερες των εντυπώσεων. Δεν το έκανα όμως γιατί θέλω μέσα στη χρονιά να τελειώσω όλα τα μεταφρασμένα του Αιώνιου Πρόμαχου. Και το overdose θα με γονάτιζε. Μπορεί λοιπόν σε αυτή την περίπτωση να μου φαινόταν ρηχό, να με κούραζε. Έτσι όμως μόνο του, έφυγε γρήγορα και ευχάριστα. Αλλά ήταν το δεύτερο που αποδείχθηκε πραγματικός δυναμίτης. Επειδή με ενδιαφέρουν τα του Β' Π.Π. ανέμενα λίγο- πολύ να μου κινήσει το ενδιαφέρον. Όχι όμως και σ' αυτό το βαθμό! Σίγουρα θα το ξαναπιάσω κάποια στιγμή, εκτός ''σειράς''.

Στη συνέχεια ο δούκας, ορμώμενος εκ Γερμανίας. Προσωποποιεί με το πάθος του για την ελευθερία, την τελευταία ελπίδα αντίστασης κατά της Μεγαλοβρετανίας. Του μεγάλου δυνάστη της εποχής του. Δεν ξέρω τι ακριβώς είχε ο Μούρκοκ στο μυαλό του, προσωπικά όμως μου άρεσε που έθεσε ως τέτοιο την πατρίδα του. Και όχι ξέρω 'γω κάποιο άλλο αντίπαλο δέος. Μου φάνηκε ρεαλιστικό, προσέδωσε μία κάποια αληθοφάνεια, στο βαθμό που ευσταθεί ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός. Ωραίες οι παραλλαγές των χωρών και ονομάτων, κόλλησαν καλά με το όλο παρανοϊκό κλίμα. Και όπου παράνοια, όχι απαραιτήτως ο βαρόνος Μελιάδους. Ναι, μιας και αρχικά είχε κάποια -λίγα- ψήγματα λογικής. Έστω και διεστραμμένης. Αλλά ο βασιλιάς του. Δεν γινόταν με το... περιορισμένο του περιβάλλον να μην μου φέρει αμέσως -αμέσως όμως με το που το διάβασα!- στο νου τον Κρανγκ από τα Χελωνονιντζάκια   Άσχετο, το καταλαβαίνω. Δεν μπόρεσα όμως να αντισταθώ στο πειρασμό  Ωραίος και ο ντ' Αβέρκ με το φλεγματικό του χιούμορ, μου φάνηκε καλύτερα σκιαγραφημένος από τον Χόκμουν. Ενώ δεν έλειπαν και άλλοι ευγενείς με τις ίντριγκες τους. 

Υπήρχαν λάθη επιμέλειας. Ελάχιστα όμως, δεν αμαύρωναν την συνολικά καλή εικόνα. Ξεχωριστό δε τόνο έδιναν οι εικόνες. Πολύ σπάνια πλέον τις συναντώ, είναι λοιπόν ευπρόσδεκτες. Ένα μικρό διάλειμμα, και θα συνεχίσω σύντομα και με τα επόμενα. 

Edited April 15, 2023 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

Διάβασα και τις δύο άλλες σειρές που είχαν μείνει, τα Κόρουμ πρώτα. Και χμμμ... Δυσκολεύομαι να πω αν μου άρεσαν τελικά ή όχι. Χωρίς αυτά καθαυτά να είναι κακά, κάθε άλλο, η ζυγαριά μάλλον γέρνει προς το μείον. Έστω και οριακά. Κάπου ένιωσα να κουράζομαι, να είναι παρά το μικρό τους μέγεθος, παραφορτωμένα. Αν ήταν π.χ. τέσσερα όπως τα Χόκμουν, ίσως και να μου άρεζαν περισσότερο. Είχαν όμως τις στιγμές τους καλύτερη εκ των οποίων θα έλεγα, η τραγικότητα του πρωταγωνιστή. Για την παρακμή της φυλής του, όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Ναι, αυτή η αντισυμβατικότητα λειτούργησε καλά. 

Τέλος, τα Ερεκόζι. Ωραίο το πρώτο μέρος με τα ηθικά διλλήματα και το twist στη πλοκή. Το να αρχίζει ο ήρωας να αμφιβάλλει για τα πιστεύω του. Τις ''σταθερές'' του, στο βαθμό τέλος πάντων που υφίστανται σ' ένα τέτοιο αλλοπρόσαλλο (πολυ)σύμπαν. Το συνθετικό στη παρένθεση παραλίγο να ξεχνούσα να το βάλω, είναι νομίζω απαραίτητο 😛 Το ότι ήταν καταδικασμένος να πολεμάει αέναα σε όλες τις διαστάσεις. Όταν το μόνο που αποζητούσε ήταν ηρεμία, με την τραγωδία του να έγκειτο στο ότι είχε επίγνωση της μοίρας του. Έστω και αμυδρή, μέσα από όνειρα και θολές θύμησες. Το δεύτερο δεν μου άρεσε, με κατέθλιψε η μουντή του ατμόσφαιρα! Ωραίο όμως το κλείσιμο, δυνατό. Έπαιξαν ρόλο τα ναζιστικά εκεί προς το τέλος, αλλά μου άρεσε και η ίδια η ιστορία. 

Ωραίο λοιπόν το concept του Αιώνιου Πρόμαχου. Τα βιβλία δεν είναι αριστουργήματα, αν και υποκειμενικά είναι όλα αυτά. Αλλά ναι, είναι καλά. Θα ήθελα να μεταφράζονταν και άλλων χαρακτήρων όμως δύσκολο, δεν ήξερα ότι είναι τόσοι πολλοί. Για την απόλαυση της ανάγνωσης όσο και για να έχω μία καλύτερη εικόνα στο μυαλό μου. Σε κάθε περίπτωση όμως προτείνονται. Και για τους έμπειρους αναγνώστες. Που θέλουν να πάρουν μία ανάσα με εύπεπτα, πλην όμως ποιοτικά αναγνώσματα. Πριν ξαναβουτήξουν σε άλλη μία ατελείωτη ν-λογία με γκουμούτσες. Κυρίως όμως για τους νέους, έφηβους. Που τώρα κάνουν τα πρώτα τους βήματα στους κόσμους του φάντασυ. Τους ζηλεύω btw γι' αυτό, στη σκέψη των -επικών- προοπτικών που ανοίγονται μπροστά τους. Και ψάχνουν για κάτι απλοϊκό πριν αρχίσουν να καταδύονται στα βαθιά. Ναι, για αυτούς θα έλεγα ότι ο Μούρκοκ είναι ότι πρέπει. 

Edited June 18, 2023 by Δημήτρης