Μάικλ Μούρκοκ (Michael Moorcock)

[Rikochet]

Ποια είναι η γνώμη σας για αυτόν το συγγραφέα;

 

Εγώ πρόσφατα τελείωσα τα βιβλία του Έλρικ, και τα βρήκα εξαίσια...

[Oberon]

Είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς! Ολα του τα βιβλία τόσο τα fantasy όσο και τα ε.φ. συνδέονται σε ένα τεράστιο και εκπληκτικά περίπλοκο σύμπαν! Αλλά που δεν χρειάζεται κάποιος να ξέρει περί τίνος πρόκειται για να διαβάσει ένα μεμονωμένο βιβλίο.

 

Τελευταία ξαναδιάβασα το "Tales From the End of Time" και το "Gloriana" που αν και όχι τόσο γνωστό είναι και το αγαπημένο του ίδιου του Moorcock.

 

Κατά τα άλλα ο Moorcock είναι μια παράξενη και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα όπως αρκετοί γνωστοί Βρεταννοί συγγραφείς. Oπως οι Alan Moore, Neil Gaiman, Terry Pratchett, κλπ.

 

Συχνά επισκέπτομαι τον ιστοχώρο του για να διαβάσω νέα, transcripts από chats και

άλλα Μουρκοκικά και κουφά.

 

http://www.multiverse.org/ <------- Ιδού και το λίνκ.

 

Dain

[Spike]

Πρόσφατα διάβασα το Corum. Ηταν καλό αλλά δεν μπορώ να πώ οτι με εντυπωσίασε. Φυσικά δεν μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη απο ενα βιβλίο. Ίσως πρέπει να διαβάσω τα βιβλία του Elric.

[malleus]

Είναι από τους καλύτερους συγγραφείς που έχω διαβάσει. Ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Ίσως η λέξη που περιγράφει καλύτερα τα έργα του είναι "ψυχεδέλεια". Πραγματικά κάθε ιστορία του είναι και ένα τριπάκι σε απίστευτους κόσμους.

 

Να προτείνω το "Warhound and the world's pain"

 

Υπάρχουν και φήμες για ταινίες με τον Έλρικ. Αν κανείς έχει ακούσει τίποτα, ας το μοιραστεί και με τους υπόλοιπους.........

[RaspK]

Να προτείνω το "Warhound and the world's pain"

<{POST_SNAPBACK}>

 

Απλά άψογο...

[zoyki]

Απλά άψογο...

<{POST_SNAPBACK}>

 

 

MPLIEX!!!!!!!!! Klasikh istoria me to blaka ippoth poy ta kanei ola kai symferei kai sto telos pairnei kai thn gkomena h opoia ton exei erwtey8ei parafora.... ts ts ts...Eleos!

[RaspK]

*** SPOILERS AHEAD ***

 

 

Δε με νοιάζει το μοτίβο που εσύ σχολίασες - θα μπορούσα να κάνω και χωρίς αυτό.

 

Αυτό που θεωρώ, ας πούμε, γαμάτο είναι η παρουσίαση του Διαβόλου, ή το γεγονός ότι το Άγιο Δισκοπότηρο το κρατάει η Λίλιθ και είναι ένα πήλινο κύπελο.

[Oberon]

Rasp, δεν έχω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο του Μούρκοκ. Μπορείς να μας πεις περί τίνος πρόκειται?

(Θα μπορούσα βέβαια να βρω κάπου μια κριτική αλλά προτιμώ τις κριτικές και περιγραφές από άτομα που έχουν διαβάσει ένα βιβλίο).

 

Dain

[Drunk Elf]

Για την ταινία δεν έχω ακούσει πολλά πράγματα.

Ένα είναι ότι τον ρόλο του Elric θα πάρει ο Jude Law και το άλλο ότι στη συγγραφή των σεναρίων θα εργαστεί (και;) ο Moorcock.

 

Αυτιά.

Και τώρα περιμένουμε

[RaspK]

Όπου υπάρχει έντονα γραμμένο κείμενο, είναι δική μου επισήμανση:

Για την ταινία δεν έχω ακούσει πολλά πράγματα.

Ένα είναι ότι τον ρόλο του Elric θα πάρει ο Jude Law και το άλλο ότι στη συγγραφή των σεναρίων θα εργαστεί (και;) ο Moorcock.

 

Αυτιά.

Και τώρα περιμένουμε

<{POST_SNAPBACK}>

 

Είναι να μην απογοητεύεσαι μετά; Elves σου λέει...

 

 

 

Τέλος πάντων, το βιβλίο έχει να κάνει μ' έναν ιππότη (μη με ρωτήσετε τ' όνομα, έχω κολλήσει) ο οποίος, αποφεύγοντας τον πόλεμο και κάποιες «καλές πράξεις» που έκανε «πέφτει» πάνω σ' ένα πύργο στη μέση ενός κυριολεκτικά έρημου δάσους, το ένα φέρνεις τ' άλλο, μένει στον πύργο, και μετά από λίγο καιρό εμφανίζεται μία γυναίκα υπό τη «κουστωδία» πλασμάτων φρικαλέων... Την πέρνει αφότου φροντίζει στο κάστρο κι εκεί αναπτύσσεται η σχέση τους, όπου λίγο πολύ τον παραπέμπει στον «αφέντη» της - τον Εωσφόρο, ψηλό, όμορφο, και μετανοηθέντα (!), ο οποίος του ζητάει να βρει τη Γιατρειά για τον Πόνο του Κόσμου...

 

Το βιβλίο, αν και κατά σημεία πάσχει από ενά τυπικό πρόβλημα, την αίσθηση ότι και αυτή η σκηνή είναι για γέμισμα, ίσως και αυτή, και αυτή... κατά τα άλλα είναι πολύ όμορφο, με το μοναδικό (κι αιρετικό, αλλά ποιητική αδεία επιτρεπτό) μοτίβο ότι ο Διάβολος έχει μετανοήσει κι επιθυμεί να φροντίσει ώστε ο Κόσμος να είναι «καλύτερος». Το τέλος ήταν εξαίσιο για το νόημα που αφήνει στον αναγνώστη.

[Βάρδος]

O Moorcock είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, όχι γιατί μου αρέσει πάντα ο τρόπος που γράφει, αλλά γιατί βρίσκω ενδιαφέρουσες τις απόψεις και τις ιδέες του.

 

Είναι ένας από τους πρώτους συγγραφείς φαντασίας που διάβασα, έτσι είναι για μένα ένας παλιός φίλος, που μου αρέσει να κοιτάζω μέσα από τον καθρέφτη των γραπτών του πώς κοιτάζει τον κόσμο (ή ποια γωνία αυτού), πώς εξελίσσεται ως μυθιστορηματογράφος, και πώς ελίσσεται μέσα στις πλοκές του.

 

Ο Moorcock διαφέρει κατά πολύ από έργο σε έργο του.

 

Τα Elric Saga, Corum Saga, και Hawkmoon Saga είναι, περίπου, στο ίδιο μοτίβο, και είναι --κατά την άποψή μου-- από τα πιο αδύνατα έργα του. Ανάπτυξη χαρακτήρων πέραν των βασικών --και κυρίως του Έλρικ-- δεν υπάρχει. Οι άλλοι χαρακτήρες μοιάζουν με σκιές, καρικατούρες ανθρώπων, στους οποίους δεν πέφτει καμία βαρύτητα. Μόνο στο Hawkmoon Saga γίνεται μια προσπάθεια ανάπτυξης και άλλων χαρακτήρων πέραν του πρωταγωνιστή, αλλά, και πάλι, τίποτα το σπουδαίο, δυστυχώς. Από άποψη πλοκής, δε, το Elric Saga υστερεί υπερβολικά. Αν πιάσεις την αρχή, πιάσεις και το τέλος, το ενδιάμεσο μπορείς να το γεμίσεις με, κυριολεκτικά, ό,τι θέλεις. Οι ιστορίες του Έλρικ δεν αναπτύσουν ένα θέμα το οποίο οδηγεί σε μια τελική κλιμάκωση, παρά είναι συνήθως κοφτές και ρηχές. Το Corum Saga είναι πολύ πιο βελτιωμένο εδώ: πράγματα που συμβαίνουν στο 1ο βιβλίο της πρώτης τριλογίας επηρεάζουν γεγονότα στο 3ο. Το ίδιο συμβαίνει και με την πρώτη και δεύτερη τριλογία του Hawkmoon Saga. Οι κεντρικοί χαρακτήρες, βέβαια, δεν έχουν το κατιτίς του Έλρικ του Μελνιμπονέ, αλλά, ως σύνολο, αυτές οι αφηγήσεις είναι καλύτερες. Πάντως, όλες αυτές οι σειρές πάσχουν από το σύνδρομο της άσκοπης αιχμαλωσίας --οι αντίπαλοι πάντα υποτιμούν τους ήρωες, τους αιχμαλωτίζουν, και μετά, αυτοί ξεφεύγουν. Και, μάλιστα, τούτο επαναλαμβάνεται αρκετές φορές μέσα στην ίδια σειρά. Δυστυχώς, όμως, ύστερα από την πρώτη αιχμαλωσία, δεν μπορείς να πιστέψεις ότι ο αντίπαλος δε θα σκότωνε τον ήρωα κατευθείαν.

 

Μετά, έχουμε τον Von Bek. Το Wahound and the World's Pain θα συμφωνήσω κι εγώ ότι είναι ένα από τα καλύτερα του Moorcock. Μου άρεσαν ο Εωσφόρος, οι παράλληλοι κόσμοι Middlemarch (sp?), και το όλο epic/urban fantasy συναίσθημα που είχε. Η συνέχειά του, The City in the Automn Stars, μπορώ να πω ότι με απογοήτευσε, καθότι είχε αρκετά βαρετά σημεία (σπάνιο για Moorcock), αλλά, γενικότερα, ήταν καλογραμμένο, με στρωτή πλοκή, και αρκετά καλές ανατροπές. Επίσης, ξεφεύγει από κάποια "ελαφριά" μοτίβα του Moorcock, όπως το σύνδρομο της αιχμαλωσίας. Τέλος, γουστάρω την όλη φάση με τον Vok Bek, που είναι καταραμένος να υπηρετεί πάντοτε τον Εωσφόρο, σε κάθε Χρόνο και σε κάθε Τόπο. "Do you the Devil's work." Έπος.

 

Τώρα, ο Μoorcock έχει γράψει και κάτι άλλα περιέργα πράγματα, όπως το Sundered Worlds, το οποίο είναι περισσότερο ΕΦ, και τα The Wrecks of Time, The Winds of Limbo, και The Shores of Death, που έχουν σκηνικό ΕΦ αλλά είναι, ουσιαστικά, απλά Φαντασία, μιας και δε νομίζω ότι έχουν τίποτα το επιστημονικό μέσα τους. Όλα αυτά τα κατατάσσω σε μια άλλη Εποχή Moorcock, με πιο αναπτυγμένους χαρακτήρες και πιο δεμένες πλοκές. Και οι ιδέες, όπως πάντα, δεν λείπουν.

 

The Eternal Champion. Το διήγημα που ξεκινά την όλη υπόθεση μεον Αιώνιο Πρόμαχο και επικεντρώνεται στον Erekose, την πιο ταλαιπωρημένη του ενσάρκωση. Αρκετά καλό, αλλά για περιέργα γούστα. Μια συνέχειά του είναι το Phoenix in Obsidian, όπου ο Erekose πηγαίνει σε ένα παγωμένο βασίλειο, ως Urlik.

 

Το Dancers at the End of Time και το Gloriana είναι, για μένα, τα καλύτερα που έχω διαβάσει από Moorcock. Ειδικά το Gloriana έχει άψογους χαρακτήρες, απόλυτα δεμένους με την πλοκή. Τρομερό ανάγνωσμα. Σε αφήνει με μια αίσθηση πληρότητας που λίγα από τα άλλα του Moorcock σε αφήνουν.

 

Τελευταία, γράφει κάτι ψυχεδελικά πράγματα όπως την τριλογία (ο Θεός να την κάνει!) Blood, Fabulous Harbours, The War Amongst the Angels, τα οποία μου φαίνονται πολύ παράξενα για να γίνουν κατανοητά.

 

Κάποια στιγμή, θέλω να διαβάσω Colonel Pyat, που ο Moorcock έχει δηλώσει ότι το θεωρεί το καλύτερό του έργο.

[RaspK]

Μπορείς, μήπως, ν' αναφέρεις την πλοκή του Gloriana;

[Βάρδος]

Gloriana rules an Albion whose empire embraces America and most of Asia. A new Golden Age of peace, enlightenment and prosperity has dawned. Gloriana is Albion and Albion is Gloriana; if one falls, so too will the other. And Gloriana is oppressed by the burden this places upon her and by the fact that she remains incapable of orgasm. The maintenance of the delicate balance that keeps Albion and Gloriana thriving depends of Montfallcon, Gloriana's Chancellor, and on his network of spies and assassins in particular on Quire, cold hearted seducer of virtue and murderer of innocence. When Quire falls out with Montfallcon, he forms an alliance with his greatest enemy and conceives a plan to ruin Gloriana, destroy Albion, the empire and the Golden Age itself. But even the utterly ruthless Quire does not fully understand what he has set in motion when he persuades the Queen to fall in love with him... Moorcock's masterly evocation of Gloriana's strange and secretive palace and of a vibrant London make this one of his most powerful and memorable novels.

 

--Amazon.co.uk

 

 

Στο link έχει περισσότερα reviews, αλλά πρόσεχε για spoilers!

[Anomantaris]

Εμένα προσωπικά ποτέ δεν με ενθουσίασε ο τρόπος γραφής, ούτε οι κόσμοι που έπλασε και παρόλο που όποτε προσπάθησα να πιάσω ένα Saga ζεστά, κουράστηκα πολύ γρήγορα! Αλλά αυτό που με ενόχλησε στον Moorcock δεν είναι τόσο πολύ το έργο του, αλλά στο ότι αναφέρεται πολύ συχνά με άσχημα λόγια σε συγγραφείς που τον έχουν ξεπεράσει σε πολλά, αλλά κυρίως στον εμπορικό τομέα. Η λάσπη που έχει πετάξει στον Tolkien είναι απίστευτη. Σας παραθέτω ένα μέρος της :

 

‘‘ Βλέπει τους μικροαστούς, τους τίμιους τεχνίτες και αγρότες ως τον κυματοθραύστη απέναντι στο χάος. Τα άτομα αυτά παρασύρονται πάντα από συναισθηματισμούς σε τέτοιου είδους μυθιστορήματα, επειδή παραδοσιακά, είναι πάντα τα τελευταία που θα διαμαρτυρηθούν για τα προβλήματα της κοινωνίας ...

Αυτό που καταστρέφει τη φαντασία του Τολκιν και κάνει το έργο του αποτυχία είναι η μετριοπάθεια. Οι μικροί λόφοι και τα δάση της Κομητείας είναι ‘‘ασφαλή’’, με τα άγρια τοπία πέρα από αυτήν να είναι ‘‘επικίνδυνα’’. Η εμπειρία της ίδιας της ζωής είναι [για τον Τόλκιν] επικίνδυνη. Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών είναι η ολέθρια επιβεβαίωση μιας ηθικά χρεοκοπημένης μεσοαστικής τάξης...

Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών είναι πολύ πιο βαθιά ριζωμένος στην παιδικότητα του απ΄ ό,τι πολλά από τα φαινομενικά παιδικότερα μυθιστορήματα που επηρέασε. Είναι ο Γουίνι το Αρκουδάκι που παριστάνει το Έπος....

Κανείς δεν αρνείται, βέβαιο, πως μέσα στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών βρίσκουμε γενναίους χαραχτήρες και μια επιθυμία αντιπαράθεσης με το κακό. Όμως κατά κάποιο τρόπο, αυτοί οι γενναίοι μοιάζουν με συνταξιούχους στρατιωτικούς, οι οποίοι επιτέλους αποφασίζουν να γράψουν ένα γράμμα διαμαρτυρίας στους Times. Άλλωστε, δεν είμαστε και σίγουροι – επειδή ο Τόλκιν ποτέ δεν πλησιάζει το προλεταριάτο του και τους σατανικούς ηγέτες του – αν ο Σάουρον και η παρέα του είναι τελικά τόσο κακοί όσο μας λέει. Στο κάτω-κάτω. Οποιοσδήποτε σιχαίνεται τους Χομπιτ δεν μπορεί να είναι και τόσο κακός!’’

 

Άθλια λόγια(δυστυχώς από ένα μεγάλο συγγραφέα κατά πολλούς) γεμάτα φθόνο και ζήλια!

Δηλαδή ο δικός του αιώνιος πρόμαχος που μάχεται ανάμεσα στις δύο Συμπαντικές δυνάμεις, το Νόμο και το Χάος είναι πιο επιτυχημένος επειδή δεν έχει βγει ακόμα στη σύνταξη!!! Έλεος

[RaspK]

Ο ίδιος είχε πει κάποτε πως και ο Glaurung (αν θυμάμαι σωστά το όνομά του ξίφους) ήταν εμπνευσμένος από το Stormbringer...

 

[Anomantaris]

Ο ίδιος είχε πει κάποτε πως και ο Glaurung (αν θυμάμαι σωστά το όνομά του ξίφους) ήταν εμπνευσμένος από το Stormbringer...

 

<{POST_SNAPBACK}>

 

RaspK ο Glaurung ήταν ο πρώτος από τους δράκους του Morgoth, ήταν αυτός που έκανε τα μάγια στον Τούριν και την Νίενορ και στη συνέχεια τον σκότωσε ο Τούριν στο Καμπέντ-εν-Αράς.

 

Σε πιο ξίφος ακριβός αναφέρεσαι;

[Βάρδος]

Περί Τόλκιν και Μούρκοκ.

 

 

Εγώ δε νομίζω ότι είναι θέμα ζηλοφθονίας από μέρος του Μούρκοκ. Απλά, είναι δύο αντιδιαμετρικά αντίθετοι συγγραφείς στις απόψεις τους.

 

Επιπλέον, προσωπικά, συμφωνώ σε μεγάλο μέρος με τον Μούρκοκ, όσον αφορά την ασπρόμαυρη εικόνα του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών (καλό/κακό -- κάτι άλλο, πέραν τούτου;), αλλά και την όλη αίσθηση του έργου. Έχει, πράγματι, μια... ανάλαφρη αίσθηση. Δεν μου δίνει την εντύπωση ότι είναι το δημιούργημα ενός ιδιαίτερα ανοιχτόμυαλου δημιουργού. Δε βρίσκω να υπάρχουν πολλές εναλλαγές, ούτε πολλές αποκλίσεις από συγκεκριμένα μονολιθικά μοτίβα. Από άποψη γραφής, είναι κι εγώ πιστεύω καλύτερος από τον Μούρκοκ (όσον αφορά τα πρώτα του έργα, όπως Έλρικ). Αλλά, από άποψη σκέψης και ιδέων, ο Μούρκοκ με βάζει σε πολύ περισσότερες πραγματικές σκέψεις από ό,τι ο Τόλκιν. Γενικά, τους βλέπω ως δύο ασύμβατους συγγραφείς.

[Anomantaris]

Αγαπητέ Βάρδε θα μίλαγες ποτέ έτσι για τον Τόλκιν επισήμως αν ήσουν στη θέση του Moorcock; Όταν ξέρεις τι έχει προσφέρει αυτός ο άνθρωπος στο χώρο του Fantasy;

Άσχέτος αν έχει δίκιο ή όχι θεωρώ πολύ προσβλητικές τις δηλώσεις του. Αν δεν φθονούσε θα μίλαγε πολύ πιο συγκρατημένα και μπορούσε με άλλα λόγια να πει τα ίδια πράγματα!

 

Θεωρώ πως πρέπει να σεβόμαστε αυτό τον άνθρωπο για το έργο του και την ώθηση που έδωσε στο ρεύμα! Η πλειονότητα των Fantasy readers, ασχολήθηκαν με το χώρο χάρη στον Άρχοντα και τώρα ξαφνικά έχει ξεπέσει τόσο πολύ στην υπόληψη μας; Και εγώ δεν τον θεωρώ τον καλύτερο συγγραφέα του κόσμου αλλά τουλάχιστον τον σέβομαι!

 

Μόνο και μόνο η αναφορά του σε προλετάριους και στην μεσοαστική τάξη, τουλάχιστον είναι ασέβεια ή ότι ο Άρχοντας είναι το Γουίνι το Αρκουδάκι που παριστάνει το Έπος και ότι το έργο είναι μια αποτυχία! Αν είναι αυτές δηλώσεις σοβαρού συγγραφέα τότε εγώ είμαι ο Καβάφης!

 

Βάρδε θέλω να σε ρωτήσω το εξής:

Οι δύο συμπαντικές δυνάμεις του Moorcock (Νόμος και Χάος) δεν είναι και αυτό μια ασπρόμαυρη εικόνα; Τόσα και τόσα βιβλία' δεν είναι η ίδια καραμέλα;

 

Εν κατακλείδι ο λόγος που ασχολήθηκα με αυτό το θέμα δεν ήταν η συγγραφική ικανότητα του εν λόγου κυρίου αλλά ο τρόπος που αναφέρεται σε έργα άλλων λογοτεχνών. Και από όσο γνωρίζω δεν την έχει πληρώσει μόνο ο Τόλκιν!!!

[Oberon]

Εϊναι τοις πάσι γνωστό πως ο Μούρκοκ είναι ιδιαίτερα "αναρχικός" και "εικονοκλάστης".

 

Ούτε εμένα μου άρεσαν τα σχόλιά του για τον Τολκιν παρ'όλο που ο αγαπητός Τόλκιν δεν είναι ο πρώτος που έγραψε μοντέρνα μυθοπλασία και ο ίδιος έχει επηρεαστεί έντονα από τα Ιρλανδικά και Ουαλλικά έπη.

 

Δεν χρειάζεται να μιλήσει κανείς για την αξία του έργου του Τόλκιν! Εχει κάνει τεράστιο καλό (και για μερικούς και κακό) και είναι επίσης από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, ειδικά το Silmarillion!

 

Αλλά ότι και να πει ο Μούρκοκ για τον Τόλκιν αυτό δεν μειώνει την αξία του έργου και του Μούρκοκ, ο οποίος έβγαλε τη λογοτεχνία της μυθοπλασίας από το τυπικό sword and sorcery, μαζί με την Marion Zimmer Bradley και άλλους/ες συγγραφείς, από το στυλ Κόναν ο Βάρβαρος δηλαδή.

 

Dain

[RaspK]

Ο Conan δύσκολα χαρακτηρίζεται «ακριβώς» sword & sorcery...

 

Πάντως, όσον αφορά το ξίφος, ξέρω γιατί μπερδεύτηκα: ήταν το ξίφος του Turin που εννοούσα, αυτό που σκότωσε τον Glaurung.

 

Επιπλέον, για όσους αρέσκονται στον Tolkien, παραθέτω αυτό: είναι το Dagor Dagorath!

"After the triumph of the Gods, Earendil sailed still in the seas of heaven, but the Sun scorched him and the Moon hunted him in the sky... Then the Valar drew his white ship Wingelot over the land of Valinor, and they filled it with radiance and hallowed it, and launched it through the Door of Night. And long Earendil set sail into the starless vast, Elwing at his side, the Silmaril upon his brow, voyaging the Dark behind the world, a glimmering and fugitive star. And ever and anon he returns and shines behind the courses of the Sun and Moon above the ramparts of the Gods, brighter than all other stars, the mariner of the sky, keeping watch against Morgoth upon the confines of the world. Thus shall he sail until he sees the Last Battle fought upon the plains of Valinor.

 

"Thus spake the prophecy of Mandos, which he declared in Valmar at the judgement of the Gods, and the rumour of it was whispered among all the Elves of the West: when the world is old and the Powers grow weary, then Morgoth shall come back through the Door out of the Timeless Night; and he shall destroy the Sun and the Moon, but Earendil shall come upon him as a white flame and drive him from the airs. Then shall the last battle be gathered on the fields of Valinor. In that day Tulkas shall strive with Melko, and on his right shall stand Fionwe and on his left Turin Turambar, son of Hurin, Conqueror of Fate; and it shall be the black sword of Turin that deals unto Melko his death and final end; and so shall the Children of Hurin and all men be avenged.

 

"Thereafter shall the Silmarils be recovered out of sea and earth and air; for Earendil shall descend and yield up that flame that he hath had in keeping. Then Feanor shall bear the Three and yield their fire to rekindle the Two Trees, and a great light shall come forth; and the Mountains of Valinor shall be levelled, so that the light goes out over all the world. In that light the Gods will again grow young, and the Elves awake and all their dead arise, and the purpose of Iluvatar be fulfilled concerning them. But of Men in that day the prophecy speaks not, save of Turin only, and him it names among the Gods."

[Βάρδος]

Αγαπητέ Βάρδε θα μίλαγες ποτέ έτσι για τον Τόλκιν επισήμως αν ήσουν στη θέση του Moorcock; Όταν ξέρεις τι έχει προσφέρει αυτός ο άνθρωπος στο χώρο του Fantasy;

Άσχέτος αν έχει δίκιο ή όχι θεωρώ πολύ προσβλητικές τις δηλώσεις του. Αν δεν φθονούσε θα μίλαγε πολύ πιο συγκρατημένα και μπορούσε με άλλα λόγια να πει τα ίδια πράγματα!

 

Τι λόγο έχει να τον φθονεί; Ίσως, απλά, να κριτικάρει με τον τρόπο που πάντα κριτικάρει ο Μούρκοκ. Για παράδειγμα, είχα διαβάσει κάπου να γράφει (περίπου): "Με ενδιαφέρει να με συγκρίνουν μόνο με συγγραφείς που θαυμάζω. Πχ, δε με νοιάζει καθόλου αν κάποιος με συγκρίνει με τον Feist." Ούτε αυτό είναι ευγενικό. Είναι ο τρόπος του. Δε νομίζω ότι το κάνει από κακία. Γιατί, άλλωστε;

 

Κάπου αλλού είχα διαβάσει να γράφει (πάλι, περίπου): "Φύλαγα χρήματα για να αγοράσω τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, και όταν τον αγόρασα, η απογοήτευσή μου ήταν τόσο μεγάλη που έκλαιγα τα λεφτά μου."

 

Για παράδειγμα, γιατί ο Μούρκοκ δεν φθονεί και τον Peake (sp?) που έγραψε το Gormengash, αλλά είναι δηλωμένος θαυμαστής του;

 

Θεωρώ πως πρέπει να σεβόμαστε αυτό τον άνθρωπο για το έργο του και την ώθηση που έδωσε στο ρεύμα! Η πλειονότητα των Fantasy readers, ασχολήθηκαν με το χώρο χάρη στον Άρχοντα και τώρα ξαφνικά έχει ξεπέσει τόσο πολύ στην υπόληψη μας; Και εγώ δεν τον θεωρώ τον καλύτερο συγγραφέα του κόσμου αλλά τουλάχιστον τον σέβομαι!

 

Κι εγώ έτσι το βλέπω το θέμα. Τον σέβομαι, γιατί θεωρείται ως "αρχή" (παρότι δεν ήταν η πραγματική αρχή) του είδους. Αλλά, πέραν τούτου, δε με συγκινεί ιδιαίτερα.

 

Βάρδε θέλω να σε ρωτήσω το εξής:

Οι δύο συμπαντικές δυνάμεις του Moorcock (Νόμος και Χάος) δεν είναι και αυτό μια  ασπρόμαυρη εικόνα; Τόσα και τόσα βιβλία' δεν είναι η ίδια καραμέλα;

 

Το Χάος και ο Νόμος έχουν περισσότερες αποχρώσεις από ένα μονολιθικό καλό/κακό. (Τη θέση του καλού μπορεί να πάρει είτε το Χάος είτε ο Νόμος, όπως και τη θέση του κακού, ή μπορούν να είναι και τα δύο αποχρώσεις του γκρίζου.) Επιπλέον, ο Μούρκοκ έχει γράψει για πάρα πολλά θέματα (άσχετο αν δεν έχει εμβαθύνει σε κανένα)' δε μπορείς να πεις ότι μασάει τη ίδια καραμέλα. Δηλαδή, αν συγκρίνουμε, ας πούμε, τον Έλρικ με τον φον Μπεκ είναι το ένα μίλια μακριά από το άλλο.

 

Εν κατακλείδι ο λόγος που ασχολήθηκα με αυτό το θέμα δεν ήταν η συγγραφική ικανότητα του εν λόγου κυρίου αλλά ο τρόπος που αναφέρεται σε έργα άλλων λογοτεχνών. Και από όσο γνωρίζω δεν την έχει πληρώσει μόνο ο Τόλκιν!!!

 

Το καταλαβαίνω. Η συζήτηση εξελίχτηκε από σκέτο Μούρκοκ σε Μούρκοκ-Τόλκιν και κατά πόσο πολυδιάστατος/μονοδιάστατος είναι ένας συγγραφέας.

[Nihilio]

Εγώ πάλι, πέρα από το Elric, έχω διαβάσει και το comic Multiverse (που είναι 12 τεύχη με τρεις αλληλένδετες ιστορίες, μια με τον elric, μια με τον MEtatempral detective και μία με τη Rose) Δυστυχώς το κόμικ το διάβασα πριν πολύ καιρό και ψιλομπερδεύτηκα από τα όσα γίνονταν εκεί μέσα. Τώρα πάντως το έχει ο Σάπιος και πρέπει κάποια στιγμή να το ξαναπάρω πίσω...

Περί το θέμα της αιχμαλωσίας: Αρχικά ο Ελρικ είχε γραφτεί ως μια σειρά pulp ιστοριών στα πρότυπα του Κόναν, με το strombringer να είναι το μόνο βιβλίο που έγραψε ο Moorcock. Τώρα πάντως θέλω να διαβάσω Hawkmoon και θα το κάνω μόλις βρω χρόνο.

[Darkchilde]

Προσωπικά μου αρέσει ο Moorcock. Και ιδίως ο Elric. Μ'αρέσει γιατί, αν και στα βιβλία του κυριαρχούν οι δυνάμεις του Νόμου και Χάους, οι ήρωές του δεν είναι ποτέ απλοϊκοί. Ποτέ δεν ακολουθούν τον Νόμο αλλά δεν είναι και χαώδεις. Όπως έλεγε σε ένα βιβλίο του Elric, ο τέλειος νομοταγής κόσμος είναι πάντα ο ίδιος, δεν αλλάζει ποτέ, στα αγγλικά η λέξη είναι stagnant, δηλαδή στάσιμο, λιμνάζων, βαρετό αν θέλετε. Αντίθετα το Χάος αλλάζει τόσο γρήγορα που τίποτα δεν μπορεί να ζήσει. Ότιδήποτε υπάρχει την μία στιγμή, είτε καταστρέφεται είτε αλλάζει την επόμενη στιγμή. Κατά τον Moorcock (και αυτό είναι εμφανές σε όλο τον Eternal Champion), καμμία από τις δύο δυνάμεις δεν πρέπει να νικήσει. Πρέπει να υπάρχει μία ισορροπία. Μερικές φορές η ζυγαριά τείνει είτε προς τον Νόμο είτε προς το Χάος αλλά ποτέ δεν λυγίζει, δεν σπάει εντελώς από καμμία από τις δύο δυνάμεις.

Ναι μέν υπάρχουν τα απόλυτα στον Moorcock, αλλά κανένας ήρωας του δεν ακολουθεί κάποιο από αυτά. Αντίθετα μάχονται ενάντια και στα δύο, πότε πηγαίνοντας με τον Νόμο και πότε με το Χάος. Ίσως γι'αυτό ο Elric δεν είναι κλασσικός ήρωας, και πολλοί τον έχουν ονομάσει αντι-ήρωα.

[drowvarius]

Αν και μου αρέσουν οι περιπέτειες του Έλρικ πιστεύω ότι ο Μούρκοκ το παρατράβηξε λίγο. Καταρχάς σε πολλές ιστορίες του πέφτει σε αντιφάσεις Επίσης δεν μου αρέσει και πολύ ο τύπος που με ένα σπαθί σκοτώνει μόνος ολόκληρους στρατούς. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον Κόρουμ. Έιναι βέβαια καλογραμμένο. Τα εξώφυλλα του Κόρουμ όμως είναι για γέλια Αντίθετα με αυτά του Έλρικ

[Darkchilde]

Τα ελληνικά εξώφυλλα θέλεις να πείς. Οι εκδόσεις που έχω (αγγλική) έχει ωραία εξώφυλλα για όλα τα βιβλία του Eternal Champion.