Μάικλ Μούρκοκ (Michael Moorcock)

[Ladonna]

Μεταφέρω τη συζήτηση από κάποιο άλλο thread εδώ:

 

Υπάρχει κάτι που δεν σου αρέσει στον Ελρικ?Πολλά!

Σε κάθε ιστορία έχει από μια γκόμενα κι από ένα φίλο που στο τέλος τον προδίδει.

Στη μία ιστορία σφάζει έναν ολόκληρο στρατό στο γόνατο και στην άλλη τρέχει να ξεφύγει από τη βασιλική φρουρά.

Οι περιγραφές είναι κουραστικές ( "η φωνή της ήταν ντροπαλή , αλλά είχε και λίγη ειρωνία μέσα") για να μην πω για την απίστευτη κλάψα που ρίχνει ο Elric και που τις περισσότερες φορές είναι στο ίδιο μοτίβο (πόσο μόνος και καταραμένος είναι)

 

 

Ούτε κι εγώ καταλαβαίνω γιατί το Elric θεωρείται τόσο καλό. Αλλά καταλαβαίνω γιατί ο Moorcock θεωρείται τόσο καλός.γιατι?

(δεν έχω διαβάσει κάτι άλλο δικό του)

 

Ladonna, όταν φτάσεις στο Stormbringer θα καταλάβεις.Πήρα ένα πακετάκι με τις πρώτες ιστορίες και δεν σκοπεύω να διαβάσω άλλα. Αυτό που λες είναι το τελευταίο?

[Βάρδος]

Υπάρχει κάτι που δεν σου αρέσει στον Ελρικ?Πολλά!

Σε κάθε ιστορία έχει από μια γκόμενα κι από ένα φίλο που στο τέλος τον προδίδει.

 

Η γκόμενα πάει κι έρχεται (επίτηδες το λογοπαίγνιο). Τον φίλο ο οποίος τον προδίδει σε κάθε ιστορία πού τον είδες; Κάποιο παράδειγμα;

 

Στη μία ιστορία σφάζει έναν ολόκληρο στρατό στο γόνατο και στην άλλη τρέχει να ξεφύγει από τη βασιλική φρουρά.

 

Συμφωνώ. Συνέπεια δεν υπάρχει στις ιστορίες του Έλρικ. Πιστεύω ότι φταίει το γεγονός ότι ο Μούρκοκ τις έγραψε με μεγάλη χρονική διαφορά τη μία από την άλλη, καθώς και το ότι ο Μούρκοκ είναι ο Μούρκοκ.

 

Οι περιγραφές είναι κουραστικές ( "η φωνή της ήταν ντροπαλή , αλλά είχε και λίγη ειρωνία μέσα")

 

Ίσα-ίσα που είναι εξαιρετικά λιτές. Τι ακριβώς εννοείς;

 

για να μην πω για την απίστευτη κλάψα που ρίχνει ο Elric και που τις περισσότερες φορές είναι στο ίδιο μοτίβο (πόσο μόνος και καταραμένος είναι)

 

Θέμα γούστου.

 

Ούτε κι εγώ καταλαβαίνω γιατί το Elric θεωρείται τόσο καλό. Αλλά καταλαβαίνω γιατί ο Moorcock θεωρείται τόσο καλός.γιατι?

(δεν έχω διαβάσει κάτι άλλο δικό του)

 

Διότι έχει δημιουργήσει κάτι πραγματικά πολύπλοκο με το Multiverse, μέσα από το οποίο μπορεί να γράψει άπειρες ιδέες και ηθικοκοινωνικοθρησκευτικές καταστάσεις. Πιο πολύ αυτά τα πράγματα τον ενδιαφέρουν, παρά μια συνεπής, στρωτή ιστορία. Επίσης, είναι και πολύ groundbreaking, ειδικά για την εποχή που είχε γράψει αυτά τα πράγματα.

 

Ladonna, όταν φτάσεις στο Stormbringer θα καταλάβεις.Πήρα ένα πακετάκι με τις πρώτες ιστορίες και δεν σκοπεύω να διαβάσω άλλα. Αυτό που λες είναι το τελευταίο?

<{POST_SNAPBACK}>

 

Το τελευταίο είναι αυτό που λέει ο Dain. Πάντως, ή διάβασε όλο τον Έλρικ ή μην τον διαβάσεις καθόλου' αλλιώς, δεν έχει νόημα. Ουσιαστικά, η αρχή και το τέλος αξίζουν (κατά τη δική μου άποψη, τουλάχιστον), τα ενδιάμεσα είναι απλά filler.

 

Νομίζω ότι θα σου άρεσε το The Dancers at the End of Time* ή το Gloriana (αν και για αυτό δεν είμαι και πολύ σίγουρος).

 

 

*Synopsis

Enter a decaying far, far future society, a time when anything and everything is possible, where words like 'conscience' and 'morality' are meaningless, and where heartfelt love blossoms mysteriously between Mrs Amelia Underwood, an unwilling time traveller, and Jherek Carnelian, a bemused denizen of the End of Time. The Dancers at the End of Time, containing the novels An Alien Heat, The Hollow Lands and The End of All Songs, is a brilliant homage to the 1890s of Wilde, Beardsley and the fin de siecle decadents, satire at its sharpest and most colourful.

[Ladonna]

Τον φίλο ο οποίος τον προδίδει σε κάθε ιστορία πού τον είδες; Κάποιο παράδειγμα;

 

Αφήνει στον Smiorgan και φεύγει για να γλυτώσει, σφάζει τον δούκα στην R'lin Kren Aa ή όπως αλλιώς τη λένε, μου είπαν ότι σφάζει και τον Moonglum.... μόνο ο priest of Phum γλύτωσε τελικά. Γενικώς όποιος μπλέκεται μαζί του σφάζεται.

Δεν λεω, μου αρέσει το δραματικό τέλος σε μια ιστορία, αλλά αυτός έχει κάνει όλες τις ιστορίες έτσι. Μου φαίνονται όλες στο ίδιο μοτίβο.

 

Ίσα-ίσα που είναι εξαιρετικά λιτές. Τι ακριβώς εννοείς;

πάρε για παράδειγμα το fortress of the pearl. Έχει πάρα πολλές συνεχόμενες περιγραφές περιοχών που από κάποια φάση και μετά πηδούσα σειρές.

αυτό που κάνει επανειλημμένως είναι να μπερδεύει πολλά χρώματα μεταξύ τους σε σημείο που να μην μπορείς να σχηματίσεις εύκολα την εικόνα στο μυαλό σου.

 

Και πολύ σφαξίδι βρε παιδάκι μου.... όταν διαβάζεις το σφαξίδι του Richard Lee Byers μπορείς να ακολουθήσεις κάθε κίνηση της μάχης. Με τον Moorcock δεν μπορείς να το κάνεις αυτό.

 

Πάντως, η μόνη ιστορία που μου άρεσε πραγματικά ήταν η πρώτη (στην ιστορία του elric), όπου φεύγει από την Imrryr.

[Nihilio]

Υπάρχει κάτι που δεν σου αρέσει στον Ελρικ?Πολλά!

Σε κάθε ιστορία έχει από μια γκόμενα κι από ένα φίλο που στο τέλος τον προδίδει.

Κλασικό sword and sorcery προς κατανάλωση στα διάφορα περιοδικά της εποχής, κάτι για το οποίο γράφτηκαν αρχικά οι ιστορίες του Elric, λόγω αφραγκίας του συγγραφέα. Μερικές πράγματι είναι απίστευτα βαρετές, αλλά υπάρχουν και μερικές που αξίζουν, όπως πχ το "When gods laugh"

 

Στη μία ιστορία σφάζει έναν ολόκληρο στρατό στο γόνατο και στην άλλη τρέχει να ξεφύγει από τη βασιλική φρουρά.

Άλλο ένας στρατός από κακομοίρηδες και άλλο μια βασιλική φρουρά. Και επισημαίνω για άλλη μια φορά ότι δεν είναι συνέχειες αλλά αυτοτελείς ιστορίες.

 

για να μην πω για την απίστευτη κλάψα που ρίχνει ο Elric και που τις περισσότερες φορές είναι στο ίδιο μοτίβο (πόσο μόνος και καταραμένος είναι)

Η τυπική κλάψα ενός αρρωστιάρη πανίσχυρου μάγου που τον έχει επιλέξει μια ανώτερη δύναμη. Πρέπει κάποιον να κατηγορεί για όλα αυτά που του συμβαίνουν. Απλά δεν έχει υπομονετικό δίδυμο αδερφό πρόχειρο, δεν έχει είκοσι άλλους χαρακτήρες να ζούνε τα προσωπικά τους δράματα παράλληλα στις ιστορίες του και είναι και το real thing ;)

(Ναι, τα Dragonlance chronicles είναι κατά τη γνώμη μου καλές νουβέλες για D&D αλλά με πολλά ελαττώματα, ο δε Raistlin μόνο όταν εμφανίστηκε ως κακός στα legends άξιζε, αλλά το τέλος πραγματικά τα διάλυσε όλα, αλλά όλα αυτά είναι άσχετα με το τωρινό θέμα.)

 

Ladonna, όταν φτάσεις στο Stormbringer θα καταλάβεις.Πήρα ένα πακετάκι με τις πρώτες ιστορίες και δεν σκοπεύω να διαβάσω άλλα. Αυτό που  λες είναι το τελευταίο?

 

Yep. Και αξίζει γιατί ουσιαστικά ολοκληρώνει το έπος του Ελρικ. Και μόνο η σκηνή με το ξύπνημα των δράκων είναι επικότατη, ο κακός είναι πολύ πιο ενδιαφέρων από όσους έχουν εμφανιστεί στα προηγούμενα βιβλία ενώ το τέλος είναι πραγματικά τραγικό και ειρωνικό ταυτόχρονα.

[Βάρδος]

Αφήνει στον Smiorgan και φεύγει για να γλυτώσει, σφάζει τον δούκα στην R'lin Kren Aa ή όπως αλλιώς τη λένε, μου είπαν ότι σφάζει και τον Moonglum.... μόνο ο priest of Phum γλύτωσε τελικά. Γενικώς όποιος μπλέκεται μαζί του σφάζεται.

Δεν λεω, μου αρέσει το δραματικό τέλος σε μια ιστορία, αλλά αυτός έχει κάνει όλες τις ιστορίες έτσι. Μου φαίνονται όλες στο ίδιο μοτίβο.

 

Αχά! Είχα μπερδέψει τι έλεγες πριν. Νόμιζα ότι έλεγες πως κάποιος προδίδει τον Έλρικ σε κάθε ιστορία, όχι ότι ο Έλρικ προδίδει κάποιον.

 

Ναι, συμφωνώ ότι συνεχώς επαναλαμβάνεται, αλλά μην ξεχνάς ότι οι ιστορίες γράφτηκαν με μεγάλη χρονική διαφορά η μια από την άλλη, και ο συγγραφέας μάλλον ήθελε κάθε φορά να δείχνει την τραγικότητα του κεντρικού του χαρακτήρα ξανά. Το ξέρω, είναι εκνευριστικό όταν τα διαβάζεις μαζί. Το ίδιο έπαθα όταν διάβασα όλες τις ιστορίες του Κόναν μαζί. Έλεος! πόσο μοιάζανε η μία με την άλλη...

 

Κοίτα, αυτοί οι παλιοί συγγραφείς Φαντασίας ήταν κάπως, και ίσως νάναι και λιγάκι υπερεκτιμημένοι, όμως βάλανε κάποιες βάσεις για το είδος. Το θέμα είναι ότι, συνήθως, ο κόσμος ακούει πολλά γι'αυτούς και, όταν τους διαβάσεις, ε, δεν τρελαίνεσαι κιόλας. Το ίδιο έπαθα κι εγώ με τον Asimov. Άκουγα το τρελό hype, κι όταν τον διάβασα, είπα "Γι' αυτό γίνεται όλη η φασαρία;;"

 

πάρε για παράδειγμα το fortress of the pearl. Έχει πάρα πολλές συνεχόμενες περιγραφές περιοχών που από κάποια φάση και μετά πηδούσα σειρές.

 

Το Fortress of the Paerl είναι από τα χειρότερά πράγματα που έχω διαβάσει από Μούρκοκ. Κι εγώ θυμάμαι ότι το είχα βαρεθεί απίστευτα σε σημεία. Αλλά αυτό δε νομίζω ότι ισχύει για τις άλλες του ιστορίες. Επιπλέον, το Fortress το έχει γράφει τώρα τελευταία, όπως και το Revenge of the Rose (το οποίο είναι θεϊκό, IMHO), ενώ τα άλλα είναι πολύ παλιά.

 

αυτό που κάνει επανειλημμένως είναι να μπερδεύει πολλά χρώματα μεταξύ τους σε σημείο που να μην μπορείς να σχηματίσεις εύκολα την εικόνα στο μυαλό σου.

 

Hey! surrealism. ;) Και που να διαβάσεις τα τελευταία βιβλία του Μούρκοκ -- εκεί δεν καταλαβαίνεις τίποτα.

 

Και πολύ σφαξίδι βρε παιδάκι μου.... όταν διαβάζεις το σφαξίδι του Richard Lee Byers μπορείς να ακολουθήσεις κάθε κίνηση της μάχης. Με τον Moorcock δεν μπορείς να το κάνεις αυτό.

 

True.

 

Πάντως, η μόνη ιστορία που μου άρεσε πραγματικά ήταν η πρώτη (στην ιστορία του elric), όπου φεύγει από την Imrryr.

<{POST_SNAPBACK}>

 

Εννοείς το πρώτο βιβλίο; Αν ναι, κι εμένα αυτό μου άρεσε περισσότερο.

[mistseeker]

Εντάξει, θα μπορούσα να πώ πολλά για το Moorcock, αλλά ο χείμαρρος που λέγεται Βάρδος με πλημμύρισε και με εξέφρασε όπως σε καμμία περίπτωση δε θα μπορούσα να εκφραστώ εγώ για τις απόψεις μου.

 

Νεκ.

[Nihilio]

To The war hound... έχει μεταφραστεί στα Ελληνικά. Στο βιβλίο: Η κόρη της ονειροκλέφτρας το αναφέρει, αλλά όπως έμαθα σε βιβλιοπωλίο (και μάλιστα μεγάλο και που ειδικεύεται στη fantasy λογοτεχνεία) δεν έχει κυκλοφορήσει.

[darky]

Διάβασα την Ελληνική μετάφραση οπότε πάει κάπως έτσι : "Άριοχ! Αριοχ! Αίμα και ψυχές στον αφέντι μου Άριοχ!". Πολύ πιασάρικο. Γράφεις 10 βιβλία μόνο και μόνο πάνω σε αυτή τη φράση. Ο Έλρικ σα χαρακτήρας είναι ψυχασθένεια σκέτη. Επιφανειακά ο ήρωας αυτός μπορεί να ταυτίζει ή τουλάχιστον να δημιουργεί συμπάθεια, αλλά είναι κακός. Μερικές φορές νομίζει ότι είναι καλός και ότι έχει δίκιο και μερικές φορές και ο Μούρκοκ το νομίζει αλλά κάνουν λάθος.

Αν ο Έλρικ ήταν καλός θα κατέστρεφε ή θα έκρυβε το σπαθί του και θα καθόταν να πεθάνει. Γιατί ο τυπάς δε σκοτώνει απλά, αλλά καταδικάζει τις ψυχές των αντιπάλων του σε αιώνιο μαρτύριο. Εν γνώση του μάλιστα. Ο πραγματικός ήρωας είναι το σπαθί και όχι εκείνος, αφού αυτό τελικά υποδεικνύει την κάθε του κίνηση. Ο σιωπηλός χαρακτήρας-σπαθί που κινεί τα σκοινιά της μαριονέτας Έλρικ. Ούτε ο Μούρκοκ το πιάνει αρκετά καλά αυτό το concept. And in general it's surprising how often Mr. Moorcock gets overwhelmed by his own ideas.

[Nihilio]

darky, ο Ελρικ δεν είναι κακός, απλά είναι αδύναμος. Δεν έχει τη δύναμη να πετάξει μακριά το σπαθί, αντίθετα στη πρώτη δυσκολία στρέφεται σε αυτό και το αφήνει να κάνει ζημιά τόσο στους άλλους όσο και στον εαυτό του. Και αυτή είναι η γοητεία του κατά τη γνώμη μου και ο λόγος για τον οποίο είναι από τα μεγαλύτερα έργα της φανταστικής λογοτεχνείας.

Τα όσα λες για τη συγγραφική ικανότητα δεν είναι άδικα, μιας και ο συγραφέας πράγματι δεν είχε κάποια εντυπωσιακή τεχνική όταν τον έγραφε, αλλά είχε μια απίστετη σειρά από ιδέες.

Διάβαζα τις προάλλες τη πρώτη τριλογία του Κόρουμ και είχα "μείνει" από τα όσα έγραφε ο άνθρωπος. Αυτό που έγραφε ήταν ΦΑΝΤΑΖΥ!!! Μια σειρά από έξυπνες και πρωτότυπες (για την εποχή του ) ιδέες, δοσμένες μέσα σε μια πολύ καλή ιστορία (Αν και στο βασιλιά των σπαθιών το κούρασε λίγο, ο Ιππότης όμως ήταν το κάτι άλλο.) Και σε τελική η ιστορία μετράει, όχι οι λέξεις που την αποτελούν. Απλά με σωστή επιλογή των δεύτερων η ανάγνωση γίνεται απολαυστικότερη.

[Βάρδος]

Κι αν είναι "κακός" ο Έλρικ, τι έγινε; Το πρόβλημα που θέτεις εδώ, Darky, είναι μάλλον ιδεολογικής προτίμησης, παρά λογοτεχνικής ικανότητας. Προφανώς, δεν συμπαθείς τους χρακτήρας τύπου hero-villain. Εγώ, εν αντιθέσει, συμπαθώ αυτούς και αντιπαθώ τους υπέρμετρα "καλούς" χαρακτήρες. Αλλά μου φαίνεται παράξενο το να ορίζεις αυτό ως μειονέκτημα του βιβλίου. Αν δεις και τα παραπάνω post μου, θα διαπιστώσεις πως ούτε εγώ θεωρώ τον Έλρικ το τελειότερο πράγμα που έχει γραφτεί (ούτε κατά διάνοια), αλλά για άλλους λόγους.

[darky]

Όχι βρε παιδιά δεν είπα εγώ ότι δεν είναι καλό το βιβλίο. Αυτό που λέω είναι ότι και ο σχιζοφρενής κατά σειροήν δολοφόνος, όταν τον πιάσανε στο δικαστήριο είπε : "ζητώ συγνώμη, ήμουν αδύναμος να αντισταθώ στις φωνές." Κατά τ' άλλα ήταν 'καλός' άνθρωπος. Ο Μούρκοκ τον δικαιολογεί τον Έλρικ υπερβολικά. Φταίει το σπαθί, φταίει η ανατροφή του, η σκληρότητα του κόσμου απέναντί του, η αναπηρία του, αλλά ο Έλρικ είναι 'καλό' παιδί. Ναι καλά... Τελοσπάντων είναι ενοχλητικό το ηθικό συμπέρασμα που βγαίνει από όλα αυτά.

[Nihilio]

darky, αυτά δεν είναι ακριβώς οι απόψεις του συγγραφέα. Είναι οι δικαιολογίες που βρίσκει ο Έλρικ για τον εαυτό του. Εξάλλου τις σκέψεις του βλέπουμε συχνά και την οπτική του γωνία αντικατοπτρίζουν οι ιστορίες. Σκέφτηκες ποτέ ότι ίσως αν διαβάζαμε (λέμε τώρα) την κοκκινοσκουφίτσα από την πλευρά του λύκου, δε θα θεωρούσαμε κακό τον κυνηγό;

[Atrelegis]

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

 

Γεννιέσαι αυτικράτωρ σε μια αυτικρατορία που κάποτε κυριαρχούσε τον κόσμο, αλλά έπεσε απότομα σε παρακμή. Τα πλάσματα που αποτελούν την αυτοκρατορία, αδυνατούν να προσδιορίσουν την ίδια τους τη δύση, και οι ίδιοι οι θεοί τους ευνοούν, δίνοντάς τους την μαγεία, αλλά και την εξουσία στα αιωνόβια ερπετά, τους δράκους.

Λαμβάνοντας αυτά υπόψη, είναι φυσικό ο μέσος Μελνμπόνιος να βλέπει τους ανθρώπους των Νεαρών βασιλείων σαν σακιά από σάρκα, που αδυνατούν καν να είναι άξιοι σαν τις παρανυχίδες τους. Επομένως; Τους βασανίζουν, επινούν βασανιστήρις και ούτω καθεξής. Λαμβάνοντας υπόψη την δύναμή τους, αναπτύσσουν φιλοσοφίες που επιβεβαιώνουν την ανίκητη φύση τους, για λόγους ηθικής, βρε αδερφέ!

Και τώρα, φαντάσου ότι είσαι ο αυτοκράτορας μιας τέτοιας φάρας!

Φαντάσπυ πως γεννιέσαι να διαφεντεύσεις από μικρός, με έναν πατέρα να σε μισεί, εσύ ασθενικός και φρικιό της φύσης, με τον ξάδελφο σου να κάνει ό,τι μπορεί να σε εκθρονίσει, και τα αγπημένα σου πρόσωπα να αδυνατούν να καταλάβουν ότι τα βασανιστήρια, η μαγεία και αρκετά άλλα γεγονότα τον αποξενώνουν. Η έννοια της συμπόνοιας είναι σχεδόν άγνωστη στο είδος του, και μαντέψτε! Είναο μόνος που έχει λίγη!

Και ύστερα, εμφανίζεται η Καταιγίδα. Μεγάλο, εντυπωσιακό σπαθί, ρούνοι, νοημοσύνη, αλλά ρουφά ψυχές! Εσύ, ζεις συνέχεια εξαρτημλενος από φάρμακα και βοτάνια, όταν ξαφνικά το σπαθί αυτό σου δίνει υπεράνθρωπη δύναμη, με αντάλλαγμα μια ζωή! Χέστηκες για την ψυχή του αντιπάλου, γιατί βασανίζεσαι όλη σου την ζωή! Και αν ζεις προσπαθώντας να κάνεις το καλό, είναι ο λαός σου και το μίσος του για σένα, η προκατάληψη των άλλων για την παραξενιά σου που σου δίνει οργή!

Άν και ο Έλρικ είναι καός, γιατί έτσι ανατράφηκε, δεν σημαίνει πως δεν κάνει ρποσπάθειες! Το τέλος του είναι άξιο ενός τυράννου, που έζησε εις βάρος των ψυχών φίλων και εχθρών, αν και ο ίδιος θέλησε να το αποφύγει...

Συμπεράσματα δικά σας

[Nihilio]

Με καλύπτει απόλυτα

[Nihilio]

http://www.multiverse.org/posts1310-start0.html

Ένα ακόμα τέλος στο έπος του Αιώνιου Πρόμαχου. Θα είναι άραγε το τελευταίο;

[heiron]

Μαλλον αποφασισε να δωσει ενα τελος για να μην παθει τιποτα-ειναι και μεγαλουτσικος-και μεινει μετεωρη η ολη ιστορια του ΑΠ.Θελει να εχει μερικα χρονια μπροστα του να γραψει και τιποτα αλλο ο ανθρωπος.

Ισως με ξωτικα,ορκ-σε συνεργασια με την WotC!

Λεμε και καμια χαζομαρα για να μην μας παρουν τα κλαματα...

Απαντωντας στα παλιοτερα ποστ:

Ο Ελρικ ΔΕΝ ειναι το καλο παιδι που νομιζεει.Ειναι αυτος που ειναι και δεν ειναι καν ανθρωπος.Με αυτον τον ηρωα εγινε ο Μουρκοκ διασημος οταν(δεκαετιες 60-70) ακομα μαλιστα δεν εγραφε τοσο καλα οσο τωρα.

[Βάρδος]

http://www.multiverse.org/posts1310-start0.html

Ένα ακόμα τέλος στο έπος του Αιώνιου Πρόμαχου. Θα είναι άραγε το τελευταίο;

 

Βασικά, υποτίθεται ότι στο Count Brass τελειώνουν όλες οι ιστορίες του Eternal Champion (ή έτσι έχω καταλάβει, τουλάχιστον). Αλλά ανάμεσα στην Αρχή και στο Τέλος, υπάρχουν πολλές άλλες αρχές και τέλη στο πολυσύμπαν. ;)

[heiron]

Κατα καποιο τροπο "κλεινει" ο κυκλος και στο "Dragon in the sword".

Η,αν θελετε απο τα μεταφρασμενα,η μαχη εναντια στις δυο εξωσυμπαντικες,αδερφικες οντοτητες που δινει ο Ελρικ με τη βοηθεια Χοκμουν,Κορουμ και Ερεκοζι στο "Ταξιδιωτες στις θαλασσες της μοιρας" ειναι μια απο τις τελευταιες του Αιωνιου Προμαχου.Οπως το εχω στο μυαλο μου,μετα απο αυτη τη μαχη ο Ερεκοζι γυρνα στο Λονδινο και ξαναγινεται ο Τζον Ντεικερ.

Βεβαια δεν εχω διαβασει πολλα αμεταφραστα του Μουρκοκ.

Αυτο που λεει ο Μαικλ στο σαιτ του-απο οτι καταλαβα-ειναι οτι εγραψε την τελευταια ιστορια και δε θα ξανασχοληθει με τον ΑΠ.

[Atrelegis]

Διαβάζω ΤΩΡΑ το White Wolf's Son! Η αλήθεια είναι ότι δεν θα ήθελα να δοθεί τέλος στον Αιώνιο πρόμαχο, αλλά όλοι επιμένετε να ξχνα΄τε το βασικότερο από όλα:

 

ΌΛΕΣ οι ιστορίες του Moorcock, τον αφορούν. Θα μπορούσα να δώσω μια εικοσαρια΄απραδείγματα μόνο από αυτοτελείς ιστορίες, αλλά θα αποφύγω spoilers.

 

πάντως το βιβλίο μου αρέσει ακι θέλω να αγοράσω και τα άλλα δυο Omnibus...

[Darkchilde]

The Bayley-Moorcock Letters: An old Farts' Fireside Chat

 

The Bayley Moorcock Letters II: Old Farts by the Fire

 

Alan Wall in Conversation with Michael Moorcock

[Faia de Wolf]

Το διήγημα "Ιδε ο άνθρωπος" ("Ecce homen") το έχετε διαβάσει; Ήταν το πρώτο που διάβασα του περί ου ο λόγος συγγραφέα και το βρήκα τελείως διαφορετικό απ' ο,τιδήποτε άλλο... Αυτό μου κίνησε την περιέργεια να ψάξω και για άλλα του ιδίου και τελικά να τον κατατάξω στις πρώτες θέσεις των αγαπημένων μου. Νομίζω πως αξίζει να το ψάξετε.

[Nihilio]

Το διήγημα "Ιδε ο άνθρωπος" ("Ecce homen") το έχετε διαβάσει; Ήταν το πρώτο που διάβασα του περί ου ο λόγος συγγραφέα και το βρήκα τελείως διαφορετικό απ' ο,τιδήποτε άλλο... Αυτό μου κίνησε την περιέργεια να ψάξω και για άλλα του ιδίου και τελικά να τον κατατάξω στις πρώτες θέσεις των αγαπημένων μου. Νομίζω πως αξίζει να το ψάξετε.

 

Το είχα διαβάσει εγώ και πράγματι, είχε ενδιαφέρον και ως ιδέα και ως υλοποίηση.

 

Τελευταία διάβασα το The skrayling tree που, αν και δεν ήταν κακό, με απογοήτευσε: μιά από τα ίδια με τις κλασικές ιστορίες του Αιώνιου Πρόμαχου από τις αρχές της καριέρας του, αλλά χωρίς την σπιρτάδα τους. Η κόρη της Ονειροκλέφτρας ήταν καλό βιβλίο και περίμενα από τη συνέχεια του κάτι περισσότερο, ελπίζω το τρίτο της τριλογίας, το White wolf's son, να είναι καλύτερο.

[Faia de Wolf]

Το είχα διαβάσει εγώ και πράγματι, είχε ενδιαφέρον και ως ιδέα και ως υλοποίηση.

 

Τελευταία διάβασα το The skrayling tree που, αν και δεν ήταν κακό, με απογοήτευσε: μιά από τα ίδια με τις κλασικές ιστορίες του Αιώνιου Πρόμαχου από τις αρχές της καριέρας του, αλλά χωρίς την σπιρτάδα τους. Η κόρη της Ονειροκλέφτρας ήταν καλό βιβλίο και περίμενα από τη συνέχεια του κάτι περισσότερο, ελπίζω το τρίτο της τριλογίας, το White wolf's son, να είναι καλύτερο.

 

Εγώ που το πρόλαβα κι αυτό (τί να κάνουμε... αδυναμίες είναι αυτές και έχω ιδιαίτερη σχέση -;- με τον Έλρικ) κινείται στα ίδια με το The Skrayling Tree. Θα σου πρότεινα να το διαβάσεις, πάντως, έτσι, για να έχεις όλη την εικόνα της οικογένειας.

[Nihilio]

Εγώ που το πρόλαβα κι αυτό (τί να κάνουμε... αδυναμίες είναι αυτές και έχω ιδιαίτερη σχέση -;- με τον Έλρικ) κινείται στα ίδια με το The Skrayling Tree. Θα σου πρότεινα να το διαβάσεις, πάντως, έτσι, για να έχεις όλη την εικόνα της οικογένειας.

Είναι ήδη στη στοίβα με τα αδιάβαστα (καταλαβαίνω από αδυναμίες στην εν λόγω οικογένεια) αν και θα αργήσει λίγο.

[Nihilio]

Διάβασα το The final Programme, το πρώτο από τα 4 βιβλία με ήρωα τον Jerry Cornelious. Δεν είναι ιδιαίτερα γνωστά στην Ελλάδα, αλλά στη Βρετανία είναι ίσως ο πιο γνωστός ήρωας του συγγραφέα. Ψυχεδελική ατμόσφαιρα, πολλές σύγχρονες του βιβλίου αναφορές, ενδιαφέρον ανάγνωσμα που όμως σε σημεία παραήταν φλου. Θέμα του η συνεργασία του ήρωα με μια ομάδα ατόμων που θέλουν κάποια σχέδια του επιστήμονα πατέρα του και για αυτό εισβάλλουν στην οικία της οικογένειάς του (με τη βοήθεια του ίδιου, που θέλει να σώσει τη ναρκωμένη αδερφή του από τον σφετεριστή αδερφό τους - σας θυμίζει κάτι όλο αυτό; )

Θέλω να πιάσω και τα άλλα τρία της σειράς εν καιρώ, με έχει εντυπωσιάσει το περίεργο ύφος τους.