Aξιολόγηση καλύτερων βιβλίων ΕΦ

[nikosal]

Β.:

Η ιδέα με είχε μαγέψει, η πόλη με είχε καταγοητεύσει

 

Π.:

Γράφει βιβλία ιδεών και προσπαθεί να δημιουργήσει αυτήν την αίσθηση του wonder που είναι βασικό στοιχείο της επιστ. φαντασίας

 

Ν.:

ενώ ξεκινά συγκλονιστικά, με απαράμιλλη περιγραφή μιας μελλοντικής πόλης-κοινωνίας, γεμίζει στη συνέχεια ιδέες που μένουν ημιτελείς και ανεκμετάλλευτες (...) αν και ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή με μεγάλες ιδέες δοσμένες με δυνατή πένα μένει στο τέλος ανικανοποίητος

εδώ μάλλον έπρεπε να πω, «μένει εν μέρει μόνο ικανοποιημένος».

 

Συνεπώς: Δεν νομίζω ότι διαφωνούμε σε όλο το βάθος. Αντίθετα, μάλλον το ίδιο πράγμα λέμε και οι τρεις (ασχέτως που ποικίλουν οι αξιολογήσεις μας), με τη διαφοροποίηση ότι εγώ ζητούσα κάτι περισσότερο. Ας το συζητήσουμε περισσότερο (ακριβώς επειδή έχει ψωμί η συζήτηση) σε σχετικό με τον Κλαρκ τόπικ. Επίσης Τιέσα, ξέρεις πόσο πολύ αλλάζουν τα μάτια και οι απαιτήσεις μας με τα χρόνια, πολύ περισσότερο αν η πρώτη μας ανάγνωση χρονολογείται στην εφηβεία ή εκεί κοντά. Διάβασέ το ξανά, ούτως ή άλλως η ανάγνωσή του αξίζει, και δεν αποκλείεται καθόλου να έρθουμε πιο κοντά. Επίσης: Στείλε και άλλες αξιολογήσεις. Δεν αξιολογούμε στεγνά, όπως βλέπεις, ένα βιβλίο, μιλάμε κιόλας και νομίζω ότι η λίστα έχει ενδιαφέρον. Είναι μια εικόνα των ελλήνων φίλων της εφ, για την παγκόσμια εφ...

 

Blade: Ο Κάκτος μας είχε φέρει τότε σε επαφή με την καλή εφ και του το χρωστάμε, οπότε δεν θέλω να μηδενίσω εκείνες τις εκδόσεις, ωστόσο κοιτώντας τα βιβλία ξανά λίγα χρόνια μετά έβλεπα ότι οι μεταφράσεις ήταν πολλές φορές πρόχειρες, σε βαθμό (κάποτε) να αλλάζει εντελώς το ύφος του βιβλίου. Όχι πάντα, θυμάμαι πχ. πόσο είχα απολαύσει τη μετάφραση της Κυβεριάδας, αν και δεν ξέρω πώς θα μου φαινόταν σήμερα. Σε κάθε περίπτωση, αν τα αγγλικά σου είναι καλά διάβασέ το στο πρωτότυπο, ειδικά επειδή ο Κλαρκ είναι εύκολος.

Edited March 21, 2010 by nikosal

[karatasiospa]

Μερικές ακόμη

A.C.Clarke: The fountains of Paradise 6/3.5

Neal Asher: The skinner 2/2.5

[nikosal]

Μπας και τσιγκλίσω κανένα... τεμπέλη:

 

Τα παρακάτω 16 βιβλία έχουν τέσσερις αξιολογήσεις. Χρειάζονται μια ακόμα για να συμπεριληφθούν στη λίστα. Δώστε την!

• Gardens of Rama, Lee-Clarke
• Rama revealed, Lee-Clarke
• H ώρα των Τριφίδων, Day of the Triffids, Γουίνταμ
• Το μάτι του Ερωδιού, Λε Γκεν
• Νόβα, Ντιλένι
• Blood Music, Greg Bear
• Flow my tears the policeman said / Κυλίστε δάκρυά μου..., Ντικ
• Οι έμποροι του διαστήματος, Cornbluth - Pohl
• Λαβύρινθος Θανάτου, Maze of death, Ντικ
• Η πύλη των άστρων / Gateway, Fred. Pohl
• Fall of Hyperion του Simmons
• Η μηχανή του χρόνου, Γουέλς
• I am legend, Richard Matheson
• Reality dysfunction, Χάμιλτον
• Naked God, Χάμιλτον
• Four ways to forgiveness, ΛεΓκεν (στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει σε δύο τομίδια: Η απελευθέρωση μιας γυναίκας και η ημέρα της συγχώρεσης. Τα αξιολογούμε ενιαία)

[nikosal]

Gateway, του Φρέντρικ Πολ. Δημοσιεύθηκε το 1977 και πήρε όλα (μα όλα) τα γνωστά εφ βραβεία. Κλασικό βιβλίο στην ιστορία της εφ, το διάβασα μόλις πρόσφατα πρώτη φορά. Έχει βγει και στα ελληνικά.

 

Τα δυνατά του σημεία:

Η κεντρική ιδέα. Τα ταξίδια των prospectors, που θυμίζουν πολύ το 15ο αιώνα ή την εξερεύνηση της Αμερικής (το πέρασμα προς τη Δύση). Άνθρωποι απελπισμένοι, έρχονται στον αστεροειδή που έχουν αφήσει πίσω τους οι Χίτσι και ταξιδεύουν στο άγνωστο με την ελπίδα της ανακάλυψης και της αμοιβής, γνωρίζοντας ότι οι πιθανότητες να μη γυρίσουν πίσω είναι μεγάλες.

Η περιγραφή της μικρής κοινωνίας του αστεροειδούς.

Οι ίδιοι οι άφαντοι Χίτσι.

Τα χιουμοριστικά ένθετα -μικρές αγγελίες, συνεντεύξεις, ανακοινώσεις γύρω από τους Χίτσι κυρίως, ή τους ίδιους τους ταξιδιώτες.

Το τέλος είναι επίσης δυνατό και εντυπωσιακό.

Και η γραφή καλή.

Το αδύνατο σημείο:

Με κούρασαν οι σε πρώτο πρόσωπο διάλογοι με το φροϊδικό ολόγραμμα αν και (όπως ο αναγνώστης υποπτεύεται σε όλο το μήκος του βιβλίου) αποκτούν μεγαλύτερο νόημα προς το τέλος.

 

5 + 4 = 9

Edited April 18, 2010 by nikosal

[heiron]

To Gateway προσωπικά δεν μου πολυάρεσε αν και σαρωσε τα βραβεία αλλά θα το πρότεινα σε πολλούς εδω.Σε περιπτωση που δεν το έχω βαθμολογήσει(εχουνπεράσει χρόνια):

 

Κεντρική ιδέα πολύ καλή(τώρα φαίνεται ψιλοκλισε,τότε δεν ήταν ακομη) και η πλοκή ενδιαφέρουσα να και όχι του γουστου μου αφού δεν είχε την περιπέτεια που περιμενα και που σε προδιαθέτει η περιληψη.Το όλο θέμα της ψυχανάλυσης με ξενέρωσε εντελώς,κια το τέλος δεν το έφτιαξε καθόλου.Η γραφή του Πολ πάντως ήταν καλή,νομίζω σε σχέση με κατι Κλαρκ πχ ειναι δυο κλασεις πάνω.Κατι που με ψήνει για το τελευταίο βιβλιο τους,το Τελευταίο θεώρημα,τεσπα.

 

4+3=7

 

Και για να ευχαριστήσω το Νικο μας:

 

 

Οι έμποροι του διαστήματος, Cornbluth - Pohl

5+3,5=8,5

Εδώ μάλιστα!Μια από τις πιο πετυχημένες συνεργασίες,ένα βιβλιο που μου θυμισε έντονα Ντικ χωρίς τα διαφορα περιεργα του Φιλιππου.Και παρά το γεγονός ότι επιστημονικά δείχνει πολύ άσχημα η ηλικία του σε επίπεδο κοινωνίας νομίζω δεν πέφτει αρκετά έξω.Κατά τη γνώμη μου είναι απο τα υποτιμημένα διαμαντια δυστοπιών.Και η γραφή ελαφρώς καλυτερη της Πύλης των Αστρων.

I am legend, Richard Matheson

5,5+3,5=9

Ενας από τους υψηλότερους βαθμούς που έχω βάλει και μάλιστα για έργο μάλλον τρόμου παρά ΕΦ!Αλλη μια περιπτωση ιδέας που πλέον μοιαζει κλασική αλλά αυτό το βιβλίο την καθιέρωσε.Το τέλος με στεναχώρησε αλλά ήταν πολύ καλό.Επίσης η γραφή ήταν τοσο ικανοποιητική που το κείμενο έρρεε παρά το γεγονός ότι σε μεγάλο κομμάτι του απλά περιγράφεται η βαρετη καθημερινότητα του ήρωα.Θελει δουλεια για να επιτευχθει κατι τετοιο.

Blood Music, Greg Bear

Flow my tears the policeman said / Κυλίστε δάκρυά μου..., Ντικ

Λαβύρινθος Θανάτου, Maze of death, Ντικ

 

Αυτά δεν τα εχω αξιολογήσει;Αν οχι θα επανέλθω...

[nikosal]

Gateway, I am legend, Έμποροι κλείσανε μόλις 5 αξιολογήσεις και μπαίνουν στη λίστα και τα τρία σε πολύ ψηλές θέσεις, εξάλλου το αξίζουν. Περισσότερα σύντομα.

 

Χείρονα, δεν έχει σημασία αν έχεις αξιολογήσει ή όχι ένα έργο, αφού ο κανόνας είναι ότι μπορείς σε 3 μήνες να το αξιολογήσεις εκ νέου. Ωστόσο σου έστειλα ήδη πι-μι με τις αξιολογήσεις σου ως τώρα (πες μου ότι το έλαβες). Το ίδιο μπορεί να ζητήσει όποιος άλλος δεν θυμάται τις δικές του.

 

Και για να ευχαριστήσω το Νικο μας

χαχα Edited April 18, 2010 by nikosal

[heiron]

E,λοιπον σημερα που έχω ρεντα πάρε να'χεις!Εχω υπογραμισμένες διορθωμένες βαθμολογιες και στο τελος τις ολοκαίνουργιες φρεσκες βαθμολογήσεις βιβλίων που ειχαν ήδη κάποιες από άλλα μέλη.(με bold)

 

Άρχοντας του φωτός 10,0

Dune 9,5

Forever war 9,0

I am legend 9,0

Dancers at the end of time 9,5

Χίλια 984 8,5

Τα ανδροειδή ονειρεύονται 8,5

The stars my destination 9,0

Dune Messiah 9,0

Έμποροι του διαστήματος 8,5

This immortal 8,5

Blood Music 8,0

Maze of Death Λαβύρινθος 8,5

Demolished man 8,5

Αναρχικός δύο κόσμων 8,0

Αριστερό χέρι σκότους 8,0

Τέλος αιωνιότητας 8,0

Θαυμαστός νέος κόσμος 8,0

Ούμπικ 8,0

Ilion 8

Γαλαξιακή Αυτοκρατορία 7,5

Φαρενάιτ 451 7,5

2001 οδύσσεια 7,5

Ακόμα και οι Θεοί 7,5

God Emperor of Dune 7,5

Game players of Titan 7,5

Η λέξη για τον κόσμο είναι δάσος 7,0

Ραντεβού Ράμα 7,0

Childhood's end 7,0

Children of Dune 7,0

Ringworld 8,0

Ξένος ξένη χώρα 6,5

Gateway 7,0

Πλημμύρα 7,0

Παιχνίδι του Έντερ 6,5

Contact 6,5

Prelude to Foundation (ΓΑ 6) 6,5

Άνθρωπος στο ψηλό κάστρο 6,0

Νευρομάντης 5,5

Τζακ Μπάρον αιωνιότητα 5,0

 

 

 

Flow my tears the policeman said / Κυλίστε δάκρυά μου..., Ντικ 5+3=8

 

Ασύνδετος χρόνος, Time out of joint, Ντικ 4,5+3=7,5

 

Gather, Darkness! - Fritz Leiber (Σκοτάδι συγκεντρώσου!) 5+3=8

 

Foundation and earth, στα ελληνικά Γαλαξιακή αυτοκρατορία 5, Asimov 5+2,5=7,5

 

Lies, inc, Κόλπο ΑΕ, Ντικ 4,5+3=7,5

 

Non-stop, Ταξίδι χωρίς τέλος, Brian Aldiss 5,5+3=8,5

 

Eye in the sky, Ουράνιο μάτι, Ντικ 4,5+2,5=7

 

The Martian Timeslip, Phillip K.Dick 4,5+3=7.5

 

The Darfsteller, Η παράσταση, Walter Miller 4+3=7

 

Οι σειρήνες του Τιτάνα, Βόνεγκατ 3,5+2,5=6

 

A fire upon the deep, Vinge 6+2,5=8,5

 

Σλαν, A.E. Βαν Βογκτ 4,5+2,5=7

 

The simulacra, τα ομοιώματα, Ντικ 4+2,5=6,5

 

H Ρέιτσελ ερωτευμένη, Pat Murphy 3,5+3=6,5

 

 

 

 

[BladeRunner]

Μόλις είδα ότι κυκλοφόρησε στα ελληνικά το πρώτο σε προτιμήσεις των μελών του sff.gr βιβλίο επιστημονικής φαντασίας, "Ο αιώνιος πόλεμος" του Τζόε Χάλντεμαν απο τις εκδόσεις ANUBIS.

[nikosal]

Καλό νέο. Δεν το αναφέρουν στην ιστοσελίδα τους ακόμα. Ποιος έχει μεταφράσει;

 

ΥΓ. Έχει περάσει δεύτερο... Το πρώτο έχει κυκλοφορήσει ελληνικά από τον ίδιο εκδότη.

[BladeRunner]

Καλό νέο. Δεν το αναφέρουν στην ιστοσελίδα τους ακόμα. Ποιος έχει μεταφράσει;

 

ΥΓ. Έχει περάσει δεύτερο... Το πρώτο έχει κυκλοφορήσει ελληνικά από τον ίδιο εκδότη.

 

Στη Πρωτοπορία, στο greekbooks.gr, στο perizitito.gr κλπ ήδη το έχουν βγάλει. Απλώς δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα, στις αρχές της εβδομάδας θα βγεί στα βιβλιοπωλεία. Ο μεταφραστής είναι ο Βασίλης Αθανασιάδης.

 

Όσον αφορά το "Υπερίων" είναι αυτοτελές μυθιστόρημα ή έχει και συνέχεια που είναι απαραίτητο να διαβαστεί;

 

edit: Και το "Αιώνιος πόλεμος" αν είναι τόσο καλό απ' όσα μου λέτε και απ' όσα βλέπω απο 'δω και απο 'κει, τότε το δεκάρι θα το πάρει άνετα και θα περάσει στη πρώτη θέση .

Edited April 25, 2010 by BladeRunner

[nikosal]

Καζούο Ισιγκούρο, Μη μ' αφήσεις ποτέ

 

Διαβάστε το, αξίζει να το συζητήσουμε. Αν δεν χάνω κάποιον, ήδη οι sileon, mman, khar έχουν εκφραστεί με τα καλύτερα λόγια. Θα του έπρεπε χωριστό τόπικ.

 

Τα εκφραστικά δώρα του Ισιγκούρο είναι αδιαμφισβήτητα. Για την υπόθεσή του πλάθει ένα μοναδικό περιβάλλον, μια Αγγλία σε μια (μάλλον) παράλληλη πραγματικότητα κάπου στα τέλη του 20ου αιώνα, στάσιμη ανάμεσα στη φθορά της φτώχειας & κοινωνικής οπισθοδρόμησης και την αφθαρσία της προηγμένης τεχνολογίας (απαραίτητη μεν για πράγματα που γίνονται, αλλά πουθενά άμεσα ορατή). Μέσα σε αυτό, ξεκινώντας από ένα «εσωτερικό» κολέγιο και συνεχίζοντας σε πιο ανοιχτές κοινότητες («αγροικίες»), μεγαλώνουν τρεις ήρωες που εντυπωσιάζουν με την ωριμότητα / ανωριμότητά τους. Αυτό το στοιχείο, η λεπτομερής περιγραφή μικρών και ασήμαντων περιστατικών που όμως κυριαρχούν στη σκέψη και τη ζωή των ηρώων, είναι το πιο δυνατό του βιβλίου. Αυτό είναι το κυρίως πλάνο. Μόνο σε δεύτερο πλάνο και βήμα βήμα ο συγγραφέας μας αποκαλύπτει αυτά που πρέπει να γνωρίζουμε για τη θέση και τον προορισμό των ηρώων. Τη «μεγαλύτερη εικόνα», όπως λέμε. Οπότε βλέπουμε και με άλλο μάτι πλέον, τις μικρές, σχεδόν ανόητες ιστορίες των πρώτων 200 σελίδων. Να σε τι είναι λοιπόν σπουδαίος ο Ισιγκούρο: Να φτιάχνει μια ιστορία από «μικρούς» ήρωες και «μικρά» περιστατικά, βαλμένα σε ένα «μεγάλο» φόντο, που το αποκαλύπτει αργά και προς το τέλος. Αν ζητάτε (ή σας αρκεί) αυτό από ένα βιβλίο, ιδού το τέλειο. Ομολογώ ότι δεν είμαι αυτός ο τύπος του αναγνώστη. Δεν ζητάω σώνει και καλά ανατροπές και κορυφώσεις, ωστόσο η μορφή της διήγησης με κούρασε, όσο και αν το κλίμα με γοήτευσε. Όσο για τη συζήτηση στο τέλος με τις δύο κυρίες, αυτή μου φάνηκε παντελώς περιττή.

 

Nevertheless, ένα βιβλίο που όπως είπα αξίζει να συζητηθεί.

 

3.5 + 4 = 7.5

[nikosal]

Greg Bear, Blood Music (Η μουσική του αίματος)

 

Το μυθιστόρημα του Bear ξεκίνησε τη ζωή του ως διήγημα, και μάλιστα βραβευμένο. Λίγο μετά ο συγγραφέας έδωσε περισσότερο χώρο στις ιδέες του, μετατρέποντάς το σε μυθιστόρημα που από αρκετούς αναγνώστες θεωρείται ήδη από τα κλασικά της δεκαετίας του '80. Δεν έχω διαβάσει το διήγημα, ωστόσο έχω την αίσθηση ότι τα ελαττώματα που εντόπισα στο μυθιστόρημα οφείλονται ακριβώς στο πέρασμα από τη μια μορφή στην άλλη.

 

Πρώτον, οι χαρακτήρες. Ο Bear διαλέγει να φέρνει στο επίκεντρο της διήγησης διαρκώς νέους, ορισμένοι εκ των οποίων αργότερα απλά εξαφανίζονται, ενώ άλλοι επιστρέφουν με κάποια μορφή, έστω «άλλη». Είναι μια τεχνική και αυτή -η διαρκής μετάβαση από τον ένα χαρακτήρα στον επόμενο- όμως είναι επίσης χάσιμο ευκαιριών (για τους πιο ενδιαφέροντες από αυτούς, που ο συγγραφέας απλά εγκαταλείπει) και κυρίως για την ίδια τη διήγηση, που χάνει τη συνέχεια και τον ειρμό της.

 

Δεύτερον, το κυρίως θέμα. Χωρίς να αποκαλύψω τίποτα περισσότερο από ό,τι λένε τα οπισθόφυλλα, δηλ.

an unusual 'invasion' by intelligent smaller beings who are changing the structure and definition of 'humanity'

αρκούμαι να πω ότι είναι μη πειστικό, μη λογικό, ακόμα και για μας που δεχόμαστε εύκολα (και χαρούμενα!) ότι ένα δισεκατομμύριο χρόνια από σήμερα υπάρχει μια πόλη ανθρώπων που λέγεται Diaspar, ή ότι οι Χίτσι αφήνουν κοτζάμ gateway με τα σκάφη τους κοντά στη Γη (για να περιοριστώ σε δύο βιβλία που σχολίασα πρόσφατα). Ακόμα και μεις λοιπόν νομίζω θέλουμε σε ένα βιβλίο κάτι πειστικότερο από κύτταρα που σε λίγες βδομάδες φτιάχνουν ένα πολιτισμό. Εκεί το βιβλίο με έχασε.

 

Τρίτον, οι υπόλοιπες (πλην χαρακτήρων) χαμένες ευκαιρίες. Για παράδειγμα, η εικόνα της «νεότερης» Υόρκης ήταν δυνατή, από τα καλύτερα σημεία του βιβλίου, η ταχύτητα όμως που την περνούσε ο συγγραφέας, οι εξηγήσεις που έλειπαν, τη θάμπωναν. Δεν είναι προβολή slides το βιβλίο, γιατί από το slideshow δεν μένουν πολλά πράγματα. Σε ένα διήγημα θα δεχόμουν την ελλειπτικότητα, όχι εδώ. Εδώ τη θεωρώ αδυναμία.

 

Τέταρτο, η ίδια η πένα του. Όταν διαβάζω μεταφρασμένο έργο κρατάω πάντα και μια «πισινή», που λένε, όμως νομίζω ότι ο Bear δεν έχει τις τεχνικές δυνατότητες που θα έκαναν το κείμενό του κάτι περισσότερο από περιπέτεια που τρέχει.

ΥΓ. Αφήνω κατά μέρος την καρικατουρίστικη παρουσίαση των Ρώσων, που εμφανίζονται ως κοινοί βλάκες, εγκληματίες, ανεγκέφαλοι για να μην μπλέξω στην κριτική μου πολιτικά ζητήματα -ωστόσο είναι και αυτή ενοχλητική και εξηγείται φυσικά από την εποχή (Ρήγκαν, αυτοκρατορία του κακού κλπ.) Ειλικρινά πάντως, το τελευταίο που με πείραξε.

 

3 + 2.5 = 5.5

Με αυτή την αξιολόγηση το Blood Music μπαίνει στην 40άδα, σε θέση που θα αποκαλύψω όταν... προσφέρετε 4-5 αξιολογήσεις.

Edited May 1, 2010 by nikosal

[karatasiospa]

ΥΓ. Αφήνω κατά μέρος την καρικατουρίστικη παρουσίαση των Ρώσων, που εμφανίζονται ως κοινοί βλάκες, εγκληματίες, ανεγκέφαλοι για να μην μπλέξω στην κριτική μου πολιτικά ζητήματα -ωστόσο είναι και αυτή ενοχλητική και εξηγείται φυσικά από την εποχή (Ρήγκαν, αυτοκρατορία του κακού κλπ.) Ειλικρινά πάντως, το τελευταίο που με πείραξε.

 

 

Για'αυτό τον λόγο δεν μπόρεσα ποτέ να ξεπεράσω την σeλίδα 70 στο Eon. Ηταν ψυχροπολεμικό παραλήρημα

[nikosal]

Σκοτάδι Συγκεντρώσου! του Φριτζ Λάιμπερ

 

Αν και... 67 ετών (δημοσιεύθηκε σε τρεις συνέχειες στο Astounding το 1943) το μυθιστόρημα του Λάιμπερ θα ικανοποιήσει τον απαιτητικό αναγνώστη της εφ και σήμερα ακόμα, κυρίως για το θέμα του: Η κυρίαρχη τάξη (η «Ιεραρχία») μιας μακρινής μεταπολεμικής Γης, ελέγχει και καταπιέζει τους αμόρφωτους και πάμφτωχους υπηκόους της με την επιβολή μιας ανύπαρκτης θρησκείας. Οι ίδιοι οι ιερείς, μεταξύ τους, δεν προσποιούνται ότι ο «Θεός» τους υπάρχει. Εκπαιδεύονται αντίθετα να χειρίζονται τα απομεινάρια της επιστήμης και τεχνολογίας (σε ένα κατά τα άλλα στάσιμο κόσμο) ώστε να ξεγελούν τους κοινούς θνητούς -η Darkchilde θα το λατρέψει! Μια τέτοια κοινωνική δομή όμως δεν μπορεί να εξελιχθεί και να επιβιώσει, καθώς η μεταφυσική φοβία στην οποία η δικτατορική Ιεραρχία στηρίζεται εξαπλώνεται στα ίδια τα μέλη της, καθιστώντας την ευπρόσβλητη σε όποια ομάδα χρησιμοποιήσει σωστά ανάλογα όπλα.

Θα τον ικανοποιήσει επίσης για τις πολλές καινοτόμες ιδέες. Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ την εντύπωση που έκαναν εκείνα τα τρία τεύχη του astounding στο μέσο αναγνώστη του 1943, συνηθισμένο σε πολύ διαφορετικά εφ έργα! Για παράδειγμα, να ξεχωρίσω τη χρήση της κατάλληλης (ανάλογα με το υποκείμενο) φοβίας, που μου θύμισε ξέρετε ποιο έργο (κυκλοφόρησε πέντε χρόνια αργότερα, δηλ. το 1948) στο οποίο το μέγιστο βασανιστήριο για κάθε πολίτη είναι διαφορετικό -εκείνο που τον πανικοβάλει περισσότερο.

Η ηλικία πάντως του έργου, φανερή: Εξαιτίας της πυκνής και ελλειπτικής σε σημεία γραφής (από ένα καλό, διόλου πολυλογά συγγραφέα της εποχής μας, το έργο θα ήταν τουλάχιστον διπλάσιο σε μέγεθος) ήρωες και ιδέες εξερευνώνται ελάχιστα και είναι πολλές οι φορές που λες «κρίμα». Προσπερνώ (γιατί δεν νιώθεις να έχουν σημασία) τις «σεναριακές τρύπες».

Ένα από τα κλασικά έργα της εφ, ένα must read.

 

4.5 + 3 = 7.5

[BladeRunner]

Λοιπόν, διάβασα το βιβλίο του Οδυσσέα Ανδρούτσου, "Ψευδή σημεία επαφής". Ο ρυθμός του βιβλίου ήταν άκρως καταιγιστικός και πολύ αιματηρός. Υπήρχε και κάμποσο χιούμορ και ίσως και ειρωνεία σε πολλά σημεία του βιβλίου. Η πλοκή απλή, αλλά όχι τελείως. Ήταν καλογραμμένο αν και παρατήρησα κάποια συντακτικά λαθάκια που, όμως, δεν με ενόχλησαν τόσο. Γενικά το βιβλίο μου άρεσε και καλά έκανα και το διάβασα.

 

4+3=7

[trillian]

Μία μικρή... συνεισφορά:

 

Lord of Light / Roger Zelazny

Δεν υπάρχει περίπτωση να πάρει κάτι λιγότερο από [10]. Περισσότερο ναι. Λιγότερο όχι.

 

Doorways in the sand / Roger Zelazny

Ένα 3.5 για τη γραφή (όσο κι αν πονάει που δε δίνω γεμάτο 4) και ένα 4 για την ιδέα (δεν είναι η «φοβερή ιδέα TM», αλλά όπως πάντα ο Zelazny την απογειώνει με τη γραφή του). Απολαυστικό όπως πάντα. Σύνολο 7.5

 

 

Ίλιον / Όλυμπος / Dan Simmons

Στο Ίλιον είχα δώσει 9.5, όμως νομίζω οφείλεται στο γεγονός ότι το διάβασα πριν το Υπερίων… Θα ήθελα να αλλάξω τη βαθμολογία λοιπόν και να δώσω στο Ίλιον ένα 9. Το δεύτερο μέρος της διλογίας στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, και μπορεί να λάβει επάξια ένα [9] επίσης.

 

 

Hyperion / Dan Simmons

Γράφτηκε πριν το Ίλιον, και πολλά από τα ωραία του ίλιον αναπτύσσονται εδώ κάπως καλύτερα. Καλύτερη γραφή επίσης σε σημεία, άρα συνολικά παίρνει ένα 9.5.

 

 

Fall of Hyperion / Dan Simmons

Εδώ δυστυχώς, το δεύτερο της σειράς πέφτει… αλλάζει τελείως ύφος, κι αυτό σίγουρα χαλάει τον αναγνώστη. Όμως κλείνει ικανοποιητικά τη σειρά, άρα του αξίζει ένα 8.5

 

 

Endymion / Rise of Endymion

Η “συνέχεια» του Υπερίων, σε τελείως διαφορετικό ύφος και στιλ. Όμως εδώ διατηρεί το ύφος και στα δύο βιβλία, κι έτσι το συνολικό αποτέλεσμα είναι άρτιο και σφιχτοδεμένο, έως και αυτόνομο σε σχέση με τα Hyperion/Fall. Παρότι διαφορετικό απ’ αυτά, κυλάει σαν νεράκι και ήταν απολαυστικότατο (και εξηγεί και διάφορα loose ends των πρώτων δύο). Νομίζω τους αξίζει ένα 8.5 έκαστο.

 

 

Doomsday Book

Χμμμ. Δε μπορώ να πω ότι δε μου άρεσε… Η γραφή της ήταν πολύ καλή, ειδικά ως προς τις διαφορετικές διαλέκτους της εποχής, και φυσικά την παραστατικότητα των φρικτών εικόνων της εποχής της πανούκλας… Όμως… για ένα τόσο πολυβραβευμένο βιβλίο μάλλον περίμενα περισσότερα (και περισσότερη ε.φ. επίσης. Και καλύτερους χαρακτήρες).

Βαθμολογία: 6/10

 

 

Η πόλη των Ψευδαισθήσεων

Η μεγάλη κυρία της ε.φ. σε μεγάλα κέφια. Ένα 5.5 για την ιδέα και ένα 3.5 για τη γραφή = 9.

 

 

The Moon is a harsh mistress

Το πρώτο του Heinlein που διαβάζω (το Stranger in a strange land και το Starship Troopers παραμένουν αδιάβαστα στο ράφι για κάποιο περίεργο λόγο). Μου άρεσε πραγματικά, ένα βιβλίο με ωραίες ιδέες και ωραία γραφή, που δείχνει ελάχιστα την ηλικία του, και γι’ αυτό παίρνει περισσότερους πόντους. 5.5 + 3.5 = 9.

 

Forever War

Ναι, είναι από τα κλασικά, απ’ αυτά που πρέπει να διαβάσεις οπωσδήποτε, κι αυτά που όπως μας βλέπω θα εξακολουθήσουν να είναι δυστυχώς διαχρονικά… Λίγο πιο πάνω από την κα Σελήνη: 6 + 3.5 = 9.5

 

 

Flash Forward

Καινούριο και ενδιαφέρον, κι αυτό είναι πάντα καλό. Πολύ καλή ιδέα και ο φυσικός wannabe μέσα μου ρούφηξε το CERN και τις θεωρίες, όμως η γραφή του το αδικούσε κάπως… Ήθελε καλύτερη ανάπτυξη στους χαρακτήρες οπωσδήποτε. Ένα 4.5 για την ιδέα και ένα 2 για τη γραφή = 6.5.

 

Μετά απ' αυτά, η Κιάρα θα με ευγνωμονεί :tongue:

Edited May 9, 2010 by trillian

[DinoHajiyorgi]

Σκοτάδι Συγκεντρώσου! του Φριτζ Λάιμπερ

 

Η ηλικία πάντως του έργου, φανερή: Εξαιτίας της πυκνής και ελλειπτικής σε σημεία γραφής (από ένα καλό, διόλου πολυλογά συγγραφέα της εποχής μας, το έργο θα ήταν τουλάχιστον διπλάσιο σε μέγεθος) ήρωες και ιδέες εξερευνώνται ελάχιστα και είναι πολλές οι φορές που λες «κρίμα».

 

Συμφωνώ σε όλα και ειδικά σε αυτό το σημείο. Ήταν μια έκπληξη για μένα. Δεν μπήκε στον κόπο να σκιαγραφήσει με λεπτομέρεια αυτόν τον κοσμο, για να με βοηθήσει να τον δω. Ίσως και αυτό να είναι καλό. Πρόσεξε ότι το έργο ξεκινάει ξαφνικά με την οργή του πρωταγωνιστή, όπου τα αίτια της οργής του είναι προγενέστερα της έναρξης της ιστορίας, και κάπως ασαφή. Και χρησιμοποιώ τον όρο "πρωταγωνιστή" χαλαρά, γιατί πραγματικά, έχει πρωταγωνιστές το έργο;

 

Και λίγα τα λες. Με αυτό το υλικό, ένας μοντέρνος συγγραφέας θα συμπλήρωνε καμιά δεκαλογία σε τούβλα.

[nikosal]

Ναι Ντίνο, σωστά αυτά που προσθέτεις. Μάλιστα το πρώτο κεφάλαιο το διάβασα δυο φορές για να δω τι δεν είχα πιάσει. Πώς ο αρχιερέας του είχε εμφυσήσει / ενδυναμώσει το θυμό δεν το εξηγεί πουθενά.

 

Ίσως η μορφή της έκδοσης έπαιξε ρόλο, αυτό το «σε τρεις συνέχειες». Δεν αποκλείω να διαμόρφωσε τις δύο τελευταίες κόβοντας και ράβοντας, χωρίς να έχει κατασταλάξει από την αρχή. Ο πιο γνωστός συγγραφέας που το έκανε αυτό, είναι ο Ντοστογιέφσκι. Ξεκινούσε τη δημοσίευση των έργων του στις εφημερίδες σε συνέχειες, χωρίς να τα έχει ολοκληρώσει. Έγραφε, έδινε, έγραφε, ζούσε από τις εβδομαδιαίες αράδες. Έτσι άλλαζε συχνά γνώμη, ενώ στα μυθιστορήματά του υπάρχουν ήρωες που εξαφανίζονται (συνήθως, μετά από μια μνημειώδη και λεπτομερή εισαγωγή για αυτούς, την οικογένειά τους, τα πάθη τους κλπ. τους τρώει το σκοτάδι!) Κανείς δεν ξέρει αν απλά τους βαρέθηκε ή ακόμα και τους... ξέχασε!

[Nihilio]

M. Moorcock - The Cornelius Quartret (τετραλογία, ανά βιβλίο)

The final programme 3/4.5 - 7.5

Στυλάτο βιβλίο, επαναπλάθει τον μύθο του Αιώνιου Πρόμαχου μέσα από την ποπ κουλτούρα των 60's. Η πλοκή είναι αρκετά ενδιαφέρουσα γεμάτη με ευφάνταστα στοιχεία.

 

A Cure for Cancer 3/3 - 6

Εδώ το ύφος αρχίζει να καπελώνει την ουσία με μια πλοκή που μετά αρχίζει να χάνει το νόημά της, καθώς ο πρωταγωνιστής κινείται μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής κατά τη διάρκεια ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου

 

The English Assassin 3.5/4 - 7.5

Σπασμένες εικόνες, αποσπάσματα πραγματικότητας, ολοκληρωτικό χάσιμο σε σημεία, αλλά με μερικές πολύ δυνατές σκηνές.

 

The Condition of Muzak 3.5/5.5 - 9

Ένας σπάνιος συνδυασμός για Moorcock. Γραφή ώριμη, μεστή, δυνατή, συνδυασμένη με μια απίστευτα καλά δωσμένη μη-γραμμική ιστορία. Ξαφνικά τα τρία προηγούμενα βιβλία συνδέονται, αποκτούν νόημα, ενώ ταυτόχρονα διαβάζουμε το τι έγινε πριν και το τι θα γίνει μετά. Ειδικά το τελευταίο κομμάτι ίσως είναι λογοτεχνικά ότι καλύτερο έχει γράψει στην καριέρα του.

 

Σύνολο: 7.5

[nikosal]

Isaac Asimov, Robots and Empire (1985)

 

Έχοντας περάσει μια δεκαετία (από το 1972 ως το 1982) χωρίς κάποιο σπουδαίο μυθιστόρημα εφ, ο Ασίμοφ επανήλθε στο προσκήνιο με ορισμένα ενδιαφέροντα έργα (όπως το foundation's edge) αλλά και αυτήν εδώ την απογοητευτική συνέχεια του μυθικού (φανταστικού!) κόσμου που είχε ξεκινήσει με το Caves of Steel. Δυστυχώς το Robots and Empire δεν θυμίζει σε τίποτα τα προηγούμενα έργα με τον Elijah Baley. Ούτε στο περιεχόμενο (δεν είναι «αστυνομικό»), ούτε στη συγκίνηση, ούτε στις ιδέες και το ύφος. Ακόμα χειρότερα: Αμφιβάλλω ότι ο μη εξοικειωμένος με τα προηγούμενα έργα της σειράς αναγνώστης, θα κατορθώσει να ολοκληρώσει το βιβλίο πριν πεθάνει από βαρεμάρα. Ο δε εξοικειωμένος (και... ολίγον μαζοχιστής, χεχε, για μένα μιλάω) θα συνεχίσει την ανάγνωση από αίσθημα υποχρέωσης: «Πρέπει» να το διαβάσω και αυτό. Δεν γίνεται να μου λείπει... Δεν μπορεί... Δεν μπορεί... Κάπου θα φτάσει...

 

Ποιο είναι το σημαντικότερο πρόβλημα; Η ανυπαρξία κεντρικής ιδέας. Ο Ασίμοφ δεν έγραψε αυτό το βιβλίο επειδή είχε κάποια έμπνευση, αλλά από μια παράδοξη εμμονή να ενώσει τη σειρά Foundation με τη σειρά των Ρομπότ. Και για να το κάνει αυτό, μας πέταξε 500 σελίδες, εκ των οποίων οι 450 καταλαμβάνονται από κουραστικούς, ανούσιους, πέρα για πέρα αναληθοφανείς διαλόγους, ανάμεσα σε ρομπότ που μιλάνε σαν άνθρωποι. Ακόμα και όταν δεν ήταν στα καλύτερά του όμως, ο Ασίμοφ έβρισκε κάτι να μας συγκινήσει. Μια ανατροπή. Μια έκπληξη. Εδώ οι σελίδες γυρνούν και χάνονται στο σκοτάδι.

 

Ποιο είναι το μόνο ίσως ενδιαφέρον σημείο; Η ανάδειξη της σύντομης ζωής των γήινων (συγκριτικά με τους Spacers) ως το όπλο που τους στέλνει στα αστέρια, ενώ τους δεύτερους τους οδηγεί στην παρακμή. Αυτό μένει, μας βάζει σε σκέψεις.

 

Αλλά είπαμε. Οι μη ασιμόπληκτοι, απλά αγνοήστε το.

 

2.5 + 2.5 = 5

[BladeRunner]

Το έχω διαβάσει εδώ και κάνα δίμηνο, αλλά ξέχασα να το βαθμολογήσω(απ'όσο βλέπω).

 

Ντάγκλας Άνταμς-Αντίο και ευχαριστώ για τα ψάρια: 6+4=10

 

Ίσως σε όλα τα βιβλία του Άνταμς της σειράς του Γαλαξία, θα έπρεπε να βάλω 10. Γίνεται να το αλλάξω Nikosal; Τώρα καταλαβαίνω ότι είναι ΤΟΣΟ καλογραμμένα βιβλία, και ας τα έχω διαβάσει στα ελληνικά(οι κλασικές καλές μεταφράσεις του Δημήτρη Αρβανίτη).

 

Nikosal, αν γίνεται, στις επόμενες λίστες με τις βαθμολογίες των βιβλίων, αυτά του Άνταμς να βάλεις 10 απο μένα! Έχω βάλει 9 και στα 3 προηγούμενα(Γυρίστε το Γαλαξία με ωτοστόπ, Το ρεστοράν στο τέλος του σύμπαντος, Η ζωή το σύμπαν και τα πάντα).

[nikosal]

Χεχε, γίνεται ναι. Είπαμε ότι έχουμε δικαίωμα αλλαγής αξιολόγησης μετά από συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.

[nikosal]

P.K. Dick, Lies Inc., στα ελληνικά Κόλπο ΑΕ

 

Ένα βιβλίο που μπορεί να προκαλέσει στον αναγνώστη τεράστια σύγχυση, αν δεν είναι εξοικειωμένος με το Ντικ. Και αυτό γιατί πέρα από τα συνηθισμένα μπερδέματα με τον κεντρικό ήρωα να τελεί (ή να μην τελεί, τρέχα βρες) για 80 σελίδες υπό την επήρεια παραισθησιογόνου, έχουμε και «έκτακτες» δυσκολίες

α) το βιβλίο στηρίζεται στη νουβέλα the unteleported man, που είχε αρχικά δημοσιευθεί σε περιοδικό της εποχής

β) επειδή η νουβέλα άρεσε, ζητήθηκε από το Ντικ να τη μεγαλώσει. Εκείνος λοιπόν έγραψε ουσιαστικά μια συνέχεια, κάτι σαν μέρος ΙΙ, και την έστειλε για έκδοση μαζί με το unteleported

γ) ...που όμως δεν άρεσε στον εκδότη και δεν δημοσίευσε ποτέ το «επαυξημένο» μυθιστόρημα (πλέον)

δ) οπότε ο Ντικ συγχυσμένος, αποφάσισε λίγα χρόνια μετά να αλλάξει τη ροή του αδημοσίευτου ακόμα μυθιστορήματος, βάζοντας το μέρος ΙΙ, αντί για το τέλος στη μέση της αρχικής νουβέλας. Ο ανυποψίαστος αναγνώστης μόλις φτάνει στο «ένθετο» κομμάτι πρέπει πραγματικά να χάνει το μπούσουλα, γιατί συναντά τον κεντρικό ήρωα να είναι αλλού από εκεί που τον είχε αφήσει δυο σελίδες πριν. Και άλλη μια φορά, πρέπει να χάνει το μπούσουλα μόλις τελειώνει το «ένθετο» και επιστρέφει στο unteleported, οπότε ο κεντρικός ήρωας επιστρέφει και αυτός εκεί που ήταν πριν... Ωιμέ...

ε) σε αυτά όλα προσθέστε ότι ο Ντικ είχε χάσει κάποιες σελίδες από το πρόσθετο τμήμα (όχι ότι είχε και ιδιαίτερη σημασία εδώ που τα λέμε, δεδομένου ότι δεν μιλάμε για το πιο συνεκτικό έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας), εκ των οποίων άλλες γράφηκαν εκ των υστέρων από τον ίδιο, άλλες από το συγγραφέα John Sladek και άλλες δεν συμπληρώθηκαν ποτέ.

 

Τελικά στα μέσα της δεκαετίας του 80 κυκλοφόρησε το βιβλίο στην οριστική ( ; ) του μορφή.

 

Τι είναι καλό στο βιβλίο:

Η αρχική ιδέα. Δεν είναι καλή, είναι εξαιρετική και την παραθέτω, γιατί ούτως ή άλλως αποκαλύπτεται στις πρώτες πρώτες σελίδες. Σε μια υπερκορεσμένη πληθυσμιακά Γη, δίνεται η δυνατότητα στη φτωχολογιά να τηλεμεταφερθεί με ελάχιστα χρήματα σε ένα πλανήτη παράδεισο, είκοσι τόσα έτη μακριά. Μικρή λεπτομέρεια: Το ταξίδι για τεχνικούς λόγους είναι one way, αν πας εκεί μένεις. Ένας άνθρωπος όμως, ο χρεοκοπημένος πρώην ιδιοκτήτης διαστρικών σκαφών (έχει πέσει έξω από τότε που ανακαλύφθηκε η πλανητική τηλεμεταφορά) υποπτεύεται ότι ο «παράδεισος» είναι κόλαση και αποφασίζει να κάνει το ταξίδι ως εκεί με το τελευταίο σκάφος που του έχει μείνει, προκειμένου να μάθει την αλήθεια. Έστω και αν του πάρει 16 χρόνια, μονάχος στο διάστημα...

 

Φυσικά ο Ντικ δεν μένει εκεί. Μπλέκει μέσα το πάθος του με την πραγματικότητα η οποία κανείς δεν ξέρει αν είναι η πραγματικότητα, τον καλό - κακό - καλό που είναι - δεν είναι - είναι αυτός που φαίνεται και κατορθώνει - δεν κατορθώνει - κατορθώνει να πετύχει τους στόχους του και τις εταιρίες που κυριαρχούν και ελέγχουν την κοινωνία, με «εξτρά» αυτή τη φορά ότι ανήκουν στο ηττημένο Ράιχ! Οι σκηνές με διάφορους Γερμανούς να μιλάνε με σπαστά αγγλικά, προσφωνώντας την ηρωίδα «φρουλάιν» είναι ξεκαρδιστικές. Εξαιρετικό επίσης εύρημα το απίστευτα ενοχλητικό «εισπρακτικό μπαλόνι», κάτι που μπορούσε να σκεφτεί μόνο ένας άνθρωπος που όλη του τη ζωή χρωστούσε...

 

Να αναγνωρίσω επίσης ότι το πρόσθετο τμήμα δεν είναι ολότελα αδιάφορο. Αλλάζει πλήρως την αντίληψη και μορφή της αρχικής νουβέλας, που ως έχει δεν είναι παρά ένα καλούτσικο μεγάλο διήγημα κλασικής εφ της δεκαετίας του '60.

 

Στα μείον... Τα είπα... Στιγμές στιγμές ένιωθα απόγνωση, άλλοτε εκνευρισμό. Γενικότερα, για 100 σελίδες πλήρης σύγχυση που τελικά δεν σε ανταμείβει σε κάτι. Ένα μυθιστόρημα που απευθύνεται μόνο στο φανατικό αναγνώστη του Ντικ.

 

Πρόταση: Διαβάστε μόνο το unteleported man. Εύκολο. Αν μιλάμε για την έκδοση που έχω στα χέρια μου, Μέδουσα 1992 σε μετάφραση Μαρίνας Λώμη, ξεκινάτε από το κεφάλαιο 2 (!), φτάνετε ως την αρχή του κεφαλαίου 8, σελ. 78, «Και έμεινε ξερός» (όπως ο αναγνώστης) πηδάτε 101 σελίδες και συνεχίζετε στο κεφάλαιο 15, σελ. 179, από «Ένας πνιγερός καπνός...» και μετά, ως το τέλος.

 

3.0 + 2.0 = 5.0

Edited May 24, 2010 by nikosal

[mman]

P.K. Dick, Lies Inc., στα ελληνικά Κόλπο ΑΕ

 

δ) οπότε ο Ντικ συγχυσμένος, αποφάσισε λίγα χρόνια μετά να αλλάξει τη ροή του αδημοσίευτου ακόμα μυθιστορήματος, βάζοντας το μέρος ΙΙ, αντί για το τέλος στη μέση της αρχικής νουβέλας. Ο ανυποψίαστος αναγνώστης μόλις φτάνει στο «ένθετο» κομμάτι πρέπει πραγματικά να χάνει το μπούσουλα, γιατί συναντά τον κεντρικό ήρωα να είναι αλλού από εκεί που τον είχε αφήσει δυο σελίδες πριν. Και άλλη μια φορά, πρέπει να χάνει το μπούσουλα μόλις τελειώνει το «ένθετο» και επιστρέφει στο unteleported, οπότε ο κεντρικός ήρωας επιστρέφει και αυτός εκεί που ήταν πριν... Ωιμέ...

 

Πλάκα μου κάνεις! Γι' αυτό κοντά δεκαπέντε χρόνια τώρα φέρνω αυτό το βιβλίο σαν το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα μυθιστορήματος όπου ο συνήθης ύποπτος συγγραφεάς, αφού τα έχει στήσει όλα μια χαρά απλώς εγκαταλείπει το βιβλίο (=τα κάνει μπάχαλο) λέγοντας στους αναγνώστες κάτι σαν "από δω και πέρα είμαι απολύτως στον κόσμο μου, βγάλτε τα πέρα μόνοι σας"!

[nikosal]

Διάβασε εδώ The Unusual History of Philip K. Dick's Lies, Inc., όπως και αλλού αν ψάξεις λίγο.