Aξιολόγηση καλύτερων βιβλίων ΕΦ

[Sileon]

Songmaster, Αρχιτραγουδιστής, Καρντ

 

Καιρό έχω να κάνω καμιά αξιολόγηση. Το έχω διαβάσει εδώ και πάρα πολύ καιρό, αλλά από ένα σύντομο ψάξιμο στο τόπικ δεν βλέπω να το έχω σχολιάσει εδώ.

 

Το βιβλίο δεν μου άρεσε. Τουλάχιστον οι προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί από τα σχόλια του ενός συναδέρφου, όπου υποτίθεται θα διάβαζα ένα λογοτέχνημα ανεπανάλιπτης σύλληψης και πρωτοτυπίας, δεν ικανοποιήθηκαν. Ναι, πιθανώς αν ο Καρντ φιλοτιμούταν και ανέπτυσσε τις κατα τ'άλλα όμορφες ιδέες του, έμπαινε σε βάθος στις προθέσεις, τα κίνητρα των χαρακτήρων, εστίαζε την ματιά του σ'εκείνον τον κόσμο και δεν είναι ήταν ένα αμέτοχος, μετριοπαθής και εκνευριστικά ουδέτερος αφηγητής, τότε θα μιλούσα για ένα όμορφο βιβλίο. Τώρα απλά είναι μια περίληψη, ένα τελεσίγραφο μιας όμορφης ιστορίας.

 

3 (για την όμορφη ιδέα) + 1 (για την παντελώς αδιάφορη γραφή και την απουσία λογοτεχνικής φωνής)=4

[karatasiospa]

Chriestopher Priest: Inverted World (SF Masterworks) : 5.5/3.5= 9

 

Ενας πολύ καλός και πρωτότυπος συγγραφέας (έχει γράψει και το The Prestige που έγινε και ταινεία) δυστυχώς καθόλου γνωστός στην ελλάδα.

 

Μια πόλη που λέγεται Γη κινείται συνέχεια μέσα σε ένα σχεδόν ερημωμένο τοπίο πάνω σε ραγες! Τι είναι αυτή η πόλη; που βρισκεται; γιατί κινείται συνέχεια;

 

Ενα πολύ δυνατό βιβλίο με ένα γοητευτικό μυστήριο και ένα αναπάντεχο τέλος!

 

 

[BladeRunner]

Πολλοί το κατατάσσουν στην επιστημονική φαντασία, αλλά δεν μου φάνηκε για βιβλίο επιστημονικής φαντασίας. Παρ' όλα αυτά, θα δώσω τη βαθμολογία μου εδώ.

 

Ρόμπερτ Σίλβερμπεργκ - Η βίβλος των κρανίων: 4+4=8

[nikosal]

Δεν το έχω διαβάσει για να σου πω, πάντως περιλαμβάνεται στη σειρά sf masterworks

[nikosal]

Ward Moore, Bring the Jubilee

 

Στη σειρά sf masterworks οφείλουμε κάποιους τίτλους -αλλά και συγγραφείς- που διαφορετικά μάλλον θα αγνοούσαμε. Το «Bring...» γράφτηκε το 1953 και ομολογώ ότι ύφος και γλώσσα ελαφρώς με δυσκόλεψαν (πρώτη φορά μετά από χρόνια κατέφυγα σε λεξικό, γιατί δεν έβγαιναν όλα από τα συμφραζόμενα) αλλά δεν παύουν αμφότερα να αποκαλύπτουν ένα σπουδαίο συγγραφέα, αν και με περιορισμένο έργο. Πέθανε το 1978 και παραμένει μάλλον άγνωστος σε εμάς εδώ.

Όμως το βιβλίο σε σκλαβώνει από τις πρώτες σελίδες: οι βόρειες ΗΠΑ έχουν χάσει τον εμφύλιο και η Νότια Confederation είναι η πραγματική υπερ-δύναμη. Η παγκόσμια ιστορία έχει πάρει άλλο δρόμο, βραδύτερο, με τον καπιταλισμό να είναι χωρίς δυναμική, χωρίς κοινωνικά καύσιμα και τις επαναστάσεις του 20ου αιώνα να μην έχουν ξεσπάσει. Έτσι το 1940 - 1950 δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί η πτήση, ο ηλεκτρισμός και άλλα πολλά... Ο ήρωας είναι μικρός και ασήμαντος, αυτοδίδακτος ιστορικός σε μια καθυστερημένη και φτωχή Νέα Υόρκη, που κάποια στιγμή του δίνεται η δυνατότητα να ταξιδέψει στο παρελθόν. Και εκεί... Οκ, δεν θα σας πω τι γίνεται.

Μερικά πράγματα δεν θα τα αποδεχτούμε εύκολα, αν επιμείνουμε στη ρεαλιστική απεικόνιση των γεγονότων. Η μηχανή του χρόνου για παράδειγμα θυμίζει τη μηχανή του Γουέλς ή του Μούρκοκ (behold the man), αφού μια τόσο φτωχή και επιστημονικά οπισθοδρομική κοινωνία δεν μπορεί να την κατασκευάσει. Ακόμα και το βιβλίο που γράφει ο ήρωας, δεν μπορεί να γραφεί από αυτοδίδακτο ιστορικό. Όμως όλα αυτά είναι δευτερεύοντα και στη ροή ο αναγνώστης θα τα δει όπως και θέλει ο συγγραφέας, αφαιρετικά. Έχουν τη σημασία τους, αλλά δεν είναι αυτή κυρίαρχη. Κυρίαρχη είναι η περιγραφή του εναλλακτικού κόσμου και η δυνατότητα ενός ανθρώπου να αλλάξει την ιστορία, με σπουδαίες ή ασήμαντες πράξεις...

 

Ένα απολαυστικό και αποκαλυπτικό βιβλίο που σας προτείνω να διαβάσετε.

 

4.5 + 4 = 8.5

Edited November 23, 2010 by nikosal

[karatasiospa]

Robert Charles Wilson: Blind Lake

 

Eνας ακόμη όχι και τόσο γνωστός στην ελλάδα καναδός συγγραφέας παρόλο που είναι απο τους καλύτερους συγγραφεις επ. φαντασίας σήμερα στην άλλη όχθη του ατλαντικού. Οπως έγραψα σε ένα άλλο τόπικ η καλύτερη επιστημονική φαντασία είναι εκείνη που συνδοιάζει πετυχημένα τα "μεγάλα θέματα" ( grand themes) με τισ προσωπικές ιστορίες. Και αυτό είναι που πετυχαίνει σχεδόν απόλυτα ο Wilson. Η γραφή του χτίζει σασπένς και μυστηριο χωρίς ούτε μια στιγμή να "ανεβάζει" την φωνή και όμως σε κρατάει σε μια συνεχώς αυξανόμενη αδημονία. Kαι χωρίς μεγαλόστομες διακυρήξεις η ιστορία (όπως σε όλα τα βιβλία του) είναι μια εμβάθυνση στην "ανθρώπινη κατάσταση" (άλλωστε αυτός δεν είναι ένας από τους βασικούς στόχους της επ. φαντασίας;).

Δεδομένου ότι στο βιβλίο του Spin που πηρε το Hugo θα έβαζα 9 τότε σε αυτό που είναι σχεδόν εξίσου καλό

 

4+4.5=8.5 (άλλά αν μπορούσα θα έβαζα 8.8)

Διαβάστε τον ενώ εγώ περιμένω με αδημονία την 1η μαρτίου 2011 να ξανακυκλοφορήσει ένα άλλο βιβλίο του το Chronoliths.

[Stanley]

William Olaf Stapledon-Odd John

 

Ο φιλόσοφος-συγγραφέας καταπιάνεται με την ιδέα του Übermensch (υπερανθρώπου). Όπως και το Starmaker, είναι κατά βάση φιλοσοφικό μυθιστόρημα, μόνο που εδώ ξεκάθαρα αναπτύσσεται και σε επίπεδο χαρακτήρων και καταστάσεων. Το βιβλίο μου άρεσε αλλά μου άφησε μια αίσθηση ανικανοποίητου. Το βάθος που δίνει στις γραμμές του ο Όλαφ είναι αναμφισβήτητο και θα έλεγα ότι είναι πρώτα από όλα ένας εξαίρετος ψυχολόγος, αλλά μου φάνηκε σαν να δείλιασε να ασχοληθεί με πολλά πράγματα, αρκούμενος στο ΄΄δεν θα μπορούσα να σας μεταδώσω το ένα και το άλλο΄΄.

 

3+4=7

[karatasiospa]

Frederik Pohl: Manplus 5.5+3.5= 9

[nikosal]

Michael Chabon, The Yiddish Policemen's Union

 

Το σχετικά φρέσκο (2007) μυθιστόρημα του Chabon στηρίζεται σε μια έξυπνη ιδέα, που όμως -καθώς οι σελίδες γυρνούν- δεν μετουσιώνεται σε αποτέλεσμα που ανταμείβει. Προφανώς, κοινό και επαγγελματίες το είδαν από άλλη οπτική γωνία, αφού κέρδισε hugo και nebula την επόμενη χρονιά (για την ιστορία αυτά ήταν τα υπόλοιπα 8 υποψήφια βιβλία: The New Moon's Arms, Nalo Hopkinson, Odyssey, Jack McDevitt, Ragamuffin, Tobias S. Buckell, The Accidental Time Machine, Joe Haldeman, Brasyl, Ian McDonald, Halting State, Charles Stross, The Last Colony, John Scalzi, Rollback, Robert J. Sawyer).

 

Το μυθιστόρημα ξεκινά δυνατά, εντυπωσιακά, έχει τα φόντα να σε κερδίσει: Μετά τον πόλεμο το Ισραήλ ως κράτος δεν έχει επιβιώσει και οι εβραίοι που γλίτωσαν από το Ολοκαύτωμα ζουν σε μια ημιαυτόνομη περιοχή στην Αλάσκα. Το σχέδιο αυτό θα μπορούσε ιστορικά να έχει πράγματι συμβεί. Διαβάζω στην wikipedia:

 

In 1940, when President Franklin D. Roosevelt was considering making Alaska an international Jewish homeland, Dimond was the main force behind defeating the effort. Some Alaskan papers have attributed this to anti-Semitism on the part of Dimond and others, although the charge was challenged by historians who claimed that Dimond was mostly concerned about the finances.

 

Αυτός ο Dimond ήταν πολιτικός καταγόμενος από την Αλάσκα και βουλευτής στο Κογκρέσο. Στο μυθιστόρημα έχει χαθεί σε αυτοκινητιστικό ατύχημα και έτσι η ημι-αυτόνομη περιοχή (λέγεται Sitka) έχει τελικά δημιουργηθεί. Ένας αστυνομικός στα πρότυπα κάποιων νουάρ (με επαγγελματικά και οικογενειακά προβλήματα, αλκοολικός πλην τίμιος) ξυπνά με ένα φόνο στα χέρια, σε έναν άλλο όροφο του ξενοδοχείου που μένει. Καθώς πλησιάζουν οι μέρες που βάσει της αρχικής συμφωνίας η Sitka θα χάσει την ημι-αυτονομία της και θα ενοποιηθεί πλήρως με τις ΗΠΑ (με όλη την αβεβαιότητα που φέρνει μια τέτοια αλλαγή σε όλους, ακόμα και στους αστυνομικούς που ανησυχούν για τη δουλειά τους) προσπαθεί να λύσει το γρίφο του εγκλήματος, χαμένος στα προσωπικά του προβλήματα και στους περίπλοκους διαδρόμους της εβραϊκής κουλτούρας και πολιτικής.

 

Δεν ξέρω πότε ακριβώς έχασα το ενδιαφέρον μου, νομίζω νωρίς, κάπου στο ένα τρίτο του βιβλίου. Για δύο κυρίως λόγους: Πρώτον, γιατί η γραφή του Σέιμπον (η οποία σε κάθε σάιτ που είδα εξυμνείται), είναι αχρείαστα κουραστική, στολισμένη με μια περίτεχνη παρομοίωση σε κάθε σελίδα ή και πιο συχνά. Δεύτερον, γιατί ο Σέιμπον χάνει την ευκαιρία να αναδείξει τη διαφορά της εναλλακτικής κοινωνίας που δημιουργεί, αφού επικεντρώνεται στο μυστήριο, το οποίο με τη σειρά του είναι μάλλον αδιάφορο, η δε λύση του νομίζω δεν αφορά και δεν αγγίζει τον αναγνώστη που υπομονετικά έφτασε στη σελίδα 400... Ίσως έπαιξε ρόλο και το ότι δεν αντέχω άλλο τους αλκοολικούς χωρισμένους αστυνομικούς, που χάνουν τα σημαντικά ραντεβού επειδή ξυπνάνε αργά το πρωί κλπ. Νομίζω ότι ένας συγγραφέας που αναφέρει το Μούρκοκ και τη ΛεΓκεν στις μεγαλύτερες επιρροές του μπορούσε να δημιουργήσει ένα λίγο πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα.

 

Δεν είναι ένα κακό μυθιστόρημα, οπωσδήποτε όμως δεν θα το συστήσω να το διαβάσετε. Το «τεσσάρι» στην πλοκή, το δίνω για την καλή αρχική ιδέα.

 

4.0 + 3.0 = 7.0

[BladeRunner]

Μόλις τελείωσα το Προτελευταία αλήθεια, του Φίλιπ Ντικ. Πρόκειται για ένα καλογραμμένο βιβλίο, με ωραία πλοκή, καλά σκιαγραφημένους χαρακτήρες, και με πολλές πολιτικές προεκτάσεις, αφού μέσα στο κείμενο πετάει πολλές σπόντες για το πολιτικό κατεστημένο του πλανήτη, και μέσω αυτής της υπόθεσης, βλέπουμε πολλά πράγματα και στη σημερινή εποχή που είναι ίδια ή παρόμοια-ή χειρότερα. Με τέτοιο υλικό θα μπορούσε να γραφεί ένα ογκώδες βιβλίο 500, και βάλε, σελίδων, αλλά και έτσι όπως είναι τώρα, είναι μια χαρά. Μου άρεσε.

 

Φίλιπ Ντικ - Προτελευταία αλήθεια: 5.5+3.5=9

 

Αν ήμουν λίγο πιο αυστηρός, θα έβαζα ένα 5 για την υπόθεση, αλλά είχα καιρό να διαβάσω ένα καλό βιβλίο από τον Ντικ, οπότε του την χαρίζω. Μόνο και μόνο για τα μηνύματα που περνάει μέσω του βιβλίου αυτού.

[Tiessa]

Συνήθως αποφεύγω να βαθμολογώ, αλλά μια που διάβασα κάτι που μου άρεσε πολύ τελευταία, ας κάνω μια συνεισφορά:

 

Θνητοί Θεοί (Altered Carbon), Richard Morgan 8.5 (5 + 3.5) [Βρίσκεται ήδη στη λίστα, αλλά μόνο με 5 αξιολογήσεις]

[karatasiospa]

Λοιπόν έχουμε καi λέμε:

 

S.Baxter:Ark 6/3=9

AlastairReynolds: Revelation Space 5.5/3= 8.5

Alastair Reynolds: Redemption Ark 5/3= 8

Alastair Reynolds: Absolution Gap 5.5/3= 8.5

Alastair Reynolds:Pushing Ice 4.5/2.5=7

Alastair Reynolds: House of Suns 5/2.5=7.5

Alastair Reynolds:Chasm City 5.5/3= 8.5

[nikosal]

The Glamour, Christopher Priest

 

«Intriguing» είναι η λέξη που πάει γάντι σε αυτό το μυθιστόρημα -και μόλις ανακάλυψα ότι δεν μου έρχεται η ελληνική λέξη για το intriguing, ποιος την ξέρει; Παραδόξως μου πήρε κάμποσο χρόνο να το τελειώσω, λόγω εξωτερικών παραγόντων, ωστόσο το βιβλίο και το θέμα σε απορροφούν, κάθε κεφάλαιο σε κρατά κολλημένο ως το τέλος του και δεν το βγάζεις από το μυαλό σου τις στιγμές που δεν διαβάζεις. Ξεκινά με τον πιο απλό τρόπο («άρλεκιν» το είπε ο Ντίνος, χωρίς φυσικά να είναι). Το θύμα μιας βομβιστικής επίθεσης προσπαθεί να αναρρώσει σε ένα ειδικό νοσοκομείο, ενώ μνήμες και άνθρωποι από το παρελθόν επιστρέφουν αργά και αβέβαια. Γρήγορα όμως οι αφηγητές (είναι περισσότεροι από ένας) αναρωτιούνται σε ποια πραγματικότητα ζουν. Θα μπορούσε να το έχει σκεφτεί ο Ντικ, αλλά δεν θα το έγραφε ποτέ με αυτό τον τρόπο, ούτε θα έδινε αυτή τη «λύση». Και μια και είπα «έγραφε», να προσθέσω ότι ο Πριστ είναι πραγματικά μετρ της γλώσσας.

 

Θα άξιζε να είναι στην 50άδα μας, αλλά αμφιβάλω αν θα μαζευτείτε άλλοι τέσσερις να το διαβάσετε... Ωστόσο, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα, ιδιαίτερα αν τα παιχνίδια του μυαλού, της ψυχής και... της όρασης σας ενδιαφέρουν.

 

5.5 + 4.0 = 9.5

[nikosal]

Consider Phlebas, Ian M. Banks

 

Μια καλογραμμένη space opera για τους φίλους του είδους. Ο Banks έγραψε μια σειρά βιβλίων γύρω από την Culture, την ανθρώπινη κοινωνία στο μακρινό μέλλον. Το Consider... ήταν το πρώτο βιβλίο της σειράς, ωστόσο τα βιβλία είναι ουσιαστικά αυτοτελή και διαβάζονται ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Η αφήγηση του Banks συχνά πλατειάζει, όπως έχει επισημανθεί από πολλούς αναγνώστες, όχι όμως σε υπερθετικό βαθμό. Οι νέες ιδέες πολλές, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι το βιβλίο γράφηκε στα μέσα της δεκαετίας του '80. Κάποια κλισέ δεν λείπουν, και πάλι όμως δικαιολογούνται από την εποχή. Το «3» στη γραφή έχει να κάνει με την (κουραστική όπως είπα -κάποιες στιγμές τουλάχιστον) επιμονή του Banks στη λεπτομέρεια και όχι με τη γλώσσα του.

 

4.0 + 3.0 = 7.0

[BladeRunner]

Έτος 2.500 μ.Χ. Τελείωσα το πολύ μεγάλο αυτό μυθιστόρημα, το οποίο είναι στο ίδιο επίπεδο με το 1984 του Όργουελ, το Γενναίος Νέος Κόσμος του Χάξλεϊ και το Φαρενάιτ 451 του Μπράντμπερι. Πρόκειται για έναν δυστοπικό κόσμο, όπου ο ανθρώπινος πληθυσμός έχει μειωθεί στα 12-14 εκατομμύρια ανθρώπους συνολικά. Τα βιβλία είναι εξαφανισμένα και οι άνθρωποι δεν ξέρουν να διαβάζουν(ή μάλλον δεν ξέρουν καν τι είναι αυτό το "διάβασμα"), είναι μοναχικοί και απομονωμένοι, είναι αποχαυνωμένοι με τη τηλεόραση, τη μαριχουάνα και τα διάφορα ναρκωτικά και χάπια(και το γρήγορο σεξ είναι το καλύτερο. Δεν υπάρχει έρωτας, δεν υπάρχει συναίσθημα). Επίσης, δεν υπάρχουν οικογένειες, δεν υπάρχουν παιδιά και νέοι άνθρωποι, δεν υπάρχει κράτος, δεν υπάρχει ιστορία, είναι όλα άνω-κάτω, η ζωή των ανθρώπων δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Οι χαρακτήρες, ανάμεσά τους ένα εξελιγμένο ρομπότ, είναι απλά καταπληκτικοί. Τέλος πάντων, δεν θέλω να πω περισσότερα, πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο βιβλίο και must read για όλους, είτε είναι φαν της επιστημονικής φαντασίας είτε όχι. Είναι ένα βιβλίο που σε βάζει να σκεφτείς.

 

Γουόλτερ Τέβις - Έτος 2.500 μ.Χ.: 5.5+4=9.5

[Δημήτρης]

Philip Jose Farmer - Η Νύχτα του Φωτός:

Οι περιπέτειες ενός γήινου σε ένα πλανήτη στον οποίο κάθε εφτά χρόνια λαμβάνει χώρα μία εβδομάδα όπου τα πάντα δυνατά. Κατά την διάρκεια της εβδομάδας δύο ομάδες των εφτά ατόμων τεκνοποιούν την μεγάλη θεά της ''Χαράς του Δάντη'', με σκοπό να φέρουν στη ζωή τον γιο- θεό της που θα εξουσιάσει για την επόμενη εφταετία. Η ιστορία εξελίσσεται από την οπτική γωνία του γήινου και τις αποστολές που έχει να εκπληρώσει στον πλανήτη, στις εκάστοτε επισκέψεις του εκεί πέρα. Μου άρεσε το γράψιμο του Farmer αλλά όχι και η ιδέα, αυτή ήταν μέτρια. Για την αδιάφορη λοιπόν ιστορία, αλλά για την καλή γραφή θα βάλω 3.5+3.5= 7

[nikosal]

Οι χαρακτήρες, ανάμεσά τους ένα εξελιγμένο ρομπότ, είναι απλά καταπληκτικοί. Τέλος πάντων, δεν θέλω να πω περισσότερα, πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο βιβλίο και must read για όλους, είτε είναι φαν της επιστημονικής φαντασίας είτε όχι. Είναι ένα βιβλίο που σε βάζει να σκεφτείς.

 

Ναι, είδες... Είναι ένα σπουδαίο βιβλίο... Θυμάμαι μάλιστα ότι όταν το διάβασα πρώτη φορά (γύρω στο 1985) δεν είχα εντυπωσιαστεί εξίσου. Είναι μια απόδειξη ότι με τα χρόνια η ματιά, η γεύση και η συνείδηση αλλάζουν. Ωριμάζουν.

[nikosal]

Nineteen Eighty Four, George Orwell (1984)

 

Κλασικό βιβλίο για όλους τους αναγνώστες, εφ και μη, για τους πρώτους όσο κλασικά ήταν τα Childhood's End ή η Foundation Trilogy τη δεκαετία που ακολούθησε. Μπορεί κανείς να γράψει πολλά λόγια για το «1984», μπορεί να γράψει και λίγα, όπως «ένα από τα πιο ώριμα μυθιστορήματα στην εποχή του και ακόμα σήμερα, για το μέλλον, γραμμένο από ένα ιδιοφυή συγγραφέα».

 

6 + 4 = 10.0

[BladeRunner]

Όρυξ και Κρέικ. Ένα σύγχρονο βιβλίο επιστημονικής φαντασίας με πολύ υλικό. Θίγει πολλά ζητήματα της σύγχρονης εποχής, όπως η άπληστη και δίχως όρια επέμβαση του ανθρώπου στη φύση, τα μεταλλαγμένα τρόφιμα και προϊόντα, τα διάφορα πειράματα σε ανθρώπους και ζώα, η δημιουργία νέων ειδών ζώων με διάφορες διαδικασίες. Πρόβατο και καγκουρό σε ένα. Ή ρακούν και κουνάβι. Και λοιπά. Επίσης, παιδική πορνογραφία, βία σε παιχνίδια, ταινίες και εκπομπές, στο ίντερνετ και τη τηλεόραση, το ζήτημα της αθανασίας, οι διάφορες κρέμες και τα διάφορα μπλε και κόκκινα χαπάκια που σε κάνουν νέο, χωρίς ρυτίδες, με όμορφα και πολλά μαλλιά, και λοιπά. Και όλα αυτά με μπόλικη φαντασία, σε ένα δυστοπικό κόσμο με Συγκροτήματα και Οχλουπόλεις, και φυσικά με μπόλικα επιστημονικά στοιχεία που φαίνονται ή και είναι αληθή. Η πλοκή ενδιαφέρουσα, οι χαρακτήρες πολύ καλοί και πιστευτοί, και η γραφή πολύ καλή, ανάλαφρη κάπως, με χιούμορ σε αρκετά σημεία, δεν σε κουράζει πουθενά. Πρόκειται για ένα πολύ καλό βιβλίο επιστημονικής φαντασίας, που δεν του βάζω άριστα στη πλοκή και την υπόθεση(αν και οι ιδέες είναι πολύ καλές αλλά όχι τελείως πρωτότυπες-πριν 30 χρόνια θα ήταν σίγουρα), αλλά του βάζω άριστα ή λίγο πιο κάτω από άριστα, στη γραφή.

 

Μάργκαρετ Άτγουντ - Όρυξ και Κρέικ: 4.5+4=8.5

Edited March 14, 2011 by BladeRunner

[BladeRunner]

Ο Ταξιδιώτης. Η ιστορία μπορεί να εκτυλίσσεται σήμερα ή λίγα χρόνια μπροστά, στο μέλλον. Ο κόσμος είναι πάνω-κάτω ο ίδιος, απλώς ίσως υπάρχουν περισσότερα gadgets και νέες τεχνολογίες. Πρόκειται για ένα σύγχρονο τεχνολογικό θρίλερ, με μια θεωρία συνωμοσίας, αυτή του πλήρη ελέγχου των ανθρώπων, με τις κάμερες, τα τσιπάκια, τα GPS και ένα κάρο άλλα εργαλεία να είναι τα μέσα. Η ιστορία έχει ως εξής: Από τη μια είναι οι Ταξιδιώτες, που έχουν την δυνατότητα η ψυχή τους να ταξιδεύει σε παράλληλους κόσμους ή στον κόσμο των ονείρων, να βλέπουν διάφορα πράγματα και να επιστρέφουν στο σώμα τους για να αφυπνίσουν κατά κάποιο τρόπο τους ανθρώπους. Από την άλλη, υπάρχει μια οργάνωση, η Τάμπουλα, ή αλλιώς η Αδελφότητα, που σκοπός της είναι ο πλήρης έλεγχος και η καταγραφή κινήσεων όλων των ανθρώπων. Για να το πετύχουν αυτό, πρέπει να σκοτώσουν όλους τους Ταξιδιώτες. Όμως, κάτι αλλάζει στην στρατηγική τους και απλώς θέλουν έναν ζωντανό Ταξιδιώτη. Και κάπου εδώ, μπλέκονται και οι Αρλεκίνοι, οι οποίοι υπάρχουν για να προστατεύουν με κάθε κόστος τους Ταξιδιώτες. Μαθαίνουν από μικροί κάθε λογής πολεμική τέχνη, μαθαίνουν να χειρίζονται όλα τα όπλα, έχουν την αίσθηση της επιβίωσης, είναι συνέχεια στη τσίτα και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να είναι συναισθηματικοί. Τέλος πάντων, είναι ένα θρίλερ με όλα τα κλισέ του είδους, που θα γινόταν μια ταινία σε στιλ Matrix και λίγο Lara Croft, αλλά σχολιάζει όλη την παράνοια με τις κάμερες παρακολούθησης, τις κυβερνητικές μηχανορραφίες για την πλήρη καταγραφή των κινήσεων του πληθυσμού, και σε βάζει να σκεφτείς αν όντως ζούμε σε μια Δημοκρατία και Ελευθερία, ή σε ένα κλουβί, το Πλέγμα.

 

Τζων Τουέλβ Χωκς - Ο Ταξιδιώτης: 5+3.5=8.5

Edited April 13, 2011 by BladeRunner

[BladeRunner]

Ο Γυρισμός του Δήμιου. Πρόκειται για μια μικρή νουβέλα 85 σελίδων, η οποία κέρδισε το NEBULA, του 1975 και το HUGO, του 1976. Μπορεί να το βρει κανείς από τις εκδόσεις Απόπειρα στα ελληνικά, και στα αγγλικά είτε στην έκδοση που είναι μόνο η νουβέλα, με τον τίτλο Home is the Hangman, είτε σε μια συλλογή, με τον τίτλο My name is Legion, που είναι μαζί με άλλες δυο ιστορίες. Ποια είναι ακριβώς η ιστορία; Πρόκειται για έναν ρομπότ, με το όνομα Δήμιος, το οποίο έχει εγκέφαλο παρόμοιο με αυτόν του ανθρώπου, τόσο σε δομή όσο και σε λειτουργία, και γυρίζει πίσω στη Γη για να εκδικηθεί τους "γονείς" του, τους τέσσερις προγραμματιστές δημιουργούς του. Ο Τζων Ντονν, ο πρωταγωνιστής, καλείται να καταστρέψει το ρομπότ. Όμως υπάρχει μια ανατροπή στο τέλος. Η ιδέα είναι πολύ ενδιαφέρουσα, με τη τεχνική νοημοσύνη του ρομπότ και αν μπορεί αυτό να σκέφτεται αυτόνομα, σαν να ήταν άνθρωπος, και παράλληλα αν έχει συναισθήματα και λοιπά, υπάρχουν πολλά τεχνολογικά στοιχεία και επιστημονικές αναφορές σκόρπια μέσα στο κείμενο, η πλοκή είναι απλή αλλά όπως είπα έχει μια ενδιαφέρουσα ανατροπή προς το τέλος και η γραφή είναι αρκετά καλή. Από Ρότζερ Ζελάζνυ, έχω διαβάσει το Ο Κύριος του Φωτός, το οποίο ήταν πολύ καλύτερο από τη νουβέλα αυτή, αν και πρόκειται για δυο πολύ διαφορετικά έργα. Στη βιβλιοθήκη μου έχω, επίσης, το Επιστροφή στη Γη, την πρώτη μετάφραση των εκδόσεων Έψιλον(1970), και θα το διαβάσω κάποια στιγμή φέτος.

 

Ρότζερ Ζελάζνυ - Ο Γυρισμός του Δήμιου: 4+3.5=7.5

Edited April 13, 2011 by BladeRunner

[BladeRunner]

Κόμης Μηδέν. Είναι το τρίτο βιβλίο του Γουίλιαμ Γκίμπσον που περνάει στη λίστα με τα διαβασμένα, ύστερα από το Νευρομάντης και τη συλλογή διηγημάτων του Ο Μνημονικός Τζόνι και άλλα διηγήματα, και μπορώ να πω ότι είναι και το καλύτερο. Ο γνωστός κόσμος του Γκίμπσον, με τα διάφορα προγράμματα, με τους "πάγους" και τους "παγοθραύστες", με τους καβαλάρηδες του κυβερνοδιαστήματος, με την προηγμένη τεχνολογία, με τις πολυεθνικές εταιρείες που θέλουν να ασκούν τον απόλυτο έλεγχο, με τους διάφορους μισθοφόρους των εταιρειών αυτών που κάνουν τα πάντα για λίγα-ή μάλλον πολλά-Νέα Γιεν, με πλούσιους που δεν ξέρουν τι έχουν και κάνουν τα πάντα για να αποκτήσουν ακόμη περισσότερα, με ένα κάρο περίεργους και ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Η γραφή του είναι λίγο δύσκολη, ή μάλλον απαιτεί περισσότερη προσοχή γιατί δεν πρόκειται για ένα εύπεπτο best seller, αλλά εμένα μου άρεσε αρκετά. Το γενικότερο νόημα της ιστορίας το έπιασα εύκολα, αλλά δεν μπορώ να πω ότι έπιασα και όλες τις πληροφορίες μέσα στις ιστορίες των τριών κυρίων χαρακτήρων. Αυτό που έπαθα και με τα άλλα δυο βιβλία του Γκίμπσον.

 

Γουίλιαμ Γκίμπσον - Κόμης Μηδέν: 5+3.5=8.5

Edited March 20, 2011 by BladeRunner

[nikosal]

The Mote in God's Eye Larry Niven - Jerry Pournelle

 

Διαβάζοντας το βιβλίο σκεφτόμουν διαρκώς το Ringworld, όχι λόγω υπόθεσης (υπάρχουν και ομοιότητες βέβαια) αλλά κυρίως γιατί διέκρινα (ή, φανταζόμουν ότι διέκρινα) την πένα του Λάρι Νίβεν. Όπως στον Κόσμο-Δακτύλιο, έτσι και εδώ ο Νίβεν κατορθώνει να φτιάξει ένα εξωγήινο κόσμο/πολιτισμό/κοινωνία που ξεφεύγει από τα απλά και εύκολα. Έχει ξεκάθαρα, ο Νίβεν, αυτό το χάρισμα. Ο κόσμος του λοιπόν είναι σύνθετος, περίπλοκος, γοητευτικός με δυνατότητες να χτίσει μια ιστορία που θα σε κρατήσει μαγνητισμένο. Αυτό το τελευταίο όμως δεν επιτυγχάνεται καθώς η κυρίως υπόθεση αποκτά μεν σταδιακά ενδιαφέρον, φτάνει σε μια κορύφωση και από εκεί πέφτει δραματικά. Πέρα από την περιγραφή του ξένου πολιτισμού δηλαδή και τις σκέψεις που γεννιούνται στον αναγνώστη γύρω από ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του (δεν θα το αποκαλύψω) η ίδια η πλοκή δεν έχει κάτι στιβαρό. Πολύ περισσότερο όταν οι συγγραφείς δίνουν έμφαση στο ερωτευμένο ζευγάρι του μυθιστορήματος ή στους διαλόγους ανάμεσα στα μέλη του πληρώματος. Εκεί χάνουν τελείως το παιχνίδι.

 

Συμπερασματικά: Μια καλή ιστορία πρώτης επαφής με ξένο πολιτισμό, με αδυναμίες στην αφήγηση και την πλοκή. Οι διάλογοι, τα χαρακτηριστικά και οι σχέσεις των ηρώων γεμάτα κλισέ. Συστήνεται ωστόσο σε όσους θέλουν να γνωρίσουν ένα περίπλοκο εξωγήινο πολιτισμό που ξεφεύγει από τα πιο συμβατικά μονοπάτια της εφ.

 

3.5 + 3.0 = 6.5

[BladeRunner]

UBIK. Τόσους μήνες στη βιβλιοθήκη μου και δεν το είχα ξεφυλλίσει καν. Ευτυχώς το είχα μπροστά-μπροστά, το πήρα και διάβασα, έτσι δοκιμαστικά, το πρώτο κεφάλαιο. Κόλλησα, συνέχισα στο δεύτερο κεφάλαιο, μετά στο τρίτο, στο τέταρτο, και πριν λίγα λεπτά έφτασα και στο τελευταίο. Απλά καταπληκτικό! Δεν έχω να πω πολλά για την υπόθεση, δεν έχω όρεξη να βάζω spoiler ανά μια λέξη, οπότε απλώς σας συμβουλεύω να πάτε σε ένα βιβλιοπωλείο και να το αγοράσετε. Οι ιδέες παρανοϊκές, κατά κάποιο τρόπο, και πρέπει να έγραφε κάτω από την επήρεια ναρκωτικών για να σκεφτεί τέτοια πράγματα. Αλλά έβγαζαν νόημα! Η γραφή είναι τόσο καλή, που το κείμενο κυλάει νεράκι και καταλαβαίνεις τα πάντα, χωρίς να κουράσεις πολύ το μυαλό σου. Και ας είναι το θέμα τελείως... περίεργο. Ίσως προς τη μέση να αναρωτιέσαι τι ακριβώς γίνεται, αλλά μετά εξηγούνται όλα. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι όλα φυσιολογικά, όμως... Και οι χαρακτήρες πάρα πολύ καλοί, αλλά ο καλύτερος, ή μάλλον ο πιο αστείος, ήταν μια... πόρτα. Και η επιμονή της να θέλει 5 σεντς για να ανοίγει. Από τα καλύτερα βιβλία επιστημονικής φαντασίας, το καλύτερο βιβλίο του Φίλιπ Ντικ, μαζί με το Ηλεκτρικό Πρόβατο. Γι'αυτό ο Ντικ παραμένει ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Παρανοϊκές ιδέες και πολύ καλή γραφή.

 

Φίλιπ Ντικ - UBIK: 6+4=10

 

Αν ήμουν πιο αυστηρός, θα έβαζα ένα 5.5 για τη πλοκή, αλλά μου άρεσε τόσο πολύ και θα το θυμάμαι για αρκετό καιρό, οπότε του βάζω ένα καθαρό δεκάρι.

[nikosal]

China Mountain Zhang, Maureen McHugh

 

Ο αναγνώστης θα χρειαστεί μερικές σελίδες για να μπει στο πνεύμα και να γίνει οικείος με το ύφος της συγγραφέως, θα ανταμειφθεί όμως πλουσιοπάροχα. Η ΜακΧιου τοποθετεί τον ήρωά της στον 22ο αιώνα, όταν η Κίνα είναι κυρίαρχη και οι υπόλοιπες χώρες απλά τα φέρνουν βόλτα με χαμηλότερα στάνταρντ ζωής -ή στέλνουν μετανάστες στον Άρη και το Φεγγάρι. Ο Zhang ζει στην σοσιαλιστική Αμερική, που επιβιώνει δεμένη στο άρμα της Κίνας και κάνει μια χαμηλά αμειβόμενη δουλειά ως τεχνικός, μέχρι που αναζητά καλύτερο μέλλον πρώτα στον αρκτικό κύκλο και κατόπιν στην ίδια την Κίνα, σε ένα από τα περίφημα πανεπιστήμιά της. Η ΜακΧιου δένει τον Zhang (υποθέτω προφέρεται Ζανγκ;) με τρεις ακόμα ήρωες, μια άσχημη κινεζούλα που ζει υποχρεωτικά στις σοσ. ΗΠΑ (ο πατέρας της είναι απόκληρος του κόμματος) και δύο μετανάστες στον Άρη, μέσω μια σπονδυλωτής αφήγησης που στο τέλος ενώνει τους πάντες. Όλοι έχουν προβλήματα, η κινεζούλα με το πρόσωπό της, οι μετανάστες με τις συνθήκες διαβίωσης (οι σελίδες εκεί θυμίζουν Red Mars) και κυρίως ο Zhang με την κρυφή του ομοφυλοφιλία, που στον 22ο αιώνα του πουριτανικού σταλινικού κόμματος τιμωρείται σκληρά, ακόμα και με θάνατο. Η ΜακΧιου τα καταφέρνει παντού: Η γραφή της είναι δυνατή και σε στιγμές σε συνεπαίρνει. Οι ήρωες, απλοί άνθρωποι με προσδοκίες, αδυναμίες και φόβους, ανοίγονται στον αναγνώστη σε πρώτο πάντα πρόσωπο (δηλ. ο αφηγητής διαρκώς αλλάζει) και τον κάνουν διαρκώς να συμπάσχει γύρω από τις εσωτερικές τους αντιφάσεις. Η περιγραφή της κοινωνικής εξέλιξης και της ζωής στον 22ο αιώνα επίσης ρεαλιστική και εμπνευσμένη. Τέλος, η ΜακΧιου έχει χιούμορ -ώστε διαρκώς μέρος της πίεσης να βγαίνει από τη βαλβίδα και τους ήρωες να αντιλαμβάνονται ότι τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο, η ζωή απλά συνεχίζεται με την εναλλαγή του δράματος και της ευχαρίστησης.

 

Δεν ξέρω γιατί, αλλά από τη μέση και μετά ένιωθα ότι διάβαζα ξανά το Διπλό Βιβλίο του Χατζή, σε μια αμερικανική έκδοση με μικρότερη εκφραστική δύναμη αλλά εξίσου δυνατούς ήρωες. Πιθανότατα όμως αυτό είναι μόνο στο μυαλό μου, ίσως εσείς δεν βρείτε καμία σχέση.

 

Πάντως ένα βιβλίο που αξίζει να βρείτε και να διαβάσετε, αν και από ό,τι βλέπω είναι εξαντλημένο, χωρίς νέα έκδοση.

 

5.0 + 4.0 = 9.0