nikosal Posted April 7, 2011 Share Posted April 7, 2011 The Giver, Lois Lowry Αυτή τη φορά δίνω κάποια σπόιλερ, ας το έχει υπόψη όποιος θέλει να διαβάσει το έργο. Το Giver είναι ένα σχετικά σύντομο εφηβικό εφ μυθιστόρημα, που γράφηκε στις αρχές της δεκαετίας του '90 (1993) αλλά δείχνει ήδη την ηλικία του. Η ιδέα δεν είναι καινούργια, για τους φίλους της εφ: Ένα χωριό ζει μια παράδοξη ουτοπία, με τους κατοίκους του ευχαριστημένους από την τυποποιημένη ζωή τους. Από την πρώτη στιγμή όμως καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά (πιστέψτε με, δεν είναι... σπόιλερ αυτό) ως ότου ο ήρωας, κεντρικής σημασίας για την κοινότητα, αποφασίζει να κάνει την επανάστασή του και να φύγει μακριά. Υπάρχουν πολλά σημεία στο έργο της Λόουρι που με άφησαν δυσαρεστημένο Η ιδέα είναι πολυ-χρησιμοποιημένη και εδώ αναμασημένη, χωρίς τίποτα καινούργιο Η κοινότητα είναι ένα κακέκτυπο «κομμουνισμού» που η Λόρι ίσως σύνθεσε επηρεασμένη από την πτώση των ανατολικών χωρών. Το κεντρικό μήνυμα είναι «δεν έχει σημασία να περνάμε καλά -πχ. χωρίς πολέμους, χωρίς φτώχεια, χωρίς ανεργία, χωρίς πείνα- αλλά να έχουμε επιλογές». Το θέμα είναι αν μπορεί να έχουμε και τα δύο. Ηη Λόουρι (κατά τη γνώμη μου) δεν καταλαβαίνει ότι μια κοινωνία που είναι τόσο ώριμη για να πετύχει τα παραπάνω θα έχει ήδη κατανοήσει ότι όλα αυτά θα καταρρεύσουν σε μια ή δυο γενιές αν δεν μείνει ζωντανή η έμφυτη τάση του ανθρώπου να ρυθμίζει την κοινωνική του ζωή Πώς αντίθετα η κοινωνία προστατεύει τα μέλη της από τις κακές επιλογές; Θάβοντάς της με ένα εντελώς μεταφυσικό τρόπο μέσα στη μνήμη ενός ανθρώπου, του Giver, ο οποίος γέρος πια, αναλαμβάνει την εκπαίδευση του αντικαταστάτη του (του ήρωα του μυθιστορήματος). Και πώς γίνεται η εκπαίδευση; Ο ήρωας ξαπλώνει στο ντιβάνι του ψυχολόγου και ο Giver τον ακουμπά στην πλάτη. Εδώ προβληματίστηκα με το πόση μεταφυσική χωράει σε ένα εφηβικό μυθιστόρημα που κατά τα άλλα είναι ρεαλιστικό, αλλά δεν έχω την πείρα να δώσω την απάντηση μόνος μου. Αν έχετε άποψη... τη λέτε... εγώ πάντως δεν έμεινα ικανοποιημένος από το «εργαλείο» που χρησιμοποιεί η συγγραφέας. Έχω πάντως την αίσθηση ότι ένας 12χρονος ή 15χρονος είναι εξίσου αυστηρός κριτής με μένα και δεν μπορεί να δεχτεί ένα μυθιστόρημα που 90% πατάει σε ρεαλιστικές βάσεις αλλά για τα δύσκολα καταφεύγει στο παραμύθι («δέξου και αυτό όμως, χωρίς να ρωτάς»). Ποιος παράγει και φέρνει τα εφόδια και τα βιομηχανικά προϊόντα σε αυτή την μετα-βιομηχανική ουτο-κοινότητα; Ποιος εκτελεί προχωρημένες επεμβάσεις όπως η εξωσωματική γονιμοποίηση (οι άνθρωποι δεν κάνουν σεξ, οπότε δεν βλέπω άλλο τρόπο για την τεκνοποίηση). Όμως αναπάντητα δεν μένουν μόνο ερωτήματα που σχετίζονται με τον «κόσμο» του μυθιστορήματος, μένουν και ερωτήματα για τους ήρωές του. Το κυριότερο: Τι κάνει τον Giver να αλλάξει τελείως πλεύση, να «προδώσει» το ρόλο που έχει υπηρετήσει πιστά τόσα χρόνια; Πουθενά δεν αιτιολογείται αυτό επαρκώς Και ποια είναι η λύση; Να προσπαθήσει ο ήρωας, ο οποίος κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται τα προβλήματα της κοινότητας, να την αλλάξει; Να πείσει κάποιον για την αναγκαιότητα των αλλαγών; Να πάρει κόσμο μαζί του; Όχι... Απλά το σκάει... Η απάντηση λοιπόν στο καθεστώς της κοινότητας είναι εκείνη που έδιναν οι λιγοστοί ανατολικο-βερολινέζοι που είχαν τα κότσια να πηδήξουν πάνω από το τείχος Και πώς τελειώνει το μυθιστόρημα; Ε, αυτό νομίζω το ξέρει μόνο η συγγραφέας. Το τέλος είναι μη ικανοποιητικό με κάθε δικό μου μέτρο (αν και δεν συμφωνεί ο μέσος αναγνώστης, αν ρίξετε μια ματιά στις πωλήσεις αλλά και σε κριτικές που έχει δεχτεί το βιβλίο) Τέλος, ανικανοποίητο με άφησε και η γραφή της συγγραφέως. Τεχνικά, δεν έχει τα εργαλεία και τα εφόδια να φτιάξει κάτι καλό, η αφήγησή της δεν έχει δύναμη να σε κερδίσει. Αντίθετα τολμώ να πω ότι είναι από τα πιο μέτριο-(θα ήταν υπερβολή να πω «κακό») γραμμένα βιβλία που έχω διαβάσει 2.5 + 2.0 = 4.5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted April 10, 2011 Share Posted April 10, 2011 Thomas M. Disch- Στρατόπεδο Α: Σ' ένα μελλοντικό κόσμο η γη μαστίζεται από πυρηνικό πόλεμο. Ο αμερικανικός στρατός κρατά σ' ένα στρατόπεδο πολικούς κρατουμένους στους οποίους πειραματίζεται με φάρμακα που θα αυξήσουν αρχικώς την ευφυία τους, και θα τους οδηγήσουν στη συνέχεια στον θάνατο. Αυτό συμβαίνει για να διευρυθούν τα πεδία στην πολεμική τεχνολογία. Παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα του στρατοπέδου μέσα από το ημερολόγιο ενός από τους κρατουμένους. Ημερολόγιο το οποίο με τον τρόπο που ήταν γραμμένο εμένα δεν μου άρεσε. Το φιλοσοφικό του στυλ, οι ακατάπαυστες αναφορές του σε πραγματικά και φανταστικά πρόσωπα και γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας, και η συνεχής αλλαγή ύφους με κούρασαν. Καλή ιδέα αλλά κακή ( ; ) εκτέλεση. Αφήνω μία επιφύλαξη γι' αυτό γιατί είναι δύσκολο βιβλίο που απαιτεί προσοχή από τον αναγνώστη, προσοχή που εγώ δεν του έδωσα. Για την καλή λοιπόν ιδέα αλλά για το αδιάφορο γράψιμο θα βάλω 3.5+3= 6.5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 17, 2011 Share Posted April 17, 2011 Flowers for Algernon, Daniel Keyes Μετά τον πόλεμο, ιδιαίτερα τις δεκαετίες του '50 & '60 ο δυτικός κόσμος περνούσε ένα παρατεταμένο «μήνα» του μέλιτος, με πλούτο, αισιοδοξία και πίστη στην επιστήμη: Τα πάντα είναι δυνατά για το καλό της ανθρωπότητας. Οι ιστορίες εφ (μυθιστορήματα, διηγήματα, ιδίως κόμιξ και παλπ) ήταν ποτισμένα με αυτό το ιδανικό -για αυτό ιστορίες όπως το Flowers που προσεγγίζουν το θέμα και την κοινή πίστη από διαφορετική σκοπιά, με διαφορετικό ύφος και τρόπο, με άλλη ωριμότητα, με άλλο από το αναμενόμενο τέλος και επιπλέον, έχουν και λογοτεχνικά χαρίσματα, ξεχωρίζουν. Ένας άνδρας με χαμηλή νοημοσύνη (IQ 68, που δείχνει ένα άνθρωπο καθυστερημένο μεν αλλά με δυνατότητες αυτοεξυπηρέτησης, χαμηλού επιπέδου εργασίας και γενικά μιας κάποιας κοινωνικής ζωής) επιλέγεται να είναι ο πρώτος που θα υποστεί μια θεραπεία αύξησης της νοημοσύνης του που θα τον εκτοξεύσει σταδιακά στα επίπεδα της διάνοιας. Ως θέμα, καταλαβαίνω ότι εκ πρώτης όψης δεν θα προσελκύσει τον αναγνώστη: Μοιάζει μάλλον ανιαρό και γερασμένο. Μπορεί και να είναι -αλλά ο Κeyes κατορθώνει να φτιάξει με αυτό ένα masterpiece της λογοτεχνίας. Τίποτα δεν είναι απλό για τον Τσάρλι, που καθώς ωριμάζει (η ευφυΐα του) αντιλαμβάνεται πλέον με άλλο μάτι τον κόσμο και τις δυσκολίες του (το σεξ μια από αυτές) ενώ οι αναμνήσεις από την προγενέστερη ζωή του ξεκαθαρίζουν σαν τοπίο σε ομίχλη που χάνεται και αποκτούν νόημα: Ο Keyes κατορθώνει με δεξιότητα και ευαισθησία να συνθέσει τις σχέσεις του Τσάρλι σε διαφορετικές φάσεις του εαυτού του με τη μητέρα του, την αδελφή του, τον πατέρα του, τους πρώην συμμαθητές του, τους συνάδελφους του στο φούρνο που εργαζόταν κάνοντας τα πιο απλά θελήματα, τους επιστήμονες που τον παρακολουθούν, την ελκυστική γειτόνισσά του και πολλούς ακόμα. Καθώς η ιστορία ξετυλίγεται και ο αναγνώστης αρχίζει να αντιλαμβάνεται πού μπορεί να οδηγηθεί, δεν συγκρατεί τη συγκίνησή του -τουλάχιστον εγώ δεν το κατόρθωσα. Αξεπέραστη η επίσκεψη στο άσυλο και η συνάντηση με την οικογένειά του. Διαβάστε αυτό το βιβλίο αν θέλετε να γνωρίσετε ένα εφ αριστούργημα διαφορετικό από τα συνηθισμένα. 5.5 + 4.0 = 9.5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eroviana Posted April 17, 2011 Share Posted April 17, 2011 Οι Σειρήνες του Τιτάνα, Kurt Vonnegut 5+3=8 Time Machine, H.G. Wells 3+2=5 The Dispossessed, Ursula K. Le Guin 5+4=9 Lord of Light, Roger Zelazny 3.5+4=7.5 Ε, ναι λοιπόν, 5 χρόνια μετά την πρώτη μου βαθμολογία, ιδού! Και τι χαρά που έτσι θα μπει επιτέλους στη λίστα και το "Σειρήνες του Τιτάνα". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 18, 2011 Share Posted April 18, 2011 (edited) Πέντε χρόνια, ναι! Το ξεκίνησα 2006, Θεέ μου, πότε πήγε 2011; χεχε Με την ευκαιρία, ένας μοντεράτορας ας αλλάξει τον υπότιτλο του τόπικ με τις βαθμολογίες σε «5ο έτος... κλπ.» Τι έχουμε πετύχει: Με τη συμμετοχή 36 (!) μελών ως τώρα (κάποια από τα οποία δεν γράφουν πια στο φόρουμ...) φτάσαμε τις 860 (!) αξιολογήσεις, έχοντας φτιάξει ένα αρκετά καλό (από στατιστική άποψη) πίνακα με τα βιβλία που τα μέλη θεωρούν καλά -και συνεχίζουμε. Thanks eroviana και λοιποί! Και τι χαρά που έτσι θα μπει επιτέλους στη λίστα και το "Σειρήνες του Τιτάνα". Μπαίνει και σε καλή σειρά. Γενικώς υπάρχουν ανακατατάξεις, ελπίζω να ανεβάσω τον ανανεωμένο πίνακα το ερχόμενο Σάββατο. Ως τότε ρίξτε όλοι μια ματιά, μήπως σπρώξουμε και άλλους τίτλους στην 50άδα... Edited April 18, 2011 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted April 18, 2011 Share Posted April 18, 2011 Εννοείς το topic με την λίστα; Fixed. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 18, 2011 Share Posted April 18, 2011 Ναι, εκείνο. Thanks. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 21, 2011 Share Posted April 21, 2011 (edited) This Island Earth του Raymond F. Jones Μια ιστορία γραμμένη το 1952 που δείχνει την ηλικία της και αξίζει να διαβαστεί μόνο από όποιον θέλει να γνωρίσει την pulp εφ στις καλύτερες στιγμές της. Ιπτάμενοι δίσκοι με τεράστια φινιστρίνια, που πετούν αθόρυβα σε εξωτικές βάσεις στη Σελήνη, εξωγήινοι που κρύβονται στους διαδρόμους και ένας τεράστιος διαγαλακτικός (!) πόλεμος. Μην περιμένετε όμως τίποτα άλλο: Μετά από μια καλή ιδέα και ένα ευχάριστο ξεκίνημα (ένας μηχανικός λαμβάνει ένα κατάλογο με σούπερ υλικά που δεν έχουν εφευρεθεί ακόμα) η ιστορία γίνεται κοινότοπη και η πλοκή της παντελώς ανέμπνευστη, χωρίς την ελάχιστη έκπληξη. Σε βαθμό που τελικά το μόνο twist είναι ότι δεν γίνεται... κανένα twist, παρά τη βεβαιότητα του αναγνώστη «δεν μπορεί... δεν μπορεί... κάπου εδώ θα...»! Ή, μάλλον, υπάρχει μια ενδιαφέρουσα στιγμή, όταν ένα συνδικάτο γίνεται το μόνο -προς στιγμή- εμπόδιο σε εξωγήινους με τεράστιες -κατά τα άλλα- δυνάμεις (εδώ ο Τζόουνς κάνει χιούμορ...) Ούτε στη γραφή διακρίνεται ο συγγραφέας, χωρίς πάντως να είναι κακός -είπαμε, το Island πρέπει να ήταν από τα πιο ποιοτικά κλασικά pulp μυθιστορήματα της εποχής του. Ωστόσο δεν μπορεί να μην σκεφτεί κανείς ότι άλλοι συγγραφείς έγραφαν ήδη εκείνη την εποχή σημαντικά έργα, όπως το Gather Darkness! (μια δεκαετία πριν αυτό!) ή το Foundation (συνομήλικο). Παρόλα αυτά: Οι περίεργοι και κυρίως οι ονειροπόλοι δεν θα δυσαρεστηθούν. 2.5 + 2.5 = 5.0 Edited April 22, 2011 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 1, 2011 Share Posted May 1, 2011 Hot Head του Simon Ings Ο συγγραφέας δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός εκτός αγγλόφωνου κοινού και αυτό ήταν το πρώτο του βιβλίο, στα 25 του (με όποιες αδυναμίες αυτό συνεπάγεται). Το θέμα του είναι καταρχάς πολύ ενδιαφέρον και ο Ings προσπαθεί να το αναπτύξει με πρωτοτυπία -για την εποχή (1992). Ένα μικρό κορίτσι, μουσουλμάνα, αναζητεί με τον πατέρα της καταφύγιο σε μια κατεστραμμένη περιβαλλοντικά ενωμένη Ευρώπη, πριν γίνει στρατιώτης που με ειδικά εμφυτεύματα θα πολεμήσει μηχανές που έχουν ανεξαρτητοποιηθεί στη Σελήνη. Κατόπιν επιστρέφει στη Γη όπου ζει σαν ξένη (έχει ανάγκη ακόμα και από έξω-σκελετό για να υποστηρίζει το αδυνατισμένο από την έλλειψη βαρύτητας κορμί της, συν ότι η επιστροφή στον πλανήτη με τα εμφυτεύματα είναι παράνομη) μέχρι τη στιγμή που ταξιδεύει για μια δεύτερη μάχη με τις μηχανές. Η αφήγηση είναι σε πολλά επίπεδα (μικρό κορίτσι, πρώτη μάχη, δεύτερη μάχη) και μέρος της γίνεται σε συνθήκες εικονικής πραγματικότητας (εμφυτεύματα... virtual reality... ήρωες στα σύνορα παρακμής και παρανομίας... απουσία ιδανικών και κεντρικής αρχής... όλα ένα cyberpunk μείγμα...). Τι κάνει καλά ο Ings: Η μικρή μουσουλμάνα που ταξιδεύει με τον πατέρα της σε μια κατεστραμμένη Ευρώπη είναι τόσο καλή, που θα άξιζε ένα μυθιστόρημα από μόνη της. Τι κάνει κακά ο Ings: Αντί να γράψει... το παραπάνω μυθιστόρημα μας πετάει σε ένα αφηγηματικό χάος που σήμερα είναι τόσο παρωχημένο ώστε το έργο του διαβάζεται με δυσκολία. 3.0 + 2.5 = 5.5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted May 1, 2011 Share Posted May 1, 2011 (edited) Καλά, το Ζωντανός Θρύλος, του Μάθεσον, είναι στη λίστα της επιστημονικής φαντασίας και δεν μου το είπε κανείς; Ας του δώσω μια αξιολόγηση. Ρίτσαρντ Μάθεσον - Ζωντανός Θρύλος: 5+4=9 Edited May 1, 2011 by BladeRunner Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 15, 2011 Share Posted May 15, 2011 Προηγούμενη αξιολόγηση την πρώτη Μαΐου; Καλά... Έρχονται δύο από εμένα: Ταξίδι στο Κέντρο της Γης και Centauri Device... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
phaethon Posted May 17, 2011 Share Posted May 17, 2011 Φισκαντόρο του Ντένις Τζόνσον 8,0 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted May 17, 2011 Share Posted May 17, 2011 Φισκαντόρο του Ντένις Τζόνσον 8,0 Πως σου φάνηκε; Το έχω στη βιβλιοθήκη μου, δόξα τον Θεό το βρήκα σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο, και θα το διαβάσω τις επόμενες μέρες. Φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον. Σου προτείνω το Άγγελοι, του ίδιου, μόνο που δεν είναι επιστημονική φαντασία, καμία σχέση, αλλά μου φάνηκε πάρα πολύ καλό. Μπορείς να το βρεις στο Μοναστηράκι... Είναι το πρώτο του βιβλίο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
karatasiospa Posted May 17, 2011 Share Posted May 17, 2011 Καποιες που χρωστάω εδω και καιρό: Jack Finney: The Body Snatchers 8 (5/3) Robert Charles Wilson: The Chronoliths 9 (5.5/3.5) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 17, 2011 Share Posted May 17, 2011 Δυο λέξεις για το Φισκαντόρο, παρακαλώ και εγώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
phaethon Posted May 17, 2011 Share Posted May 17, 2011 Λοιπόν. Το Φισκαντόρο αναφέρεται σε ένα περιβάλλον στο οποίο έχει προηγηθεί μία πυρηνική καταστροφή. Ουσιαστικά αναφέρεται σαν το τέλος του κόσμου από τους εναπομείναντες κατοίκους. Οι περιοχές με επιζώντες έχουν χωριστεί σε δύο ομάδες, τους απόβλητους και τους φυσιολογικούς. Το βιβλίο το βρήκα πολύ ενδιαφέρον διότι περιγράφει εξαιρετικά το συναισθηματικό κόσμο των πρωταγωνιστών και της αναδυόμενης κοινωνίας, όπου δεν υπάρχουν βιβλία. οι θρησκείες μπερδεύονται με αστείες δοξασίες και κύρια ασχολία είναι το ψάρεμα και ο αγώνας για επιβίωση. Και θεωρώ μεγάλη επιτυχία του συγγραφέα το γεγονός ότι δεν αναλώνεται σε άσκοπες περιγραφές, αλλά μέσα από την γραφή του αναφέρεται σε θέματα όπως ο θάνατος, η αρχή και το τέλος, η αδυναμία του ανθρώπου στο να κατανοήσει οτιδήποτε΄άγνωστο αλλά και να προσδιορίσει τον εαυτό του σε ένα περιβάλλον ξένο και απειλητικό. Και τελικά σου αφήνει μία ενοχλητική γεύση που εμένα μου δείχνει ότι μόνο αδιάφορο ΄δεν είναι το βιβλίο. Ο Ντένις Τζόνσον αν και δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός εδώ, στην Αμερική έχει πολύ καλύτερη φήμη. Τα βιβλία του (και οι άγγελοι, που αναφέρει ο Γιώργος παραπάνω), θεωρούνται κλασσικά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 18, 2011 Share Posted May 18, 2011 (edited) The Centauri Device, M. John Harrison Τελειώνοντάς το έχω ανάμεικτα συναισθήματα: Χωρίς αμφιβολία καλογραμμένο και ευφυές, θα... ωφελούταν από καλύτερη πλοκή. Ίσως αυτό που εμένα φαίνεται ότι λείπει, είχε λιγότερη σημασία για τον αναγνώστη της εποχής του, όμως σήμερα η αδυναμία αυτή είναι καίρια. Ας τα πάρουμε με τη σειρά: Ο Χάρισον ήταν από τους πιο προοδευτικούς εφ συγγραφείς στη δεκαετία του '60 και '70 και υπεύθυνος σύνταξης του βρετανικού new wave περιοδικού new worlds. Από κει πέρασαν πολλές προσωπικότητες του νέου κύματος και γενικότερα η επιρροή του περιοδικού και της ομάδας γύρω από αυτό ήταν μεγάλη. Εκείνη την περίοδο έγραψε και το Σεντόρι, με κύριο στόχο (όπως καταλαβαίνω, χωρίς να έχω διαβάσει κάποια συνέντευξή του) να σατιρίσει το πολιτικό σκηνικό της εποχής, παρωδώντας και τις καθεστηκυίες αντιλήψεις για το πώς γράφουμε εφ. Η αρχική του ιδέα είναι έξοχη: Στην Γη (που εν μέρει είναι κατεστραμμένη από πολέμους και σε κάποιες περιοχές της εγκαταλειμμένη) και στα συστήματα που εξαρτώνται από αυτήν, κυριαρχούν πλέον δύο στρατόπεδα, οι Ισραηλινοί (φιλο-καπιταλιστές) και οι Άραβες (φιλο-σοσιαλιστές). Δεν είναι φυσικά μόνο Ισραηλινοί / Άραβες αυτοί που απαρτίζουν τα δύο στρατόπεδα, αλλά και όλα τα πρώην έθνη της Γης που έχουν απορροφηθεί πλέον σε αυτά. Μαζί τους ακόμα δύο ομάδες, μια εκπληκτική (ως σύλληψη) θρησκευτική σέκτα και μια καλο-οργανωμένη ομάδα αναρχικών γυροφέρνουν γύρω από ένα στόχο, την απόκτηση (και μαζί την κατανόηση, λειτουργία και εκμετάλλευση) ενός εξαρτήματος που κατασκεύασαν πεθαίνοντας (τους εξόντωσαν οι γήινοι, κάνοντας γενοκτονία) οι κάτοικοι του πλανήτη Σεντόρι τάδε. Μέσα σε αυτό σκηνικό κινείται ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος: ένας απόκληρος φορτηγατζής του διαστήματος που είναι γόνος Σεντόριου - Γήινου ζευγαριού και ίσως ο μόνος με σεντόρια γονίδια εν ζωή. Πολύ σύντομα αντιλαμβάνεται ότι όλοι τον θέλουν κοντά τους και τον χρειάζονται -ανάμεσά τους ακόμα και ο διοργανωτής του πιο μακροχρόνιου πάρτι στην ιστορία, που κρατάει δεκαετίες! Άλλοτε στα πάνω του, άλλοτε στα κάτω του, αλλά ποτέ δεν σταματά. Πείτε μου, δεν είναι καταπληκτική ιδέα να υπάρχει τέτοιο πάρτι; Από μόνη της θα μπορούσε να αποτελέσει τον καμβά χωριστού μυθιστορήματος η σειράς διηγημάτων! Όλα αυτά μοιάζουν πνευματώδη και εμπνευσμένα, και μαζί με την εξίσου γοητευτική (στιγμές στιγμές) γλώσσα του Χάρισον με την οποία ο συγγραφέας φτιάχνει υπέροχες εικόνες και ζωντανές περιγραφές εξηγούν γιατί το βιβλίο θεωρείται ένα masterwork, ιδιαίτερα μέσα στο context της δεκαετίας που γράφηκε. Τι δεν πάει καλά; Όπως είπα, ουσιαστικά η πλοκή απουσιάζει. Η αφήγηση συχνά πλατειάζει καθώς ακολουθεί τον Τρακ, τον φορτηγατζή καπετάνιο, από τα χέρια του ενός στα χέρια του άλλου -και ενδιάμεσα, στο διαμέρισμα της γυναίκας του που έχει εγκαταλείψει ενώ εκείνη δεν έχει πάψει να νοιάζεται. Ως το τέλος, ο αναγνώστης αναμένει διαρκώς την ανατροπή που δεν έρχεται και μάλλον απογοητεύεται. Ίσως πάλι εξαρτάται από τη διάθεση: Αν το διαβάσετε ως ποίημα, μπορεί να μείνετε περισσότερο ικανοποιημένοι... Τέλος, στα αρνητικά και η εμμονή του Χάρισον να καταγγείλει όλες (σχεδόν: τη γλιτώνουν εν μέρει οι αναρχικοί) τις ιδεολογίες, πράγμα εύκολο από τη στιγμή που οι φορείς τους είναι καρικατούρες... Ανάμεικτα λοιπόν τα συναισθήματα, αβέβαιη και η πρότασή μου: Διαβάστε το αν λατρεύετε την καλοδουλεμένη γλώσσα, τις εικόνες και σας ελκύει οποιοδήποτε τμήμα από το σκηνικό του μυθιστορήματος που σας περιέγραψα παραπάνω. ΥΓ. Θα ήθελα πολύ να διαβάσω σχόλια από άλλους αναγνώστες αυτού του βιβλίου (Μορτ, το τέλειωσες;)... 3.5 + 4.0 = 7.5 Edited May 19, 2011 by nikosal 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 22, 2011 Share Posted May 22, 2011 Ταξίδι στο Κέντρο της Γης, Ιούλιος Βερν Έχοντας κάπου 30 χρόνια να διαβάσω Βερν, είχα μείνει με την εντύπωση ότι είναι «εφηβικός» ή «παρωχημένος» και δεν είχε πράγματα να μου πει σήμερα. Τι λάθος! Το Ταξίδι στο Κέντρο της Γης έβαλε το συγγραφέα στην αντίληψη που έχω για την εφ, στη σωστή του θέση -ψηλά, ανάμεσα στους κορυφαίους συγγραφείς του φανταστικού! Όχι ότι δεν φαίνεται η ηλικία του έργου. Αλίμονο, μετά από 145 (!) χρόνια θα ήταν τρελό να απαιτεί κανείς κάτι τέτοιο. Αλλά δεν έχει καμία σημασία -και το Έγκλημα και Τιμωρία, για παράδειγμα, δείχνει την ηλικία του. Εδώ την καταλαβαίνεις στον τρόπο της αφήγησης, στο ύφος και κυρίως στο επιστημονικό μέρος, όπου φυσικά το έργο δεν στέκει (ναι... δεν στέκει... τι να γίνει; Δεν υπάρχουν απέραντες θάλασσες, σαν τη Μεσόγειο σε γιγάντια σπήλαια, 150 χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια, σε... μεσογειακή θερμοκρασία, ούτε φυσικά μπορείς να βγεις από εκεί πάνω σε μια σχεδία που επιπλέει στη λάβα ενός ηφαιστείου!) Αλλά τα ίδια πράγματα που δεν στέκουν επιστημονικά (και δεν στέκουν πλέον επιστημονικά τα περισσότερα έργα εφ που γράφηκαν ως το 1960) είναι εκείνα που δίνουν τη χάρη στο βιβλίο, αφού αποδεικνύουν πόσο μεγάλη, πόσο μαγική, πόσο πλούσια μπορεί να γίνει η φαντασία ενός ανθρώπου, που φαντάστηκε και έβαλε στο χαρτί αυτό το υπέροχο ταξίδι στο κέντρο της γης. Σημείωση: Ένα τμήμα μόνο των επιστημονικών περιγραφών έχει «καταρρεύσει». Σε άλλα, ο Βερν άριστα καταρτισμένος (είναι προφανές ότι έχει μελετήσει στα σοβαρά γεωλογία πριν γράψει αυτό το έργο) κατορθώνει να μένει ακριβής και όπου υπερβάλλει το κάνει στηρίζοντας τα πόδια του σε δεδομένα ή πιθανές στην εποχή του εικασίες, ώστε ο κόσμος του και το ταξίδι να μην γίνεται καρικατούρα. Αυτά για τα «επιστημονικά». Γιατί εκεί που ο Βερν δείχνει την κλάση του, είναι (όπως είπα) στη φαντασία, στην πλοκή, στην άριστη γραφή και στο καταπληκτικό του χιούμορ -ναι! Δεν θυμόμουν ότι έχει τόσο όμορφη αίσθηση του χιούμορ! Εν κατακλείδι: Τώρα καταλαβαίνω γιατί αυτός ο άνθρωπος έκανε εντύπωση και μεταφραζόταν αστραπιαία στα αγγλικά, στην εποχή του. Ήταν απλά, ως συγγραφέας του φανταστικού, πολλά χρόνια μπροστά και ήταν τυχεροί οι σύγχρονοί του αλλά και εμείς που τον διαβάσαμε (ειδικά εμείς, που για κάποιο λόγο που θέλει συζήτηση, τον γνωρίσαμε μικροί). Διευκρινίζω ότι η βαθμολογία που δίνω είναι για μας, εδώ και τώρα, και όχι κρίνοντας ότι «ήταν καλό έργο στην εποχή του». 4.5 + 4.0 = 8.5 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Darkchilde Posted May 23, 2011 Share Posted May 23, 2011 The Windup Girl - Paolo Bacigalupi Το βιβλίο δίνεται μέσα από την σκοπιά 5 διαφορετικών χαρακτήρων, κάθε κεφάλαιο και ένας χαρακτήρας. Θα έλεγε κανείς ότι θα ήταν κουραστικό ή βαρετό, αυτή η συνεχής αλλαγή από χαρακτήρα σε χαρακτήρα, και όμως αυτό δεν συμβαίνει σε κανένα σημείο του βιβλίου. 5 διαφορετικοί χαρακτήρες και στην αρχή δεν βλέπεις όλα τα νήματα με τα οποία συνδέονται όλοι αυτοί οι χαρακτήρες, αλλά σιγά σιγά το κουβάρι ξετυλίγεται μέσα από την διήγηση της ιστορίας. Ο κάθε χαρακτήρας έχει την δική του ατζέντα για ότι κάνει, αλλά όλοι έχουν έναν κοινό σκοπό: την επιβίωση. Το μυθιστόρημα είναι τοποθετημένο σε έναν μελλοντικό, δυστοπικό κόσμο, όπου το πετρέλαιο έχει τελειώσει και υπάρχει τεράστια οικολογική καταστροφή. Η όλη υπόθεση διαδραματίζεται σε μία μελλοντική Bangkok, στο βασίλειο της Ταϋλάνδης. Εχθές το τέλειωσα, και όμως είναι από τα βιβλία που σου μένουν μέσα στο μυαλό, χαραγμένα. Αν πω οτιδήποτε άλλο θα κάνω spoiler, οπότε το μόνο που θα πώ, είναι ότι η γραφή είναι αρκετά πλούσια, οι χαρακτήρες ανθρώπινοι, με τις αδυναμίες τους... Θεωρώ ότι άξια σάρωσε τα βραβεία Hugo και Nebula πέρισυ. Τελική βθμολογία : 10 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 26, 2011 Share Posted May 26, 2011 Το wind up girl νομίζω θα το διαβάσω πολύ σύντομα: Μόλις... φτάσω στο Β. Replay, Ken Grimwood Ταξίδι στο χρόνο... χωρίς μηχανή. Μετά τη Mέρα της Mαρμότας, τη γνωστή ταινία με τους Μάριε / ΜακΝτάουελ, άλλο ένα έργο που μας βάζει να σκεφτούμε πώς εκμεταλλευόμαστε τη μέρα μας, το χρόνο μας, τη ζωή μας. Τι θα αλλάζαμε αν γυρνούσαν όλα ξανά στην αρχή; Δεν το κάνει βέβαια με κανένα διδακτικό τρόπο, αλλά με μια ευφυή ιδέα, ένα έξοχο setup και άριστη γραφή. Must read για όσους αναρωτιούνται τι πρέπει να κάνουν αύριο το πρωί! 4.5 + 4.0 = 8.5 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted May 27, 2011 Share Posted May 27, 2011 Τα τρία στίγματα του Πάλμερ Έλντριτς. Ένα από τα καλύτερα βιβλία του Philip Dick, και ένα από τα καλύτερα βιβλία επιστημονικής φαντασίας που έχω διαβάσει. Κλασικός Φίλιππας. Παρανοϊκές ιδέες, σοβαρή πλοκή με μυστήριο και πολλές εκπλήξεις, ναρκωτικά, μπλέξιμο πραγματικότητας και φαντασίας, πλούσιοι άντρες με μεγάλη δύναμη και πολλές επιρροές, συνωμοσίες και μηχανορραφίες, και ερωτευμένα ζευγάρια που ψάχνουν την γαλήνη και την ηρεμία. Χρειάζεται προσοχή στα σημεία που μπλέκεται η πραγματικότητα με την φαντασία των πρωταγωνιστών, μπορεί να χάσει κανείς την μπάλα αν δεν "πιάσει" τι θέλει να πει ο συγγραφέας, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ καλό, αν όχι τέλειο. Η γραφή καταπληκτική, στο ίδιο επίπεδο με το UBIK, το Κυλήστε δάκρυά μου είπε ο αστυνομικός και το Ονειρεύονται τα Ανδροειδή ηλεκτρικά πρόβατα;, που είναι τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει από Philip Dick. Τι να του βάλω; 9 ή 9.5; Μετά από λίγη σκέψη, 9.5! Φίλιπ Ντικ - Τα τρία στίγματα του Πάλμερ Έλντριτς: 5.5+4=9.5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 27, 2011 Share Posted May 27, 2011 ...και αν δεν κάνω λάθος είναι η πρώτη μόλις αξιολόγησή τους... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted May 27, 2011 Share Posted May 27, 2011 Ούτε καν μία για καθε στίγμα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
phaethon Posted May 28, 2011 Share Posted May 28, 2011 Ούτε καν μία για καθε στίγμα... Ε, ας βάλω εγώ μία αξιολόγηση για το δεύτερο στίγμα. 9,0 για ένα βιβλίο που έχω διαβάσει τουλάχιστον τέσσερις φορές, μιας και είχα ξεμείνει με αυτό σε φυλάκιο στο στρατό (άτιμη Δάμνια τι θυμήθηκα τώρα...). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 28, 2011 Share Posted May 28, 2011 Πω πω... Όποιος είναι τρίτος θα στιγματιστεί για όλη του τη ζωή... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.