Aξιολόγηση καλύτερων βιβλίων ΕΦ

[karatasiospa]

William Tenn: Of Men and Monsters 9 (6/3)

 

 

Ναι τελικα οι ανθρωποι εξαπλώθηκαν στο διάστημα και κατεκτησαν επιτελους την θέση που τους αξίζει............. ως παράσιτα!!

 

Ενα σατιρικό βιβλίο αλλα σατιρικό ως εκ του αποτελεσματος. Καλλογραμμένο σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφερον αλλα ο τόνος του σοβαρός χωρίς ειρωνίες η σαρκασμούς η οτιδήποτε παρόμοιο που να θυμίζει σάτιρα. Μέχρι να φτάσεις στις τελευταίες 30 σελίδες νομίζεις ότι διαβάζεις μια "κλασσικού" τύπου ιστορία επ. φαντασίας πολύ εενδιαφέρουσα σίγουρα αλλά όχι σατιρική. Το τέλος πάντως είναι μια γερή γροθιά για οποιονδήποτε νομίζει ότι η ανθρωπότητα είναι η κορύφωση της δημιουργίας, αν και γράφεται με ένα τρόπο λες και λέι κάτι αυτονόητο!

[karatasiospa]

Vernor Vinge: Children of the Sky 6(3,5/2,5)

 

Aπογοήτευση. Ειλικρινά δεν περίμενα ότι θα έβαζα τόσο χαμηλό βαθμό σε βιβλίο του Vinge. Αλλά τα A fire upon the deep και A deepness in the sky είχαν δημιουργήσει πολύ υψηλές προσδοκίες που αυτό το βιβλίο (που έρχεται μετά από πολλά χρόνια αναμονής) απέχει πολύ από το να τις έχει καλύψει.

Κατ'αρχήν μια συμβουλή: μην διαβάσετε αυτό το βιβλίο αν δεν έχετε διαβάσει πιο πριν το A fire upon the deep καθότι είναι καθαρό sequel και δεν μπορει να γίνει κατανοητό αν δεν έχετε διαβάσει το προηγούμενο.

 

Επί του θέματος τώρα: το A fire upon the deep ήταν large scale και αρκούντως φουτουριστική space opera που την διάβαζες με κομμένη την ανάσα.. Οχι το Children of the Sky Δεν είναι απλά το ότι είναι αποκλειστικά planet bound, αυτό από μόνο του δεν είναι κακό αν και ηδη σε απογοητεύει κάπως μια που δεν ήταν αυτό που περίμενα. Το πρόβλημα βρισκεται στην ιστορία αυτή καθεαυτή: 400 σελίδες μάλλον κοινότυπης πολιτικής ίντριγκας που σε κάποια σημεία χάνει κυριολεκτικά κάθε ενδιαφέρον. Ο κεντρικός villain ειναι εντελώς sketchy ως χαρακτήρας και η εξήγηση των πράξεων του σχεδόν ανύπαρκτη. Οι δε πραξεις του σχεδόν βλακώδεις. Επιπλέον το βιβλίο ελάχιστα προωθεί την κύρια ιστορία που ξεκίνησε στο A fire upon the deep με το blight το οποίο μόλις που αναφέρεται στο βιβλίο. Η γραφή αρκετά καλή αν και σε κάποια σημεία πλατιάζει. Πάντως το βιβλίο δεν είναι το page turner που ήταν το προηγούμενο (και τα υπόλοιπα βιβλία του συγγραφέα)

 

Στα θετικά του βιβλίου ο πλούσιος κόσμος των Tines μια από τις πιο πλούσια χτισμένες εξωγήινες κοινωνίες που εχουν δημιουργηθεί ποτέ.

 

Δεδομένου ότι το βιβλίο δεν κλείνει την ιστορία ας ελπίσουμε ότι το επόμενο της σειράς θα είναι καλύτερο.

Edited December 26, 2011 by karatasiospa

[nikosal]

Make Room! Make Room! Harry Harrison

 

Γραμμένο στα μέσα της δεκαετίας του '60, εξιστορεί τη ζωή ενός αστυνομικού στις ΗΠΑ του 1999 που δυναστεύονται από την υπερπληθυσμό και τη ρύπανση του περιβάλλοντος. Τα δύο αυτά (το δεύτερο υπονοείται) φαίνεται να έχει υπονομεύσει κάθε παραγωγική δραστηριότητα, ώστε οι citizens να ζουν σε άθλιες συνθήκες, χωρίς ουσιαστικά να εργάζονται (μόνο μαύρο εμπόριο, κάτι τέτοιο και μετά θυρωροί, αστυνομικοί, σωματοφύλακες) ζώντας αποκλειστικά από τα βοηθήματα του κράτους, που μόλις και επιβιώνει. Κρέας, ψάρι, λάδι αλλά και πετρέλαιο κλπ. έχουν εξαφανιστεί. Η κοινωνία που περιγράφει ο Χάρισον είναι εντυπωσιακή, η πλοκή όμως της ιστορίας παίζει δεύτερο ρόλο, κυρίως ο ήρωας (αν μπορώ να πω την κοινοτοπία) είναι η πόλη. Δεν ξέρω αν ο Χάρισον είδε το μυθιστόρημα ως πρόγνωση, αν ναι ίσως έχει πέσει μισό, ένα αιώνα έξω ή και τελείως έξω, αλλά αυτό ως συνήθως δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Πάντως, νομίζω ότι δίκαια μπορεί να συμπεριληφθεί στα κλασικά εφ έργα της εποχής του.

 

4.5 + 3.5 = 8.0

Edited December 26, 2011 by nikosal

[BladeRunner]

Τα τρία πρώτα βιβλία της χρονιάς, εντάξει το ένα το τελείωσα λίγες ώρες πριν μπει ο χρόνος αλλά δεν πειράζει .

 

Άγρια νύχτα. Ο Νόρμαν Σπίνραντ είναι μέσα στους τρεις αγαπημένους μου συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας, μετά τον Φίλιπ Ντικ και ίσως τον Ντάγκλας Άνταμς. Όλα του τα βιβλία έχουν βαθιά πολιτικές προεκτάσεις και είναι γραμμένα από πολύ καλά έως εξαιρετικά, με σκληρή γλώσσα, με συχνή χρήση αργκό και βρισιών. Έτσι και αυτή η μικρή νουβέλα, η Άγρια Νύχτα, περιγράφει ένα σκληρό κόσμο, μια παρηκμασμένη Αμερική, που είναι χωρισμένη σε διάφορες τάξεις και έχει υποστεί πολλές οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές ανακατατάξεις. Η γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι ανάλογη του κόσμου που περιγράφεται, δηλαδή πολύ σκληρή, οι περιγραφές όλων όσων συμβαίνουν είναι παραστατικές και αληθινές, νιώθει κανείς την μιζέρια, την παρακμή και την βρώμα που επικρατεί, γενικά είναι ένα δυνατό σφηνάκι που αξίζει να διαβαστεί. Δεν είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχει γράψει ο Σπίνραντ, αλλά σίγουρα είναι καλό. Στα αδιάβαστα από Σπίνραντ έχουν μείνει μόνο το Πασίφικα και το Η μηχανή του ροκ & ρολ, και επειδή θέλω να διαβάσω όσο το δυνατόν περισσότερα βιβλία του και λαμβάνοντας υπόψιν ότι τα αγγλικά που χρησιμοποιεί είναι σίγουρα απαιτητικά, ελπίζω σε μετάφραση και άλλων του έργων, όπως π.χ. The Iron Dream, Child Of Fortune, The Men In The Jungle, Songs From Stars, The Void Captain's Tale, Russian Spring κ.α.

 

Νόρμαν Σπίνραντ - Άγρια νύχτα: 4+3.5=7.5

 

Στενές επαφές τρίτου τύπου. Έχοντας δει την ταινία, πριν αρκετό καιρό βέβαια οπότε δεν θυμάμαι και τα πάντα, ήξερα πάνω κάτω τι θα γίνει και θυμόμουν αρκετές σκηνές, οπότε δεν ήταν ένα βιβλίο από το οποίο περίμενα εκπλήξεις. Η γραφή ήταν αρκετά καλή, σε μερικά σημεία μάλιστα πολύ καλή, ενώ περίμενα να ήταν κάπως επίπεδη και βαρετή. Οι χαρακτήρες δεν ήταν και άσχημα σκιαγραφημένοι και η γενική εξιστόρηση ήταν μια χαρά, η όλη ατμόσφαιρα μου άρεσε φυσικά, αλλά δεν δόθηκαν και ιδιαίτερες λεπτομέρειες στις πιο μυστηριώδης και πνευματικές σκηνές. Γενικά σαν βιβλίο είναι αρκετά αξιόλογο, όχι απλώς ένα "άνοστο" screenplay με πολλούς διαλόγους και ελάχιστες περιγραφές, αλλά δεν ήταν και κάτι το συγκλονιστικό, ούτε μάθαινες περισσότερα πράγματα από την ταινία. Όσοι έχετε το βιβλίο και δεν έχετε δει την ταινία, νομίζω ότι είναι καλύτερα να δείτε την ταινία πρώτα.

 

Στίβεν Σπίλμπεργκ - Στενές επαφές τρίτου τύπου: 4+3=7

 

Λαθρεπιβάτης για τον Άρη. Κλασικό παλπ μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του '30, που δείχνει τα χρονάκια του, χωρίς να είναι κακό αλλά μάλλον μέτριο. Είναι μόλις το δεύτερο βιβλίο του Γουίνταμ που διαβάζω, το πρώτο ήταν το κλασικό Η ώρα των Τριφίδων που φυσικά ήταν κλάσεις ανώτερο, αλλά και τελείως διαφορετικό, άσε που γράφηκε καμιά εικοσαριά χρόνια αργότερα. Λοιπόν, το σενάριο απλό: Βρισκόμαστε κάπου στο 1980 στην Αγγλία, όπου ένας ειδικός μηχανικός καταφέρνει και φτιάχνει έναν πύραυλο για να πετάξει στο διάστημα, με κύριο προορισμό τον πλανήτη Άρη. Μαζεύει και άλλα τέσσερα άτομα της εμπιστοσύνης του, και τελικά μετά από κάποια απρόοπτα και ίσως κάποιες απόπειρες δολιοφθοράς από μέρους άλλης χώρας που είχε τους ίδιους σκοπούς, το ταξίδι αρχίζει. Στις αρχές αυτού του μακρινού ταξιδιού όμως, ανακαλύπτεται ένας λαθρεπιβάτης, που θέλει να δει τι υπάρχει στον Άρη. Τέλος πάντων, οι ταξιδιώτες φτάνουν στον Άρη, βλέπουν κάτι μηχανές και διάφορα άλλα πράγματα και μετά από λίγες περιπέτειες, γυρίζουν πίσω στη Γη. Γενικά το βιβλίο δεν είχε πολλή περιπέτεια, οι χαρακτήρες δεν είχαν και πολύ βάθος ούτε μπορώ να πω ότι συμπάθησα κανέναν, οι διάλογοι μερικές φορές θύμιζαν διαλέξεις και ήταν κάπως μεγάλοι, οι διάφορες μηχανές που περιγράφονταν μου θύμισαν παλπ ταινίες ΕΦ της δεκαετίας του '50 ή του '60 με τα μικρής ποιότητας εφέ, καταλάβατε. Τέλος πάντων, κλασικό έργο για το είδος του, αλλά με μέτρια αποτελέσματα. Η γενική ατμόσφαιρα ήταν καλή βέβαια και η γραφή ήταν αρκετά αξιόλογη, το βιβλίο διαβαζόταν γρήγορα και εύκολα, αλλά σε μερικά σημεία ήταν κάπως βαρετό. Αυτά.

 

Τζον Γουίνταμ - Λαθρεπιβάτης για τον Άρη: 3.5+3=6.5

Edited January 1, 2012 by BladeRunner

[nikosal]

Bibliography

Early novels published under other pen name

 

Foul Play Suspected (1935) (as John Beynon)

The Secret People (1935) (as John Beynon)

Planet Plane (1936) (as John Beynon; also known as The Space Machine and Stowaway to Mars)

 

Μάλιστα... Αυτό διάβασες, το τρίτο του μυθιστόρημα. Μεσολάβησε ο πόλεμος και όταν κάθισε ξανά να γράψει μυθιστόρημα (λέει το λήμμα στην Εγκυκλοπαίδεια της ΕΦ) εγκατέλειψε τα ταξίδια στο διάστημα και την pulp space opera και έγινε πολύ πιο ώριμος στη γραφή του: Τριφίδες, 1951.

 

Edited January 1, 2012 by nikosal

[BladeRunner]

Ναι, το ξέρω αυτό! Ελπίζω σε καμιά μετάφραση των κλασικών The Chrysalids, The Midwich Cuckoos, The Kraken Wakes, Chocky και λοιπά. Φαίνονται πάρα πολύ ενδιαφέροντα!

 

Άλλη μια κριτική/βαθμολόγηση τώρα:

 

Το νησί του Δρος Μορώ. Μόλις το δεύτερο βιβλίο που διαβάζω από αυτόν τον κλασικό συγγραφέα, το πρώτο ήταν το Ο αόρατος άνθρωπος, που μου φάνηκε πιο βαρετό και κατώτερο αυτουνού (αν και γενικά καλό ήταν). Λοιπόν, κλασικό έργο, πολυδιαβασμένο, δεν είναι φυσικά ο ορισμός της επιστημονικής φαντασίας, πιο πολύ το κατατάσσει κανείς στη κλασική λογοτεχνία, αλλά και πάλι στοιχεία φαντασίας υπάρχουν αρκετά, δεν χρειάζεται να έχει και διαστημόπλοια μέσα, οπότε το βάζω στη λίστα της επιστημονικής φαντασίας. Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και λίγο creepy η κεντρική ιδέα, αυτή η

μίξη διαφορετικών ειδών ζώων καθώς και οι προσπάθειες του Δόκτωρ Μορώ να τα εξανθρωπίσει, όσο γίνεται

, μπόλικες οι περιπέτειες στο νησί του Δρος Μορώ, γενικά διαβαζόταν γρήγορα και εύκολα. Η γραφή αρκετά καλή αν και σε σημεία έδειχνε τα χρονάκια της, παρόλα αυτά δεν βαρέθηκα σε κανένα απολύτως σημείο, το βρήκα πολύ ενδιαφέρον σαν βιβλίο. Είναι και μικρό σε μέγεθος, κλασικό, ενδιαφέρον, σίγουρα το προτείνω. Απόκτημα από κάποιο παλαιοβιβλιοπωλείο.

 

Χ. Τζ. Γουέλς - Το νησί του Δρος Μορώ: 4.5+3.5=8

Edited January 2, 2012 by BladeRunner

[BladeRunner]

Με ρυθμούς πολυβόλου, τελείωσα και το σατιρικό βιβλίο του Χάρι Χάρισον.

 

Μπιλ, ο ήρωας του Γαλαξία. Η πρώτη μου επαφή με αυτόν τον κλασικό και πολύ γνωστό συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας, που δυστυχώς στην Ελλάδα δεν του δόθηκε και τόση προσοχή όσο έπρεπε, τόσα καλά και κλασικά βιβλία έχει γράψει, μόνο δυο έχουν μεταφραστεί, το ένα ακριβούτσικο και το άλλο σπάνιο πλέον. Τέλος πάντων. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι από τα πιο αστεία και σατιρικά πολεμικά βιβλία που έχω διαβάσει, σατιρίζει τον πόλεμο, την στρατιωτική και μη γραφειοκρατία, τις κυβερνήσεις και άλλα πολλά. Δεν είναι ας πούμε μια ιστορία που θα την πάρει κανείς στα πολύ σοβαρά, αλλά είναι ένα πολύ ευχάριστο και καλογραμμένο ανάγνωσμα. Ο πρωταγωνιστής, ένα αγροτόπαιδο από κάποιον πλανήτη, κατατάσσεται όχι και τόσο οικειοθελώς (χε, χε!) στο στρατό, για να πολεμήσει ενάντια σε μια φυλή σαυροειδών (!), και μετά περνάει ένα κάρο περιπέτειες, ζει ένα κάρο τρελά σκηνικά, μπλέκει σε ένα κάρο τρελές ιστορίες, μέσω των οποίων γίνεται η όλη σάτιρα που προανέφερα. Σε κάποιο σχόλιο στο goodreads είδα ότι πιθανόν να σατιρίζει λίγο το Starship Troopers του Heinlein. Πιθανό αυτό, δεν το έχω έχω διαβάσει ακόμα (είναι προγραμματισμένο για φέτος), αλλά σίγουρα σατιρίζει όλη αυτή την στρατιωτική/πολεμική παράνοια. Η γραφή πολύ καλή, οι χαρακτήρες αστείοι και λίγο - πολύ καρικατούρες, και η ελληνική μετάφραση πολύ αξιόλογη. Το προτείνω το βιβλίο για ένα ανάλαφρο/σατιρικό πολεμικό space opera μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, με μπόλικο γέλιο και πολλές περιπέτειες.

 

Χάρι Χάρισον - Μπιλ, ο ήρωας του Γαλαξία: 5+3.5=8.5

Edited January 4, 2012 by BladeRunner

[nikosal]

Σφαγείο Αρ. 5, του Κερτ Βόνεγκατ

 

Ένα εμπνευσμένο βιβλίο για τον πόλεμο και το θάνατο: Ο στρατιώτης Μπίλι Πίλγκριμ συλλαμβάνεται αιχμάλωτος από τους Γερμανούς τις τελευταίες εβδομάδες του πολέμου και είναι «τυχερός» καθώς στέλνεται ως εργάτης σε μια πόλη που δεν κινδυνεύει από βομβαρδισμούς, τη Δρέσδη (δεν έχει στρατιωτικές εγκαταστάσεις και βιομηχανίες). Βέβαια κάπου τότε οι σύμμαχοι αποφασίζουν τον πιο δριμύ βομβαρδισμό του Β' ΠΠ, που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο σε λίγες ώρες πάνω από 100,000 κατοίκων της πόλης (κατά κύριο λόγο κάηκαν ζωντανοί). Ναι, στη Δρέσδη σκοτώθηκαν περισσότεροι άμαχοι από όσοι στη Χιροσίμα ή το Ναγκασάκι (αν και στις δύο αυτές πόλεις πολύς κόσμος πέθανε σταδιακά αργότερα)... Ο Πίλγκριμ όμως δεν στενοχωριέται τόσο για τους θανάτους, ξέρει ότι σε μια άλλη διάσταση είμαστε όλοι ζωντανοί και μπορούμε να επικεντρωθούμε σε αυτήν! Από πού το ξέρει; Από την περίοδο που είχε απαχθεί από τους κατοίκους του πλανήτη Τραλφαμαντόρ, για να αποτελέσει έκθεμα στο ζωολογικό τους κήπο.

 

Powerful narrative!

 

5.5 + 4.0 = 9.5

 

...και τώρα μόλις διαπίστωσα ότι έχω ανεβάσει την παρακάτω αξιολόγηση, από λάθος, στο τόπικ με τις βαθμολογίες. Την επαναλαμβάνω εδώ και ας τη σβήσει από εκεί κάποιος μοντ.

 

Roger Zelazny, The Dream Master

 

Νουβέλα (1965) που επεκτάθηκε - συμπληρώθηκε στο μυθιστόρημα που διάβασα (1966). Αν σκεφτεί κανείς ότι εκείνη την εποχή στη Δύση δεν είχε καλά καλά εδραιωθεί η φαρμακευτική ψυχιατρική (χρησιμοποιούταν ακόμα ηλεκτροσόκ...), πόσω μάλλον η ψυχανάλυση, ο Κυρίαρχος των Ονείρων είναι πολύ μπροστά από την εποχή του. Ο Πλάστης (Shaper, μάλλον, στο πρωτότυπο), ψυχίατρος, δημιουργεί με τη βοήθεια μηχανών μια εικονική πραγματικότητα στην οποία εισάγει ψυχωτικούς ασθενείς που κατόπιν θεραπεύει. Παραβαίνει όμως ένα κανόνα, καθώς ελκύεται από μια ιδιόμορφη πελάτισσα, που θέλει να κάνει το ίδιο επάγγελμα αν και της λείπει το πλέον απαραίτητο προσόν, η όραση. Σαν να θέλει ένας άνθρωπος που δεν ακούει, να γίνει κριτικός μουσικής. Η ιστορία ακολουθεί την πορεία που ο αναγνώστης φαντάζεται μέχρι το τέλος, χωρίς εκπλήξεις και ανατροπές. Μπροστά τότε, είπα, πίσω όμως τώρα, αφού η ιδέα έχει αναλυθεί καλύτερα, η αφήγηση έχει προβλήματα συνοχής και το τέλος είναι τηλεγραφικό, νομίζω δεν θα ικανοποιήσει ούτε τους φίλους του ΡΖ. Καλή η ιδέα του σκύλου που μιλάει, πάντως, ωραίες οι βόλτες με τα «αυτο-κίνητα» (κυριολεκτικά), συμπαθητικοί οι παράπλευροι ήρωες (γιος, φίλη, γιατρός από τη Βιέννη).

 

No Disaster, No Much Fun Either...

 

3.5 + 3.0 = 6.5

Edited January 5, 2012 by nikosal

[BladeRunner]

Ο εχθρός του Γαλαξία. Το δεύτερο βιβλίο που διαβάζω από Α. Ε. Βαν Βογκτ, μπορώ να πω ότι και αυτό με άφησε αρκετά ευχαριστημένο, χωρίς να ήταν κάτι το ιδιαίτερο ή το συγκλονιστικό. Βασίζεται σε κάποια διηγήματα του E. Mayne Hull, τα οποία ο Βογκτ τα "ένωσε" ώστε να αποτελέσουν ένα μυθιστόρημα. Φυσικά είναι ευδιάκριτο ότι το βιβλίο χωρίζεται σε πέντε ιστορίες, αλλά και σαν μυθιστόρημα μια χαρά μπορεί να θεωρηθεί. Είχε πολύ ενδιαφέροντα πραγματάκια, επιχειρηματίες του διαστήματος, συνωμοσίες, πλεκτάνες, μπόλικη περιπέτεια και διάφορα τεχνολογικά πραγματάκια που είχαν φάση, όπως π.χ. οι διάφορες μεταμορφώσεις που μπορούσε να πάρει ένας άνθρωπος, δηλητήρια εφτά ημερών, έλεγχος του νου, ρούχα που σε κάνουν αόρατο και διάφορα άλλα ωραία. Η γραφή χαρακτηριστική παλπ γραφή που όμως σε κανένα σημείο δεν με κούρασε, οι χαρακτήρες απλοί, γενικά μπορώ να πω ότι είναι από τα βιβλία που διαβάζονται εύκολα, έχουν το ενδιαφέρον τους, αλλά μέχρι εκεί. Για όσους ενδιαφέρονται, ο τίτλος στα αγγλικά είναι αυτός: Planets for sale. Η μετάφραση από τον Κάκτο μου φάνηκε εντάξει.

 

Α. Ε. Βαν Βογκτ - Ο εχθρός του Γαλαξία: 4.5+3=7.5

[Mesmer]

Ύστερα από παραίνεση του BladeRunner, μπαίνω κι εγώ στην παρέα σας, ξεκινώντας με τα βιβλία που διάβασα πρόσφατα.

 

Κόλπο ΑΕ - Φίλιπ Ντικ 5+3=8

 

Νόβα - Samuel Delany 5+3=8

 

Roadside picnic - Arcady & Boris Strugatsky 6+4=10

[BladeRunner]

Συνωμοσία του Σύμπαντος. Μετά το αριστουργηματικό Πικνίκ δίπλα στο δρόμο, αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο που διαβάζω από τους αδελφούς Στρουγκάτσκι, ελπίζοντας κάποια στιγμή να μεταφραστούν και άλλα έργα τους στα ελληνικά για να μην είναι το τελευταίο (εκτός και αν κάτσω να διαβάσω στα αγγλικά, χωρίς να έχω την ίδια ευχαρίστηση όμως). Πραγματικά οι τύποι είναι άπαικτοι. Στα του βιβλίου: Δεν είναι το κλασικό βιβλίο επιστημονικής φαντασίας με τα διαστημόπλοια, τα φουτουριστικά τοπία και τα διάφορα εξωγήινα όντα, είναι περισσότερο ένα μυστήριο και ίσως μια αλληγορία. Παράξενα έως ανεξήγητα πράγματα συμβαίνουν σε μια ομάδα επιστημόνων, οι οποίοι, ο καθένας στον τομέα του, είναι κοντά σε κάποια καταπληκτικά συμπεράσματα στις εργασίες που δουλεύουν. Δεν πρέπει να πω περισσότερα πάνω στην όλη υπόθεση όμως. Όλα τα γεγονότα συμβαίνουν μέσα σε λίγες μέρες και σε ένα μέρος. Μια πολυκατοικία. Χε, χε, ό,τι πρέπει για μια ταινία με χαμηλό μπάτζετ αλλά καλό σενάριο, έτσι; {Νομίζω ότι έχει γίνει και ταινία, ελληνικής παραγωγής (!), αλλά δεν βρίσκω βίντεο}. Τεχνικά ζητήματα: Η πλοκή είναι πολύ αξιόλογη και η γενική ιδέα πολύ δυνατή, η εξέλιξη της υπόθεσης πολύ ενδιαφέρουσα και ανυπομονείς να φτάσεις στο τέλος για να δεις που θα καταλήξει η όλη τρελή ιστορία, οι χαρακτήρες αληθινοί, ζωντανοί, ενδιαφέρεσαι γι'αυτούς, οι διάλογοι πέρα για πέρα αληθινοί και όχι άσχετοι, η γραφή καταπληκτική, ευχάριστη, με μπόλικο χιούμορ, δεν σου μαυρίζει την ψυχή και ας τραβάνε τα πάνδεινα οι επιστήμονες. Πραγματικά πολύ αξιόλογο βιβλίο, όχι βέβαια στο επίπεδο του αριστουργήματός τους, αλλά σίγουρα είναι πάρα πολύ καλό βιβλίο που αξίζει να υπάρχει σε κάθε βιβλιοθήκη.

 

Μπόρις & Αρκάντι Στρουγκάτσκι - Συνωμοσία του Σύμπαντος: 5+4=9

 

Θα μπορούσα να του βάλω και 9.5, αλλά ίσως θα ήταν άδικο για άλλα βιβλία. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν το απήλαυσα όσο κάποια βιβλία που τους έβαλα 9.5 ή και 10.

[nikosal]

Μπλέιντ, τίνος είναι η μετάφραση; Σου φάνηκε οκ;

 

Έκδοση 1979 βλέπω; Πού το βρήκες;

Edited January 8, 2012 by nikosal

[BladeRunner]

Εξόριστοι στον Άσπερο. Συλλογή τριών μεγάλων ιστοριών, από τρεις κλασικούς συγγραφείς. Αναλυτικά η κριτική/βαθμολόγηση της κάθε ιστορίας:

**Τζον Γουίνταμ - Εξόριστοι στον Άσπερο: Η καλύτερη ιστορία της μικρής αυτής συλλογής, η τρίτη ιστορία του Τζον Γουίνταμ που διαβάζω, μετά το καταπληκτικό Η ώρα των Τριφίδων και το μάλλον μέτριο και παλπ Λαθρεπιβάτης για τον Άρη, αυτό παίρνει τη δεύτερη θέση από τα τρία του Γουίνταμ. Έμεινα αρκετά ευχαριστημένος, τόσο από το σενάριο της ιστορίας, όσο και από την γραφή. Κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει και ένα ολοκληρωμένο μυθιστόρημα διακοσίων σελίδων, αλλά και έτσι όπως ήταν δεν με χάλασε. Υπόθεση: Γήινοι μεταφέρουν αιχμάλωτους Αρειανούς στον πλανήτη Άσπερο, για να τους εξορίσουν εκεί, αλλά οι Αρειανοί καταφέρνουν και παίρνουν στην κατοχή τους το σκάφος, αφήνουν τους Γήινους στον Άσπερο και φεύγουν, αλλά γυρίζουν αμέσως λόγω κάποιας δολιοφθοράς από μέρους των Γήινων, που είχε σαν αποτέλεσμα την μείωση των καυσίμων. Τέλος πάντων, στον Άσπερο οι Γήινοι βρίσκουν ένα ανθρώπινο σκάφος που είχε πέσει πολλά χρόνια πριν, καθώς και τους ανθρώπους του σκάφους - αλλά και πολλά άλλα... (δεν πρέπει να πω περισσότερα). Ενδιαφέρουσα ιστορία, με μπόλικη περιπέτεια, αληθινούς χαρακτήρες, πειστικές περιγραφές του πλανήτη και όσων ήταν πάνω σ'αυτόν, που δίνουν μια παλπ ατμόσφαιρα σε όλο το διήγημα, και φυσικά πολύ αξιόλογη γραφή. 7.5/10, χαρίζοντας μισή μονάδα.

**Μάρεϊ Λάινστερ - Ο Τυφλοπόντικας Πειρατής: Η δεύτερη ιστορία της συλλογής, δεύτερη και σε ποιότητα. Ενδιαφέρουσα ιδέα, ένας κατασκευαστής δημιουργεί μια μηχανή που περνάει από τοίχους, μπαίνει μέσα στη Γη, είναι σχεδόν αόρατη κλπ κλπ, αλλά ένας παράφρων και εγκληματίας επιστήμονας την κλέβει και καταστρέφει ό,τι βρει στο διάβα του, κλέβει τράπεζες και οπλοστάσια, τρομοκρατεί τον κόσμο, και εκεί μπλέκει ο κατασκευαστής του κλεμμένου Τυφλοπόντικα, της μηχανής αυτής δηλαδή, που έχει σαν σκοπό να σταματήσει το εγκληματικό σχέδιο του εγκληματία επιστήμονα. Μπορεί επιστημονικά να είναι τραβηγμένο απ'τα αυτιά, ίσως και γενικά να υπάρχουν διάφορες τρύπες στο σενάριο, αλλά σαν ιδέα είναι καλή, που ίσως θα ήταν καλύτερα να αναπτυχθεί σε μυθιστόρημα και όχι σύντομη νουβέλα, για περισσότερο βάθος, περισσότερες εξηγήσεις και λοιπά. Από άποψης γραφής ήταν μια χαρά, έδειχνε τα χρονάκια της (1934) βέβαια, αλλά διαβαζόταν γρήγορα και εύκολα και είχε το ενδιαφέρον της. 7/10, χαρίζοντας μισή μονάδα.

**Τζακ Ουίλιαμσον - Η Εποχή της Σελήνης: Η κατώτερη ιστορία της συλλογής, αν και δεν ήταν τόσο άσχημη, μάλλον μέτρια θα την χαρακτήριζα. Η ιδέα δεν είναι κακή, ο πρωταγωνιστής ταξιδεύει με μια μηχανή, που δημιουργήθηκε από τον πλούσιο θείο του, με σκοπό να φτάσει στην Σελήνη και να δει τι υπάρχει εκεί. Όμως η μηχανή αυτή δεν ταξιδεύει απλώς στο διάστημα, αλλά ταξιδεύει και πίσω στον χρόνο! Και φτάνει σε μια Σελήνη με ύπαρξη ατμόσφαιρας και φυσικά ζωής. Και εκεί ο πρωταγωνιστής βλέπει πολλά και διάφορα. Αρκετά απότομη αρχή και αρκετά απότομο τέλος, όλα έγιναν πολύ γρήγορα και δεν ικανοποιήθηκα και τόσο, άσε που δεν συμπάθησα τον κόσμο που είχε δημιουργηθεί στη Σελήνη, δεν πείστηκα και τόσο από τα πλάσματα. Αυτή η ιστορία είναι η δεύτερη που διαβάζω από Ουίλιαμσον, η πρώτη ήταν το κλασικό παλπ μυθιστόρημα Η Λεγεώνα του διαστήματος, που ήταν αρκετά ανώτερο, ίσως επειδή υπήρχαν περισσότεροι χαρακτήρες και αρκετά περισσότερη περιπέτεια, χωρίς βέβαια να είχα πειστεί και εκεί. Η γραφή δείχνει τα χρονάκια της (1931), αλλά ήταν αρκετά καλή και η ιστορία διαβαζόταν γρήγορα. 6/10.

#Γενική άποψη: Ενδιαφέρουσα συλλογή τριών παλπ ιστοριών από τρεις κλασικούς συγγραφείς, χωρίς να έχουν κάτι το ιδιαίτερο ή το συγκλονιστικό, αλλά η ώρα πέρασε γρήγορα και ευχάριστα. Η συλλογή αυτή κυκλοφορεί και στα αγγλικά, με τον τίτλο The Moon Era (ο αγγλικός τίτλος της ιστορίας του Ουίλιαμσον), από τις εκδόσεις Curtis. 7/10 η γενική βαθμολογία.

 

Γουίνταμ, Λάινστερ, Ουίλιαμσον - Εξόριστοι στον Άσπερο: 4+3=7

Edited January 10, 2012 by BladeRunner

[khar]

Νίκο, λυπάμαι. Δεν έχει δέκα.

 

 

 

 

"Πικνίκ δίπλα στο δρόμο»- Αρκάντι & Μπόρις Στρουγκάτσκι

 

 

Μου άρεσε πάρα πολύ. Δείχνει πολύ φρέσκο και σύγχρονο παρά το ότι γράφτηκε τόσο παλιά. Αυτό από μόνο του είναι ένα στοιχείο της αξίας του. Με έναν πολύ καλά σκιαγραφημένο αντιήρωα, με απλό λόγο, απόλυτα ανθρώπινο, γεμάτο τεχνολογικά «καλούδια» που όμως ποτέ δεν σε βγάζουν από το μυθιστόρημα και με μια πολύ όμορφη κεντρική ιδέα η οποία καταλήγει σε ένα τέλος που το θυμάμαι ακόμα παρά το μεγάλο χρονικό διάστημα από τότε που το διάβασα.

 

5,5 + 4=9.5

 

 

 

«Υπερίων» - Νταν Σίμονς

 

Αυτό που θυμάμαι πολύ καλά είναι ότι όσο διάβαζα την ιστορία αισθανόμουν ένα δέος να με κυριεύει το οποίο εξακολούθησε να είναι μέσα μου για αρκετό διάστημα, ακόμα κι όταν έκλεισα την τελευταία σελίδα. Το ύφος της γραφής και οι επιμέρους ιστορίες που έχει επινοήσει ο συγγραφέας είναι κάτι απερίγραπτο, που μόνο όταν το διαβάσεις μπορείς να το αντιληφθείς. Στο τέλος μένουν μερικές δεκάδες αναπάντητα ερωτήματα και δεν υπάρχει περίπτωση να μην αγοράσεις την «Πτώση του Υπερίωνα» για να δεις που καταλήγει αυτό το απίστευτο μωσαϊκό χαρακτήρων. Σε αντιπαράθεση με το «πικ-νικ» που ήταν τόσο κοντά στην ανθρώπινη φύση θα έλεγα ότι αυτά που συμβαίνουν είναι τόσο μεγαλειώδη και σε τόσο υπερθετικό βαθμό, ώστε κάποια στιγμή αισθάνθηκα να με ξεπερνούν και να ξεφεύγουν από εμένα, με κίνδυνο πια να μην με αφορούν. Για να το πω κάπως «λαϊκά», το πρώτο είναι ο άνθρωπος και το δεύτερο το σύμπαν. Γι’ αυτό και βρίσκεται μισό βαθμό πιο κάτω στη βαθμολογία μου.

 

5 + 4=9

 

 

 

«Η πτώση του Υπερίωνα» - Νταν Σίμονς

 

 

Ο «Υπερίων» έχει θέσει πια τόσο ψηλά τον πήχη ώστε είναι αναπόφευκτο να περιμένεις ότι δύσκολα η συνέχεια του θα μπορέσει να σταθεί στο ίδιο επίπεδο. Ειδικά αν σκεφτείς ότι πρέπει να ενσωματώσει και να οδηγήσει σε ένα κοινό τέλος μία σειρά από απίστευτες ιστορίες που η καθεμιά από μόνη της είναι ένα μυθιστόρημα. Το στυλ γραφής παραμένει εξίσου καλό, αρκετά νήματα ξετυλίγονται ικανοποιητικά, αλλά σίγουρα δεν φτάνει στο επίπεδο του πρώτου μέρους. Κάποιες στιγμές υπάρχει αμηχανία, ενώ άλλες οι υποπλοκές γίνονται τόσο περίπλοκες και οριακές, που καταλήγουν να υπονομεύουν την συνέπεια της ιστορίας. Ειλικρινά αν ο συγγραφέας κατόρθωνε να κορυφώσει τον «Υπερίωνα» τότε μάλλον θα έγραφε αν όχι το καλύτερο, σίγουρα ένα από τα κορυφαία μυθιστορήματα της ΕΦ. Πάντως δύσκολα θα το αφήσετε, όταν το κίνητρο είναι τόσο ισχυρό έχοντας διαβάσει το πρώτο μέρος.

 

4,5+3=7,5

 

 

[BladeRunner]

Ο Εντολοδόχος. Το πρώτο βιβλίο Έλληνα συγγραφέα που διαβάζω φέτος. Δεν έχω διαβάσει και πολύ ΕΦ από Έλληνες συγγραφείς, έναν Μπαλάνο, το βιβλίο του Khar, το Ψευδή Σημεία Επαφής του Ανδρούτσου και το βιβλιαράκι με δυο ιστορίες από τους Παλαβό και Μπαμπατζιμόπουλο, τα οποία όλα μου άρεσαν, άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο, το συγκεκριμένο ήταν από αυτά που μου άρεσαν αρκετά. Πολύ καλογραμμένο, διαβαζόταν γρήγορα και εύκολα, αρκετά καλή και ενδιαφέρουσα ιστορία με αστυνομική πλοκή και νουάρ ατμόσφαιρα, σε έναν κόσμο που ταλανίζεται από περιβαλλοντικά προβλήματα και άλλα που συναντάμε και σήμερα, ωραίες περιγραφές της πόλης (σαν να βλέπω την Αθήνα του μέλλοντος ), όλων των τοπίων, των νέων τεχνολογιών και των διάφορων gadgets, των ανθρώπων και των γεγονότων, με ωραίες παρομοιώσεις ορισμένες φορές, καλή αν και λίγο - πολύ κινηματογραφική εξέλιξη της υπόθεσης, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες με περίεργα ονόματα, καλούς αν και σε ορισμένες στιγμές λίγο μη πειστικούς διαλόγους, αλλά και με κάποιους προβληματισμούς που άπτονται της φιλοσοφίας, της επιστήμης, της τέχνης, της ζωής γενικότερα, ο πρωταγωνιστής, ένας Εντολοδόχος, αναγνώστης κλασικών έργων έχει και αυτός διάφορους φιλοσοφικούς προβληματισμούς, δεν είναι ο κλασικός τυπάς που ρίχνει ξύλο αλλά από μυαλό κουκούτσι, θα ήθελα όμως να εξελιχτεί λίγο διαφορετικά η υπόθεση, να δοθεί περισσότερο βάθος στα γενετικά πειράματα που έκανε ένας πλούσιος επιστήμονας και συγγραφέας μαζί, ίσως μέσω της έρευνας του πρωταγωνιστή να αναδυόταν και μια σατανική συνωμοσία ή κάτι τέτοιο, αλλά δεν πήγε προς τα εκεί η υπόθεση, καλώς ή κακώς. Το τέλος λίγο - πολύ αναμενόμενο και κλασικό για μια περιπετειώδη ταινία επιστημονικής φαντασίας, ήταν και κάπως γρήγορο, αλλά δεν ήταν άσχετο. Γενικά ένα αρκετά αξιόλογο βιβλίο του ελληνικού φανταστικού, από το οποίο έμεινα ευχαριστημένος, και θα αναζητήσω το 99 SEX - ER: Η κοινωνία των σοφών αλόγων, το πρώτο του μυθιστόρημα, μιας και σίγουρα θα είναι και αυτό ένα ενδιαφέρον και αξιόλογο βιβλίο (υποθέτω).

 

Γιώργος Μαρζέλος - Ο Εντολοδόχος: 4+3=7

 

Το 7 είναι μια χαρά βαθμός για το βιβλίο.

[Mesmer]

The Quantum Thief - Hannu Rajaniemi: 5,5+3=8,5 (Αν το είχα διαβάσει στα ελληνικά, μπορεί να του έβαζα και παραπάνω)

[nikosal]

Guernica Night, Barry Malzberg - το έχω τελειώσει καμιά 20αριά μέρες, αλλά δυσκολευόμουν να βρω τα λόγια. Ούτε τώρα είμαι σίγουρος ότι έχω βρει τα κατάλληλα.

 

Ίσως για τον ίδιο λόγο δεν βρίσκει κανείς εύκολα reviews στο ίντερνετ για αυτό το μάλλον ξεχασμένο βιβλίο της δεκαετίας του '70, μόλις δύο υπάρχουν στο amazon.com:

 

Η πρώτη δίνει πέντε αστέρια και λέει

A rash of suicides has sent shock waves through a tightly organized society that officially frowns on such an act but privately makes it unavoidable. How else could people endure in a world carefully calculated to rob its citizens of self-respect and dignity? One man struggles against the overpowering temptation to take his own life, because he realizes that he must survive or else give the strange unseen rulers final victory.The characters in this extraordinary novel of the future share a host of psychiatric disturbances. One is haunted by strange visions in the night; another can reach [climax involving sex] only in the confines of an old jalopy; others share schizophrenic fantasies that give frightening insight into the nature of their anguish.

Η δεύτερη δίνει άλλα τόσα, δηλ. και αυτή άριστα, και λέει

Guernica Night is for those readers who won't turn away from the possibility of another Armageddon; for those readers who don't flinch from meeting head-on insane people performing insane acts in a world in which madness has taken over; for those readers who see some truth in all of this.

 

Η δική μου: Βεβαίως, ο συγγραφέας είναι ευφυής, χειρίζεται καλά τη γλώσσα και καταφέρνει να φτιάξει την ατμόσφαιρα που θέλει. Από την άλλη, δεν αποτελεί μυθιστόρημα μια αφήγηση σε κάθε σελίδα της οποίας μας γίνεται υπενθύμιση ότι ο πρωταγωνιστής είναι depresssed, προσπαθεί να καταλάβει γιατί κάποιος φίλος του θέλει να αυτοκτονήσει, ψάχνει να τον βρει, τον (...αποφεύγω το spoiler, αν και δεν υπάρχει περίπτωση να διαβάσετε το βιβλίο...) και καταλήγει πιο depressed από ποτέ. Plot δεν υπάρχει, τουλάχιστον πλατύτερο ενός διηγήματος. Ενδιαφέρον για τον ήρωα, μηδέν. Εκτός αν... Τι να πω... Εκτός αν σας ελκύει το βαθύ σκούρο depression του 23ου αιώνα, για τον οποίο ο συγγραφέας αποφεύγει να εξηγήσει ποιος δουλεύει, ποιος παράγει, ποιος ξεγεννάει τα μωρά, πώς εξακολουθεί να είναι όρθια η κοινωνία.

 

Από την άλλη, υποθέτω ότι υπάρχει χώρος και για τέτοια έργα, που ξεφεύγουν από την παράδοση. Να ξεφύγεις όμως με την παράδοση με κάτι φρέσκο, ωραίο, με νόημα. Να ξεφύγεις με τον depressed ήρωά σου που συνομιλεί με το νεκρό ολόγραμμα του Κένεντι περί του απολύτως τίποτα, όχι. Τουλάχιστον όχι για μένα.

 

1.5 + 3.5 = 5.0

 

...και μια σημείωση για τη βαθμολογία. Από την αρχή, όταν ξεκίνησα αυτό το τόπικ, είχα σπάσει τη βαθμολογία σε 60-40%, το δεύτερο για το στιλ και την τέχνη της γραφής, επειδή αγαπώ τον καλό λόγο και πιστεύω ότι πρέπει να πασχίζουμε για αυτόν, όσο σχεδόν για την υπόθεση. Το λόγο ο Malzberg τον χειρίζεται καλά και έτσι φτάνει αυτό το 5άρι. Αν ο τρόπος που βαθμολογούμε ήταν απλά αστεράκια από ένα ως πέντε, όπως στο amazon, είναι φανερό ότι από εμένα θα έπαιρνε... * (ένα).

 

[BladeRunner]

Τα Γονίδια της Αγιότητας. Το πρώτο βιβλίο του Διαμαντή Φλωράκη που διαβάζω, σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλα πολλά. Δεν θα πω και πολλά για την υπόθεση, τίποτα παραπάνω από αυτά που λέει το οπισθόφυλλο του βιβλίου, δηλαδή ποιοι, πως και γιατί ετοιμάζουν μια παρανοϊκή βιοτρομοκρατική ενέργεια, που έχει σχέση με τα ανθρώπινα γονίδια (από τον τίτλο και την μίνι περίληψη του οπισθόφυλλου μπορείτε να καταλάβετε ορισμένα πράγματα). Η πλοκή του βιβλίου είχε κάποιες ανατροπές, ας το πούμε έτσι, σίγουρα λίγο μυστήριο για την ταυτότητα των τρομοκρατών (ας τους πούμε και αυτούς έτσι) και ένα άγχος για το τι θα γίνει στο τέλος, αλλά δεν πιστεύω ότι η πλοκή είναι το σημαντικότερο στοιχείο του βιβλίου, πιστεύω ότι οι ιδέες καθώς και η φιλοσοφική ματιά που έχει ο Διαμαντής Φλωράκης για τη ζωή, την επιστήμη, την θρησκεία, τον Άνθρωπο και την Ύπαρξη, είναι το σημαντικότερο στοιχείο (και όλων των βιβλίων που έχει γράψει, υποθέτω). Χρησιμοποίησε αρκετά καλά και αξιόλογα την φόρμα του μυθιστορήματος για να μεταφέρει τις ιδέες και σκέψεις του στο χαρτί, για να τις μοιραστεί μαζί μας. Η γραφή χωρίς να είναι εξαιρετική, σίγουρα είναι καλή, χαρακτηριστική (βλέπεις π.χ. το κείμενο χωρίς να ξέρεις ποιος το έγραψε και αμέσως σου έρχεται στο νου το όνομά του Φλωράκη) και βοηθάει στο να διαβάζεται γρήγορα και εύκολα το βιβλίο, χωρίς να κουράζει σε κανένα σημείο (θα πρέπει βέβαια να υπάρχει η κατάλληλη προσοχή για να καταλάβει κανείς το βάθος των ιδεών που έχει ο Φλωράκης). Απ'όσα καταλαβαίνω δεν είναι και ευρέως γνωστός συγγραφέας, κακώς, αξίζει να είναι.

 

Η βαθμολογία είναι ενδεικτική, το 4.5 στην πλοκή και το 3 στη γραφή μια χαρά βαθμός είναι, οι ιδέες και οι σκέψεις που έχει για την ζωή, τη θρησκεία, τον Άνθρωπο κλπ δεν μπορούν να βαθμολογηθούν από μένα.

 

edit: Περιττό να πω ότι θα μπορούσαν να γίνουν πολύωρες φιλοσοφικές συζητήσεις και αναζητήσεις με αφορμή τις ιδέες που έχει.

 

Διαμαντής Φλωράκης - Τα Γονίδια της Αγιότητας: 4.5+3=7.5

Edited January 14, 2012 by BladeRunner

[BladeRunner]

Η Άλλη Πλευρά του Απείρου. Σήμερα το άρχισα, σήμερα το τελείωσα. Μικρό σε μέγεθος, αν και αρκετά πυκνογραμμένο, γι'αυτό και διαβάστηκε τόσο γρήγορα, αλλά όχι μόνο γι'αυτόν τον λόγο, ήταν αρκετά καλογραμμένο και είχε μπόλικο ενδιαφέρον. Δεν ήταν πρωτότυπο, απλά το συνηθισμένο περιπετειώδες παλπ μυθιστόρημα με την όλη ιστορία να διαδραματίζεται μέσα στο τεράστιο εμπορικό πλοίο ΡΙΜ ΣΤΑΡ, που ταξιδεύει στο αχανές διάστημα με προορισμό έναν απομακρυσμένο πλανήτη, περνώντας από επικίνδυνα σημεία (π.χ. την Άλλη Πλευρά του Απείρου, για την οποία κυκλοφορούν πολλοί μύθοι) και στο οποίο πλοίο κάποια πράγματα δεν πάνε καλά - δεν λέω τίποτα παραπάνω γιατί δεν πρέπει (χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι γίνονται συνταρακτικά πράγματα, δεν υπάρχουν εξωγήινοι μέσα), αν και δύσκολα θα βρεθεί κάποιος στο φόρουμ να το διαβάσει, ίσως ο Nikosal - αλλά η γενικότερη ατμόσφαιρα, το κλειστοφοβικό σκηνικό, το σασπένς, με έκανε να το διαβάζω με ενδιαφέρον από την αρχή ως το συνηθισμένο τέλος. Η γραφή χωρίς να είναι εξαιρετική, νομίζω ότι βοηθάει στη γρήγορη και εύκολη ανάγνωση, οπότε μπορώ να πω ότι είναι αρκετά καλή (τουλάχιστον στα δικά μου μάτια), οι περιγραφές του σκάφους και των γεγονότων καλές, οι χαρακτήρες δίχως βάθος αλλά αρκετά καλοί και αυτοί, γενικά έμεινα ευχαριστημένος, αλλά είναι από τα βιβλία που δεν παίρνουν πάνω από 3-3.5/5 χωρίς όμως να είναι κακό.

 

Μάρεϊ Λάινστερ - Η Άλλη Πλευρά του Απείρου: 4+3=7

Edited January 15, 2012 by BladeRunner

[nikosal]

Ναι, το έχω διαβάσει μικρός. Πολύ παλιό/παλπ για τα γούστα μου, πλέον. Ακόμα και τότε, Λύκειο, δεν με είχε ενθουσιάσει.

[BladeRunner]

Ούτε εμένα με ενθουσίασε, αλλά δεν ήταν κακό. Το 7 λίγο-πολύ χαριστικό, μιας και πέρασε γρήγορα και ευχάριστα η ώρα μου.

[BladeRunner]

Χειρόγραφα που βρέθηκαν σε μια μπανιέρα. Και αυτό σήμερα το άρχισα και σήμερα το τελείωσα, κάτι που φυσικά δεν το περίμενα, ήταν όμως άκρως ενδιαφέρον, απίστευτα καλογραμμένο και είχε αρκετά περίεργα πραγματάκια που εμένα μου αρέσουν. Δεν είναι το κλασικό βιβλίο επιστημονικής φαντασίας, σαν σκηνικό έχουμε το Συγκρότημα που είναι ένα πολυόροφο, δαιδαλώδες, γεμάτο χιλιάδες διαδρόμους, πόρτες, δωμάτια και γραφεία, κτίριο, και το οποίο είναι κάτω από το έδαφος, θυμίζει αυτά τα τεράστια δημόσια κτίρια σε δυστοπικές κοινωνίες, κάπως έτσι τέλος πάντων. Η όλη εξιστόρηση είναι σε πρώτο πρόσωπο, με πρωταγωνιστή έναν ανώνυμο άντρα που είναι νέος στο επάγγελμα του πράκτορα και θέλει να μάθει ποια είναι η αποστολή την οποία υποτίθεται του έχουν αναθέσει οι ανώτεροί του. Καθώς ψάχνει το καθοδηγητικό πλάνο, συναντά ένα κάρο άλλους πράκτορες, διπλούς, τριπλούς, τετραπλούς και δεν συμμαζεύεται, ο ένας τον στέλνει σε άλλο τομέα του Συγκροτήματος κάθε φορά, από το ένα γραφείο στο άλλο, γραφεία γεμάτα απασχολημένες γραμματείς και περίεργους αξιωματικούς, μπερδεύοντας κατά πολύ τον ίδιο και εμάς τους αναγνώστες. Ο τύπος με αυτά που τραβάει, με τους δαιδαλώδης διαδρόμους, τα χιλιάδες δωμάτια, τους άλλους πράκτορες που παίζουν παιχνίδια, αρχίζει να τρελαίνεται - και μεις το ίδιο. Διάλογοι που μπορεί να είναι κώδικες οι οποίοι κώδικες μπορεί να οδηγούν σε άλλους κώδικες, ένα δαιδαλώδες σύστημα με γραφειοκρατία που ανάθεμα και αν έχει τα πάντα υπό έλεγχο, πράκτορες να παίζουν παιχνίδια, ο πρωταγωνιστής που περιπλανιέται στους διαδρόμους και από τον ένα τομέα στον άλλο, ύστερα από τυχαίες ή και μη τυχαίες καθοδηγήσεις, να τρελαίνεται. Πολλές "ανατροπές" και στοιχεία που δείχνουν ότι κάτι δεν πάει καλά με τον πρωταγωνιστή, σε μια φάση αυτός ξυριζόταν στο μπάνιο και στη μπανιέρα κοιμόταν κάποιος που μπορεί να ήταν και ο ίδιος (...), και στο τέλος κάτι αντίστοιχο (φυσικά δεν πρέπει να πω περισσότερα, όχι ότι θα βγάζατε και νόημα αλλά λέμε τώρα). Προφανώς είναι κάτι σαν αλληγορία για τον κόσμο και την περιπλοκότητα του, μια σάτιρα για τις διάφορες υπηρεσίες, το κράτος, την πολιτική, τον ψυχρό πόλεμο, σίγουρα κάτι τέτοιο. Το τέλος πολύ δυνατό και μπορεί κανείς να βγάλει νόημα, κάποια άκρη. Δεν είναι εύκολο βιβλίο, θέλει προσοχή σε αυτά που συμβαίνουν, η γραφή βοηθά αρκετά, αλλά και πάλι θέλει λίγη σκέψη. Πάντως σε όλο το βιβλίο διέκρινα έναν κυνισμό, έναν σαρκασμό και πολλές σκηνές ήταν απόλυτα κωμικοτραγικές. Είναι από τα βιβλία που θέλουν και δεύτερη ανάγνωση για καλύτερα και πιο σίγουρα συμπεράσματα.

 

Στάνισλαβ Λεμ - Χειρόγραφα που βρέθηκαν σε μια μπανιέρα: 5+4=9

Edited January 16, 2012 by BladeRunner

[BladeRunner]

Αστροναύτης Τζόουνς. Μετά το Ο δρόμος της δόξας, αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο που διαβάζω από Ρόμπερτ Χάινλαϊν και μου φάνηκε λίγο καλύτερο από το πρώτο. Το βιβλίο αυτό είναι περισσότερο για εφήβους αλλά διαβάζεται και από μεγαλύτερους, δεν υπάρχει πρόβλημα. Η ιστορία γνωστή, ένα αγροτόπαιδο από τη Γη, φεύγει από το σπίτι του με το οποίο δεν τον ενώνει τίποτα πλέον, και ύστερα από κάποιες μπαγαποντιές, χάρη σε έναν μικροαπατεώνα αλλά όχι κακό άνθρωπο που συνάντησε στο δρόμο του, καταφέρνει να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα και να πετάξει στο διάστημα με ένα εμπορικό/επιβατικό πλοίο. Έχει και ένα ταλέντο. Ό,τι διαβάζει το θυμάται απ'έξω και είναι πολύ καλός στην αστροναυτιλία. Σιγά-σιγά παίρνει προαγωγές μέσα στο σκάφος κλπ κλπ. Κάποια στιγμή το σκάφος χάνεται σε άλλο γαλαξία και προσγειώνεται σε έναν άγνωστο πλανήτη. Κάποιες περιπέτειες και μετά πίσω στο σπίτι. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν τόσο περιπετειώδες, αλλά αυτό που μου άρεσε πάρα πολύ, ήταν η όλη ατμόσφαιρα μέσα στο πλοίο, τέλεια σκιαγράφηση της ζωής μέσα σε ένα τέτοιο πλοίο, με τους αξιωματικούς και τις διαφωνίες τους, με το προσωπικό, με τους επιβάτες, μάθαινε κανείς πως λειτουργεί ένα πλοίο και τι γίνεται στο κυβερνείο του (κάτι παραπάνω θα ξέρει και ο Χάινλαϊν). Η γραφή απλή αλλά καλή, συνέβαλε και αυτή στη γρήγορη και εύκολη ανάγνωση. Το βιβλίο γραμμένο το 1953 δείχνει λίγο τα χρονάκια του, αλλά είναι πολύ αξιόλογο και ό,τι πρέπει για ένα ανάλαφρο απόγευμα.

 

Ρόμπερτ Χάινλαϊν - Αστροναύτης Τζόουνς: 4.5+3.5=8

[BladeRunner]

Τα Αυτοκρατορικά Αστέρια. Η πρώτη μου επαφή με αυτόν τον κλασικό συγγραφέα παλπ επιστημονικής φαντασίας (εντάξει, το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου είναι γραμμένο από τον Γκόλντιν, αλλά βασίζεται στις ιδέες του Σμιθ), και έμεινα αρκετά ευχαριστημένος. Περίμενα παλπ space opera και ήταν όντως έτσι. Η όλη δημιουργία είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, εννοώ την Αυτοκρατορία που αποτελείται από δεκάδες κατοικήσιμους πλανήτες, που διοικούνται από Δούκες και Βαρόνους, με κεντρικό αρχηγό τον Αυτοκράτορα φυσικά. Η όλη ιστορία δεν είναι ιδιαίτερα πολύπλοκη, μια συνωμοσία εξυφαίνεται με σκοπό την πτώση του Αυτοκράτορα για να ανέλθει στην εξουσία ένας νόθος γιος παλαιότερου Αυτοκράτορα. Πολλοί πράκτορες της Αυτοκρατορίας προσπάθησαν να βρουν ένα σημαντικό για την αποτροπή της συνωμοσίας στοιχείο, χωρίς επιτυχία, οπότε επιστρατεύτηκαν τα δυο αδέλφια της οικογένειας Ντ'Αλαμπέρ, που είναι οι καλύτεροι. Και φυσικά, μετά από αναζητήσεις και μπόλικη ενδιαφέρουσα περιπέτεια, τα καταφέρνουν. Δεν υπάρχουν ανατροπές, ούτε αγωνία, αλλά υπάρχει μπόλικη περιπέτεια και καλές σκηνές. Η ατμόσφαιρα πολύ καλή για παλπ space opera και οι χαρακτήρες καλοί και ενδιαφέροντες και αυτοί. Η γραφή, αν και του 1976, δείχνει ότι είναι πιο παλιά, αλλά ίσως ο Γκόλντιν ήθελε η γραφή του να είναι σαν αυτή του Σμιθ, οπότε εντάξει, δεν υπάρχει πρόβλημα. Είναι και παλπ, αλλά βοηθά πολύ στη γρήγορη και εύκολη ανάγνωση του βιβλίου. Το βιβλίο είναι ό,τι πρέπει για ένα ξεκούραστο και ανάλαφρο απόγευμα.

 

Ε. Ε. "Ντοκ" Σμιθ - Τα Αυτοκρατορικά Αστέρια: 4+3=7

[BladeRunner]

Η μύγα. Μέσα σε λιγότερο από μια ώρα τελείωσα αυτή την μικρή νουβέλα, στην οποία βασίζονται οι διάφορες ταινίες με τον ίδιο τίτλο. Δεν έχω δει τις ταινίες, κάποια στιγμή θα τις δω φυσικά, και έτσι δεν είχα καμία ιδέα για το τι γίνεται στην ιστορία και με τι έχει σχέση. Τώρα έμαθα. Πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα, ιντριγκαδόρικη και creepy ιδέα και καλή εφαρμογή από τον Λανγκελάν. Δεν θα πω τίποτα για την υπόθεση, δεν πρέπει, απλά μόνο ότι έχει να κάνει με έναν επιστήμονα και κάτι πειράματα. Μακάρι να ήταν ένα μυθιστόρημα για να έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον, πιο πολλά πράγματα μέσα, περισσότερο μυστήριο κλπ. Η εξέλιξη της υπόθεσης δεν θα ήταν τόσο γρήγορη όσο σε αυτή τη σύντομη ιστορία. Τώρα ήταν απλά ένα πολύ ενδιαφέρον και αρκετά δυνατό σφηνάκι. Η γραφή πολύ καλή, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο ή το ξεχωριστό, αλλά σίγουρα καθόλου μα καθόλου βαρετή. Για χαρακτήρες κλπ δεν έχει νόημα να πω κάτι, δεν είναι εκεί το θέμα, η ιστορία αυτή είναι κλασική για την κεντρική ιδέα, πάνω στην οποία μπορούν να γραφούν ενδιαφέροντα μυθιστορήματα ΕΦ/τρόμου και να δημιουργηθούν παρόμοιες ταινίες.

 

Ζορζ Λανγκελάν - Η μύγα: 5+3.5=8.5