Deodonus Posted September 19, 2006 Share Posted September 19, 2006 Όνομα Συγγραφέα: Deodonus Είδος: Φαντασία Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 1178 Αυτοτελής; Ναι, αν και θα μπορούσε να είναι μέρος μεγαλύτερης ιστορίας. Σχόλια: Η πρώτη ολοκληρωμένη ιστορία που δημοσιεύω και από τις ελάχιστες που έχω γράψει ποτέ. Περασμένα μεσάνυχτα. Ο μάγος σηκώθηκε ανήσυχος από το κρεβάτι του. Κατάλαβε ότι αυτήν την νύχτα δεν ήταν να κοιμηθεί – δεν έκλεισε μάτι μέχρι τώρα. Σκέψεις, εικόνες, αναμνήσεις στριφογύριζαν στο μυαλό του και δεν τον άφηναν να ηρεμίσει. «Αυτό το παιδί…αυτό το παιδί…κάτι μεγάλο θα γίνει» σκεφτόταν, όσο φορούσε κάτι πρόχειρο για να πάει μια βόλτα, μήπως κατάφερνε να ηρεμίσει ο νους του. Η ψηλή, επιβλητική φιγούρα του μάγου διέσχιζε αργά και σκεπτικά τους ευρύχωρους διαδρόμους της Ακαδημίας. Ήταν άδειου και σκοτεινοί – μόνο λίγοι τρίποδες σκόρπιζαν χρυσαφένιες αντανακλάσεις στους πέτρινους τοίχους τριγύρω σε αραιά διαστήματα. Ο αέρας ακουγόταν να πηγαινοέρχεται απαλά από τα ψηλά παράθυρα. Απόλυτη ησυχία. Και όμως έχεις πάντα την αίσθηση ότι κάτι άλλο είναι εκεί εκτός από σένα. Τι να περιμένεις αλώστε από ένα κτήριο όπου κυκλοφορούν καθημερινά γύρω στους τετρακόσιους μάγους, αρχιμάγους, ιερείς, αρχιερείς μαθητευόμενους, διαλογιστές, αλχημιστές και ό,τι άλλο υπάρχει από είδος μαγείας. Μια αίσθηση ηρεμίας αλλά και εγρήγορσης, ασφάλειας αλλά και φόβου – όχι, δέους. Και παντού νομίζεις ότι ακούς ψιθύρους… Αλλά ο μάγος ήταν αρκετά απορροφημένος στις σκέψεις του, άλλωστε είχε συνηθίσει αυτούς τους διαδρόμους δεκαετίες τώρα. Δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του τα μάτια αυτού του αγοριού όταν τα πρωτοαντίκρισε: πετούσαν χρυσαφένιες φλόγες και είχε μέσα του τόση θέληση και τόση ενέργεια, που νόμιζες θα φούντωνε μεμιάς σε μια τεράστια φωτιά. Αλλά όλο αυτό το ταλέντο, θα το οδηγούσε στον δρόμο του Καλού και της Αρετής; «Είναι τυχερός που έχει έρθει στην Ακαδημία, είναι σίγουρα ένα καλό ξεκίνημα. Όμως με τόση ενέργεια μέσα του…θέλει πολύ δύναμη να την ελέγξεις και να μην αποκτήσει εκείνη τα ινία, υψώνοντας τον εγωισμό, και σε πάρει η κάτω βόλτα…» Θα σεβαστεί άραγε τους Μεγάλους Κανόνες; Θα μάθει την Αυτοπειθαρχία; Θα αγαπάει και θα σέβεται τον πλησίον του; Στάθηκε με τους αγκώνες σε ένα παράθυρο και κοίταξε μελαγχολικά τα αστέρια. Ο ουράνιος θόλος ήταν στολισμένος με χιλιάδες μικρά διαμαντάκια, ενώ στην κορυφή του και στην ανατολή δέσποζαν τα δύο φεγγάρια – η κατάλευκη Νύδης γεμάτη και επιβλητική και η ροδαλή Άμφοδος δειλή να γεμίζει στο δεύτερο τέταρτο. Ανάμεσά τους οι τέσσερις Αστέρες: ο γαλάζιος Ευείδης, ο κόκκινος Ζώττης, η κίτρινη Κορπία και ο Μαύρος Αστέρας. Τις τελευταίες μέρες είχε μελετήσει τον ουρανό, τα αστέρια και τα φεγγάρια, ξανά και ξανά. Το μήνυμά τους σαφές, αν και ως συνήθως λίγο αινιγματικό: «Η κρίση του ανθρώπου στέκεται στην κόψη του ξυραφιού. Παρ’όλ’αυτά καλείται για νέο ξεκίνημα. Αλίμονο σε όποιον περιορίζει την φωτιά – θα τον κάψει με οργή.» Έχει να κάνει με τον νέο μαθητή που ήρθε σήμερα; Για τις χρυσές φλόγες στα μάτια του; ««Αλίμονο σε όποιον περιορίζει την φωτιά», τι θέλει να πει; Αλίμονο στο παιδί αυτό ή στους δασκάλους του; γιατί για να μπορέσεις να ζέψεις την φωτιά πρέπει πρώτα να την περιορίσεις.» Και σε ποια «κόψη του ξυραφιού» είναι τώρα η κρίση του ανθρώπου; Οι σκέψεις του δεν ησύχαζαν με τίποτα. Τελικά το πείρε απόφαση. Κατέβηκε στο προαύλιο. Θα θυμηθεί για άλλη μια φορά την μυστική τέχνη του πολέμου, όπως την είχε μάθει αρκετά χρόνια πριν στα χιονισμένα βουνά της Γαλάζιας Οροσειράς. Πάνε πολλά χρόνια από τότε, αλλά ευτυχώς, όπως και κάθε τέχνη έτσι και αυτή δεν ξεχνιέται. Ειδικά όταν έχεις περάσει τόσα χρόνια καθημερινής διδασκαλίας και πειθαρχίας. Στάθηκε στην μέση του μεγάλου πλακόστρωτου και έκανε διαλογισμό για ένα πεντάλεπτο,προσπαθώντας να παγώσει όλες του τις σκέψεις. Με τα μάτια ακόμα κλειστά, άρχισε τον αργό χορό με τις πολεμικές κινήσεις. Τα χέρια του χάιδευαν αργά τον αέρα γύρω του, ενώ τα πόδια του απαλά αλλά σίγουρα, αλλάζανε θέσεις και κρατούσαν το σώμα του σταθερά στην γη. Όσο πήγαινε, οι κινήσεις γινόντουσαν όλο και πιο έντονες. Τώρα πια έκανε και άλματα και τα συνδύαζε με τις άλλες κινήσεις σε περίτεχνες φιγούρες και σχήματα, που φάνταζαν απίθανα ότι ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Ο χορός γινόταν τώρα όλο και πιο γρήγορος. Η κάθε φιγούρα-κίνησή του ήταν έντονη και νευρώδης, αλλά συνάμα και ήρεμη: έβγαζε την δύναμη ενός πολεμιστή και την γαλήνη μιας ήσυχης λίμνης. Πήγαινε μπρος και πίσω, και στα πλάγια. Αντιμετώπιζε αόρατους εχθρούς τριγύρω του και τους πολεμούσε με αποφασιστικότητα και δύναμη. «Όλοι οι εχθροί μας είναι μέσα μας», ακουγόταν η φωνή του δασκάλου του. Ξαφνικά στάθηκε και σήκωσε το δεξί του χέρι ψιλά. Καφέ και πράσινο φως έλαμψε από αυτό και αμέσως εμφανίστηκε το ξύλινο κοντάρι του. Η χορογραφία συνέχισε τώρα, με το κοντάρι να συμπορεύεται και να ελίσσεται σε συνδυασμό με το υπόλοιπο σώμα. Με περίτεχνες κινήσεις το γυρνούσε γύρω από το κεφάλι του, το κινούσε με χάρη γύρω του, ενώ αυτό σφύριζε καθώς κτυπούσε τον αέρα με δύναμη. Άλλες φορές το έχανες, δεν το έβλεπες. Γινόταν και αυτό συνέχεια του μάγου, άλλο ένα χέρι… Τότε άρχισαν να φαίνονται ανάμεσα στις κινήσεις οι πρώτες χρυσαφένιες σπίθες που σύντομα άρχισαν να καλύπτουν το κοντάρι και τα χέρια του. Για άλλη μια φορά σταμάτησε ξαφνικά. Έφερε το κοντάρι οριζόντιο μπροστά από τα μάτια του με τα δυο του χέρια και τραγούδησε έναν μακρόσυρτο ήχο, που αντήχησε στον αιθέρα σαν απόκρυφη προσευχή. Και τότε όλο του το σώμα τυλίχτηκε στις χρυσές φλόγες, που αναδύανε την ενέργειά τους και το φως τους, χωρίς όμως να καίνε στο παραμικρό τον μάγο. Συνέχισε τον ξέφρενο χορό του, με τις φλόγες να ξεφεύγουν από κάθε του κίνηση, από τα κατακόκκινα ρούχα που ανεμίζανε, το κοντάρι και τα χέρια του. Ένα αιθέριο και απόκοσμο φως έλουσε όλο το προαύλιο και τους γύρω τοίχους, γλιστρώντας παιχνιδιάρικα στο σκοτάδι κυνηγώντας τις σκιές. Το χρυσαφένιο φως έλουζε τις ψιλές καμάρες κάτω από τα κτίρια, με τις περίτεχνες κολώνες και τα ψηφιδωτά. Οι επιβλητικές ξύλινες πόρτες, με τους χοντρούς σιδερένιους μεντεσέδες, παραδόθηκαν και αυτές στο παιχνίδισμα του φωτός. Το ψηλό, γέρικο δέντρο δίπλα στον πύργο κοιτούσε τον χορό και δεχόταν και αυτό τις ακτίνες του μυστικού αυτού φωτός. Και στην μέση του πλακόστρωτου ο μάγος, μια πύρινη φιγούρα να χορεύει, να στριφογυρνάει, να κάνει περίτεχνες κινήσεις μιας αρχαίας πολεμικής τέχνης., μια τεράστια φωτιά να λούζει όλο τον περίγυρο με το χρυσό της φως και το μυστήριό της. Και τότε τα πάντα σταματήσανε, η φωτιά έσβησε και το σκοτάδι της νύχτας επέστρεψε. Ο μάγος στεκόταν ακίνητος, με μια λάμψη στο πρόσωπό του και τα μάτια να κοιτάνε το άπειρο. Αυτό ήταν! Αυτό το παιδί έπρεπε να γίνει πολεμιστής! Μόνο έτσι θα καταφέρει να ελέγξει όλη αυτήν την δύναμη μέσα του, χωρίς να την περιορίσει. Και αφού περάσει αυτό το μονοπάτι, μπορεί να ξαναγυρίσει στην Ακαδημία και στην καθαρή μαγεία… Το βλέμμα του μάγου πείρε μια περίεργη γαλήνη. Ξανακοίταξε τον ουρανό από πάνω του, αυτήν την φορά με μια αναπόληση, μια αναπόληση τόσο παλιά, που χάνεται στα χρόνια. Θυμήθηκε τα δικά του παιδικά χρόνια. Τότε που και αυτός είχε την ίδια φωτιά στα μάτια του. Την ίδια ενέργεια μέσα του και την ίδια θέληση για γνώση και περιπέτεια. Τα μάτια του βούρκωσαν: θυμήθηκε και όλη την καταστροφή που είχε προκαλέσει με την άγνοιά του και την αδυναμία του να ελέγξει αυτήν την ενέργεια. «Δεν παίζεις με την φωτιά. Αυτή δεν αναγνωρίζει φίλους και εχθρούς. Καίει τα πάντα.» θυμόταν την επιβλητική φωνή του δασκάλου του. Ο μάγος λύγισε με κρυφούς λυγμούς. «Ακόμα και τους ίδιους σου τους γονείς»... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted September 19, 2006 Share Posted September 19, 2006 no comment Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted September 19, 2006 Share Posted September 19, 2006 Ρε Month, τι σχόλιο είναι αυτό το no comment; Τι εννοείς ο ποιητής; (εγώ θα σχολιάσω όλες τις ιστορίες στο τέλος του διαγωνισμού) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted September 19, 2006 Share Posted September 19, 2006 Να προτείνω ν' ακολουθήσουμε όλοι την τακτική του Μιχάλη; Ευχαριστώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted September 19, 2006 Author Share Posted September 19, 2006 no comment Dankeschön. Να προτείνω ν' ακολουθήσουμε όλοι την τακτική του Μιχάλη; As you wish. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest silversoldier Posted September 20, 2006 Share Posted September 20, 2006 (edited) Αν και κριτική σε πεζά κάνω σπάνια! Για το φίλο θόδωρή θα πω κάτι.....μια και τον πάω πολύ! Κοίτα απο προβληματα γλώσσας δεν εντόπισα τίποτα αν και δεν είμαι ειδικός σε κάτι τέτοια! Ωστόσο σπαταλάς πολύ το χρόνο σου στην περιγραφή! Μάλλον αυτό δεν θα έπρεπε να ήταν σύντομη ιστορία όπως σου έχω πει ήδη. Έπρεπε να φτιάξεις ίσως μία πιο δραματική πλοκή (κατα τη γνώμη μου πάντα). Και θα σου πρότεινα να τη συνεχίσεις αντί να την κρατήσεις σαν μία μικρή αυτοτελής ιστορία, πιστεύω ότι με τις ιδέες σου θα γινότανε κάτι πολύ αξιόλογο άμα το έγγραφες σε μέγεθος νουβέλας! Edited September 20, 2006 by silversoldier Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted September 21, 2006 Share Posted September 21, 2006 Υπάρχουν κάποια ορθογραφικά που βγάζουν μάτι. Πέρασέ το από έναν ορθογραφικό έλεγχο στο word πριν το ανεβάσεις για τον διαγωνισμό. Κατά τα άλλα, τα σχόλια θα τα κάνω κι εγώ μαζί με τα υπόλοιπα κείμενα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted September 21, 2006 Author Share Posted September 21, 2006 Υπάρχουν κάποια ορθογραφικά που βγάζουν μάτι. Πέρασέ το από έναν ορθογραφικό έλεγχο στο word πριν το ανεβάσεις για τον διαγωνισμό. Το έχω περάσει ήδη από έλεγχο! Και θα σου πρότεινα να τη συνεχίσεις αντί να την κρατήσεις σαν μία μικρή αυτοτελής ιστορία, πιστεύω ότι με τις ιδέες σου θα γινότανε κάτι πολύ αξιόλογο άμα το έγγραφες σε μέγεθος νουβέλας! Έχω μια αδυναμία με τα μεγάλα κείμενα: ξεχνάω "τί ήθελα να πω". Επίσης, ως παρορμητικό άτομο, χάνω γρήγορα το ενδιαφέρον μου. Κοινώς, γράφω "ό,τι προλαβαίνω να γράψω", πριν ξεχάσω τί μου γίνεται ή πριν το βαρεθώ. Για αυτό και μ'αρέσει γενικά να δείνω ιδέες προς συγγραφή ή/και DnD, παρά να γράφω ολοκληρωμένα έργα/σενάρια. B) Αυτάαα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
LeMirage Posted October 3, 2006 Share Posted October 3, 2006 Τώρα που τελείωσε ο διαγωνισμός σχολιάζουμε, ΟΚ; Λοιπόν. Η φαντασία και η εικονοπλασία του Deodonus είναι πάμπλουτες, όπως και στις παλιότερες ιστορίες του που θυμάμαι. Η εικόνα του μάγου να εκτελεί "κάτα" είναι πολύ ωραία (αν και το τελικό αποτέλεσμα, να γίνει ο μικρός πρώτα πολεμιστής, είναι ελαφρά απογοητευτικό, θα περίμενε κανείς κάτι πιο ποιητικό και περίπλοκο). Επίσης η εικόνα της σχολής μαγείας είναι αρκετά καλή και ζωντανή. Υπάρχουν όμως μερικά προβλήματα απόδοσης (όπως και στις παλιότερες ιστορίες σου) αυτής της πλούσιας φαντασίας στο χαρτί, κυρίως λόγω στυλ. Αναλυτικά: 1. Παρηχήσεις επιθέτων. Η λέξη "χρυσός" σε διάφορες μορφές επαναλαμβάνεται 7 φορές στο κείμενο! Είναι σίγουρα υπερβολικό κι ηχεί άσχημα, ειδικά στη μορφή "χρυσαφένιος" (κάπως ντεμοντέ και παιδική έκφραση) Ομοίως και το "αιθέριος" / "αιθέρας". Η έκφραση "στον αιθέρα" είναι λάθος, ο αιθέρας είναι κάτι συγκεκριμένο που κάποτε πίστευαν οτι γεμίζει το σύμπαν, δεν είναι το ίδιο πράγμα με τον "αέρα". Γενικά χρειάζεται μεγάλη οικονομία στη χρήση των κοσμητικών επιθέτων (και πολύ ξύλο στους φιλολόγους καθηγητές που την πρέσβευαν/πρεσβεύουν...) 2. Αλλαγές προσώπου αφηγητή, από τρίτο/ουδέτερο σε δεύτερο: Παράδειγμα: "Ο αέρας ακουγόταν να πηγαινοέρχεται απαλά από τα ψηλά παράθυρα. Απόλυτη ησυχία. Και όμως έχεις πάντα την αίσθηση ότι κάτι άλλο είναι εκεί εκτός από σένα. Τι να περιμένεις αλώστ..." Ομοίως σε 2 άλλα σημεία στο κείμενο. 3. Κάποιες λάθος τοποθετήσεις συνδέσμων και επιρρημάτων, όπως "και" ή "και τότε" στην αρχή της πρότασης. Χαλάνε τον ειρμό και κάνουν τον αναγνώστη ν'αναρωτιέται τι έχασε. Π.χ. "Τότε άρχισαν να φαίνονται ανάμεσα στις κινήσεις οι πρώτες χρυσαφένιες σπίθες..." Είναι δεδομένο και γνωστό οτι θ'αρχίσουν να φαίνονται σπίθες; Οχι. Ετσι που είναι γραμμένο όμως, υπονοείται οτι είναι! Κατά τη γνώμη μου πιο σωστό θα ήταν "Μετά από λίγο άρχισαν να πετάγονται σπίθες ανάμεσα στις κινήσεις...". (Δεν ξέρω αν είμαι σαφής...) 4. Μερικά τυπογραφικά που περνάνε τον έλεγχο, όπως π.χ. η σύγχυση "ψιλή" με το "ψηλή". 5. (σημαντικότερο): Αποδίδεις επίθετα και χαρακτηρισμούς σε πράγματα, προσπαθωντας να δώσεις (πιστέυω) καλύτερα και πιο ζωντανά την εικόνα σου, που όμως για τον αναγνώστη είναι ανεξήγητα. Π.χ.: "μια τεράστια φωτιά να λούζει όλο τον περίγυρο με το χρυσό της φως και το μυστήριό της." Ποιό μυστήριο; "μυστικού αυτού φωτός" Γιατί μυστικό; 6. Αλλαγές στο χρόνο αφήγησης, από αόριστο σε ενεστώτα/μέλλοντα: "Κατέβηκε στο προαύλιο. Θα θυμηθεί για άλλη μια φορά..." Το σωστό είναι "θα θυμόταν γι'άλλη μια φορά..." 7. Κάποιες αντιφάσεις στην ίδια φράση που δεν στέκονται πολύ καλά. Π.χ. "Ήταν άδειου και σκοτεινοί – μόνο λίγοι τρίποδες σκόρπιζαν χρυσαφένιες αντανακλάσεις στους πέτρινους τοίχους". Οι διάδρομοι είναι σκοτεινοί ή φωτισμένοι; "Το μήνυμά τους σαφές, αν και ως συνήθως λίγο αινιγματικό". Σαφές ή αινιγματικό; Υπάρχουν και πολλές άλλες τέτοιες φράσεις στο κείμενο. Το στυλ πρότασης "xxxxx και yyyyy συνάμα" όπου xxxxx και yyyy είναι 2 αντίθετα πράγματα ήταν κάποτε της μόδας (ίσως απο τίποτα φιλόλογους...) αλλά κατά την προσωπική μου γνώμη δεν προσθέτει τίποτα σ'ένα κείμενο, εκτός από σύγχυση. Γιατί τα έγραψα όλα αυτά; Γιατί η φαντασία και οι εικόνες σου είναι τόσο πλούσιες, που τους αξίζει πραγματικά λίγο πιο προσεκτική απόδοση! Αν δεν το άξιζαν δε θα έγραφα όλο αυτό το κατεβατό. Keep it up! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 5, 2006 Share Posted October 5, 2006 Επί του τεχνικού δεν έχω και πολλά να συμπληρώσω, με έχει καλύψει ο LeMirage, εκτός ίσως από το καταραμένο "πείρε" που είναι "πήρε" και υπάρχει τόσες πολλές φορές μέσα στο κείμενο που ήθελα να το σβήσω στην οθόνη με μία γόμα. (και να φανταστείς δεν είμαι καν ξανθιά ) Επίσης, λες «Η κρίση του ανθρώπου στέκεται στην κόψη του ξυραφιού. Παρ’ όλ’ αυτά καλείται για νέο ξεκίνημα.» Ποια όλα αυτά? Η κρίση του ανθρώπου βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού: ένα πράγμα είναι μόνο. Θα μπορούσες να λες για παράδειγμα: παρόλο που η κρίση του ανθρώπου βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, καλείται για ένα νέο ξεκίνημα ή κάτι τέτοιο για να χρησιμοποιείς το «παρά» αλλά στην προκειμένη δεν υπάρχουν «όλα αυτά». Η εικονοπλασία είναι όντως πολύ όμορφη. Έχεις μπλέξει με περίεργο τρόπο πράγματα που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε αλλιώς και το αποτέλεσμα είναι τραβηχτικό. Εγώ δεν πιστεύω πως αυτό εδώ είναι μία "μικρή ιστορία". Είναι μια αφήγηση γεγονότων ίσως, όμως δεν έχει μύθο. Στηρίζεται ολόκληρο σε μία διαπίστωση του μάγου ως προς το παιδί, δοσμένη όμορφα μεν, αλλά όχι σαν ιστορία. Είναι περισσότερο μια δυνατή και όμορφη εικόνα όλο το κείμενο παρά ιστορία. Στη δομή, όντως, χάνεσαι περιγράφοντας, πράγμα που αν είχες καθίσει να το διορθώσεις θα το έβλεπες. Καταλαμβάνει πολύ μεγάλο μέρος ενός μικρού κειμένου κι αφήνει το θέμα (που υποθέτω πάντα πως είναι το παιδί) μετέωρο μέχρι λίγο πριν το τέλος που ξαφνικά και από το πουθενά μαθαίνουμε τι θα γίνει με αυτό. Παρόλο που είναι όμορφο κι αυτό σαν εικόνα, δεν ξέρω σε τι μας χρειάζονται τα άστρα και οι σελήνες στο να παρακολουθήσουμε την ιστορία. Θα καταλαβαίναμε πολύ καλά τι γίνεται χωρίς τη συγκεκριμένη περιγραφή και δε θα έμοιαζε επιτηδευμένο, ότι δηλαδή μπήκες στον κόπο να φανταστείς έναν ολόκληρο κόσμο για να βάλεις μέσα του μια τόσο μικρή αφήγηση που δεν είναι καν ιστορία. Άλλο ένα πράγμα που θέλω να σου πω είναι για το τέλος. Οι γονείς του μάγου είναι αυτοί που πέθαναν από τη φωτιά? Δεν καταλαβαίνω τι κάνεις και που το πας δηλαδή. Δε μας νοιάζει τι έχει γίνει με τους γονείς του μα τι θα γίνει με το παιδί κι αν μιλάς για το τι θα πάθει το παιδί στο μέλλον ας πούμε, θα πρέπει να το κάνεις λίγο πιο λιανά για να γίνεται κατανοητό γιατί εγώ τώρα απλώς μαντεύω τι μπορεί να ήθελες να πεις. Γενικότερα, εκτός των άλλων προβλημάτων του, θεωρώ σημαντικότερο την φαινομενική έλλειψη θέματος. Ίσως δικαιολογείται από αυτό που λες ότι «γράφεις μέχρι να ξεχάσεις τι ήθελες να πεις» όμως για μια ιστορία χρειάζεσαι μια στοιχειώδη έστω συγκέντρωση ώστε να προφτάσεις να πεις στον εαυτό σου (αν όχι σε μας τους αναγνώστες σου) για ποιο πράγμα μιλάς. Πιστεύω κι εγώ πως θα μπορούσες να κάνεις κάτι όμορφο από αυτή την αφήγηση, όμως δε θα γίνει ποτέ από μόνο του. Πρέπει να δουλέψεις κι εσύ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted October 5, 2006 Share Posted October 5, 2006 Λοιιπόν. Θοδωρή, τις μαγικές, προσωπικές εικόνες που στερείς με αποφασιστικότητα από την ποίησή σου τις χαρίζεις στα πεζά σου; Πολύ όμορφες εικόνες, μπράβο. Δεν με πειράζει ούτε ο αιθέρας εμένα, ούτε τα πολλά χρυσά και χρυσαφένια, ίσα-ίσα νομίζω πως προσθέτουν σ' όλο αυτό το ζωγραφιστό θέαμα που έχεις φτιάξει για μας. Είναι όμως θέαμα και αίσθηση, όντως, και μόνον. Δεν έχει ιδιαίτερη πλοκή. Από την άλλη, δεν ξέρω, δεν με ενόχλησε κάτι [πέραν των ορθογραφικών και κάποιων λαθών τα οποία έχουν επισημάνει άλλοι πριν από μένα], δεν ξέρω αν θα ήθελα να έχει συνέχεια... Χμμ. Μάλλον θα ήθελα... Δεν ξέρω. Πραγματικά, είμαι μπερδεμένη. Με κέρδισαν τόσο πολύ οι εικόνες, που δεν ξέρω αν θα ήθελα κάτι άλλο. Πάντως αν κρίνουμε και την πλοκή, εδώ δεν υπάρχει. Πρέπει να μας πεις κι άλλα πράγματα, με εξ ίσου όμορφες περιγραφές και λίιιγο παραπάνω "χτένισμα" στα λαθάκια. Πάντως, δεν μου φάνηκε απογοητευτικό, ούτε μη ποιητικό και μή περίπλοκο το να πρέπει να γίνει πρώτα πολεμιστής. Μάλλον λόγω εμπειριών... Είναι ένα μεγάλο μονοπάτι. Είναι μεγάλο πράγμα να γίνει κανείς πραγματικά πολεμιστής, πόσο μάλλον να γίνει πολεμιστής για να καταφέρει έπειτα να γίνει μεγάλος μάγος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted October 5, 2006 Author Share Posted October 5, 2006 (edited) Κατ'αρχάς ευχαριστώ για τα καλά λόγια σας! Το ότι κατάφερα να γράψω (έστω και με λίγα λαθάκια) τις εικόνες που έχω στο μυαλό μου (ειδικά όταν σκέφτομαι περί μάγων κλπ), ήταν ένα βήμα για μένα και, όπως αποδείχθικε, ήταν καλό. Βέβαια, απ'ό,τι μου λέτε, στερείται πλοκής (αλλά νομίζω όχι νοήματος). Χμμμ.... έχετε παρακολουθίσει ποτέ όπερα; Η δομή της είναι ως εξείς: μικρά "ρετσιτατίβα", όπου γίνεται όλη η δράση και μεγάλες άριες που περιγράφουν συναισθήματα και καταστάσεις, χωρίς όμως δράση. Μπορεί αυτό να είναι μια άρια! Τι εννοώ: ήθελα πιο πολύ να δείξω την εικόνα που είχα στο μυαλό μου, η οποία όμως δεν εξελησσόταν στον χρόνο-δεν είχε πλοκή. Μου αρέσουνε τα χρώματα και τα "ιμπρεσσιονιστικά" θέματα και ίσως να με θολώνουν μερικές φορές και να μην μπορώ να δω τον..."σκελετό" πίσω από αυτά. Για αυτό και χάνομαι και ξεχνιέμαι: γιατί απολαμβάνω την σκηνή! Για αυτό λοιπόν και το: Στη δομή, όντως, χάνεσαι περιγράφοντας, πράγμα που αν είχες καθίσει να το διορθώσεις θα το έβλεπες. Καταλαμβάνει πολύ μεγάλο μέρος ενός μικρού κειμένου κι αφήνει το θέμα (που υποθέτω πάντα πως είναι το παιδί) μετέωρο μέχρι λίγο πριν το τέλος που ξαφνικά και από το πουθενά μαθαίνουμε τι θα γίνει με αυτό. Όντως χάνομαι περιγράφοντας, αλλά το θέμα δεν είναι το παιδί. Αυτό είναι μόνο η "αφορμή". Το θέμα είναι ο μάγος. Ή μάλλον η εικόνα! B) Παρόλο που είναι όμορφο κι αυτό σαν εικόνα, δεν ξέρω σε τι μας χρειάζονται τα άστρα και οι σελήνες στο να παρακολουθήσουμε την ιστορία. Θα καταλαβαίναμε πολύ καλά τι γίνεται χωρίς τη συγκεκριμένη περιγραφή και δε θα έμοιαζε επιτηδευμένο, ότι δηλαδή μπήκες στον κόπο να φανταστείς έναν ολόκληρο κόσμο για να βάλεις μέσα του μια τόσο μικρή αφήγηση που δεν είναι καν ιστορία. Δεν μπορώ να σταματίσω τον σεναριογραφικό μου οίστρο! Μου είναι αδύνατον να φανταστώ μια ιστορία χωρίς τις λεπτομέριες, ακόμα και εάν αυτές δεν παραθέτονται. Στο dnd π.χ., το κάθε χωριό έχει την δικιά του ιστορία, μύθους και δεν συμαζεύεται. Τώρα, γιατί σε πηράξαν τα αστέρια, δεν ξέρω. Νομίζω είναι γνώρισμα της λογοτεχνίας (και κάθε τέχνης) το "περιττό" στης αφήγηση. Όπως λές Νιέννα, ναι, ενώ στα ποιήματά μου έχω απόλυτα "στεγνή" γραφή, τελικά ξεσπάω στο πεζό! Όπως λες και μετά: Γενικότερα, εκτός των άλλων προβλημάτων του, θεωρώ σημαντικότερο την φαινομενική έλλειψη θέματος. Ίσως δικαιολογείται από αυτό που λες ότι «γράφεις μέχρι να ξεχάσεις τι ήθελες να πεις» όμως για μια ιστορία χρειάζεσαι μια στοιχειώδη έστω συγκέντρωση ώστε να προφτάσεις να πεις στον εαυτό σου (αν όχι σε μας τους αναγνώστες σου) για ποιο πράγμα μιλάς. Πιστεύω κι εγώ πως θα μπορούσες να κάνεις κάτι όμορφο από αυτή την αφήγηση, όμως δε θα γίνει ποτέ από μόνο του. Πρέπει να δουλέψεις κι εσύ. Είναι αυτό που σου λέω! Κολάω στην στιγμή και στην εικόνα και άντε να το κουνίσω μετά! Άλλο ένα πράγμα που θέλω να σου πω είναι για το τέλος. Οι γονείς του μάγου είναι αυτοί που πέθαναν από τη φωτιά? Δεν καταλαβαίνω τι κάνεις και που το πας δηλαδή. Δε μας νοιάζει τι έχει γίνει με τους γονείς του μα τι θα γίνει με το παιδί κι αν μιλάς για το τι θα πάθει το παιδί στο μέλλον ας πούμε, θα πρέπει να το κάνεις λίγο πιο λιανά για να γίνεται κατανοητό γιατί εγώ τώρα απλώς μαντεύω τι μπορεί να ήθελες να πεις. Μην κολάς με το παιδί, δες το πιο απλά! Του μάγου οι γονείς κάικαν, και μάλιστα ο ίδιος έφτεγε! Δεν ξέρω, δεν φαίνεται; Γμτ, πρέπει να το εξασκήσω το γραπτό.... Και πάλι σας ευχαριστώ για τα σχόλιά σας! Ίσως την επόμενη φορά που θα κάτσω να γράψω, να βάλω κανέναν φίλο μου να μου στέλνει κάνα sms κάθε μεσάωρο "Deodonus, εντάξη, το περιέγραψες! πάμε παρακάτω!" . Άσε, και θημίθικα που είχα αρχίσει να γράφω ένα βιβλίο και μετά από καιρό που ήθελα να το συνεχίσω είχα χάσει τις σημειώσεις μου! Τραγικό... Υ.Γ.: Τελικά, η ανορθογραφία μου νίκησε και το Word! Edited October 5, 2006 by Deodonus Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted October 5, 2006 Share Posted October 5, 2006 (edited) Εγώ που έχω παρακολουθήσει αρκετές όπερες, έχω να πω πως άρια είναι [βασικά έχει και ρετσιτατίβο στην αρχή, εκεί που ο μάγος λέει διάφορα, νομίζω θα ήταν ωραίο έτσι, ειδικά αν έλεγε περισσότερα στην τραγουδιστική μορφή από όσα λέει εδώ στο διηγηματάκι (:tongue:)], ολόκληρη όπερα δεν είναι, αυτό είναι που εννοούν τα παιδιά όταν λένε πως στερείται πλοκής - και όχι, δεν στερείται νοήματος. Edited October 5, 2006 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 6, 2006 Share Posted October 6, 2006 Τώρα, γιατί σε πηράξαν τα αστέρια, δεν ξέρω. Νομίζω είναι γνώρισμα της λογοτεχνίας (και κάθε τέχνης) το "περιττό" στης αφήγηση. Δε με πειράζουνε ρε συ τα αστέρια, ίσα ίσα που μαρέσει η περιγραφή σου εκεί, πολύ, και η εικόνα αλλά και τα λόγια. Απλά είναι μόνο ένα από τα πολλά στολίδια του κειμένου που δε σου προχωράνε την πλοκή. Παράδειγμα ήταν περισσότερο. Καταλαβαίνεις? Μην κολάς με το παιδί, δες το πιο απλά! Του μάγου οι γονείς κάικαν, και μάλιστα ο ίδιος έφτεγε! Δεν ξέρω, δεν φαίνεται; Γμτ, πρέπει να το εξασκήσω το γραπτό.... Όλα αυτά τα κατάλαβα. Απλά ... πως να στο δώσω να το καταλάβεις? πρόσεξε τι γίνεται σε αυτό το κείμενο (σα σχεδιάγραμμα ας πούμε): {Ο μάγος θυμάται το παιδί με τα χρυσά μάτια. Κάνει ένα κάτα με σκοπό να καταλάβει τι πρέπει να γίνει με το παιδί. Καταλαβαίνει πως πρέπει να γίνει πολεμιστής. Συνειδητοποιεί πως έκαψε τους γονείς του.} Δεν είναι λιγάκι: Από την πόρτα σου περνώ και καθαρίζεις ψάρια και μου πετάς ένα κεφτέ ωχ το μάτι μου! ? Δηλαδή, δεν έχει συνέχεια, δεν έχει ένα (και μόνο ένα) πράγμα να παρακολουθήσουμε και είναι πολλά για να προλάβεις να μας τα πεις όλα σε τόσο μικρή αφήγηση. Αυτο πιστεύω πως είναι το βασικό του πρόβλημα, όχι τα ορθογραφικά ούτε η σύνταξη, αυτά με λίγη προσπάθεια θα φτιαχτούν, δεν είναι τίποτα. Αλλά ο μύθος (και όχι απλά η πλοκή) έχει πρόβλημα. Και ναι, έχεις θέμα, κι εγώ πιστεύω πως έχεις, απλά δεν το εξυπηρετείς. Και μάλιστα, όταν γεμίζεις αυτό το μικρό κομμάτι με πράγματα που δεν χρειάζονται, ενισχύεις την εξάληψη του μύθου σου. Αυτά, ελπίζω να καταλαβαίνεις ότι κάθομαι και στα λέω όλα αυτά γιατί πιστεύω πως γράφεις αρκετά καλά έτσι? Υ.Γ.: Τελικά, η ανορθογραφία μου νίκησε και το Word! Όντως γιατί το "πείρε" δεν το κοκκινίζει. Μου έχει κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted October 6, 2006 Share Posted October 6, 2006 Να σου πώ Nienor, εμένα μου άρεσε αυτός ο φαινομενικά άσχετος συνηρμός στην σκέψη του μάγου. Γιατί για να κάνει κάτι σκέφτεται τι΄μπορεί να δαμάσει τις φλόγες, και πως έμαθε ότι οι φλόγες δαμάζονται με αυτόν τον τρόπο. Δεν νομίζω ότι επειδέχεται συνέχειας σαν κείμενο, μόνο αν αποφασίσει να γράψει για τον μικρό και απο την οπτική γονεία του μικρού θα μπορούσε να προχωρήσει η ιστορία. Ο μάγος όπως τον είδα εγώ, δεν έχει τίποτα άλλο να πεί πάνω σε αυτό το θέμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 7, 2006 Share Posted October 7, 2006 Ο LeMirage και η Nienor με καλύπτουν στα τεχνικά, οπότε θα πάω κατευθείαν στα περί της ιστορίας. Η ιστορία σου που λες είχε έντονη εικονοπλασία και παρουσίαζε πολύ καλά τα συναισθήματα του χαρακτήρα. Ήταν όμως πολύ μέτρια γραμμένη, με λάθη και, όπως γράφεις και ο ίδιος, θα μπορούσε να είναι μέρος μεγαλύτερης ιστορίας. Το βασικό πρόβλημά της είναι ότι στο τέλος με άφησε με μια άδεια γεύση, μιας και ουσιαστικά είδαμε ένα κομμάτι από κάτι μεγαλύτερο, μερικές νότες από ένα τραγούδι, μερικές ψηφίδες σε ένα ψηφιδωτό. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να αναπτύξεις το θέμα σε κάτι μεγαλύτερο, ένα διήγημα ή νουβέλλα ή ακόμα και μυθιστόρημα. Κράτα καλές σημειώσεις, οπλίσου με υπομονή και πειθαρχεία και κάτσε να το γράψεις, κάτι μου λέει ότι θα αξίζει τον κόπο. Έτσι όπως είναι είναι ατελές, αποσπασματικό, ανολοκλήρωτο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted May 13, 2007 Share Posted May 13, 2007 Ο Μάγος, ο Μαθητής και η Φωτιά που κατατρώει τα πάντα και ενώνει το παρελθόν με το παρόν - όλα αυτά τα στοιχεία είναι υπέροχα δοσμένα... ...στα Κυκλικά Ερείπια του J.L. Borges. Ασφαλώς, Deodonus, δεν πρόκειται για λογοκλοπή - για σένα, δεν δέχομαι ούτε την άποψη της ιδεοκλοπής! Η επιεικέστερη ερμηνεία που δίνω είναι ότι η ίδια φωτιά που καίει τον Borges καίει κι εσένα! If this is the case, υποκλίνομαι ταπεινά! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.