Βαριεστιμάρα

[Naurgul]

Όνομα Συγγραφέα: Νικόλας

Είδος: Τρόμος

Αριθμός Λέξεων: 702

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Μια μικρή ιστοριούλα (η πρώτη μου σε αυτό το είδος). Νομίζω πως ο τρόπος που αναπτύσεται είναι αρκετά ενδιαφέρον. Δυστυχώς, αισθάνομαι ότι δεν έκανα αρκετό polishing αλλά είναι αργά και δε μπορώ να ασχοληθώ άλλο.

 

Edit: Λόγω τεχνικού προβλήματος με τα attachments σε όλο το φόρουμ, το οποίο θα λυθεί σύντομα, το κείμενο του Νικόλα βρίσκεται στο post #6 του τόπικ.

 

Dain

Edited June 22, 2024 by Φάντασμα
Προστέθηκε link στο τέλος του αρχικού πόστ που παραπέμπει στο πόστ με την ιστορία. Επίσης, άλλαξε το χρώμα της γραμματοσειράς στο τέλος του αρχικού πόστ σε κόκκινο για να ξεχωρίζει και σε μέγεθος 16.

[Nihilio]

Το διάβασα. Αρκετά καλή ιστορία, αν και δεν μας εξηγείς ποτέ το ποιος είναι ο παρατηρητής. Σίγουρα καλά γραμμένη για κάποιον που είναι στα πρώτα του βήματα.

Σοβαρά λάθη δεν πρόσεξα να έχει. Υπάρχουν όμως μερικά σημεία που φαίνονται λίγο περίεργα, όπως πχ εκεί που λές στη δεύτερη παράγραφο "Αυτός δεν είχε καταλάβει..." όπου δεν προσδιορίζεις το ποιος, τη "σταγόνα φόβου", το "ρυθμικό μοτίβο" (δεν μπορώ και να κάνω copy paste...)

[Naurgul]

Επειδή είναι αργά (για 'μένα τουλάχιστο) και δε μπορώ να σκεφτώ πολύ καθαρά, έχω να πω μόνο τα εξής:

• Ευχαριστώ για τα καλά λόγια, δε περίμενα ότι θα έβγαζε και νόημα, στη δομή πρέπει να τα έκανα θάλασσα.
  
• Δεν ήταν σκοπός μου να εξηγήσω τι ακριβώς είναι ο αφηγητής/παρατηρητής
  
• Η μόνη στιγμή που του τρίτο πρόσωπο δεν αναφέρεται στον φοιτητή είναι η πρώτη πρόταση. Καλά, οι περίεργες και ακατανόητες εκφράσεις είναι η ειδικότητά μου, κάτι πρέπει να κάνω για αυτό.
  
• Συγγνώμη για το copy-paste που δε δουλεύει, έκανα μάλλον λάθος τις ρυθμίσεις στο acrobat. Το έγγραφα word δε μου αρέσουν για το internet και αν έγραφα απλώς το κείμενο δε θα μπορούσα να δω πόσοι θα το διαβάσουν.
  

[Nihilio]

H δομή δεν ήταν καθόλου κακή. Έδειχνε ότι έχεις κατανοήσει τις βασικές αρχές της συγγραφής μιας ιστορίας τρόμου. Γενικά είσαι καλύτερος από όσο νομίζεις για αυτό γράφε με περισσότερη αυτοπεποίθηση

[Naurgul]

Μην ανησυχείς, με αυτοπεποίθηση γράφω. Απλώς φοβάμαι πως αν δεν κάνω και λίγο τον καημένο, θα με φάει ο εγωισμός μου στο τέλος.

[Naurgul]

Με ειδοποιούν ότι έχει προκύψει ένα πρόβλημα με τα attachments οπότε κάνω copy-paste το κείμενό μου σε αυτό το ποστ:

 

 

 

 

 

Ο βαριεστημένος καθηγητής μιλά ασταμάτητα στους λιγοστούς φοιτητές που είναι εξίσου βαριεστημένοι. Αμοιβαία τα αισθήματα. Είναι αργά και όλοι αισθάνονται κουρασμένοι, όμως πρέπει να παραμείνουν σε αυτή την αίθουσα για άλλη μία ώρα. Ανάμεσά τους και αυτός. Τίποτα ιδιαίτερο· ένας ακόμη φοιτητής που προσπαθεί να παραμείνει ξύπνιος, στηρίζει το κεφάλι του ακουμπώντας το μάγουλο στην παλάμη του. Κάθε τόσο κοιτάει προς τη μεριά του παραθύρου. Βλέπει μόνο σκοτάδι, αλλά δεν πτοείται. Επαναλαμβάνει την κίνηση αυτή κάθε τόσο, μάλλον σε μια προσπάθεια να σπάσει την μονοτονία.

 

Η διάλεξη τελειώνει. Ο καθηγητής φεύγει βιαστικός, χωρίς να πει κουβέντα, ακολουθούμενος από τους φοιτητές. Αυτός δεν παίρνει είδηση ότι η ώρα της λύτρωσης είχε φτάσει μέχρι που ακούει το θόρυβο των υπολοίπων. Τραβάει το βλέμμα του από το παράθυρο, μαζεύει τα πράγματά του και προχωρά προς την έξοδο. Κοιτάει για μια τελευταία φορά προς τη μεριά της αίθουσας. Σβήνει το φως και φεύγει, αφήνοντας την πόρτα ανοικτή.

 

Στους διαδρόμους και στις σκάλες δε βλέπει κανέναν. Τα φώτα είναι ήδη κλειστά. Όταν φτάνει έξω, κινείται κατά μήκος του πλακόστρωτου. Μετά από μερικά βήματα σταματά απότομα. Κοιτά από εδώ κι από ‘κει. Δε βρίσκει το ποδήλατό του. Αρχικά φαίνεται νευριασμένος, με μια σταγόνα φόβου. Λίγες στιγμές αργότερα ψάχνει τις τσέπες του για κάτι. Αυτή τη φορά η έκπληξη είναι ολοφάνερη στο πρόσωπό του. Το χέρι του ακουμπά το πηγούνι του. Ίσως να σκέφτεται κάτι αλλά τον εμποδίζει το αριστερό του πόδι που τρέμει ανεξέλεγκτα.

 

Δεν περνά ούτε ένα λεπτό όταν αρχίζει να κινείται και πάλι. Αυτή τη φορά είναι πιο βιαστικός. Η ανησυχία του τον αναγκάζει να κοιτά κάθε τρεις και λίγο πίσω του, όμως η σύνεσή του τον έχει σίγουρα εγκαταλείψει. Συνεχίζει ίσια, προς ένα σοκάκι που φωτίζεται μόνο από τις ψηλές λάμπες στις δύο πλευρές του δρόμου. Αυτός προχωρά στη μέση, κάνοντας τις σκιές του να χορεύουν γύρω του σε ένα ρυθμικό μοτίβο, σαν να τον περιγελούν.

 

Ο φόβος τον έχει κυριέψει πια. Έστω και καθυστερημένα παρατήρησε ότι οι λάμπες τρεμοσβήνουν πίσω του, ακολουθώντας τον. Σταματά για ακόμη μια φορά, γρήγορα όμως διαπιστώνει ότι το φαινόμενο επιμένει και μάλιστα τον πλησιάζει. Αυτή τη φορά ο φόβος τον πλημμυρίζει και το ένστικτό του τον εξαναγκάζει να το βάλει στα πόδια.

 

Μάταια. Μπορώ να τον ακολουθήσω με ευκολία.

 

Τρέχει στα τυφλά, χωρίς να σκέφτεται τίποτα. Είναι πια πλήρως υποταγμένος στη μοίρα του θηράματος. Το γνωρίζει και ο ίδιος, αλλά δεν έχει χρόνο για σκέψεις τώρα. Απλώς τρέχει. Είναι αδύναμος και το ξέρει. Σύντομα λαχανιάζει και αρχίζει να μειώνει ταχύτητα. Περπατάει παραπατώντας αλλά ακόμη δεν έχει εγκαταλείψει.

 

Οι σκιές που τον περικυκλώνουν χορεύουν μανιωδώς τριγύρω του. Πλέον τις νιώθει να τον χλευάζουν και να κοροϊδεύουν την κατάντια του. Προσπαθεί να μην ακούει τη φωνή που ψυχρά του ζητά να τα παρατήσει. Είναι η σύνεσή του που επέστρεψε αλλά δε μπορεί να τον πείσει ακόμα. Η ανησυχία του μειώνεται. Η συνειδητοποίηση επέρχεται αργά αλλά σταθερά. Οι δίχως νόημα προσπάθειές του τερματίζονται και σιγά-σιγά παύει να κινείται.

 

Το αριστερό του πόδι τρέμει ανεξέλεγκτα και δεν τον αφήνει να σκεφτεί τίποτα. Δε βλέπει κανέναν. Βάζει τα χέρια του μηχανικά στις τσέπες του ενώ με τα μάτια του, γεμάτα αγωνία, κοιτά από εδώ κι από ‘κει. Από εκεί και πέρα ο δρόμος δεν έχει λάμπες. Νομίζει πως ακούει βήματα στην άσφαλτο συνοδευόμενα από το ρυθμικό κουδούνισμα κλειδιών. Αμέσως μετά, τα αυτιά του αρχίζουν να βουίζουν. Σε λίγο ο φόβος φαίνεται να μετριάζεται αλλά είναι πλέον νευριασμένος με τον εαυτό του. Κατηγορεί την αδυναμία του αλλά δεν είναι έτοιμος να την αντιμετωπίσει.

 

Όλες οι λάμπες κατά μήκος του δρόμου σβήνουν μονομιάς. Αυτός τα χάνει. Πέφτει στα γόνατα, το κεφάλι του σκυφτό και κουρνιάζει. Το βουητό σταματά. Τραβάει το βλέμμα του από την άσφαλτο και κοιτά τον κατασκότεινο ουρανό. Η ώρα της λύτρωσης είχε φτάσει αλλά αυτός δεν το παίρνει είδηση. Έτσι, φεύγει βιαστικός, χωρίς να πει κουβέντα, ακολουθούμενος μόνο από την τελευταία σταγόνα ελπίδας που του είχε απομείνει. Η παράσταση τελειώνει.

 

Επαναλαμβάνω την κίνηση αυτή κάθε τόσο, μάλλον σε μια προσπάθεια να σπάσω την μονοτονία. Τίποτα ιδιαίτερο· ένας ακόμη άνθρωπος που προσπαθούσε να παραμείνει ξύπνιος. Αυτοί βλέπουν μόνο σκοτάδι, αλλά ποτέ δεν πτοούμαι. Είναι αργά και πλέον αισθάνονται κουρασμένοι. Κι εγώ το ίδιο. Ο χρόνος, βαριεστημένος, κυλά ασταμάτητα για τους λίγους ανθρώπους που είναι αρκετά βαριεστημένοι για να τον παρακολουθούν.

[Isis]

Δε με ενθουσίασε. Η λέξη "βαριεστημάρα" δεν υπάρχει. "Βαρεμάρα" το λένε το φαινόμενο.

 

Γρήγορο κείμενο, δεν εμβαθύνει πουθενά. Σα μια ταινία μικρού μήκους η οποία όμως δε μου έδωσε κάτι όταν τελείωσε: δε μου άφησε μια γεύση στο στόμα, μία σκέψη - έναν προβληματισμό στο μυαλό, μια ευχαρίστηση που ακόμη και χωρίς προβληματικό με πείθει πως τη διάβασα αλλά το διασκέδασα.

 

Ήταν γρήγορο φαγητό και μια προσέγγιση σα να μου περιγράφεις έναν πίνακα κρεμασμένο σε έναν τοίχο, όπως θα τον περιέγραφε όποιος δεν ασχολείται με τους συμβολισμούς του.

[Naurgul]

Θα διαφωνήσω κατά πόσο είναι αρνητική η δημιουργία νέων λέξεων, αλλά ούτως ή άλλως σε αυτή την περίπτωση κάνεις λάθος. Η λέξη "βαριεστιμάρα" υπάρχει και μάλιστα πριν τη γράψω το έψαξα σε περισσότερα από ένα λεξικά.

 

Κατά τα άλλα, ναι, το κείμενο δεν έχει κάτι ιδιαίτερο καλό, ίσως επειδή του λείπει η ιστορία... γίνεται κάτι generic, ας μου επιτραπεί η έκφραση.

 

Δε το έγραψα για να αποδωθεί κάποιο συγκεκριμένο συναίσθημα στον αναγνώστη ούτε και για να παρουσιάσω μια καλή ιστορία. Βέβαια, υπάρχουν κάποιοι συμβολισμοί και διάφορα άλλα κολπάκια που χρησιμοποίησα. Θα ήθελα κάποια κριτική και επ' αυτών, αφού ήταν και ο λόγος που έγραψα το κείμενο.

Edited October 4, 2006 by Guardian of the RuneRing #1

[Isis]

Η λέξη "βαριεστιμάρα" υπάρχει και μάλιστα πριν τη γράψω το έψαξα σε περισσότερα από ένα λεξικά.

 

Τι να πω κι εγώ, ως προς τα λεξιλογικά έχω μια ευαισθησία και φρόντισα πριν απαντήσω να δω στα λεξικά μου για τη:

Βαρεμάρα ή βαριεμάρα (η), ανία, πλήξη (κοκ)...

και τη:

Βαριεστιμάρα (?) - καμία καταγραφή σε κανένα από τα λεξικά μου! Μόνο στο διαδίκτυο χρησιμοποιείται αρκετά σε διάφορα forums χωρίς να βρω επίσημη καταγραφή κάπου που να αναφέρεται στην (προφανή) ετυμολογία της λέξης.

 

Για το αρχείο των γλωσσικών (και όχι ως προσωπική αναφορά στοn G1) να αναφέρω πως πολλές φορές χρησιμοποιούνται λέξεις που δε συντάσσονται σωστά, δεν εκφέρονται σωστά, δεν υπάρχουν, δημιουργούνται από την αέναη ανάγκη για πρωτοτυπία, από άγνοια...Ένα δελτίο ειδήσεων να παρακολουθήσει κανείς, είδικά τα κομμάτια των διαφόρων ανταποκρίσεων, θα καταλάβει την αμάθεια που υπάρχει στον κόσμο.

 

Στην προκείμενη περίπτωση της "βαριεστιμάρας" δε βρήκα κάτι αρκετά πειστικό. Πιθανότατα να δημιουργήθηκε (από ποιον δε γνωρίζω) μέσω του επίθετου βαριεστημένος (ο), αυτός που νιώθει βαρεμάρα. Όμως η βαρεμάρα ήταν ανέκαθεν το πρωτογενές ουσιαστικό από το οποίο προέκυψαν τα εκάστοτε επίθετα.

[Nienor]

Λοιπόν, ο τίτλος έχει το εξής πρόβλημα: Σε παραπέμπει σε άλλη ιστορία. Σε καμία περίπτωση δεν περιμένεις να διαβάσεις αυτό το καλογραμμένο σκετς που ακολουθεί. Νομίζω πως αυτό είναι το πρόβλημα του γιατί κατά τα άλλα με τη λεξιπλασία τα πάμε καλά εδώ μέσα, οπότε υπάρχει δεν υπάρχει η ίδια η λέξη απλά με αφήνει αδιάφορη.

 

Συμφωνώ και με τους δύο από πάνω, κι εμένα καμία γεύση δε μου άφησε μετά τη λήξη της αν και την βρίσκω πολύ καλογραμμένη και με κανένα πρόβλημα δομής, ειλικρινά. Θα μπορούσες να είχες πει για τόσα άλλα, αλλά ειδικά για τη δομή που λες ... μήπως μας κοροϊδεύεις? Δηλαδή, είναι πάρα πολύ καλή από άποψη δομής, ακριβώς όπως θα έπρεπε, δεν έχω ιδέα τι θα μπορούσες να κάνεις διαφορετικά και να είναι η ίδια αφήγηση και όχι μια κάποια άλλη που να μιλάει για εντελώς διαφορετικά πράγματα.

 

Δεν είναι ιστορία βέβαια και δε σου αφήνει γεύση, όμως θα σου πω τι εισέπραξα εγώ, προσωπικά γιατί, ειλικρινά, ούτε μου άρεσε τόσο πολύ ώστε να σου πω απλά "μπράβο", ούτε όμως θεωρώ πως δεν έχει και λόγο ύπαρξης το παρόν, απλά δεν είμαι σίγουρη για το ποιος είναι αυτός.

 

Διαβάζοντας είχα ένα γνώριμο χτυποκάρδι, αυτό που έχεις στις καλές ιστορίες τρόμου καθώς εξελίσσονται. φτάνοντας στο τέλος κι ενώ οι ρυθμοί είχαν ανέβει αρκετά με προσγείωσες λιγάκι απότομα όταν συνειδητοποίησα πως δε θα μας πεις ποιος είναι ο αφηγητής που τον κυνηγάει. Και μετά αγριεύτηκα στ' αλήθεια επειδή ακριβώς δε μας λες ποτέ ποιος είναι ο αφηγητής! Και μετά ξαναείδα τον τίτλο, και ξενέρωσα από όλα αυτά τα ωραία που μου είχες δημιουργήσει πριν.

 

Ο συμβολισμός τώρα... χμμμ... είσαι σίγουρος ότι αυτό που έχεις κάνει εδώ το λένε "συμβολισμό" ή ότι έχει κάποιον τέτοιο μέσα του? Εννοώ πως: ναι, προφανώς καταλαβαίνω το θέμα σου, είναι ξεκάθαρο: χρόνος που κυλά και χάνεται και είναι εδώ και μας παραμονεύει όλους κάθε ώρα και στιγμή, έχοντας ο ίδιος άπειρο χρόνο στη διάθεση του. Και είναι καλό ως έχει. Όμως αν εννοείς πως ως σύμβολα χρησιμοποιείς το φευγιό του με την ενηλικίωση, το σβήσιμο στα φώτα με το θάνατο κοκ όχι. Είναι υποθέσεις που τις κάνω μόνο και μόνο επειδή μίλησες για συμβολισμό από κάτω και με κανέναν τρόπο δε βγαίνουν αυτούσιες από το κείμενο το ίδιο. Θα μπορούσα να συνεχίσω να βγάζω κρυμμένα σύμβολα μέσα από το κείμενο επ’ άπειρον όμως θα ήταν όλα από τον αφαλό μου όπως και τα παραπάνω, δε θα είχα νιώσει κανένα από αυτά χωρίς την επέμβαση της λογικής μου που έχει μάθει να ψάχνει να τα βρει, ειδικά μάλιστα όταν της λες πως υπάρχουν. Θα ήθελε πολύ δουλειά ακόμα κάτι τέτοιο, δεν αρκεί να ξέρεις να χειρίζεσαι τη γλώσσα (που παρεμπιπτόντως πιστεύω πως ξέρεις και δεν είσαι και τόσο αρχάριος, μου είναι δύσκολο να το πιστέψω) όπως δεν αρκεί και μία σωστή δομή. Θέλεις καταρχήν λεξιλόγιο για να μας παραπέμπεις χωρίς να μας τα πετάς στα μούτρα, θέλεις επίσης υπομονή και πολύ δουλειά.

 

Γενικά, το θεωρώ μια εξαιρετικά καλή δουλειά το κείμενο αυτό. Ειδικά για τον τρόπο που το έχεις στήσει, βήμα βήμα, πράγμα που μάλιστα το θεωρώ κι αρκετά δύσκολο.

[Naurgul]

Βασικά, μάλλον η λέξη "συμβολισμός¨ είναι λίγο βαριά. Το μόνο που υπάρχει εκούσια από εμένα είναι μια σειρά αντιπαραθέσεων / παραλληλισμών. Πιστεύω πως θα γίνει φανερό το τι εννοώ αν αποκαλύψω το μυστικό του κειμένου: Μετά τη μέση, η κάθε παράγραφος είναι κατοπτρική μιας προηγούμενης. Δηλαδή, η έβδομη με την πέμπτη, η όγδοη με την τέταρτη κοκ μέχρι που η τελευταία παράγραφος είναι σχεδόν πανομοιότυπη με την πρώτη, μόνο με αντίθετη φορά. Το έκανα αυτό πειραματικά για να δω αν υποσυνείδητα θα έδινε την αίσθηση ότι τα "όλα ταιριάζουν" και σιγά-σιγά σου δείχνει ότι κάποια απλά και καθημερινά πράγματα έχουν ένα περίεργο ανάλογο / αντίκτυπο σε ένα κόσμο πέρα από αυτά που αισθάνονται οι άνθρωποι.

 

Όσο για τη δομή, τι να πω. Εγώ έχω την αίσθηση ότι το κείμενο είναι ακαταλαβίστικο και δύσκολα θα μπορούσε κανείς να βγάλει άκρη. Χαίρομαι που μου λέτε ότι ισχύει το αντίθετο.

 

Επίσης, για τον τίτλο... δε ξέρω, μου φαίνεται ότι ταιριάζει με το νόημα του κειμένου. Βέβαια, ίσως να μη ταιριάζει με το στυλ του κειμένου, αυτό το καταλαβαίνω.

 

ΥΓ: Και κάτι άλλο... δε σας κοροϊδεύω. Αυτό είναι το πρώτο μου πρωτότυπο λογοτεχνικό κείμενο (με εξαίρεση τα παιχνίδια ρόλων). Έχω να γράψω έτσι από τις εκθέσεις στο λύκειο (εξαίροντας πάλι τα παιχνίδια ρόλων).

Edited October 5, 2006 by Guardian of the RuneRing #1

[Nienor]

Ναι ρε συ, χαριτολογώντας το είπα (είχε ένα δίπλα αλλά δε βγαίνει πια emoticon από αυτό). Προφανώς και δε μας καροϊδεύεις

 

Τώρα αυτό που λες για τις παραγράφους, δε φαίνεται αν δεν το πεις σίγουρα (και είναι καλό αυτό) και ακόμα και τώρα που το είπες δυσκολεύομαι να το δω σε όλες. Όμως ίσως να αφείλεται σε αυτή τη δουλειά που έχεις που κάνει από πίσω το ότι η δομή σου φαίνεται σφικτή.

 

Όπως και να έχει γράψε μας κι άλλα. Καλή συνέχεια.