Ivan Gig Nth Yuk Posted September 21, 2006 Share Posted September 21, 2006 Όνομα Συγγραφέα:Απόστολος Είδος: Τρόμου (μάλλον) Αριθμός Λέξεων: 1066 Αυτοτελής: Ναι Σχόλια: Το βάζω εδώ. Αν πιστεύετε πως δεν ταιριάζει αλλάξτε το (αν πιστεύετε πως ταιριάζει θα το βάλω στο διαγωνισμό). Εδώ είναι (ήθελα να το παραθέσω χύμα αλλά είχε τα σύμβολα...) : Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted September 22, 2006 Share Posted September 22, 2006 Για όσους δεν το ξέρουν (αν και πολύ αμφιβάλλω κάτι τέτοιο), αυτό το αρχείο χρειάζεται τον Adobe Acrobat ή τον Adobe Acrobat Reader για να το ανοίξετε· μπορείτε να προμηθεύτειτε τον τελευταίο δωρεάν στη διεύθυνση: http://www.adobe.com/products/acrobat/readstep2.html Επίσης, εγκαθιστώντας το εν λόγω πρόγραμμα, μπορείτε να ρυθμίσετε τον υπολογιστή σας ώστε ν' ανοίγει τ' αρχεία στον browser σας. Στο θέμα μας τώρα: το κείμενο αυτό θα βελτιωνόταν από λίγο προσεκτικότερη επιλογή, πιστεύω, των γραφικών τεχνικών που χρησιμοποιείς για το συγγραφικό αποτέλεσμα που προσπαθείς να πετύχεις, αλλά η προσπάθειά σου είναι κάτι παραπάνω από αξιέπαινη. Δεν ξέρω αν έχεις διαβάσει το Requiem for a Dream (Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο), αλλά μου θυμίζει πολύ έντονα την αρχή του το κείμενο αυτό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ivan Gig Nth Yuk Posted September 22, 2006 Author Share Posted September 22, 2006 Στο θέμα μας τώρα: το κείμενο αυτό θα βελτιωνόταν από λίγο προσεκτικότερη επιλογή, πιστεύω, των γραφικών τεχνικών που χρησιμοποιείς για το συγγραφικό αποτέλεσμα που προσπαθείς να πετύχεις,... Μπορείς να μου εξηγήσεις ακριβώς τι εννοείς; Δεν είμαι και πολύ της θεωρητικής γραφής οπότε... Επίσης δεν έχω διαβάσεις το Requiem for a Dream (ούτε την ταινία έχω δει). Το ξαναβάζω γιατί σήμερα είδα ένα typo, στο τέλος έγραψα "δε" αντί για "σε". Όνομα Συγγραφέα:Απόστολος Είδος: Τρόμου (μάλλον) Αριθμός Λέξεων: 1066 Αυτοτελής: Ναι Σχόλια: Το βάζω εδώ. Θα μπορούσε κανείς να πει πως είναι σάτιρα τρόμου ή τρομαχτική κωμωδία οπότε αν πιστεύετε πως δεν ταιριάζει αλλάξτε το (αν πιστεύετε πως ταιριάζει θα το βάλω στο διαγωνισμό). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ivan Gig Nth Yuk Posted October 4, 2006 Author Share Posted October 4, 2006 "Επειδή έχει προκύψει ένα πρόβλημα με τα attachments" ξαναπαραθέτω την ιστοριούλα μου (θα την έβαζα χύμα αλλά υπάρχουν σύμβολα): Ανάλυση Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 5, 2006 Share Posted October 5, 2006 Προσωπικά δε μπορώ να την ανοίξω και θα ήθελα να τη διαβάσω μέχρι αύριο για να ψηφίσω. Βάλτη σε κάποια άλλη μορφή αν μπορείς ή αν σου είναι πιο εύκολο κάντη μου ένα mail. Ευχαριστώ πολύ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ivan Gig Nth Yuk Posted October 5, 2006 Author Share Posted October 5, 2006 Το παραθέτω εδώ (από εδώ το πήγα, από εκεί το πήγα, τελικά με εικόνα το έφτιαξα): Ιδρώνω. Το φως από τη λάμπα με ζεσταίνει. Τι ώρα είναι; Ας κοιτάξω το ρολόι. Κοντεύει έντεκα. Αύριο γράφω. Σκατά. Τι κάνω; Δε καταλαβαίνω τίποτα. Τι μαλακίες. Κωλοφώς. Κωλοζέστη. Ο ιδρώτας λέρωσε τη σχέση. Δε καταλαβαίνω τίποτα. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Κωλοβιβλία. Είναι άχρηστα. Μας αναγκάζουν να κρατάμε σημειώσεις και λίγο πριν γράψουμε πρέπει να βγάλουμε άκρη απ’ αυτές τις ασυναρτησίες. Μαλάκα Δεοφαντίδη. Με τις μαλακίες σου. Τους λογισμούς σου. Αυτός φταίει; Ή εσύ; Έπρεπε να κρατάς καλύτερες σημειώσεις. Σε ποιον μιλάς; Σ’ αυτόν που με ρωτάει. Γιατί ρωτάς; Σκάσε. Έπρεπε. Αν κρατούσα καλύτερες σημειώσεις θα έβγαζα άκρη απ’ αυτήν την μαλακία. Στο είπα. Σκάσε. Για κάθε θετικό έψιλον υπάρχει δέλτα ώστε για κάθε χι… τι λέει; Δεν έχει νόημα. Το αντέγραψα λάθος. Αν πρόσεχες αντί να κοιτάζεις το παράθυρο… Σε ποιον μιλάς; Σ’ εσένα. Μα εσύ είμαι εγώ. Μίλα μου στο πρώτο πρόσωπο. Ξεκίνα εσύ: «Μίλω μου στο πρώτο πρόσωπο». Υπάρχουν, βλέπεις, τεχνικές δυσκολίες. Μαλακίες. Τι θα γράψω; Θα τρελαθώ. Ζαλίζομαι. Τι κάνω; Δε βγάζω άκρη. Όλοι οι μαθηματικοί μαλάκες είναι· ζώα. Γράφουν μαλακίες στα χαρτιά και χαίρονται. Αν είχα περάσει κάπου αλλού. Ακόμα και Πληροφορική ή Πολυτεχνείο. Ας διάβαζες. Ξαναήρθες; Μα πως ξαναήρθες αφού είσαι εδώ. Αφού είμαι εδώ. Τι λέω; Δε λέω, σκέφτομαι. Δε σκέφτομαι, μαλακίζομαι, χασομεράω, χάνω το χρόνο μου… βαριέμαι να διαβάσω. Πάλι εσύ; Δηλαδή εγώ. Δεν είναι ότι βαριέμαι, δεν μπορώ. Δεν καταλαβαίνω. Ψεύτη! Τώρα άνοιξες το τετράδιο. Τώρα το είδες μπροστά σου. Το πρώτο πράγμα που είπε ο Δεοφαντίδης. Το πρώτο πράγμα που έγραψες. Από τον πίνακα του μαλάκα στο τετράδιο μου, μαλάκα. Σκάσε. Για κάθε έψιλον θετικό… τι σημαίνει αυτό; Κάτι σημαίνει Τι εννοεί στο τέλος; Απόλυτο f(x) πλην λάμδα μικρότερο του έψιλον; Και τι με αυτό; Δεν καταλαβαίνεις; Θες βοήθεια; Ξέρω ό,τι ξέρεις. Ξέρω ό,τι ξέρω. Δε μπορείς να με βοηθήσεις. Αν δε σε βοηθήσω δε θα κάνεις τίποτα. Άρα με βοηθάς. Ναι. Τότε γιατί ρωτάς; Ρωτάω γιατί ρωτάς εσύ. Θυμάσαι; Εσύ είμαι εγώ. Σκάσε. Σε ποιον μιλάς; Σκάσε. Αν περνούσα κάπου αλλού… Ας διάβαζες στις πανελλαδικές. Ας άλλαζες κατεύθυνση. Πάντα τέτοιος μαλάκας όμως είσαι. Όλο προτάσεις για το παρελθόν κάνω. Μαλακίες. Αυτά έγιναν. «Η ζωή βγάζει νόημα όταν την κοιτάς προς τα πίσω. Κρίμα που τη ζούμε κοιτώντας μπροστά.» Έτσι δεν έλεγε εκείνη η ταινία; Αν δεν την έβλεπες και διάβαζες… Πάλι παρελθόν. Τι μου τα λες; Έγιναν. Για να βελτιωθείς, να μη τα ξανακάνεις. Αλήθεια, τι έγινε; Θυμήθηκες την ταινία και χάρηκες; ΞΥΠΝΑ! Αύριο γράφεις! Τι αύριο, σήμερα. Τι ξύπνα κοιμήσου. ΔΙΑΒΑΣΕ. Για κάθε έψιλον, ΔΙΑΒΑΖΕ, υπάρχει δέλτα, ΔΙΑΒΑΖΕ, ώστε για κάθε χι που ανήκει στο πεδίο…και άλλη σταγόνα λέρωσε τη σχέση. Κλαις αγοράκι μου; Φοβάσαι; Δάκρυ ήταν αυτό, όχι ιδρώτας; Τι κλαις; Εσύ φταις. Όχι ο μαλάκας ο Δεοφαντίδης, όχι τα βιβλία, όχι οι πανελλαδικές. ΕΣΥ! Τι κλαις; Νομίζεις πως κάτι θα αλλάξει; Κλάψε μπροστά στο Δεοφαντίδη, μπορεί να σε λυπηθεί αν είναι πολύ μαλάκας. ΣΚΑΣΕ!!! Γιατί δε με βοηθάς όπως πριν; Φώναξε με την κωλοφωνή σου. Την κωλοφωνή μου: ΔΙΑΒΑΣΕ… ΔΙΑΒΑΣΕ ΜΑΛΑΚΑ! Για κάθε έψιλον θετικό υπάρχει δέλτα, ΔΙΑΒΑΖΕ, ώστε για κάθε χι που ανήκει στο πεδίο ορισμού της f, ΔΙΑΒΑΖΕ με χι μείων άλφα απόλυτο μικρότερο του, ΔΙΑΒΑΖΕ. Άλφα; Τι άλφα; Σκατά. Είμαι ηλίθιος. ΝΑΙ. Μαλακίες. ΝΑΙ. Το στομάχι μου, γαμώτο… ΚΛΑΨΕ! ΚΛΑΨΕ! ΣΚΑΣΕ! ΔΙΑΒΑΣΕ! Σκατά, το στομάχι μου. Δεν έπρεπε να φας αυτές τις μαλακίες. Σκάσε. Αν πρόσεχα στο μάθημα θα το ήξερα. Θα το ήξερες; Θα το ήξερα; Ποιος ξέρει… ΣΚΑΣΕ! ΔΙΑΒΑΣΕ! Τι να διαβάσω τώρα με τους κωλοτύπους σου. Τους γέμισες με τα κωλοδάκρυά σου. Πάνε αύριο στο γραφείο του και πες του πως γαμιέται ο μαλάκας. Θα κοπείς που θα κοπείς. Σκάσε. Μη κλαις, αλήθεια είναι. Φάτην στα μούτρα. Διάβαζε. Για κάθε άλφα. Όχι, μαλακίες λέω. Με χι μείων άλφα μικρότερο του, διάβαζε, δέλτα τότε… Τι τότε; Τότε, αγόρι μου, τότε. Η λέξη που μισείς. Η λέξη που μισώ. Δε διάβασες; τότε δε θα γράψεις. Δε διάλεξες τη σωστή κατεύθυνση; τότε θα πρέπει να υποστείς το ανάποδο Α. Δε πρόσεχες; τότε δε θα καταλάβεις το ανάποδο Α. Δε κατάλαβες; Τότε θα ιδρώσεις. Τότε θα κλάψεις. Τότε θα πονέσεις. Τότε θα λερώσεις το ανάποδο Α. Τότε δε θα καταλαβαίνεις ακόμα περισσότερο το ανάποδο Α. ΤΟΤΕ θα σκέφτεσαι πόσο ζώο είσαι. ΤΟΤΕ θα έρθω εγώ να σου πω γιατί μισείς το ΤΟΤΕ. Γιατί ποτέ δε παίρνεις τη σωστή απόφαση, γιατί δεν είσαι άντρας. Γιατί μασάς το λόγια σου, γιατί μια ζωή κρύβεσαι από κάθε επιλογή. Γιατί μια ζωή κατηγορείς το σύστημα, τους γονείς σου, τους φίλους σου, τις γκόμενές σου, τον καθηγητή σου, το βιβλίο του. Γιατί φοβάσαι να επιλέξεις. Γιατί φοβάσαι να κάνεις λάθος, να πέσεις, να χτυπήσεις, να μάθεις. Κάνουν οι άλλοι λάθος για ‘σένα; Λάθος. Εσύ το κάνεις, εσύ φταις. ΔΙΑΒΑΣΕ! ΣΚΑΣΕ! ΣΚΑΣΕ! ΚΛΑΨΕ! ΚΛΑΨΕ! Το στομάχι μου. Σκατά! Θα ξεράσω. Ο κάδος! Ξέρνα άχρηστε, ποταπό σκουλήκι. Ξέρνα την αλήθεια. Ζώο. Σκάσε. Πως θα διαβάσω παρακάτω όταν μου λερώνεις το τετράδιο με τα δάκρυά σου; ΣΚΑΣΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Φοβάσαι να σε ακούς να σκέφτεσαι. Απ’ την αρχή λοιπόν: ΔΙΑΒΑΣΕ. Για κάθε έψιλον θετικό υπάρχει δέλτα θετικό ώστε αν χι πλην άλφα απόλυτο είναι μικρότερο από το δέλτα τότε f(x) πλην λάμδα είναι μικρότερο από το έψιλον. Είδες τι απλό; Τόση ώρα μου έβγαλες την ψυχή για αυτήν την μαλακία. Μια μαλακία που ΔΕΝ κατάλαβες. Μια μαλακία που δεν καταλάβαμε ηλίθιε. ΣΚΑΣΕ. Αν δεν έτρωγες αυτές τις μαλακίες δε θα έπρεπε… Ποιος είσαι, η μάνα μου; Έγινε λέμε, σκάσε. Σκάσε; Μια σειρά διάβασες, ηλίθιε, και πήρες αέρα; Ούτε κατάλαβες. Τρως μαλακίες ΤΟΤΕ ξερνάς. Είπα τότε. Φοβάσαι πάλι, αγοράκι μου, το νιώθω. Θες να βγεις έξω στο μπαλκόνι να πάρεις αέρα; Βγες θα είμαι μαζί σου… Βρέχει. Ψιχαλίζει σιγά. Τι δροσιά… Μη με διακόπτεις άχρηστε. Θες να μάθεις γιατί δε κατάλαβες; Δε ΘΕΣ να καταλάβεις. Αν δε φοβόσουν… Μιλάς πάλι για το παρελθόν, άργησες. Θες να πιάσουμε το μέλλον σου; Σε δέκα χρόνια αν πάρεις το πτυχίο σου ΜΑΛΑΚΑ, ΑΝ, ΤΟΤΕ θα ζητάς να κάνεις ιδιαίτερα, ΖΩΟ. Θα κολλάς στους δρόμους χαρτάκια με το τηλέφωνό σου για να μπορούν να σου κάνουν φάρσες όπως κάνεις εσύ ΤΩΡΑ, θα βρεις μια κωλοδουλειά, σκατά λεφτά, θα ζεις με τη μάνα σου, θα τη μισείς, ΗΛΙΘΙΕ, γιατί δε θα μπορείς να την αποχωριστείς. Σα μαλάκας θα ζεις ΜΑΛΑΚΑ. ΑΥΤΟ είναι το μέλλον σου ΓΑΜΗΜΕΝΕ. ΑΥΤΟ. ΑΥΤΟ είναι το μέλλον ΜΟΥ και σε μισώ. ΝΑΙ! ΝΑΙ! Πήδα. Πήδα αν τολμάς. Πήδα! Δε θέλω να ξεφτιλιστώ. ΠΗΔΑ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted October 5, 2006 Share Posted October 5, 2006 Έχει κάτι καλό μέσα της, αλλά κουράζει με τα τόσα "σκάσε" και "μαλάκα", καθώς επίσης και με τους συνεχείς και περίεργους "διαλόγους" του. Επίσης το τέλος είναι λίγο περίεργο και απότομο, δεν υπάρχει κάτι που να το "δικαιολογεί", να δείχνει τον λόγο που γίνεται. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 5, 2006 Share Posted October 5, 2006 Αχέμ… *γκουχ γκουχ* (καθαρίζει το λαιμό της)…. Καταρχάς, ευχαριστώ που το πόσταρες κατόπιν της παράκλησης. Αλλά … τι είν’ τούτο βρε αδερφέ? Θα προσπαθήσω να το πιάσω σιγά σιγά για να μπορέσω να σου πω δυο λόγια, αν και μου είναι αρκετά δύσκολο… δηλαδή, δεν είναι ούτε ιστορία, ούτε αφήγηση, ούτε καν γραπτός λόγος. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τι ήθελες από αυτό το κείμενο. Δεν μπορώ να δω την πρόθεση, δε μπορώ να ξεχωρίσω καν αν αυτό στο οποίο αναφέρεσαι είναι η τρέλα γιατί το όλο θέμα είναι λίγο… χμμμ… δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω. Ίσως αν ήξερα πόσο χρονών είσαι να έβγαζα μια άκρη και να μπορούσα ίσως να σου πω πως όλα αυτά δεν είναι τραγικά κι αυτή είναι και η ιδιαιτερότητα του κειμένου: το ότι η γραφή είναι τόσο φορτισμένη (ανεπίτρεπτα φορτισμένη για τέτοια κατάσταση), ενώ αυτά που λέει όχι. Δηλαδή, εντάξει, δίνει την άλλη μέρα ένα μάθημα και δε μπορεί να κάτσει να διαβάσει. Θεωρεί πως κάνει λάθος επιλογές και κατηγορεί για αυτό τον εαυτό του που τόσο καιρό τα ρίχνει στους άλλους. Οκ. Δεν τρέχει και τίποτα πραγματικά σοβαρό. Μια συνειδητοποίηση είναι όλο κι όλο το θέμα. Καταλαβαίνεις τι εννοώ? Κανονικά θα σε ρώταγα «τι πίνει» ή «σε πόσους ψυχιάτρους έχει πάει», γιατί δε δικαιολογείται όλη αυτή η σκληράδα που βγάζει προς τον εαυτό του μέσα από το κείμενο, με κάποιον τρόπο. Όμως επειδή έχω την αίσθηση πως μάλλον είσαι πιτσιρικάς και μάλιστα μου θυμίζει κάποια πράγματα που έγραφα κι εγώ σε καταστάσεις άγχους ή μελαγχολίας όπου μεγαλοποιείς τα πάντα με εξαιρετική άνεση παίζοντας με τις λέξεις και τον τόνο της φωνής που ακούς στο μυαλό σου, θα προσπαθήσω να σου πω πως πιστεύω πως θα μπορούσε να βελτιωθεί, καθαρά σαν κείμενο πάντα γιατί δεν έχω κάποιον άλλο τρόπο για να βοηθήσω επί του παρόντος. Είναι εντυπωσιακά έντονο, ιδιαίτερα στη μέση που πρωτοαρχίζεις τα ΔΙΑΒΑΖΕ και η επανάληψη της φράσης της ανάλυσης. Υποθέτω θα είχες κάποιες παραγράφους τις οποίες δεν κατάφερες να περάσεις εδώ, αλλά ασχέτως με το τι είχες, δεν ήθελε παραγράφους, ήθελε κάθε πρόταση και γραμμή διότι είναι διάλογος. Με τον εαυτό του, με τον εαυτό του, αλλά διάλογος και ως τέτοιος θα ήταν καλύτερα να ήταν γραμμένος έτσι ώστε να μοιάζει και με τέτοιο. Έτσι ως έχει δε μπορεί να σταθεί ούτε σαν ιστορία, ούτε σαν αφήγηση, δεν έχω λέξη για να χαρακτηρίσω τι είναι σε αυτή μορφή, θα το έλεγα ας πούμε: διάλογο (όπως σου λέω και πριν) από ημερολόγιο. Πρώτα πρώτα λοιπόν θα έπρεπε να δείχνει και σαν διάλογος. Αν δε θέλεις την περπατημένη του διαλόγου, γραμμή και εαυτός, θα μπορούσες να έχεις τον έναν να μιλάει σε italics και τον άλλο κανονικά. Κάπου αρχίζεις να βάζεις κι ένα τρίτο στο παιχνίδι, παύλες ή κάτι άλλο που να σου αρέσει. Αυτά για αρχή, για την συνολική εικόνα. Έπειτα, μπορεί να «οργισμένη κατάθεση» αλλά οι λέξεις δεν ακολουθούν παντού. Λες κάπου για παράδειγμα «να βελτιωθώ», πιστεύω πως ή μαλάκα θα τον ανεβάζει τον εαυτό του και μαλάκα θα τον κατεβάζει και μετά θα του λέει «να στρώσεις/ να ισιώσεις/ να έρθεις στα καλά σου/ ίσια σου/ να συνέλθεις (σύνελθε ρε δικιέ μου)» ή θα του μιλάει γενικά λίγο πιο λόγια χωρίς να τον βρίζει ατάκα παρά ατάκα. Αυτό είναι θέμα επιλογών. Επίσης, μας πείθεις πως δεν πάει και πολύ καλά από το φόρτο της έκφρασης. Δείξ’ το μας και στη γραφή. Χάσε τα λόγια του ενός, δώστα στον άλλο, ας αρχίζει ο ένας μία σκέψη κι ας την τελειώνει ο άλλος αλλιώς, δεν ξέρω. Παραδείγματα σου δίνω. Ή άρχισε τα «εμείς» αλλά όχι περαστικά, ενίσχυσε τα για να τα προσέξουμε. Γενικά, εάν θες να λες ιστορία κάτι τόσο ιδιαίτερο όσο αυτό, πρέπει να το προσέξεις πάρα μα πάρα πολύ. Θα πρέπει να μπορείς να μας το πλασάρεις με έναν τρόπο που να μας δίνει το δικαίωμα να επικοινωνήσουμε μαζί του και να είμαστε σίγουροι πως όσα λέει είναι πράγματι τόσο τραγικά ώστε να τον οδηγήσουν να πηδήξει. Από την άλλη, εάν το ότι πηδάει είναι μια παρόρμηση, πες μας τουλάχιστον εκείνη την κλασική ατάκα: Πόσο ωραία θα ήταν η πτώση! Ή κάτι με το οποίο να με κάνεις να πιστέψω ότι τα χάνει προς στιγμή κι η στιγμή αυτή αποβαίνει μοιραία. Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω. Αν θέλεις να γράψεις ιστορίες υποθέτω πως δεν ξεκινάς ακριβώς έτσι, ίσως όμως να μπορέσεις να βρεις κάποιο προσωπικό στυλ για κάτι άλλο μέσα από αυτό που να σε βοηθήσει. Πάντως για να καταλήξεις σε ιστορίες, με αρχή-μέση-τέλος, αφήγηση, πλοκή, διάλογο κτλ δεν είναι αυτή η μέθοδος που θα σε βοηθήσει. θα μπορούσε ίσως να γεννάει τις ιδέες. Αλλά από κει και μετά θέλει πολύ πολύ δουλειά, κάτι που αυτό εδώ το γραπτό δεν έχει ούτε κατά διάνοια. Ελπίζω να σε βοηθάω κάπως, να μην τα πάρεις στραβά όλα αυτά που σου λέω και να συνεχίσεις να γράφεις γιατί το να γράφεις είναι κάτι όμορφο, πολύ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ivan Gig Nth Yuk Posted October 5, 2006 Author Share Posted October 5, 2006 Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τι ήθελες από αυτό το κείμενο. Δεν μπορώ να δω την πρόθεση, δε μπορώ να ξεχωρίσω καν αν αυτό στο οποίο αναφέρεσαι είναι η τρέλα γιατί το όλο θέμα είναι λίγο… χμμμ… δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω. Ίσως αν ήξερα πόσο χρονών είσαι να έβγαζα μια άκρη και να μπορούσα ίσως να σου πω πως όλα αυτά δεν είναι τραγικά κι αυτή είναι και η ιδιαιτερότητα του κειμένου: το ότι η γραφή είναι τόσο φορτισμένη (ανεπίτρεπτα φορτισμένη για τέτοια κατάσταση), ενώ αυτά που λέει όχι. Για να σε καθησυχάσω (αφού έκανα update το account για πληροφορίες) θα σου πω πως δεν έχω καμιά σχέση με το άτομο, είμαι (όπως με χαρακτηρίζουν) ολίγον αναίσθητος. Μπορεί να γράφω την άλλη μέρα, να μην έχω ανοίξει βιβλίο και καρφί δε μου καίγεται. Για την τραγικότητα της κατάστασης θα μιλήσω παρακάτω. Δηλαδή, εντάξει, δίνει την άλλη μέρα ένα μάθημα και δε μπορεί να κάτσει να διαβάσει. Αυτό είναι όλο το νόημα του κειμένου. Δεν είναι καν ότι δεν μπορεί να διαβάσει. Έχει κολλήσει σε έναν τύπο (που είναι ένας απλός -αλλά βασικός- ορισμός στην πραγματικότητα, αν και φαίνεται περίπλοκος). Και αντί να προσπαθήσει να το καταλάβει ή να θυμηθεί τι έλεγε ο καθηγητής αλλά αρχίζει και αναλύει τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή του. Θεωρεί πως κάνει λάθος επιλογές και κατηγορεί για αυτό τον εαυτό του που τόσο καιρό τα ρίχνει στους άλλους. Οκ. Δεν τρέχει και τίποτα πραγματικά σοβαρό. Μια συνειδητοποίηση είναι όλο κι όλο το θέμα. Καταλαβαίνεις τι εννοώ? Κανονικά θα σε ρώταγα «τι πίνει» ή «σε πόσους ψυχιάτρους έχει πάει», γιατί δε δικαιολογείται όλη αυτή η σκληράδα που βγάζει προς τον εαυτό του μέσα από το κείμενο, με κάποιον τρόπο. Όμως επειδή έχω την αίσθηση πως μάλλον είσαι πιτσιρικάς και μάλιστα μου θυμίζει κάποια πράγματα που έγραφα κι εγώ σε καταστάσεις άγχους ή μελαγχολίας όπου μεγαλοποιείς τα πάντα με εξαιρετική άνεση παίζοντας με τις λέξεις και τον τόνο της φωνής που ακούς στο μυαλό σου, θα προσπαθήσω να σου πω πως πιστεύω πως θα μπορούσε να βελτιωθεί, καθαρά σαν κείμενο πάντα γιατί δεν έχω κάποιον άλλο τρόπο για να βοηθήσω επί του παρόντος. Πράγματι έτσι είναι. Είναι μια συνειδητοποίηση, (αυτές είναι συνήθως σκληρές). Δεν έχει απόλυτο δίκιο (δε γίνεται να φταίει μόνο αυτός), όμως το άγχος, ο φόβος του ότι θα αποτύχει, η ντροπή που θα νιώθει αν καθίσει μπροστά σε μια κόλλα χαρτί ανίκανος να γράψει οτιδήποτε (υπάρχουν άνθρωποι που αισθάνονται έτσι ακόμα και στο πανεπιστήμιο) και κάποια κατάθλιψη, παράνοια και όλα τα σχετικά, τον κάνουν να μισεί τον εαυτό του, να αισθάνεται ανίκανος και ο μόνος τρόπος που βρίσκει για να βγάλει αυτό το μίσος και να πείσει τον εαυτό του να διαβάσει είναι αυτός. Όσο για εμένα, πραγματικά το διασκέδασα όταν έγραφα το κείμενο· κάποιες φορές διαβάζοντάς το γελούσα και κάποιες το έβλεπα πιο σοβαρά και αυτό ήταν που προσπαθούσα να πετύχω. Είναι εντυπωσιακά έντονο, ιδιαίτερα στη μέση που πρωτοαρχίζεις τα ΔΙΑΒΑΖΕ και η επανάληψη της φράσης της ανάλυσης. Υποθέτω θα είχες κάποιες παραγράφους τις οποίες δεν κατάφερες να περάσεις εδώ, αλλά ασχέτως με το τι είχες, δεν ήθελε παραγράφους, ήθελε κάθε πρόταση και γραμμή διότι είναι διάλογος. Με τον εαυτό του, με τον εαυτό του, αλλά διάλογος και ως τέτοιος θα ήταν καλύτερα να ήταν γραμμένος έτσι ώστε να μοιάζει και με τέτοιο. Έτσι ως έχει δε μπορεί να σταθεί ούτε σαν ιστορία, ούτε σαν αφήγηση, δεν έχω λέξη για να χαρακτηρίσω τι είναι σε αυτή μορφή, θα το έλεγα ας πούμε: διάλογο (όπως σου λέω και πριν) από ημερολόγιο. Πρώτα πρώτα λοιπόν θα έπρεπε να δείχνει και σαν διάλογος. Αν δε θέλεις την περπατημένη του διαλόγου, γραμμή και εαυτός, θα μπορούσες να έχεις τον έναν να μιλάει σε italics και τον άλλο κανονικά. Κάπου αρχίζεις να βάζεις κι ένα τρίτο στο παιχνίδι, παύλες ή κάτι άλλο που να σου αρέσει. Αυτά για αρχή, για την συνολική εικόνα. Δεν είχα παραγράφους, ούτε πιστεύω πως έπρεπε να βάλω σειρές στο κείμενο γιατί δε πρόκειται για διάλογο. Επίτηδες δεν αφήνω να είναι προφανές ποιος μιλάει γιατί ακριβώς αυτό το "ποιος" είναι μια ψευδαίσθηση, ο χαρακτήρας είναι μόνος του στο δωμάτιο του με το τετράδιο. Και το πρόβλημα του είναι πως θα μαλώσει με τον εαυτό του, πως θα τον βρίσει και πως θα τον παρακινήσει και έτσι αρχίζει να μιλάει στον εαυτό του σε δεύτερο πρόσωπο (όλοι το κάνουμε, ανεπαίσθητα ή μη) και το ποιο τρελό είναι πως και ο ίδιος το αναγνωρίζει "Ναι. Τότε γιατί ρωτάς; Ρωτάω γιατί ρωτάς εσύ. Θυμάσαι; Εσύ είμαι εγώ." αλλά δε μπορεί να κάνει κάτι. Έπειτα, μπορεί να «οργισμένη κατάθεση» αλλά οι λέξεις δεν ακολουθούν παντού. Λες κάπου για παράδειγμα «να βελτιωθώ», πιστεύω πως ή μαλάκα θα τον ανεβάζει τον εαυτό του και μαλάκα θα τον κατεβάζει και μετά θα του λέει «να στρώσεις/ να ισιώσεις/ να έρθεις στα καλά σου/ ίσια σου/ να συνέλθεις (σύνελθε ρε δικιέ μου)» ή θα του μιλάει γενικά λίγο πιο λόγια χωρίς να τον βρίζει ατάκα παρά ατάκα. Αυτό είναι θέμα επιλογών. Το "μαλάκα" το χρησιμοποιώ πολύ γιατί είναι μια λέξη που δείχνει στενή σχέση με κάποιον (τον φίλο μας λέμε μαλάκα) αλλά και πως δεν τον σέβεσαι. Στην προσπάθεια του να βοηθήσει τον εαυτό του (του λέει διάβασε) χάνει τον έλεγχο και ξεφεύγει από το διάβασμα, αρχίζει να σκέφτεται τις επιλογές του, τα λάθη του και αυτό χειροτερεύει την κατάσταση. Το τελικό πλήγμα είναι η έπαρση του όταν έχει διαβάσει τη σχέση (χωρίς να την έχει καταλάβει). Επίσης, μας πείθεις πως δεν πάει και πολύ καλά από το φόρτο της έκφρασης. Δείξ’ το μας και στη γραφή. Χάσε τα λόγια του ενός, δώστα στον άλλο, ας αρχίζει ο ένας μία σκέψη κι ας την τελειώνει ο άλλος αλλιώς, δεν ξέρω. Παραδείγματα σου δίνω. Ή άρχισε τα «εμείς» αλλά όχι περαστικά, ενίσχυσε τα για να τα προσέξουμε. Εδώ έχεις δίκιο. Προσπάθησα να το περάσω και με την γρήγορη γραφή και τη χειμαρρώδη σκέψη του ήρωα αλλά όπως φαίνεται χρειάζεται δουλειά σε αυτόν τον τομέα. Γενικά, εάν θες να λες ιστορία κάτι τόσο ιδιαίτερο όσο αυτό, πρέπει να το προσέξεις πάρα μα πάρα πολύ. Θα πρέπει να μπορείς να μας το πλασάρεις με έναν τρόπο που να μας δίνει το δικαίωμα να επικοινωνήσουμε μαζί του και να είμαστε σίγουροι πως όσα λέει είναι πράγματι τόσο τραγικά ώστε να τον οδηγήσουν να πηδήξει. Από την άλλη, εάν το ότι πηδάει είναι μια παρόρμηση, πες μας τουλάχιστον εκείνη την κλασική ατάκα: Πόσο ωραία θα ήταν η πτώση! Ή κάτι με το οποίο να με κάνεις να πιστέψω ότι τα χάνει προς στιγμή κι η στιγμή αυτή αποβαίνει μοιραία. Το νόημα (και ίσως η μοναδική σκέψη του κειμένου) είναι πως δεν ξέρουμε αν πραγματικά αξίζει όλο αυτό. Επίσης (επειδή δε μου αρέσουν τα τέλη) δε λέει πουθενά ότι πηδάει ο τύπος τελικά, αλλά αν πηδάει (θέλω να πιστεύω ότι το κάνει) δε το κάνει επειδή δεν έχει μέλλον (αυτό είναι η δικαιολογία), το κάνει επειδή δεν αντέχει τον εαυτό του, τη μουρμούρα και την ανάλυση (και τις δύο ). Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω. Αν θέλεις να γράψεις ιστορίες υποθέτω πως δεν ξεκινάς ακριβώς έτσι, ίσως όμως να μπορέσεις να βρεις κάποιο προσωπικό στυλ για κάτι άλλο μέσα από αυτό που να σε βοηθήσει. Πάντως για να καταλήξεις σε ιστορίες, με αρχή-μέση-τέλος, αφήγηση, πλοκή, διάλογο κτλ δεν είναι αυτή η μέθοδος που θα σε βοηθήσει. θα μπορούσε ίσως να γεννάει τις ιδέες. Αλλά από κει και μετά θέλει πολύ πολύ δουλειά, κάτι που αυτό εδώ το γραπτό δεν έχει ούτε κατά διάνοια. Ελπίζω να σε βοηθάω κάπως, να μην τα πάρεις στραβά όλα αυτά που σου λέω και να συνεχίσεις να γράφεις γιατί το να γράφεις είναι κάτι όμορφο, πολύ. Η ιστορία αυτή ήταν ένα πείραμα μονολόγου (με αρκετή δόση ψυχεδέλειας).Από τα λόγια σου κατάλαβα πως κάποια πράγματα που επιδίωκα τα πέτυχα (φυσικά υπήρχαν και αυτά που δεν πέτυχα) Σε ευχαριστώ (πραγματικά, δε κάνω πλάκα) για τα σχόλιά σου, αυτά είναι που επιδιώκω παραθέτοντας τις ιστορίες μου στο forum αυτό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 7, 2006 Share Posted October 7, 2006 Αυτό που γράφεις είναι μια ιστορία ψυχολογικού τρόμου από ότι κατάλαβα, το πως το άγχος οδηγεί στην τρέλα. Ίσως μάλιστα η ιδέα να το γράψεις όλο μονοκόματα να σου φάνηκε πολύ καλή, για να περάσεις αυτή την εσωτερική ταραχή στο κείμενο: ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ!!! Η έλειψη παραγραφοποίησης κάνει το κείμενό σου πρακτικά ακαταλαβίστικο. Θαμπορούσεςβέβαιαναμηνέχειςκενάήστίξηγιαναδείξειςτοκουβάριτωναγχνμένωνσκέψεωνκαι οπόσογρήγοραπερνάνε για να το κάνεις ακόμα χειρότερο, αλλά ευτυχώς δεν το έκανες. Στο κείμενο καθαυτό όμως δεν τα πας άσχημα. Με μια παραγραφοποίηση θα είχες γράψει μια πολύ καλή ιστορία. Ειδικά οι επαναλήψεις φράσεων περνάνε πολύ καλά το επιθυμητό συναίσθημα, την μανία που καταλαμβάνει τον κεντρικό χαρακτήρα. Γράψε κι άλλο, δείχνεις ότι μπορείς να κάνεις κάτι καλό με λίγη περισσότερη εμπειρία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.