Zero [not Zoro, for they have almost nothing in common]

[Nienna]

Zero

[not Zoro, for they have almost nothing in common ]

 

There’s a man we all know

and he knows about cookies,

he knows about death and denial and lightnings.

 

He knows how to talk, and he knows how to lie,

he knows he won’t die of plain pain – neither vain,

he won’t sit down and die like these elves

in the tales full of fairies and glory.

 

He’s a man of great strength,

he got rid, years ago, of self-pity,

and he sheds not a tear,

he knows all about clouds and their lining.

 

He knows all about hormones

[how the brain is a show

of electrical brilliance],

he knows walking is good,

knows about comfort food

and he knows all the tricks

of humanity’s desparate millions.

 

Still,

there are days like this day,

dry of sound,

dry of all that has meaning,

when he wishes he‘d cry

useless tears,

when he wishes he could

still deny

all that is

with a teenager’s passion for freedom.

 

He dances and dances

and he knows that the wind will

blow restless,

he knows that his mood

has a great lot to do

with the weather,

with sex,

with his good-natured x

whom he dumbed for the best,

for a luminous actress –

but he doesn’t know, really,

how to use all this strength,

all this knowledge which leads

to no revelation,

to no fancy or magnificent meaning,

and all he can do is just listen to them,

while pretending to pray

 

...and they always say:

“Well, you can still, of course, dream about flying.”

Edited September 26, 2006 by Nienna

[Rhapsody]

Κάτι διαφορετικό από αυτά που μας έχει συνηθίσει η Αλίνα μέχρι τώρα. Αυτό δε σημαίνει βεβαίως ότι δεν είναι κάτι πολύ καλό!

Κατ αρχάς εχει ρυθμό (το οποίο μου Elioτίζει όπως και ο τρόπος έκφρασης σε κάποια σημεία).

Η τελευταία (μεγάλη) στροφή μου φάνηκε λίγο περίεργη όταν τη διάβασα την πρώτη φορά, όμως (κατόπιν και της μικρής διορθώσεως) μετά μου φάνηκε εξαίσια... Ολίγον καταθλιπτικότατον βεβαίως, ειδικά αυτός ο τελευταίος στίχος, τον οποίο βέβαια περιττό να πω ότι λάτρεψα.

Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα ο τελευταίος στίχος βγάζει περισσότερο θυμό.

Χμ... i wonder how big are these explosions inside your mind.

Πολύ ωραίο ποίημα Nienna, είναι όμορφο να βλέπουμε μερικές εναλλαγές μία στο τόσο ;)

Edited September 26, 2006 by Rhapsody

[RaspK]

Βασικά, είναι το μοναδικό της ποίημα που ξεχειλίζει από βαρυθυμία, πιστεύω. Πολλές αναφορές, επίσης, που εγώ προσωπικά διακρίνω, ψήγματα αλήθειας σ' ένα παιχνίδι λέξεων. Ο ρυθμός είναι ιδιότυπος και μη συμβατικός.

 

Καινούριο αποτέλεσμα για σένα, και απορώ που θα σε οδηγήσει.

[Nienna]

Δεν θα με οδηγήσει μάλλον πουθενά, παιδιά. Δεν μου πολυαρέσει [δεν έχω συνηθίσει να βλέπω δικά μου πράγματα να τραγουδοφέρνουν], ξέρω ότι άρεσε σε κάποιους, αλλά δεν είναι 'εγώ'. Αν ποτέ μου χρειαστεί κάτι τέτοιο, αν μπλοκάρω τόσο συναισθηματικά που να αγγίξω τα όρια του Mr. Zero, θα ξαναβγεί κάτι τέτοιο, αν όχι, δεν θα ξαναβγεί. Εύχομαι το δεύτερο. Προτιμώ τα συναισθήματά μου να απελευθερώνονται, όχι να με δηλητηριάζουν έτσι, δεν είναι αυτός ο λόγος ύπαρξής τους, προτιμώ να με γεμίζουν είτε χαρά είτε λύπη, όχι αυτή την παγωμάρα. Δεν είμαι της κρυάδας και του σαρκασμού. Παρ' όλα αυτά, δεν το μισώ, γιατί άρεσε σε κάποιους, άρεσε και στον Ορφέα.

[Guest silversoldier]

Αταλάντη....δεν ξέρω πως σου 'ρθε...αλλά έτσι να σου ξαναέρθει.....δεν περίμενα απο σένα κάτι τόσο εξαιρετικό....με την έννοια ότι πρώτη φορά παρατηρώ στα λόγια σου την έννοια της συνεχούς ομορφιας και ματαιότητας....(αφού φυσικά δεν είναι ματαια τα λόγια σου αφού εκφράζουν αλήθειες)

 

πολύ δυνατό, πολύ μοναδικό!

 

Και μία ερωτησούλα...αν μου επιτρέπεις

 

Still,

there are days like this day,

dry of sound,

dry of all that has meaning,

when he wishes he‘d cry

useless tears,

when he wishes he could

still deny

all that is

with a teenager’s passion for freedom.

 

Εδώ θέλεις να τονίζεις την αντίθεση της δύναμης, της γνώσης με την εσωτερική αστάθεια και κατανόηση????

Edited September 27, 2006 by silversoldier

[Nienna]

Όχι, εκεί μιλάει για την αχρηστία της δύναμης όταν αυτή οδηγεί σε πάγωμα, και για το πόσο προτιμότερη είναι καμμιά φορά ακόμα και η εγωιστική μίργκλα από το σταρχιδιστικό και μηδενιστικό κρύο.

[tec-goblin]

Χιχι, για κάμποση ώρα νόμιζα ότι έγραφες για μένα (ειδικά με τα δάκρυα) - κάπου λίγο πριν την τελευταία στροφή (θέλω να πιστεύω ότι) δεν μου ταιριάζει

 

Μου άρεσε ο ρυθμός κλπ κλπ.