Οι Φρουροί του Έλταρ

[tholin]

Όνομα Συγγραφέα: Φώτης "tholin" Μπέτσος

Είδος: ηρωική φαντασία

Βία; Ναι αλλά στα επόμενα κεφάλαια

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 645

Αυτοτελής; Οχι. 1ο μέρος από 5

Σχόλια: Αυτό το short story αποτελεί την πρώτη μου προσπάθεια στην συγγραφη ιστοριών για τον Κοσμο της Αζάρια. Θα ολοκληρωθεί σε 5 κεφάλαια.

Θα ήθελα να ακουσω τις γνώμες και την κριτική σας γι αυτή τη προσπάθεια μου.

 

Κεφάλαιο 1

Άναστρες νύχτες

 

Κοίταζε έξω από το μικρό παράθυρο του δωματίου του. Ο σκοτεινός ορίζοντας του πρόσφερε μόνο μια μικρή δόση της αχανούς κοιλάδας που απλωνόταν κάτω από το Φρούριο Έλταρ και πέρα από το οροπέδιο Όνεν.

 

Σε λίγο το μαύρο πέπλο που σκέπαζε για άλλη μια νύχτα ολόκληρη την Αζάρια, θα έδινε τη θέση του στο βαθύ γαλάζιο που παίρνει ο ουρανός πριν παραδώσει αργά τα σκήπτρα του σε μια καινούργια μέρα. Μια μέρα που θα γεμίσει και πάλι τις καρδιές των ανθρώπων με ελπίδα, διώχνοντας τις σκιές της νύχτας. Έτσι όπως η αρχέγονη σοφία των τριών θεών έχει ορίσει να συμβαίνει κάθε μέρα, από την αυγή του χρόνου μέχρι και την δύση του.

 

«Κάθε μέρα, έκτος από αυτήν που έρχεται» ψιθύρισε μονολογώντας ο Τάρικ. Όχι, η μέρα αυτή μόνο ελπίδα δεν θα έφερνε στους κατοίκους των χωριών της κοιλάδας που κοιτούσε ακόμα επίμονα.

 

Το φθινοπωρινό αεράκι που περνούσε από το στενό παράθυρο δεν τον ενοχλούσε, παρά το γεγονός ότι ήταν γυμνός από την μέση και πάνω. Αντίθετα, τον χάιδευε ευχάριστα, δίνοντας το μήνυμα ότι το καλοκαίρι αποτελούσε πλέον παρελθόν. Οι πρώτες βροχές δεν θα αργήσουν να δροσίσουν την διψασμένη γη της Αζάρια, σκέφτηκε κοιτώντας τα σχέδια που κάλυπταν το δέρμα από τον ώμο μέχρι και την παλάμη του δεξιού χεριού του. Οι εικόνες φαίνονταν να ζωντανεύουν και να κινούνται στο φως του κεριού που τρεμόπαιζε στο τραπέζι δίπλα του. Έβλεπε τα χρώματα τους να αλλάζουν και να συστρέφονται. Γενναίοι πολεμιστές πολεμούσαν μυθικά τέρατα πάνω στα άλογα τους, θυρεούς, λάβαρα και δυσνόητα σύμβολα και ρούνους κάλυπταν τους μύες του.

 

Θυμήθηκε τον πόνο της διαδικασίας. Επί μέρες το χέρι του μάτωνε καθώς οι κληρικοί χάραζαν πάνω του τα ανεξίτηλα σύμβολα της Φρουράς του Έλταρ. Οι τελετουργικοί ψαλμοί τους ηχούσαν ακόμα στα αφτιά του, παρά τα χρόνια που είχαν περάσει. Τον ζάλιζαν ακόμα το ίδιο όπως και τότε. Είχε δει πάνω από πέντε καλοκαίρια από εκείνη την τελετή. Στα δεκαεφτά του ήταν έτοιμος να περάσει την μύηση των μελών της Φρουράς του Έλταρ. Τα σχέδια στο κορμί του ήταν το λιγότερο επίπονο μέρος της και μετά από όλα αυτά τα χρόνια, ο καιρός είχε γιατρέψει τις πληγές του. Το χέρι του δεν πονούσε πια αλλά το σφίξιμο στην καρδιά, ο εσωτερικός πόνος όσων είχε περάσει όλα αυτά τα χρόνια έμενε σταθερός και πολλές φορές τον ταλαιπωρούσε πολύ περισσότερο από τον σωματικό.

 

Ήταν μέρες σαν αυτή που ξημέρωνε που έκαναν τον πόνο πιο έντονο, το ασταμάτητο χτύπο της καρδιάς του να μοιάζει με καλπασμό αλόγων πάνω στα πλακόστρωτα στενά του Έλταρ.

Πόσο γρήγορα περνά ο καιρός, σκέφτηκε γυρνώντας την πλάτη του προς το παράθυρο. Κατευθύνθηκε προς το στενό κρεβάτι του που μόλις μετά βίας χωρούσε το ψηλό και γεροδεμένο κορμί του. Δεν ξάπλωσε, ήξερε ότι δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα. Έξι μέρες τώρα έμενε ξάγρυπνος. Όσο πλησίαζε ο καιρός, οι σκέψεις γίνονταν ακόμα πιο έντονες και τον κυνηγούσαν μέρα νύχτα, ότι και αν έκανε. Ακόμα και η αγαπημένη του ασχολία, η ξιφομαχία στην Αλτράνα, τη πολεμική σχολή του φρουρίου, δεν τον γέμιζε.

 

Κάθισε στο κρεβάτι κοιτάζοντας το σπαθί του που κρεμόταν μαζί με το θηκάρι από ένα μακρύ, σκουριασμένο καρφί στον τοίχο. Η λαβή του, φτιαγμένη πριν χρόνια από τους νάνους σιδηρουργούς του Έλταρ, με μοναδικό υλικό το κόκαλο από τα γιγάντια παχύδερμα του Νότου, έχανε το χρώμα της στο αμυδρό φως του κεριού. Πόσες μάχες είχε νικήσει μέχρι να καταφέρει να το κάνει δικό του. Η κατάλευκη λαβή του και η φαρδιά λεπίδα το έκανε να ξεχωρίζει ανάμεσα στα άλλα σπαθιά των υπόλοιπων μελών της Φρουράς. Το σπαθί του Τάρικ, η Χιονονιφάδα – όνομα που είχε πάρει από το χρώμα του κοκάλου και από το πόσο αθόρυβα έσκιζε τον αέρα και τα κορμιά των αντιπάλων του - έμοιαζε να τον κοιτά και να περιμένει την επόμενη αποστολή της.

 

Την αποστολή που ο Τάρικ μισούσε όσο τίποτα άλλο.

[Nienor]

Καλωσόρισες, tholin.

 

Η γραφή σου είναι στρωτή κι όμορφη, με ακριβή επίθετα και ωραίες περιγραφές. Η στίξη θέλει λίγη προσοχή σε κάποια σημεία όμως αν είναι το πρώτο πράγμα που γράφεις είναι τόσο πολύ ψιλά που δεν έχει νόημα να σου πω καν. Επίσης, το «ότι» και «ό,τι» (οτιδήποτε) πρόσεξε το λίγο.

 

Κι αφήνω τις αηδίες για να σου πω και κάτι πιο σοβαρό: Υπέροχη γνωριμία με τον ήρωα! Πραγματικά, μας αφήνεις με ένα κάρο απορίες που θέλουμε να μας λύσεις οπότε θα διαβάσουμε τη συνέχεια. Σαν «κεφάλαιο» (ας πούμε) από άποψη δομής, είναι καλοδουλεμένο και του φαίνεται. Δεν είσαι σκόρπιος πουθενά και μας πηγαίνεις με ακρίβεια εκεί που θέλεις: Περιμένουμε την αποστολή.

 

Συνέχισε το κι όταν τελειώσεις θα σου πω περισσότερα για το όλο. Μου είναι δύσκολο έτσι ως έχει. Μια απορία: Η Αζάρια είναι δική σου έτσι?

Edited October 5, 2006 by Nienor

[Nienna]

Είναι αρκετά καλογραμμένο, και γενικά καλοφτιαγμένο. Έχει όμορφες παροιμοιώσεις και περιγραφές. Έχει και μερικά ψιλολαθάκια βέβαια, αλλά δεν είναι τίποτε, είναι πράγματα που διορθώνονται σε μισό λεπτό. Αν το ξαναδιαβάσεις μετά από μια-δυο μέρες, θα τα εντοπίσεις. Αν θέλεις να σου πω ποια έχω εντοπίσει εγώ, πες το μου.

 

Θέλω να δω τη συνέχεια, να δω πού θα πάει αυτή η ιστορία, τι [και αν] θα την κάνει να διαφέρει από άλλες ιστορίες με πολεμιστές, αποστολές και φανταστικούς κόσμους. Βλέπεις, όταν γράφεις ένα συγκεκριμένο είδος που διέπεται από κάποια χαρακτηριστιά, οι αναγνώστες περιμένουν αυτό το "κάτι" που θα κάνει την ιστορία σου να είναι αλλοιώτικη από τις άλλες του είδους.

 

[Υ.Γ. Αν το όνομα "Αζάρια" το έβγαλες επειδή αυτός είναι ένας κόσμος που έφτιαξες για να παίζετε με το party σου/τους φίλους σου RPG με... άζαρο σύστημα, σε συγχαίρω. :tongue: Αλλά μάλλον δεν είναι έτσι, κι εγώ κάνω περίεργους συνειρμούς.]

Edited October 5, 2006 by Nienna

[month]

Χμ.... Η τάση να σε θάψω μόνο και μόνο για να βγώ καλύτερος σαν συγγραφέας, είναι αρκετά μεγάλη. Θα αντισταθώ όμως, και δεν θα το κάνω (τι μεγαλόψυχος, και μεγαλομανής που είμαι!).

 

Σοβαρά τώρα. Σαν κείμενο ωραίο. Σαν ύφος ωραίο. Σαν περιεχόμενο θα περιμένω μέχρι το τρίτο κεφάλαιο για να σου πώ. Αν το κρατήσεις το ίδιο καλά και σε μεγαλύτερα κεφάλαια, και αυξάνεις την ένταση, τότε δεν θα έχω να πώ τίποτα.

[heiron]

Καλως τον!

 

Πολυ καλη αρχη,δεν ξερω αν ειναι το πρωτο κειμενο σου γενικα βεβαια.

Δεν εχω πολλα να επισημανω μιας και ειναι μικρο.Θα πρεπει να δουμε ολη την ιστορια,ε;Εδω δεν υπαρχει καμια ιστορια εδω που τα λεμε,ακομη.

 

"Σε λίγο το μαύρο πέπλο που σκέπαζε για άλλη μια νύχτα ολόκληρη την Αζάρια, θα έδινε τη θέση του στο βαθύ γαλάζιο που παίρνει ο ουρανός πριν παραδώσει αργά τα σκήπτρα του σε μια καινούργια μέρα"

Ο ουρανος παρεδιδε τα σκηπτρα του στη μερα???Γιατι,τη μερα δεν εχει ουρανο;Μαλλον το μαυρο πεπλο εννοουσες αλλα υπαρχει καποιο μπερδεμα.Μην προσπαθεις να βαλεις ποιητικες παρομοιωσεις με το ζορι.Μια χαρα γραφεις και χωρις αυτες.

 

Αμεσως μετα πετας τα λογια του ηρωα που απαντουν στην αφηγηση σου.Αλλα ειναι αφηγηση,οχι οι σκεψεις του αρα δεν κολλαει και τοσο καλα.

 

"θυρεούς, λάβαρα και δυσνόητα σύμβολα και ρούνους κάλυπταν τους μύες του. "

Μηπως "ρούνοι" και οχι "ρούνους";

 

 

"Πόσες μάχες είχε νικήσει μέχρι να καταφέρει να το κάνει δικό του."

Εδω θελει η ερωτηματικο η θαυμαστικο πιστευω.Η τελεια ειναι λαθος οπως εχει.

Edited October 5, 2006 by heiron

[Nienna]

Ναι, ο Χείρων έχει δίκιο με τα θαυμαστικά. Το έχεις κάνει κι όλας παραπάνω από μία φορά, αν θυμάμαι καλά. Ήταν μαζί με τους "ρούνους" ένα από τα λαθάκια που πρόσεξα.

[tholin]

euxaristw gia ta sxolia kai tis parathrhseis sas

 

einai pragmatika para poly xrhsima

 

to thema eidika me tin skepsi tou irwa amesws meta apo afhghsh den tha to eixa katalavei kan an den to vriskate. Kai einai sovaro lathos stin afigisi mou. tha to diorthwsw kai tha synexisw me thn ypoloiph istoria.

 

Pantws genika den einai poly synithismeno to ti tha ginei. Den akolouthei to stereotypo tou fantasy "kale polemisti pigene k skotwse ton kako"

 

syntoma tha exete k th synexeia.

 

euxaristw gia to xrono sas

[Nienor]

Tholin,

σε παρακαλώ να χρησιμοποιείς ελληνικούς χαρακτήρες όταν γράφεις για να είναι ευανάγνωστα αυτά που λες.

 

Ευχαριστώ πολύ.

[Nihilio]

Λοιπόν, λοιπόν, λοιπόν, για να δούμε τί έχουμε εδώ;

 

Το πρώτο κεφάλαιο μου άρεσε αρκετά. Δεν ξέρω πόσο καιρό γράφεις, πάντως φαντάζομαι ότι είσαι στις αρχές ακόμα και για αρχάριος δεν τα πας καθόλου άσχημα. Το κείμενο αυτό καθεαυτό είναι αρκετά καλό, αν και κατά τη γνώμη μου υπάρχει τεράστιο πρόβλημα με την παραγραφοποίηση. Υπάρχουν πολλές αλλαγές που δε θα έπρεπε να υπάρχουν, ενώ λείπουν κάποιες που θα χρειάζονταν, σπάζοντας έτσι τη ροή του κειμένου.

 

Δες παρακάτω μια πρόταση για το πώς θα το έσπαζα εγώ (άλλες αλλαγές δε θα γίνουν στο κείμενο, πέρα από παραγραφοποίηση)

 

Κοίταζε έξω από το μικρό παράθυρο του δωματίου του. Ο σκοτεινός ορίζοντας του πρόσφερε μόνο μια μικρή δόση της αχανούς κοιλάδας που απλωνόταν κάτω από το Φρούριο Έλταρ και πέρα από το οροπέδιο Όνεν. Σε λίγο το μαύρο πέπλο που σκέπαζε για άλλη μια νύχτα ολόκληρη την Αζάρια, θα έδινε τη θέση του στο βαθύ γαλάζιο που παίρνει ο ουρανός πριν παραδώσει αργά τα σκήπτρα του σε μια καινούργια μέρα. Μια μέρα που θα γεμίσει και πάλι τις καρδιές των ανθρώπων με ελπίδα, διώχνοντας τις σκιές της νύχτας.

Έτσι όπως η αρχέγονη σοφία των τριών θεών έχει ορίσει να συμβαίνει κάθε μέρα, από την αυγή του χρόνου μέχρι και την δύση του.

«Κάθε μέρα, έκτος από αυτήν που έρχεται» ψιθύρισε μονολογώντας ο Τάρικ.

Όχι, η μέρα αυτή μόνο ελπίδα δεν θα έφερνε στους κατοίκους των χωριών της κοιλάδας που κοιτούσε ακόμα επίμονα.

Το φθινοπωρινό αεράκι που περνούσε από το στενό παράθυρο δεν τον ενοχλούσε, παρά το γεγονός ότι ήταν γυμνός από την μέση και πάνω. Αντίθετα, τον χάιδευε ευχάριστα, δίνοντας το μήνυμα ότι το καλοκαίρι αποτελούσε πλέον παρελθόν.

Οι πρώτες βροχές δεν θα αργήσουν να δροσίσουν την διψασμένη γη της Αζάρια, σκέφτηκε κοιτώντας τα σχέδια που κάλυπταν το δέρμα από τον ώμο μέχρι και την παλάμη του δεξιού χεριού του. Οι εικόνες φαίνονταν να ζωντανεύουν και να κινούνται στο φως του κεριού που τρεμόπαιζε στο τραπέζι δίπλα του. Έβλεπε τα χρώματα τους να αλλάζουν και να συστρέφονται. Γενναίοι πολεμιστές πολεμούσαν μυθικά τέρατα πάνω στα άλογα τους, θυρεούς, λάβαρα και δυσνόητα σύμβολα και ρούνους κάλυπταν τους μύες του.

Θυμήθηκε τον πόνο της διαδικασίας. Επί μέρες το χέρι του μάτωνε καθώς οι κληρικοί χάραζαν πάνω του τα ανεξίτηλα σύμβολα της Φρουράς του Έλταρ. Οι τελετουργικοί ψαλμοί τους ηχούσαν ακόμα στα αφτιά του, παρά τα χρόνια που είχαν περάσει. Τον ζάλιζαν ακόμα το ίδιο όπως και τότε.

Είχε δει πάνω από πέντε καλοκαίρια από εκείνη την τελετή. Στα δεκαεφτά του ήταν έτοιμος να περάσει την μύηση των μελών της Φρουράς του Έλταρ. Τα σχέδια στο κορμί του ήταν το λιγότερο επίπονο μέρος της και μετά από όλα αυτά τα χρόνια, ο καιρός είχε γιατρέψει τις πληγές του. Το χέρι του δεν πονούσε πια αλλά το σφίξιμο στην καρδιά, ο εσωτερικός πόνος όσων είχε περάσει όλα αυτά τα χρόνια έμενε σταθερός και πολλές φορές τον ταλαιπωρούσε πολύ περισσότερο από τον σωματικό. Ήταν μέρες σαν αυτή που ξημέρωνε που έκαναν τον πόνο πιο έντονο, το ασταμάτητο χτύπο της καρδιάς του να μοιάζει με καλπασμό αλόγων πάνω στα πλακόστρωτα στενά του Έλταρ.

Πόσο γρήγορα περνά ο καιρός, σκέφτηκε γυρνώντας την πλάτη του προς το παράθυρο. Κατευθύνθηκε προς το στενό κρεβάτι του που μόλις μετά βίας χωρούσε το ψηλό και γεροδεμένο κορμί του.

Δεν ξάπλωσε, ήξερε ότι δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα. Έξι μέρες τώρα έμενε ξάγρυπνος. Όσο πλησίαζε ο καιρός, οι σκέψεις γίνονταν ακόμα πιο έντονες και τον κυνηγούσαν μέρα νύχτα, ότι και αν έκανε. Ακόμα και η αγαπημένη του ασχολία, η ξιφομαχία στην Αλτράνα, τη πολεμική σχολή του φρουρίου, δεν τον γέμιζε.

Κάθισε στο κρεβάτι κοιτάζοντας το σπαθί του που κρεμόταν μαζί με το θηκάρι από ένα μακρύ, σκουριασμένο καρφί στον τοίχο. Η λαβή του, φτιαγμένη πριν χρόνια από τους νάνους σιδηρουργούς του Έλταρ, με μοναδικό υλικό το κόκαλο από τα γιγάντια παχύδερμα του Νότου, έχανε το χρώμα της στο αμυδρό φως του κεριού. Πόσες μάχες είχε νικήσει μέχρι να καταφέρει να το κάνει δικό του. Η κατάλευκη λαβή του και η φαρδιά λεπίδα το έκανε να ξεχωρίζει ανάμεσα στα άλλα σπαθιά των υπόλοιπων μελών της Φρουράς. Το σπαθί του Τάρικ, η Χιονονιφάδα – όνομα που είχε πάρει από το χρώμα του κοκάλου και από το πόσο αθόρυβα έσκιζε τον αέρα και τα κορμιά των αντιπάλων του - έμοιαζε να τον κοιτά και να περιμένει την επόμενη αποστολή της. Την αποστολή που ο Τάρικ μισούσε όσο τίποτα άλλο.