Ρόμπερτ Χάινλαϊν (Robert Heinlein)

[heiron]

Τριλ,ποιον γαμο του;Γενικα οι συγγραφεις φανταστικης λογοτεχνιας χωριζουν και ξαναπαντρευονται και ο Χαινλαιν δεν ξεφυγε απο τον κανονα παρα το γεγονος οτι ολοι ελεγαν οτι πανω απο ολα εβαζε το καθηκον και την τιμη του καθως και τους ορκους που εδινε.

 

Πολλοι γνωστοι του περιμεναν πως και πως να εκδοθουν καποια εγγραφα του τα οποια δεν ηθελε να δημοσιευθουν οσο ζουσε γιατι ειχαν μαλλον αιρετικες αποψεις(και πιθανοτατα ριζοσπαστικες "αριστερες" κτλ).Τελικα το βιβλιο βγηκε αλλα δεν εδειχνε τιποτα το τραγικα διαφορετικο και υπηρξαν κατηγοριες οτι η τελευταια συντροφος του το λογοκρινε για να μην αμαυρωθει η εικονα του.

[DimitrisX]

Τον τελευταίο καιρό ξεκίνησα να ψάχνω για βιβλία του Heinlein, μη γνωρίζοντας ότι ήταν ένας εκ των Τριών Μεγάλων (λανθασμένα νόμιζα ότι ο τρίτος ήταν ο Herbert ) και γενικότερα μη γνωρίζοντας καν την ύπαρξή του (το παραδέχομαι...και ντρέπομαι).

 

Γνωρίζει κανείς αν υπάρχουν οι σειρές του στα ελληνικά; Βρήκα μόνο το Ξένος σε Ξένη Γη.

 

 

Ευχαριστώ

Edited August 24, 2010 by DimitrisX

[Nihilio]

To "Ξένος σε Ξένη Γη" το διάβασα πρόσφατα. Η μετάφραση απογοητευτική, το βιβλίο έχει μερικές καλές στιγμές αλλά και άπειρα "γεμίσματα" και κάπου με κούρασε. Ίσως φταίει το ότι διάβασα την πλήρη έκδοση.

[BladeRunner]

Τον τελευταίο καιρό ξεκίνησα να ψάχνω για βιβλία του Heinlein, μη γνωρίζοντας ότι ήταν ένας εκ των Τριών Μεγάλων (λανθασμένα νόμιζα ότι ο τρίτος ήταν ο Herbert ) και γενικότερα μη γνωρίζοντας καν την ύπαρξή του (το παραδέχομαι...και ντρέπομαι).

 

Γνωρίζει κανείς αν υπάρχουν οι σειρές του στα ελληνικά; Βρήκα μόνο το Ξένος σε Ξένη Γη.

 

 

Ευχαριστώ

 

Λοιπόν,

 

1. Τα παιδιά του Μαθουσάλα, εκδόσεις Ροές, 1987

2. Οι στρατιώτες του Γαλαξία, εκδόσεις Printa, 1985( ; )

3. Αστροναύτης Jones, εκδόσεις Ροές, 1986

4. Πέρα από τον Ορίζοντα, εκδόσεις Λυχνάρι, 1986( ; )

5. Ο δρόμος της δόξας, εκδόσεις Ροές, 1987

6. Το δυσάρεστο επάγγελμα του μίστερ Χογκ, εκδόσεις Λυχνάρι, 1990( ; )

7. Ξένος σε ξένη χώρα, εκδόσεις Αίολος, 1994

 

Αυτά έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά

[DimitrisX]

Merci

 

 

Υ.Γ. Μόλις αγόρασα το "Ξένος σε Ξένη Χώρα".;)

Edited August 24, 2010 by DimitrisX

[Stanley]

Μόνο το τραγούδι των μέιντεν ξέρω ΄΄Stranger in a strange land΄΄

[Πυθαρίων]

"Το διπλό αστέρι", εκδόσεις Κάκτος 1978.

[Darkchilde]

"Το διπλό αστέρι", εκδόσεις Κάκτος 1978.

 

Ούτε να σκέφτεστε Κάκτο. ΑΘΛΙΕΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ.

 

Ο Κάκτος σε μερικά βιβλία, είτε άφηνε έξω κεφάλαια, είτε έκανε περίληψη σε κεφάλαια... Και υπάρχουν μεταφράσεις όπου ξαφνικά αλλάζουν τα ονόματα των πρωταγωνιστών (ενώ στο κανονικό αμετάφραστο βιβλίο δεν έχει τέτοιες αλλαγές).

Edited September 19, 2010 by Darkchilde

[Stanley]

"Το διπλό αστέρι", εκδόσεις Κάκτος 1978.

 

Ούτε να σκέφτεστε Κάκτο. ΑΘΛΙΕΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ.

 

Ο Κάκτος σε μερικά βιβλία, είτε άφηνε έξω κεφάλαια, είτε έκανε περίληψη σε κεφάλαια... Και υπάρχουν μεταφράσεις όπου ξαφνικά αλλάζουν τα ονόματα των πρωταγωνιστών (ενώ στο κανονικό αμετάφραστο βιβλίο δεν έχει τέτοιες αλλαγές).

 

 

Τα λέγαμε αυτά κι εχτές...Πράγματι,έτσι είναι. Το έχω διαπιστώσει σε άλλα βιβλία που έχω διαβάσει...

[Nihilio]

Μόνο το τραγούδι των μέιντεν ξέρω ΄΄Stranger in a strange land΄΄

Που δεν είναι βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα.

[heiron]

Η φραση "ξενος σε ξενη χωρα" ειναι απο τη Βιβλο βασικα,Εξοδος με Μωυση και ιστοριες.

 

Προσφατα διαβασα επιτελους ολοκληρο το Στρατιωτες του Γαλαξια(ευγενικη χορηγια εξαιρετου σουφουφιτη).Κακως δεν του ειχα δωσει την ευκαιρια χρονια πριν,με ειχε επηρεασει η ταινια του '97.Οχι οτι ειμαι απο τους δεινους πολεμιους της(εξαλλου ειχε ωραιες γκομενες και μπολικο πιου πιου) αλλα δεν εβλεπα πως αυτο το στορι ειναι κλασικο μυθιστορημα ΕΦ κι επιπλεον ο συγγραφεας με το Ξενος σε ξενη χωρα δεν με ειχε συναρπασει κιολας.

Οπως ειπαν κι αλλοι,η ταινια ουδεμια σχεση εχει με το βιβλιο παρα μονο στη γενικη ιδεα οτι ο ηρωας ανηκει σε ενα στρατο που πολεμαει εξωγηινους.

Τελικα πιστευω οτι το βιβλιο ειναι πολυ σημαντικο για την ΕΦ καθως 1.περιγραφει μια πολιτεια,στρατοκρατουμενη βεβαια αλλα ουτε δυστοπια ουτε -ιδανικη-ουτοπια και 2. ειναι ισως ενα απο τα σημαντικοτερα αναγνωσματα military science fiction.Τα παντα σχεδον μας δινονται απο τη σκοπια του Ρικο που μας αφηγειται την πορεια του στο στρατο απο τη στιγμη που τελειωσε το σχολειο μεχρι το "παρον".Σχετικα με το σχολειο και τον καθηγητη νομιζω οτι δειχνει κατι-σε γενικες γραμμες- αντιθετο απο αυτο που βλεπουμε πχ στο All quiet on the western front και εδω φαινεται πως ο συγγραφεας-κι οχι απλα ο ηρωας του-προσπαθει να μας δειξει πως ο στρατος,η θητεια κτλ ειναι καλα και χρησιμα τοσο στην πολιτεια οσο και στο ατομο(...).Το ολο βιβλιο ειναι κατα καποιο τροπο οι αναμνησεις του ιδιου του Χαινλαιν απο τη δικη του στρατιωτικη εμπειρια.Το μεγαλυτερο μερος ειναι η εκπαιδευση στις 2 βαθμιδες και η αναλυση του συστηματος και πως λειτουργει τοσο πολιτικα οσο και στρατιωτικα(χωρις καμια τρομερη τεκμηριωση,οπως παραδεχεται μεσω του Ρικο).Οσοι περιμενετε ρομαντσο θα απογοητευτειτε.Οσοι περιμενετε σκηνες μαχες θα πρεπει να ειστε ολιγαρκεις.Η γραφη του Χαινλαιν ειναι αρκετα καλη...εδω που τα λεμε ειναι ισως η καλυτερη αναμεσα στους 3 μεγαλους της ΕΦ αλλα εγω εξακολουθω να προτιμω τους αλλους 2.

Α,το βιβλιο χανει βαθμους γιατι υποτιμα το Ναυτικο σε σχεση με το Στρατο.

[nikosal]

Άρχισα να διαβάζω το Have Spacesuit will travel, ένα μυθιστόρημα γύρω από ένα μαθητή που θέλει να πάει στο φεγγάρι - να πάει στο φεγγάρι - να πάει στο φεγγάρι. Εχμ.... Μου θυμίζει εμένα στην ηλικία του, που ήθελα να μπω σε ένα διαστημόπλοιο - να μπω σε ένα διαστημόπλοιο - να μπω σε ένα διαστημόπλοιο. Είναι πολύ καλογραμμένο, με στιλ, με πνεύμα, σε κάνει να χαμογελάς καθώς γυρνάς τις σελίδες και θα επανέλθω όταν προχωρήσω.

Edited June 16, 2011 by nikosal

[BladeRunner]

Να ρωτήσω κάτι, το διήγημα All You Zombies έχει μεταφραστεί στα ελληνικά; Και αν ναι, που μπορώ να το βρω;

[BladeRunner]

Ζητώ άμεση απάντηση στο παραπάνω ποστ-ερώτημα για το διήγημα All You Zombies. Άντε ντε, κανείς δεν ξέρει;

 

Μια εκκρεμότητα:

 

1. Ο δρόμος της δόξας: Το διάβασα το 2010 αλλά δεν έγραψα κάποιο σχόλιο τότε. Δεν θυμάμαι και πολλά βέβαια, αλλά νομίζω ότι μου άρεσε. Συνδυασμός επιστημονικής φαντασίας και fantasy. Σίγουρα ενδιαφέρον. 7.5/10.

2. Αστροναύτης Τζόουνς: Σχόλιο εδώ. 8/10.

3. Το διπλό αστέρι: Σχόλιο εδώ. 8.5/10. *Υπόψιν, είναι εκδόσεις ΒΙΠΕΡ και όχι Κάκτος. 

 

Και τώρα σχόλιο για το Οι στρατιώτες του γαλαξία, που μόλις τελείωσα:

 

Τέσσερα χρόνια ανήκει στην συλλογή μου, αλλά τώρα αξιώθηκα να το πάρω μαζί μου στις διακοπές και να το διαβάσω επιτέλους. Από τα πιο γνωστά και χαρακτηριστικά βιβλία στρατιωτικής επιστημονικής φαντασίας (military science fiction), μετά ίσως από το Παιχνίδι του Έντερ του Όρσον Σκοτ Καρντ και μαζί με τον Αιώνιο Πόλεμο, του Τζο Χάλντεμαν. Είναι, μάλιστα, το δεύτερο πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο του Χάινλαϊν, μετά το Ξένος σε Ξένη Χώρα.

 

Το λοιπόν, η ιστορία είναι αρκετά απλή, έχουμε να κάνουμε με τις εμπειρίες του Τζόνι Ρίκο στον στρατό, σε μια μιλιταριστική κοινωνία, όχι ακριβώς δυστοπία, ούτε φυσικά ουτοπία, όπου η ανθρωπότητα έχει κατοικήσει και σε άλλους πλανήτες και βρίσκεται σε πόλεμο απέναντι σε εξωγήινους. Αυτοί οι εξωγήινοι δεν είναι τίποτε άλλο από ζωύφια σε μέγεθος ανθρώπου, που είναι οργανωμένα και ζουν όπως τα κανονικά, αυτά που όλοι γνωρίζουμε. Η αφήγηση είναι σε πρώτο πρόσωπο φυσικά και βλέπουμε όλη την πορεία του Ρίκο μέσα στο στρατό, από την βασική εκπαίδευση έως τις μάχες απέναντι στους κακούς εξωγήινους.

 

Η πλοκή δεν κρύβει καμία έκπληξη, αλλά, διάολε, μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος. Στρατό δεν έχω πάει ακόμα, αλλά που και που την βρίσκω διαβάζοντας στρατιωτικές ιστορίες, πόσο μάλλον αν αυτές είναι επιστημονικής φαντασίας, και η συγκεκριμένη είναι πραγματικά από τις πολύ καλές. Προφανώς έπαιξαν ρόλο και οι εμπειρίες του Χάινλαϊν στον στρατό, για να γράψει ένα τέτοιο μυθιστόρημα, μιας και πως γίνεται να ξέρει τόσα πολλά για την οργάνωσή του, τους βαθμούς και όλα αυτά τα ωραία;

 

Όσοι κουράζεστε από αναλυτικές περιγραφές του συστήματος οργάνωσης του στρατού και γενικά όσοι δεν τα πάτε καλά με ό,τι έχει να κάνει με τον στρατό, ίσως καλό θα ήταν να μην διαβάσετε το βιβλίο. Υπάρχουν πολλές απόψεις που άλλους θα τους ενοχλήσουν και άλλους σίγουρα θα τους προβληματίσουν. Για παράδειγμα πόσο χρήσιμος είναι ο στρατός για την πολιτεία και το άτομο ξεχωριστά, κατά πόσο πρέπει κάποιος να έχει υπηρετήσει σ'αυτόν για να έχει δικαίωμα ψήφου και πάει λέγοντας. Επίσης τι πρέπει να γίνεται για τους ανήλικους εγκληματίες (όχι παραβάτες) και άλλα ωραία ενδιαφέροντα πραγματάκια. Είτε συμφωνείς μ'αυτά που λέγονται στο βιβλίο είτε όχι, το μόνο σίγουρο είναι ότι θέτει κάποιους σοβαρούς προβληματισμούς που δίνουν τροφή για σκέψη.

 

Από κει και πέρα, η γραφή μου φάνηκε εξαιρετική και η αφήγηση τέτοια που να ενδιαφέρεσαι για τον Τζόνι Ρίκο, που τόσα πολλά τράβηξε με τους καραβανάδες και τα Ζωύφια. Μην περιμένετε τρομερό characterization, βάθος στην πλοκή κλπ, δεν ήταν αυτή η έγνοια του συγγραφέα. Επίσης μην περιμένετε πολλές μάχες και συγκρούσεις, σίγουρα υπάρχουν και είναι καλά δοσμένες, αλλά πρέπει να είστε ολιγαρκείς ως προς αυτό.

 

Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον και καλογραμμένο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, που θέτει αρκετούς προβληματισμούς και είτε αρέσει σε κάποιον είτε όχι, σίγουρα δεν θα τον αφήσει αδιάφορο. Από τα τέσσερα βιβλία του Χάινλαϊν που έχω διαβάσει, αυτό με διαφορά είναι το καλύτερο και σίγουρα μπαίνει στην λίστα μου με τα καλύτερα βιβλία του είδους που έχω διαβάσει.

 

Κάποια στιγμή θα φροντίσω να δω και την ταινία, είτε έχει σχέση με το βιβλίο είτε όχι.

 

9.5/10

Edited July 28, 2014 by BladeRunner

[Carolus Rex]

Παιδιά, επειδή το έχω δεί σε πολλά fora και είναι λάθος. Στο Starship Troopers δεν είναι στρατοκρατούμενη η πολιτεία. Ο στρατός είναι ένα πάρα πολύ μικρό κομμάτι της κοινωνίας, ενώ πολιτικά δικαιώματα αποκτάς με θητεία σε πολιτικές υπηρεσίες επίσης, πράγμα που κάνει και η πλειοψηφία των νέων στην Ομοσπονδία. Όπως λέει και μέσα στο βιβλίο, δεν μπορείς να πείσεις κάποιον να γίνει στρατιώτης, αν ο ίδιος δεν το θέλει. Η θητεία σαν θεσμός, στρατιωτική ή μη, είναι  ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΗ πράγμα που σημαίνει ότι δίνετε η δυνατότητα στους νέους να κάνουν ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ επιλογή. Εμένα μια χαρά ελεύθεριά μου φαίνεται, όπως επίσης θεωρώ πολύ σωστή την ιδέα του ότι μέσω της εθελοντικής θητείας οπουδήποτε μαθαίνεις να βάζεις το κοινωνικό καλό πάνω από το προσωπικό συμφέρον και συνεπώς γίνεσαι καλύτερος ψηφοφόρος. 

Καταλαβαίνω ότι κάποιοι δεν γουστάρουν την στρατοκαυλίαση που ίσως βγάζει σε κάποια σημεία, αλλά το βιβλίο δεν πλησιάζει καν φασισμούς, ρατσισμούς και ναζισμούς που λένε μερικοί. Διάολε, ο πρωταγωνιστής είναι Φιλιπινέζος κι ένας άλλος σημαντικός χαρακτήρας είναι Τούρκος. 

Edited August 6, 2014 by Carolus Rex

[heiron]

Διάβασα επιτέλους και τρίτο βιβλίο του Ρόμπερτ, το

 

Τα παιδιά του Μαθουσάλα

 

Δεν περίμενα και πολλά από αυτό το βιβλίο αφού από τα 2 κλασικά του που έχω διαβάσει το ένα μου άρεσε, το άλλο όχι και τόσο. Περίμενα να περάσει κάποιο πολιτικοκοινωνικό μήνυμα, να αφιερώσει μεγάλο μέρος του βιβλίου σε αυτό μάλιστα σε βάρος της ιστορίας αλλά ευτυχώς με διέψευσε. Πιο περιπέτεια, πιο ανάλαφρο, πιο διαστημικό. Καταλαβαίνω γιατί τα άλλα του βιβλία θεωρούνται ορόσημα στην ΕΦ αλλά αυτό δεν υστερεί εναντί τους, κάθε άλλο. Θα μπορούσε βέβαια να γεμίσει λίγο παραπάνω το βιβλίο, να αναπτύξει περισσότερο τους χαρακτήρες ή έστω τις κοινωνίες (αφού το συνηθίζει άλλωστε). Είναι λίγο βιαστικό, πας από τη μια κοινωνία στην άλλη και το τέλος δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο. Ίσως αφήνει κάποια μυστήρια για τα άλλα βιβλία με τον Λάζαρο,εσκεμμένα. Περίμενα λοιπόν κάτι περισσότερο όσο το διάβαζα αλλά και πάλι ξεπέρασε τις προσδοκίες που είχα πριν το πιάσω.

 

Ενδιαφέρον για το πολιτικοκοινωνικό προφίλ του συγγραφέα είναι ότι εδώ δείχνει πως μια συγκεκριμένη κοινότητα χρειάζεται μεν έναν δυναμικό άνθρωπο(χρειάζεται άλλωστε έναν ήρωα ένα μυθιστόρημα περιπέτειας) να τη σώσει, πλαισιωμένο από κάποιους με τις απαραίτητες ικανότητες αλλά μόλις περάσει η κρίση βολεύονται με μια κατάσταση αναρχίας.

Edited October 1, 2014 by heiron

[heiron]

Bump για την επικείμενη κινηματογραφική μεταφορά του The Moon is a Harsh Mistress ή Uprising όπως σκοπεύουν να ονομάσουν την ταινία.

http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/bryan-singer-tackling-sci-fi-778949

Ελπίζω να γίνει τουλάχιστον καλή μεταφορά κι όχι σαν το ST.

Edited March 6, 2015 by heiron

[Elli Sketo]

Starship Troopers , Stranger in a Strange Land και The moon is a harsh mistress.

 

Θα τα κάνω μαζί γιατί μου φαίνεται σα να είναι δύο όψεις των ιδίων (…;) νοτισμάτων.

 

Τα review θα έχουν πολύ ελαφρά spoiler αλλά αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι Heinlein δεν διαβάζεις για να δεις τι θα γίνει. Σε κάθε περίπτωση δεν θα δώσω κάποια πληροφορία για την πλοκή των ιστοριών η οποία θα μπορούσε να χαλάσει την εμπειρία για κάποιον φιλόδοξο (και επίδοξο μη πω) αναγνώστη.

Μου αρέσει ο Heinlein. Σε αυτό κατέληξα όταν τελείωσα και το starship troopers το οποίο είναι όσο πιο πατριαρχικό/φαλλοκρατικό και φανατικά δεξιό γίνεται. Όμως ο Heinlein κάνει απίθανες εσωτερικές αναζητήσεις και στα τρία βιβλία και όσο και να διαφωνείς μαζί του δεν μπορείς παρά να ακολουθήσεις το τρένο της σκέψης του (sic) και να δεις την οπτική του γωνία. Από αυτά που έχω διαβάσει τα τρία αυτά βιβλία από τους περισσότερους αντιμετωπίζονται ως ξεχωριστές οντότητες – ικανές να σταθούν συγγραφικά μόνες και άξιες κριτικής ως ξεχωριστά βιβλία. Διαφωνώ. Ίσως φταίει που διάβασα και τα τρία βιβλία τον ίδιο μήνα και οι σκέψεις μου ήταν φρέσκες αλλά δεν μπορώ να πω ότι το ένα μπορεί να υπάρξει ολοκληρωμένο χωρίς το άλλο.

 

Let me extrapolate:

 

To Stranger in a Strange Land αφορά έναν άνθρωπο που μεγάλωσε με Αριανούς και ο οποίος επισκέπτεται τη Γη για πρώτη φορά στη ζωή του. Αυτός ο νέος είναι κατά κάποιο τρόπο και Αριανός με την πολιτικοκοινωνική έκταση αλλά και άνθρωπος κατά την απόλυτη βιολογική έκταση. Τι μένει όμως από αυτούς τους δύο πόλους όταν συγκρούονται; Οι άνθρωποι είναι βιαστικοί, επίμονοι, ψεύτες, εύθραυστοι και συναισθηματίες. Οι Αριανοι είναι μάστορες της υπομονής και της λογικής. Ο πρωταγωνιστής θα έπρεπε να βρίσκεται σε ένα δίλλημα αλλά αυτός ο εσωτερικός πόλεμος δεν φαίνεται πουθενά να συμβαίνει στο βιβλίο. Το μόνο που βλέπουμε είναι η αλλαγή του χαρακτήρα – από έναν απλό εξωγήινο με περίεργο λεξιλόγιο και ασυνήθιστα έθιμα να μεταμορφώνεται σε ηγέτη αλλά παρ’ όλα αυτά μέρος ενός συνόλου στο οποίο το πρώτο μέλημα είναι η αλληλεγγύη, η αγάπη και η κατανόηση. Αυτό που μου έμεινε από αυτό το βιβλίο δεν ήταν τα διαστημόπλοια, το καλογραμμένο background (που δεν αμφιβάλλω ότι ο Heinlein το είχε σκεφτεί αλλά μα το θεό ήταν πολύ BACK-ground) ή οι απίστευτα καλογραμμένοι χαρακτήρες. Αυτό που μου έμεινε από την πρώτη μου επαφή με τον Heinlein ήταν η φιλοσοφία που ανέπτυξε μέσα από αυτό το βιβλίο και για μερικές μέρες προσπαθούσα να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου και να βγάλω ένα συμπέρασμα από όλα αυτά τα καινούρια εναύσματα που μου έδωσε.

Δεν άργησα να πιάσω και το δεύτερο του βιβλίο που είχα στη λίστα μου, το Starship Troopers.

 

Πώς να το θέσω; Ήταν σα να άκουγα Pink Floyd, τραλαλαλαλαλα τραλαλαλα και ξαφνικά κάποιος τράβηξε τη βελόνα από το βυνιλιάκι μου και έβαλε στη διαπασών FatBoySlim. Στην αρχή δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ο ίδιος συγγραφέας ήταν ικανός να γράψει δύο τόσο όμοια αλλά και τόσο εκ διαμέτρου αντίθετα βιβλία. Το ένα ήταν στην ανατολή και το άλλο στη δύση. Θυμάμαι τον εαυτό μου κωμικά, μετά τις 5 πρώτες σελίδες να κοιτά το εξώφυλλο του βιβλίου ώστε να βεβαιωθώ ότι διαβάζω όντως FatBoySlεεεε, Heinlein. Όμως το ύφος του είναι αδιάλλακτο, οι εσωτερικές του αναζητήσεις δεν κρύβονται πίσω από τον κόσμο που έπλασε ούτε σε αυτό το βιβλίο. Η ιστορία ήταν και εδώ ένα πρόσχημα απλά για να πει, “να ρε παιδιά, σκεφτόμουν ότι αυτό και αυτό είναι λάθος και ότι ίσως τα πράγματα θα ήταν καλύτερα αν τη βλέπαμε έτσι τη ζωή”. Αν μπορούσα να θέσω κάπου πολιτικά τα δύο βιβλία θα έλεγα ότι το ένα αναρχοαριστερίζει και το άλλο φασιστοδαξιίζει. (Α ΡΕ ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ!) Παρά τις βασικές ιδεολογικές διαφορές που είχαν όμως τα βιβλία έμοιαζαν πολύ στα βασικά.

 

…Και αυτά τα βασικά είναι όλο το ζουμί στο The Moon is a Harsh Mistress.

Μετά τη κρυάδα που πήρα από το Starship Troopers, το The moon is a harsh mistress το ξεκίνησα με περίσσια επιφύλαξη και προετοιμασμένη να αποκηρύξω τον Heinlein ως τον πιο εκνευριστικό μέχρι τώρα συγγραφέα ΕΦ που έχω διαβάσει. (Αυτή του η δήλωση ειδικά, ότι και καλά το Mote in God’s Eye ήταν ότι καλύτερο είχε διαβάσει από ΕΦ στη ζωή του τον έφερε πολύ κοντά στον γκρεμό που πετάω τους ανθρώπους που μου κάνουν κωλοδάχτυλο στο δρόμο).

Το τρίο το έκλεισε φανταστικά ο κος Heinlein με αυτό το βιβλίο (αν και η σειρά με την οποία τα έγραψε ήταν Starship Troopers – 1959 Stranger in a Strange Land – 1961 και The Moon is a Harsh Mistress – 1966) το οποίο δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Αν και σε αυτό το βιβλίο υπάρχει περισσότερο… πώς να το πω; Υλικό; Γίνονται πράγματα ρε παιδί μου. Δεν aσχόλησαι αποκλειστικά με τις εσωτερικές αναζητήσεις του ένα και μοναδικού πρωταγωνιστή. Παρότι σε αυτό το βιβλίο (όπως και στο starship troopers) η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη, η ιστορία δένει περισσότερο τα γεγονότα και τον κόσμο με τους πρωταγωνιστές και τις αποφάσεις τους. Θα έλεγε κανείς ότι ο Heinlein ήταν ικανότερος συγγραφέας όταν έγραφε το The moon is a Harsh Mistress και φαίνεται. Αλλά αυτό πια δεν είναι αρκετό. Ίσως φταίω και εγώ αλλά παρόλο που νομίζω ότι από τα τρία αυτό ήταν το καλύτερό του, το Novelty που ένιωσα όταν διάβαζα το Stranger in a Strange Land είχε χαθεί και το μόνο που έβλεπα πάλι ήταν οι ίδιες ιδέες του συγγραφέα πίσω από ένα διαφορετικό κόσμο με ελάχιστα διαφορετικούς πρωταγωνιστές.

 

 

Και εφόσον κύριε Robert μας τα κάνατε να-μη-πω-πως τρία βιβλία με τις απόψεις σας, θα τις κρίνω. Ελευθερία δεν έχουμε; Στην τελική ακόμα και αν ζούσατε δε νομίζω ότι θα σας καιγόταν καρφάκι αλλά εν πάση περιπτώσει.

 

Here goes nothing:

 

Δεν ξέρω τι είχατε εσείς στο μυαλό σας όταν γράφατε αυτά τα τρία βιβλία. Τρολάρατε τον κοσμάκη; Ήταν όντως η κακιά σας η γυναίκα που σας τυραννούσε όταν γράφατε το Starship troopers και όταν τη χωρίσατε είπατε “αχ τι καλά που είμαι ελεύθερος από αυτή την ύαινα, η ζωή είναι ωραία” και βγάλατε από τη κεφάλα σας το Stranger in a Strange Land; Όπως και να έχει δεν καταλαβαίνω ένα πράγμα.

 

Τι πρόβλημα έχετε με τις γυναίκες και το σεξ;

 

Δηλαδή σοβαρά, γιατί όλες πρέπει να ανήκουμε σε όλους και να πηδιόμαστε με όλους και να είμαστε μια ωραία οικογένεια και αυτό να είναι αποδεκτό από όλους και ΑΑΑΑΑΟΥΓΚΧ! Στο πρώτο βιβλίο που διάβασα ήταν πρωτότυπη η ιδέα του Mike και η λογική πίσω από τις προσπάθειές του να εξαφανίσει τη ζήλεια και τα προβλήματα που φέρνει στην αγάπη ήταν κάτι που πραγματικά με έκανε να σκεφτώ. Στο δεύτερο βιβλίο που διάβασα ήταν περίεργο που όλοι οι στρατιώτες πηδιόντουσαν με όλες τις γυναίκες τόσο casually αλλά μόλις είχα τελειώσει το The Forever War όπου γινόταν κάτι παρόμοιο και θεώρησα ότι στα 60’s ήταν της μόδας να φαντασιώνονται οι άντρες ότι στο στρατό το ελεύθερο σεξ είναι πιο συνηθισμένο και από τις άπλυτες κάλτσες.

Όταν όμως μου βάλατε τις ίδιες μπούρδες και στο The Moon is a Harsh Mistress δεν άντεξα. Με κάνατε στην κυριολεξία να κάνω facepalm μέσα στο μετρό και να μουρμουρίσω “όχι πάλι τα ίδια Θεέ μου.” Αυτό θέλετε να δείξετε; Ότι δεν έχει σημασία τι κυβέρνηση έχουμε, αρκεί το σεξ να είναι ελεύθερο; Γιατί εμένα αυτό μου έμεινε!

Και όχι, κύριε Heinlein, δεν είμαστε όλες οι κοπέλες τσαχπινογαργαλιάρες και ηλίθιες. Εμένα προσωπικά η φράση “Έβλεπα τις κοπέλες και σκεφτόμουν ότι αξίζει κανείς να πεθάνει για αυτές” είναι τουλάχιστον προσβολή. Δε χρειάζεται να πεθάνει κανένας ιδρωμένος μαντραχαλάς για την πάρτη μου – ευχαριστώ. Τι είμαστε στα μάτια σας κύριε Heinlein; Γιατί τόση μανία να κατακτηθεί, να διατηρηθεί και πάνω από όλα να επισημανθεί η ομορφιά της γυναίκας; Γιατί όλες οι γυναίκες στις ιστορίες σας ακολουθούν την ίδια φόρμα κούκλας, ψευτο-φιλελέυθερης γκόμενας που όμως είναι πιο ηλίθια και από νωπό κούτσουρο; Γιατί όλες οι γυναίκες πρέπει να είναι έτοιμες για σεξ όταν ένας άντρας το προτείνει και γιατί αυτός φαίνετε να είναι ο μόνος σκοπός για τον οποίο τις έχετε στις ιστορίες σας;

Τέλος, γιατί έχετε σκατά στο κεφάλι σας;

 

Αυτά είχα να πω.

Για να κλείσω λίγο ανακεφαλαιωτικά (υπάρχει αυτή η λέξη; Γιατί αν δεν υπάρχει μόλις την επινόησα) διαβάστε Heinlein. Ένα όμως, γιατί ένα είναι αρκετό. Μετά αλλάξτε χρώμα στο φόντο και θα είναι σα να έχετε διαβάσει όλα τα υπόλοιπα. Ανάμεσα στο Stranger in a Strange Land και το The Moon is a Harsh Mistress δε θα χρειαστεί καν να αλλάξετε όνομα στον πρωταγωνιστή.

Edited May 12, 2015 by Elli Sketo

[Cassandra Gotha]

Τέλος, γιατί έχετε σκατά στο κεφάλι σας;

 

 

Σωστά τα λες (όχι, δεν έχω διαβάσει Heinlein, τα υπόλοιπα εννοώ).

[KELAINO]

Εγώ έχω διαβάσει μόνο το Ξένος σε Ξένη Γη πριν από πάρα πολλά χρόνια και το μόνο που θυμάμαι είναι ότι όντως πηδιόσαντε χίπικα και ξεσκονίζανε με τηλεμετακίνηση, νομίζω;

[Carolus Rex]

H Carmen στο Starship Troopers μια χαρά ανεξάρτητη, ικανή  και πανέξυπνη είναι. Κούκλα ναι, αλλά χωρίς διάθεση για σεξ, όπως έγραψε κι ο Heinlein, ήταν με όλους φίλη και με κανέναν μαζί. 

 

Όσο για το ότι ο Ρίκο χάζευε τις κοπέλες του Ναυτικού αλλά και τις Civilians και σκεφτόταν ότι "αξίζει να πολεμάς για κάτι τόσο όμορφο", όποιος έχει υπηρετήσει θητεία, καταλαβαίνει ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ τι εννοεί ο συγγραφέας. Φανταστείτε λίγο ότι στην βασική εκπαίδευση του MI, ο Ρίκο ήταν κλεισμένος πόσους μήνες σε ένα μέρος με άλλους 1500 μαντράχαλους, χωρίς εξόδους. Εννοείται ότι θα χαζεύει τις γυναίκες. Εμάς στο ΚΕΝ πάντως (που είχαμε και γυναίκες εκπαιδεύτριες), σε κάθε επισκεπτήριο που γέμιζε θηλυκά το Κέντρο, το 99.9% μας φαίνονταν πολύ, πολύ, πολύ όμορφες ανεξάρτητα με το αν ήταν αντικειμενικά ωραίες ή όχι (αν υπάρχει κάτι τέτοιο, πάντα). Ψυχολογία φαντάρου, απλά πράγματα. Ο Heinlein το είχε ζήσει ως Ναυτικός Δόκιμος στην Αννάπολη και ήξερε τι έγραφε. 

 

Ναι, αγαπάω το Starship Troopers. Ναι, το διαβάζω μια φορά το χρόνο, στάνταρ. Ναι, μπορώ να δικαιολογήσω τα πάντα σε αυτό το βιβλίο, εκτός της έλλειψης επαρκούς μπουμ πιου. 

Edited August 3, 2015 by Carolus Rex

[Myyst]

Οι Στρατιώτες του Γαλαξία

 

Από πού να αρχίσω, από πού να αρχίσω... κατ' αρχάς πρόκειται για ένα από τα πιο εκνευριστικά βιβλία επιστημονικής φαντασίας που έχω διαβάσει. Πρόκειται επίσης για ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία για την εξέλιξη του είδους. Ένα πολύ παράξενο βιβλίο, που κινείται πολύ μακριά από τις απόψεις μου, όμως κατόρθωσε να παραμείνει ενδιαφέρον κατά το μεγαλύτερο μέρος του.

 

Ουτοπία/δυστοπία. Η Terra του Robert Heinlein είναι μία περιορισμένη παγκόσμια δημοκρατία, περιορισμένη σε σημείο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί φασίζουσα, ακόμη και φασιστική, χωρίς να γίνει καταχρηστική η χρήση της λέξης. Στη δημοκρατία αυτή, δικαίωμα ψήφου και υπηκοότητα έχουν μόνο οι βετεράνοι του (ακραία μιλιτιραστικού) στρατού. Στο ερώτημα πως αυτή η περιορισμένη παγκόσμια δημοκρατία θα μπορούσε να λειτουργήσει, η απάντηση του Heinlein είναι μια κοινωνία μακριά από μια ουτοπία μεν, πολύ καλύτερη από μια “δημοκρατία του 20ου αιώνα” με καλές προθέσεις, αλλά καταστροφική κατάληξη δε.

 

Μιλιταρισμός. Το βιβλίο διαπνέεται από ακραίο μιλιταρισμό στην κάθε του παράγραφο. Ο στρατός δεν παρουσιάζεται ως τέλειος, αλλά παρουσιάζεται, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως το πιο κοντινό σύστημα στα ανθρώπινα θέλω, ένα σύστημα που εξελίσσεται, προσαρμόζεται, δίνει στα μέλη του ουσιαστική ατομική ελευθερία, προστατεύει το σύνολο και τη δικαιοσύνη. Σε αυτόν τον στρατό, ο άνθρωπος φτάνει στο μέγιστο των δυνατοτήτων του και οι πράξεις του επηρεάζουν στο μέγιστο τους υπόλοιπους ανθρώπους και τον κόσμο γύρω του. Μέσα από αυτό το πρίσμα, ο στρατός αποκτά μια αίγλη πολύ πιο σταθερή από ότι μια στρατιωτική ουτοπία. Στο πλαίσιο αυτό, υπάρχει η ανάγκη ενός εχθρού. Ο εχθρός, πολύ βολικά, είναι εξωγήινος, οπότε μη-ανθρώπινος ώστε να απασχολούν τον αναγνώστη ουσιαστικά ηθικά διλήμματα και διαθέτει ακριβώς τα αντίθετα χαρακτηριστικά του υπερ-ανθρώπου/στρατιώτη που οραματίζεται ο συγγραφέας. Ποια είναι αυτά τα χαρακτηριστικά, θα το εξετάσω παρακάτω.

 

Αληθοφάνεια. Στο στοιχείο αυτό διακρίνω δύο επίπεδα. Το πρώτο είναι η αληθοφάνεια ως προς το πως θα λειτουργούσε μια κοινωνία όπως εκείνη που ο συγγραφέας οραματίζεται. Η απάντηση μου είναι μακρινή από τις περιγραφές του, αλλά δε θα αναπτύξω εδώ τον συλλογισμό μου αυτόν, καθώς θα μπω σε μια διαδικασία λεπτομερούς αντίκρουσης επιχειρημάτων. Το δεύτερο στοιχείο είναι πως έχουμε μια πρωτοπρόσωπη αφήγηση, δηλαδή μια απολύτως υποκειμενική σκοπιά στον κόσμο, η οποία είναι όπως ακριβώς θα περίμενα να είναι ενός στρατιώτη σε έναν τέτοιο κόσμο.

 

Ψυχρός πόλεμος & αντικομμουνισμός. Γραμμένο το 1959, στη σκιά του πολέμου της Κορέας και πριν την κλιμάκωση του πολέμου του Βιετνάμ, το βιβλίο αυτό διαπνέεται από μια προσπάθεια ανάδειξης της ατομικής ελευθερίας του ανθρώπου μέσα σε ένα σύστημα, σε αντίθεση με την ολοκληρωτική υποταγή του ατόμου σε ένα σύστημα, με αποτέλεσμα την αποανθρωποποίηση του. Μια διάκριση που γίνεται φανερή στη διάθρωση της κοινωνίας των arachnoids, μιας διάρθρωσης φανερά επηρεασμένη από τον κομμουνισμό όπως τον αντιλαμβανόταν ο συγγραφέας.

 

Ρατσισμός & ανθρωποκεντρισμός. The Bugs. The Skinnies. Άμεσα έρχεται στο νου η έννοια του ρατσισμού. Ενός ρατσισμού που εξυπηρετεί την αποανθρωποποίηση του αντιπάλου. Σε αυτό το πλαίσιο ο Heinlein αναπτύσσει επίσης μια ανθρωποκεντρική αντίληψη για τον κόσμο, όπου ο άνθρωπος είναι το ανώτερο βιολογικά είδος κι όπου, ακόμη και ένα ευφυές είδος, δε μπορεί να αμφισβητήσει την ανθρώπινη κυριαρχία χωρίς να επέλθει ο πόλεμος.

 

Σεξισμός. Σχεδόν περαστικός από το έργο αυτό καθώς ο Heinlein δεν προσπαθεί, αντίθετα από τα στοιχεία παραπάνω, να το υποστηρίξει, αλλά, σχεδόν αυτοδίκαια οι γυναικείοι χαρακτήρες είναι μεν ελεύθεροι να αποφασίζουν, δυνατοί, με θετικό ρόλο, αλλά πάντοτε υποταγμένες στους άντρες τόσο απόλυτα που δεν αμφισβητούν καν τη θέση τους αυτή και πάντοτε είναι οι άντρες που παίρνουν τις σημαντικές αποφάσεις.

 

Σάτιρα. Ε, λοιπόν, θα μπορούσε αυτούσιο το έργο αυτό να χαρακτηριστεί ως σάτιρα. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση αφήνει το περιθώριο αν το βιβλίο έβγαινε εκτός ιστορικού concept. 'Οι Στρατιώτες του Γαλαξία' δεν αποτελούν σάτιρα βέβαια, αλλά εύκολα θα μπορούσαν να είναι.

 

Γραφή & τρύπες. Η γραφή είναι καλή, σε σημεία πολύ καλή. Σε κάποια σημεία υπάρχουν στοιχεία που δε με πείθουν απόλυτα, αλλά το βιβλίο γράφτηκε το 1959 και ως σύνολο με καλύπτει.

 

Και τι το πραγματικά ενδιαφέρον υπάρχει εδώ τέλος πάντων; Α, μα αυτό είναι η κεντρική ιδέα του βιβλίου. Όχι ο πόλεμος φυσικά, αλλά ο άνθρωπος και η σχέση του με την τεχνολογία. 'Οι Στρατιώτες του Γαλαξία' είναι -κατά βάθος- ένα υπαρξιακό βιβλίο όπου ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με το περιβάλλον του. Το concept του υπερ-ανθρώπου/στρατιώτη που μεταβάλει το περιβάλλον του με τεχνολογικά μέσα, περισσότερο από ότι οι δυνατότητες του ανθρώπινου σώματός του επιτρέπουν, είναι η επιτομή μιας αίσθησης προσωπικής ελευθερίας, αφιερωμένης στο γενικό καλό από την οποία διαπνέεται το βιβλίο.

 

Τα κερασάκια... ιδέες όπως το να δέρνεις τα παιδιά ώστε να μάθουν να φέρονται. Άλλωστε οι “δημοκρατίες του 20ου αιώνα” για αυτόν τον λόγο αυτοδιαλύθηκαν. Γιατί δεν μπορούσαν να ελέγξουν τη νεανική παραβατικότητα καθώς εμπιστευόντουσαν τους ψυχολόγους που λέγανε ότι αν δέρνεις τα παιδιά, τους προκαλείς ψυχολογικά προβλήματα.

[Mors Planch]

Πάντως μου φαίνεται αξιοσημείωτο το πως οι περισσότεροι τουλάχιστον Έλληνες αναγνώστες αντιπαρερχονται την σαφέστατη περιγραφή ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του starship troopers πήραν δικαίωμα ψήφου σπάζοντας πέτρες σε διάφορες γεωπλασιες, κάνοντας τα πειραματόζωα σε καινούρια φάρμακα και γενικώς κάνοντας εθελοντικά κάθε πιθανή και απίθανη και συνήθως επικίνδυνη δουλειά χρειαζόταν η Ομοσπονδία με ένα πολύ μικρό ποσοστό από όλους αυτούς να είναι και στο στρατό.

 

Όσο για το ότι ο ήρωας μας έχει αποανθρωποποιησει τους αντίπαλους τού. Ο ενδιαφερομενος αναγνώστης μπορεί να ενδιαφερθεί για εκφράσεις όπως Ουννος, Γερμαναρας, μακαρονας και παρόμοιες στην Ελληνική γλώσσα και πότε μπήκαν σε αυτή... Ή για εκείνο το μικρό κομμάτι στο Βασίλη Λασκο του Καραγατση γραμμενο λιγο μετα τον πόλεμο που μας λέει (από μνήμης) "ήταν ακόμα στην αρχή του πολέμου και οι Γερμανοί δεν είχαν ακόμα τελείως απογουρουνοποιηθει" Ο συγγραφέας απλά περιγράφει ρεαλιστικά ένα τυχαίο στρατιώτη στο μέσο ενός ολοκληρωτικού πολέμου.

[Carolus Rex]

Myyst, με όλο το σεβασμό, διαφωνώ και σου παραθέτω τα επιχειρήματά μου. 

 

Ουτοπία/Δυστοπία: Ακραία καταχραστική η χρήση του όρου φασίζουσα/φασιστική στην Πολιτεία του Heinlein, ειδικά όταν υπάρχει ελευθερία λόγου, ελευθερία τύπου κι ατομικές ελευθερίες πολύ μεγαλύτερες από αυτές που απολαμβάνει ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης σήμερα. "Ακραία μιλιταριστικός στρατός" είναι υπερβολή, διότι πρώτον, μιλάμε για Στρατό (αν ο στρατός δεν είναι μιλιταριστικός δεν είναι στρατός) και δεύτερον, πάνε εθελοντικά. To MI είναι ούτε λίγο, ούτε πολύ, ΟΥΚάδες. Τι περίμενες, δηλαδή? Δικαίωμα ψήφου έχουν όσοι έκαναν Ομοσπονδιακή Θητεία, το 90% των οποίων υπηρέτησαν σε πολιτικές υπηρεσίες.  

 

Μιλιταρισμός: Ο πρωταγωνιστής είναι στρατιωτικός και δη αξιωματικός, που έφτασε εκεί επ'ανδραγαθία. Δεν βλέπω μεμπτό να θεωρεί ότι ο στρατός τον ανέβασε, σκέψου το πως βλέπαμε ως κοινωνία τους Αξιωματικούς την δεκαετία του 50 και θα καταλάβεις.

 

Αληθοφάνεια: Δημιούργησε τον όρο Powered Armour, 'nuff said.

 

Ψυχρός πόλεμος κι αντικομμουνισμός: Περισσότερο εκφράζεται σε αυτά που του λένε οι καθηγητές του παρά στους Αραχνίδες που ακολουθούν την τυπική κοινωνική δομή μιας κυψέλης εντόμων. 

 

Ρατσισμός/ανθρωποκεντρισμός: Πολεμάνε γιγαντιαίες αράχνες με λεϊζερ και διαστημόπλοια. Not very inviting. Εδώ στους μεταξύ μας πολέμους υπάρχει dehumanization του αντιπάλου, πόσο μάλλον τώρα που ο εχθρός είναι εξωγηίνος. Δεν μιλάμε για ρατσισμό εδώ, είναι species warfare μέχρις εσχάτων, διότι δεν υπάρχει τρόπος επικοινωνίας (αν και όπως λέει, οι Αραχνίδες παίρνουν αιχμαλώτους και δεν τους καθαρίζουν). 

 

Σεξισμός: Να σου θυμίσω ότι οι γυναίκες είναι καλύτερες πιλότοι από τους άντρες λόγω αντοχής στα G και ότι η μονάδα του Ricο αναπτύσσεται από μια κορβέττα με γυναίκα κυβερνήτη (artist την αποκαλεί ο Rico)? Yvette Deladrier, hot captain ftw! Δεν βλέπω καμία υποταγή σε κανέναν άντρα.

 

Ξύλο στα παιδιά. Χμμ σαν σύνολο διαφωνώ, κάποιες φορές χρειάζεται όμως. Την αλήθεια τώρα, κάποιοι/ες δεν έχουν φάει αρκετό και είναι φανερό από συμπεριφορές. 

[nikosal]

Ξύλο στα παιδιά. Χμμ σαν σύνολο διαφωνώ, κάποιες φορές χρειάζεται όμως. Την αλήθεια τώρα, κάποιοι/ες δεν έχουν φάει αρκετό και είναι φανερό από συμπεριφορές.

 

Αυτό μην το λες έτσι εύκολα. Η βία στα παιδιά κάνει μόνο κακό (κυρίως στο παιδί αλλά και σε εκείνον που την ασκεί) και ότι «το ξύλο κάποιες φορές χρειάζεται» (ή ότι βγήκε... από τον παράδεισο) δεν στέκει. Ίσως να ξαλαφρώνει κάποιους γονείς (που ενώ γνωρίζουν, ίσως δεν μπορούν να συγκρατηθούν), αλλά παιδαγωγική βάση δεν έχει.

Edited August 7, 2015 by nikosal