Ρόμπερτ Χάινλαϊν (Robert Heinlein)

[Myyst]

Myyst, με όλο το σεβασμό, διαφωνώ και σου παραθέτω τα επιχειρήματά μου. 

 

Ουτοπία/Δυστοπία: Ακραία καταχραστική η χρήση του όρου φασίζουσα/φασιστική στην Πολιτεία του Heinlein, ειδικά όταν υπάρχει ελευθερία λόγου, ελευθερία τύπου κι ατομικές ελευθερίες πολύ μεγαλύτερες από αυτές που απολαμβάνει ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης σήμερα. "Ακραία μιλιταριστικός στρατός" είναι υπερβολή, διότι πρώτον, μιλάμε για Στρατό (αν ο στρατός δεν είναι μιλιταριστικός δεν είναι στρατός) και δεύτερον, πάνε εθελοντικά. To MI είναι ούτε λίγο, ούτε πολύ, ΟΥΚάδες. Τι περίμενες, δηλαδή? Δικαίωμα ψήφου έχουν όσοι έκαναν Ομοσπονδιακή Θητεία, το 90% των οποίων υπηρέτησαν σε πολιτικές υπηρεσίες.  

 

Μιλιταρισμός: Ο πρωταγωνιστής είναι στρατιωτικός και δη αξιωματικός, που έφτασε εκεί επ'ανδραγαθία. Δεν βλέπω μεμπτό να θεωρεί ότι ο στρατός τον ανέβασε, σκέψου το πως βλέπαμε ως κοινωνία τους Αξιωματικούς την δεκαετία του 50 και θα καταλάβεις.

 

Αληθοφάνεια: Δημιούργησε τον όρο Powered Armour, 'nuff said.

 

Ψυχρός πόλεμος κι αντικομμουνισμός: Περισσότερο εκφράζεται σε αυτά που του λένε οι καθηγητές του παρά στους Αραχνίδες που ακολουθούν την τυπική κοινωνική δομή μιας κυψέλης εντόμων. 

 

Ρατσισμός/ανθρωποκεντρισμός: Πολεμάνε γιγαντιαίες αράχνες με λεϊζερ και διαστημόπλοια. Not very inviting. Εδώ στους μεταξύ μας πολέμους υπάρχει dehumanization του αντιπάλου, πόσο μάλλον τώρα που ο εχθρός είναι εξωγηίνος. Δεν μιλάμε για ρατσισμό εδώ, είναι species warfare μέχρις εσχάτων, διότι δεν υπάρχει τρόπος επικοινωνίας (αν και όπως λέει, οι Αραχνίδες παίρνουν αιχμαλώτους και δεν τους καθαρίζουν). 

 

Σεξισμός: Να σου θυμίσω ότι οι γυναίκες είναι καλύτερες πιλότοι από τους άντρες λόγω αντοχής στα G και ότι η μονάδα του Ricο αναπτύσσεται από μια κορβέττα με γυναίκα κυβερνήτη (artist την αποκαλεί ο Rico)? Yvette Deladrier, hot captain ftw! Δεν βλέπω καμία υποταγή σε κανέναν άντρα.

 

Ξύλο στα παιδιά. Χμμ σαν σύνολο διαφωνώ, κάποιες φορές χρειάζεται όμως. Την αλήθεια τώρα, κάποιοι/ες δεν έχουν φάει αρκετό και είναι φανερό από συμπεριφορές. 

 

Κατ' αρχάς θέλω να δηλώσω ότι παραπάνω έχω γράψει την υποκειμενική μου άποψη.

 

Δεν θυμάμαι να έγραφε ότι το 95% της Ομοσπονδιακής Θητείας έκανε πολιτική υπηρεσία. Εγώ κατάλαβα ότι η Ομοσπονδιακή Θητεία είναι σχεδόν καθαρά στρατιωτική (πεζικό, ναυτικό, κ.λ.π.), εκτός από την περίπτωση που οι γιατροί κρίνουν ότι επειδή είσαι κουφός, τυφλός, κ.λ.π. δεν κάνεις για τον στρατό, οπότε υπηρετείς πολιτική υπηρεσία, όπως προβλέπει το συνταγματικό σου δικαίωμα. Το πεζικό δεν είναι φυσικά το σύνολο του στρατού, αλλά είναι σίγουρα ένα μεγάλο μέρος του.

 

Το παραπάνω γέρνει αρνητικά και την πλάστιγγα στα θέματα του φύλου, καθώς δικαίωμα ψήφου στον κόσμο του Heinlein όπως τον έχω αντιληφθεί έχουν μόνο οι γυναίκες που έχουν υπηρετήσει στο ναυτικό, ως γιατροί, επιστήμονες, κ.λ.π.. Υπάρχει δηλαδή επίσης μια ξεκάθαρη διάκριση ρόλων μεταξύ των δύο φύλων. Δικαίωμα ψήφου, όπως αντιλαμβάνομαι, έχουν τρεις κατηγορίες πολιτών: οι ξεχωριστοί άντρες, οι ξεχωριστές γυναίκες και οι γενναίοι άντρες. Με λίγα πρόχειρα μαθηματικά είναι εύκολο κάποιος να συμπεράνει ότι οι άντρες με δικαίωμα ψήφου είναι πολύ περισσότεροι από τις γυναίκες με δικαίωμα ψήφου.

 

Με τη συγκεκριμένη άποψη για το ξύλο στα παιδιά διαφωνώ. Θεωρώ μάλιστα ότι συμπεριφορές που προκαλούν τέτοια σχόλια κατά κανόνα οφείλονται στην ακριβώς αντίθετη περίπτωση. (Ότι δηλαδή έχουν φάει ξύλο τα παιδιά.)

[Old man & SiFi]

Να ρωτήσω κάτι, το διήγημα All You Zombies έχει μεταφραστεί στα ελληνικά; Και αν ναι, που μπορώ να το βρω;

 

Ζητώ άμεση απάντηση στο παραπάνω ποστ-ερώτημα για το διήγημα All You Zombies. Άντε ντε, κανείς δεν ξέρει;

 

Τώρα αυτό δεν το λες άμεση απάντηση, αλλά αφού δεν είδα πουθενά απάντηση (άμεση ή καθυστερημένη): Σίγουρα υπάρχει στην δεύτερη (θεματική) σειρά ανθολογιών του Εξάντα “Εξάντας  3. Ταξίδια στό χρόνο”.

Χαίρομαι που βλέπω ότι δεν είμαι ο μόνος που δεν πολυσυμπαθεί (ή έστω βρίσκει αδιάφορο) τον Heinlein. Οι «τρείς μεγάλοι» είναι μία άποψη κάποιας εποχής, μην τα παίρνουμε και όλα τοις μετρητοίς.

[Carolus Rex]

 

Myyst, με όλο το σεβασμό, διαφωνώ και σου παραθέτω τα επιχειρήματά μου. 

 

Ουτοπία/Δυστοπία: Ακραία καταχραστική η χρήση του όρου φασίζουσα/φασιστική στην Πολιτεία του Heinlein, ειδικά όταν υπάρχει ελευθερία λόγου, ελευθερία τύπου κι ατομικές ελευθερίες πολύ μεγαλύτερες από αυτές που απολαμβάνει ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης σήμερα. "Ακραία μιλιταριστικός στρατός" είναι υπερβολή, διότι πρώτον, μιλάμε για Στρατό (αν ο στρατός δεν είναι μιλιταριστικός δεν είναι στρατός) και δεύτερον, πάνε εθελοντικά. To MI είναι ούτε λίγο, ούτε πολύ, ΟΥΚάδες. Τι περίμενες, δηλαδή? Δικαίωμα ψήφου έχουν όσοι έκαναν Ομοσπονδιακή Θητεία, το 90% των οποίων υπηρέτησαν σε πολιτικές υπηρεσίες.  

 

Μιλιταρισμός: Ο πρωταγωνιστής είναι στρατιωτικός και δη αξιωματικός, που έφτασε εκεί επ'ανδραγαθία. Δεν βλέπω μεμπτό να θεωρεί ότι ο στρατός τον ανέβασε, σκέψου το πως βλέπαμε ως κοινωνία τους Αξιωματικούς την δεκαετία του 50 και θα καταλάβεις.

 

Αληθοφάνεια: Δημιούργησε τον όρο Powered Armour, 'nuff said.

 

Ψυχρός πόλεμος κι αντικομμουνισμός: Περισσότερο εκφράζεται σε αυτά που του λένε οι καθηγητές του παρά στους Αραχνίδες που ακολουθούν την τυπική κοινωνική δομή μιας κυψέλης εντόμων. 

 

Ρατσισμός/ανθρωποκεντρισμός: Πολεμάνε γιγαντιαίες αράχνες με λεϊζερ και διαστημόπλοια. Not very inviting. Εδώ στους μεταξύ μας πολέμους υπάρχει dehumanization του αντιπάλου, πόσο μάλλον τώρα που ο εχθρός είναι εξωγηίνος. Δεν μιλάμε για ρατσισμό εδώ, είναι species warfare μέχρις εσχάτων, διότι δεν υπάρχει τρόπος επικοινωνίας (αν και όπως λέει, οι Αραχνίδες παίρνουν αιχμαλώτους και δεν τους καθαρίζουν). 

 

Σεξισμός: Να σου θυμίσω ότι οι γυναίκες είναι καλύτερες πιλότοι από τους άντρες λόγω αντοχής στα G και ότι η μονάδα του Ricο αναπτύσσεται από μια κορβέττα με γυναίκα κυβερνήτη (artist την αποκαλεί ο Rico)? Yvette Deladrier, hot captain ftw! Δεν βλέπω καμία υποταγή σε κανέναν άντρα.

 

Ξύλο στα παιδιά. Χμμ σαν σύνολο διαφωνώ, κάποιες φορές χρειάζεται όμως. Την αλήθεια τώρα, κάποιοι/ες δεν έχουν φάει αρκετό και είναι φανερό από συμπεριφορές. 

 

Κατ' αρχάς θέλω να δηλώσω ότι παραπάνω έχω γράψει την υποκειμενική μου άποψη.

 

Δεν θυμάμαι να έγραφε ότι το 95% της Ομοσπονδιακής Θητείας έκανε πολιτική υπηρεσία. Εγώ κατάλαβα ότι η Ομοσπονδιακή Θητεία είναι σχεδόν καθαρά στρατιωτική (πεζικό, ναυτικό, κ.λ.π.), εκτός από την περίπτωση που οι γιατροί κρίνουν ότι επειδή είσαι κουφός, τυφλός, κ.λ.π. δεν κάνεις για τον στρατό, οπότε υπηρετείς πολιτική υπηρεσία, όπως προβλέπει το συνταγματικό σου δικαίωμα. Το πεζικό δεν είναι φυσικά το σύνολο του στρατού, αλλά είναι σίγουρα ένα μεγάλο μέρος του.

 

Το παραπάνω γέρνει αρνητικά και την πλάστιγγα στα θέματα του φύλου, καθώς δικαίωμα ψήφου στον κόσμο του Heinlein όπως τον έχω αντιληφθεί έχουν μόνο οι γυναίκες που έχουν υπηρετήσει στο ναυτικό, ως γιατροί, επιστήμονες, κ.λ.π.. Υπάρχει δηλαδή επίσης μια ξεκάθαρη διάκριση ρόλων μεταξύ των δύο φύλων. Δικαίωμα ψήφου, όπως αντιλαμβάνομαι, έχουν τρεις κατηγορίες πολιτών: οι ξεχωριστοί άντρες, οι ξεχωριστές γυναίκες και οι γενναίοι άντρες. Με λίγα πρόχειρα μαθηματικά είναι εύκολο κάποιος να συμπεράνει ότι οι άντρες με δικαίωμα ψήφου είναι πολύ περισσότεροι από τις γυναίκες με δικαίωμα ψήφου.

 

Με τη συγκεκριμένη άποψη για το ξύλο στα παιδιά διαφωνώ. Θεωρώ μάλιστα ότι συμπεριφορές που προκαλούν τέτοια σχόλια κατά κανόνα οφείλονται στην ακριβώς αντίθετη περίπτωση. (Ότι δηλαδή έχουν φάει ξύλο τα παιδιά.

Εννοείται, καμία παρεξήγηση, άλλωστε γι'αυτό είναι το φόρουμ, να συζητάμε και να διαφωνούμε. Όλα υποκειμενικά είναι εφόσον μιλάμε για μορφές τέχνης. 

 

Μιλάει συχνά για την πολιτική θητεία κι για το ότι οι περισσότεροι την επιλέγουν. Θα σου έδινα σελίδες, αλλά είμαι σε διακοπές και δεν έχω το βιβλίο μαζί μου. Το MI είναι όντως αρσενική υπηρεσία, αλλά τα υπόλοιπα τμήματα των ΕΔ, όπως Ναυτικό, Neodog Corps και Military Intelligence είναι ανοιχτά στο γυναικείο φύλο, Μάλιστα, ειδικά στο Ναυτικό, οι γυναίκες είναι περιζήτητες. Γενικά, οι ΕΔ της Ομοσπονδίας ακολουθούν ένα σύστημα που μοιάζει σχετικά με το Ισραηλινό, δηλαδή θητεία και μετά καριέρα ως Υπαξιωματικός ή Αξιωματικός, ανάλογα με τις ικανότητές και τα σχολεία που επιλέγει να παρακολουθήσει ο καθένας. 

 

Ουσιαστικά ο Heinlein μιλάει για επιστροφή στην κλασική έννοια της απόκτησης πολιτικών δικαιωμάτων, όπως οριζόταν στην Αρχαία Αθήνα και στην Ρώμη, συμπεριλαμβάνοντας τις γυναίκες σε αυτά. Αντίθετα όμως με αυτές, κάνει την θητεία και πολιτική, ενώ είναι ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ (βασικό σημείο του έργου, που το τονίζει πολλές φορές), με αρκετό κόσμο να επιλέγει να μην υπηρετήσει, χάνοντας το δικαίωμα να συμμετέχει στις εκλογές, διατηρώντας όμως ελευθερία λόγου και πράξεων εντός του συστήματος (πχ ο πατέρας του Ρίκο στην αρχή του βιβλίου).

 

Όσο για το ξύλο στα παιδιά, αν μιλάμε για μόνιμη πρακτική, σαφώς κι ο Heinlein είναι λάθος για εμένα εδώ. Παρόλαυτά, υπάρχουν περιπτώσεις που ένα χαστούκι περνάει κάποια μηνύματα που η ομιλία και το "σταμάτα, καλό μου παιδί" δεν μπορεί να περάσει and I stand by that.  

Edited August 10, 2015 by Carolus Rex

[Mhtsos]

Τελείωσα το Starship Troopers.

 

Είμαι αρκετά ευχαριστημένος από το βιβλίο και μπορώ να το χαρακτηρίσω ως κλασσικό,ιδίως στο χώρο του military Sci-Fi που είναι το καλύτερο που έχω διαβάσει.

Βέβαια για να πούμε του στραβού το δίκιο είναι περισσότερο αυτοβιογραφία-μελέτη πάνω σε νέες τεχνολογίες/τακτικές και περιγραφή μιας "βελτιωμένης" Δυτικής κοινωνίας(ουχί Ουτοπίας,όπως παραδέχεται ο ίδιος πολλάκις στο βιβλίο του).

 

Προσωπικά απορώ με το μίσος και την απέχθεια για την κοινωνία που περιγράφει, κάτι που αναπαράγεται εδώ και σε άλλα φόρουμ.

 

Ο άνθρωπος περιγράφει απλά μια Νέο(ή καλύτερα Νέο^3)Ρώμη στην Res Republica με σύμπτυξη των δυτικών αξιών σε αυτήν. Η κοινωνία του είναι Δημοκρατία υπό προϋποθέσεις και με κανέναν ορισμό του όρου δεν φτάνει το φασιστικό που επαναλαμβάνεται στα ίντερνετς τόσο συχνά.

Καθένας,ανεξαρτήτως υποβάθρου και ικανοτήτων(όπως χαρακτηριστικά λέει ακόμη και ένας τετραπληγικός με τύφλωση έχει το δικαίωμα να καταταχθεί) μπορεί να αποκτήσει το δικαίωμα να εκλέγει και εκλέγεσθαι,εφόσον πάει "στρατό". Μια διαφορετική προσέγγιση στο ρωμαϊκό δίκαιο που για να μπει κάποιος "ανώτερος" πολίτης στα πολιτικά έπρεπε να έχει υπηρετήσει.

Η ουσία για αυτόν είναι ότι καθένας πρέπει να "παλέψει" και να κουραστεί για να αποκτήσει το δικαίωμα του εκλέγειν και όχι απλά να του δοθεί,διότι έτσι "χτίζει χαρακτήρα" και υπάρχει λιγότερη πιθανότητα να το καταχραστεί.Δίκιο ή άδικο,δεν το κάνει de facto φασιστικό κατ' εμέ.

 

Ο στρατός λοιπόν ουσιαστικά είναι μια Δημόσια θέση ορισμένου χρόνου με τους μάχιμους να αποτελούν το μηδαμινό ποσοστό επί του συνόλου,ακόμη και εν καιρώ πολέμου, και αυτό με το απόλυτο δικαίωμα απλά να φύγεις οιαδήποτε στιγμή δίχως άλλο πρόβλημα εκτός από την αδυναμία συμμετοχής στα πολιτικά. 

Όλα αυτά επαναλαμβάνω με απόλυτη συμμετοχή όλων των πολιτών ανεξαρτήτως υποβάθρου,φύλου,φυλής,ικανοτήτων,μόρφωσης και ιδεολογίας.Δίχως κρυφές παγίδες ή μικρά γράμματα.

Περιορισμένο στην οπτική του: "υπηρετώ την Πατρίδα,όπως αυτή υπηρετεί Εμένα",ίσως,αλλά τίποτα παραπάνω.

 

Επίσης δεν είδα πουθενά σεξισμό,πολλάκις π.χ. αναφέρει ότι οι γυναίκες είναι καλύτεροι πιλότοι και είναι διοικητές των αστρόπλοιων,συμμετέχουν ενεργά παντού στην κοινωνία και δεν υποτιμούνται πουθενά. Υπάρχει ένας "Μαντονισμός" και αγιοποίηση προς το γυναικείο φύλο,αλλά είναι μόνο το σύμπτωμα της στρατιωτικής ζωής,όσοι έχουν πάει φαντάροι(κανονικοί και όχι θαλαμοφύλακες στην πολυκατοικία τους) ξέρουν ότι συχνά πυκνά συναντάται στα φαντάρια αυτό το αίσθημα. Επίσης ο άνθρωπος αυτός έγραψε στα 1950, μια εποχή που η γυναίκα ήταν κάπως διπολική στην κοινωνική φαντασία, είτε μέγαιρα είτε άφθαρτο σύμβολο του Κράτους και της Οικογένειας.

 

Σε μερικά είναι άστοχος,όπως στο τυφλό μίσος προς τον Κομμουνισμό,στο ότι η βία καταπολεμά αποτελεσματικά την βία και στο ότι τα παιδιά μαθαίνουν με την βέργα παρά με τα λόγια.Αυτά είναι αποτελέσματα ιδεών ενός ανθρώπου που έγραψε στα 50s στην Μακαρθική Αμερική. Όλοι οι κομμουνιστές ήταν κακοί, η λύση στην βία ήταν μεγαλύτερη και αποφασιστικότερη βια και τα παιδιά έπρεπε να έχουν πειθαρχία.Τίποτα συνταρακτικό εάν το δει κάποιος υπό το σωστό πρίσμα, δηλαδή το Ιστορικό πλαίσιο που γράφηκε.

Μάλιστα σε σχέση με άλλους, όπως ο Βερν στο "Ταξίδι με αερόλιθο" που έγραψε τα κέρατα του για τους Εβραίους-Καταλανούς-Άγγλους, αυτά που γράφει είναι τελείως softcore, ακόμη και με τα σημερινά,ψιλογελοιοδέστατα overblown, politically correct στάνταρτς.

 

Κάτι άλλο που παρατήρησα είναι ότι ξέρει καλά τι γράφει για το boot camp,η περιγραφή του δείχνει ότι έχει περάσει ή ξέρει πάρα πολύ καλά πως λειτουργεί το σύστημα.Ανάλογες περιγραφές έχω διαβάσει μόνο από βιογραφίες-βιβλία όπως το "With the Old Breed" του E.Sledge.

 

Φυσικά για το powered battlesuits δεν χρειάζονται πολλά σχόλια, ο άνθρωπος απλά δημιούργησε μια τεχνολογία μόνος του.

 

Έγραψα το κατεβατό τούτο πιο πολύ γιατί είδα πολλά άδικα να γράφονται εδώ για το συγκεκριμένο,μόνο το "Αγών Μου" δεν το έβγαλαν μερικοί στο review τους, κάτι που είναι τελείως εκτός πραγματικότητας και αδικεί κατάφωρα ένα καλό,παρά τα όποια ελαττώματα του, βιβλίο.

 

[notis58]

 

Λοιπόν,

 

1. Τα παιδιά του Μαθουσάλα, εκδόσεις Ροές, 1987

2. Οι στρατιώτες του Γαλαξία, εκδόσεις Printa, 1985( ; )

3. Αστροναύτης Jones, εκδόσεις Ροές, 1986

4. Πέρα από τον Ορίζοντα, εκδόσεις Λυχνάρι, 1986( ; )

5. Ο δρόμος της δόξας, εκδόσεις Ροές, 1987

6. Το δυσάρεστο επάγγελμα του μίστερ Χογκ, εκδόσεις Λυχνάρι, 1990( ; )

7. Ξένος σε ξένη χώρα, εκδόσεις Αίολος, 1994

 

Αυτά έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά

 

Ζωή και θάνατος, Κάκτος 1978

Διάστημα 1999, Κάκτος 1977

Μεθαύριο, Κάκτος 1978

Χαμένοι ορίζοντες, Κάκτος 1977

[heiron]

Μια που έγινε bump στο τόπικ του Χάινλαιν να προσθέσω κι εγώ το κομμάτι μου. Πρόσφατα διάβασα 2 δικά του. Το Have space suit-will travel και το Orphans of the sky.

To 1o είναι ένα από τα πιο juvenile του με νεαρό πρωταγωνιστή, έφηβο. Έχει αυτή την παλιομοδίτικη(τη δεκαετία 50 υποθέτω ήταν σκέτο μοδίτικη βέβαια) αμερικάνικη νοοτροπία που ο καθένας πρέπει να βάλει ξεκάθαρα τους στόχους του κι έπειτα με συστηματική προσπάθεια και δουλειά να φτάσει στην κορυφή. Βέβαια παίζει ρόλο και η οικογένεια σε αυτό. Βλέπουμε τον πρωταγωνιστή αλλά και την πρωταγωνίστρια να είναι προικισμένοι νέοι αλλά συμπτωματικά είναι και από προικισμένη οικογένεια. Μέχρι να φτάσουμε στο travel (για να μην πω στο have spacesuit) δεν έλεγε και πολλά. Μετά είχε αρκετή φάση. Το άλλο που παρατήρησα είναι πως τα μυθιστορήματα με/για εφήβους τότε ήταν πιο αθώα. Τη σημερινή εποχή που πάλι η εφηβική ΕΦ είναι στα πάνω της έχει πολύ περισσότερο ρομάντσο αλλά και αίμα. Που και πάλι μου φαίνεται πολύ ξενέρωτη σε σχέση με την πραγματικότητα. Πάντως από πλευράς ποιότητας και γραφής δεν χωλαίνει και πολύ ο Χάινλαιν, παρά τις δεκαετίες που μας χωρίζουν. Η τεχνολογία είναι κάπως αλλά αυτό συμβαίνει σε παλιά ΕΦ, εποχής που δεν είχαμε πάει φεγγάρι κτλ.

 

Το Orphans ελαφρώς καλύτερο ίσως απλά επειδή είναι πιο "ενήλικο" αλλά και επειδή λόγω θέματος (generation ship) δεν μοιάζει και τόσο ξεπερασμένο. Νομίζω ότι δεν έχει να ζηλέψει και πολλά σε σχέση με άλλα γνωστά του συγκεκριμένου subgenre(Rite of passage και Non stop που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό). Λίγο πρόχειρο και ήθελε περισσότερο ψωμί από το πηγαινέλα και τις συζητήσεις για το "ουάου, ξέρεις το διαστημόπλοιο δεν είναι όλος ο κόσμος αλλά κινείται στο διάστημα" αλλά δεν έχει και χτυπητά μειονεκτήματα.

[Mhtsos]

Λοιπόν (σχεδόν) τελείωσα το Moon is a harsh mistress και δεν βλέπω την ανάγκη να το τελειώσω.

Είμαι,πως να το πω, underwhelmed.

Το βιβλίο έχει διαμάντια σε ότι αφορά sci-fi ιδέες, αλλά η πλοκή == 'Murican Revolution In SPACE!!111!

Βαρέθηκα από την 20 κάτι σελίδα όταν είδα που το πάει με τις "αλληγορίες" και τους παραλληλισμούς.

Κλασσικά,όπως οι περισσότερες αμερικάνκες ιστορίες για την Επανάσταση, γράφει μια ωδή στο "τι καλά περνάμε ελεύθεροι από Κυβερνήσεις και Νόμους και την Αυτοκρατορία που μας καταπιέζει"...

 

Οι χαρακτήρες ήταν κάπως μονοδιάστατοι θα έλεγα και δεν μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση.

Η πλοκή προβλέψιμη μέχρι γραμμής, τουλάχιστον μέχρι το 92+% που έφτασα και όπως έγραψα αρκετά βαρετή.

Το μόνο πραγματικά αξιόλογο σημείο είναι το sci-fi κομμάτι που γράφει πολύ καλά και ενσωματώνει τις ιδέες του πολύ ωραία στην πλοκή.

[nikosal]

Στα περισσότερα που γράφεις συμφωνώ - και προσθέτω την ευκολία με την οποία το Φεγγάρι έχει ετοιμότητα για κάθε τι. Ωστόσο το μυθιστόρημα το είχα διαβάσει ευχάριστα.

[BladeRunner]

Οι πράσινοι λόφοι της Γης (ή Διάστημα 1999)

Τίτλος πρωτοτύπου: The Green Hills of Earth

Τελευταία φορά που διάβασα βιβλίο του Ρόμπερτ Χάινλαϊν ήταν τον Ιούλιο του 2014, τότε που πραγματικά απόλαυσα το κλασικό "Οι στρατιώτες του γαλαξία", χωρίς αμφιβολία ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας. Αυτό είναι το πέμπτο βιβλίο του συγγραφέα που είχα την τύχη να πιάσω στα χέρια μου (επανεκδόθηκε πριν λίγες μέρες, όντας για χρόνια εξαντλημένο), όμως είναι η πρώτη φορά που διαβάζω συλλογή διηγημάτων του.

Λοιπόν, το βιβλίο περιέχει δέκα πολύ ωραία, ενδιαφέροντα και καλογραμμένα διηγήματα επιστημονικής φαντασίας (για την ακρίβεια εννιά διηγήματα και μια μικρή νουβέλα), τα οποία ανήκουν στην κλασική εποχή του είδους. Όπως είναι φυσικό, οι αντιλήψεις και οι γνώσεις του συγγραφέα σχετικά με την τεχνολογία, τα επιστημονικά δεδομένα και τις κοινωνικοπολιτικές αναφορές, αποτελούν προϊόντα της εποχής τους. Προσωπικά ευχαριστήθηκα όλα τα διηγήματα -σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό-, απόλαυσα εικόνες, ιδέες και σκέψεις, ενώ όχι μόνο ψυχαγωγήθηκα, αλλά μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ και κάποια πράγματα, μιας και ο συγγραφέας μέσω των διηγημάτων του έθιξε ορισμένα ενδιαφέροντα και σημαντικά ζητήματα που έχουν σχέση με την ανθρώπινη συμπεριφορά.

Ο Ρόμπερτ Χάινλαϊν θεωρείται ως ένας από τους εμβληματικότερους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας, μαζί με τους Ισαάκ Ασίμοφ και Άρθουρ Κλαρκ, και κατά τη γνώμη μου με αυτή τη συλλογή το επιβεβαιώνει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Όλα τα διηγήματα με ικανοποίησαν, είτε με τις ιδέες τους, είτε με τις περιγραφές τους, είτε με την πλοκή τους, είτε απλώς με τις εικόνες τους. Σίγουρα κάποια διηγήματα είναι πιο δυνατά από κάποια άλλα, όμως νιώθω ότι όλα τους είναι σε πολύ καλό επίπεδο ποιότητας. Αν ήταν να επιλέξω τα τρία αγαπημένα μου, πιθανότατα θα ήταν αυτά: "Η λογική της αυτοκρατορίας", "Τι ωραία που είναι να γυρίζουμε πάλι στο σπίτι" και "Η μεγάλη αγρύπνια".

8.5/10

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Αστροναύτης Jones''. Καλό ήταν, μου άρεσε.

Ο Μαξ Τζόουνς είναι ένα μικρό παιδί που ζορίζεται στο σπίτι. Τα πράγματα δεν είναι αυτό ακριβώς που λέμε ρόδινα. Μοναδική διέξοδος το όνειρο του να γίνει αστροναύτης. Όχημα τα βιβλία του αστροναυτίλου θείου του και η παρακαταθήκη που του άφησε. Κυρίως όμως η φλόγα του. Να περιπλανηθεί, να ταξιδέψει στο διάστημα. Και έτσι και θα γίνει, με καπρίτσιο της τύχης και απρόσμενο σύμμαχο. Με αντισυμβατικές μεθόδους πλην όμως αποτελεσματικές. Θα πραγματοποιήσει το όνειρο του να απλώσει τα φτερά του.

Κυρίως για μικρούς θα έλεγα σε ηλικίες αναγνώστες και αρχάριους στην επιστημονική φαντασία. Αλλά συγχρόνως και για μεγαλύτερους όσο και προχωρημένους. Νομίζω ότι μπορεί να διαβαστεί άνετα και από τους μεν και από τους δε. Έχει ευκολίες, ναι. Όχι όμως σε βαθμό που να μην μπορέσω να το ευχαριστηθώ. Κεφάτο και ανάλαφρο με επιστημονικά εκλαϊκευμένα δεδομένα. Φεύγει γρήγορα και ευχάριστα. Είναι μόλις το δεύτερο του που διαβάζω και μου ανανέωσε το ενδιαφέρον για αυτόν τον ούτως ή άλλως σημαντικό συγγραφέα 

Edited May 22, 2020 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

Διάβασα την συλλογή ''Το δυσάρεστο επάγγελμα του Μίστερ Χογκ'':

- ''Το δυσάρεστο επάγγελμα του Μίστερ Χογκ'': Αυτό που την ονοματίζει, είναι το καλύτερο όσο και το πιο μεγάλο. Ζευγάρι ντετέκτιβ δέχεται επίσκεψη μυστηριώδους άνδρα που τους ζητά να τον παρακολουθήσουν. Έχει κενά μνήμης και στα χρονικά διαστήματα που ''χάνεται'', υποψιάζεται ότι κάνει πράγματα άσχημα. Έτσι και θα γίνει οπότε και τα ζόρικα αρχίζουν. Καλό ήταν, είχε αγωνία. Λανθάνουσα κατάσταση, οδηγεί καρφί στη τρέλα. Γιατί που αλλού να καταλήξει κανείς όταν βλέπει τα τείχη της πραγματικότητας να καταρρέουν;

- ''Αυτοί'': Άλλος ένας δύστυχος που κάτι πρέπει να μην πηγαίνει καλά με το μυαλό του. Είναι όμως όντως έτσι ή όλα έχουν να κάνουν με καλοστημένη παγίδα; Απλοϊκή και πολύ σύντομη, μία περαιτέρω ανάπτυξη την ήθελε. 

- ''Και έχτισε ένα κυρτό σπίτι'': Ότι λέει ο τίτλος. Ταλαίπωρος που αναζητεί στέγη, θα συναινέσει στις αρχιτεκτονικές ανησυχίες, τρέλες καλύτερα, του φίλου του. Και θα το πληρώσουν όλοι τους ακριβά, φάση είχε. 

- ''Γραμμή ζωής'': Αυτή ήταν ανέλπιστα καλή, μου άρεσε η όλη ιδέα. Αυτή εφεύρεσης που προσδιορίζει με ακρίβεια την ημερομηνία θανάτου. Όποιου θέλει να μάθει το ριζικό του, με το αζημίωτο φυσικά. Πλην όμως επαναστατική, εύλογα λοιπόν ξεσηκώνει σωρεία αντιδράσεων.

Συνολικά ευχάριστη, διαβάζεται άνετα και γρήγορα. Μακάρι κάποια στιγμή να μεταφραστεί και το ''The moon is a harsh mistress''. Αλλά και άλλα, είναι λίγα τα μεταφρασμένα του σε σχέση με την σπουδαιότητα που άσκησε στο χώρο. 

Edited April 27 by Δημήτρης