Nienna Posted October 8, 2006 Share Posted October 8, 2006 (edited) Μερικά ολιγόστιχα που έγραψα τις τελευταίες μέρες: Αλλαγές Κάποτε λέγαμε την ώρα στρέφοντας το βλέμμα στον ήλιο ή στ’ αστέρια. Τώρα πια κοιτάμε το ρολόι ή το κινητό μας – κι αν εγώ σήμερα δεν κοιτώ κανένα απ’ τα δυο, είναι γιατί βλέπω τριγύρω μου τα στόρια των μαγαζιών να κλείνουν: είναι 5:00. [6-10-2006, Derby, UK.] ~ Η γνωστή βεντέττα Μου την έφερε και πάλι ο χρόνος· με κατάφερε και μένα να πω: «Ένας μήνας είναι, δεν είναι τίποτε...», και να ξεχάσω πως είναι κάτι παραπάνω από κάτι – είναι ένας από τους μετρημένους μήνες που μου αναλογούν. [7-10-2006, Derby, UK.] ~ Περί ορισμού Αν ποίηση είναι όντως το να ξεγυμνώνεις την ψυχή σου, τότε θα γράψω ακόμη ένα ποίημα: Φοβάμαι. [8-10-2006, Derby, UK.] ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Edited October 8, 2006 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted October 8, 2006 Share Posted October 8, 2006 Το πρώτο και ιδικά το τρίτο με άγγηξαν, το δεύτερο όχι. Σαν "τεχνικά" σχόλια, θα πρώτινα μια περεταίρω "μινιατουροποίηση" των Αλλαγών. Αν μπορείς να αποφύγεις τους μεγάλους στίχους, μου χαλάνε τον ρυθμό, σαν ο καθένας τους να είναι ουσιαστικά δύο στίχοι μαζί. Λίγες λέξεις, καλές λέξεις. Στον Ορισμό, θα προτημούσα το "το να ξεγυμνώνεις την ψυχή σου" να γίνει κάτι σαν "το ξεγύμνωμα της ψυχής". Δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοια λέξη, αλλά η έκφραση "το να -εις" είναι...πώς να το πω...πολλές λέξεις! Μου αρέσουν πάντως ως μινιατούρες. Είναι γραμμένες σε μια πιο χρωματιστή γραφή, από αυτές που συνηθίζω (συνήθιζα?) εγώ και ομολογώ πως με τσιγκλίσανε να αρχίσω πάλι το γράψημό, που το'χω αφήσει καιρό τώρα. Αυτά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted October 8, 2006 Author Share Posted October 8, 2006 Μου άρεσε πολύ η πρότασή σου για το "Περί ορισμού". Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο, και χαίρομαι που θέλεις να ξαναγράψεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted October 8, 2006 Share Posted October 8, 2006 Το 2ο είναι πολύ λυπηρό, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτά που όντως αγγίζουν περισσότερο είναι το 1ο και το 3ο - αν χαρακτηρίζει κάτι αυτά τα δύο, στο μεν έχουμε μιαν απλή παρατήρηση που είναι πολύ άμεση κι έχει δραματική επίπτωση, ενώ το 3ο χαρακτηρίζεται από την απλότητα του νοήματος. Μινιατούρες με τα όλα τους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The_Knight_who_says_Ni! Posted October 9, 2006 Share Posted October 9, 2006 Έχεις γράψει και καλύτερα (κατά με) Το ύφος, ο τρόπος που έχουν γραφτεί μου χτυπάει άσχημα, βέβαια τώρα θα μου πεις « σε είπε ο γάιδαρος κεφάλα» αλλά τέλος πάντων... Όταν γράφεις κάτι, ο τρόπος που γράφεις και εκφράζεσαι σπάει κοκάλα και καθηλώνει (και χωρίς να είναι βαρύ γενικά ) , τώρα κάτι έγινε, δεν ξέρω, ίσως είμαι άκυρος, ίσως και όχι... Το «Περί ορισμού» όμως είναι κάτι που μου λεει πολλά όσο λακωνικό και να είναι, σε ευχαριστώ, διότι η πληθώρα των ποιημάτων που έχεις γράψει και έχω δει, μου προσφέρουν τέτοιες εμπειρίες που δεν θα έβρισκα αλλού...και είναι υπέροχο όταν συμβαίνει... Ατά, λέγω...give me five! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted October 9, 2006 Author Share Posted October 9, 2006 Μμμ, ξέρω πολύ καλά τι εννοείς. Επειδή κάνω napowrimo και γράφω κάθε μέρα, πειραματίζομαι με διάφορες τεχνικές, ύφη και στιλ, αν και εξακολουθώ να γράφω και με το "δικό μου" [Μερικά καινούρια σε αυτό το στιλ είναι τα εξής: Μιαν άλλη Ελένη, Μερικές λέξεις για την ερμίνα, Φαντασιώσεις, Prima Vista, Τα πρακτικά, Koninklijk Conservatorium...]. Εσύ έχεις συνηθίσει [και προτιμάς] τα "κλασσικά Αταλάντεια ποιήματα", κι αυτό εμένα καθόλου δεν με ενοχλεί. :tongue: Το ύφος αυτών των ολιγόστιχων είναι επίτηδες όχι τόσο προσωπικό και έντονο, όχι όπως είναι στα άλλα μου ποιήματα. Σε αυτά προσπαθώ να πω κάτι γδύνοντάς το από την συναισθηματική φόρτιση που το περιβάλλει [που με περιβάλλει, ουσιαστικά], προσπαθώντας να αφήσω το ίδιο αυτό "κάτι", το νόημα δηλαδή, το γεγονός, να αγγίξει τον αναγνώστη το ίδιο - χωρίς να συμβάλλει σε αυτό το δικό μου συναίσθημα. Κατάλαβες; Μικ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 9, 2006 Share Posted October 9, 2006 Για το πρώτο στο είχα πει ότι το βρίσκω πανέξυνπο, αλλά το τρίτο το βρίσκω διαβολικά πονηρό. Το δεύτερο μου κάνει ίσια νερά ίσια βάρκα, αλλά τουλάχιστον είναι καλογραμμένο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted October 9, 2006 Author Share Posted October 9, 2006 Το δεύτερο έκανε κλικ σε λίγους, τελικά. Δεν έχω ιδέα γιατί. Μάλλον πρέπει να 'σαι θανατοφοβικός κομπλεξάκιας σαν εμένα για να επέλθει το κλίκιον. :tongue: Το "διαβολικά πονηρό" είναι θετικό σχόλιο, ή αρνητικό του στιλ "δεν είναι ειλικρινές, αλλά είναι καλό το marketing"; :tongue: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 9, 2006 Share Posted October 9, 2006 Εμένα πάλι το δεύτερο είναι που μου λέει κάτι όντως και ... μπρρρρ δηλαδή. Το ξέρουμε εντάξει, αλλά είναι ανάγκη να μας το θυμίζεις? (γιαυτό και το θεωρώ και καλό) Το πρώτο δε με ενοχλεί αν και δε μου πολυαρέσει. Το "πιάνω", την ξέρω την αίσθηση και την περιγράφεις καλά, απλά το ζεις κάθε μέρα και δεν είναι, ξέρεις, εντυπωσιακό. Είναι "κοινό". Το τρίτο, χμμμ...., δεν ξέρω τι να σου πω για το τρίτο. Από τη μία είναι ειλικρινές κι από την άλλη μου θυμίζει εκείνα τα στιχάκια στις τουαλέτες (που ξέρεις μερικά δεν ήταν καθόλου κακά) αλλά μου δημιουργεί μια αίσθηση που γενικά δε μου τη δημιουργείς εσύ συνήθως. Λιγάκι παιδική-απλοϊκή. Μ'αρέσει που σε έχει πιάσει και ανεβάζεις μινιατούρες πάντως Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 9, 2006 Share Posted October 9, 2006 Το "διαβολικά πονηρό" είναι θετικό σχόλιο, ή αρνητικό του στιλ "δεν είναι ειλικρινές, αλλά είναι καλό το marketing"; :tongue: Υπερθετικό θα το έλεγα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted October 9, 2006 Share Posted October 9, 2006 Κάτι για το 2ο: δεν είναι ότι δε μας αγγίζει η σκέψη, απλά σε κάποιους είναι πιο μόνιμη. Μια φορά, λόγω στασιμότητας, είχα τρομοκρατηθεί στη σκέψη του θανάτου στα 20 μου χρόνια. Μιλάω όμως για πλήρες χάσιμο, όχι αστεία. Το 2ο, λοιπόν, μου θυμίζει εκείνο το βράδυ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted October 9, 2006 Author Share Posted October 9, 2006 Εγώ έχω μόνιμη θανατοφοβική κομπλεξάρα. Από τα έξι, παρακαλώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted October 9, 2006 Share Posted October 9, 2006 Το τρίτο μ΄άρεσε περισσότερο από όλα. Και γιατί η δομή του θύμιζε κάπως χάικου, αλλά κυρίως γιατί η τελευταία λέξη "φοβάμαι" που είναι και το "ποίημα" έρχεται τόσο ξαφνικά και με τόση ένταση που εκπλήσει και ίσως σοκάρει! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted October 9, 2006 Share Posted October 9, 2006 "Όπου υπάρχει φόβος δεν υπάρχει αγάπη." Όσο για το: Εγώ έχω μόνιμη θανατοφοβική κομπλεξάρα. λένε ότι "όποιος σκέφτεται συνέχεια τον θάνατο, είναι ήδη νεκρός". Δεν υπάρχει τίποτα που να φοβάσε. Αγάπα το κάθε τι. Θα δεις την ζωή με άλλο μάτι ;). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted October 9, 2006 Author Share Posted October 9, 2006 Είναι μεγάλη συζήτηση. Εμένα με οδηγεί στο να νοιώθω και να είμαι συνέχεια ζωντανή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted October 9, 2006 Share Posted October 9, 2006 Υπάρχει ψωμί για πολλές παράπλευρες συζητήσεις εδώ... Πάντως, η αλήθεια είναι ότι ο κυριότερος λόγος που μου αρέσει το 3ο είναι αυτό που λέει ο Διονύσης: όταν μιλάγαμε για τα haiku, είχαμε δει ότι θεωρείται σημαντική αυτή η ξαφνική έκλαμψη του νοήματος του έργου. Επίσης, το γεγονός και μόνο ότι όλο το ποίημα είναι, κατ' ουσίαν, ένα «φοβάμαι,» μια πράξη απλής απογύμνωσης της ψυχής, το κάνει πολύ άμεσο. Food for thought... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rhapsody Posted October 10, 2006 Share Posted October 10, 2006 Για τον ίδιο ίσως μυστήριο λόγο, θα συμφωνήσω με τα παιδιά και θα πω ότι μου άρεσε κυρίως το πρώτο και το τρίτο, χωρίς όμως να πω ότι το δεύτερο μου είναι αδιάφορο. Χμμ, το τρίτο ειδικά μου φαίνεται πολύ καλό σαν έμπνευση, μπορεί να φαντάζει απλοικό, αλλά για μένα νοηματικά δεν είναι καθόλου. Είναι μια δήλωση ειλικρίνιας, και μάλιστα αναφέρεται σε ένα συναίσθημα από αυτά που ο άνθρωπος συνηθίζει να κρύβει πιο πολύ απ όλα. όποιος σκέφτεται συνέχεια τον θάνατο, είναι ήδη νεκρός όποιος δε ζει με το φόβο του θανάτου (με την ευρύτερη έννοια) δε χαίρεται και δεν εκτιμά τη ζωή που έχει. Ο φόβος του θανάτου είναι που μας κάνει να εκτιμούμε το κάθε λεπτό που περνάει. (δεν εννοώ βέβαια να μην κάνεις τίποτε άλλο από το να σκέφτεσαι το τέλος και να ζεις στον απόλυτο τρόμο, μέσα στη μαύρη απαισιοδοξία, σε λογικά πλαίσια πάντα όλα αυτά, ίσα για να σου δίνει κίνητρα ώστε να ζεις τη ζωή σου εντονότερα, να κυνηγάς την κάθε ευκαιρία και την κάθε στιγμή ;) ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.