Φόβος και πόνος

[RaspK]

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει μεγάλο μέρος του συγγραφικού συνόλου είναι η αξιολόγηση κάποιων μέσων που υπό άλλες συνθήκες θα είχαμε πολύ πιο έντονη χρήση τους. Ενώ και άλλα στοιχεία, όπως η αγάπη και ο έρωτας, αποτελούν ζήτημα στην απόδοσή τους για μεγάλο μέρος των συγγραφέων ανά τον κόσμο, αυτά τα δύο, ο πόνος και ο φόβος, είναι μεγάλος μπελάς...

 

Καταρχήν, γιατί κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς κουλτουριάρης, σαχλός ή δήθεν εν ριπεί οφθαλμού. Χωρίς σκέψη, χωρίς καν δεύτερη κουβέντα. Ειδικά η παρεξήγηση ορισμένων ρευμάτων αυξάνει την αρνητική αντιμετώπιση του κόσμου απέναντι σε αξιόλογο έργο, με τρόπο όχι λιγότερο προκατειλημένο από το ρατσισμό ή το σεξισμό. Από την άλλη, όμως, είναι τέτοια τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αυτά τα ρεύματα που δεν μπορούν να κάνουν κάτι γι' αυτόν το διαχωρισμό, ούτε θυμούνται οι σύγχρονοι πόσο «δήθεν» ακούγονταν οι φοβιστές ή οι Αναγεννησιακοί όταν ξεπήδησε η πρώτη τέτοια ιδέα και το πόσο αρνητική αντιμετώπιση είχαν.

 

Για όσους βιαστούν ν' απαντήσουν στ' ανωτέρω, να θυμίσω ότι υπάρχουν αξιολογότατα έργα που πραγματεύονται ακριβώς αυτές τις έννοιες, όπως ο "Faust" του Goethe (φόβος για το θάνατο, πόνος για όσα χάνει).

[Nihilio]

Καταρχήν, γιατί κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς κουλτουριάρης, σαχλός ή δήθεν εν ριπεί οφθαλμού.

 

Πού το στηρίζεις αυτό; Μήπως στο ότι οι κουλτουριάριδες, οι σαχλοί και οι δήθεν ποδοπατούν κατά κόρον το μοτίβο αυτό;

 

Το θέμα δεν είναι το θέμα αλλά το πώς θα χρησιμοποιηθεί μέσα στο πεζό/ποιήμα (επειδή νομίζω ότι επιρεάζεσαι έντονα από την ερασιτεχνική ποίηση τώρα, όχι τόσο από την πεζογραφία). Στον πόνο και τον φόβο στηρίζονται άπειρα κείμενα, ίσως και ολόκληρα είδη λογοτεχνείας (πχ η λογοτεχνεία τρόμου), ακριβώς επειδή είναι από τα εντονότερα συναισθήματα (μαζί με την αγάπη, την επιθυμία και τον έρωτα που αναφέρεις) άρα είναι λογικό να συναντώνται πάρα πολύ συχνά. Απλά οι πολλές μετριότατες, επίπεδες και δήθεν αναφορές σε αυτά προξενούν (δίκαια κατά τη γνώμη μου) έναν Χ κυνισμό

[RaspK]

Κάπου εκεί ήθελα να καταλήξω, ναι. Ο Faust είναι, κατ' εμέ, μια πολύ χαρακτηριστική τέτοια φιγούρα. Το θέμα είναι ότι αυτά τα μέσα δεν έχουν τίποτα το αρνητικό, τουναντίον, απλά έχω προσέξει ότι βιαζόμαστε να χαρακτηρίσουμε, χάρει στον ανωτέρω κυνισμό, τον εκάστοτε βαρύ χρήστη τέτοιων μέσων ως «κουλτουριάρη,» σαχλό και δήθεν, μια στάση που τείνει εξ ίσου στο αφελές, αφού είναι σπασμωδική ή/και αυτόματη πολύ συχνά.

 

Σημειωτέον, το παρόν θέμα το ξεκίνησα ως γενικότερο προβληματισμό για την «ευθυκρισία» που αντιμετωπίζουν πολλοί συγγραφείς γενικώς, και αναφέρομαι σε άτομα που απλά στιβάζονται με τις μάζες, ανεξαρτήτως της ποιότητας των κειμένων. Δεν είναι ό,τι συχνότερο, αλλά συμβαίνει.

 

Υ.Γ.: Ευελπιστώ ότι τέτοιες συζητήσεις, ειδικά με τη συμμετοχή ανθρώπων που έχουν και πέντε-έξι γνώσεις παραπάνω στον τομέα (π.χ. ψυχολογία), θα μπορούσαν να δώσουν πλούσιους καρπούς ύπο τη μορφή άρθρων, αν καταλήξουν να λένε κάτι· είδωμεν.

[Nienna]

Επειδή όλα τα δυνατά θέματα αν τα πιάσεις κινδυνεύεις να τα κάνεις τελείως lame, λόγω της έντασής τους ως θέματα, υπάρχουν όλα αυτά τα προβλήματα και τα taboo.

Εγώ βέβαια πιστεύω πως όλα αυτά είναι τρίχες, και θα συμβούλευα στον καθ' ένα να γράφει για όποιο θέμα του έρχεται, όσο βαρύ ή συνηθισμένο κι αν είναι, απλώς να εξασκείται για να το κάνει καλά. Lame μπορούν να γίνουν και πιο "μικρά" θέματα αν κανείς είναι κακός συγγραφέας, ή πολύ άπειρος.

Τα περισσότερα υπέροχα βιβλία έχουν δυνατό θέμα. Εξ άλλου τους ανθρώπους τους νοιάζει ό,τι τους αγγίζει, και γι αυτό θέλουν να διαβάζουν. Για το πώς δουλεύει το καζανάκι θα διάβαζε το πολύ κάποιος υδραυλικός... You get the point. Ένα καλό θέμα είναι αυτό που αγγίζει το target group σου. Αν αυτό θέλεις να είναι όλοι, τότε θέλεις ένα θέμα που να αγγίζει τους πάντες, και τότε γυρνάς στον έρωτα και στο θάνατο, στον φόβο, στον πόνο, στην αναζήτηση της ευτυχίας και στην ευτυχία, στα υπαρξιακά γενικά, στην ομορφιά, στα προβλήματα, στα κοινωνικά θέματα, σε όλα όσα γενικά ενδιαφέρουν τον άνθρωπο, τέλος πάντων. Τα taboo [και δη τα καλλιτεχνικά taboo] είναι πράγμα ενοχλητικόν. :tongue:

Edited October 11, 2006 by Nienna