Deodonus Posted October 11, 2006 Share Posted October 11, 2006 Όνομα Συγγραφέα: Deodonus Αριθμός Λέξεων: 710 Σχόλια: Πιό πολύ ένα ποίημα. Αρχικά γράφτικε για τον διαγωνισμό του Οκτωμβρίου, αλλά δεν ήταν στις κατηγορίες που "απαιτούνται", οπώτε το παρουσιάζω εδώ ξεχοριστά. Α, και παρακαλώ, μην κάνετε χοντρές πλάκες ή τίποτα άλλο στα σχόλιά σας, γιατί το θέμα είναι λίγο....χμμ....ευαίσθητο... «Σ’αγαπώ…» Την πρώτη φορά που μου το είπες, ήταν στις πρώτες μέρες της γνωριμίας μας. Καθόμασταν σε ένα παγκάκι κοντά στην θάλασσα και βλέπαμε αγκαλιά τον Αυγουστιάτικο ήλιο να δύει, πέρα μακριά στον ορίζονται. Σε κοιτούσα στα μάτια σου και έβλεπα τον έναστρο ουρανό, σε άγγιζα και φοβόμουνα μην σε καταστρέψω, μην διαλύσω αυτό το όνειρο, αυτήν την οπτασία που ζούσα εκεί μπροστά μου. Στο αυτί μου ψιθύριζες λόγια γλυκά, λόγια παραμυθένια, όνειρα ευτυχίας, υποσχέσεις αγάπης. Για μέρη που ήθελες να πάμε, για πράγματα που ήθελες να κάνουμε μαζί. Όχι τίποτα το τρομερό, απλά καθημερινά πραγματάκια. Και αγναντεύαμε μαζί την απέραντη θάλασσα. Ήταν όλα τόσο όμορφα, τόσο όμορφα… «Σ’αγαπώ…» Πόσα μαθαίνεις για τον άλλον μέσα σε τρεις μήνες! Έμαθα το αγαπημένο σου φαγητό, το αγαπημένο σου τραγούδι, τι ώρες δουλεύεις, τι ώρες σχολάς και πας σπίτι, πώς σου αρέσει να κοιμάσαι, κάθε πότε πλένεις τα πιάτα. Έμαθα και τι σε ενοχλεί στους άλλους, τι πιστεύεις ότι φταίει σε κάθε σχέση που συναντάς γύρω σου, γιατί με θεωρείς μοναδικό, γιατί με αγαπάς. Έμαθα και γιατί δεν μπορείς να βγαίνεις συνέχεια έξω τα βράδια, παρόλο που ήξερες πόσο ανάγκη το έχω, έμαθα πόσο πολύ χρειάζεσαι όλες αυτές τις αγκαλιές, που ήξερες ότι δυσκολευόμουν να στις δώσω, έμαθα πόσο πολύ κουρασμένη ένιωθες από την δουλειά σου και δεν είχες ενέργεια για τίποτά άλλο από το να ξεκουραστείς λίγο αγκαλιά με το «αγαπουλίνι» σου. «Σ’αγαπώ…» Πάνε εννιά μήνες τώρα. Έχουμε τσακωθεί, έχουμε περάσει δύσκολες στιγμές, αλλά ακόμα κρατάμε, δεν το βάζουμε κάτω. Κάνουμε μια παραχώρηση από εδώ, έναν συμβιβασμό από εκεί, τα καταφέρνουμε. Δυσκολεύουν τα πράγματα, κάπου νιώθουμε ότι η καθημερινότητα μας τρώει. Κάπου αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε πια τι να πούμε όταν καθόμαστε μαζί, κάπου αισθανόμαστε ότι αυτό το έχουμε ξανακάνει. Σπάνια μου λες πια γλυκά λόγια, σπάνια μιλάμε για όνειρα μαζί. Νιώθουμε τόσο κουρασμένοι. Τόσο που ούτε στο χωριό σου δεν μπορούμε πια να πάμε, που μου διηγιόσουνα την πρώτη μας νύχτα τι ωραία που είναι τα λιβάδια ανθισμένα την άνοιξη. Και σου έλεγα ότι ομορφότερο λουλούδι από εσένα δεν υπάρχει. Είναι πολύ μακριά το χωριό σου, δεν έχουμε και χρόνο από την δουλειά και είμαστε κουρασμένοι. «Σ’αγαπώ…» Πέρασε ένας χρόνος. Πάλι εδώ λοιπόν, την ίδια μέρα, την ίδια ώρα, στο ίδιο μέρος. Έτσι, γιατί την βρήκαμε ωραία ιδέα. Ίσως κάπου μέσα μας να θέλαμε να νιώσουμε πάλι αυτό που νιώθαμε έναν χρόνο πριν. Αυτό, που μέσα μας κρατάμε την γλυκιά του ανάμνηση, μια ανάμνηση τόσο τρυφερή και τόσο δυνατή, που μας κρατάει ακόμα μαζί. Να νιώσουμε πάλι αυτό που τόσο καιρό τώρα έχει πνιγεί μέσα στις επαναλήψεις και στην ρουτίνα. Αυτό που τότε μας έκανε τις καρδιές μας να σκιρτήσουν. Αυτήν την φορά απλά μου κρατάς το χέρι και κοιτάμε και οι δύο τον ορίζοντα αμίλητοι. Η σχέση μας περνάει μπροστά από τα μάτια μας μέρα-μέρα. Νιώθουμε ωραία που τα έχουμε περάσει όλα αυτά μαζί, που έχουμε δεθεί τόσο πολύ μέσα από τις δυσκολίες μας, από τις όμορφες στιγμές μας. Αλλά –τι περίεργο!- νιώθουμε ότι είμαστε πάλι στο ίδιο σημείο, ίσως σε άλλο επίπεδο. Ένας κύκλος. Ένας κλειστός κύκλος. Ένας αναστεναγμός… «Σ’αγαπώ…» Και εγώ σ’αγαπώ, όπου και να είσαι. Και ας μην είμαστε πια μαζί. Και ας μην πηγαίνουμε πια για καφέ, και ας μην βγαίνουμε έξω τα βράδια, και ας μην πηγαίνουμε μαζί για ψώνια. Σε αγαπώ, όπου και να είσαι. Και μέσα από την θολούρα του μοναχικού μου ξενυχτιού, μέσα από ένα σύννεφο καπνού, όπου σαν σε ταινία εντός του παρατηρώ ό,τι ζήσαμε μαζί, ό,τι είδαμε μαζί, τα μέρη που επισκεφτήκαμε, τους ανθρώπους που γνωρίσαμε, τα φεγγάρια που αγκαλιασμένοι αγναντεύαμε, τις πλάκες μας, τα αγαπημένα μας ερωτόλογα, τα ανέκδοτα που τόσο πολύ σου άρεσαν και έκαναν το προσωπάκι σου να λάμπει από χαρά, και μέσα από μια θάλασσα αλκοόλ, που στον βυθό της δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά ένα μοναχικό ψαράκι τόσο δα, με δύο μάτια τόσο γλυκά και υπέροχα, με τα δικά σου ματάκια, να γλιστράει μελαγχολικά ανάμεσα στα κύματα, να χάνετε για λίγο στον σκοτεινό της βυθό και να ξεπροβάλει και πάλι, να ταξιδεύει χαμένο στην απέραντη θάλασσα, με την μακριά του ουρά, σαν από γλυκό όνειρο, να χαϊδεύει το νερό, στολισμένη με χρώματα τόσα πολλά και φανταχτερά, σαν όλα τα λουλούδια ενός ανοιξιάτικου λιβαδιού, θέλω να σου πω μόνο αυτό, τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο: «Σ’αγαπώ.» Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted October 12, 2006 Share Posted October 12, 2006 Συμπαθητικό είναι, αλλά έχει ορθογραφικά και άλλα λαθάκια. Διαφωνώ πολύ με το περιεχόμενο, πάντως, δεν πιστεύω στην αποκλειστικότητα αυτού του είδους κύκλου. Γενικά έχω την εντύπωση πως κάποιες λέξεις/φράσεις επαναλαμβάνονται και χάνει τη δύναμή του. Κανονικά θα μπορούσε να ανατριχιάσει κάποιον, αλλά δεν έχει την απαιτούμενη αμεσότητα, δεν ξέρω γιατί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
ymeο gamawa Posted October 15, 2006 Share Posted October 15, 2006 Εμενα καπως μου αρεσε θαρρω... ηταν λιγο πρωτογονο και βασικο αλλα ειχε μεσα μια αληθεια... Μια αμεσοτητα. Μια απλοτητα. Ισως. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted October 16, 2006 Share Posted October 16, 2006 Δεν ξέρω, απ' τη μια μου άρεσε, ακριβώς γιατί ήταν απλό, περιεκτικό και ρεαλιστικότατο, χωρίς φιοριτούρες, φανφάρες και λογοτεχνικά στολίδια, είναι μια έκθεση ωμών, συγκεκριμένων συναισθημάτων, τα οποία απαντώνται στις περισσότερες σχέσεις που φθείρονται (και εν τέλει λήγουν) απ' τον χρόνο. Απ' την άλλη, για κάποιο λόγο, δεν μου είπε όσα περίμενα ν' ακούσω. Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν μέσα στα αισθήματα που έβγαλαν το διήγημα κι απλά δεν βρήκαν το δρόμο να βγουν με λέξεις, ή ίσως εσύ επέλεξες να μην τα βγάλεις. Σαν σύνολο, θα συμφωνήσω με τον Λιάκο, μου άρεσε η αμεσότητά του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted May 23, 2008 Share Posted May 23, 2008 Βρήκα μια ωραία ιστορία που σίγουρα όλοι έχουμε ζήσει. Χαίρομαι που την ανέβασες στο φόρουμ και δεν φοβήθηκες όλους εμάς που θα σου λέγαμε ότι αυτό γράφεται έτσι, εκείνο θέλει 3 λάμδα και ότι κάπου στη μέση έπρεπε να φέρεις τα πάνω κάτω. Είναι δικιά σου ιστορία την έζησες, έγραψε πάνω σου και την εμφάνισες στο χαρτί όπως εσύ ήθελες. Αρκετά χρόνια έμεινε κρυμμένη. Ας έρθει λοιπόν πάλι στην επιφάνεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.