Παρασκήνια

[Rhapsody]

Παρασκήνια

 

Μια κούκλα.

Μια μαριονέττα

ξύλινη,

με άκρα ακατέργαστα,

άτεχνα φτιαγμένα.

 

Σχοινιά.

Σπάγκοι γεροί,

χοντροί,

σφιχτά δεμένοι,

κόμποι άλυτοι˙ κόμποι.

 

Μπογιά.

Στο πρόσωπό της,

ανεξίτηλη,

χαμόγελο, μια ζωγραφιά,

βαμμένη˙ κόκκινη.

 

Κουρτίνες.

Βαθυκόκκινες,

αίμα,

ανάλαφρες κουρτίνες,

σταγόνες˙ κόκκινες.

 

Ξύλινοι.

Ξύλινοι θεατές

(ή πέτρινοι; ),

ακίνητοι, νεκροί

θεατές˙ κούκλες.

 

 

 

 

(Ευχαριστώ πολύ Nienna για τη διορθωσούλα στη στίξη, τώρα φαίνεται πολύ καλύτερο. Μικ!)

Edited October 12, 2006 by Rhapsody

[LordCeleborn]

Ομορφη συνθεση, αρκετα γρηγορη ροη.

Μια μικρη γευση απο selfpitty, that you don't deserve under any circumestances. Τελος, πολυ δυνατες εικονες, μπραβο σας κυρια μου.

[Nienna]

Είπαμε, δεν είπαμε πως οι κόμποι λύνονται σιγά-σιγά, πως τα σφιγμένα δάκτυλα λύνονται σιγά-σιγά...;

 

Εγώ βιώνω τις καταστάσεις υπερβολικά έντονα λίγο πριν τις εγκαταλείψω γι αυτές που είναι να τις διαδεχτούν. Ελπίζω το ποίημα αυτό να είναι κάτι τέτοιο.

 

[Κι αν το κατάπιες το κλειδί, πάλι μέσα σου είναι.]

 

 

[Τεχνικά δεν έχει, αφού σου είπα για τη στίξη πιο παλιά]

[Nihilio]

Τώρα αν πω ότι οι πρώτες στορφές μου έφεραν στο νου τους στίχους δύο τραγουδιών που μου άρεσαν αρκετά όταν ήμουν 17 μάλλον θα προκαλέσει αντιδράσεις από μεγάλη μερίδα αναγνωστών.

Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι μου έκανε κλικ ως ποιήμα, αφού δημιουργεί πετυχημένα μια θλιμμένη εκδοχή ενός θέματος που κανονικά είναι ευχάριστο (το κουκλοθέατρο)