Φαντάσματα

[Ivan Gig Nth Yuk]

Όνομα Συγγραφέα: Απόστολος (Guardian of the RuneRing #2)

Είδος: Τρόμου

Αριθμός Λέξεων: 700

Αυτοτελής: Ναι

 

 

 

ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

 

Μεσάνυχτα. Οι στιγμή που οι σκιές ξυπνούν. Περπατούν αργά, προσεχτικά και σε πλησιάζουν. Τα βήματα τους αντηχούν στους δρόμους της ερειπωμένης πόλης. Τα φανάρια τρελαίνονται, τα φώτα τρεμοπαίζουν και σβήνουν. Μένουν μόνο τα αστέρια να σε φωτίζουν στα στενά άδεια σοκάκια. Τις ακούω. Πίσω από κάθε γωνιά, σκυμμένες ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα· κρύβονται. Τις φαντάζομαι. Ξεπετάγονται μπροστά μου προσπαθώντας να με τρομάζουν. Μοιάζουν με τα τέρατα, αυτά που φοβάσαι όταν είσαι παιδί. Δε ξέρεις πως μοιάζουν, είναι απλώς μια δίχως μορφή εικόνα, φτιαγμένη μόνο για να σε φοβίσει.

 

Η σκέψη μου γεννάει το φόβο. Αυτός, σα στοργικός πατέρας, με καλεί στην αγκαλιά του και εγώ, σα το μικρό, ανυπεράσπιστο του σπλάχνο, πάω. Με αγκαλιάζει, με τυλίγει, με κρατά. Με συνεπαίρνει, με ελέγχει. Τον υπακούω. Κοιτάζω πίσω μου, δεξιά και αριστερά, αναζητώντας τες. Μα αυτές καλά κρυμμένες με αποφεύγουν. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπά. Και ζωντανεύω. Το αίμα μου κυλάει γρήγορα. «Σ’ ακολουθούν, παιδί μου, βιάσου.» Πατέρα πόσο σε αγαπώ· κι αρχίζω να περπατώ πιο βιαστικά, να τις ξεφύγω.

 

Μόνος στους δρόμους περπατώ. Δεν υπάρχει κανείς να με βοηθήσει. Μόνο οι σκιές που με διώκουν. Σέρνονται πίσω μου, ανάμεσα της νύχτας το σκοτάδι. Ξεγλιστρούν δίπλα απ’ τα φώτα και τα σβήνουν. Φέρνουν τη σκιά. Τρέμω, κρύος ιδρώτας μου ξεπλένει το μυαλό από κάθε σκέψη, παρά τη δυνατή φωνή που κράζει «Φύγε!» Μέσα στης πόλης τα στενά, τα βήματα μου αντηχούνε ξεχασμένα κι ο αντίλαλος τους τα σπρώχνει, τα χτυπά να συνεχίσουν, τα ρίχνει στον γκρεμό. Κι έτσι αρχίζουν να πυκνώνουν· να δυναμώνουν· ν’ αφήνουν ίχνη στους βρεγμένους δρόμους, τους αφιλόξενους, αυτούς που πνίγουν οι σκιές που όλο και περισσότερες ξυπνούν. Και τρέχω.

 

Αναπνέω γρήγορα, βεβιασμένα, παθιασμένα. Τρέχω, να γλιτώσω. Δε πρέπει ν’ αφήσω το σκοτάδι να με πάρει. Δε πρέπει να χάσω αυτή τη μάχη· πρέπει να πολεμήσω. Τρέχω στο φως, μπροστά απ’ τις σκιές, να φτάσω σπίτι, να κρυφτώ, όπως οι άλλοι άνθρωποι, όπως οι σκιές. Σαν μανιασμένος κοιτάζω παντού. Πίσω μου τις βλέπω, να σκεπάζουνε την πόλη, την μουντή, την άχαρη, την ψεύτρα. Αυτή που τις γεννάει και τις τρέφει· που τις φουντώνει· που τις μισεί. Άλλο ένα βράδυ που πρέπει να τρέξω, να κυνηγηθώ, να μισήσω. Μα σαν άλλη μάνα τους, η άσπλαχνη η νύχτα τις δίνει κι άλλο θάρρος. Έρχεται.

 

Νταν. Και το παλιό ρολόι της εκκλησίας χτυπά. Νταν. Ο ήχος του, ψυχρός, μεταλλικός, απ’ άλλο κόσμο με παγώνει. Νταν. Περνάω δίπλα του και κοιτώ· μεγάλο λάθος. Νταν. Βλέπω το παλιό νεκροταφείο. Νταν. Και οι μαρμάρινοι σταυροί, οι βρόμικοι, οι ξεχασμένοι, μου δείχνουν το μόνο μονοπάτι. Νταν. Μέσα απ’ τη γη πετάγονται σκιές. Νταν. Τα μάτια τους κοιτάνε τα δικά μου. Νταν. Και τότε το χλωμό φεγγάρι ξεπροβάλει, πίσω απ’ το παλιό ρολόι, που στέκεται ψηλό, σα πύργος. Νταν. Τα μάτια τους γυαλίζουνε στο φως του. Νταν. Και δυναμώνουν. Νταν. Θέλουν τη σάρκα μου, το αίμα μου, εμένα. Νταν.

 

Τρέχω. Πρέπει να τρέξω. Τρέμω. Τα πόδια μου τρέμουν, σαστίζουν απ’ το πάθος των σκιών, την ομορφιά τους. Αυτές με κυνηγούν· το διασκεδάζουν, μου δίνουν λίγο χρόνο. Θέλουν να παίζουν κι άλλο, γιατί είμαι μόνος· ο μόνος εδώ έξω. Αβοήθητος. Ξεχασμένος. Χαμένος στους δρόμους, στις λεωφόρους, στα στενά. Θέλω να ζητήσω, να παρακαλέσω, να φωνάξω για βοήθεια, μα δεν μπορώ. Φοβάμαι να σπάσω την ιερή σιωπή της νύχτας, της πόλης, των σκιών. Φοβάμαι την τιμωρία τους· την άγρια, την σκληρή, τη δίχως οίκτο. Συγγνώμη.

 

Πέφτω. Γλιστράω και πέφτω. Είμαι στο έδαφος νικημένος. Έχω χάσει. Το παιχνίδι τελείωσε κι ο νικητής θα πάρει το έπαθλό του, εμένα. Το γυμνό φεγγάρι χαζεύει τις τελευταίες μου στιγμές· και οι σκιές το απολαμβάνουν. Με πλησιάζουν αργά, συγκρατώντας την ανάγκη τους, αυτή που ξεπηδάει από μέσα τους με δύναμη, να με αγγίξουν, να με κρατήσουν. Με περικυκλώνουν/ Χαμογελούν. Είμαι χαμένος. Και πλησιάζουν. Πλησιάζουν. Με κρατούν. Πρέπει. Πρέπει να φωνάξω: «Βοήθεια! Βοήθεια!» Πρέπει.

 

Και τότε μια φωνή σαν αντίλαλος μέσα στο νου μου απαντά. Τα κύματα του ανύπαρκτου ήχου χτυπούν τα τύμπανά μου. Συντονισμός. Ο νους μου ένα τεράστιο βιτρό –εικόνες, ήχοι σκέψεις– και σπάει. Γίνεται κομμάτια, καταρρέει, και αυτά αμέτρητα πέφτουν στο πάτωμα. Το ένα μετά το άλλο. Ξανά και ξανά και ξανά. Γιατί; Ο ήχος με κουφαίνει. Με χτυπάει. Με καίει. Με σκοτώνει. Γιατί; Μεσάνυχτα. Η στιγμή που οι σκιές ξυπνούν. Η μόνη στιγμή που είμαι ζωντανός.

[Nienor]

Αυτό εδώ μοιάζει πολύ με τη βαριεστημάρα. Αλλεπάλληλες εικόνες, καλογραμμένες και στέρεες, δοσμένες με ωραίο τρόπο, άνευ ιστορίας και νοήματος. Είναι πολύ καλογραμμένο, δημιουργεί την ένταση που θέλεις να δημιουργήσει, έχει τα σωστά επίθετα στις σωστές θέσεις και καλές επαναλήψεις. Όμως δεν είναι ιστορία, είναι σκέψεις αν θες, στριπ αγωνίας, εικόνες από ένα αγχωτικό σενάριο.

 

Για τα τεχνικά του μέρη δεν έχω να σου πω και τίποτα σημαντικό. Είναι καλό και στέκεται. Μάλιστα μ’αρέσει πολύ αυτό το στυλ που έχεις που το παρατήρησα και στη βαριεστημάρα: μικρές, κοφτές φρασούλες ανάμεσα σε μεγάλες παραγράφους που εντείνουν την αίσθηση του επίγωντος και του πανικού. Τις χρησιμοποιείς πολύ καλά και στα σωστά σημεία. Αυτό συμβαίνει και με την επανάληψη του Νταν – εικόνα, ο τρόπος που το κάνεις είναι άρτιος και καλοδουλεμένος.

 

Δεν ξέρω τι ακριβώς ήθελες να πεις με αυτό εδώ, δεν ξέρω δηλαδή «που το πας», η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω καν αν το πηγαίνεις κάπου το όλο θέμα ή αν είναι φτιαγμένο έτσι, ίσα ίσα για τα συναισθήματα της στιγμής. Μου φαίνεται πως ισχύει το 2ο και ίσως αυτός είναι και ο λόγος που δεν επικοινωνώ ιδιαίτερα μαζί του: λόγω προσωπικού γούστου.

[Naurgul]

Αχέμ... η Βαριεστημάρα ήταν δικό μου κείμενο. Δε φανταζόμουν ότι μοιάζει τόσο ο τρόπος γραφής μας για να μπερδευτεί κάποιος αλλά φαίνεται ότι έκανα λάθος. Θα μπορούσα να παραθέσω και μια λίστα με τις διαφορές μας αλλά βαριέμαι.

 

Επίσης, συμφωνώ μαζί σου ότι είναι λίγο δύσκολο να βγάλει κανείς νόημα από αυτό το κείμενο. Και εγώ δεν κατάλαβα τίποτα μέχρι που μου το εξήγησε ο αδερφός μου.

 

Για όλα τα κείμενα του αδερφού μου: Ναι, σκέφτεται πολύ εύκολα ιδέες. Επίσης, βιάζεται πάρα πολύ και βαριέται να κάνει διορθώσεις. Αν δεν τον πίεζα ήταν ικανός να τα βάλει όλα την ίδια ημέρα. Ειδικά για το άλλο το κείμενο, το Δέντρο, τον είπα και εγώ να το δουλέψει παραπάνω αλλά δε με άκουσε.

 

ΥΓ: Μην το πεις σε κανένα, αλλά στην πραγματικότητα μπορείς να δεις ώρα δημοσίευσης για κάθε μήνυμα.

[Ivan Gig Nth Yuk]

Πράγματι, εγώ είμαι που είχα γράψει εκείνο το μονοκόμματο, με τον ψυχοπαθή και τον μαθηματικό ορισμό. ;)

 

Αν θες, για να μας ξεχωρίζεις εγώ δεν έχω avatar αυτό το μπλε πράγμα (το ψωνισμένο) αλλά το παιδάκι που πασχίζει να βγει στη φωτογραφία και έχω υπογραφή με πράσινα γράμματα.

 

Τώρα για το κείμενο: Υπάρχει ιστορία (όσο και αν ακούγεται παράξενο). Πέρα από το ότι προσπαθούσα να περάσω το αίσθημα της αποξένωσης στην μουντή πόλη (η φθορά στις ανθρώπινες σχέσεις) προσπαθώ να δείξω πως ο άνθρωπος αυτός αισθάνεται μόνος. Είναι μόνος, ζει μόνος και σιγά-σιγά αρχίζει και τρελαίνεται (ψυχολογική φθορά). Τώρα περπατάει στην έρημη πόλη το βράδυ. Γιατί; Γιατί μέσα στην μοναξιά του έχει βρει έναν σύντροφο, τον φόβο. Βγαίνει έξω για να συναντήσει τις σκιές.

 

Πολλές φορές προσπάθησα πέρα από φόβο να δείξω πάθος μέσα στα λόγια του ήρωα. Τρέχει λοιπόν να σωθεί, όμως δεν τα καταφέρνει, οι σκιές τον πιάνουν και τότε ξυπνάει μέσα του το μόνο μέρος του που δεν έχει ακόμα τρελαθεί, το ένστικτό του και του φωνάζει (είναι η φωνή που λέει στο τέλος) "Όλα αυτά είναι στην φαντασία σου. Είσαι μόνος σου. Δεν υπάρχει κανείς." και έτσι χάνει και πάλι το πάθος του για τη ζωή, βυθίζεται πάλι στην μοναξιά του, μέχρι το επόμενο βράδυ (είναι λέμε τρελός )

 

Υ.Γ.: Και πάλι ευχαριστώ.

Edited October 30, 2006 by Guardian of the RuneRing #2

[Oberon]

Xμμ για κάποιο λόγο είδα την ιστορία αυτή αρκετά διαφορετικά, και ίσως γι'αυτό μου άρεσε πολύ (πέρα από τα γνωστά τεχνικά που ανέφεραν άλλοι).

Είχα την εντύπωση πως ο "αφηγητής" γίνεται σκιά στο τέλος, και νιώθει ζωντανός ακριβώς επειδή δεν είναι ούτε μόνος πια, ούτε άνθρωπος αλλά....μια σκιά σαν τις άλλες! Μου έφερε κάτι από παλιά ασπρόμαυρα thriller, ή και ιστορίες του περιοδικού Weird Tales.

[Nienor]

Καλά ρε παιδιά, μη βαράτε! Sorry για την άκυρη σύγκριση, όμως ήμουν σίγουρη πως προερχόταν από τον ίδιο άνθρωπο διαβάζοντας την ιστορία κι όχι ενθυμόμενη ποιος είχε γράψει ποια στον προηγούμενο.

 

 

 

Αχέμ... η Βαριεστημάρα ήταν δικό μου κείμενο. Δε φανταζόμουν ότι μοιάζει τόσο ο τρόπος γραφής μας για να μπερδευτεί κάποιος αλλά φαίνεται ότι έκανα λάθος. Θα μπορούσα να παραθέσω και μια λίστα με τις διαφορές μας αλλά βαριέμαι.

 

Θα ήταν αρκετά ενδιαφέρον πάντως να κάτσεις και να τις ψάξεις τις διαφορές. Μόνο στο συγκεκριμένα κείμενα γιατί γενικότερα του 2 το ύφος (Απόστολος έτσι?) παλατζάρεί πολύ από ιστορία σε ιστορία, τώρα που τις διάβασα και μαζεμένες. Επιπλέον, αν δεν κάνω λάθος, δικιά σου έχω διαβάσει μόνο τη Βαριεστημάρα, ναι? Είναι εξαιρετικά δύσκολο να σας ξεχωρίσω από τώρα, συγγνώμη για αυτό θα σας μάθω με τον καιρό.

 

ΥΓ: Μην το πεις σε κανένα, αλλά στην πραγματικότητα μπορείς να δεις ώρα δημοσίευσης για κάθε μήνυμα.

 

 

 

Σώπα... B)

 

 

 

Τώρα για το κείμενο: Υπάρχει ιστορία (όσο και αν ακούγεται παράξενο). Πέρα από το ότι προσπαθούσα να περάσω το αίσθημα της αποξένωσης στην μουντή πόλη (η φθορά στις ανθρώπινες σχέσεις) προσπαθώ να δείξω πως ο άνθρωπος αυτός αισθάνεται μόνος. Είναι μόνος, ζει μόνος και σιγά-σιγά αρχίζει και τρελαίνεται (ψυχολογική φθορά). Τώρα περπατάει στην έρημη πόλη το βράδυ. Γιατί; Γιατί μέσα στην μοναξιά του έχει βρει έναν σύντροφο, τον φόβο. Βγαίνει έξω για να συναντήσει τις σκιές.

 

Πολλές φορές προσπάθησα πέρα από φόβο να δείξω πάθος μέσα στα λόγια του ήρωα. Τρέχει λοιπόν να σωθεί, όμως δεν τα καταφέρνει, οι σκιές τον πιάνουν και τότε ξυπνάει μέσα του το μόνο μέρος του που δεν έχει ακόμα τρελαθεί, το ένστικτό του και του φωνάζει (είναι η φωνή που λέει στο τέλος) "Όλα αυτά είναι στην φαντασία σου. Είσαι μόνος σου. Δεν υπάρχει κανείς." και έτσι χάνει και πάλι το πάθος του για τη ζωή, βυθίζεται πάλι στην μοναξιά του, μέχρι το επόμενο βράδυ (είναι λέμε τρελός )

 

 

 

Η ιδέα της λοιπόν είναι αρκετά δύσκολη. Η υλοποίηση, από την άποψη του τι κατάλαβα διαβάζοντας, θέλει εξαιρετικά πολύ δουλειά για να φανούν όλα αυτά που λες. Αν όλα μαζί αυτά που ήθελες να βάλεις μέσα είναι ... ας πούμε, πέντε πράγματα, φαίνονται τα δύο μονάχα. Από τα άλλα δεν είχα καταλάβει τίποτα, ίσως ήμουν λίγο πιο κοντά σε αυτό που σου λέει ο Διονύσης επάνω. Όμως έχει καλό ύφος, σωστό κλίμα. Μας πείθεις απόλυτα πως ο αφηγητής είναι παρανοϊκός και δημιουργείς ωραίο σασπένς.

 

 

 

Αυτά τα δύο πράγματα μαζί ίσως σε δυσκολέψουν αρκετά στο να το διορθώσεις (εάν και εφόσον έχεις την πρόθεση και τη διάθεση να το κάνεις κάποτε). Θα είναι δηλαδή ρίσκο η κάθε λέξη που θα προσθέτεις-αφαιρείς γιατί κάθε τι νέο θα μπορεί να σου σπάσει εύκολα την ωραία του ατμόσφαιρα. Συνήθως αυτό είναι κάτι που γίνεται αντίστροφα. Τουλάχιστον υποθέτω στο επίπεδο που γράφουμε όλοι μας εδώ. Πρώτα λες την ιστορία κατανοητά και με σαφήνεια κι έπειτα χτενίζεις τον ρυθμό και το ύφος σου. Ειλικρινά από την ανάποδη, προσωπικά, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το δουλέψω, μάλλον θα το ξανάγραφα εξαρχής. Δε σου λέω να το κάνεις, εσύ μπορεί να λειτουργείς πολύ διαφορετικά από τι εγώ, απλά εγώ, αν έπρεπε να το κάνω κάπως θα ήταν ξαναγράφοντάς το. Ο καθένας μας σίγουρα έχει τους δικούς του τρόπους κι έχουμε ακόμα να ανακαλύψουμε κι άλλους πολλούς.

 

 

 

Πάντως τελικά δε φταίει καθόλου το προσωπικό μου γούστο γιατί η ιδέα σου μ'αρέσει. Γιαυτό είμαι και της γνώμης να κάτσεις να τις δουλέψεις τις ιστορίες σου. Όλες! Γιατί και ιδέες έχεις και άνετα γράφεις (κι αν πάρω και τα λόγια του αδερφού σου της μετρητής, μάλλον υπερβολικά άνετα ;) ) Και βασικά, όντως, έλα στο εργαστήρι. Κάποια πράγματα θα δεις πως αν απλώς μάθεις πως λειτουργούν και τα δουλέψεις μια δυο φορές, μετά θα είναι δικά σου να τα κάνεις ότι θέλεις. Και τα εργαλεία είναι πάντα χρήσιμα.

 

 

 

Σου εύχομαι καλή συνέχεια ότι κι αν κάνεις.