Το δέντρο

[Ivan Gig Nth Yuk]

Όνομα Συγγραφέα: Απόστολος (Guardian of the RuneRing #2)

Είδος: Φαντασίας

Αριθμός Λέξεων: 1157

Αυτοτελής: Ναι

 

 

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ

 

Ο μάγος μπήκε στο δάσος, στα βόρεια του πύργου του. Ήταν μικρό αλλά πυκνό και ζούσαν σ’ αυτό μόνο άκακα ζωάκια. Αυτός στηριζόμενος στο ξύλινο του ραβδί περπατούσε, σχεδόν κουτσαίνοντας αλλά σταθερά. Η κουκούλα της μακριάς κόκκινης κάπας του σκέπαζε το γέρικο, φαλακρό του κεφάλι. Τα λευκά του γένια κάλυπταν το γεμάτο ρυτίδες πρόσωπό του και με την οξυδέρκεια που χαρακτηρίζει έναν τόσο ταλαντούχο μάγο, τα γαλάζια, γεμάτα σοφία, μάτια του κοιτούσαν ανάμεσα στα δέντρα ψάχνοντας για κάτι.

 

Περίπου στο κέντρο του δάσους σταμάτησε. Πλησίασε ένα σχετικά γέρικο δέντρο που σηκωνόταν λίγο πιο πάνω απ’ τα υπόλοιπα, εξ’ αιτίας ενός υψώματος πάνω στο οποίο βρισκόταν. Άπλωσε το αδύνατό του χέρι και άγγιξε τον κορμό του. Μια γλυκιά ζεστασιά τον διαπέρασε στιγμιαία. Άφησε το ραβδί του στο χώμα και προσεχτικά, δείχνοντας να πονάει, έστω και λίγο, έκατσε κάτω ακουμπώντας την πλάτη του στον κορμό του δέντρου. Κοίταξε ψηλά. Το απαλό ανοιξιάτικο αεράκι έκανε τα καταπράσινα φύλλα του δέντρου να χορεύουν κομψά και ο χορός του γεννούσε ένα απλό μα όμορφο τραγούδι. Μαζί του και φωνές των πουλιών, έχτιζαν την αιώνια μουσική της φύσης.

 

Ο γερο-μάγος άρχισε να μιλάει: «Πάλι σε ‘σένα ήρθα. Είχα καιρό πολύ να ‘ρθω· γι’ αυτό συγχώρεσέ με, μα πενθούσα. Τη σκοτεινή μου μοίρα καταριόμουν, τη σκληρή, που όλη η τέχνη της μαγείας, ούτε ν’ αγγίξει δεν είναι ικανή. Όμως ήρθα. Είχα την ανάγκη να σε δω, όπως πάντα. Εσύ με ακούς με προσοχή, μου συμπαραστέκεσαι, με βοηθάς. Από τα πρώτα μου βήματα.» Ο μάγος αναστέναξε βαθιά. Η μνήμη του γέμισε με εικόνες από τη ζωή του.

 

«Θυμάσαι σαν παιδί όταν σε πρωτοείδα; Μαζί με τα’ άλλα παιδιά. Σε είδαμε πάνω στο θρόνο σου, πιο πάνω απ’ όλους, σα βασιλιάς. Ο βασιλιάς του δάσους λέγαμε. Ήσουνα τότε νέος και τα μικρά σου τα κλαδιά, λίγα πουλιά μονάχα βαστούσανε. Μα εσύ, γεμάτο περηφάνια, ποτέ δε ντράπηκες γι’ αυτό που είσαι. Μας άφηνες να παίζουμε γύρω σου. Διψούσες για το χαρούμενο γέλιο μας. Θυμάμαι παίζαμε κρυφτό, κι εγώ, ο πιο αδύναμος, πάντα τα φυλούσα· σ’ εσένα. Μου ‘μαθες να μετρώ και τα κλαδιά σου μου λέγανε, με τρόπο μυστικό, που κρύβονταν οι άλλοι. Μα τα χρόνια περνούν. Χάνονται.» Ο χορός των φύλλων, πότε πιο ζωντανός, πότε πιο αργός, έμοιαζε να απαντάει στον γέρο.

 

«Μικρός ακόμα, έδειξα το ταλέντο μου στη μαγεία. Αν και οι γονείς ήταν απλοί χωρικοί, ένας μάγος απ’ την πόλη με είδε και μου ‘δωσε δέκα χρυσά νομίσματα για να γραφτώ στην σχολή των μάγων. Όμως δεν έφταναν για να εξασκούμαι εκεί. Έτσι ερχόμουνα εδώ. Με επέβλεπες εσύ, με διόρθωνες, μου μάθαινες όλα όσα ήξερες· αλλά κι εγώ, ήμουν πιστός σου μαθητής. Πάντα άκουγα με προσοχή. Πάντα ήμουν στην ώρα μου στο μάθημα σου» χαμογέλασε. «Θυμάσαι; Ο μάγος εκείνος μου είχε κι ένα βιβλίο να γράφω τα ξόρκια μου. Μια μέρα, μου το κλέψανε τα άλλα παιδιά· λέγαν πως οι φτωχοί δεν πρέπει να έχουν τέτοια πράγματα. Ήρθα εδώ, σ’ εσένα κλαίγοντας. Στα πόδια σου θρηνούσα για την αδικία της ζωής. Και μίσος μόνο ένιωθα γι’ αυτούς. Μα εσύ με τα σοφά σου λόγια με ηρέμησες και μου έδειξες πως δεν πρέπει να μισώ. Πάντα τα μάτια σου κοιτούσαν το δρόμο τον σωστό. Σα να ‘ταν χτες. Πόσος καιρός πέρασε;» Ο ήλιος είχε πλέον ανατείλει και οι χρυσές αχτίδες περνούσαν μέσα από τα παιχνιδιάρικα φύλλα.

 

«Περνούσε ο καιρός και εκείνα τα παιδιά γίνανε φίλοι μου. Μεγάλοι πια ερχόμασταν εδώ ψάχνοντας για κάποιο επικίνδυνο πλάσμα να πολεμήσουμε. Ποτέ δε βρίσκαμε. Έτσι καταλήγαμε στον κορμό σου. Καθόμασταν και ονειρευόμασταν, βλέπαμε το μέλλον μας, κλείναμε τις ακτίνες του ήλιου στις χούφτες μας. Όταν αποφοιτήσαμε, είχα ήδη χάσει τους γονείς μου. Ήρθα πρώτα σ’ εσένα. Σου ανακοίνωσα τα νέα. Με αγκάλιασες και με συγχάρηκες σαν να ήμουνα δικό σου παιδί. Με έκανες να νιώσω χαρά. Μετά άρχισα τις περιπέτειές μου.» σταμάτησε και κοίταξε το ραβδί του.

 

«Η πρώτη μου δουλειά. Κάποιοι είχαν κλέψει ένα μαγικό δαχτυλίδι από ένα καραβάνι. Μου ζητήθηκε να το βρω. Ήρθα στο δάσος. Το κρυφτό σίγουρα είχα αποδώσει. Τους βρήκα. Η καρδιά μου χτυπούσε σα τρελή, όταν τους είδα. Όσα είχα μάθει στην ακαδημία έπρεπε να πράξω. Έθετα τη ζωή μου σε κίνδυνο για πρώτη φορά. Πολέμησα γενναία και νίκησα. Είδα πως είναι να σκοτώνεις κάποιον. Το δεύτερο βήμα στη ζωή μετά τη γέννηση. Όμως το μικρό δαχτυλιδάκι δεν ήταν πάνω τους. Έπρεπε να ψάξω το πυκνό αυτό δάσος για να το βρω. Ή θα έπρεπε αν δε το έκανες εσύ για μένα. Θαμμένο εδώ δίπλα σου. Το ύψωμά σου, το μόνο μέρος που ξεχωρίζει εδώ. Έτσι ξεκίνησα. Και μετά ήρθαν και άλλα πολλά. Όμως πάντα ερχόμουν να σε δω. Όσο μακριά και αν ταξίδευα, γύριζα πίσω σ’ εσένα, εκεί που τα φυλούσα.» Κι ο άνεμος άρχισε να δυναμώνει. Τα φύλλα σε ρυθμό γεμάτο πάθος, σα μεθυσμένα απ’ τα λόγια του γέρου χόρευαν.

 

«Γινόμουν δυνατός. Πολεμούσα με δράκους και με δαίμονες. Ήμουν διπλωμάτης της χώρας, ταξίδεψα και χαρτογράφησα τον κόσμο. Πάντα μάθαινα, όπως μου έλεγες. Κάθε σου συμβουλή, σα το χρυσάφι του ο δράκος, την φυλούσα. Γινόμουν πιο ισχυρός· σχεδόν ανίκητος. Τα ξόρκια μου γκρέμιζαν πύργους που στέκανε στον κόσμο μας αιώνες, καίγαν χωριά. Η τελευταία περιπέτειά μου ήταν στον πόλεμο των τιτάνων. Πολέμησα για στερνή φορά και νικήσαμε χάρη σε εμένα. Χάρη σε ‘σένα.. Ο βασιλιάς μου ζήτησε να κάτω δίπλα του, να γίνω σύμβουλος του. Μα εγώ, πώς να σε ξεχάσω, του ζήτησα να μου δώσει την άδεια να χτίσω έναν πύργο εδώ κοντά σου. Τον έχτισα. Γύρισα πίσω, σε εσένα και στους φίλους μου, εδώ που ανήκω». Και ο ήλιος σκεπάστηκε από σύννεφα. Λευκά, σα χιόνι, γεμάτα νερό. Ο αέρας κόπασε. Τα φύλλα ηρέμισαν.

 

«Εδώ παντρεύτηκα. Σου έφερα τη νύφη, την αγαπημένη μου και σου την γνώρισα. Κι εκείνη σε αγάπησε, ίσως όσο εμένα. Σ’ έβλεπε σαν πατέρα μου. Εσύ μας ένωσες για πάντα, επισφράγισες την αγάπη μας. Εσύ. Και αν δεν ήθελες να την παντρευτώ, θα την ξεχνούσα· πάντα σωστά τα λόγια σου, γεμάτα αγάπη.»

 

«Στον πύργο μου, όμως, έφτιαχνα και ξόρκια, τελετές, μαγεία κάθε είδους. Μια μέρα βρήκα την τελετή που με κρύβει από τον Χάρο. Μέρα καταραμένη. Στα χέρια των θεών έπεσα θύμα. Έχανα τους φίλους μου σιγά-σιγά, την γυναίκα μου χανόμουνα κι εγώ. Δυστυχία. Έχω τόσα χρόνια να ‘ρθω γιατί έχασα και το παιδί μου. Όσα χρόνια έζησε, τόσο και εγώ μετάνιωνα τα σκοτεινά μου μάγια. Έμενε μόνος, γεμάτος πόνο. Έμενα, έρημος, κενός. Χαμένος»

 

Τα μάτια του έχουν κοκκινίσει. Υγρά και θλιμμένα, γέρικα πονούν με τόσες μνήμες, ωραίες και άσχημες. Γλυκές και άλλες γεμάτες πίκρα. Τόσες εικόνες. Τόσο όμορφα που χάνονται, μαραίνονται, πεθαίνουν. « Και ξέρεις το γιατί, καλέ μου φίλε; Γιατί παίρνω τα χρόνια τους που τα χαρίζω στους θεούς. Γιατί τους οδηγώ στον Άδη, γιατί τους παίρνω τη ζωή. Συγγνώμη.»

 

Ο μάγος σκούπισε τα δάκρυά του με το χέρι του, το έβαλε μέσα στην κάπα του, έβγαλε ένα μικρό, χρυσό, όμορφο τσεκούρι, με ασημένια λαβή και ένα μεγάλο πράσινο σμαράγδι στην πάνω του άκρη και άρχισε να κόβει το δέντρο, καθώς οι ψιχάλες της βροχής, τα δάκρυα του τελευταίου του φίλου, τον πότιζαν.

[Arachnida]

Πολύ όμορφη ιστορία. Συνήθως δεν σχολιάζω όσα διαβάζω, αυτή όμως είχε κάτι που έκανε τη ματιά μου να σκαλώσει πάνω της. Ο μονόλογος του Μάγου ήταν συγκινητικός και ανθρώπινος, μια αργή απαγγελία των βημάτων της μοίρας που ακολούθησε σε όλη του τη ζωή. Συγχαρητήρια για το θέμα.

[greenmist]

Είναι πράγματι μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία που παντρεύει εξαίσια το φανταστικό με το ρεαλιστικό στοιχείο. Καλογραμμένη με απλότητα και ρυθμό που σου δημιουργεί πολλές και έντονες εικόνες. Η άποψή μου είναι ότι μπορεί να χτιστεί ένα πολύ καλό μυθιστόρημα πάνω της, αλλά αυτό είναι απόφαση του συγγραφέα!

[Nienor]

Guardian 2, αυτή είναι πολύ χαλαρά η καλύτερη από τις τρεις ιστορίες που ανέβασες για το διαγωνισμό. Έχει αρχή μέση και τέλος, ένα μόνο νόημα ξεκάθαρο το οποίο υπηρετείς αρκετά καλά μέχρι το τέλος. Μου άρεσε πολύ αυτή η ιστορία. Μιλάς για τη φύση του ανθρώπου, ουσιαστικά, με έναν τρόπο αρκετά περίεργο που όμως, αν και είναι άδικο αυτό που κάνει (και προφανώς κανείς δε μας είπε ποτέ πως είναι δίκαιο) το περνάς τόσο απλά, τόσο φυσιολογικά που το κάνεις να δείχνει αυτό ακριβώς που είναι: η ανθρώπινη φύση.

 

Ο τρόπος που έχεις επιλέξει, αυτός του μονολόγου είναι αρκετά δύσκολος και ήθελε ακόμα πολύ δουλειά για να μπορεί να σταθεί χωρίς να έχει σημεία που να ενοχλούν. Στο μεγαλύτερο μέρος του κειμένου έχεις το μάγο που μιλάει. Πιστεύω πως θα έπρεπε αυτά που λέει να έχουν κι έναν συγκεκριμένο τρόπο να τα λέει ώστε να μας γνωρίσεις με το χαρακτήρα. Ένα ύφος αν θες, ένα στυλ, που να διαφοροποιεί την ομιλία από τις γραπτές παρατηρήσεις που έχεις στα κενά της. Δε φτάνουν σε καμία περίπτωση τα εισαγωγικά για να μας πείσεις πως αλλάζει ο ομιλητής (ομιλητής – αφηγητής σε αυτή την περίπτωση).

 

Κατά έναν περίεργο τρόπο μου θυμίζει την ομιλία του Μπίλμπο στη γιορτή όπου στο τέλος εξαφανίζεται. Σε όλο το κείμενο πιστεύουμε πως έχει πάει εκεί απλά για να δει το δέντρο άλλη μια φορά πριν ο μάγος να φύγει από τη ζωή κι έπειτα, σε μια ανύποπτη στιγμή, βλέπουμε πως όχι, αυτό που θα φύγει είναι το δέντρο. Είναι ένας ευρηματικός τρόπος για το πέρασμα, μαζί με όλη την αίσθηση που έχεις από προηγουμένως που του μιλάει γλυκά κι όλα τα σχετικά.

 

Άλλη μια παρατήρηση που έχω να σου κάνω είναι σχετικά με τους χρόνους. «Υγρά και θλιμμένα, γέρικα πονούν με τόσες μνήμες, ωραίες και άσχημες» Πονούσαν θα έπρεπε να είναι, γιατί όλη αφήγηση είναι γραμμένη σε παρελθοντικούς χρόνους. Όμως γενικά δε σου ξεφεύγουν τέτοια στους χρόνους, μόνο εκεί που έχεις μια ωραία φράση που ίσως δεν ήθελες να πειράξεις. Αν της δώσεις σημασία και τη σκεφτείς συνήθως βγαίνει ακόμα καλύτερη από προηγουμένως. Στο λέω μόνο εδώ αν και υπάρχει και στα άλλα διηγήματα, γιατί εδώ μου φαίνεται λίγο πιο ξεκάθαρο το με ποιο τρόπο σου ξέφυγε η αλλαγή χωρίς να την καταλάβεις.

 

Επίσης, η παραγραφοποίησή σου θέλει ένα χεράκι. Δεν είναι υποχρεωτικό ό,τι βρίσκεται ανάμεσα σε εισαγωγικά να είναι στην ίδια στην ίδια παράγραφο. Μπορείς τα βάζεις ως εξής:

«Γινόμουν δυνατός. Πολεμούσα με δράκους και με δαίμονες. Ήμουν διπλωμάτης της χώρας, ταξίδεψα και χαρτογράφησα τον κόσμο. Πάντα μάθαινα, όπως μου έλεγες. Κάθε σου συμβουλή, σα το χρυσάφι του ο δράκος, την φυλούσα. Γινόμουν πιο ισχυρός• σχεδόν ανίκητος. Τα ξόρκια μου γκρέμιζαν πύργους που στέκανε στον κόσμο μας αιώνες, καίγαν χωριά.

 

»Η τελευταία περιπέτειά μου ήταν στον πόλεμο των τιτάνων. Πολέμησα για στερνή φορά και νικήσαμε χάρη σε εμένα. Χάρη σε ‘σένα.. Ο βασιλιάς μου ζήτησε να κάτω δίπλα του, να γίνω σύμβουλος του. Μα εγώ, πώς να σε ξεχάσω, του ζήτησα να μου δώσει την άδεια να χτίσω έναν πύργο εδώ κοντά σου. Τον έχτισα. Γύρισα πίσω, σε εσένα και στους φίλους μου, εδώ που ανήκω».

(είναι τυχαίο το παράδειγμα, δε λέω πως είναι υποχρεωτικό να χωρίσεις στο συγκεκριμένο σημείο απλώς σου δείχνω τι βάζεις ενδιάμεσα όταν έχεις να κάνεις με διάλογο)

 

Για να είναι πιο ευανάγνωστο και να ρέει με τον τρόπο που θέλεις (πιο γρήγορα, πιο αργά κτλ) ένας τρόπος είναι να το κάνεις με τις παραγράφους.

 

Γενικά, για αυτή την ιστορία επειδή ακριβώς μου αρέσει θα ήθελα να έχεις σπαταλήσει περισσότερο χρόνο σε διορθώσεις. Μου δίνεις την εντύπωση πως την ανέβασες βιαστικά για να φύγει από πάνω σου και να γράψεις τις άλλες ή ανάποδα (γιατί δεν ξέρω ποια από όλες ανέβασες πρώτα). Ελπίζω πως θα την ξαναπιάσεις κάποια στιγμή, να περάσεις λίγο χρόνο μαζί της και να την κάνεις καλύτερη.

[tetartos]

Ένα κρυμμένο διαμαντάκι! Ένας μάγος που μονολογεί στον αγαπημένο του φίλο, το δέντρο και... ένα απρόσμενο τέλος.

Μου άρεσε: απλό, σταθερό, οδεύει προς τον προορισμό του.

 

Μερικές φράσεις, όπως " Κάποιοι είχαν κλέψει ένα μαγικό δαχτυλίδι από ένα καραβάνι. Μου ζητήθηκε να το βρω." θα μπορούσαν να προσαρμοστούν πιο καλά στην υπόθεση ότι μιλάει σε έναν γνώριμο φίλο π.χ. "Θυμάσαι εκείνο το μαγικό δαχτυλίδι που είχε κλαπεί από ένα καραβάνι, που έπρεπε να το βρω;"

 

Γενικώς μια πολύ ωραία ιστοριούλα.