Η εποχή των άστρων

[month]

Όνομα Συγγραφέα: Month

Είδος: επιστημονική φαντασία

 

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 487

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Ιστοριούλα για τον διαγωνισμό Οκτωβρίου.

 

 

 

«Την εποχή των άστρων, όπως την θυμούνται πολλοί άνθρωποι σήμερα, ο κόσμος ήταν τελείως διαφορετικός. Όταν κοίταζες τον ουρανό έβλεπες αμέτρητα χαρωπά φωτάκια να τρεμοσβήνουνε, και να χαμογελούνε σε αυτούς που τα κοίταζαν. Λέγανε ιστορίες σε αυτούς που τα άκουγαν, άλλαζαν την μοίρα και τις εποχές του κόσμου. Ήταν η ψυχή της εποχής τους τα άστρα κι ας αγνωούσαν οι περισσότεροι την γλώσσα τους.»

 

«Και μετά; Τι έγινε μετά;»

 

«Μετά... Μετά ακολούθησε η εποχή των μετάλλων και η εποχή του εγώ. Φωτιές παντού ανάψανε, λες και θέλανε να διώξουνε το φως των άστρων από την ζωή των ανθρώπων. Μέταλλα αρχίσανε να λάμπουν στις φωτιές των πολέμων, και να τα καλύπτουν. Ζωές χαθήκανε, τόσες που κανείς ποτέ δεν κατάφερε να τις υπολογίσει πραγματικά. Και τα άστρα κλαίγανε βλέποντας την καταστροφή και την εξαθλίωση αυτού που κάποτε ήταν ωραίο. Μα το τέλος της εποχής του μετάλλου ήρθε με τραγικό τρόπο. Ήρθε όταν κατάφεραν να σκοτώσουνε ένα από τα άστρα, το μικρότερο των μικρών, το νεαρότερο των νεαρών. Και μετά ξανά. Και ξανά δολοφονούσαν τα νεαρά αστέρια για να εξοντώσουν ο ένας τον άλλο. Τότε άρχισε η εποχή του εγώ. Κάθε ένας είχε την δύναμη να φονεύει αστέρια και να βυθίζει τον ουρανό στο σκοτάδι. Μα δεν τους ένοιαζε, γιατί κανείς δεν κοιτούσε ψηλά πια για να δει τα άστρα που ένα ένα χάνονταν. Κανείς δεν άκουγε την πίκρα και τον πόνο τους, κανείς. Οι άνθρωποι είχαν κουφαθεί και τυφλωθεί δεν ακούγανε τίποτα άλλο παρά το συμφέρων τους, δεν βλέπανε τίποτα άλλο παρά τον εαυτό τους. Τίποτα δεν ήταν πιο ψηλό από τον εαυτό τους, τίποτα.

 

«Και τι κάνανε τα άστρα;»

 

«Το φως των άστρων λιγόστευε. Κανείς δεν το είχε δει αυτό. Το φως των άστρων νεκρωνότανε αλλά το άστρο που είχε χτυπηθεί χειρότερα, ήταν το άστρο-μητέρα τους, το ποιο κοντινό και λαμπρότερο απ’ όλα. Όλο και το πλήγωναν, όλο και το εκμεταλλεύονταν, ώσπου μια μέρα πέθανε. Και μαζί του πεθάνανε και οι δολοφόνοι του.»

 

Η φωνή αντηχούσε ήσυχη και γεμάτη αισθήματα. Σαν κάποιος που είχε ζήσει τα γεγονότα αυτά και τα είχε αποδεχτεί. Γερασμένη ήταν, γεμάτη συμπόνια και κατανόηση. Συνέχισε να μιλάει και να λέει, γεμίζοντας με την αντήχηση της τους άδειους μεταλλικούς διάδρομους. Και ρωτώντας πάντα μια άλλη, ποιο νεανική, ποιο ζωηρή φωνή, που άκουγε με θαυμασμό τις ιστορίες αυτού που κάποτε ήταν. Και τόσο λάτρευε την πρώτη φωνή, που δεν την ένοιαζε που ήταν ψεύτικη.

 

Ο κεντρικός υπολογιστής του σκάφους «Κιβωτός 15» ενεργοποιήθηκε μετά από την μακραίωνη ανάπαυσή του. Εντόπισε τον αντικειμενικό του στόχο και ετοιμάστηκε για το τελευταίο μέρος της δουλειάς του.

 

«Τα άστρα έσωσαν κάποιους από τους ανθρώπους. Παιδιά κυρίως, που δεν έμαθαν ποτέ να υψώνουν το εγώ τους πάνω απ’ όλα τα άλλα. Και επέλεξαν για αυτά ένα νέο μέρος για να μείνουν, και να θυμούνται πάντα ότι όταν πληγώνουν τον κόσμο γύρω τους, πληγώνουν πρώτα απ’ όλα τους εαυτούς τους.»

 

«Και πότε θα δούμε το νέο μας σπίτι, Γιαγιά;»

 

«Σύντομα παιδί μου, σύντομα.»

[Naurgul]

Προειδοποίηση: Ακολουθεί σχολιασμός που δεν περιέχει καμία προσπάθεια για αντικειμενικότητα. Τα παρακάτω δε μπορούν να προσφέρουν σχεδόν καμία πληροφορία στον/στην συγγραφέα εκτός αν χρησιμοποιηθούν για στατιστική μελέτη.

 

Σα σύλληψη μου άρεσε. Παρατήρησα κάποια ορθογραφικά λάθη. Δε μου άρεσε που ενώ το κείμενο αναπτύσσονταν με διάλογο, μπήκε προς το τέλος εκείνη η παράγραφος της αφήγησης. Μου φαίνεται ότι σπάει τη συνοχή.

 

Γενικά, σαν ιδέα είναι πολύ ενδιαφέρουσα αλλά για κάποιο λόγο δε με άγγιξε όσο θα μπορούσε, ειδικά αφού είναι μια ιστορία με αστέρια. Έχω την εντύπωση ότι οι διάλογοι και η μυθολογία-παραμύθι που υπάρχει από πίσω (και είναι το αποτύπωμα των γεγονότων που συνέβησαν) δεν αποδίδεται με αρκετή αληθοφάνεια.

Edited December 2, 2006 by Nihilio

[Nienor]

Εδώ εσύ κάτι θέλεις να πεις. Κάτι που το βλέπω ανάμεσα στις γραμμές όμως επειδή δεν το έχεις προσδιορίσει κι ο ίδιος ακριβώς δε μπορώ να το διακρίνω κι εγώ.

 

Βασικά, είναι όμορφη σύλληψη. Έχει και ωραία ιδέα και ωραία συνθήκη. Όμως είναι λίγο, μικρό και ελλιπές. Με δυο τρεις παραγράφους ακόμα θα το είχες αναπτύξει πολύ καλύτερα. Θα ήθελα να μας κάνεις μια πάσα από την αρχή. Να μην πάμε στη μέση του για να βρούμε για πρώτη φορά πως η γιαγιά δεν είναι γιαγιά, γιατί ενώ έχεις φτιάξει ένα κλίμα μας δίνεις μια και μας πετάς έξω από αυτό. Να μη φτάσουμε λίγο πριν το τέλος για να μάθουμε για τα παιδιά που σώθηκαν, γιατί μετά τελειώνει πολύ απότομα, πάνω που πάμε να νιώσουμε κάτι για το παιδί που ρωτάει, τελειώνει, κι ότι πήγε να μας προσφέρει σκάει σα φούσκα.

 

Όχι να ξέρουμε τα πάντα για το τι έγινε εξαρχής, κι αυτό κακό θα ήταν μάλλον. Απλά να είμαστε σίγουροι πως ήταν αυτή η ιστορία που ξεκίνησες να μας πεις κι όχι πως στα μισά άλλαξες γνώμη και αποφάσισες να μας πεις μια άλλη.

 

Εμένα μου άρεσε το θέμα σου, μάλιστα με συγκίνησε αν θες, παρόλο που βρίσκω πολύ προβληματική την ανάπτυξή του, και θεωρώ πως είναι το μόνο του διαγωνισμού που έχει την πρόθεση να σου πει κάτι παραπάνω, κάτι που δεν του φαίνεται ως έχει και γι αυτό ακριβώς πιστεύω πως θα πρέπει κάποτε να το διορθώσεις, να το ανακατασκευάσεις μάλλον, όχι ακριβώς να το διορθώσεις, και να το προσδιορίσεις ώστε να γίνει κατανοητό.