Celestial Posted October 20, 2006 Share Posted October 20, 2006 (edited) Είπα να γραψω κι εγώ κάτι, enjoy ( η και όχι ) Όνομα Συγγραφέα: Μάριος Είδος: φαντασία Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων:1133 Αυτοτελής; Ναι αλλα ίσως υπαρξει και 2ο μέρος Σχόλια: μπαααα Το πρώτο Φθινόπωρο Οι σκιές των δέντρων είχαν αρχίσει να μακραίνουν εδώ και αρκετό καιρό, η γλυκιά ζέστη του καλοκαιριού είχε αρχίσει να υποχωρεί μπροστά στη θολούρα του φθινοπώρου, τα πρωινά ήταν όλο και πιο υγρά, όλο και πιο μουντά, η ώρα πλησίαζε. Όπως κάθε χρόνο, από την ενηλικίωση της, περίμενε το τελευταίο φεγγάρι του Θερισμού με ανυπομονησία. Ήταν η στιγμή που, μαζί με τους αδερφούς και τις αδερφές της, θα έκανε το καθήκον της. Για αρκετούς από το είδος της αυτό ήταν μια επίπονη και τραυματική εμπειρία αλλά ο δικός της Άνθρωπος ευτυχώς ήταν διαφορετικός. Ο ήλιος άρχισε νωχελικά να δύει, πράγμα που πιο πολύ το ένοιωσε παρά το είδε κάτω από τα πυκνά φυλλώματα του δάσους. Πέρασε ανέμελα τα δάχτυλα της μέσα από τα μαλλιά της, τινάζοντας κάποια αγριόχορτα που είχαν μπλεχτεί σ’ αυτά, και ξεκίνησε για τη λίμνη. Εκεί οι Άνθρωποι της περιοχής μαζευόντουσαν εδώ και χρόνια για τις γιορτές τους. Δεν ήξερε αν θα τον συναντούσε εκεί που τον συναντούσε ως τώρα, το πιο πιθανό ήταν πως όχι, αλλά της άρεσε αυτή η διαδρομή, της θύμιζε όταν είχε πάει για πρώτη φορά γεμάτη αγωνιά και ανυπομονησία μαζί με τις υπόλοιπες μικρές νεράιδες του δασούς για να διαλέξουνε τον Άνθρωπο τους. Πάντα πήγαινε στην όχθη της λίμνης πρώτα, και μέχρι τώρα πάντα τον έβρισκε εκεί, φυσικά αν δεν τον έβρισκε μπορούσε πάντα να πάρει το Πράσινο Μονοπάτι και να βρεθεί δίπλα του, αλλά κάθε χρόνο ήταν εκεί, όπως και τη πρώτη φορά. Πλησιάζοντας στην λίμνη είδε πολλά αλλά πνεύματα να μαζεύονται και να λικνίζονται αργά και σχεδόν χορευτικά ανάμεσα στα δέντρα, οι μορφές τους δημιουργούσαν μια πρασινωπή ομίχλη διάχυτη με αστέρια, που παρασύρονταν και σκόρπιζε από τα δυνατά φυσήματα του αέρα και ξανασυγκενρόνωνταν όπως πρόσταζε η πορεία και ο χορός τους. ************ Προχώρησε βαριεστημένος προς το Κύκλο δίπλα από τη λίμνη, πέρασε το χαλινάρι του αλόγου του γύρω από ένα κλαδί λίγο πριν μπει στο ξέφωτο και προχώρησε με το κεφάλι σκυφτό ρίχνοντας μια γρήγορη μάτια στον κόσμο που μαζεύονταν για τη γιορτή. Όπως και κάθε χρόνο οι άνθρωποι είχαν μαζευτεί, φορτωμένοι με πίτες, γλυκίσματα και κρασί, για να γιορτάσουν το τέλος του καλοκαιριού και τον ερχομό του χειμώνα. Δεν είχε καμία διάφορα από πέρυσι, εκτός από λεπτομέρειες, μικρές αλλά με τον τρόπο τους σημαντικές, η Ιλενόρ φέτος φοράει μαύρα, ο Τζον κουτσαίνει, ο Εντρικ λείπει, παγωμένα χαμογελά σε μερικά πρόσωπα, σκιές μελαγχολίας πάνω από μερικά άλλα και ένα κενό δίπλα του. Περπάτησε προς τα δέντρα λίγο έξω από τον κύκλο και κάθισε σε μια ρίζα, έγειρε προς τα πίσω το κεφάλι του και κλείνοντας τα μάτια του άφησε τις ψαλμωδίες να γεμίζουν σιγά σιγά τα αυτιά του, ο συννεφιασμένος ουρανός έστειλε τις πρώτες του ψιχάλες, μερικές έπεσαν πάνω του. Το μυαλό του ταξίδεψε στην τελευταία φορά που βρίσκονταν εδώ, με το σκύλο του να τρέχει χαρούμενος ανάμεσα στο κόσμο, την Ιλενόρ με τις μακριές πολύχρωμες κορδέλες πλεγμένες στα μαλλιά της, τον Τζον να χορεύει με την Άρεν και τον Έντρικ να παίζει με τα παιδιά του χωριού. Ασυναίσθητα το χέρι του έπιασε ένα κλαράκι και άρχισε να χαράζει πάνω στο χώμα κάποια γράμματα, Ιρε....... ********** Τα μεσάνυχτα έφτασαν, με το απότομο πάγωμα του χρόνου και την ξαφνική έλλειψη ήχου να σηματοδοτεί την άφιξη τους, πάντα την έκανε να νοιώθει άβολα η ύπαρξη σε ένα κόσμο χωρίς κίνηση, χωρίς θροΐσματα φύλλων και χωρίς σκιές να παιχνιδίζουν γύρω της, κάθε φορά φοβόταν μήπως μείνει ο κόσμος έτσι, μα κάθε φορά επανερχόταν. Πλησίασε προς τη γιορτή, όπως αρκετές φορές στο παρελθόν, οι άνθρωποι ήταν παγωμένοι σαν αγάλματα μερικά πνεύματα είχαν αρχίσει ήδη να βρίσκουν τους Ανθρώπους τους άρχισε λοιπόν να ψάχνει και αυτή για τον δικό της. Τον βρήκε εκεί που πάντα προτιμούσε να βρίσκεται λίγο παραέξω από τον κύκλο, όμως όπως πλησίασε τον είδε καθιστό. Για μια στιγμή κοντοστάθηκε, ποτέ δεν τον είχε ξαναδεί να κάθεται τέτοια μέρα, και φοβήθηκε μήπως ήταν πληγωμένος, αλλά πλησιάζοντας είδε πως δεν είναι και οι ανησυχίες τις κατευνάσθηκαν για μια στιγμή, στο χέρι του κράταγε ένα κλαρί και είχε κάνει κάποια περίεργα σημάδια πάνω στο χώμα, τα κοίταξε με απορία και πλησίασε το πρόσωπο του. Κάποιες σταγόνες είχαν μείνει παγωμένες πάνω στο δέρμα του, έσκυψε για να τον φιλήσει και ένοιωσε μια αλμυρή γεύση στο στόμα της…. Ξαφνικά την πλημμύρισε η γνώριμη λάμψη και άρχισε να νοιώθει τις μνήμες να ρέουν μέσα της, όμως αυτή τη φορά δεν ήταν σαν τις προηγούμενες, άρχισε να νοιώθει βία, πόνο, απώλεια και θλίψη όπως δε την είχε ξανανιώσει ποτέ και κάτω από αυτά μια παγωνιά που ποτέ πριν δεν υπήρχε· προσπάθησε να τραβηχτεί, να το σταματήσει αλλά δε μπορούσε και δεν έπρεπε να το κάνει. Όταν τελείωσε της φάνηκε σαν να είχε περάσει μια ζωή ολόκληρη τραβήχτηκε από πάνω του με όση δύναμη της είχε απομείνει, με δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια της πισωπάτησε λίγο και τον κοίταξε, δεν ένοιωθε να έχει δυνάμεις να τρέξει πάνω στο νερό της λίμνης και να γυρίσει πίσω όπως έκανε τις άλλες χρονιές και έτσι πήρε το Πράσινο Μονοπάτι και γύρισε στο δέντρο της. Τρέμοντας κάθισε ανάμεσα από τις ρίζες και σιγά σιγά τα δάκρυα της μετατράπηκαν σε αναφιλητά, αγκάλιασε το κορμό του δέντρου και έμεινε εκεί κλαίγοντας, δεν ένοιωσε καν τον χρόνο να ξανά ξεκινά, ούτε πως ασυναίσθητα αφέθηκε να απορροφηθεί από το δέντρο, βυθίσθηκε σε έναν βαθύ ύπνο και άρχισε να ονειρεύεται. Φίλησε την σύντροφο της και φώναξε το σκύλο της που ήρθε αμέσως δίπλα της κουνώντας χαρούμενος την ουρά του και κρατώντας ένα κόκαλο στο στόμα του έλυσε το γαϊδουράκι της και ξεκίνησε με τον Τζον και τον Εντρικ για τη πόλη, ανταλλάζοντας χωρατά και με τον σκύλο να τρέχει χαρούμενος γύρω τους ... Κάπου πάνω στα φυλλώματα ένα φυλλαράκι άρχισε να χάνει το χρώμα του και να ξεραίνεται. ********** Σκούπισε τα μάτια του με το πίσω μέρος του χεριού του και κοίταξε στο χώμα δίπλα του, αναστέναξε και άρχισε να χαϊδεύει απαλά το χώμα με τη παλάμη του μέχρι να σβηστούν τα γράμματα, σηκώθηκε και άρχισε να περπατά προς το δρόμο, χαιρέτησε κάποιους φίλους και έλυσε το άλογο του, ξεκρέμασε τη ζώνη με το ξίφος του από τη σέλα και τη φόρεσε, και άρχισε να περπατά στο δρόμο με το ξίφος του ζωσμένο και το άλογο δίπλα του να τινάζει κάθε τόσο το νερό από πάνω του…… ************** Η Νιρέν εμφανίστηκε τρέχοντας μέσα από τους θάμνους και άρχισε να σκαρφαλώνει πάνω στον πλάτανο, όπως της άρεσε να κάνει πάντα όταν η μητέρα της έπλενε τα ρούχα στο ποτάμι. “Κατέβα από κει μικρούλα μου θα χτυπήσεις” ακούστηκε η φωνή της μητέρας της. Υπάκουα κατέβηκε από το δέντρο ενοχλημένη και πήγε να καθίσει δίπλα της. “Μαμά, γιατί φέτος το δέντρο δεν έχει φύλλα;” ρώτησε “Ίσως γιατί ο χειμώνας είναι πιο βαρύς από πέρυσι παιδί μου” απάντησε η μητέρα της, “ούτος η άλλως οι πλάτανοι είναι φυλλοβόλα δέντρα έτσι θα έπρεπε να είναι.” [/font] Edited October 20, 2006 by Celestial Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eroviana Posted October 23, 2006 Share Posted October 23, 2006 μικροδιορθώσεις.docΛοιπόν, έχω την εντύπωση ότι το κείμενο δεν το ξαναδιάβασες πριν το ανεβάσεις. Ούτε για μια απλά ορθογραφική διόρθωση. Σου στέλνω το κείμενα με μερικά σχόλια, αλλά κάπου στη μέση σταματάω γιατί επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά τα ίδια λάθη. Όσο για την ιστορία, δεν ξέρω. Δε θέλω να φανώ άδικη αλλά, προσωπικά, δεν είχε να μου πει κάτι. Μόνο ένα θολό συναίσθημα που δεν ξεκαθαρίζει πέρα απ' το γεγονός ότι - αόριστα - μοιάζει να είναι ερωτευμένος ο χαρακτήρας. Οι εκφράσεις σου είναι τυποποιημένες και τετριμμένες. Αυτό βέβαια διορθώνεται με τον καιρό, οπότε μη σε ανησυχεί. Εντελώς φιλικά πάντα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Celestial Posted October 23, 2006 Author Share Posted October 23, 2006 (edited) χα! το ηξερα βασικα η ιστορια ειναι σκοπιμα θολη και ισως με την πρωτη αναγνωση δε μπορει να αντιληφθει καποιος τη πλοκη. ευχαριστω για τα σχολια παντως θα τα κοιταξω και ισως καποια στιγμη τη βελτιωσω καπως. Edited October 23, 2006 by Celestial Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naurgul Posted October 23, 2006 Share Posted October 23, 2006 (edited) Προειδοποίηση: Ακολουθεί σχολιασμός που δεν περιέχει καμία προσπάθεια για αντικειμενικότητα. Τα παρακάτω δε μπορούν να προσφέρουν σχεδόν καμία πληροφορία στον/στην συγγραφέα εκτός αν χρησιμοποιηθούν για στατιστική μελέτη. Συγγνώμη, αλλά δεν κατάλαβα τι γίνονταν. Αρχικά νόμιζα ότι οι 2 κόσμοι που παρουσιάζονται ήταν ξεχωριστοί, αλλά μετά (αν κατάλαβα καλά) η νεράιδα συναναστρέφεται με πρόσωπα που έβλεπε ο άλλος. Αυτή η παράγραφος με έκανε να χάσω την ισορροπία της κατανόησης και να μη βγάλω καμία άκρη τελικά: Φίλησε την σύντροφο της και φώναξε το σκύλο της που ήρθε αμέσως δίπλα της κουνώντας χαρούμενος την ουρά του και κρατώντας ένα κόκαλο στο στόμα του έλυσε το γαϊδουράκι της και ξεκίνησε με τον Τζον και τον Εντρικ για τη πόλη, ανταλλάζοντας χωρατά και με τον σκύλο να τρέχει χαρούμενος γύρω τους ... Το catch του κειμένου (αν πάλι κατάλαβα καλά) είναι ότι η φύση απορροφά τις δυστυχίες και τις έγνοιες των ανθρώπων, και για αυτό έρχεται ο χειμώνας; Το βρίσκω σχετικά ενδιαφέρον. Έχει διάφορα τυπογραφικά κλπ λάθη· υποπτεύομαι ότι κάποια από αυτά ευθύνονται για τη δυσκολία που παρουσιάζει το κείμενο στην κατανόηση. Πάντως, η συνεχής εναλλαγή βασικού χαρακτήρα σίγουρα δυσχεραίνει την κατάσταση. Επίσης, ποιος ο λόγος που η ιστορία είναι σκόπιμα θολή; Ακόμη, κάποια πράγματα δεν τα αισθανόμουν ότι ήταν "σωστά" από πολιτισμική σκοπιά. Μου φαίνεται λίγο περίεργο, για παράδειγμα, να γιορτάζουν το τέλος του καλοκαιριού και τον ερχομό του χειμώνα. Edited December 2, 2006 by Nihilio Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Celestial Posted October 23, 2006 Author Share Posted October 23, 2006 Χμ, αυτή η παράγραφος έχει σχολιαστεί πολύ οπότε θα κάνω μια επεξηγησουλα ( που τελικά ίσως χρειάζεται ) η παράγραφος που τονίζεις συνδέεσαι άμεσα με το τέλος της προηγουμένης βυθίσθηκε σε έναν βαθύ ύπνο και άρχισε να ονειρεύεται. στην παράγραφο που αναφέρεται στον άνθρωπο δηλώνω την απουσία του εντρικ και το πένθος πράγμα που θα παρέπεμπε θεωρητικά αυτόν που θα διάβαζε την ιστορία να καταλάβει ότι η νεραΐδα πήρε τις αναμνήσεις του ανθρώπου από τον προηγούμενο χρόνο και τις ξανάζησε στον ύπνο της. Επίσης, ποιος ο λόγος που η ιστορία είναι σκόπιμα θολή; Η ιστορία έχει διάφορα νοήματα και μπορεί να ερμηνευθεί με αρκετούς διαφορετικούς τρόπους και γι αυτό είναι σκόπιμα "θολή" το να την επεξηγούσα παραπάνω θα το χάλαγε αυτό, και γενικά προτιμώ να αφήνω συγκεκριμένα κενά στις ιστορίες μου ώστε να τις αντιλαμβάνεται ο καθένας όπως του βγαίνει. Το catch του κειμένου (αν πάλι κατάλαβα καλά) είναι ότι η φύση απορροφά τις δυστυχίες και τις έγνοιες των ανθρώπων, και για αυτό έρχεται ο χειμώνας; Το βρίσκω σχετικά ενδιαφέρον. το catch δεν είναι ακριβώς αυτό, αλλά είναι ένα από τα νοήματα που ήθελα να περάσω αν το ξαναδιαβάσεις ίσως βρεις και τα υπόλοιπα ίσως και όχι, είναι καθαρά υποκειμενικό το τι θες η δε θες να δεις μέσα σε αυτά που ΔΕΝ έγραψα Ακόμη, κάποια πράγματα δεν τα αισθανόμουν ότι ήταν "σωστά" από πολιτισμική σκοπιά. Μου φαίνεται λίγο περίεργο, για παράδειγμα, να γιορτάζουν το τέλος του καλοκαιριού και τον ερχομό του χειμώνα. Κι όμως! αν δεις οι περισσότεροι αρχαίοι πολιτισμοί γιόρταζαν τον ερχομό του χειμώνα και αρκετοί με μεγάλες και ιδιαιτέρα σημαντικές λατρευτικές εκδηλώσεις πολλές από τις οποίες ακόμα και ο χριστιανισμός υιοθέτησε ( αν και τους άλλαξε τη σημασία που είχαν ) προκειμένου να γίνει πιο προσιτός σε λάτρεις παλιότερων θρησκειών, άλλωστε όπως θα δεις κάνω και μια σαφή αναφορά στο τελευταίο φεγγάρι του θερισμού που είναι μια από τις ποιο ευρέως διαδεδομένες παγανιστικές γιορτές ( και δεν αναφέρομαι μονό στις δυτικοευρωπαϊκές γεωκεντρικές θρησκείες που έχουν χαρακτηριστεί ως "παγανισμός" ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naurgul Posted October 24, 2006 Share Posted October 24, 2006 (edited) Προειδοποίηση: Ακολουθεί σχολιασμός που δεν περιέχει καμία προσπάθεια για αντικειμενικότητα. Τα παρακάτω δε μπορούν να προσφέρουν σχεδόν καμία πληροφορία στον/στην συγγραφέα εκτός αν χρησιμοποιηθούν για στατιστική μελέτη. Και αυτός που έλειπε πως επέστρεψε; Προσωπικά, δε μου αρέσει αυτό το "γράφω εγώ κάτι και ό,τι καταλάβει ο άλλος" στυλ. Δηλαδή τι κάνεις; υπολογίζεις πως περίπου θα αντιδράσει ο κάθε άνθρωπος στα ερεθίσματα που προβάλλονται; Γιατί αλλιώς πως θα κάνεις το κείμενο να δίνει την εικόνα ενός ολοκληρωμένου πράγματος; Πάντως, θα τη διαβάσω ακόμη μία φορά μπας και βγάλω καμιά άκρη. Όσο για τις γιορτές του χειμώνα... εγώ τις φαντάζομαι και περισσότερο τελετές για να τον ξορκίσουν... αλλά έχει εν τέλει και καμία διαφορά αυτό από το να πει κανείς απλά "γιορτή"; Πάντως ότι γίνεται, γίνεται. Το είπε και ο αδερφός μου, Edited December 2, 2006 by Nihilio Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Celestial Posted October 24, 2006 Author Share Posted October 24, 2006 μα δεν επεστρεψε εινα νεκρος!, οπως και ο σκυλος λειπει επισεις απλα το νεραδακι οταν κοιμαται ονειρευεται το τελευταιο χρονο που εζησε ο ανθρωπος ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 30, 2006 Share Posted October 30, 2006 Εδώ για να μην είμαι τηλεγραφική θα αναγκαστείς να ξαναματαδιαβάσεις όλα αυτά που σου έχω πει για αυτήν την ιστορία ήδη. (ε, καλά όχι όλα πια, δεν πρόκειται να σου πω τίποτα για τελείες, κόμματα κι ορθογραφικά, πολλά από αυτά όμως) Το θέμα της και η ιδέα μου αρέσει πάρα πολύ. Μου άρεσε εξαρχής και συνεχίζει να μ’ αρέσει μετά την υλοποίηση κατά αυτόν τον τρόπο, παρ’όλες τις διαφωνίες που είχα με τον τρόπο σου εξαρχής. Συνεχίζω να πιστεύω βέβαια πως θα έπρεπε να έχουμε τις δικές σου πανέμορφες εικόνες (γιατί ειλικρινά είναι πανέμορφες) και όχι τις δικές μας, αλλά αυτό είναι θέμα νοοτροπίας και προτίμησης και δε θα σε πρήξω άλλο, είναι και η τελευταία φορά που στο λέω. Είναι μια ιστορία που αν της δώσει κανείς την απαραίτητη σημασία αφήνει μια αίσθηση γλυκιά και ήσυχη, παρόλο που αυτό που συμβαίνει είναι μάλλον πικρό. Όμως ο τρόπος που χρησιμοποιείς για να μας το πεις είναι εκείνος του απόλυτα φυσιολογικού, όλα τα πράγματα που γεννιούνται κάποτε πεθαίνουν κι ότι έχει αρχή έχει και τέλος. Ο κύκλος της ζωής. Τόσο απλά και ξεκάθαρα που τα πνευματάκια σου, για είμαι ειλικρινής, δεν είμαι και πολύ σίγουρη πως δεν υπάρχουν. Όσο για εκείνη την τελευταία σκηνούλα, δεν ξέρω πως την είχα χάσει, πραγματικά. Είναι ένα πολύ όμορφο κλείσιμο απλά δεν είναι ξεκάθαρο πως αλλάζεις παρατηρητή και πως πάμε σε έναν παντελώς άσχετο με την όλη υπόθεση. Ήθελε ίσως λίγη περιγραφή παραπάνω της σκηνής, μια επανάληψη ας πούμε ή ένα γύρισμα της οπτικής γωνίας ξεκάθαρο. Αυτό που είχα καταλάβει εγώ αλλάζει την ιστορία εντελώς και η αλήθεια είναι πως το δικό σου τέλος είναι κλάσεις ανώτερο από αυτό που είχα φανταστεί. (πάλι τα ίδια… σταματάω) Είναι η πρώτη ιστορία που ανεβάζεις εδώ, χαίρομαι πολύ και που την έγραψες και που την ανέβασες και που είναι τόσο όμορφη. Περιμένω να διαβάσω κι άλλες δικές σου (μου χρωστάς μάλιστα μία έδω και καιρό) και θα δεις… θα φύγει αυτή η απαίσια αίσθηση. Όσο γράφεις θα φεύγει σταδιακά. Είναι όπως ένας πίνακας: όταν φαντάζεσαι την εικόνα είναι πάντοτε πολύ καλύτερη από αυτό που τελικά δημιουργεί το χέρι σου. Με την εξάσκηση φεύγει, έρχεται όλο και πιο κοντά η φαντασία σου στο δημιούργημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.