Once upon a time

[Rhapsody]

Once upon a time

 

The old maid was used to it,

sitting at the same corner

and knitting every day.

It’s been too many years now,

than she would like to admit,

too many chained windows

and broken dishes

that needed to be cleaned.

 

“How pathetic”

she used to say to herself,

“Look, just look at them,

those pitiful young brats.

They’re nothing more

than a bunch of selfish,

ignorant dreamers.”

 

And thus,

the years went by,

staying by her masters’ will,

cleaning all the sacred books

and caring for all she should,

perhaps forgetting nothing else

but the autumn’s leaves

slowly, slowly piling up

in the house’s backyard.

 

And now, the time has passed –

some say she’s almost sixty –

her eyes are getting weaker,

her legs are showing signs

of cracks;

and with her feeble pulse

she counts,

she counts,

each and every little yellow leave

the wind might bring

near her lonely window…

[Nienna]

A wonderful read, αλλά μακρυά από μας, ε; Μακρυά.

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία... Αλήθεια.

Και είναι δύσκολη, και σκληρή, κι όταν την αποκτήσεις έχει στην αρχή τη γεύση του πρώτου παράνομου ξενυχτιού και σε μεθάει, κι ύστερα έχει την αίσθηση των άδειων χεριών, σαν όταν έχεις χάσει την αγαπημένη σου τσάντα που πάντα κρατούσες, ακόμα κι όταν καθόσουν σε καναπέδες και καρέκλες... Ή μήπως ήμουν αυτή εγώ; Άδεια χέρια, όπως και να 'χει. Αλλά αξίζει τον κόπο, αξίζει να ψάξεις να βρεις με κάτι να τα γεμίσεις...

 

Χμφ, σου γέμισα το σχόλιο παραλληρήματα.

 

Μη γίνεις σαν αυτή, είναι στο χέρι σου.

[Θα ρίξω κι εγώ καμμιά σπρωξιά μιας κι έχεις φτεράκια, τά 'παμε αυτά σε άλλο ποίημα...]

[Holly_Molly]

Νομίζω στο έχω ξαναπεί, αλλά αυτό το ποίημα είναι ΥΠΕΡΟΧΟ.

Όπως θυμάσαι, λατρεύω τα ποιήματα με μια πηγαία και αβίαστη μελαγχολία...όπως σχεδόν όλα τα δικά σου.

Συνέχισε να μας ταξιδεύεις Ραψωδιούλα μου .